คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ลงสนามจริง (รีไรท์ใหม่)
อนที่ 5 – ลสนามริ
พอถึอนเย็น ยพลลับบ้านมาแล้วปิประูลลอน เาทัทายแม่ที่นัู่โทรทัศน์อยู่
“แม่ิละร่อน่าวเหรอ?” เาถาม
“ใ่น่ะสิ” แม่เาอบ “ารานนี้หล่อัเลย”
เาหัวเราะอย่าอารม์ี ่อนะรไปอาบน้ำ พออาบน้ำเสร็ เา็ลอเอาเรื่อแบบนัล่าวิามาสวมูอีรั้หนึ่
“หายัว” เาล่าวออมา แล้วร่าอเา็หายไปเลย ไม่เห็นแม้แ่มือัวเอ ทำเอาเาเริ่มรู้สึสนุ
“ปรา” เาบอออมา แล้วร่าเา็ปราออมาเหมือนเิม
เอาล่ะ อนนี้ถึอนลอสิ่ที่อยาลอแล้ว เาลอพูออมา
“สลายร่า”
ทันในั้น ร่าอเา็สลายลายเป็นวันสีำทันที แ่ว่าัวอเา็ยัรู้สึว่าัวเอยืนเหมือนเิม เาลอิพุ่ไป้าหน้า และแล้ว ร่าอเา็ลอยผ่านทะลุำแพไปอย่ารวเร็ว เร็วมานเาเือบหยุไม่ทัน เาลับมาบ้านามเิมแล้ว็พู
“ืนร่า”
แล้วเา็ลับมาเป็นนเหมือนเิม ยพลรู้สึสนุึ้นมา ำแหน่นัล่าวิา็ไม่ไ้เรียเสมอไป
เาถอุออ แล้วเ็บไว้อย่าีในู้เสื้อผ้า แ่ะว่าไป วีรวิทยัไม่ให้อาวุธเาเลย
“เี๋ยว็เอามาให้มั้?” เาเาเอา ่อนะลไปทำารบ้านที่เาไ้รับมาวันนี้ ส่วนแม่็ูโทรทัศน์ไปามเรื่อ
วัน่อมา เาไปมหาวิทยาลัยอีรั้ ราวนี้ นยนามายืนัรอเลย
“อ้าว? นา เป็นไรเหรอ?”
“พลนั่นแหละ เป็นอะไร?” เธอมอเาอย่าสสัย “ไปห้อน้ำั้นาน แล้วลับมาพร้อมุสีำ”
“ไม่มีอะไรหรอน่า” เาพยายามแ้ัว แ่ทำไ้ไม่เนียนเลย นยนามอเาอย่าสสัย
“แน่ในะว่าไม่มีเรื่ออะไรปิบัไว้”
“อ๋อ ใ่สิ” เาแล้อบออไป “อโทษที่ปิบั แ่แม่อพลหายีแล้ว”
“เอ๊ะ? ริเหรอ?” นยนาถามอย่าแปลใ “็ไหนบอ...”
“หายแล้ว” เาพู “ไปิน้าวเ้าันเถอะ”
นยนายัไม่หยุสสัยในัวยพล แ่เธอ็ไม่อยาถามให้เารำา ็เลยไปิน้าว้วยัน
ระหว่าเรียนอยู่ เา็มอระานไป้วย ในอนนั้นเอ วีรวิท็เินทะลุห้อเ้ามา ไม่มีใรเห็นเาเลยนอายพล
“ุวิท” เาเอ่ยเบาๆ เมื่อวีรวิทเินเ้ามาใล้โ๊ะอเา
“มาทำอะไรน่ะ?” เาเอ่ยถามเบาๆ
“็ะมาพาลสนามริน่ะสิ” วีรวิทพูเสียปิ “ุ้อลสนามริ ่อนะออล่าริๆ”
“อนนี้น่ะหรือรับ?” เาถาม
“ใ่” วีรวิทอบหน้าาเย “ออาารย์ไปห้อน้ำไ้ไหม?”
