คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : จับกลุ่ม (รีไรท์)
อนที่ 42 – ับลุ่ม
ปั!
พิมพ์พรรลั่นระสุนออไปทันที ระสุนเียใบหน้า้า้ายอศรีธรานเป็นแผลเลือออ ศรีธราออวิ่ทันทีโยไม่รออะไรแล้ว พิมพ์พรรับเมธวิน็วิ่ามไปิๆ
“่วย้วย!!!” ศรีธราร้อลั่น เผื่อะมีใรอยู่แถวนี้แล้วะ่วยเธอไ้บ้า ะที่หยเลือาบาแผลบนใบหน้า็หยลมาเรื่อยๆ เธอัสินใทิ้วน้ำไป เพราะมันทำให้เธอวิ่ลำบาึ้น ในมือเธออนนี้มีแ่มีทหารเท่านั้น
เธอหนีเ้าไปในห้อห้อหนึ่ แล้ว็พบทาัน ไม่มีประูบานไหนเปิออไปไ้ ศรีธราหัน้ายหันวาเพื่อะหาทาออ แ่เธอ็รู้แล้วว่าไม่มี พอีพิมพ์พรรับเมธวินวิ่ามมาทันพอี พิมพ์พรรเล็ปืนไปทาเธอทันที ศรีธราเลยลอพูู่อนเพื่อถ่วเวลาไว้
“เี๋ยว! ันไปทำอะไรให้ ทำไม้อ่าัน้วย?” ศรีธราลอพูออมา พิมพ์พรรที่ำลัะลั่นไ็หยุ
“็มันเป็นเม แล้วันะเล่นให้นะ้วย” พิมพ์พรรบอ “ไม่พูมาแล้ว แายะ!”
ศรีธราหันไปเห็นแ้วน้ำที่ทำาระเบื้อใบหนึ่อยู่ทา้านวาอเธอ เธอหยิบมันึ้นมาแล้วว้าใส่พิมพ์พรรทันที พิมพ์พรรรีบ้มหลบล เปิโอาสให้ศรีธราหนีไปไ้ เธอเอาัวพุ่เ้านเมธวินนล้มลไปอับพื้น ่อนะรีบวิ่หนีออไปาห้อนั้น พิมพ์พรรรีบลุึ้นพลาัฟัน ่อนะมอเศษแ้วระเบื้อที่แบนพื้นเป็นเสี่ยๆ
“ลับมานะ!!” พิมพ์พรระโนเรียศรีธรา แ่เธอ็รีบเปิประูอีบานหนีไปแล้ว พิมพ์พรรรีบไล่ามไป เธอเห็นหลัศรีธราไวๆ ็ลั่นระสุนปืนใส่ แ่ไม่โนศรีธรา เธอรีบวิ่หนีไปามทาเินในฤหาสน์ นพิมพ์พรรามไม่ทัน
“โธ่เว้ย!!” เมธวินร้อลั่นออมา “ทำไมแปล่อยให้มันหนีไปไ้วะ?”
“นี่ อย่ามาโทษันนะไอ้บ้า!” พิมพ์พรร่าออมา “่วย็ไม่่วย ยัมา่าันอี”
“็มันรินี่หว่า! ถ้าแไม่้มหลบแ้วใบนั้น ป่านนี้มัน็ายไปแล้ว” เมธวินว่าออมา พิมพ์พรรเลยัปืนแล้วปาระบอับหน้าออเมธวิน
“แล้วะให้หน้าันโนแ้วบาหรือไ?” พิมพ์พรรล่าวเสียเย็นอย่าน่าลัว “่อนะพูอะไร ิเสียมั่นะ ไม่ั้น ปาะพาให้วย”
เมธวินถึับเหื่อ พิมพ์พรรเห็นันั้นเลยพูออมา
“่อานี้ ฟัำสั่ัน อย่าทำอะไรนอเหนือำสั่เ็า” พิมพ์พรรว่าออมา เมธวินถึับอึ้ไปเมื่อไ้ยินประโยนั้น เาหวนนึไปถึอนที่เายัเป็นเ็ทันที อนที่พ่อบอประโยเียวันับที่พิมพ์พรรพูออมา
“อย่าทำอะไรนอเหนือาำสั่อัน!”
