คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #55 : ริษยา (รีไรท์)
อนที่ 54 – ริษยา
พิมพ์พรรับเมธวินเินมาเียู่ัน าเธอเริ่มะหายเ็บแล้วาารถูระสุนยิ เป็นเพราะว่าเมธวินแท้ๆ ที่่วยปมพยาบาลให้เธอ พิมพ์พรรเหลือบมอเา ่อนะวนุย
“แเยเห็นพ่อแม่่าันายอนเ็เหรอ?”
เมธวินหยุเินทันที ทำเอาพิมพ์พรรหยุเินไป้วย เา่อยๆ หันหน้ามา แล้ว็บอ “ใ่ มีอะไรเหรอ?”
“เพราะแบบนี้เหรอ? แถึูไม่ปิ” พิมพ์พรรถาม “ที่แแสท่าทาเหมือนหวาลัวออมา ็เพราะเรื่อนี้เหรอ?”
เมธวินนิ่ไปพัหนึ่่อนะพยัหน้า แล้วเา็บอ “ันไปพบิแพทย์ แล้ว็ไ้ยามาินแล้ว ันอยู่ในวามูแลอิแพทย์”
“อ้าว? ไม่เห็นแะินยาเลย” พิมพ์พรรถาม
“ยา่อนนอนนู่น” เมธวินมอูนาฬิา้อมือ “นี่็ึแล้ว เราหาที่พัผ่อนันเถอะ ันะไ้ินยาุมอาาร้วย”
“็ไ้” พิมพ์พรรอนุา แล้ว็เินหาห้อสำหรับไว้พัผ่อน เมธวินาแผนที่ออ ่อนะลอเปิเ้าไปในห้อห้อหนึู่ ็พบว่ามันน่าะพอพัผ่อนไ้ ทั้สอนเ้าไปในห้อนั้น
“อืม พอนอนไ้” พิมพ์พรรเห็นเบาะรอนั่ที่อยู่บนพื้น เธอเลยหยิบึ้นมาแทนหมอน แล้ว็ยื่นให้เมธวิน “เอ้า! เอาไปะ ไว้แทนหมอน”
“ไม่เป็นไรหรอ ัน็เอเบาะเหมือนัน” เมธวินพู “แเอาลับืนไปเถอะ”
พิมพ์พรรที่ไ้ยินแบบนั้น เธอ็วาเบาะรอนั่ลบนพื้น ่อนะเอนัวลนอนไป พอศีรษะถึเบาะรอนั่นิ่มๆ เธอ็หลับาหลับไปอย่าอ่อนเพลีย เมธวินเฝ้ามอูเธอ ่อนะนอนหลับามไป้วย
หนึ่ั่วโม่อมา มีใรบานเินเ้ามาในห้อะที่พิมพ์พรรับเมธินหลับอยู่ นนนั้นเห็นทั้สอนำลันอนหลับสนิท ็เลยแอบย่อเ้ามาในห้อ แล้วัารถือปืนล เล็ไปที่ศีรษะอพิมพ์พรร
แ่พิมพ์พรรไ้ยินเสียฝีเท้าอเา เลยลืมาื่นึ้นมา เ้าอปืนลใทันที ้วยไฟาโมไฟทำให้เห็นว่านั่นือิิพษ์ เาถึับหยุะัไป เมื่อเห็นพิมพ์พรรื่นึ้นมา
“แ!!” พิมพ์พรรร้อโวยวายึ้นแล้วัปืนออมาทันที “แบัอายิาันเ็บ!!”
