คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #59 : ความแตก (รีไรท์)
อนที่ 58 – วามแ
หลัานั่พัันสัพั อาร็เริ่มรู้สึีึ้น เาไม่เ็บแผลที่โนยิอีแล้ว เาลุยืนึ้นในะที่นอื่นำลันั่อยู่บนพื้นอทาเินในฤหาสน์
“ุไหวแล้วเหรอ?” เ่นวถาม
“ใ่” อารพยัหน้า “ไปัน่อเถอะ”
“เี๋ยว่อน” ธนพรร้อเรียึ้น “เราะไปไหนัน?”
ไม่มีใรอบำถามเธอไ้ ธนพร็เลยบอออมา “เรา่าเินวนเวียนในฤหาสน์อย่าไรุ้หมายนะ เราะเินไปถึเมื่อไหร่ัน? เินไปทาไหน็เอแ่ประูทะลุไปนละห้อ ไม่มีทาออเสียที”
อาธรเอ็ิเ่นนั้นเหมือนัน เาเอ็อยามีแผนที่ไว้ในมือ แ่็อย่าว่า ถึะมีแผนที่็ริ แ่เา็ไม่รู้อยู่ีว่าัวเออยูุ่ไหนอฤหาสน์?
“ั้นเราะหลบเหรอ?” อารถามึ้น “หมายถึบานน่ะนะ”
“เิน่อไป็เสี่ย่อารถูพวผู้เล่นเมทำร้ายเอา” ธนพรบอ “ันว่าเราหาที่บานันีว่า เินไป็เสียแรเปล่า ไม่ใ่แ่หาทาออไม่ไ้นะ แ่ยัเินวนไปวนมาอยู่อย่านี้้วย”
เ่นว้อใอย่ายิ่ เธอถามึ้นมา “แล้วแบบนี้....เราะออาเาะันไ้ยัไล่ะ?”
เ่นัน ไม่มีใรสามารถอบเธอไ้เหมือนัน เ่นวถอนหายใ หนทาเียวที่ะออไปไ้็ือทุน้อ่าันให้หม เรือถึะมารับที่ายหา ถ้าทุนไม่่าัน เรือ็ไม่มา และเ่นว็รู้ีว่า นในลุ่มนี้ไม่่าันแน่นอน แล้วะเป็นอย่าไร่อไป? พวเา้อิเาะที่นี่ไปนายหรืออย่าไร?
“เอาไว้่อยิละัน” อาธรบอปัไป “อย่าทีุ่พรว่า เินไป็เอแ่พวเล่นเม แถมหลทา้วย เราหลบ่อนันอยู่ีว่า็ไ้”
“แ่ถ้าไม่ำัทุน...” ศรีธราว่าึ้นมาเบาๆ เพราะลัวะเิเรื่อ “เรา็ไม่มีสิทธิ์ออไปไ้เลยนะะ”
ทุนหันวับมามอศรีธรา นัวเธอิว่าัวเธอพูผิพลาไปแล้ว เธอรีบอโทษ “อโทษ่ะ ันมันปาไม่ีเอ ันไม่น่าพูออมาเลย”
“ไม่หรอ” อาธรบอ “มันเป็นวามริ พวเราโ่เอที่หลเื่อำเิแล้ว็มาที่นี่ ทั้ที่ไม่รู้ว่า ‘เม’ ที่ะให้เล่นือเมอะไร? ถ้าผมรู้่อนหน้านี้ว่า ‘เม’ ที่ะเล่นือาร่าน ผมะไม่มา”
“พอันแหละ่ะ” เ่นวบอ “ถ้ารู้แบบนี้ ัน็ไม่มา”
“แ่เราลเรือลำเียวันแล้วนะ” อารบอึ้น “แล้วนี่ละหาที่พัริๆ เหรอ? แล้วเราะพัไปถึอนไหนัน?”
