คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #61 : อีกหนึ่งคน (รีไรท์)
อนที่ 60 – อีหนึ่น
อนแร อาหาร็ูเหมือนะเพียพอ แ่เอาเ้าริ มัน็ไม่เพียพอ่อำนวนนเหมือนเิม อาหารไม่พอสำหรับทุนในมื้อเที่ย วรรวลีมีสีหน้าเรียึ้นมาเมื่อพบว่าเหลืออาหารระป๋อแ่สามระป๋อเท่านั้น ส่วนนมืหรือนมปั็หมไปแล้ว
“เราไม่น่าไปินเยอะเลย” วรรวลีพูออมาเมื่อสายไปเสียแล้ว “เรา้อเสี่ยออไปหาอาหารอี”
“ไม่เป็นไรหรอรับ เี๋ยวผมับพี่ภัทระออไปหาอาหารมาให้” ปอภพบอ “พี่วรร็ไป้วยันสิ”
“็ไ้” วรรวลีพยัหน้า อนนั้นสิบเอ็โมว่าๆ ใล้ะเที่ยแล้ว ทุน็เริ่มหิวัน ฝ่ายผู้ายเสียสละอาหารระป๋อให้พวผู้หิิน่อน ะที่ปอภพแบเป้เรียมพร้อมับอาวุธปืน
“เอาล่ะ เราไปันไ้แล้ว” ปอภพหันมาบอนภัทรับวรรวลี ทั้สอพยัหน้า แล้ว็ออประูไปทันที ีริที่เห็นันั้น วามริ เา็อยาออไป้วย แ่เาันเ็บาเสียนี่
“ไม่เป็นไรหรอ” แพรวาพอะอ่านใเาออ “ุบาเ็บที่านี่ วิ่ไม่ทันหรอ อยูแลพวเราแหละีแล้ว”
“อ๋อ รับ” ีริหันมาบอับแพรวาอย่ายินีที่เธอเ้าใ “อบุมารับ ุแพร”
นภัทร ปอภพและวรรวลีเปลี่ยนมาสำรวั้นหนึ่บ้า เผื่อะเออิน พวเา้ามห้อที่เยสำรวไปแล้ว ในะที่นภัทราแผนที่ออ แล้ว็เินไปามห้อ่าๆ แ่็ไม่มีวี่แววว่าะเออินเลย
“พยายาม่อไป” นภัทรบอให้ทั้สอสู้ “มัน้อมีอินน่า”
“ไม่ใ่ พวนอื่นๆ หยิบันไปหมแล้วเหรอะ?” วรรวลีถาม นภัทรเอ็ส่ายหน้าอย่าไม่รู้ ปอภพแบเป้ออเินทาไปามหาห้อเรื่อยๆ ่อนที่เาะพบ้อนนมปัืใส่ในถุพลาสิในห้อห้อหนึ่
“พี่ภัทร พี่วรร! ผมเอแล้ว” ปอภพล่าวอย่ายินี และวยเอาถุใส่นมปัึ้นมา วรรวลีที่เ้ามา็ีใ แ่เธอ็บอ
“้อหาให้ไ้มาว่านี้” เธอบอ “แ่นี้ไม่พอหรอ”
ปอภพพยัหน้า แล้ว็ออามหาอาหารอี นภัทรับวรรวลี็ไม่ยอมแพ้เหมือนัน ทั้สอ่าออามหาอาหารและน้ำื่ม ะที่ในห้อบาน พววันวิสา แพรวาและสรา ็พาันินอาหารระป๋อันไปแล้ว เหลือแ่ีริที่ยัไม่ไ้ินอะไรเลย
วรรวลีเปิเ้าไปในห้อหนึ่ ่อนะเอนมปัแผ่นเรียแถวสูเหมือนอนโพร้อมับ็อโแล็ที่เอาไว้ทา เธอยินีมาและร้อเรียนภัทรับปอภพ
“เออาหารแล้วหรือรับ?” นภัทรถาม วรรวลีเลยี้ไปที่แผ่นนมปัที่ใส่ในถุพลาสิพร้อมับ็อโแล็ที่เอาไว้ทาบนนมปั้วย
“แ่แ่นี้ไม่พอหรอรับ” ปอภพบอ “เรา้อหาอี”
ทั้นภัทรและวรรวลีพยัหน้า แล้ว็เริ่มามหาอีรั้ พวเาภาวนาว่าอย่าไ้เอพวเล่นเมเลย ไม่ั้นะวยไปมาว่านี้ ส่วนอาหารทั้หมที่เอ ถูเ็บใส่ในระเป๋าอปอภพไปหมแล้ว
อีฟาหนึ่อฤหาสน์ พวอาธร็ยัหลบันอยู่ในนั้น ทุนนั่นิ่ๆ ่าไม่มีอะไรทำ ธนพร็เลยเอามือถือออมาเล่นเมเพื่อ่าเวลา อาธรเห็นมือถืออธนพรที่เป็นรุ่นทันสมัย เา็ถามึ้นมา
“นั่นราาเท่าไหร่หรือรับ?”