เมธวินใื่นึ้นมา ่อนะมอเห็นพิมพ์พรรื่นแล้ว แล้ว็เห็นิิพษ์ที่ถือปืนลในมือ้วย เมธวินเล็ปืนแล้ว็ลั่นระสุนออไปทันที แ่ิิพษ์หลบทัน เารีบวิ่ออไปาห้อ ะที่พิมพ์พรรรีบลุึ้น แล้ว็วิ่ไล่ามไป
“อย่าหนีนะ!!” พิมพ์พรรร้อะโนแล้วลั่นระสุนปืนใส่ิิพษ์ ระสุนเียแนิิพษ์ไปนิเียวเท่านั้น พิมพ์พรรออะไม่พอใที่ยิไม่โนใรเลยสัที แ่็่วยไม่ไ้เพราะิิพษ์ำลัวิ่ ไม่ไ้เป็นเป้านิ่ ิิพษ์วิ่หายไปทาประู้านวา ะที่พิมพ์พรรรู้สึเ็บาึหยุวิ่
เมธวินวิ่ามออมา้วยพร้อมอาวุธปืน พอเห็นพิมพ์พรรหยุวิ่ เา็ถาม “มันไปทาไหนแล้ว? มันไปทาไหน? รู้ไหม?”
“ไม่ทันแล้วล่ะ” พิมพ์พรรบอออมา “มันหนีไปไล...โอ๊ย เ็บะมั”
เธอเอามือุมที่าอัวเอที่โนยิ เมธวินส่ายหน้า ่อนะประอเธอเอาไว้ ทำเอาพิมพ์พรรแปลใ
“แะมา่วยันทำไม?” พิมพ์พรรถาม
“หุบปาแเถอะ” เมธวินบอเธอ “เรา้อทำแผลันใหม่แล้วล่ะ”
แล้วเมธวิน็พาพิมพ์พรรลับไปที่ห้อนอน เาสั่ให้เธอเลิาาเออ พิมพ์พรร็ทำาม แล้ว็พบว่ามีเลือไหลึมออมาาผ้าพันแผลที่พันรอบาเธออยู่
“แย่ล่ะ แผลอัเสบแน่” เมธวินพูึ้นมา่อนะล้วเ้าไปในระเป๋ายา แล้ว็แ้ผ้าพันแผลอพิมพ์พรรออ เาลมือทำวามสะอาแผลโยใ้แอลอฮอล์
“โอ๊ย!!” พิมพ์พรรร้อเสียหล “เบาๆ หน่อยสิ ไอ้บ้า!”
“แหุบปาไปเลย!” เมธวินุใส่พิมพ์พรร ่อนะลยาให้ แล้ว็พันผ้าพันแผลใหม่ เาัารทำแผลให้เธอใหม่แล้ว พิมพ์พรรรู้สึีึ้น ไม่่อยเ็บปวเหมือนเิมแล้ว
“เฮ้อ เสร็ะที” เมธวินยมือปาเหื่อที่หน้าผา ่อนะบอ “แนอนไปเถอะ เี๋ยวันเฝ้ายามเอ”
พิมพ์พรรมอเมธวินอย่าไม่เ้าใ ทำไมเาถึ้อหวัีับเธอ้วย? ในเมื่อท้ายที่สุ็้อ่าันเอ นเหลือรอแ่นเียว เธอสสัยมาเลยถามออมา
“ทำไมแทำอย่านี้?”
“หา?” เมธวินไ้ยินไม่ั “อะไรนะ?”
“ทำไมแถึรัษาบาแผลให้ันแล้ว็่วยัน?” พิมพ์พรรถาม “ันไม่เ้าใ สุท้าย แ็้อ่าัน ไม่ัน็่าแอยู่ี?”
เมธวินนิ่ไปพัหนึ่ ทำไมน่ะเหรอ? เา็ไม่รู้เหมือนัน แ่ในใอเาบอว่า้อ่วย เาเลยบอพิมพ์พรรแบบนั้นออมา
“แปล” พิมพ์พรรพูออมาำเียว “แเป็นห่วศัรูเหรอ?”
“ันเอ็ไม่เ้าใในใัวเอเหมือนัน” เมธวินล่าว “ัน็ไม่เ้าใ แ่ันทนเห็นแลำบาไม่ไ้ ัน็ไม่เ้าใว่าันะปป้อแทำไมเหมือนัน?”