ทุนพูอะไรไม่ออ พวเา็ไม่รู้เหมือนัน พวเาไม่มีทั้อาหารแล้ว็น้ำื่ม แล้วพวเา็้อหิว ้อระหายน้ำ ถ้าหาิะหลบบาน แ่ถ้าเินสำรว่อไป ็มีสิทธิ์เอแ็พ็อ และราวนี้อาะไม่โีเหมือนราว่อน็ไ้ พวเาไม่มีทาเลือเลย
“เอาเป็นว่าหาที่พััน่อนละัน” อาธรบอปัปัหาออไป “ามหาห้อพัเถอะ”
อนนั้นเป็นเวลาเ้าโมแล้วอวันที่สาม นภัทรับปอภพ็ยัามหาุแที่ะใ้เปิประูอยู่ แ่็ไม่พบเลย ทว่านภัทรบอปอภพว่าอย่ายอมแพ้ ปอภพ็พยัหน้า
“ผมไม่แพ้หรอ ผม้อลับไปหาแม่” ปอภพบออย่าล้าหา นภัทร็พยัหน้า ่อนะเอามือุมแผลที่แนอีรั้หนึ่
“พี่ภัทรเ็บแผลเหรอ?” ปอภพถาม นภัทรพยัหน้า
“อย่าฝืนเลย เราลับห้อบานอเราีว่า” ปอภพบอ “ืน้นหา่อไป แผล้ออัเสบแน่ๆ เอาัวเราให้รอ่อนีว่า ไว้อนอื่น่อยมาหาใหม่็ยัไ้”
นภัทรไม่อยาะทำแบบนั้น แ่เา็เ็บแผลริๆ นไม่สามารถที่ะใ้แนเปิูามโ๊ะหรือลิ้นัไ้แล้ว เาเลยำ้อยอมลับไปห้อที่หลบบาน ราวนี้ ปอภพเป็นนถือแผนที่นำไป พอพวเามาถึห้อ็เปิประู วรรวลีัปืนเล็ไปทาประูทันที แ่พอเห็นว่าเป็นพวเียวัน เธอ็ลปืนล
“นี่” วรรวลีว่า “่อนะเ้ามา บอันบ้าสิว่าเป็นใร? เี๋ยว็เผลอยิหรอ”
“พี่ภัทรเ็บแน” ปอภพพยุร่านภัทรเ้ามา “พี่แพร รัษาให้หน่อยสิ”
แล้วแพรวา็ัารเอาุปมพยาบาลมารัษาแผลให้แ่นภัทร เธอมอูในระเป๋ายา่อนะทำสีหน้าไม่ี ปอภพเห็นันั้นเลยถามว่าเธอทำหน้าัวลทำไม?
“็ยาะหมแล้วน่ะสิ ผ้าพันแผล้วย” แพรวาบอ “ทุนอย่าเพิ่ออไป้านอเลย มันเสี่ย่อารบาเ็บ และยา็ใล้ะหมแล้ว้วย”
ปอภพยมือแะหน้าผาอย่าเรียๆ อาหาร็ใล้หม ยา็ใล้หม และพอะออไป้านอ็อันรายอี ปัหามันรุมเร้านทำเอาเาเือบะเป็นบ้าแล้ว
แล้วแพรวา็รัษาแผลใหม่ให้ับนภัทร เาอบุเธอ แล้ว็แว “ุแพรน่าะไปทำานในโรพยาบาลมาว่าสนามบินนะ”
“นั่นสิะ” แพรวาหัวเราะออมาเบาๆ “ันไม่รู้อะไร แ่ันไม่ลัวเลือเลย”
ีริแอบลอบมอเธอที่ำลัหัวเราะแล้ว็หยุไป เาอยาะอโทษเธอที่พูไม่ีใส่เธอเอาไว้ แ่็ไม่ล้า วรรวลีเห็นท่าทาแบบนั้นอีริ็รู้ว่าเาอยาอโทษ แ่ไม่ล้าล่าวออไป
“แ่อโทษำเียว มันไม่หนัเินไปหรอ” วรรวลีแล้เปรยึ้นมา ทำเอาีริหันวับมามอ
“ุพูับใร?” ีริถาม
“็ุนั่นแหละ” วรรวลีบอ “ล้าๆ หน่อยสิ เป็นผู้ายนี่ ัวโแ่ทำไมใปลาิวั?”