“สอหมื่นว่าบาท่ะ” ธนพรอบ ทำเอาอาธร้อร้อโอ้โห
“นั่นมันมาว่าเินเือนผมอีนะ” อาธรว่า “ผมเอ็มีมือถือแหละ” เาหยิบึ้นมาใหู้ “แ่ยัเป็นปุ่มอยู่เลย”
“เป็นประธานบริษัท็้อใ้มือถือแบบนี้ล่ะ่ะ” ธนพรบอ “มันำเป็นสำหรับารใ้ีวิ”
เ่นว็เอามือถืออัวเอออมาเ่นัน เธอรู้ีว่าไม่มีทั้สัาโทรศัพท์และอินเทอร์เน็ เธออแลเปลี่ยนเบอร์ับธนพรและอาธร รวมถึอาร้วย
“อะไร? ุะเอาเบอร์ผมไปทำอะไร?” อารถาม
“็ไว้โทรหาันสิ” เ่นวบอเสียเรียบ หลัาไ้เบอร์ออาธรและธนพรมาแล้ว เธอ็บันทึเ้าเรื่อ และอเบอร์าอาร
“เราะมีโอาสไ้โทรหาันเหรอ?” อารถาม “ในเมื่อออไปไหนไม่ไ้แบบนี้?”
“น่า ไม่เป็นไรหรอ่ะ อไว้่อน็ี” เ่นวบอ “ไม่แน่เราอาะ้นพบทาหนี็ไ้”
“ทาหนีเหรอ?” อารพูึ้นมา “ไม่มีหรอ ทาออน่ะ”
ศรีธราเอ็ถอนหายใที่อารพูแบบนั้นออมา เธอ็ล้วมือถืออเธอออมาเ่นัน ธนพรอูรูปสามีอเธอ นที่ไม่ไ้่วยเหลือเธอ อนที่แม่สามีไล่เธอออาบ้าน ศรีธรา็เปิรูปภาพสามีในแอพพลิเั่นแลลอรี่ให้ธนพรู
“โห ไม่หล่อเลย” ธนพรวิาร์ออมา “ีแล้วล่ะ ทีุ่ออมาไ้”
“ริเหรอะ? ไม่หล่อเหรอ?” ศรีธราถาม “อืม ็ะเป็นอย่านั้น แ่ันไม่ไ้มอเาที่หน้าา ันมอที่ใ”
“แ่ในใเา็ไม่หล่อเหมือนันแหละ” เ่นวว่าึ้นมา “นาุถูไล่ออาบ้าน เายัไม่มีอำนามาพอะเถียแม่เาเลย เายอมแม่ลอ ผู้ายอ่อนๆ แบบเนี้ย เลิไปน่ะีแล้ว”
“นั่นสิะ” ศรีธราถอนหายใ “ัน็ิว่านนี้ือนที่ใ่ แ่แล้ว็ลับไม่ใ่”
ศรีธรารู้สึเศร้าึ้นมา แ่็รู้สึโีที่ไม่ไ้มีลูับอีสามี ไม่ั้นมีเรื่อยุ่ว่านี้ เธอรับมือถือมาาธนพร ่อนะเ็บเอาใส่ระเป๋าาเเอาไว้ ศรีธราถอนหายใออมา่อนะบอทุน
“แ่ัน...ไม่มีโอาสามหาน่อไปแล้วล่ะ”
“ไม่แน่นะุ อาะมีทาออ็ไ้” เ่นวว่าอย่ามีวามหวั แ่ศรีธราส่ายหน้า
“เ้าอเม้อารเห็นเรา่าันเอ เา้อัารปิประูทุบานไว้อยู่แล้ว” ศรีธราบอ “ถ้าันเป็นเ้าอเม ัน็ไม่ปล่อยให้ใรหนีออไปไ้หรอ และพวเา็แอบมอูเราอยู่”
เธอี้ไปที่ล้อวรปิที่อยู่บนเพาน เ่นวเยหน้าึ้นไป เธอเพิ่ะเห็นว่ามีล้อิั้อยู่้วย
“มิน่า เาถึรู้ว่ามีใรายไปหรือยั?” เ่นวว่า “ที่แท้็มีล้อนี่เอ ทั่วฤหาสน์เลยมั้?”
