คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : หาอาวุธ (รีไรท์)
อนที่ 45 – หาอาวุธ
ทั้สี่นรีบวิ่มายัห้อบานอัวเอ พอเปิประูเ้าไปไ้ นภัทร็ัารล็อลอนทันที ่อนะเลื่อนั้นวาอมาั้นเอาไว้อีแร ีริที่เห็นันั้น ึถามออมาว่า “ถูล่ามาหรือรับ?”
“็ใ่น่ะสิ!” พน์อบอย่าหัวเสีย ทำเอาีริไม่พอในิหน่อย นภัทรเินเอามือุมบาแผลที่แนอัวเอ แพรวาเห็นันั้น เธอ็ถามว่าเาเป็นอะไร?
“ผมเ็บแผลที่โนยิ” นภัทรบอ แพรวาึรีบว้าอุปร์ปมพยาบาลั้น้นออมาทันที และสั่ให้เาเอาแ็เ็สีน้ำเินออ นภัทรทำาม แพรวาเ้ามารวูบาแผลอเา
“ายแล้ว เลือออ” แพรวาบอออมาอย่าใ “บอแล้วว่าอย่าออไป อย่าออไป แล้วเป็นไล่ะ?”
“รีบทำแผลให้ผม่อนเถอะ” นภัทรว่าอย่าเ็บปว “เรื่ออื่นเี๋ยว่อยว่าันทีหลั”
แพรวาึัารแ้ผ้าพันแผลเาออ ่อนะเห็นรอยที่ถูระสุนยิมันแึ้นมาแล้ว็มีเลือไหล เธอัารใ้แอลอฮอล์เ็ทำวามสะอาแผล นภัทรำ้อทนแสบแผลเมื่อเธอทำแบบนั้น ่อนที่เธอะลยาให้ แล้วผูผ้าพันแผลอันใหม่
“เอ้า ินยานี่้วยสิะ ะไ้่วย้วย” แพรวายื่นยาแ้อัเสบให้ นภัทรรับไปิน พร้อมับื่มน้ำามลไป นทั้ห้อมอเาอย่าเป็นห่ว
แล้วนภัทร็รู้สึีึ้น แพรวาึโล่ใ และถามว่าไปโนใรไล่มา?
“็ยัยปีศาับใร็ไม่รู้แหละ?” พน์อบออมาอย่าโมโหนิหน่อย “น้อภพบอว่าอะไรนะ? เาเป็นเบอร์ยี่สิบเหรอ?”
“รับ” ปอภพพยัหน้าะนั่อยู่ “ผมำเาไ้ หน้าาเาี ไม่อยาเื่อเลยว่าะเป็นารไปไ้”
“นั่นแหละ ‘รู้หน้าไม่รู้ใ’” ีริเอ่ย “อนพี่เห็นยัยนั่นรั้แร พี่็ิว่าเา็ปิีหรอ ไม่นึเลยว่าะลายมาเป็นแบบนี้ไ้”
ปอภพถอนหายใออมา เา็เหมือนีริเ่นัน อนเอพิมพ์พรรรั้แรบนเรือร่วมับธรรมัยที่ายไปแล้ว เา็ยัไม่เห็นเ้าลาอพิมพ์พรรเลยว่าะโหร้ายปานนี้? ผู้หินี่อันรายริๆ ใลึลับับ้อนยิ่ว่าผู้าย ไม่รู้เลยว่าิอะไรในใ?
