คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #48 : ตัดสินใจ (รีไรท์)
อนที่ 47 – ัสินใ
อาธรวิ่หลบระสุนที่ถูยิมาาพิมพ์พรร ะที่เธอยิใส่เาอย่าไม่ปราี เาวิ่ออไปทาประู้านหน้า พอเปิออมา็เออารพอี
“ุร! หนีเร็ว” อาธรที่ในมือมีแ่อาวุธไม้ิมีเท่านั้นบอออมา แ่อารไม่ไ้เรลัวารทั้สอนเลย เาถือปืนออมา แล้วเล็ไปที่พิมพ์พรรับเมธวินที่ำลัวิ่ไล่ามอาธรอยู่
ปั!
อารัสินใลั่นไออไป และนั่นหยุพิมพ์พรรับเมธวินไว้ประมาสามวินาที อาธรรีบุอารให้วิ่หนีโยเร็ว แ่อารไม่ยอม
“ะลัวมันทำไม? เรา็มีปืน!” อารหันมาบอ แ่อาธร็รีบุเาให้ออไปาที่รนั้น พิมพ์พรรลั่นไใส่อารอีรั้ นระสุนเียแนวาเานเป็นแผล อารร้อออมา้วยวามเ็บ ่อนะลั่นไลับไป
“ุร ไปเร็ว!” อาธรรีบเร่ อารที่บาเ็บเลือไหล็เอามือุมแผลัวเอ ่อนะัสินใหนีไปามที่อาธรบอ ฝ่ายพิมพ์พรรับเมธวิน็ไล่ามมาิๆ เมธวินถือปืนลูโม่แล้วยินัสุท้ายออไป แ่ไม่โนใร
“โธ่เว้ย!” เมธวินสบถออมาเมื่อระสุนหมรัเพลิแล้ว เาโยนปืนทิ้่อนะวิ่ามพิมพ์พรรไป อี้านหนึ่ ธนพรับเ่นวและศรีธรา็ไ้ยินเสียปืนลั่นัึ้น เ่นวะลุึ้นไปามอาธรับอาร แ่ธนพรึแนเธอไว้
“อะไรอุเนี่ย!?” เ่นวรั้นะไปให้ไ้ แ่ธนพรส่ายหน้า ในอนนั้นเอ อาธรับอาร็ปราัว เ่นวเห็นเ้า็ีใมา
“ุธร! ุร!” เ่นวร้อเสียหล แล้ว็เห็นบาแผลที่แนออาร เาเอามือทีุ่่มไป้วยเลือับแผลอเาเอาไว้
“ุร! แนุ” เ่นวล่าวเสียัออมา แ่อาธรลับพูัว่า
“วิ่!!”
อาธรพูบ ทั้สามสาว็วิ่ออไปทันที อารเหื่อแเล็น้อยะวิ่ไปามทา เาหันลับไปยิสวนใส่พิมพ์พรรับเมธวินที่ำลัเ้าประูมา ฝ่ายพิมพ์พรรับเมธวิน็้มหลบระสุน ่อนะวิ่ามไป
“ให้ายเถอะ สอนนั้นเป็นใรัน!?” อาธรร้อะโนออมา อาร็เลยบอ
“ไม่รู้ แ่เป็นพวเล่นเมแน่!” เาว่าแล้วะหยุวิ่ เพื่อะยิใส่พวพิมพ์พรร แ่เ่นวหันมาหาเา แล้วัารลาเาออไปาที่รนั้น
“นี่ อย่ามายุ่นะ!!” อารร้อโวยวาย แ่เ่นวไม่ยอมให้อาร้อายแน่นอน
“หนีเร็ว ุร! ุบาเ็บอยู่นะ” เ่นวร้อเสียั อารัสินใยิออไปอีนั เาะยิอี แ่ระสุนันหมเสียแล้ว
“โธ่เว้ย!!” อารปาปืนที่ไม่มีระสุนลพื้น ่อนะหันลับไปวิ่หนีามเิม พิมพ์พรรที่เห็นันั้น็ไ้ใ เธอลั่นไปืนใส่พวเาอย่าไม่ลัเล ะที่เมธวินึ่ไม่มีอาวุธับัว็ไ้แ่วิ่ามไป
พวอาธรวิ่ึ้นบันไไปั้นสอ ่อนที่อาธระมอหาสถานที่หลบ่อน แล้วเา็พบห้อหนึ่ เป็นห้อนอน มีเียอยู่้วย เารีบบอให้พวผู้หิไปหลบใ้เีย ส่วนเาับอาระไปหลบ่อนในู้เสื้อผ้า อาร็ทำามนั้น ศรีธรา เ่นวและธนพรเ้าไปหลบใ้เีย ธนพรถือปืนเอาไว้ในมือ มือเธอสั่นไปหม้วยวามหวาลัว ะที่อาธรเปิประูู้เสื้อผ้า แล้วเ้าไปหลบในนั้นพร้อมับอาร
พวพิมพ์พรรลาสายาาพวอาธรแล้ว เธอหันไปหันมา ่อนะวิ่ผ่านห้อที่พวเาหลบ่อนออไป อาธรมอูามี่่อว่าอประูู้เสื้อผ้า ็เห็นว่าสอนนั้นวิ่ไปแล้ว เาหันมาถามอาร
“ุร แนุเป็นไบ้า?”