ยพลถอนหายใ ่อนะออนุาอาารย์ออไปห้อน้ำ พร้อมับถือเรื่อแบบนัล่าวิาไป้วย นยนาเฝ้ามอเาอย่าสสัย
เาเปลี่ยนุในห้อน้ำ พอออมา วีรวิท็ยื่นปืนพับาบิเปลวเพลิให้
“ำไ้ใ่ไหมว่าวรเ็บไว้รไหน?” เาถาม “เอาล่ะ ผมับนภลรออยู่แล้ว”
วีรวิทพาเาเินมาที่หน้ามหาวิทยาลัย ยพลำเป็น้อทำให้ัวเอหายัว เพื่อไม่ให้นัศึษานอื่นๆ มอเห็นเา แ่เา็มอเห็นวีรวิทับนภลที่นั่อยู่
“ผมะลอทำใหู้รั้หนึ่ ว่าารับวิาทำยัไ” วีรวิทว่า “ามมานี่”
แล้ววีรวิท็พาเาไปยัมุมึแห่หนึ่ เาลมือสวมแว่นหาวิา แล้ว็บอให้ยพลเียบๆ รนั้นเอ ยพลเห็นว่ามีายนหนึ่ในุเปื้อนเลือ น่าะายเพราะอุบัิเหุนั่อยู่
“นั่นล่ะ วิา” เาระิบ “ผมะทำใหู้นะ อยูนะ”
แล้ววีรวิท็สลายร่าเป็นลุ่มวันสีำ แล้วพุ่เ้าใส่วิานนั้น วิานนั้นรู้สึัว็สลายร่าเป็นวันสีาว่อนะหนีไปเหมือนัน ยพลำเป็น้อวิ่ามไป พอวีรวิทเ้าใล้วิา็ับไ้ วิาพยายามีิ้นะหนี แ่ถูวีรวิทเอาโ่สีทอมััว และทำให้เาหายไป
“อ้าว? เาหายไปแล้ว” ยพลที่ามมาถาม
“หายไป็ือไปลานพิพาษาแล้ว” วีรวิทอธิบาย “ผมลืมมอบโ่ใหุ้้วย ้ออโทษที”
ยพลถือโ่สีทอที่ใ้ับัววิาแล้ว ราวนี้ถึาเา้อับวิาบ้าแล้ว
“นภล ลอหาวิาใหุ้ยพลามับหน่อยเร็ว” วีรวิทว่า
“ไ้” นภลมลิ่นวิา ทั้สามเินไปเรื่อยๆ โยไม่มีใรมอเห็น นภลมลิ่นวิานมาถึวัแห่หนึ่
“มีวิาอยู่แถวนี้นหนึ่!” นภลบอ
“มันอยู่ไหน?” วีรวิทถาม
“ในศาลาสวศพอัวเอ”
ยพลในสภาพล่อหนเินามวีรวิทไปพร้อมับนภล ที่ศาลาสวศพที่ห้า ยพลเห็นายนหนึ่อยู่หน้าโลอัวเอ ำลัร่ำร้อหาภรรยาอยู่
“เม พี่อยู่นี่ มอไม่เห็นพี่เหรอ?” วิานนั้นเป็นายร่าอวบอ้วน เมื่อวีรวิทเินเ้ามาเห็น วิานนั้น็ใและสลายัวเป็นวันหนีไปทันที
“ทำอะไรอยู่?” วีรวิทว่าใส่ยพล “รีบามไปเร็ว”
“อ่ะ รับ” วีรวิทท่อว่า ‘สลายร่า’ ่อนะบินามวิานนั้นไป วิานนั้นหนีเร็วมา ทะลุฝาผนั ำแพบ้านเรือน หนีออไปอย่ารวเร็ว นเาแทบามไม่ทัน
“พอไ้ัหวะ เอาโ่ับเลยุ!” วีรวิทที่ลายร่าเป็นลุ่มวันะโนึ้นมา ยพลเห็นว่าามไปแบบนี้ไม่ไ้ผลแน่ เาเลยเ้าไปในอยและอ้อมไปอีทา
“เฮ้ย! ุะทำอะไรน่ะ?” วีรวิทว่า