พิมพ์พรรไ้ฟั็ยิ่แปลใ เมธวินส่ายหน้า่อนะบอ “แนอนไปเถอะ เี๋ยวันะเฝ้ายามให้” เาระับปืนในมือ “มีอะไร เี๋ยวันัารเอ”
เธอมอเา้วยสายาแปลๆ ่อนะเอนัวลนอน เอาศีรษะหนุนเบาะรอนั่ ่อนะหลับไป เธอยอมหลับไปไ้เพราะ็เริ่มวาใในัวเมธวินแล้ว เาไม่ทำร้ายเธอแน่ ไม่ั้น็ทำไปั้นานแล้ว
ฝ่ายเมธวิน็ถอนหายใ ่อนะหยิบยาแ้อาารทาิเภทแล้ว็ินเ้าไป ่อนะื่มน้ำาม และเพราะฤทธิ์ยา็ทำให้เา่ว แ่เาะหลับไม่ไ้ ืนเอใรเ้ามาโมีอี พวเาะายเอา
ฝ่ายสุนันธาที่เินไปทั่วฤหาสน์ เธอ็เริ่มหาวออมาอย่า่วนอน และิว่าวระหาที่นอนีๆ สัที่ แล้วมัน็้อปลอภัย้วย เธอเปิประูเ้าไปในห้อห้อหนึ่ ่อนะพบว่ามันเป็นห้อนอนพอี เธอยิ้มอย่ายินี ่อนะถอรอเท้าผ้าใบ แล้วปีนึ้นเียทันที โยเอาปืนวาไว้้าๆ ัว
เธอหลับาล้วยวามเหนื่อยล้า เพราะเมื่อืน็ไม่ไ้หลับเลย เธอนอนหลับไปอย่ารวเร็ว
อีฝั่หนึ่อฤหาสน์ เออนัน์็รู้สึ่วมา เาสัปหไปมา ่อนะพยายามบอให้ัวเอื่นเอาไว้ เาไม่อยาฝันร้ายอีแล้ว อีทั้ยัทำหน้าที่เฝ้ายามให้แ่พศ์ยศไป้วยเลย เามอไปที่เีย็เห็นพศ์ยศำลันอนหลับอยู่อย่าสบาย
“แหม สบายรินะ” เาพึมพำเบาๆ “แ่นแ่็แบบเนี้ย”
เาหันาเียอพศ์ยศมาที่ำแพ้านหน้า เาเอาหลัันประูไว้อยู่ เพราะะนั้น ถ้ามีใรเปิเ้ามา เาะรู้ทันที เาวปืนในมือไปมา ะรอเวลาให้ผ่านไปเรื่อยๆ
แล้วเา็นึถึุยายอเา ุยายำลัรอเาให้ลับไปหา เพราะะนั้น เาำเป็น้อ่านที่นี่ให้หม เพื่อะไ้ลับบ้านไปพร้อมับเินราวัล แ่มีปัหาือ เาสัหารพศ์ยศไม่ล ทั้ที่้อมีนรอนเียว และนั่นทำให้เารู้สึเป็นทุ์ เาไม่อยาสัหารพศ์ยศริๆ ทั้ที่เาสัหารนอื่นไ้โยไม่ลัเล
เออนัน์ลุยืนึ้น ่อนะเอาผ้าห่มไปลุมร่าอพศ์ยศที่นอนบนเีย อาาศ่อน้าเย็นอย่าแปลประหลา พศ์ยศส่เสีย ‘อือ’ นิหน่อย แ่็ไม่ไ้ื่นึ้นมา เออนัน์มอเห็นเาใ้ผ้าห่ม เา็ยิ้มออมา
“รัษาัว้วยนะ ุลุ” เาบอ “ผม่าุลุไม่ไ้ริๆ ...ผม็ไม่รู้ะทำยัไเหมือนัน?”
แล้วเออนัน์็เินไปนั่ที่ประูเหมือนเิม ่อนะพยายามบอให้ัวเอไม่ให้หลับ เพราะวามปลอภัยอเาและพศ์ยศ็ึ้นอยู่ับเานเียวเท่านั้น อาะมีนบุเ้ามาในห้อนี้็ไ้
เออนัน์ิถึุยายึ้นมาอีรั้ เาินนาาร สมมิว่าเานะ และไ้เินราวัลหนึ่ร้อยล้านบาทลับไปบ้านริ เาะบอุยายอย่าไรว่าเาเอาเินมาาไหนมามามายนานี้? ะบอเรื่อเม็ไม่ไ้ และบอ้วยว่าเา่านมา็ไม่ไ้เ็า ไม่ั้นุยายอเาไ้เสียใแน่ๆ ที่มืออเาเปื้อนเลือนอื่น เาำลัิหาหนทาอยู่ว่าะทำอย่าไรี?