“น่าะเป็นอย่านั้นนะะ” ศรีธราบอพลาส่ายหน้า “เ้าอเมิอะไรอยู่? ถึให้เรามา่าันเอ แล้วเา็ูเพื่อวามสนุสนาน เาเป็นโริไปแล้วหรือยัไ?”
“นั่นสิ” อาธรเอ็เห็น้วย “ิใเาผิปิแน่ๆ”
แล้วทั้หม็นิ่เียบไป ่อนที่อาระล่าวึ้นมา “มีนมปัเหลืออยู่ นี่็ใล้เที่ยแล้ว มีใรหิวไหม?”
ทา้านหนึ่ ปอภพับอีสอน็ำลัามหาอาหารอยู่ พวเาไ้อาหารมามาพอสมวรแล้ว มีทั้นมปั พิ่าิ้นหนึ่ นมปัแผ่นแล้ว็นมสอว พร้อมับน้ำื่มอีสามว วรรวลีิว่าแ่นี้็น่าะพอสำหรับวันนี้แล้ว
“เราลับันเถอะ” วรรวลีบอนภัทรับปอภพ นภัทรพยัหน้า ่อนะาแผนที่ออ ่อนะเินไปามทาในแผนที่
แ่ทันในั้นเอ ประูบานหนึ่็เปิออมา สุนันธาเินออมาพอี พอเห็นพวนภัทร เธอ็ยปืนเล็ึ้นทันที ปอภพใมา เาเอ็ยปืนเล็เ่นเียวัน ทั้นภัทรและวรรวลี็ทำ้วย
“อย่าิยิีว่าน่า” วรรวลีู่ออมา “ทานี้มีปืนสามระบอ ุมีระบอเียว ะเสียเปรียบเปล่าๆ”
สุนันธาัฟันในปา เธอ่อยๆ ลปืนล ่อนะหันหลัหนีไป แ่นภัทรเรียเธอไว้่อน ปอภพสสัยว่าะเรียสุนันธาไว้ทำไม?
“เี๋ยวสิ ุ” นภัทรร้อเรียสุนันธาไว้ “ุะไปไหน?”
“็หนีน่ะสิ” สุนันธาหันมาบอ ่อนะเินออไป แ่นภัทรับแนเธอไว้่อน ทำเอาเธอุนอย่ามา
“ุทำอะไรอุน่ะ?” สุนันธาถามอย่าสสัย
“เลิเล่นเมเถอะ แล้วมาเป็นพวเียวัน” นภัทรอร้อ ทั้วรรวลีและปอภพที่ไ้ยินอย่านั้น ็หันมามอหน้าันเอ ่อนะบอับนภัทร
“พี่ะบ้าเหรอ? เอาศัรูเ้ามาทำไม เี๋ยว็เป็นเหมือนไอ้ิิพษ์หรอ” ปอภพบอ นภัทรเลยบอให้เาเียบ่อน ่อนะหันไปหาสุนันธา
“ุื่ออะไร?” เาถาม
“สุนันธา” เธออบ “สุนันธา ภูมิอริยทัย สมาิเบอร์ยี่สิบสาม”
“ผมื่อนภัทรนะ เป็นำรว” เาแนะนำัวเอ “รับรอผมไม่ทำร้ายุแน่ แ่ผมะ่วยุ”
“ุะ่วยันทำไม? ันเล่นเมนะ” สุนันธาถามอย่าสสัย “อย่าบอนะว่าพวุสามนไม่เล่นเมน่ะ”
“็ใ่น่ะสิ” วรรวลีอบแทน “พวเราไม่เล่นเมัน ุภัทร อย่าเอาเธอเ้ามาเลย เี๋ยวเธอ็ไ้่าพวเราหรอ”
แ่นภัทรไม่ไ้สนใวรรวลี เาพยายามพูหว่านล้อมให้สุนันธาเลิเล่นเม แ่เธอปิเสธ “ุไม่รู้หรอว่าีวิอันเป็นยัไ? ันเป็นเมียน้อยนะ! เป็นเมียน้อยอประธานบริษัทที่ทำานอยู่ แล้วัน็โนไล่ออ ในสภาพเศรษิแบบนี้หาาน็ยา ุิว่าันมีทาเลือเหรอ? ถ้าไม่เล่นเมน่ะ?”
