คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #63 : พลาดท่า (รีไรท์)
อนที่ 62 – พลาท่า
พวนภัทรพยายามแล้ว พยายามออามหาเหรียราแล้ว แ่้านอนั้นเสี่ยและอันรายมา พวเาเือบะถูผู้เล่นนอื่น่าายเอาเสียแล้ว อนนี้ ทั้นภัทร ปอภพและวรรวลี็ไม่อยาออามหาเหรียราไปพัให่ๆ เลย
ีริที่ไ้ยินเรื่อิิพษ์านภัทร เา็พูออมา “ไอ้ี้ยาบ้านั่น มันไม่มีทาสำนึผิหรอ”
“เฮ้อ เราอุส่าห์ออไปหาุแ” วรรวลีว่าึ้น “แ่ลับไ้ระเบิมือมาวหนึ่”
นภัทรเอาระเบิมือวาบนโ๊ะเรียบร้อยแล้ว แล้ว็สัาับัวเอว่า ถ้าไม่มีอะไรเิึ้น ็ะไม่แะ้อมันอีเป็นอันา ออันรายแบบนี้ ถ้าสลัที่เี่ยวหลุละ็ นในห้อนี้้อายันหมแน่ๆ
“แล้วเราะทำยัไี?” ปอภพถามึ้น “ออไป้านอ็เสี่ยเอพวมันอี แ่เรา้อามหาุแนะ”
“็บอแล้วไว่าามไป็ไม่ไ้อะไรึ้นมา” สุนันธาว่าึ้น “อโทษนะ ไม่ไ้อยาัำลัใ แ่าระหาเอ มันเป็นไปไม่ไ้หรอ อีั้ห้าเหรียแน่ะ”
“ถ้าเราพยายามะอย่า อะไร็เป็นไปไ้” นภัทรยัไม่ยอมแพ้ “นี่เรายัเอเหรียราอันที่สอเลย แสว่ามัน้อหลบ่อนอยู่ในฤหาสน์นี้.... ห้อไหนสัห้อหนึ่นั่นแหละ”
“ห้อไหนละะ? มีเป็นร้อยห้อ?” สุนันธาถามอย่าหมหวั เธอส่ายหน้า “เป็นไปไม่ไ้หรอ ันว่าเราายที่นี่แน่นอน”
วันวิสาไ้ยินอย่านั้น็รู้ี เธอยอมรับะารรมัวเอมานานแล้ว ว่าไม่อาลับไปหาพ่อแม่และเรียนมหาวิทยาลัย่อไ้ เป็นเพราะเธอเื่อำวนในบัรเิแท้ๆ เธอถึ้อมาระำลำบาที่นี่
“น่า ุนัน อย่าเพิ่พูอะไรแบบนั้นเลย” นภัทรปรามเธอ “เรายัมีหนทานะ”
“หนทาหรือะ?” สุนันธาถาม “ันไม่เห็นว่ามันะมีเลย”
นภัทรเลยนิ่เียบไปทันที เาหันลับไปมอบรราอาหารที่วาั้อยู่บนโ๊ะ อนนั้นเป็นเวลาเที่ยรึ่แล้ว ทุน่า็ินอาหารันหมแล้ว แ่ไม่อิ่ม ทุนำเป็น้อประหยัอาหารับน้ำเอาไว้ เผื่อเหุาร์ุเินึ้นมา ะไ้มีอินเหลือเอาไว้ให้ิน
แล้วนภัทร็ับแนัวเอึ้นมา แพรวาเห็นันั้น็เลยถาม
“เ็บแผลอีแล้วหรือะ?”