“เ็บ...” อารอบเบาๆ อาธรรอนมั่นใแล้วว่าพิมพ์พรรับเมธวินหายไปแล้ว เาเลยเปิประูู้เสื้อผ้าออมา และบอให้พวผู้หิออมาาใ้เีย เ่นวพอออมาาใ้เียไ้ ็รีบวิ่เ้ามาหาอารทันที และมอูบาแผลที่แนอเา
“อา โีไปที่ระสุนแ่เียๆ” เ่นวูแผลแล้ว็บอ “แ่ยัไเลือ็ยัไหลอยู่ นี่ มีใรมีระเป๋าปมพยาบาลบ้าะ?”
ทุนส่ายหน้า เ่นวึรีบเร่ร้อน ถ้าอารเสียเลือไปมาว่านี้้อแย่แน่ๆ เธอเลยอาสาะออไปามหาอุปร์ปมพยาบาลให้อาร แ่อาธรร้อห้ามไว้่อน
“เี๋ยวผมไปเอ” อาธรบอ “พวุทุนหลบในห้อนี้ไป่อนละัน เี๋ยวผมลับมา”
“ุธร” ธนพรเอ่ยึ้นอย่าเป็นห่ว อาธรพอะอ่านสีหน้าเธอออ เายิ้มให้แล้ว็บอ
“ผมไม่เป็นไรหรอ” เาบอ “เี๋ยวผมลับมา”
แล้วอาธร็รีบวิ่ออไปาห้อนั้นทันที เ่นวเ้ามาหาอาร นอารรู้สึรำา เาหันมาว่าเ่นว “ุะเป็นอะไร? ผมแ่ถูยิ”
“แ่เหรอ?” เ่นวน้ำาเริ่มไหลออมา “ถ้าุโนยิาย ันะทำยัไ?” เธอร้อไห้ออมา ทำเอาอารใอ่อนลไปเลย เาบอให้เธอหยุร้อไห้
“หยุร้อเถอะ” อารบอเสีย่อย “ผมไม่อยาเห็นุร้อไห้”
เ่นวึยมือปาน้ำาออไป ่อนะรออยอาธรให้ลับมาพร้อมับอุปร์ปมพยาบาลโยเร็ว เพราะแผลออารเริ่มมีเลือไหลออมามาแล้ว
ฝ่ายพศ์ยศับเออนัน์ที่เินเียู่ันไป เออนัน์็เริ่มรู้สึหิวึ้นมา ไม่มีอะไรถึท้อเามาั้แ่เมื่อวานแล้ว เาเอามือุมท้อ พศ์ยศเห็นันั้น ็ถามว่าเาเป็นอะไร?