“นี่ ุ” ีริเริ่มไม่พอใึ้นมาแล้ว “นี่เป็นเรื่ออผม ุอย่ายุ่!”
ีริพูเสียันทำเอานในห้อหันมามอ แพรวาเอ็มอไปทาีริอย่าไม่เ้าใว่าเาโมโหเรื่ออะไร? เธอไม่ไ้เอะใเลยสันิว่าเป็นเรื่อที่ีริแอบอบพอเธออยู่
“ัน็ไม่ไ้อยายุ่หรอ” วรรวลีบอ “แ่รำา! อนันเป็นเ็ไปไ้”
“นีุ่่อว่าันเหรอ?” แพรวาถามึ้นมา วรรวลี็พยัหน้า
“ใ่” เธอยอมรับ “โรธันเหมือนเ็อนุบาลทำันเลย เมื่อไหร่ะืนีันเสียที? ฮะ?”
ีริ้อมอวรรวลี้วยสายาินเลือินเนื้อ ะที่แพรวายัุนอยู่ เธอไปโรธใรอนไหนหรือ? เธอไม่ไ้โรธเลย
“เ้าใผิแล้วล่ะ่ะ” แพรวาว่าออมา “ันไม่ไ้โรธใรในห้อนี้”
“แ่ในห้อนี้มีนโรธุอยู่นหนึ่” วรรวลีว่าพลายมือไปทาีริ ทำเอาีริหันวับมามอเธออย่าไม่พอใ
“ุิโรธันเหรอ?” แพรวาถาม “โรธเรื่ออะไรันล่ะ? ันไปทำอะไรให้?”
“็เรื่อน้อ....” วรรวลีะว่าออมา แ่ีริลับพูัไว้่อน
“ไม่มีอะไรหรอรับ อย่าไปสนใเธอเลย”
วรรวลีหันมามอีริอย่าไม่พอใ “นี่ันอุส่าห์่วย...”
“บอแล้วไว่าอย่าไปสนใุวรรเลย” ีริว่าออมาอย่ารวเร็วนลิ้นพันัน “เธอพูอะไรไร้สาระน่ะ”
วรรวลีถอนหายใออมา เธอยมือโบลาอย่าอ่อนแร “โอเ ไม่เ้าใันไปเถอะ อย่าีันนะ ันไม่ไหวแล้ว อพั่อนล่ะ”
ีริไม่เ้าใว่าทำไมวรรวลี้อเ้ามายุ่เรื่อนี้้วย? มันเป็นเรื่อระหว่าเาับแพรวา ไม่ไ้ไปหนัส่วนไหนอเธอนี่? แพรวาแอบมอีริ ีริ็มอเธอลับเ่นัน แล้วทั้สอน็เบือนหน้าหันหนี
นภัทรที่พอเ้าใทุอย่า็เินไป้าๆ ีริ ่อนะบอ “นี่ ถ้าไม่อโทษอนนี้ เรา็อาไม่มีสิทธิ์ไ้อโทษอีแล้วนะ เราะายหรือเปล่า็ยัไม่รู้เลย”
ีริ็รู้ีในเรื่อนี้ แ่ะให้ทำอย่าไรล่ะ? ็เาไม่ล้านี่ ใ่ แ่พูว่า ‘อโทษ’ ำเียว มันไม่ไ้ยาลำบาอะไรเลยสำหรับเา แ่สำหรับเานั้น ปาพูไ้แ่ใพูไม่ไ้ แล้วนี่็ือสาเหุที่ทำให้เาไม่ล้าอโทษ
“ไม่ ผมะรอให้อีฝ่ายมาอโทษเอ” ีริว่าึ้น แพรวาไ้ยินันั้น็ถามึ้นมาอย่าริั
“อโทษเถอะ ันไปทำอะไรใหุ้โรธอนไหนัน?” แพรวาถาม “นี่ันยัไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าันทำผิอะไร? ุถึไ้มาโรธัน?”