นภัทรยัพยายามัแม่น้ำทั้ห้า บอให้สุนันธาเลิเล่นเม “มีหนทาออาที่นี่ ผมว่าุเลิเล่นเม แล้วมา่วยันามหาทาออันีว่า นะ อย่า่าใรเลย มันะเป็นราบาปิัวุไปั่วีวิ ุยัไม่ไ้ลมือ่านใ่ไหม?”
“ใ่” สุนันธายอมรับ
“ั้นุ็ยัมีโอาสแ้ัวอยู่” นภัทรบอ “นะ ผมอร้อล่ะ เลิเล่นเมเถอะ แล้วมาเป็นพวเียวัน เราะหาทาออาที่นี่ไปพร้อมัน ผมรู้ ุเอ็ไม่ไ้อยา่าใรหรอ”
สุนันธาออะใเมื่อนภัทรอ่านใเธอออ วามริ เธอ็ไม่อยาลมือสัหารใรหรอ ารปลิีวินนหนึ่สำหรับเธอที่เป็นนธรรมา มัน็ทำไ้ยา สุนันธาถอนหายใออมา
“แ่ถ้าันไม่่าทุน...” เธอพู “็ไม่มีทาหนีออาที่นี่ไปไ้นะ เ้าอเม็บอออมาแล้ว”
“มีสิ ทาออน่ะ ผมำลัามหาุแอยู่...” แล้วนภัทร็เล่าเรื่อประูที่ะออไปนอฤหาสน์ไ้ สุนันธาไ้ฟัอย่านั้น็ใ
“มีทาออริๆ เหรอ?” เธอถาม
“ใ่ เพราะั้น ผมว่าุเลิเล่นเมแล้วมาอยู่รวมับพวเราีว่า” นภัทรัวน “นะรับ”
“แล้วันะทำยัไ?” สุนันธาโอรวึ้นมา “ันมาที่นี่็เพราะอยาไ้เินไปเริ่ม้นีวิใหม่นะ ุะบอให้ันเลิเล่น แล้วสละเินราวัลให้นอื่นเหรอ?”
“ใ่” นภัทรยอมรับ “อย่า่าันเลย มันไม่มีอะไรีหรอ ุะยอมเป็นารเพื่อเินเหรอ ถามริ?”
สุนันธาเริ่มใโอนเอนแล้ว เมื่อไ้ยินนภัทรพูแบบนั้นออมา เธอเอ็รู้ีว่าาร่านมันผิบาป แ่เธอ็ไม่มีทาเลือ แ่็อย่าว่า เธอเอ็ไม่อยาลมือ่าใร
“แ่ันอยาไ้เินนี่” สุนันธาบอนภัทร “แล้วะให้ันทำยัไ?”
“มัน้อมีวิธีอื่นที่ีว่าาร่านแน่” นภัทรบอ “อแ่เรา้นหามันริๆ มัน้อเอ”
สุนันธามอหน้านภัทร เา็พยัหน้าให้เธอล้ายับะเิวน แล้วในที่สุ สุนันธา็ถอนหายใออมาพร้อมับล่าวออมา
“็ไ้ เลิ็ไ้” สุนันธาถอนหายใเฮือให่ นภัทรไ้ยินันั้น็ีใ ในะที่ปอภพับวรรวลีแทบไม่อยาเื่อหูัวเอเลย สุนันธาะแล้หลอหรือเปล่า็ไม่รู้?