“ผมหิว” เออนัน์อบออมาอย่าอายๆ นิหน่อย “ไม่มีอินให้เ็บเลย”
“ั้นรอรนี้ เี๋ยวันะไปหาให้เธอ” พศ์ยศที่ไม่ไ้บาเ็บอะไร็เินออไปทันที เออนัน์็เลยทรุัวนั่ลับพื้นอย่าเ็บเท้าเพราะเินมานาน ฝ่ายพศ์ยศ็เ้าไปอาหารในห้อหนึ่ ็บัเอิเอนมปัืับน้ำหนึ่ว เารีบว้ามันออไป แล้วเอาไปให้เออนัน์ เออนัน์แะถุพลาสิ ่อนะเริ่มินนมปัอย่าหิวโหย แ่เา็เหลือนมปัไว้รึ่หนึ่ ่อนะยื่นให้พศ์ยศ บอเาให้ินเ้าไป
“ันไม่ไ้หิว” พศ์ยศอบลับมา
“ินหน่อยเถอะรับ ผมรูุ้็หิว” เออนัน์ยื่นนมปัรึ่้อนให้พร้อมับวน้ำื่มที่เาื่มไปแล้วรึ่หนึ่ “น่านะ ผมไม่อยาใหุ้ไม่สบาย”
พศ์ยศเลยรับนมปัมาิน ริๆ เา็หิวริๆ นั่นแหละ แ่ไม่ล้าบอเออนัน์ ็เพราะลัวเออนัน์ะเรใแบบนี้ เาินนมปัเ้าไปอีรึ่หนึ่ ่อนะื่มน้ำาม
“อบในะ” พศ์ยศอบุเออนัน์ ฝ่ายเออนัน์็ส่ายหน้านิหน่อย
“เป็นอะไรไปเหรอ?” พศ์ยศถาม เมื่อเห็นเาทำท่าแบบนั้น
“ผม...” เออนัน์ถอนหายใออมา “ผมเหมือนะเสียสิไปแล้ว ผมเป็นอะไร็ไม่รู้? มารู้ัวอีที็อนที่รู้ว่า่านไ้โยไม่ลัเลแล้ว...” เาบอออมา “ผมใล้ะบ้าแล้ว”
“แ่เธอ็ูปิีนี่” พศ์ยศว่า แ่เออนัน์ส่ายหน้า
“นั่นมันแ่ภายนอรับ แ่ภายในใผมนี่สิ” เออนัน์ยมือุมศีรษะราวับนเป็นโรประสาท “ผม...เป็นอะไร็ไม่รู้ ผมรู้สึเหมือนะลืมัวเอไป มันเป็นวามรู้สึที่แย่มา ทำไมผมถึลายเป็นแบบนี้ไ้? ทำไมผมถึไม่ลัวาร่าน? ทำไมผมถึไม่รู้สึอะไรเลย?”
เออนัน์เอามือุมศีรษะแบบนั้น ท่าทาเหมือนเือบะเสียสิไปแล้ว พศ์ยศเห็นเ้า็อยาะปลอบเา แ่็ไม่รู้ะปลอบอย่าไรี? ในเมื่อเออนัน์่านไปแล้ว เาเอ็มีวามิะ่านเหมือนัน เพื่อะหนีออาที่นี่
“มันำเป็นนี่ มันเป็นเม” พศ์ยศพยายามปลอบอย่าีที่สุแล้ว “ันเ้าใ ันเอ็้อ่านเพื่อหนีออไปาที่นี่เหมือนัน มันเป็นเรื่อำเป็น เราถูหลอให้มาที่นี่ ันรู้ว่าเธอไม่มีทาเลือ”
“ยายผมำลัะาย...” เออนัน์เลิเอามือุมศีรษะ่อนะบอออมาแบบนั้น “ผม้อารเินราวัลไป่วยีวิยายผม”
“อืม เธอ็ไม่ใ่นเลวร้ายอะไรหรอ” พศ์ยศว่าออมาแบบนั้น “เธอไม่ใ่ารโยสันาน เธอทำลไปเพราะยายอเธอ”
เออนัน์เยหน้าึ้นมามอพศ์ยศ ่อนะอบใเา “อบุนะรับที่่วยเ้าใ”
“ไม่เป็นไร” พศ์ยศปัมือไปมา “เราไม่มีทาเลือ ถ้าเราไม่่า.... เรา็ออไปไม่ไ้”
“ุไม่สนใเรื่อเินราวัลแล้วเหรอ?” เออนัน์ถาม่อ
“ไม่แล้ว” พศ์ยศยอมรับ “สิ่ที่สนใอันอนนี้ือ ทำยัไถึะไ้ออไปาเาะนี้่าหา ัน้อยอม่าน...มันำเป็นริๆ ไม่ั้น็ออไปไม่ไ้”
เออนัน์พยัหน้าหึๆ เาถอนหายใออมา “ุลุอิ่มหรือยั?” เาเปลี่ยนสรรพนามที่เรียใ้อีฝ่ายแล้ว ลายเป็น ‘ุลุ’ แทน
“แหม เรียะแ่เลยนะ” พศ์ยศล้อเลียนออมา “ันยัไม่หสิบเลย”
“็นั่นแหละ แ่แล้ว” เออนัน์ว่าออมา แล้วเา็หัวเราะออมา “เฮ้อ! ไม่น่าเื่อว่าผมะหัวเราะออมาไ้ ผมรู้สึผ่อนลายั”
“อย่าไปเรียเลย” พศ์ยศล่าว แล้วเออนัน์็นึเรื่อหนึ่ึ้นมาไ้ เาถามออไป
“แ่ว่า...” เาเว้นระยะำพู “้อมีผู้นะเพียนเียวามที่เ้าอเมบอไม่ใ่เหรอ? ถ้าผมับุเหลือรอันแ่สอนริๆ... ุเอ็บอว่าอยาะลับไปหาหลานไม่ใ่เหรอ?”