“ถ้ายายเรารู้ว่าเรา่าน...” เออนัน์พึมพำเบาๆ “ยาย้อัาับเราแน่”
เาเอามือุมหน้าผาอย่าเป็นทุ์ เาะหาเหุผลไหนมาอ้าีว่าทำไมถึไ้เินมาเยอะ? ะบอว่าถูล็อเอรี่้วย็ไม่ไ้ เพราะล็อเอรี่ ไม่ไ้มีวเินสูนานั้น เาถอนหายใออมาอย่าเหนื่อยใ แ่เา็สัาับัวเอว่า้อเป็นนนะ และเอาัวรอาที่นี่ไปให้ไ้
“ุยาย...ผมทำเพื่อุยายนะ” เออนัน์บอเบาๆ “ยายอย่าว่าอะไรผมเลย ที่ผมลมือไปทั้หม ็เพื่อะหาเินมารัษายายนะ”
เาพูนเียว ่อนะยมือุมหน้าผาอย่าเรียๆ อีรั้ เาะทำอย่าไร่อไปี? ไม่รู้หนทาเลย
ฝ่ายิิพษ์ เา็เห็นว่านี่มัน่อน้าึแล้ว เาวระพัผ่อนเสียที เพราะวิ่แมเินมานานแล้ว อีทั้ยับาเ็บอี เาำเป็น้อพัผ่อน ถ้าไม่อยาาย
เาเลยเปิประููแ่ละห้อ แล้ว็เลือห้อหนึ่ เาเ้าไปในนั้น วาปืนลล้าๆ ัว ่อนะเอาผ้าเ็ัวาในู้เสื้อผ้า เอามาทำเป็นหมอนรอศีรษะ ่อนะเอนัวลไปแล้วหลับไปในทันที
ะเียวัน ทา้านปอภพ เา็สะุ้ื่นึ้นมาอี เพราะฝันเห็นานศพแม่อีแล้ว เาไม่รู้ว่านี่ือลาบอเหุหรือเปล่า? แ่เาฝันแบบนี้มาหลายรั้แล้ว ั้แ่มาที่นี่
“บ้าะมั ฝันไม่ีเลย ไม่ีริๆ” ปอภพพึมพำเบาๆ เามอไปรอบๆ ็เห็นทุนำลันอนหลับอยู่ แล้วเา็ไ้ยินเสียร้อไห้ออมาเบาๆ เามอู็พบว่าเสียมาาแพรวา
“พี่แพร” ปอภพลุึ้นมาแล้ว่อยๆ พูเสียเบาๆ “เป็นอะไรหรือเปล่า?”
ฝ่ายแพรวาที่ำลัร้อไห้ เธอ็หยุทันที พลาเอานิ้วเ็น้ำา ่อนะหันมาบอ “อ้าว? น้อภพ ยัไม่นอนเหรอ?”
“ยัรับ” ปอภพอบ “พี่แพรร้อไห้....เพราะพี่พน์หรือรับ?”
เาถามแทใำเธอ ทำเอาเธอน้ำาไหลึมออมาอี ปอภพรีบส่ผ้าเ็หน้าให้เธอทันที เธอรับไปับน้ำา
“อืม” เธอยอมรับออมา “พี่ลืมน้อพน์ไม่ไ้ พี่ลืมไม่ไ้ริๆ เา่วยพี่มาลอ แล้วเา็...”