“น้อพน์ับุาออมาามหาพวพี่เหรอ?” นภัทรถามึ้นมา เพราะเห็นทั้สอออมานอห้อ “ทีหลัอย่าทำแบบนี้นะ มันเสี่ย”
“ผมไม่ยอมปล่อยให้พี่ับน้อภพายหรอ” พน์ว่าึ้นมา “พี่ภัทรเป็นผู้นำทุน น้อภพ็่วยเหลือทุน เอ่อ...วามริ ผม็ไม่ใ่นริเริ่มอยาะไปหรอ ุา่าหาที่ะออไปให้ไ้ ผมเลยัสินใามไป้วย”
ปอภพหันมาหาสรา ็เห็นเธอยิ้มให้เา เธอบอออมา “โีัทีุ่ภพไม่เป็นอะไร”
“อบุมานะรับที่เป็นห่วัน” ปอภพบอับเธอ ทำเอาสราหน้าแ้วยวามเินอาย
“ไม่เป็นไรหรอ่ะ” สราเอ่ย “แุ่ภพปลอภัย็พอแล้ว”
“อ้าว? แล้วผมล่ะ?” นภัทรพูอย่าอนๆ “ุไม่ห่วผมเลยเหรอ?”
สราเลยรีบส่ายหน้า ่อนะบอ “เป็นห่วสิะ เป็นห่วทั้สอนั่นแหละ” เธอว่าแล้วหันไปมอพน์ “ทีนี้เื่อใไ้หรือยั? ว่าันไม่ไ้้อาระ่าใร?
พน์พยัหน้า เาเื่อแล้วว่าสราไม่มีทา่าใร ฝ่ายสรา็ีใที่พน์เ้าใเธอเสียที เธอลุึ้นเินมาหาปอภพ แล้ว็เอามือับแผลที่แนอเาที่ถูพิมพ์พรรยิใส่ วันวิสา้อมอสราทำแบบนั้น แ่็ไม่ไ้ิอะไร
“ุเ็บมาไหม ุภพ?” สราถาม
“ถ้าบอว่าไม่เ็บ็โหล่ะรับ” ปอภพบอ “แ่อผมยัีที่ระสุนเียไป อพี่ภัทรน่ะสิ ระสุนเาะแนเลย”
หลัาปอภพพูบ ทุน็เียบันไปพัหนึ่ ่อนที่ีริะูนาฬิา้อมือ “บ่ายสอแล้ว นี่วันที่สอแล้วนะที่เราิอยู่ที่นี่”
“เรา้อหาทาออไปให้ไ้” นภัทรล่าวึ้นมา แ่ีริส่ายหน้า
“ยัไม่เ็อีเหรอ ุภัทร ถามริ?” ีริพู “ออไปามหาเหรียรา็มีสิทธิ์เอารไล่วลับมาแบบนี้อีแล้ว ยัไม่เ็อีเหรอ?”
นภัทร็อยาบอเหมือนันว่าเา็ลัวเหมือนัน แ่เาไม่สามารถบอออไปไ้ ืนหัวหน้าลุ่มบอออไปว่าลัว ลูทีมะทำอย่าไร? ในะเียวัน วรรวลี สาวผู้ล้าหา็ยืนึ้น
“ันไปามหาเหรียรา้วยีว่า” เธอบอออมา “นะ ุภัทร ให้ัน่วยามหา้วย”
“ุวรรไม่ลัวเลยเหรอ?” ีริถามเธอ เธอ็ยัไหล่
“ไม่” เธออบออมา ทำเอาีริถึับอึ้ไป แล้วเธอ็บอออมาอี “ันไม่ลัวพวารหรอ ลอยิมาสิ แม่ะสวนลับให้”
ีริถึับทึ่ในวามล้าหาอวรรวลี เธอพูออมาริๆ ไม่ไ้โหแ่อย่าใ สายาเธอูมุ่มั่น แ่นภัทรลับบอเอาไว้่อน
“อผมพัเี๋ยว” เาบออย่าทนไม่ไหวแล้ว “แล้วเรา่อยออไปามหาเหรียราัน นะ?”
วรรวลีพยัหน้า แล้วทุนในห้อนั้น็พาันนั่ันอยู่อย่าเียบๆ
อีฝั่หนึ่ ทาฝ่ายพวอาธร พวเา็ำลัเินหาทาอออยู่ แู่่ๆ เ่นว็สะิหลัอารึ้นมา
“มีอะไร?” อารหันมาถาม เ่นวเลยบออย่าอายๆ
“ือัน” เ่นวพูเบาๆ “ปวปัสสาวะน่ะ ทำไี?”