พศ์ยศถอนหายใออมา “มัน็ใ่” เาล่าวเหมือนปลแล้ว “วามริัน็ไม่อยาายหรอ แ่เมื่อถึท้ายที่สุ ถ้าสมมิ เหลือเธอับันแ่สอนเท่านั้นที่รอีวิ ันเอ็้อยอมาย ให้เธอรอ ันเอ็เสียใที่ะไม่ไ้เอหน้ารอบรัวอีแล้ว แ่ะให้ทำยัไไ้? ัน็สัหารเธอไม่ลเหมือนัน ่าัวาย็ไม่ล้า มีแ่เธอเท่านั้นแหละที่้อ่าัน”
“ผม็่าุไม่ลเหมือนัน” เออนัน์ล่าวออมาาใริ “ผมทำไม่ไ้”
“เธอ้อทำ” พศ์ยศล่าวเสียหนัแน่น “ไม่ั้น เธอ็ออไปาที่นี่ไม่ไ้”
เออนัน์ถอนหายใออมา เาลับมาเป็นปิแล้ว ่อนะบอ “เอาไว้...เหลือแ่เราสอนแล้ว่อยิีว่าว่าะเอายัไ? อนนี้ เราออเินทาัน่อเถอะ”
“อืม” พศ์ยศรับำแล้วลุึ้นยืน ฝ่ายเออนัน์็ลุึ้นเหมือนัน
“เราไปันเถอะ” พศ์ยศบอ “ถึะไม่รู้ว่าไปที่ไหน แ่็ไปัน”
“รับ” เออนัน์พูับเา ่อนะเินามไป แล้วเา็ถาม “ุลุเป็นยามใ่ไหม?”
“ใ่” พศ์ยศยอมรับ “แล้ว็ะโนไล่ออแล้ว้วย
“หรือรับ?” เออนัน์ถอนหายใออมา “เศรษิประเทศเราไม่่อยีเลยนะ...”
“่ามันเถอะ” พศ์ยศบอ ่อนะเินไปพร้อมับเออนัน์ ฝ่ายเออนัน์็ไม่รู้เป็นอะไร? แ่เาสบายใที่ไ้อยู่ับพศ์ยศ
ฝ่ายอาธร เา็ออามหาอุปร์ปมพยาบาลนเอ เารีบว้ามันึ้นมาพลาวิ่ลับไปหาพวอารทันที เาวิ่มาอย่าเหนื่อยหอบ ่อนะมาเห็นพวอารนั่อยู่ในห้อ
“ผมเอละ” อาธรบอออมา ทำเอาเ่นวีใ เธอหันไปหาอาร
“ุรอแล้ว”
“้อรอสิ” อารล่าวออมาอย่ามั่นใ “แผลแ่นี้ ไม่ทำให้ผมายหรอ”
แล้วอาธร็ลมือปมพยาบาลแผลที่ถูระสุนเียออาร เาเอามือที่าัวเอในะที่อาธรใ้แอลอฮอล์ล้าแผลให้ มันแสบมา เ็บเหลือเิน แล้วอาธร็ลยาสมานแผลให้ ่อนะพันผ้าพันแผลให้อาร
“เสร็แล้วรับ” อาธรบอ พร้อมับเ็บระเป๋ายาไป้วย เผื่อมีเหุุเินอะไรึ้นมา
“อบุนะรับ” อารบอ แ่อาธรบอลับว่าไม่เป็นไร
“ุธรใีั” ธนพรื่นมเาออมา “อุส่าห์เสี่ยีวิไปหายามาใหุ้ร้วย”
“เอ่อ....” อาธรเาศีรษะที่ัผมสั้นสีำอย่าอายๆ “ผม็...ทำามหน้าที่น่ะรับ”
“เราออเินทาไ้ยั?” อารพูึ้นมา “ผมหายเ็บละ ้ออบุุธรอีทีนะรับ ที่่วยทำแผลให้ อบุริๆ รับ”
“ไม่เป็นไรหรอ เราเป็นเพื่อนัน ็้อ่วยเหลือันสิ”
อารเยหน้าึ้นมามออาธรพร้อมับล่าว “เพื่อน?” เาออะุน “ผมเป็นเพื่อนุอนไหน?”