“เฮ้อ เินอัน” สุนันธาพร่ำออมา “บอรๆ ันยััใไม่ไ้ เรื่อเินราวัลนั่นน่ะ”
“เื่อเถอะ มัน้อมีหนทาที่ีว่านี้แน่” นภัทรบออีรั้ “มาร่วมลุ่มันนะ ุสุนันธา”
“เรียนันเยๆ ็ไ้่ะ” สุนันธาบอ “แล้วันเรียุว่าภัทรอย่าเียวไ้ไหม?”
“ไ้สิรับ อยาเรียอะไร็เรียไปเลย” นภัทรบอ เธอึพยัหน้าพร้อมับทำหน้าเื่อนๆ แล้ว็มอไปที่ปอภพับวรรวลี
“แล้วสอนนี้ือ...?” สุนันธาี้ไปที่วรรวลีับปอภพ นภัทรเลยแนะนำให้แ่ละฝ่ายรู้ััน
“พวุไม่เล่นเม แล้วมาเาะนี้ทำไม?” สุนันธาถาม
“็ใระไปนึว่าเมนั่นทำให้น่าันายล่ะ?” วรรวลีอบออมา “ัน็สสัยนะว่าเมอะไร? ่าอบแทนถึสูนั ที่แท้็เป็นเมที่แล้วยีวินี่เอ”
สุนันธาถอนหายใอีรอบ เธอเสียายโอาส เสียายำนวนเินร้อยล้านบาทนั่น แ่เธอ็บอออมาแล้วว่าะเลิเล่นเม เพราะะนั้น เธอถอนำพูไม่ไ้อีแล้ว
นภัทรยื่นมือออมา สุนันธามอมือนั้น ่อนะ่อยๆ ส่มืออัวเอออไป นภัทรับมือเธอแล้ว็เย่าอย่าแรนิหน่อย
“ยินีที่ไ้รู้ัรับ” เาบอ “เรามาพัห้อเียวันเถอะ มีอาหารับน้ำมามาย”
“เอ๊ะ?” วรรวลีมอไปที่บาแผลอสุนันธาที่มีผ้าพันแผลอยู่ เธอเพิ่สัเเห็น “ุถูยิบาเ็บมาเหรอ?”
“็ใ่น่ะสิ” สุนันธาบอพลานึโรธแ้นนที่ยิเธอ “แ่ไม่เป็นไร ระสุนแ่ถาๆ ไป”
“แ่ระวัแผละอัเสบเอานะ” วรรวลีบอ “ไปอยู่ับเราเถอะ เรามีเรื่อปมพยาบาลอยู่”
ปอภพเริ่มิถึเรื่อน่าลัวึ้นมา มีสมาิเพิ่มมาอีนแล้ว ส่วนแบ่อาหาร็้อน้อยลามไป้วย และเา็ไม่รู้ว่านภัทระัวนนให้เ้ามาในลุ่มอีี่น? เาไม่ลัวอาหารับน้ำหมเลยหรืออย่าไร? ถ้าอาหารับน้ำหม พวเา็้อเสี่ยออมาเอาอี และอาะไม่โีเหมือนรั้นี้อีแล้ว
แล้วพวนภัทร็เินลับห้อไปพร้อมับสุนันธา พอนภัทรเปิประูเ้ามาในห้อ พวสาวๆ ับีริ็มอเห็นสุนันธา ีริถามึ้นมาทันที
“นั่นใรน่ะ? ุภัทร?”