“เฮ้อ!” อารถอนหายใออมา “ไหนบอว่าะไม่ทำัวเป็นัวถ่วไ?”
“นี่ ุร เราเลือเวลาห้ามปัสสาวะไ้้วยเหรอ?” อาธรหันมาว่าเา อารเลยอบโ้ออไป
“ุธรไม่้อมาพูเลย!” อารว่าอย่าใร้อน ่อนะหันไปหาเ่นว “แล้วะทำยัไเนี่ย? ห้อน้ำอยู่ไหน็ไม่รู้ ุปวมาไหม?”
“็ยัพอทนไหว่ะ” เ่นวบอ
“ั้นามหาห้อน้ำันเถอะ” ธนพรเลยบอให้ทุนฟั แล้วอาธร็เริ่มามหาห้อน้ำทันที แ่เา็ไม่รู้เหมือนันว่ามันอยู่ที่ไหน? ไ้แ่สุ่มเปิูแ่ละห้อ เาิว่าห้อน้ำน่าะอยู่ั้นหนึ่มาว่าั้นสอ พอเอบันไที่ลไปทาั้นหนึ่ เา็เลยนำพรรพวไปทันที
แล้วเา็เอห้อน้ำนไ้ เป็นห้อที่ธรรมัยเยบานพอี พออาธรเปิประูเ้าไป เา็เห็นอ่าอาบน้ำสีาวนาให่อยู่มุมสุอห้อ เาเลยเรียเ่นว “ผมเอห้อน้ำแล้ว”
เ่นวเลยรีบวิ่เ้าไปในห้อนั้น ่อนะทำธุระส่วนัว พอเธอเสร็ิ เธอ็ัโรลไป อาธรหันมาถามทุน่อไป
“มีใรอยาะเ้าห้อน้ำอีไหม?” เาถาม “ถ้ามี็รีบเาเสียอนนี้ ่อนที่เราะเินทาัน่อ”
แ่ปราว่าไม่มีใรปวห้อน้ำเลย มีแ่เ่นวเท่านั้นที่ปวปัสสาวะ เธอล่าวอบุอาธรที่อุส่าห์หาห้อน้ำนเอ อารึบอว่าให้ทุนเินทาัน่อ
แ่ในอนนั้นเอ ประูบาน้าหน้า็เปิออ ศรีธรา็เินเ้ามาพร้อมับอาวุธปืนในมือ พอเธอเห็นพวอาธร เธอ็หวีร้อึ้นมาอย่าใและะหนี แ่อาธรรีบเรียเธอไว้่อน
“เี๋ยว! ุ” อาธรเรีย “พวเราไม่เล่นเม”
“หา?” อารหันมาหาอาธร “แ่ผม...”
อาธรบอให้อารเียบๆ ่อน ศรีธราที่ไ้ยินันั้น เธอ็่อยๆ หันลับมาหาอาธร ฝ่ายหนุ่มผิวสีแทน็เินเ้าไปหาเธอพร้อมับอาวุธในมือ ศรีธราเินยับถอยหลัไปหน่อย
“อ้อ!” อาธรมออาวุธที่เาประิษ์ึ้นมาเอในมือ “อย่าไปสนใเลย ผมไม่ทำอะไรุแน่ๆ”
ศรีธราเลย่อยๆ วาใในัวอาธร ่อนะบอออมา “ันื่อศรีธรา สมาิเบอร์สิบแป พวุเป็นใร?”
แล้วอาธร็แนะนำทุนให้ศรีธรารู้ั แล้ว็บอ “พวเรา่าไม่เล่นเมันทั้นั้น ุมาอยู่ับพวเราสิ”
“ใรบอว่าผมไม่เล่นเม?” อารพูออมาทันที “ผมเล่นสิ ุพร็เล่นใ่ไหมล่ะ?”