“แ่เราเอันรั้แร็เป็นเพื่อนันแล้ว” อาธรบอออมา “ริไหม ุว?”
“่ะ ใ่” เ่นวพยัหน้าอย่ายอมรับ ทำเอาอารอึ้ไปเลย ฝ่ายอาธร็เลยถามอารึ้นมา
“ุ...ยัะเล่นเมอยู่หรือเปล่า?”
อารมอไปที่เา ่อนะมอเ่นวและธนพร เาถอนหายใออมา แล้ว็ส่ายหน้า
“ผม่าพวุไม่ลหรอ ริๆ ผม่าใรไม่เป็นเหมือนัน” อารบอออมา อาธรเลยพยายามหว่านล้อมให้อารเลิเล่นเม
“ั้นุ็เลิเล่นเถอะ ่านายไปมัน็ไม่มีอะไรีึ้นมา”
“แ่ผม้อารเินราวัลนะ ไม่ั้นผม็ายเหมือนัน” อารบอวามำเป็นอเาออมา “ถ้าไม่มีเินลับไป ผมถู่าายแน่ๆ”
“น่า มัน้อมีทาออที่ีว่านี้ ถ้าเรา้นหาริๆ ละ็” อาธรบอ พลาหันไปมอธนพร ่อนะหันมามออารอีรั้ “เรายัไม่นมุม เรายัมีทาเลืออยู่ ุเลิเล่นเมเถอะ”
อารมอหน้าอาธร แล้วเา็ถอนหายใอีรั้ อนแร เาิว่าัวเอะล้าว่านี้เสียอี แ่พอเอาเ้าริๆ เา็รู้ีว่าเา่าใรไม่ไ้
“เออ” อารยอมรับออมา “เลิเล่น็ไ้ แ่ะทำยัไล่ะ? หนี้ผมมีบานเลยนะ”
“เรามา่วยันหาทาออาที่นี่ีว่า” อาธรบอ “ส่วนเรื่อหนี้อุ ผมะพยายามิเอา ว่าะทำยัไี?”
อารมอหน้าอาธร เา็ยิ้มให้พลาพยัหน้า อารเอามือับแผลัวเอ่อนะลุึ้น แล้ว็ล่าว “เราออเินทา่อเถอะ นั่ไป็ไม่มีประโยน์”
เ่นวเลยลุึ้น้วย ธนพรับศรีธราเอ็ลุึ้นยืนเหมือนัน อาธรหันไปหาธนพร่อนะพูับเธอเบาๆ
“แล้วุเลิเล่นเมหรือยั?”
ธนพรถึับอึ้ไปในทันที เธอรู้ีว่าเธอยัอยาเล่นเมอยู่ แ่เธอ็สัหารใรไม่เป็นเ่นัน เพราะะนั้น โอาสนะแทบะไม่มี รั้นะเล่นเม่อไป็เสียแรเปล่าๆ เธอเลยบอออมา
“ไม่เล่นแล้ว่ะ” ธนพรถอนหายใ “เฮ้อ แล้วันะทำยัไับห้าอันี?”