เมธวินในวัยเ็ ที่บ้านที่่าัหวัอเาเอ ในอนนั้น เาัวสั่นเหมือนลูน ะที่พ่ออเาเอาปืนระบอหนึ่่อหน้าผาเาอยู่ และู่เสียเหี้ยม
“ืนแทำอะไรนอเหนือาที่ันำหนไว้...” พ่อเาู่เสียเบา “ทั้แและแม่แ ไ้หัวเป็นรูแน่”
เมธวินร้อไห้ออมา ่อนที่พ่อะเอาระบอปืนออาหน้าผาอเา เมธวินในอนปัุบัน เาทำปืนลูโม่หล่นลามือ พิมพ์พรรเห็นันั้น็แปลใ
“พ่อ...” เมธวินพูออมา ่อนะเอามือุมศีรษะเหมือนับว่าปว “ผม ผมเ้าใแล้ว ผมะทำามำสั่อพ่อทุอย่าเลย อย่าทำร้ายผมับแม่นะ”
“แเป็นอะไรน่ะ?” พิมพ์พรรออะสสัย เมธวินแสท่าทาผิปิออมาอย่าัเน แ่พิมพ์พรรไม่ไ้ลัวหรืออะไร เธอแุ่น
“พ่อ ผมะทำามที่พ่อสั่ทุอย่า” เมธวินรำพันเบาๆ ยัไม่ยอมเ็บปืนที่หลุามือ “เพราะั้นพ่ออย่าทำร้ายแม่เลยนะ”
“เฮ้ย” พิมพ์พรรลอเรียเาู “เิอะไรึ้นน่ะ? ันไม่ใ่พ่อแนะ”
เมธวินยมือุมศีรษะ้าเอาไว้ ่อนะ่อยๆ เอามือล านั้น็มอมาทาพิมพ์พรร สายาเาูแ็ร้าวเหมือนนเป็นโรทาิเภท
“อโทษที” เมธวินว่าออมาับพิมพ์พรร “ันเผลอนึถึอนเป็นเ็น่ะ”
“อนเป็นเ็? อนเป็นเ็แเป็นอะไร?” พิมพ์พรรถามออมา เมธวินนิ่ไปพัหนึ่ ่อนะอบำถามอเธอออมา
“อนันยัเ็ บ้านอเราไม่เยสบสุ พ่อทะเลาะับแม่ทุวัน... ันที่ลับมาาโรเรียน ็หวาลัวว่าะเห็นอะไร่อไป...” เมธวินเริ่มเล่าให้พิมพ์พรรฟั “พ่ออบทำร้ายแม่ ทำร้ายัน แล้วในวันหนึ่ พ่อ็สิา... ยิแม่นาย”
เมธวิน้อมอลไปที่พื้นพรม สายาเา้อมอพื้นราวับว่ามีอสำัอยู่รนั้น
“แล้วพ่อ็ยิัวเอายาม” เมธวินพู่อ “ทั้พ่อ...ทั้แม่ นอนันอยู่รเนี้ย” เาี้นิ้วไปที่พื้นพรมในฤหาสน์ “นอนรนี้แหละ เลือแไหลเ็มบ้านไปหมเลย....เ็มหมเลย”
“แเพี้ยนแล้วล่ะ” พิมพ์พรรล่าวออมา ไม่ไ้เรลัวอะไร เมธวินหันสายามามอพิมพ์พรร แล้ว็้อเธออย่าไม่วาา
“เพี้ยนเหรอ?” เมธวินถามออมา “ใ่ บาที...ันอาะ...”
พิมพ์พรรยืนออ ะที่เมธวินยัพึมพำอะไรบาอย่าอยู่ เธอเลยลอเรียเาู “หยุพู แล้วหยิบปืนึ้นมาไ้แล้ว เรา้อออหาเหยื่อันใหม่นะ”
เมธวินหันหน้าาำแพมามอพิมพ์พรรอีรั้ ่อนะ้มลเ็บปืน แล้วเา็เอ่ยออมา “อโทษ ันทำให้แลัวหรือเปล่า?”
“ันไม่ไ้ลัว” พิมพ์พรรอบามริ “แ่แ...เยเห็นพ่อแม่่าันเหรอ? แถึแสท่าทาผิปิแบบนี้ออมา?”