ีริล่าวออมาอย่าเหลืออ เาหันมาะโนเสียั “ทำสิ! ุทำไปแล้ว ลอเวลาที่ผ่านมา ุทำมาโยลอ!” ีริพอรู้ัวว่าัวเอเือบะหลุปาบอวามลับออไป เา็เียบทันที แ่เสียัอเา ทำให้แพรวาใ
“ทำอนไหน? ันไปทำอะไรุอนไหน? ลอเวลาที่ผ่านมา? ันไปทำอนไหน?” แพรวาถามอย่าไม่เ้าใริๆ วรรวลีรู้สึเบื่อ็เลยพูออมาเลย
“็ุแพรอยู่แ่ับน้อพน์ ไม่ไ้สนใุิเลยน่ะสิ”
ีริหันมาหาวรรวลี้วยสีหน้าเอาเรื่อ ะที่แพรวา็ถึับใมา หน้าเธอลายเป็นสีแระเรื่อ้วยวามเินอาย ีริ็หน้าแเ่นัน วรรวลีันเลยออไปแล้วว่าเหุใเาถึโมโหแพรวา
ทั้สอไม่ไ้มอหน้าันอี ทั้สอมอหน้าันไม่ิแล้ว เมื่อแพรวารู้ว่าีริิอย่าไรับเธอ ทุนในห้อนั่เียบันไปหม ่อนที่ปอภพะทำลายวามเียบนั้น
“เอาล่ะ พัเรื่อนี้ไว้่อนีว่า” เาปรบมือเปาะแปะไปมา “มาัวลเรื่ออาหารับยาีว่าไหม?”
วรรวลีหันมาสนใปอภพ ะที่ีริที่อยาเปลี่ยนเรื่อ็วนเาุยทันที “นั่นสิ เรื่อยาับอาหาระทำยัไ?”
“็้อมีนออไปเอาน่ะสิ” วรรวลีบอ “ันไปเอามาให้็ไ้นะ ันไม่ลัว”
“ั้นพี่วรรออไปับผมเี๋ยวนี้เลย็ไ้” ปอภพอาสา ่อนะหันไปบอนภัทร “พี่ภัทร ไม่้อลุ เี๋ยวผมับพี่วรระหาทั้ยาและอาหารมาให้เอ”
นภัทรที่อยาะามไป้วยเป็นอัน้อนั่ลไป ปอภพอแผนที่าวันวิสามา ึ่เธอ็ให้แบบไม่เ็มใ เพราะเป็นห่วปอภพ สราเอ็เป็นห่วปอภพเหมือนัน แ่ทั้สอสาว็ไม่ไ้บอออมา วรรวลีถือปืนพลาเินออประูไปพร้อมับปอภพ เพื่อะไปหาอาหารและยา เาสะพายระเป๋าอเาไว้บนหลัแล้วเรียบร้อย
“น้อภพล้าริๆ” นภัทรถึับื่นมในัวปอภพ “ุวรร็ล้า”
“่ะ” วันวิสายอมรับอย่าอายๆ “เป็นหนู หนู็ไม่ออไป หนูไม่ไ้ล้านานั้น”
ฝ่ายวรรวลีและปอภพ็ออเินามหาอาหารับยาไปเรื่อยๆ อีฟาหนึ่อฤหาสน์ พวอาธร็พบห้อที่น่าะพอหลบ่อนไ้ พวเาเ้ามาในห้อ มันเหมือนห้อทำานอใรสัน อาธรเินเ้ามาในห้อนี้พร้อมับนอื่นๆ
“อืม พอหลบไ้” เาว่า ทุนเินเ้ามา อาธรเินไปปิประู ่อนะหาโ๊ะมาลาั้นประูเอาไว้ ธนพรเห็นันั้น็ไม่ไ้ว่าอะไร
“ฮ้า พัันเถอะรับ” อาธรนั่ลับพื้นอย่าเมื่อยา “เราเินันมาลอเลย นั่พัันเถอะ”
“นี่” เ่นวว่าึ้นอย่าลัวๆ “แล้วอาหารับน้ำล่ะ? เราไม่มีเลยนะ ะทำยัไี?”