“อ๋อ รับ” นภัทรเอามือุมบาแผลที่โนยิ แพรวาึเอาระเป๋ายาออมา และลมือรัษาแผลให้นภัทรใหม่ เธอพันผ้าพันแผลเสร็็บอเา
“เสร็แล้วล่ะ่ะ” แพรวาบอ “ุภัทรินยานี่้วยเถอะ”
แล้วเธอ็ยื่นยาแ้อัเสบให้ นภัทรรับไปิน่อนะื่มน้ำามลไปเพียนิเียว เาปิวน้ำ และใ้มือเ็ปาัวเอที่เปียน้ำเสีย ่อนที่บรรยาาศในห้อะเียบริบ ไม่มีใรพูอะไรออมาเลย
ฝ่ายพวอาธร พวเา็นั่ันอย่านั้นไปเรื่อยๆ เ่นว็หลับไปแล้ว อารลุึ้นยืนพลาเินสำรวรอบๆ ห้อ เาเปิลิ้นัออมา ่อนะเอเหรียราสีทอเหรียหนึ่อยู่ เาหยิบมันึ้นมาู มันมีภาษาไทยแะสลัเอาไว้บนเหรียทอ้วย
“าานแห่บาปโทสะ?” อารไม่เยเรียนเรื่อนี้มา่อน เาเลยไม่รู้ั “อะไรวะ?”
เาไม่ไ้รู้เลยว่านั่นือุแอีอที่ะ่วยเปิประูออไปนอฤหาสน์ไ้ น่าเสียายริๆ อารวามันลบนโ๊ะ ่อนะลับมานั่รวมับพวอาธรอีรั้
“นี่” ธนพรว่าึ้น อาธรเลยหันมา
“มีอะไรรับ?”
“ันปวห้อน้ำน่ะ อยาเ้าห้อน้ำ” ธนพรเอ่ยออมาอย่าอายๆ อาธรเลยลุึ้นยืน อารถามว่าเาะไปส่ธนพรหรือ?
“็ใ่น่ะสิรับ” อาธรบอ “ปล่อยุพรไปนเียวไ้ไ?”
“แล้วุรู้เหรอว่าห้อน้ำอยู่ที่ไหน?” อารถาม “ระวัะหลทานะ”
“ไม่เป็นไรหรอ ผมพอะำทาไ้” อาธรบอ “ไป ุพร ไปามหาห้อน้ำัน”
แล้วธนพรับอาธร็ออไปาห้อ เหลือแ่เพียศรีธรา เ่นวและอารเท่านั้นที่อยู่ในห้อ ศรีธรามอหน้าอาร ่อนะล่าว
“ุ่วยูแลพวเรา้วยนะ”
“ไม่้อบอ ผม็ทำอยู่แล้ว” อารว่า “นี่มันหน้าที่อผู้าย”
ฝ่ายอาธร เาเร่เปิประูหาห้อน้ำ เพราะธนพรท่าทาะปวหนันเริ่มทนไม่ไหวแล้ว และเา็เอห้อส้วมพอี เาเลยำเอาไว้เลยว่าห้อนี้ือห้อน้ำ ธนพรเ้าไปทำธุระภายในนั้น ประมาห้านาที เธอ็เินออมา
“ฟู่ว” เธอพ่นลมออมาาปา “โล่ี อบุมานะะ ุธร อุส่าห์หาห้อน้ำให้”
“ผม็เาๆ เอาน่ะรับ” อาธรบอ “เราลับันีว่า ะไ้....”
ปั!