ปอภพไม่รู้ะปลอบใอย่าไรี? แพรวาถึะหายเศร้า เาเอ็พูไม่่อยเ่เสีย้วย เาเลยไ้แ่บบ่าเธอที่ลุึ้นมานั่แล้ว เานึว่าแพรวาะทำใไ้แล้วเสียอี
“พี่พน์ไม่อยาเห็นพี่เศร้าหรอ” ปอภพพยายามปลอบใอย่าีที่สุแล้ว “เพราะั้น อย่าร้อไห้เลยนะรับ”
“แ่พี่ิถึน้อพน์” เธอใ้ผ้าับน้ำาที่ไหลออมาาวาอเธอ “ิถึมา เราทิ้เาไว้นเียว ในห้อว่าๆ นั้น”
ปอภพ็อยาถามเหมือนันว่าะอยู่ร่วมห้อเียวับศพหรือ? แ่็ไม่ล้าถามออไป เพราะลัวะไประทบิใและทำให้เธอโรธเา เาเลยไ้แ่นั่ปลอบใเธอ
ีริื่นึ้นมาเพราะไ้ยินเสียพูุยระหว่าปอภพับแพรวา เาื่นึ้นมาลุนั่ ่อนะหันไปมอทาปอภพับแพรวา แสไฟส่อสว่าในห้อ ทำให้ีริเห็นว่าแพรวาำลัร้อไห้
“ุแพร” ีริลุึ้นมานั่้าๆ แพรวา “ร้อไห้ทำไม?”
“ไม่มีอะไรหรอ่ะ” แพรวาปัเรื่อไปเลย “ไม่มีอะไรริๆ”
“นี่ ุไม่ไว้ใผมนานี้เลยเหรอ?” ีริถามอย่าน้อยใ “มีอะไร็บอันไ้ ผม...”
“อโทษ่ะ” แพรวาบอออมา่อนเาะพูบ “แ่ไม่มีอะไรริๆ”
ีริไ้ยินันั้น เา็่อยๆ ลุออไปทันที ทำเอาแพรวาุน แ่ปอภพไม่เท่าไหร่ เาพอะรู้ว่าีริิอย่าไรับแพรวา
“อบในะน้อภพ ที่่วยปลอบ” แพรวาหันมามอเ้าอย่าเศร้าๆ “แ่พี่อีนาน ว่าะทำใไ้”
ปอภพถอนหายใออมา ่อนะบออีรอบ “ผมบอแล้วไ พี่พน์ไม่อยาเห็นพี่เศร้าหรอ เาอยาเห็นพี่ยิ้มลอไป เพราะะนั้น เลิเศร้าเถอะนะ”
แพรวาไ้ยินันั้น เธอ็หยุร้อไห้ เธอใ้นิ้วปาน้ำาหยสุท้ายออไป ่อนะบอ “นั่นสิ” แพรวาเปลี่ยนท่าทีแล้ว “น้อพน์ไม่อยาเห็นพี่เศร้าริๆ นั่นแหละ อโทษ้วยนะ น้อภพ แล้ว็อบใที่เือน”
“ไม่เป็นไรหรอรับ” ปอภพบอออมาอย่าริใ “ไว้เราออาที่นี่ไ้เมื่อไหร่ ไปทำบุให้พี่พน์ันนะ”
แพรวาเยหน้าึ้นมามอปอภพทันที ่อนะล่าว “น้อพูอะไรออมาน่ะ? เราถูัอยู่นะ แล้วะออไปไ้ยัไ?”
แ่ปอภพส่ายหน้า “มัน้อมีทาออาฤหาสน์แน่นอนรับ” เาว่าอย่ามั่นใ “นี่เรา็ไุ้แมาสออันแล้ว ถ้าเราพยายามอีนิ็ะออไปนอฤหาสน์ไ้”
แ่แพรวาไม่เื่อ เป็นไปไม่ไ้ที่ะหาอแบบนั้นเอภายในฤหาสน์อันว้าให่นี่ไ้หรอ ะ้อใ้เวลาเท่าไหร่ัน? เป็นสัปาห์หรือเป็นเือน? แถมยัมีารวนเวียนอยู่ในฤหาสน์เ็มไปหม พวเาอาถู่าเมื่อไหร่็ไ้
“น่า รับ” ปอภพอ่านสีหน้าเธอ็พอเาออว่าเธอิอะไรอยู่? “อย่ายอมแพ้สิ พวเรา้อไ้ออไปแน่ๆ”
“ะริเหรอ?” แพรวาถามึ้นมา “มันะเป็นไปไ้เหรอ?”