ธนพรพูอะไรไม่ออเลย เธอไม่ล้ายอมรับเหมือนันว่าเธอ็เล่น อาธรเห็นันั้น็ถอนหายใ ่อนะบอับอาร “ุะเล่นเม ุะ่าพวเราเหรอ?”
อารถึับพูไม่ออ เาส่ายหน้า “ผมะให้นอื่นๆ ่าพวุแทน” เาบอออมา “เรามาถึนานี้ันแล้ว ผมไม่่าพวุหรอ”
เ่นวมออารอย่าื่นม ฝ่ายอาร็ถอนหายใออมา เาไม่ล้า่าทั้สามน รวมถึศรีธราที่เพิ่โผล่ออมา้วยอย่าแน่นอน
“พวุไม่เล่นเมเหรอ?” ศรีธราถามอีรั้
“ใ่รับ” อาธรอบแทนทุน ธนพรับอารหันไปมอเา ่อนที่เาะบอออมา “พวเราไม่เล่นเม”
“แ่ัน...” ธนพรอยาะพูว่าเธอเล่นเม แ่็ไม่ล้า เธอเลยัสินใเปลี่ยนเรื่อ
“นั่นปืนอะไรน่ะ?” ธนพรถามศรีธรา ศรีธราเลยมอปืนในมืออัวเอ
“ไม่รู้สิะ ันไม่มีวามรู้เรื่อปืน” เธอบอ “แ่ันเห็นมันวาอยู่ ็เลยว้ามาเลย”
“แล้วทำไมุถึมาเล่นเมิเินราวัลล่ะ?” อาธรถามศรีธรา “เิอะไรึ้น?”
ศรีธราเลยเล่าเรื่ออเธอให้ฟั ว่าเธอถูแม่สามีไล่ออาบ้าน เพราะเหุผลเียวือเธอยานและหาานีๆ ทำไม่ไ้ แม่สามีึไม่ยอมรับและีันเธอให้ห่าาสามี เมื่อธนพรไ้ยินอย่านั้น เธอ็ถาม
“อ้าว? แล้วสามีุไม่ทำอะไรบ้าเหรอ?”
“เาพึ่ไม่ไ้หรอ่ะ” ศรีธราบอออมา “ัน็ไม่อยาเื่อว่าเาะ ‘อ่อน’ นานี้ เาไม่ล้าเถียแม่ัวเอ ไม่ล้าแม้แ่ะ่วยันเลย ่าเป็นผู้ายที่อ่อนแอเหลือเิน”
“เฮอะๆ” อารหัวเราะออมา ศรีธราเลยหันไปมอหน้าเา อารเลยหยุหัวเราะ
“ุศรี เรียอย่านี้ไ้ไหม?” อาธรถามึ้นมา
“ไ้่ะ” เธออนุา “ั้นเรียุว่าธรำเียวไ้ไหมะ?”
“ไ้เหมือนัน” อาธรเอ็อนุาพลายิ้ม “ุศรีมาร่วมเินทาับเราสิ บอแล้วไว่าพวเราไม่เล่นเม”
“แ่ผมเล่นนะเว้ย” อารบออาธร อาธร็หันมาหาเา ่อนะหันไปทาธนพร้วย ธนพรเห็นสายาออาธร เธอ็หลบสายาเา รู้สึผิอย่าบอไม่ถู
“แล้วุะ่าันหรือเปล่า?” ศรีธราถามอาร
“ถ้า่าริ ผมทำไปั้นานแล้ว ไม่มายืนุยันอย่านี้หรอ” อารล่าว “เอ้า ็ไ้ มาอยู่ลุ่มเียวัน็ไ้ ีว่าเินนเียว”
ศรีธราเลยยิ้มออมา ่อนะเินเ้ามาร่วมลุ่ม้วย เธอทัทายเ่นว “สวัสี่ะ ุเ่นว”
“เรียวเยๆ ็ไ้่ะ” เ่นวบอ ศรีธราเลยยิ้มให้
“่ะ ุว” เธอว่าออมา “เห็นเมื่อีุ้ธรบอว่าุมีธุริร้านอาหารเหรอ?”