“ุนนี้ื่อ สุนันธา” นภทัรแนะนำให้ทุนในห้อรู้ัสุนันธา “เธอเป็นพวไม่เล่นเม”
“วามริัน็เล่นอยู่หรอ ะบอให้” สุนันธาว่าออมา ทำเอาีริไม่ไว้วาใเธอึ้นมา
“เฮ้ย ุภัทร เธอพูออมาแล้ว แล้วะให้เธอมาอยู่ับพวเราไ้ไัน?” ีริถาม นภัทรหันไปมอสุนันธา ็เห็นเธอ้มหน้าล ่อนะเยหน้าึ้น
“แ่ันไม่อยา่าใรหรอ” เธอบอในที่สุ “ันพยายามะ่าแล้ว ถึไ้รู้ว่าัวเอ่าใรไม่ไ้ เพราะั้น โอาสนะ็แทบะไม่มี ัน็เลย...เลิเล่นเมีว่า ถึะเสียายโอาสไ้เิน็เถอะ”
ีริไ้ยินอย่านั้น ็ยัไม่วาใให้ับสุนันธาอยู่ี ่อนที่นภัทระัวนเธอมานั่้วยัน แล้วสั่ให้ปอภพเอานมปัออมาาระเป๋า ให้สุนันธาินพร้อมับน้ำื่ม
“ันไม่หิว” สุนันธาว่าเสียเบา
“ินสัหน่อยเถอะรับ” นภัทรพู “ผมรูุ้หิว”
สุนันธาหันไปมอนภัทรอีแล้ว นึแปลใว่าทำไมนภัทรถึอ่านใเธอออ? นารู้เลยว่าเธอ็ำลัหิวเหมือนัน แ่เธอ็ไม่ไ้ว่าอะไร เธอหยิบนมปัืมาามืออนภัทร ่อนะ่อยๆ เริ่มินนหม แล้วื่มน้ำามเ้าไป
“มา ุ” วรรวลีหยิบระเป๋ายาออมา “มาูแผล่อน ว่าอัเสบหรือเปล่า?”
พวผู้ายำเป็น้อหันหน้าหนีไปทาอื่น ะที่สุนันธาถอเสื้อให้วรรวลีูบาแผล วรรวลีัารทำบาแผลให้ธอใหม่ ่อนะพันผ้าพันแผลนเสร็เรียบร้อย ่อนที่สุนันธาะสวมเสื้อลับเหมือนเิม
“หันมาไ้แล้ว่ะ เรียบร้อยแล้ว” วรรวลีเอ่ยึ้น พวผู้ายในห้อทั้หมถึหันหน้าลับมา
“อบุมานะะ” สุนันธาอบุวรรวลี เธอเอ็ไม่ไ้ว่าอะไร
“ไม่เป็นไรหรอ” วรรวลีอบออไป “ุไม่ใ่พวเล่นเมนี่”
สุนันธาไ้ยินอย่านั้น เธอ็ออะเสียายโอาส เินราวัลหนึ่ร้อยล้านบาท แ่็เป็นวามริที่เธอไม่ล้าปลิีพใร เพราะะนั้น โอาสนะแทบะไม่มีเลย และเสี่ยะถูผู้เล่นนอื่น่าอี เธอิมาถึรนี้็ไ้แ่ถอนหายใ
“ุถอนหายใทำไม?” วรรวลีถามอย่าสสัย “หรือุะลับไปเล่นเมอี?”
สุนันธารีบปิเสธ “ไม่แล้วล่ะ่ะ” เธอบอ “ันเ็แล้ว หลัาถูยิมา”
ีริิอะไรบาอย่าเหมือนปอภพ ยิ่มีสมาิมาึ้น อาหาร็้อหมลเร็วึ้น เา่อว่านภัทรในใ ว่าทำไม้อหาเรื่อหานมาเพิ่ม้วย? เาไม่ลัวอาหารับน้ำะหมเลยหรืออย่าไร?