เมธวินเียบไป ไม่พูอะไรสัำ ่อนะเินนำหน้าพิมพ์พรรไป เาลมือเปิประู พิมพ์พรรเลยามเาไป
ะเียวัน ฝ่ายอารับเ่นวที่ไ้ยินเสียปืนลั่น เ่นว็ใลัวนเผลอึเสื้อ้านหลัออาร เาหันมาอย่าหุหิ
“ุะลัวอะไรนัหนาน่ะ!?” เาวาใส่เธออย่าโมโห ฝ่ายเ่นว็ทำเสียโอรว
“ันลัวนี่ะ ้อมีใรไล่่าันแน่ๆ” เธอบอออมา ฝ่ายอาร็ถอนหายใ ่อนะบอ
“มีผมทั้น ุวไม่้อลัวหรอ” อารว่า พอเ่นวไ้ยินันั้น เธอ็รู้สึใื้นึ้นมา หายลัวเป็นปลิทิ้
“อบุมานะะ” เธอล่าวออมา อารเบือนหน้าหนี ไม่ใ่เพราะโรธ แ่เพราะเารู้สึเินอาย่าหา
แล้วทั้สอ็เินไปามทาในฤหาสน์อย่าไรุ้หมาย อารำลัมอหาเหยื่ออเา ส่วนเ่นว็เอาแ่เินามเาไปไม่หยุ ทั้อารและเ่นวเินมาถึหัวมุมรทาเิน ่อนะเอับอาธรและธนพรเ้า
อารยปืนเล็ึ้นทันที เ่นวเห็นธนพรับอาธรแล้ว เธอ็รีบร้อห้ามอาร
“ุร! ุทำอะไรอุน่ะ? วาปืนล!”
“อย่ามาสั่นะ!!” อารหันไปะอใส่เธอ ่อนะหันหน้ามาทาอาธร “พวแสอนายะ!!”
ธนพรรีบส่ปืนให้อาธร ฝ่ายอาธร็เปลี่ยนอาวุธที่เาทำึ้นเอไปอยู่มือ้าย ่อนะใ้มือวายปืนเล็ไปที่อาร ทำเอาอารใที่อีฝ่าย็มีปืนเหมือนัน
“ปล่อยพวเราไปเถอะ” อาธรว่าึ้นมา “ผมไม่อยา่าใร ริๆ นะ”
อารยัเล็ปืนไปทาทั้สอนนั่นอยู่ เ่นวเห็นสถานาร์เริ่มึเรีย เธอ็บอให้เาหยุไ้แล้ว “ุ หยุะทีเถอะ! ่าันแบบนี้ ไม่มีอะไรีึ้นมาหรอ”
“บอให้หุบปาไ!” อารวาลั่นใส่เ่นว แ่ไม่ไ้หันหน้ามามอ “ผมะ่า มัน็เรื่ออผม!”
อารเอานิ้วสอเ้าไปืน ฝ่ายอาธร็ทำเหมือนัน ทั้สอฝ่ายอยู่ใล้ันนถ้าะยิ ระสุนไม่มีทาพลาเป้าแน่ ธนพรแอบอยู่หลัอาธร ะที่เ่นว็แอบอยู่หลัอารเหมือนัน
“ปล่อยพวเราไปเถอะรับ” อาธรพยายามหว่านล้อม เาไม่อยาลมือ่าใรริๆ “แล้วผมะไม่ทำอะไรพวุ แ่ถ้าไม่ทำามละ็...็่วยไม่ไ้นะ”
“่วยไม่ไ้? นั่นมันประโยอัน่าหา” อารู่เสียเ้ม “ายะ!!”