ทั้อาธรและธนพร้มหลบลามสัายานทันทีเมื่อไ้ยินเสียปืนลั่น อาธรหันลับไปมอทา้นออปืน ็พบพิมพ์พรรับเมธวินเินออมาาประู พร้อมับเล็ปืนมาที่พวเา
อาธรัสินใยิสัออไปหนึ่นั แล้ว็รีบพาธนพรให้หนีออไปโยเร็ว ระสุนนันั้นหยุพิมพ์พรรับเมธวินเอาไว้ไ้ แ่็ไม่นานนั พิมพ์พรรวิ่ไล่ามไปพร้อมับลั่นไปืนใส่พวอาธรไป้วย
ทา้านภายในห้อ พวอาร็ไ้ยินเสียปืนลั่นัมาาที่ใล้ๆ นี่เอ อารลุึ้นทันที เาิว่า้อมีอะไรเิึ้นับอาธรและธนพรแน่ๆ เ่นวที่ไ้ยินเสียปืนลั่น็ื่นึ้นมาเหมือนัน และเห็นอารำลัะออาห้อ
“ุะไปไหนน่ะ?” เ่นวถามเาึ้นมา
“็ะไป่วยุธรับุพรน่ะสิ” อารหันมาอบ “พวเาสอนไปห้อน้ำ และถูล่ามาแน่ ผมะไป่วย”
“เี๋ยว!” เ่นวะเือนแ่็้าไปแล้ว อารออไปนอห้อแล้ว อนนี้ในห้อเหลือแ่สาวสอนเท่านั้น อารถืออาวุธปืนวิ่ไปยั้นออเสียปืน ่อนะพบอาธรและธนพรที่ำลัวิ่เ้ามา
“ุรลับห้อเร็ว!!” อาธรเมื่อเห็นอารยืนอยู่็รีบบอ “มีนร้ายสอนามเรามา”
“ว่าไนะ?” อารระับปืนในมืออัวเอ ่อนะเห็นพิมพ์พรรับเมธวินแล้ว เาลั่นระสุนออไปสอนัเพื่อหยุพิมพ์พรรับเมธวินไว้ อาธรุมือธนพรให้วิ่เ้าไปในห้อ แล้วบออาร้วย
อารวิ่ลับเ้าไปในห้อพั ปิประูลลอนแล้วหาอะไรมาั้นประูเอาไว้ แ่ไม่สำเร็ พิมพ์พรรเินมาถึหน้าห้อ ็ใ้ปืนยิลอนนพั เธอพยายามะผลัเ้าไปแ่ิโ๊ะวาอ เธอเลยออแรเพิ่ม เมธวิน็เ้ามา่วย้วย
ฝ่ายอาธรและอาร พวเา็ันโ๊ะเอาไว้ ไม่ให้สอนนั่นบุเ้ามาไ้ ่าฝ่าย่าออแรัน พิมพ์พรรที่เป็นผู้หิ มีแรน้อย็ไม่อาสู้ายหนุ่มถึสอนไ้ เธอ็เลยัสินใยิปืนไปที่ประูนเาะประูเป็นรูโหว่ อาธรับอารถอยหลัออไปเพื่อหลบระสุนปืน เป็นัหวะเียวันับที่พิมพ์พรรเลื่อนโ๊ะเปิประูเ้ามาไ้
“สอนนี้อีแล้ว!!” ศรีธราว่าึ้น พิมพ์พรรับเมธวินหันไปมอเธอ่อนะหัวเราะร่าแล้วเล็ปืนไปรอบๆ ห้อธนพรเ้ามาอยู่้านหลัอาธร ะที่เ่นวและศรีธรามาหลบหลัอาร
“เอาล่ะ ันะ่าใร่อนี?” พิมพ์พรรถามึ้นมา “ไหนใรอยาาย่อน? ยมือึ้นสิ”
“แนั่นแหละ าย่อน” อารพูบ็ลั่นระสุนใส่ทันที นโนเ้าที่หน้าท้ออเมธวิน เายมือุมท้อัวเออย่าเ็บปวบาแผล พิมพ์พรรเห็นันั้น็ใ