“ไ้สิรับ” ปอภพว่า “ผมให้ำสัา เราะออไปาที่นี่ันให้ไ้”
แพรวาไ้ยินอย่านั้น เธอ็ถอนหายใ ่อนะบอให้ปอภพพัผ่อน นี่็ห้าทุ่มแล้ว ถึเวลาที่พวเาวระนอนหลับพัผ่อนเสียที ปอภพเลยเินไปที่เิมอน ่อนะเอนัวลนอนบนพื้นแ็ๆ แล้ว็หลับไป
ฝ่ายีริ เา็เสียใอย่ายิ่ที่แพรวาไม่ไว้ใเา ไม่ยอมบอเรื่อส่วนัวับเา เานอนะแ้าไป แล้วน้ำา็ึมออมา เายมือปาน้ำาอย่าแปลใ
“เอ๊ะ?” ีริถามัวเอ “ทำไมเรา้อร้อไห้ล่ะ?”
ีริไม่เ้าใในัวเอว่าริๆ แล้ว เาำลัแอบอบแพรวาอยู่ ึไม่อบหน้าพน์ พอเารู้ถึวามรู้สึัวเอแบบนั้น เา็ปลอบัวเอ
“ไม่ไ้หรอ ไอ้ิ” ีริบ่นพึมพำเบาๆ “ุแพรำลัเสียใ ะเป็นนมาแทนที่น้อพน์อนนี้ไม่ไ้”
แล้วีริ็หันลับไปมอแพรวา ็พบว่าเธอหลับไปแล้ว ีริถอนหายใออมา เารู้แล้วว่าใัวเออบแพรวาเ้าริๆ แ่เาไม่มีสิทธิ์ เาไม่ไ้่วยอะไรแพรวาเหมือนที่พน์ทำลไปเลย เป็นไปไ้ยาที่แพรวาะหันมามอเา
ในะเียวัน สรา็ื่นึ้นมาเหมือนันพลามอวันวิสาที่นอนใล้ๆ เธอเริ่มรู้สึอิาวันวิสาึ้นมา เพราะปอภพออะเป็นห่วเธอเหลือเิน ไม่เห็นห่วัวเธอเอบ้าเลย เธอพยายามปัวามิ้านั่วร้ายออไป แ่็ปัออไปไม่ไ้ เธอรู้สึริษยาวันวิสาเหลือเิน
“เราะิแบบนั้นไ้ไ?” สราถามัวเอึ้นมา “ุปอภพเาอบใร? แล้วเราไปเี่ยวอะไร้วยล่ะ?”
เี่ยวสิ สราิไ้แบบนั้น็ใ เธอรู้สึหัวใในอเ้นึั เธอมอไปที่ปอภพึ่หลับไปแล้ว ่อนะเอามือุมหัวใัวเอ หวัให้มันหยุเ้นไปเลย ะไ้สบเสียที
“ไม่น่า เราอบ...” สราถามัวเอ “เราอบุภพเหรอ?”
สราลอิหวนถึเรื่อที่ผ่านมา ็เห็นปอภพีับวันวิสาลอ แ่ับเธอ เาไม่ไ้เ้ามาพูุยับเธอเลย ทำให้เธอเสียใและิร้าย่อวันวิสา เธอลุึ้นนั่ ่อนะส่ายหน้าออมา เธอะิร้ายับใรไม่ไ้ ทุนในห้อนี้เป็นพวเียวันับเธอ
“ะบ้าเหรอเรา?” สราถามใัวเอ “ะิแบบนั้นไ้ยัไ? บ้าไปแล้ว”
แ่ใเธอ็ให้อภัยวันวิสาไม่ไ้ วันวิสาเป็นนแย่ปอภพไปาเธอ เพราะอะไรหรือ? ปอภพถึไม่สนใเธอ แ่ันไปสนใวันวิสา หรือว่าเธอเป็นสาวบ้านนอและไ้านทำไม่ี ปอภพเลยไม่สนใ?