“เรื่อนั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมเถอะ” อารเสนอัว อาธร็เลยบอ้วย
“ั้นผม็ะ่วยหา้วย” อาธรบอ แ่อารัึ้นมาเสีย่อน
“ไม่้อ ุอยู่เฝ้าูพวผู้หิ็พอแล้ว” อารพูพลาถอนหายใ และมอไปที่เ่นว ็เห็นเ่นวมอลับเามา้วยสายาเป็นห่ว
“ไม่้อห่วผมหรอ ุว” อารพู “ถ้าผมะายริๆ ผมายไปั้นานแล้ว”
“นี่ อย่าพูแบบนั้นสิะ” เ่นวุอาร “เรื่อเรื่อายอะไรัน? อย่าพู ถ้ามันเป็นเรื่อริึ้นมา ันะทำยัไ? ะอยู่ับใร?”
“็มีุอาธร้วยไ” อารี้ไปที่อาธร “ถึผมาย ุ็ยัมีที่พึ่”
“ไม่ ุือที่พึ่นเียวอัน!” เ่นวว่าออมาเสียั “ถ้าุาย ัน็ะายไป้วยเลย!”
“ุบ้าหรือเปล่า? พูอะไรออมาน่ะ?” อารถึับถามอย่าุน พวอาธรเอ็แปลใ ทำไมเ่นวถึพูแบบนั้นออมา?
“็มัน...” เ่นวไม่รู้ะแ้ัวอย่าไรี? “็ันเื่อใุรนี่”
“อ้าว? แล้วไม่เื่อใผมเหรอ?” อาธรว่า เ่นวเลยหันไปบอ
“ันเอ็เื่อใุ แ่ว่า....” เ่นวเว้นระยะำพูนิหน่อย ่อนะบออาธร “ันเื่อใุรมาว่า”
ผิับธนพร เธอลับเื่อใอาธรมาว่าอาร้วย้ำ อารูอันราย ูใร้อน มุทะลุ ะที่อาธรสุุมและเยือเย็น นอย่าอารนั้นใร้อน และวามใร้อนนั้นอาะทำให้เาถู่า็เป็นไ้
“เอาเหอะ” อารสรุปออมา “ผมะไปหาเอ พวุนั่พัันในนี้แหละ” ว่าแล้วอาร็ทำท่าะเินออไป แ่เ่นวึายเสื้อเาเอาไว้
“อะไรอีเล่า?” อารหันมาถามอย่าหุหิ
“ันะไป้วย” เ่นวบอออมาอย่าห้าวหา “ันะไปับุ”
“นี่ ุไม่เ้าใเหรอ?” อาร่อว่าเธอ “้านอนั่นมันอันรายนะ ุอยู่ับุธรนี่แหละีแล้ว”
“แ่ันะไปับุ ไม่มีอะไรห้ามันไ้หรอ่ะ” เ่นวบอยิ้มๆ ทำเอาอาธรรู้สึว่าัวเอหมวามสำัไปเลย เ่นวไม่ไว้ใเานานี้เียวหรือ? ฝ่ายอาร พอเห็นวามั้ใริในแววาอเ่นว เา็ถอนหายใ่อนะอนุา
“ไป้วยัน็ไ้” เาอนุาในที่สุ เ่นวทำท่าทาีใ แ่อารลับบอ่อ “แุ่ห้ามทำอะไรเินำสั่ผมนะ ทำเมื่อผมบอให้ทำ อย่าลุยออไปเอ”
“่ะ” เ่นวรับำ “ันะเื่อุ่ะ”
ฝ่ายวรรวลีับปอภพที่ำลัหาอาหารันอยู่นั้น ปอภพ็เรียมระเป๋าสะพายที่เอาเสื้อผ้าอเาออเรียบร้อยแล้ว เหลือแ่ระเป๋าว่าๆ วรรวลีมอในห้อแว่บเียว เธอ็ออไปห้ออื่นทันที
“เี๋ยวสิ พี่” ปอภพว่า “ไม่้นู่อนล่ะ?”