“พวแายะเถอะ!!!” พิมพ์พรรหันมาาเมธวินแล้ว็ะลั่นไใส่อาธร แ่อารไวว่า เาเ้าไป่อสู้ับพิมพ์พรร ะที่เมธวินถอยร่นออไปเพราะบาแผลที่ท้อ พิมพ์พรรสู้ับอารสุแรเิ เธอ่อยเ้าที่หน้าอเานล้มว่ำลไปับพื้น อารถึับใมา แรอพิมพ์พรรไม่ใ่น้อยๆ เลย
พิมพ์พรรัปืนะยิอาร แ่อาธร็มาผลัเธอเอาไว้ ธนพร เ่นวและศรีธรายืนัวแ็อย่าหวาลัว ่วยอะไรไม่ไ้ ะที่อารฟื้นัวึ้นแล้วเ้าไปับพิมพ์พรร อาธร็ร่วมมือ้วย ทั้สอหนุ่มับแนหิสาวเอาไว้ และพยายามแย่ปืนามือเธอออมา
พิมพ์พรรแผเสียร้อัลั่นเหมือนนบ้า ่อนะสะบัแนออให้หลุ แล้ว็เล็ปืนใส่อาธร แ่อารัสินใ่อยเ้าที่แ้มอเธอนพิมพ์พรรล้มว่ำลไปับพื้น อารรีบบอให้สาวๆ ทั้สามนวิ่หนีออไปาห้อทันที เ่นวรีบทำาม ะที่ธนพรับศรีธรายัยืนนิ่อยู่
“เร็วๆ สิะ!!” เ่นวุมือธนพรับศรีธราให้วิ่ออาห้อไป แล้ว็ึัวอารมา้วย ทั้หม่าออวิ่หนีไปทาอื่น พิมพ์พรรรีบฟื้นัวึ้นมา ็เห็นว่าพวอาธรหนีไปไลแล้ว เธอหันมาหาเมธวินที่มีบาแผลเลือออที่ท้อ
“แโนยิ” พิมพ์พรรว่าออมา “ไอ้บ้า! ทำยัไให้โนยิวะ?”
“ใระอยาโนวะ?” เมธวินเอามือุมท้อที่เริ่มมีเลือไหลออมาเรื่อยๆ พิมพ์พรริะวิ่ามพวอาธรไป แ่็ิว่าไม่ทันารเสียแล้ว พวเาน่าะหนีไปไลแล้ว เธอเลยัสินใัใาเหยื่อที่ำลัล่าออไป และรีบวิ่ไปูห้อ่าๆ เพื่อหาอุปร์ทำแผลมาให้เมธวิน
ฝั่อาธร อาร็โทษธนพรที่เป็นนบอว่าอยาะไปห้อน้ำ ึถูไล่ล่านเือบเอาีวิไม่รอ ฝ่ายธนพรเอ็ยืนเท้าเอวอย่าเอาเรื่อ
“แล้วะให้ันปล่อยในห้อเหรอ?” ธนพรถาม
“แ่พวุไม่ระวัเลย!” อารล่าวโทษับอาธรและธนพร “พวุน่าะระวัมาว่านี้ เมื่อี้เราเือบถู่าแล้วนะ”
“เอาล่ะ พอเถอะ” เ่นวห้ามศึเอาไว้ “มันไม่ามมาแล้วล่ะ เพื่อนมันบาเ็บไปนหนึ่ อนนี้พวมันพยายามามหาอุปร์ปมพยาบาลอยู่”
เ่นวาเาไ้ถู้อ ฝ่ายอาธร็เ็เหื่อบริเวหน้าผา ่อนะบอ
“หาที่หลบ่อนใหม่เถอะ” เาบอ “เอาใล้ๆ ับห้อน้ำนี่แหละ” เาี้ไปทาห้อน้ำที่ธนพรเยเ้าไปเมื่อรู่ แล้วอาธร็ัสินใะเอาห้อแถวนี้ เพราะมันใล้ห้อน้ำี
อาธรเปิประูเ้าไปในห้อนั้น ็พบเียนอนสีาวอยู่ในห้อ เ่นวยิ้มออมาอย่ายินีที่เอเีย เธอรีบปีนป่ายึ้นไปบนเียทันที ่อนะะแัวเพื่อะหลับ อารเห็นันั้นเลยว่าึ้น
“ุหลับลเหรอ?” เาถาม “ทั้ที่เราเือบะโน่ามาเมื่อี้นี้เอนะ?”