ยพลพุ่ไป้าหน้าอย่ารวเร็ว ่อนะเ้ามาัวิา้านหน้า วิาะหนีไป้านหลั แ่็เอวีรวิทัอยู่เหมือนัน เาไม่มีที่ะหนีแล้ว
วิานนั้นืนร่าเป็นนามเิม เามอวีรวิทับยพลอย่าหวาลัว
“พวุเป็นยมทูเหรอ?” ายอ้วนถาม
“ไม่ใ่ เป็นนัล่าวิา มีหน้าที่ามหาวิาอย่าุที่ายไปแล้ว แ่ไม่ไปลานพิพาษา” วีรวิทอบ
“ลานพิพาษาืออะไร?” วิาถาม ยพลืนร่าเป็นนเหมือนเิม
“ที่ัสินว่าุวระไปสวรร์หรือนร” วีรวิทอบ
“นี่ผม้อไปริๆ เหรอ?” วิาายร่าอวบถาม “ผมิถึเมียผม”
“ไม่ไ้รับ วิาทุน้อไปลานพิพาษา” วีรวิทว่าเ็า “ไปับผม เี๋ยวนี้ อย่าให้้อล่ามโ่เลย”
ายร่าอวบนนั้นทำหน้าเหมือนะร้อไห้ วีรวิทับเาไว้ แ่ยพลัึ้น่อน
“่อนที่ะไป” ยพลบอออมา “ผมมีเรื่อะให้เาทำ่อน”
“ยัมีเรื่ออะไร้อทำอีเหรอ?” วีรวิทถาม
“พาเาลับไปที่วั่อนเถอะรับ” ยพลพู
วีรวิทและนภลเลยพาวิาลับมาที่วั ไปที่ศาลาสวศพเิมที่วิาเยอยู่ วีรวิทไม่เ้าใว่ายพละทำอะไร?
“ุะทำอะไร?”
“รอสัรู่รับ” ยพลอบำถามอวีรวิท ่อนะบอ “ปรา”
แล้วเา็เินเ้าไปในศาลาสวศพ เห็นภรรยาอายร่าอ้วนนั่นยืนอยู่ เาเินเ้าไปทัทาย
“สวัสีรับ” เายมือไหว้
“สวัสี่ะ?” ฝ่ายภรรยาท่าทาแปลใ “ุมีธุระับันเหรอ?”
“อ๋อ เปล่าหรอรับ” ยพลพู “แ่ผมสามารถมอเห็นสามีุไ้”
ฝ่ายผู้หิยิ่มอเาอย่าแปลใมาึ้น เธอิว่าเาือพวสิบแปมุ ะมาหลอเธอ
“ันไม่เื่อ ุออไปะ”
ยพลเลยหันไปเรียวิาายนนั้นให้เ้ามาหาเา พร้อมับบอภรรยาว่า
“เอาี้” เาพู “ผมะถามำถามุ แล้วให้เาอบ ถ้าผมอบแทนเาถู้อ ็แสว่าผมมอเห็นเาริๆ”
ฝ่ายภรรยาูท่าะไม่เื่อำพูอยพล แ่เธอ็ถามออไป
“เราเอันรั้แรที่ไหน?”
ยพลหันไปถามวิาายร่าอวบ
“ุับเาเอันรั้แรที่ไหน?”
ฝ่ายภรรยาูะไม่เื่อเอาเสียเลย ายร่าอ้วนเลยอบยพลออไป
“ที่หัวหิน”
ยพลหันไปบอภรรยาอเา
“เาบอว่าที่หัวหิน”
ฝ่ายภรรยาถึับใเมื่อไ้ยินำอบ ยพลพยัหน้า
“ันไม่เื่อ” ฝ่ายภรรยายัื้อึ “ออีำถาม เราแ่านันที่ไหน?”
“ุับภรรยาุแ่านันที่ไหน?” ยพลหันไปถามสิ่ว่าเปล่า ภรรยาเามอไม่เห็น วิาายร่าอวบอบออมา
“โรแรมุสิธานี” เาอบออมา
“เาบอว่า โรแรมุสิธานี”
สิ้นประโย ภรรยาอผู้เสียีวิ็ยิ่ะลึ เธอมอหน้ายพลเหมือนเาเป็นนบ้า
“ุ....เห็นสามีันริๆ เหรอ?”