“อ๋อ ่ะ” เ่นวยอมรับออมา “แ่ธุริำลัะเ๊ ัน็เลยยินยอมมาที่นี่ โยไม่รู้เลยว่าเป็นเมอะไร? พอรู้ว่าเป็นเมไล่่าัน นั่นแหละ ันถึรู้สึผิที่มาที่นี่”
“ัน็พอัน่ะ” ศรีธราบอ “หารู้อย่านี้ ันะไม่มาที่นี่เ็า”
อาธรมอศรีธรา เาสสัยว่าเธอมีลูับสามีหรือเปล่า? เลยถามออไป ฝ่ายศรีธรา็อบ “ไม่มีหรอ่ะ นับว่าโยัี ืนมีลู แม่สามี้อเอาลูันไปแน่ และัน็ไม่มีวันยอม้วย”
“อ๋อ รับ” อาธรพยัหน้าอย่าเ้าใ “ผม็มีรอบรัวนะ มีทั้ภรรยาและลู”
“เหรอะ?” ศรีธราถามออมา “แล้วุธนพร ุเอ็มีสามีแล้วสิ?”
“ลับัน่ะ” ธนพรบอ “ีวิันมีแ่าน ไม่มีเวลามาหาสามีหรอ ันยุ่มานไม่มีเวลาิเรื่อส่วนัวเลย สามีน่ะ ันไม่มีหรอ”
“บาทีุ็น่าะพัผ่อนบ้านะ” อาธรเอ่ยออมาอย่าเป็นห่ว ทำเอาธนพรุนว่าเาบอแบบนี้ทำไม? แ่็ไม่ไ้ิใอะไร ธนพรที่ถือปืนในมือถอนหายใ ่อนะบอับศรีธรา
“โีที่เราไม่เอนั่า” เธอบอ “ไป ออเินทาันเถอะ ว่าแุ่ศรี ุไปยัห้อโถหรือยั?”
เวลาบ่ายสอโมรึ่ ทาฝ่ายพวปอภพ็ยันั่อยู่ในนั้นอย่าไม่มีอะไรทำ พน์เล่นมือถือไป แ่เา็ทำอะไรไม่ไ้มา เพราะไม่มีทั้สัาโทรับอินเทอร์เน็เลย เาเล่นไปเล่นมานแบเอรี่ะหม เาเลยหยุเล่น เพราะัวาร์แบเอรี่อยู่ในระเป๋าที่อยู่ในห้อนอนนั้น เาไม่มีทาลับไปเอาไ้แน่
“เราะทำอะไร่อไปีล่ะ?” แพรวาถามึ้นมา “นอานั่เยๆ”
ไม่มีใรอบำถามเธอไ้ แพรวาเลยถอนหายใออมาอย่าเ็ๆ พน์เอ็หยุเล่นมือถือ แล้วมารวสอบปืน เาถอแม็าีนออมาเพื่อูระสุน พบว่ามันเหลือไม่ี่นัเท่านั้น
“นอาอาหาร เรา็้อหาอาวุธใหม่้วย” พน์ล่าวึ้นมา ทำเอานทั้ห้อหันมามอเา
“ผมพูอะไรผิเหรอ?” พน์ถามอย่าสสัย
“เปล่า” นภัทรอบ “แ่็เป็นเรื่อริ ระสุนผม็ใล้ะหมแล้ว ถ้าไม่มีระสุนปืน ็่อสู้ับพวนอื่นไม่ไ้”
“พี่ะออไป้านออีเหรอ?” วันวิสาถามอย่ารวเร็ว “ไม่ไ้แล้วนะ ออไปเสี่ยไม่ไ้อีแล้ว”
“นั่นสิ” ีริ็เห็น้วยับวันวิสา แ่วรรวลีลับยืนึ้น
“ั้นเี๋ยววรรไปเอ” เธอเอ่ยออมา “ระสุนปืนอวรรยัเ็มอยู่เลย”
นภัทรเยหน้าึ้นมามอเธอ “ะีเหรอ? ุวรร มันอันรายนะ”
“ไม่มีที่ไหนปลอภัยหรอ่ะ” วรรวลีบอ “ให้ันไปหาอาวุธเถอะ”
“เี๋ยว” ปอภพเอ่ยึ้นมาพลาลุึ้น “ผมไป้วย”
“พี่ภพ!!” วันวิสาร้อ “พี่ยัไม่เ็อีเหรอ?”