เ่นวหันมาหาอาร “็อนนี้เราปลอภัยแล้วนี่” เธอบอ เียนั้นสามารถนอนไ้ถึสามน เ่นวึวัมือเรียศรีธราและธนพร ให้ึ้นมานอน้วยัน
“พวผู้ายนอน้าล่าละัน” ธนพรพูพร้อมับับหมอนโยนให้อาธรับอาร “เียนี่นุ่มอยู่แล้ว ันับุศรี ไม่ำเป็น้อใ้หมอน็ไ้”
อารเลยรับหมอนมา อาธร็้วย แ่พวเายันอนไม่ล เพราะเพิ่ะผ่านสถานาร์เสี่ยายมาหยๆ ทั้สอหนุ่มไม่เ้าใว่าเ่นวะหลับไปไ้อย่าไร? แ่เธอ็ปิาหลับไปแล้ว ธนพรับศรีธราเอ็ยันั่อยู่ ยันอนไม่หลับ หัวใอทั้สอสาวยัเ้นึัอยู่เลย
“สสัยเธอะ่วริๆ” ธนพรหันไปหาเ่นวึ่หลับไปแล้วไม่รู้เรื่อ “พวเรา็พัผ่อนันเถอะ”
ธนพรว่าแล้ว็เอนัวลนอนบนเียโยไม่มีหมอน ศรีธราเอ็ทำ้วย อาธรับอารมอหน้าัน ่อนะเอาหมอนรอบนพื้น แล้วเอนัวลนอนไป้วยเ่นัน
ฝ่ายพิมพ์พรร ในที่สุ เธอ็เอเ้าับุปมพยาบาลนไ้ เธอรีบบอให้เมธวินเลิเสื้อึ้น เมธวินทำาม แล้วพิมพ์พรร็พบว่าระสุนฝัในบาแผล เธอ้นในระเป๋ายา แล้วล้วสิ่ที่เหมือนมีปลายแหลมออมา เมธวินเห็นันั้น็หวาลัว ิว่าเธอะทำอะไรเา?
“แะทำอะไรน่ะ?” เมธวินถาม
“ะเอาระสุนออน่ะสิ” พิมพ์พรรอบ “ทนเ็บนินึนะ”
แล้วพิมพ์พรร็พยายามใ้้านมแะเอาระสุนออาท้อเมธวิน เาร้ออย่าเ็บปวนพิมพ์พรร้อบอให้เียบ
“ะบ้าเหรอ? เี๋ยว็มีนั่านอื่นไ้ยินหรอ” พิมพ์พรรุใส่เมธวิน ่อนะแะระสุนออมาไ้ เธอเอามันโยนทิ้ไป ่อนะเริ่มทำวามสะอาบาแผล เมธวิน้อทน ทั้เ็บและแสบแผล ่อนที่พิมพ์พรระลยาให้ แล้ว็พันผ้าพันแผลรอบเอวอเาไว้
เธอปาเหื่อบนหน้าผาออ เมื่อพบว่าทำแผลเสร็แล้ว พิมพ์พรรเ็บระเป๋ายาใบใหม่ไว้ับัว ใบเ่าเธอใ้มันหมแล้วเพื่อรัษาแผลให้ัวเอ เมธวินที่หายเ็บไปเยอะ ็อบุพิมพ์พรร
“อบใมานะ” เมธวินเอ่ย
“ถือะว่าอบแทนที่่วยหาอาหารมาให้ละัน” พิมพ์พรรบอ ่อนะนั่ลับพื้นพรม “เฮ้อ แบบนี้แ็วิ่ไม่ไ้แล้วสิ แล้วะไปหาเหยื่อราย่อไปไ้ยัไ?”