“อินน่ะ มันไม่หลบ่อนอยู่ในโ๊ะหรือลิ้นัหรอ นอาอาวุธ” เธอบอ “ถ้าเออินริ มัน้อวาเ่นเป็นส่าอยู่แล้ว ระเป๋ายา็้วย”
ปอภพ็เห็น้วยเหมือนัน ืนเอาอินใส่ในู้หรืออะไรที่มันอับ อาาศไม่ถ่ายเท ็มีสิทธิ์ทำให้อาหารบูเน่าไ้ เาเอ็เห็น้วยับวรรวลี เาเปิประูห้อบานถัไป ่อนะเอเ้าับแนวิไส้แฮมีสิ้นหนึ่วาอยู่ในล่อพลาสิ
“พี่ ผมเออาหารแล้ว!” ปอภพบออย่ายินี วรรวลีรีบวิ่เ้ามา ่อนะถอนหายใ
“โธ่เอ๊ย แ่แนวิหนึ่ิ้นเอ” เธอบอ “เรา้อหาให้ไ้มาว่านี้”
ปอภพไม่ไ้ว่าอะไร แ่เ็บแนวินั้นเ้าระเป๋าไป ่อนะเริ่มออเินามหาอาหารและยาภายในฤหาสน์ ทั้สอนามหานทั่วห้อ ็พบอันี้ นมปัอบรอบสามถุ อาหารระป๋อสามระป๋อ น้ำสะอาสามว และนมรสือีสอว ส่วนยารัษา พวเาหาไม่เอ
“หายา่อเถอะ” วรรวลียัไม่อยายอมแพ้ ปอภพเอ็้วย เาบรรทุอาหารไว้ในระเป๋าสะพายหลั ่อนะเินามวรรวลีเ้าไป แ่ทันในั้นเอ บานประูหนึ่็เปิออมา พศ์ยศับเออนัน์เป็นนเินเ้ามา ปอภพหันไปเห็น็ใ
“ายห่าแล้ว! พี่วรรหนีเร็ว!!” ปอภพรีบุวรรวลีที่ำลั้นหายาให้รีบวิ่หนีออไป วรรวลีออะุน แ่พอเห็นว่าปอภพหนีใรไป เธอ็เ้าใทันที ฝ่ายเออนัน์และพศ์ยศหันมามอหน้าัน พวเายัไม่ทันไ้ทำอะไรเลย
“เธอไม่อยา่าใรอีแล้วใ่ไหม?” พศ์ยศถาม ึ่มันแทใเออนัน์อย่าั เาับปืนในมือ ่อนะพยัหน้า
“เฮ้อ เอาเถอะ” พศ์ยศบอออมา “เธอทำให้พวนั้นลัวะแล้ว”
ปอภพับวรรวลีรีบลับเ้ามาในห้อบาน เธอเปิประูเ้าไปทันที และให้ปอภพเ้าไป่อน ่อนะปิประูล็อลอนแล้วหาอะไรมาบัเอาไว้ วันวิสาเห็นันั้น ็เ้าใทันทีว่าทั้สอถูนไล่มา
“เห็นไหม? หนูิอยู่แล้วว่ามันอันราย” วันวิสาบอึ้น ปอภพยมือห้าม เาำลัหายใิัเพราะเหนื่อยาารวิ่
“เออ นี่” ปอภพวาระเป๋าลแล้วเอาอาหารที่เาเ็บไ้ เอาออมาวาไว้ลาพื้นห้อ “พี่ับพี่วรรหามาไ้เท่านี้แหละ”
“โอ้โห แ่นี้็พอแล้ว่ะ” แพรวามออาหารที่วาอยู่เ็มพื้น “ว่าแ่นมยัไม่หมอายุใ่ไหม?”
ปอภพถือวนมึ้นมาูวันหมอายุ “ยัหรอรับ อีสามวัน เรา้อื่มันให้หมเสีย่อน ่อนที่มันะบู แล้วะเสียอไปะ”
“อนนี้เพิ่ะใล้สิบโมเอ” แพรวาพูพลาูนาฬิา้อมือ “ยัไม่มีใรหิวมั้?”