แล้วสุนันธา็เริ่มุยเปิใับทุนในห้อ ถึอีอเธอ่อนที่ะมาที่นี่ เธอระบายมันออมานหม “ันรัเา ันทำไ้ทุอย่าเพื่อเา ถึะรู้ว่าเามีภรรยาแล้ว แ่ันเหมือนาบอเพราะวามรั เลยิไปเอฝ่ายเียว ในที่สุ เา็เลือภรรยาอเา เาเห็นันเป็นแ่อเล่นเท่านั้น”
สุนันธาว่าแล้ว็ร้อไห้ออมา ส่ายหน้าให้ับวามโร้ายอัวเอ วันวิสารีบส่ผ้าเ็หน้าไปให้เธอ เธอ็รับมาับน้ำา
“อบุ่ะ น้อสา” สุนันธาบออบุวันวิสา ่อนะใ้ผ้าับน้ำา “เฮ้อ ันมันโ่เอ ันไม่น่าโนหลอเลย”
ปอภพ็พอะเ้าใ ารที่รัใรนหนึ่เ้าริๆ ็ะเื่อในนั้น โยไม่รู้เลยว่าอีฝ่ายิอะไรอยู่? ในรีนี้ เาิว่าสุนันธาไม่ผิ เพราะประธานบริษัทในที่ทำานอเธอ็เป็นฝ่ายมาอบับเธอเป็นนแร ทั้ๆ ที่เาน่าะรู้ีแล้วว่าเาเอ็มีภรรยา แ่เา็ยัเลือมาบับเธอ แบบนี้ เาเห็นสุนันธาเป็นเหมือนอว่าเท่านั้นริๆ
สุนันธาเ็น้ำาออไป ่อนะหันไปหาปอภพ พร้อมับถามถึสาเหุที่เามาที่นี่ พอปอภพเล่า เธอ็ถึับอึ้ไป
“โห เรื่ออน้อภพให่ว่าพี่อี” สุนันธาบอ “พอไ้ฟัเรื่ออน้อภพ พี่รู้สึเลยว่าเรื่ออพี่มันเบาลไปเลย”
“หนู็เหมือนัน” วันวิสาบอ “หนูแ่มาเอา่าเทอม แ่พี่ภพ้อ่วยแม่อเา”
สราแอบเหลือบมอวันวิสาโยที่เธอไม่รู้ัว เธอมอวันวิสา้วยสายาไม่ประส์ี ฝ่ายสุนันธา็ื่นมปอภพออมา
“อืม เป็นเ็ีนะ” เธอื่นม “ัู ผู้ายแบบนี้หายา ้านอนั่นมีแ่พวบ้าเินเอา็เท่านั้น”
ปอภพออะัเินนิหน่อยเมื่อสุนันธาพูออมาแบบนั้น สราเอ็มอไปที่สุนันธาอย่าไม่พอใ นสุนันธาเห็นสายาเธอ ็ถาม
“มีอะไรหรือเปล่าะ? ุา?”
“อ๊ะ” สรารีบเปลี่ยนสีหน้า “ไม่มีอะไรหรอ่ะ ไม่มีอะไร”
สุนันธาออะสสัยแ่ไม่มาเท่าไหร่ แล้วเธอ็เริ่มรู้สึอ่อนเพลีย เพราะแทบไม่ไ้พัผ่อนเลย เธอเลยอัวไปนอนที่อื่น ึ่นภัทร็อนุา
“นี่” ีริบอับนภัทร “ริบปืนเธอมาสิ”
นภัทรส่ายหน้า “เธอไม่ให้หรอ อีอย่า ให้เธอมีอาวุธป้อันัวน่ะีแล้ว”
“เธอะไ้่าเราน่ะสิ” ีริบอเบาๆ “ุภัทรไปเื่อใไ้ไ?”
“เธอบอออมาแล้วว่าะไม่เล่นเม” นภัทรพูย้ำ “ผมเื่อเธอ”
ีริถอนหายใออมา ่อนะเอาหลัพิผนัห้อไป อนนั้นเวลาเที่ยรแล้ว ทุน็เริ่มหิว ปอภพเลยเอาอาหารแ่ายไปามแ่ละน พร้อมับส่วน้ำื่มให้้วย ทุนรู้ีว่า้อประหยัเอาไว้ าอาหารอาะไม่เป็นไร แ่ถ้าาน้ำ ายแน่ๆ ทุนึื่มน้ำันอย่าไม่มา
สุนันธายัเสียายเรื่อเินราวัลอยู่ แ่เธอ็พยายามัใให้ล้มเลิาริเรื่อนี้เสีย เธอเริ่มเื่อใที่นภัทรบอว่ามัน้อมีวิธีอื่นที่ีว่านี้แน่
สุนันธานอนพลิะแว้าไป ่อนะหลับไปอย่ารวเร็ว ทั้ๆ ที่นอนบนพื้นแ็ ปอภพเอ็สสัยว่าเธอนอนหลับไปไ้อย่าไร? เธอะ่วริๆ
ปอภพทานนมปัเ้าไป เี้ยวหับๆ ่อนะเอาลท้อ เหลืออาหารอยู่มาพอสมวร น่าะพอทันไปถึมื้อเย็น
ความคิดเห็น