“รับรอมัน้อมีทาออแน่” อาธรให้ำสัาับเธอ “ผมสัา ถ้าพวเราทั้หมออไปาที่นี่ไ้ ผมะ่วยเหลือทุน”
เวลาบ่ายสามโมเย็นอวันที่สอ ที่ห้อพัอพวปอภพ วันวิสาับแพรวา็อ่อนเพลียนเผลอหลับไปแล้ว แล้ว็มีพวที่ื่นอยู่ วรรวลีรวสอบปืนอเธอไปมา ะที่นภัทรเอ็นั่เยๆ
นภัทรรู้ีว่ามันเสี่ย่อารออไป้านนอ แ่เา็อยาหาเหรียราให้รบโยเร็ว ะไ้ออไปาที่นี่ไ้เสียที เาหันไปมอทุน สีหน้าทุนูเหนื่อยล้า เพราะเมื่อืน็่าไม่ไ้หลับพัผ่อนันเลย เาไม่ล้าวนใร ็เลยปล่อยให้เวลาผ่านไปเรื่อยๆ
ผ่านไปรึ่ั่วโม พวเา็ยันั่เยๆ แบบนั้น วรรวลีออะเ็ๆ เพราะไม่มีอะไรให้ทำ เธอเลยล้วมือถืออเธอออมาเพื่อะเล่นเมในนั้น เธอหันไปหาปอภพ ่อนะถาม
“น้อภพมีมือถือหรือเปล่า?” วรรวลี “อเบอร์หน่อย”
“ไม่มีหรอรับ รอบรัวผมยานมานไม่มีเินื้อมือถือหรอ” ปอภพบอ วรรวลีเลยพยัหน้าอย่าเ้าใ
“อโทษที เออ...” วรรวลียมือึ้นเาศีรษะ “แล้วันะอเบอร์ไปทำไม? เอ? ถ้าเราออาที่นี่ไ้ ็ะไ้ิ่อันไ้ไ”
ีริมอไปทาเธอ เาินนาาร ถ้าพวเาออไปไ้ริๆ ็เป็นเพื่อนันไปลอ ในานะที่เยผภัยร่วมัน วรรวลีเอามือถือออมาเล่นเม ในะที่ทุน็ยันั่เยๆ
แล้วสรา็เป็นน่อไปที่หลับลไป้วยวามอ่อนเพลีย ปอภพเอ็ั่วเหมือนัน เพราะเมื่อืนแทบไม่ไ้นอนเลย เาเลยเอนัวลไปบนพื้นแ็ๆ ำเป็น้อนอนแบบนั้นเพราะห้อนี้ไม่มีหมอน เามอเห็นวันวิสาับแพรวาที่หลับไปแล้ว แล้วเา็ปิาลมั่
นภัทรใร้อน อยาะออามหาเหรียราเร็วๆ แ่เา็ไม่ล้าพูวนใร เพราะิว่าไม่มีใรยอมออไปับเา้วยแน่ เาึัสินใะไปนเียว นภัทรลุึ้น ีริ็เลยถามึ้นว่าเาะไปไหน?
“ผมะไปหาเหรียรา” นภัทรหันลับมาอบ ทำเอาีริถอนหายใออมา
“หาไม่เอหรอ ุภัทร” ีริว่า
“ไม่นะ ถ้าเรา้นหาันอย่าริัละ็...” นภัทรพู “เรา้อหาเอแน่นอน”
ปอภพที่ยัไม่หลับ ลืมาื่นึ้นมา เาลุนั่ับพื้น “พี่ภัทระออามหาเหรียอีเหรอรับ?”
“ให้ันไป้วยสิ” วรรวลีเสนอัวึ้นมา “ให้ันทำอะไรที่เป็นประโยน์บ้า็ยัี”
“ผม็ะไป้วย” ปอภพเอ่ยออมา “พี่ภัทรอย่าไปนเียวเลย มันอันรายนะ”
นภัทรเอ วามริเา็ไม่อยาให้ใรมาเสี่ยับเาหรอ แ่ในเมื่อสอนนี้้อาระไปับเา เา็ห้ามไม่ไ้ “็ไ้” เาบอออมา “แ่ทั้สอน้อทำามำสั่ผมนะ อย่าฝืนำสั่เ็า”
ทั้วรรวลีและปอภพ็่าพยัหน้า นภัทรยิ้มให้พวเา ่อนะเลื่อนั้นวาอที่ั้นประูออไป ่อนะเปิประู
“เี๋ยวพวผมะลับมา” นภัทรบอ “พอีเลย เราะไ้หาอาวุธพร้อมับอาหารไป้วยเลย้วย”
พน์สัาว่าะูแลทุนเอและบอให้นภัทรไม่้อห่ว นภัทรยิ้มให้เา ่อนะปิประู แล้ววรรวลี นภัทรับปอภพ็ออเินไปามทาในแผนที่
ความคิดเห็น