เธอถามออมาเสียสั่นเรือ ยพลพยัหน้า
“ถ้ามีอะไรอยาะบอสามีุ บอผ่านผมไ้เลย” ยพลอาสา
ภรรยาอายร่าอ้วน้มหน้าล แล้ว็ร้อไห้ออมา
“พ่อ๋า” เธอเริ่มพูออมาพร้อมับน้ำาที่นอใบหน้า “ไม่้อห่วอะไรแล้วนะ เมะูแลลูเอ พ่อไม่้อิใหรือห่วอะไรแล้วนะ เมะั้ใเลี้ยลู ให้เาเิบโึ้นมาเป็นนี เหมือนอย่าที่พ่อเป็น เมอยู่ไ้้วยัวเอับลู พ่อไม่้อห่วอะไรแล้วนะ อให้พ่อไปสู่สุินะะ แล้วาิหน้า ถ้าหาาิหน้ามีริ อให้เราเิมาู่ันอี เมะรัพ่อลอไป พ่อะอยู่ในวามทรำอเมลอไป้ะ”
ยพลหันไปมอวิาายร่าอวบ เา็ร้อไห้ออมาเหมือนัน
“ั้นฝาบอภรรยาผม้วย” เาพู “บอว่าอโทษที่้อทิ้ันไปแบบนี้ พ่อไม่ไ้ั้ใะให้เิอุบัิเหุ แ่มัน็เิึ้นไปแล้ว พ่อเป็นห่วแม่ับลู แ่พอไ้ยินแบบนี้็สบายใแล้ว ไม่้อห่วพ่ออีแล้วนะ พ่อะไปามทาอพ่อ แล้วาิหน้า เรา่อยมาเอันอี รัแม่ับลูมานะ”
ยพลถ่ายทอำพูอวิาายร่าอ้วนนหม ฝ่ายภรรยาร้อไห้ออมาเหมือนะาใ วิาายร่าอ้วน็ร้อไห้ออมาเ่นัน
วีรวิทยืนมอยพลทำแบบนั้น้วยวามื่นม ลอเวลาที่ทำานมา เาับแ่วิามาลอ ไม่เยนึถึนเบื้อหลัเลยว่าะรู้สึอย่าไร ำพูอทั้สอสามีภรรยา ผูพันร่วมัน ทำเอาวีรวิทถึับน้ำาึม
“ทีนีุ้็ไปลานพิพาษาไ้แล้ว” ยพลพูเบาๆ ่อนะบอลาภรรยาอวิาายร่าอ้วน และพาวิาอายร่าอ้วนไปหาวีรวิท
“เรียบร้อยแล้วรับ” ยพลบอยิ้มๆ
“ุทำีมา” วีรวิทถึับื่นม “ผมไม่เย...ทำอะไรแบบนี้มา่อน ุเป็นนัล่าวิานแรที่ใส่ใับเรื่อแบบนี้”
“ริเหรอรับ?” ยพลอบอย่าเินๆ “ผม็แ่ทำในสิ่ที่สมวรทำเท่านั้นเอ”
วีรวิทยิ้มให้เา ่อนะพาวิาายนนั้นไปลานพิพาษา ยพลลืมไปสนิทเลยว่าเาิเรียนอยู่
“เอ่อ เสร็านแล้ว ผมไปเรียน่อ่อนนะ”
วีรวิทพยัหน้า ยพลเลยรีบสลายร่าลายเป็นวัน ่อนะพุ่ลับไปที่มหาวิทยาลัย เ้าไปในห้อน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเอาเรื่อแบบอไว้ในอ้อมอ ่อนะออไป
ฝ่ายนยนา็แปลใมา เพราะว่ารึ่ั่วโมแล้วที่ยพลไปห้อน้ำ เา้อไปทำอะไรอย่าอื่นแน่นอน พอียพลลับมาพอี
“พลไปเ้าห้อน้ำที่ภูเาที่ไหนมาเหรอ? ั้รึ่ั่วโม” นยนาบ่นออมาทันทีเมื่อเาเ้ามานั่
“อ๋อ” เาพยายามหา้อแ้ัว “ถ่ายหนั แล้ว็ท้อผูน่ะ”
“ไม่เื่อ” ฝ่ายนยนาบอออมา “พลออไปทำอะไรันแน่? เี๋ยวนี้มีวามลับแล้วเหรอ?”
“ไม่มีอะไรริๆ ท้อผูแล้ว็ถ่ายหนัริๆ” เาโหออไป
“แล้วุนั่น” นยนาสัเ “ุสีำนี่อีแล้ว พลใส่ไปใ่ไหม? ใส่ไปทำอะไร?”
เาไม่มีวันบอไ้ว่าเาไปทำอะไรมา แล้ว็ไม่รู้ะโหอย่าไรแล้ว้วย
“พลอปิเป็นวามลับนะ” เาบอ ทำเอาเธอเสียใ
“เราเป็นเพื่อนันนะ” เธอพู “้อมีวามลับ้วยเหรอ?”