อาธรเอานิ้วสอเ้าไปืนแ่ยัไม่ัสินใเหนี่ยวไออไป ฝ่ายอาร็เอานิ้วสอเ้าไปืนเหมือนัน แู่่ๆ เาลับไม่ล้ายิออมาเสียอย่านั้น ฝ่ายอาธร็เรียมพร้อมแล้ว านนี้ใรเป็นฝ่ายยิ่อน นนั้นะนะ
ทั้อาธรและอาร่าเล็ปืนใส่ัน และ่าไม่ลั่นระสุนออมาเหมือนัน อารมือสั่นะถือปืนเล็ เายอมรับว่าเาไม่ล้ายิน เ่นวเห็นันั้น ็พูาปลอบทั้สอฝ่าย
“อย่า่าันเลย่ะ” เ่นวว่า “่าันไป็ไม่มีอะไรีึ้นมาหรอ! เรามาร่วมมือันีว่า”
“ว่าไนะ?” ธนพรถามออมา ะที่อาธรยัไม่ลปืนล เาเอ็ไม่ล้า่าใรเหมือนัน เาไม่ใ่ารโยสันาน ฝ่ายอาร็เ่นัน เาเอ็ทำไม่ล
“นะะ” เ่นวอร้ออาธร “เรามาเป็นพวเียวันีว่า อย่า่าแันเลย ันอล่ะ”
เหื่อาหน้าผาไหลลมาถึาออาร เาเอานิ้วสอเ้าไปืนแล้ว เพียแ่ลั่นไทุอย่า็ะบ แ่เาลับไม่ล้าทำึ้นมา เารู้สึโมโหัวเอที่ทำไมถึอ่อนแอนานี้?
“ุธร” ธนพรเลยพูึ้นบ้า “อย่า่าันเลย” เธอหันไปหาอารและเ่นว “พวุสอน็ปล่อยพวันไปเถอะ เราไม่ไ้มีวามแ้น่อัน ะ่าันทำไม?”
“็เพราะมันเป็นเมน่ะสิ” อารบอออมา “ถ้าไม่่า ัน็ไม่ไ้เินราวัลน่ะสิ และีวิัน่อานี้ไปะแย่”
“ยัิะมีีวิ่อไปอีเหรอ?” อาธรถามออมา “อีไม่นาน ุ็้อายแล้ว”
อารไ้ยินอย่านั้น็โมโหึ้นมา เาทำท่าะลั่นไปืน เอานิ้วสอเ้าไปืนแล้ว แ่็ัสินใยิไม่ล เาพยายามบอัวเอว่าให้่าๆ อีฝ่ายให้ายๆ ไปเสีย ใสั่ แ่ายลับไม่ยอมทำาม
“ุพร หลบหลัผมีๆ นะ” อาธรเอ่ยึ้นมาเบาๆ ธนพร็ับหลัเสื้อเาไว้้วยวามหวาลัว เ่นวเลยพูออมาอีรั้
“อย่า่าันเลย!!” เธอร้อเสียั และพูับอาร “ุร ุละเว้นันไปแล้ว ละเว้นอีสอนไม่ไ้เหรอ?”
อาธรไ้ยินอย่านั้น็นึแปลใ ริๆ เาแปลใอนที่เห็นอารับเ่นวเินู่ันมาแล้ว ท่าทาอาระเป็นนเล่นเม แ่ทำไมเาไม่ทำอะไรับเ่นว?
“นะะ” เ่นววิวอนอร้อ “พอแ่นี้เถอะ อย่า่าันเลย”
อารถอนหายใออมาเฮือให่ ่อนะ่อยๆ ลปืนล เาทำไม่ไ้ริๆ อารเพิ่รู้ัวว่าัวเอเป็นนอ่อนแอ็อนนี้ อนที่เาไม่ล้าปลิีพใร ฝ่ายอาธร พอเห็นันั้น เา็ลปืนลเหมือนัน ทั้สอฝ่าย่ายืนนิ่ ไม่พูอะไรันสัำ แล้วเ่นว็ทำลายวามเียบึ้นมา
“ุสอนื่ออะไร?” เธอถามเพื่อให้สถานาร์มันลายวามึเรียล ฝ่ายอาธรับธนพร็แนะนำัวเอออไป
“ุธร ับุพร” เ่นวพูออมา “อเรียแ่นี้ไ้ไหมะ?”
“ไ้รับ” อาธรอนุา “แล้วุสอนื่อ?”
“เ่นว่ะ” เธออบื่อัวเอออไป “ส่วนนี่ือุอาร”
อาธรยัไม่่อยไว้ใในัวอารเท่าไหร่นั แ่ท่าทาฝ่ายอาร็ูะไม่ล้า่านเหมือนัน อาธรมอสายาเา็รู้ อารูเป็นนใร้อน แ่ไม่ล้า่าใรแน่นอน
“ันำไ้ว่าเยเห็นุสอนที่ห้อโถในฤหาสน์” เ่นวเริ่มวนุย เพื่อให้บรรยาาศหายเรีย “แล้วมาเอันไ้ยัไเนี่ย?”