“อโทษนะที่ทำเป็นัวถ่ว” เมธวินเอ่ยอย่ารู้สึผิ แ่พิมพ์พรรส่ายหน้า
“แเอ็ไม่ไ้อยาโนยิหรอ ันรู้” พิมพ์พรรว่า “ใระอยาไปบาเ็บ? ันเ้าใ”
เมธวินมอไปที่พิมพ์พรร แ่เธอไม่ไ้มอมาที่เา เาเอ่ยอบุเธออีรั้ที่่วยรัษาแผลให้ แ่พิมพ์พรรบอว่าไม่เป็นไร
“็บอแล้วไว่าเราหายหนี้ันแล้ว” พิมพ์พรรว่า “แล้วออเินไหวไหมเนี่ย?”
“ไม่ไหวหรอ พัสัหน่อยเหอะ” เมธวินล่าว พิมพ์พรร็ไ้แ่ถอนหายใ พวเาำเป็น้อหยุพัั่วราว่อน เพื่อไม่ให้แผลอเมธวินอัเสบ
ฝ่ายพศ์ยศับเออนัน์ พวเา็ไ้ยินเสียปืนลั่นมาแ่ไล พศ์ยศออะสสัยว่าใรำลัไล่ล่าันอยู่? เาเอ็ระับปืนในมือ ะที่เินมาับเออนัน์
“ไม่้อห่วหรอ ถ้ามีอะไรันะัารเอ” พศ์ยศบอับเออนัน์ “ไว้ใันเถอะ”
“ผมไว้ใไม่ไ้หรอ” เออนัน์ล่าว “ลุยิไม่แม่นหรอ”
“แหม มาูหมิ่นันะไ้” พศ์ยศเอ่ยอย่าอนๆ “ัน็เยฝึยิปืนนะ แล้ว็โนเป้ารลา้วย”
“รับ ผมเื่อ” เออนัน์บอออมา “แ่ลุยิไม่ถูนหรอ”
พศ์ยศออะสสัยสิ่ที่เออนัน์พูออมา แ่เา็ไม่ไ้ว่าอะไร เาเอ็มั่นใในฝีมือารยิอเา ในะที่่วยประอเออนัน์ึ้นมา เา็รู้สึเวียนศีรษะนิหน่อย ึเอามือับ
“ุลุเป็นอะไร?” เออนัน์ถามอย่าเป็นห่ว
“สสัยวามันะึ้น” พศ์ยศบอ “เฮ้อ ร่าายนแ่นี่ไม่ีเลยนะ”
“ั้นเราพััน่อนีไหม?” เออนัน์ัวน “เินไป็ไม่รู้ว่าะมุ่หน้าไปที่ไหน? แล้วเผื่อเอพวเล่นเม้วย ผมว่าุลุพัเถอะ”
พศ์ยศไ้ยินอย่านั้น เา็นั่ลไปบนพื้นในทาเินอฤหาสน์ เออนัน์็นั่ามลไป้วย พร้อมับับแผลที่แน มันทำท่าเหมือนะอัเสบอี มันปวุบๆ เหมือนมีนเอา้อนมาทุบแผลอเาเลย
“เป็นไ? ุลุ พัแล้วีึ้นไหม?” เออนัน์ถาม
“็ีึ้น” พศ์ยศอบ “เป็นนแ่นี่มันไม่มีอะไรีริๆ นะ”
“อย่าพูแบบนั้นเลยรับ” เออนัน์บอ “อย่าน้อย ุลุ็มีลูหลานอยเอาใใส่”
“ใ่ หลานอันรัันมา” พศ์ยศว่าึ้นมาอย่าเศร้าๆ “แ่ันไม่มีโอาสลับไปหาหลานายันอีแล้ว”
เออนัน์ไ้ฟัันั้น็เศร้าามไป้วย เาเอ็พลันนึถึัวเอ เาะมีโอาสนะแล้วลับไปหาุยายไ้หรือเปล่า? ในเมื่อเาไม่อยา่าใรอีแล้ว
“ผมเอ็ิถึุยายอผม” เออนัน์ว่าึ้น “ป่านนี้ท่านะเป็นอย่าไรบ้านะ?”