“อทีเถอะ อเรื่อนี้เรื่อเียว อให้เป็นวามลับ” เาพูอย่านปัาริๆ “นะ อย่าวนใพลเลย”
นยนาเลยอนไปเลย ไม่พูับเาอีเลย เาไ้แ่ถอนหายใ พลาิว่าอนนี้ วิาายอวบอ้วนะเป็นอย่าไรบ้า?
“เราทำีที่สุแล้ว” เาพึมพำ “าราลา มันน่าเศร้าเสมอ แ่ถ้าเ้าใัน่อน มัน็ีเสียว่าาไปเยๆ”
นยนาไม่เ้าใริๆ ยพลเ็บเรื่อแบบอเาไว้ในระเป๋า และรัษามันอย่าี รวมถึาบ ปืนพ และโ่มัวิา้วย
าลับ เา็ไปทำพาร์ทไทม์ามเิม เรื่อแบบยัอยู่ในระเป๋าอเา เาสัเเห็นวิาายแ่ๆ มาินเรื่อเ่นอีแล้ว ึเินไปบอ
“ลุ ลุ้อไปลานพิพาษานะ” เาบอ
“ลานพิพาษาอะไร?” ายรานนั้นหันมามอหน้าเา “ันหิวเหลือเิน”
เาเอ็ไม่รู้ว่าะไปส่อย่าไร เพราะวีรวิท็ไม่ไ้บอเาเรื่อนี้เสีย้วย เาิว่าถ้าเอันอีะถาม
หลัาลสนามริแล้ว เาิว่าัวเอน่าะสมัรผ่าน แม้วีรวิทะไม่ไ้บอ เาเินถือระเป๋าออไปาห้า ่อนะไปรอรถประำทา พอรถมาเา็ึ้นไปนั่ พลานึถึเรื่อวันนี้
“หวัว่าาิหน้าเิเป็นู่ันอีนะ” เาไ้แ่ภาวนา “อเถอะ”
เาลับไปบ้าน ็เห็นแม่ำลันอนหลับอยู่ เลยไม่ล้าปลุ เาื้ออาหารสำเร็รูปมา้วย และิว่ารอให้แม่ื่นเอีว่า
เานั่ิน้าวไป พอินเสร็็รไปอาบน้ำอาบท่า เปลี่ยนุ ่อนะเ็บุเรื่อแบบนัล่าวิาไว้ในู้อย่าี พร้อมับาบ ปืนและโ่สีทอ
เานึสนุ ลอเอาาบออมา มันเป็นาบเล่มยาวเหมือนในภาพยนร์แฟนาีไม่มีผิ เาสะบัรั้เียว เปลวไฟ็ปราึ้นมา
เาลอวาาบู พลาิว่าถ้าใรโนาบนี้ฟัน ะรู้สึอย่าไร? ทั้เ็บปวบาแผลและผิวหนัไหม้ไฟ
เาสะบัอีรอบ ไฟ็หายไป ยภพเ็บมันไว้ในู้เสื้อผ้า
“สาธุ ออย่าให้แม่เห็นเลย” เาว่า านั้น็ไปอ่านำราที่เรียนในวันนี้
ฝ่ายวีรวิท เามาหาเนภพ และเล่าเรื่อที่ยภพทำให้เนภพรับทราบ
“เาใีริๆ นะ” เนภพว่า “ผมเอ็ไม่เยิแบบนั้นมา่อนเลย”
“อืม เาเหมาะเป็นู่หูผมพอี” วีรวิทพู “ผมว่าผมเอพาร์ทเนอร์ที่เ้าท่าแล้ว”
“ถ้าอย่านั้น็ีไป แล้วเาสอบผ่านไหม?”
“ผ่านลุยรับ” วีรวิทอบ “เาทำผมประทับใมา”
วีรวิทื่นมยพลริๆ ไม่มีเสแสร้ เาหวัว่าารทำานามหานายสินรั้นี้ ะผ่านไปไ้้วยี
“เห็นไหม? ผมเลือนไม่ผิริๆ ้วย” เนภพพูอย่าประทับใในัวยพลอีน “เาทำไ้ีริๆ”
“ใ่” วีรวิทเห็น้วย “ไ้เวลาามหานายสินแล้ว”
ความคิดเห็น