อาธรเลยเล่าให้ฟัว่ามันเป็นเรื่อบัเอิ ฝ่ายเ่นว็อบออมาเ่นัน “เหมือนันเลย ันเอ็เอุรโยบัเอิ”
“ุร ุเล่นเมใ่ไหม?” อาธรถามึ้นมา อารเยหน้าึ้นมามอเา ่อนะพยัหน้า
“ใ่ ผมเล่น”
“แุ่ละเว้นีวิุเ่นว?” อาธรถามอี “ในที่สุ็้อมีนเียวที่นะ แล้วุะนะไ้ยัไ?”
อาร็ถอนหายใอีรอบ “ผม็ไม่รู้เหมือนัน” เาอบามริ “ผมไม่รู้อะไรทั้นั้น...”
“เรามาร่วมทา้วยันเถอะ” ธนพรัวน เ่นว็เห็นว่าี เธอเลยรีบบอ
“ใ่ เรามาร่วมมือันเถอะ” เ่นวว่า “่าันไป็แย่ มาร่วมมือันีว่า”
“หา?” อารหันมาหาเ่นว “ะให้ผมร่วมมือับ....ศัรูเหรอ?”
“พวเาไม่ใ่ศัรู” เ่นวบอเา “พวเาเอ็ไม่เล่นเม ถู้อไหมะ?”
ธนพรรู้สึผินิหน่อย ถ้าเธอะบอว่าเธอไม่เล่น เธอเอ่ยออมา “ัน็...เล่น แ่ว่า...” เธอถอนหายใออมา “แ่ัน็่าใรไม่เป็นเหมือนัน”
“ั้นเราเลิเล่นเมนี้ันเถอะ” เ่นวว่าอย่ายินี “แล้วมาหาทาออาเาะนี้ัน”
“ไ้ไ ุว?” อารหันมาพูับเธอ “ผมอุส่าห์มาที่นี่เพื่อเินราวัลนะ”
“แุ่็ไม่ล้า่าใรไม่ใ่เหรอ?” เ่นวยิำถามใส่อาร ทำเอาเาอึ้ไปเลย เป็นวามริที่เาไม่ล้าลั่นไปืนใส่ใร เาเบือนหน้าหนีาเ่นวและหันไปมออาธร
“ถ้าุะ่า ุ่าไปนานแล้ว” เ่นวว่าับอารที่ยืนหันหลัให้เธอ “นี่ ุไม่่านหรอ ันเื่อ”
อารเลยถอนหายใออมาอีเฮือ ่อนะพูึ้น “เอาล่ะ ็ไ้ ผมะยอมปล่อยุสอนไป ให้นอื่น...่าแทนละัน”
เ่นวยิ้มออมา เธอิแล้วว่าอาร้อบอแบบนี้ เาูเป็นนใร้อน แ่ริๆ แล้วเา็เป็นนีนหนึ่ทีเียว นั่นือสิ่ที่เ่นวรู้สึไ้
“ถ้าั้นเรามาเินทา้วยันเถอะ” อาธรัวน ธนพร็เห็นี้วย “รวมลุ่มันไว้ีว่า”
“แ่ถ้าเราไม่่าันให้ายทั้หม ็ะไม่มีทาออนะ” อารว่าออมา่อน “เรือาท่าะไม่มารับทั้พวุและพวผม เรา้อิเาะนี้ไปนาย”
“เรื่อนั้น เี๋ยวเอาไว้่อยิทีหลั็ไ้” อาธรล่าวับอาร “ว่าไ? ุร ุว ะร่วมเินทาไปับผมับุพรไหม?”