ทา้านอารับเ่นว ทั้สอ็ออ้นามหาอาหารอยู่ แล้ว็พบนมปัแผ่นที่เรียแถวึ้นไปเป็นเหมือนอนโพร้อมับแยมรสส้ม แล้ว็มีที่ัให้้วย เารีบวยทั้สออย่านั้นึ้นมาทันที ่อนะิว่าแ่นี้ะพอหรือเปล่า?
“ริ้วย น้ำื่ม” เาว่าับัวเอ “ถ้าไม่มีน้ำ เรา็อยู่ไม่ไ้... นี่! ุว ุเออะไรไหม?”
เ่นวที่ำลั้นหาอในห้อร้าม็บอลับมา “ันเอแล้ว่ะ! เอน้ำื่มั้สอว”
“ีมา” อารเอ่ยมเธอ “ทานี้็เอเหมือนัน”
แล้วอาร็โว์นมปัที่เาเ็บไ้พร้อมับแยมและที่ัให้เธอเห็น เ่นว็ถือวน้ำเปล่าไว้ในมือ ่อนะถามเา “ุว่าแ่นี้พอหรือยั?”
“น่าะยั เรา้อหาอีสัหน่อย” อารบอออมา
“แ่เี๋ยวเราะหลทานะะ” เ่นวพู “ันว่าพอแ่นี้เถอะ”
“อย่าั้นเหรอ?” อารถามเธอ “เออ ็ไ้ แ่นี้็พอินสำหรับห้าน” เาลอนับนมปัแผ่นู พบว่ามันมีถึยี่สิบแผ่น เาเอ็ิว่าน่าะเหลือเฟือ
ฝ่ายอาธรที่อยู่ในห้อพั็เินไปเินมาอย่าับนเป็นโรประสาท นธนพร้อบอออมา “เี๋ยวุรับุว็ลับมาน่า เลิัวลแล้วมานั่เถอะ่ะ”
“ผมน่าะออไป้วย” อาธรพูึ้นมา ธนพรเลยถามำถามเา
“ุะทิ้ันับุศรีไปเหรอ?”
อาธรหันมามอเธอ หนุ่มผิวสีแทนถอนหายใออมา “ไม่ทิ้หรอรับ ไปไหน็้อไป้วยันสิ”
“แล้วทำไมถึอยาะออไปนั?” ธนพรถาม “ไม่รู้หรือไว่ามีนเาห่ว?”
อาธรหันมามอเธออีรั้ “ห่ว?” เาทวนำ “ใรห่วผม?”
ธนพรยมือปิปา แล้วหน้าเธอ็แออมา อาธรที่ื่อบื้อ ยัไม่รู้อะไร เา็ุนับท่าทาอธนพร เาไม่เ้าใว่าเธอเป็นอะไร? ใรห่วเาหรือ?
แล้วอาร็เาะประูพร้อมับบอว่าเป็นัวเอ อาธรถอนหายใอย่าโล่อ แล้วเปิประูให้เ่นวับอารเ้ามา อารถือถุใส่นมปัแผ่นออมาวาไว้ลาห้อ ่อนะนั่ลแล้ววาวแยมเอาไว้้วย
“มาินอาหารันเถอะ ทุนะหิวัน” อารบอพลายิ้มแย้ม “มีแยม้วยนะ”
“เออ ี” ธนพรพูออมา “นึว่าะไ้ินแ่นมปัืๆ เสียอี”
แล้วอาร็เป็นนถือนมปัแล้วปาแยมใส่นมปั่อนะส่ให้นอื่นๆ ิน พอทุนินเ้าไปหมแล้ว เา็ทำส่วนอเา ่อนะินเ้าไป รสาิแยมหวานมา นอารถึับบ่น
“หวานริ ผมไม่อบอาหารหวานเลย” เาบอ “แ่็เอาเถอะ ีว่าไม่มีอะไรินละัน”
ความคิดเห็น