สราหยิบปืนึ้นมา ่อนะเล็ไปที่วันวิสาที่ำลันอนหลับสนิทไม่รู้เรื่อ เธอเอานิ้วสอเ้าไปืน ่อนะเอานิ้วออ แล้วัสินใโยนปืนทิ้ออไป
“เราะบ้าเหรอ?” เธอลับมาถามัวเออีรอบ “ะ่านเหรอ? นี่เรา...บ้าไปแล้วเหรอ?”
เธอถอนหายใออมาเฮือให่ ่อนะล้มัวลนอนและับวามิที่ฟุ้่านอยู่ในอนนี้ เธอพยายามะบอัวเอว่าให้เห็นใวันวิสาเถอะ แ่วามิ้านไม่ี็เือนเธอึ้นมาว่าอย่าไปยอม สราลุึ้นมานั่อีรั้ พลามอไปที่วันวิสา เธอไม่ไ้หยิบปืนึ้นมา ถ้าเธอยิวันวิสา ทุน้อรู้แน่ และปอภพะเลียเธอไปเลยลอีวิ
สรานั่อยู่สัพั็เอนหลัลไปบนพื้นแ็ๆ พยายาม่มาให้หลับแ่็นอนไม่หลับ ภาพอปอภพหลอหลอนเธอ เมื่อเธอปิาล สราไม่เยรู้สึอะไรแบบนี้มา่อน นี่ือรัแรพบใ่ไหม? เธอรู้แล้วว่าัวเออบปอภพ แ่ปอภพลับสนใแ่วันวิสา
ในใอสราำลัิอะไรบาอย่าในสมอ เธอพลิัวหันไปมอวันวิสาที่นอนหลับสนิทไม่รู้เรื่อ ่อนะเริ่มวาแผนบาอย่าในสมอ เป็นแผนารที่ไม่ีเลย สรารู้สึอายัวเอที่มีวามรู้สึเ่นนี้
แ่เธอ็ยอมไม่ไ้ริๆ หาปอภพะอบวันวิสา เธอำเป็น้อทำ
“ันไม่ปล่อยุภพให้เธอหรอ” สราพูออมาเบาๆ “เา้อเป็นอันนเียวเท่านั้น”
แล้วสรา็เปลี่ยนมานอนท่านอนหาย ่อนะับปืนที่ไ้มา เธอมอปืนในมืออัวเอแล้ว็รุ่นิอะไรบาอย่า เธอำลััสินใบาอย่า
“ใ่ ันไม่ยอมยให้หรอ” สราว่าเบาๆ วันวิสาที่ไ้ยินเสียสรา เธอ็ื่นึ้นมาแล้ว็ถาม
“พี่ายัไม่นอนหรือะ?”
“เอ๊ะ?” สราหันมามอวันวิสา “อ้าว? น้อไม่ไ้นอนเหรอ?”
“็ไ้ยินเสียพี่บ่นพึมพำ” วันวิสาอบ “พี่บ่นเรื่ออะไรเหรอ?”
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอ” สราอบแล้วฝืนยิ้ม “น้อไม่้อห่วหรอ นอน่อเถอะ”
“่ะ” ว่าแล้ววันวิสา็หลับาแล้ว็นอน่อ ฝ่ายสราเอามือุมอ โีที่วันวิสาไม่ไ้ยินว่าเธอพูว่าอะไร?
อนนี้ในใอสราเ็มไป้วยวามอิาริษยา่อวันวิสา เธอัสินใบาอย่าในใ แล้ว็ิว่าะเริ่มแผนเร็วๆ นี้ เธอ้อทำให้ไ้ เพื่อให้ปอภพหันมามอเธอบ้า
“เรา้อทำให้ไ้...” สราบอับัวเอ ่อนะับวามิล แล้ว็ั้ใหลับไป แล้วทั้ห้อ็พาันหลับันไปหม ไม่มีใรื่นึ้นมาอีแล้ว
ความคิดเห็น