“เธออ้าเรื่ออะไร ถึมาที่เาะนี้ไ้โยที่ยายเธอไม่สสัย?” พศ์ยศถาม
“อ๋อ” เออนัน์เลยบอออมา “ผมโหว่าทาโรเรียนไปเ้า่ายับโรเรียนน่ะรับ”
เออนัน์เอ็มีนรออยให้ลับไปเหมือนัน เาะายไม่ไ้ นั่นือสิ่ที่เาิ เา้อหาหนทาลับไปหาุยายอันเป็นที่รัให้ไ้ แ่หนทานั้นะมีริๆ หรือ?
“เฮ้อ ผมไม่น่าเื่อำเิในบัรนั่นเลย” เออนัน์บ่นออมา “ถ้ารู้ว่าะเป็นแบบนี้น่ะนะ”
“เหมือนันแหละ” พศ์ยศบอ “เ้าอเมเล่นไม่บอว่าเป็นเมอะไร? มาบออนเรามาฤหาสน์ ็เพื่อไม่ให้เราปิเสธไ ว่าเรามาเล่นเมอะไร?”
“อืม พวเาลามา” เออนัน์บอ “ทั้เรื่อที่เลือเวลาให้พายุพัเ้าเาะพอี ทั้ปิประูหม็ี เราเอานะเ้าอเมไม่ไ้เลย”
“เราทำอะไรไม่ไ้หรอ” พศ์ยศว่า “นอา่าันเอ”
เออนัน์หันหน้ามามอพศ์ยศ อนะถอนหายใ “ผม่าุลุไม่ไ้หรอ”
“ัน็่าเธอไม่ลเหมือนัน” พศ์ยศล่าว ทั้สอาย่าวัย่าหันมามอหน้าัน แล้วพศ์ยศ็เอามือมาโอบอเออนัน์เอาไว้
“แ่ในท้ายที่สุ เธอ็้อ่าัน” พศ์ยศล่าวออมา ทำเอาเออนัน์ส่ายหน้า
“ผมบอแล้วไว่าผมทำไม่ไ้” เาบอ “และผมะไม่ยอมให้นอื่นมา่าุลุ้วย”
“แล้วเธอะลับบ้านไปไ้ยัไล่ะ?” พศ์ยศยิำถาม ริๆ ำถามนี้็รบวนสมออเออนัน์มาั้นานแล้ว เาเอ็หาำอบไม่ไ้เหมือนัน ในเมื่อผู้รอีวิ้อมีแ่นเียวเท่านั้น
“ันไม่ล้า่าัวายหรอนะ” พศ์ยศพูัึ้นมา่อน ่อนที่เออนัน์ะพู “ันทำไม่ไ้หรอ”
“ผม็ไม่ทำแน่” เออนัน์ว่า่อนะถอนหายใออมา “นี่เราไม่มีทาเลือเลยนะ”
“็ามื่อเมไ” พศ์ยศพู “นี่ือ ‘เมบัับ่า’ ามที่เ้าอเมบอ พวเราถูบัับให้่าันเอ เพื่อะหาทารอออไปาที่นี่ให้ไ้ไ”
“รับ” เออนัน์พยัหน้าอย่าเห็น้วย พลามอไปที่ล้อวรปิที่ิั้อยู่บนเพาน เาเอ็เพิ่เห็นว่ามีล้อับาูพวเาเ็มไปหม
“ุลุวามันลลหรือยั?” เออนัน์ถาม “ถ้าลแล้ว ็ออเินทา่อันเถอะ”
แล้วพศ์ยศ็ลุึ้นามเิม และประอเออนัน์ออไปเหมือนเิม ทั้สอาย่าวัยเินเ้าไปในทาเินอฤหาสน์ ไม่รู้ว่าะมุ่หน้าไปทาไหน เพียไ้แ่เินไปเท่านั้น
ความคิดเห็น