“็ลัวแหละ แ่พี่ปล่อยพี่วรรไปนเียวไม่ไ้ ืนเอไอ้พวบ้าเลือนั่น ุวรร้อแย่แน่ๆ” ปอภพบอออมา ทำเอาวรรวลียืนเท้าเอว
“ันไม่ลัวพวมันหรอ” เธอว่าอย่าห้าวหา แ่ปอภพ็เือนเอาไว้
“ลัวบ้า็ีเหมือนันนะรับ เราประมาทไม่ไ้นะ” ปอภพพู “ผมะไปับุ้วย สอหัวย่อมีว่าหัวเียวอยู่แล้ว ผมะไปเอาอาวุธมา้วย”
“็ไ้่ะ ถ้าน้อภพอยาไป” วรรวลียิ้มให้ เธออบที่เาเป็นนล้าหา “ั้นไปันเถอะ”
แล้ววรรวลี็อแผนที่าวันวิสา วันวิสามอปอภพอย่าเป็นห่ว สรา็้วย ะที่วรรวลีถือแผนที่ แล้วันั้นวาอออไป ่อนะเปิประู
“เี๋ยววรรับน้อภพะลับมา” เธอหันมาบอเป็นรั้สุท้าย “ไม่้อลัวไปหรอ มีวรรทั้น น้อภพไม่เป็นไรหรอ”
แล้วเธอ็ปิประู ปอภพับวรรวลีเลยเินออาห้อ ปอภพี้ใหู้ว่าห้อไหนบ้าที่เา้นไปแล้ว วรรวลีพยัหน้า ่อนะเินึ้นบันไไปั้นสอ ไปยัห้อที่ยัไม่ไ้รวสอบ
วรรวลี่อยๆ เปิประูเ้าไป ่อนะเล็ปืนไปรอบห้อ เพื่อูว่ามีใรนอื่นอยู่ในห้อนี้หรือไม่? ปราว่าไม่มี เธอเลยลปืนล ่อนะออามหาอาวุธิ้นใหม่ให้ไ้มาที่สุ เธอ้นพบระเบิมือ วาอยู่ในู้ เลยรีบว้าึ้นมาทันที
“อะไรน่ะรับ?” ปอภพถาม วรรวลีมอูระเบิมือในมืออเธอ
“ะเป็นระเบิ” เธอล่าว “เ็บเอาไว้่อนีว่า”
แล้วทั้สอน็หาห้อ่อไป ปอภพเอปืนลูอพร้อมับระสุนอัแน่นเ็มล่อ เายินีอย่ามา ล่อระสุนลูอใบเ่าที่เาเ็บไ้็ยัอยู่ับัวเา เาถือปืนลูอึ้นมา น้ำหนัมันหนัพอสมวร
“โห ไ้ปืนีนี่” วรรวลีื่นม “พี่้อรีบหาบ้าละ”
แล้วทั้สอ็ลอ้นหาอี ปราว่าเอปืนพอีระบอ วรรวลีบอให้ปอภพหยุามหา เธอิว่าแ่นี้็พอแล้ว
“ในล่อนั่นมีระสุนปืนลูอี่นัน่ะ?” วรรวลีถาม ปอภพเลยลอนับู
“สิบสี่นัรับพี่” ปอภพบอออมา ่อนะเอาล่อระสุนใส่ในระเป๋า “รวมับอเ่าที่ผมไ้มา ็เือบๆ ยี่สิบนัไ้”
“อเ่า?” วรรวลีไม่เ้าใ ปอภพเลยบอว่าเาเ็บเอาอเ่ามาไ้้วย ารั้่อน
“เออ ี” วรรวลียิ้มอย่ายินี “ไป เราลับห้ออเราันเถอะ เสร็ภาริละ”
ปอภพพยัหน้า แล้วเาับวรรวลี็เินามแผนที่เ้าไปในห้อบานามเิม พอเาเปิประูเ้าไป วันวิสา็ถอนหายใ้วยวามโล่ใ
“ีนะที่ราวนี้ไม่ไ้โนใรไล่ล่ามา” วันวิสาบอ ปอภพ็พยัหน้าอย่าเห็น้วย
“นั่นสิ โีมา” เาล่าวพร้อมับวาปืนลูอ้ามยาวไว้บนพื้น “เอาล่ะ ใระถือปืนลูอ?”
“ใหุ้ิีว่า” นภัทรบอออมา “เาไม่มีอาวุธแล้ว”
ปอภพเลยยื่นปืนลูอให้ีรินำไปถือไว้ สำหรับีริ ปืนลูอไม่ไ้หนัสำหรับเาเลย เพราะเามีล้ามให่ วรรวลีล้วเอาระเบิมือวสีเียวออมาาในระเป๋าอปอภพ้วย
“เฮ้ๆ” พน์ล่าวึ้นมาอย่าระแวเมื่อเห็นระเบิมือ “อย่าิถอสลัเียวนะพี่ ไม่ั้นบึ้มแน่”
“พี่ไม่ทำแบบนั้นหรอน่า” วรรวลีว่า “เอาล่ะ ใระถือระเบิมือเอาไว้?”
ไม่มีใรยมือเลยสัน วรรวลี็เลยเ็บเป็นอัวเอไว้่อน ่อนะแสปืนพอีระบอใหู้ นภัทรเป็นนรับไป ปอภพเินไปที่นั่อัวเอ ่อนะยระสุนปืนลูอล่อเ่าที่เาเ็บไ้ออมา้วย
“อืม... มีระสุนเยอะนานี้ ไม่้อัวลแล้วล่ะ” นภัทรบอออมา “ปืนลูอ็อานุภาพรุนแรว่าปืนพ เราไ้ใ้มันแน่”
“อภาวนาให้ไม่ไ้ใ้ะีว่านะรับ” ีริเอ่ยึ้นมา “ผม็ใ่อยาะ่าน”
นภัทรพยัหน้าให้ีริ ฝ่ายีริ็รวสอบปืนูว่ามีระสุนอยู่ในปืนหรือเปล่า? พอเห็นว่ามีรบ เา็ถือมันอย่าสบายๆ
“เอาล่ะ เราไ้อาวุธป้อันัวันพอสมวรแล้ว” นภัทรบอออมา “แ่อาวุธ็มีวันระสุนหม แล้วเรา็ไม่รู้ว่าะิที่นี่ไปอีนานแ่ไหน? เราเอ็้อพยายามหาอาวุธเยอะๆ ล่ะ”
ทุนหันมามอนภัทร เามีวามมุ่มั่นที่ะสะสมอาวุธให้มาที่สุเท่าที่ะทำไ้ ยิ่มีอาวุธับมือมาเท่าไหร่ พวเา็ยิ่ไ้เปรียบมาึ้นเท่านั้น อีทั้ยั่วย่อสู้ับพวารไ้้วย
“เอาไว้ทีหลัละัน” วรรวลีว่าึ้นมา “แล้วเรา่อยออไปามหาใหม่ ีไหมะ?”
นภัทรหันมายิ้มให้วรรวลี เธอเอ็ยิ้มให้เาเหมือนัน ่อนที่นภัทระรวสอบปืนพที่ไ้มาใหม่ๆ
ความคิดเห็น