อาธรถามออมา อารที่ไ้ยินอย่านั้น เา็ทำหน้าเบื่อหน่ายออมา
“แล้วแบบนี้ ผมะไปนะไ้ยัไ? ถ้าผมยัโอนอ่อนให้พวุแบบนี้?” เาถามึ้นมา
“ุรไม่ใ่นไม่ีหรอ่ะ” เ่นวว่าออมา ทำเอาอารหันวับมามอหน้าเธอทันใ ฝ่ายเ่นว็อบออไป
“ริๆ” เ่นวพู “ถึเาะอารม์ร้อนไปหน่อย แ่ไม่ใ่นไม่ีแน่นอน”
อารเอาหน้าหันหนีาเ่นว้วยวามเินอาย ลอีวิ ไม่เยมีใรมเาแบบนี้มา่อน มีแ่นบอว่าเาเลวทั้นั้น นเาาย้านไปแล้ว เาเพิ่ะถูุบีวิใหม่็เป็นเพราะำพูอเ่นวนเียวเท่านั้น
“อือ ผมเื่อ” อาธรยิ้มให้ับอาร ายหนุ่มผิวสีแทนว่าออมา “เรามาร่วมเินทา้วยันเถอะ ยิ่มาน็ยิ่ปลอภัย แล้วพวเรา่า็มีอาวุธันทั้นั้น”
“แ่ผม็ยัเล่นเม่อไปนะ” อารบอออมา่อน “ผมไม่ไ้เลิ อย่าเ้าใผิล่ะ”
“รับ” อาธรรับำ “แุ่บอแล้วนะ ว่าะไม่่าพวผมสอน?”
“อือ” อารพยัหน้า “ผมพูำไหนำนั้นแหละ ผมไม่ลับำพูหรอ”
อาธรไ้ยินอย่านั้น็รู้สึสบายใึ้น เาัสินใเ็บปืนเหน็บไว้ที่เอวอเา แ่ฝ่ายอารยัไม่เ็บปืน อาธรเริ่มะไว้วาใในัวอารแล้ว เาเลยเ็บปืนไ้ และหันมาถืออาวุธที่เาประิษ์ึ้นมาเอ
“นั่นอะไรน่ะ?” เ่นวถามึ้น เมื่อเห็นมีปลายแหลมที่ถูพัน้วยเือับท่อนไม้ อาธรเลยบอออไป
“เรียมันว่า ‘หอ’ ละัน” อาธรบอ “ผมิึ้นไ้เอ”
“โห ุเ่ัเลยนะ เอาอพัๆ มาใ้านไ้” เ่นวเอ่ยม อารหันไปมอเธอ้วยเหุผลอะไรบาอย่า ่อนที่เาะออเินไป
“ามมาสิ” อารบอับทุน “ผม็ไม่รู้หรอว่าเราะไปไหนัน? แ่เรา็เินในนี้มานานแล้ว”
“ผม็เหมือนันแหละ” อาธรพูออมา “ผม็ไม่มีุหมายะไป เราไ้แ่เินไปเินมาอยู่ในฤหาสน์แห่นี้”
อารมออาธร ่อนที่เาะเปิประูออไป แล้วเินไปามทาเินที่พวเาไม่เยเห็นมา่อน ฤหาสน์หลันี้ว้ามา พวเาำลัหลทา และไม่รูุ้มุ่หมายว่าะออไปที่ไหน?
ฝ่ายพวปอภพที่หลบันอยู่ในห้อที่มีเรื่อปรับอาาศนั้น พวเา็รู้สึเย็นสบายี แ่ในใลับรุ่มร้อน ปอภพอยาะออไปามหาเหรียราอีรั้ แ่็ลัวพวผู้เล่นเมะมาเอ
“นี่็สิบเอ็โมละ” นภัทรว่าพลาูนาฬิา้อมือ “มีใรหิวอะไรหรือยั?”
พน์เลยยมือึ้น นภัทรเลยเอานมปัแผ่นและอยืมมีาวันวิสา เพื่อะป้าย็อโแล็บนนมปั ่อนะส่ให้พน์ เารับไปินอย่ารวเร็ว
“อาหารระป๋อนี่...” แพรวาว่าึ้น “มีเยอะ็ริ แ่มันเริ่มใล้หมแล้วนะ”
พน์ไ้ยินอย่านั้น เา็พูึ้น หลัาลืนนมปัแผ่นลไปแล้ว “ั้น เี๋ยวผมไปหาอาหารให้ทุน็ไ้” เาอาสาเอ
“ะีเหรอ น้อพน์? ้านออันรายนะ” นภัทรถามอย่าเป็นห่ว
“ไม่เป็นไรหรอพี่ ผมพอเอาัวรอไ้น่า” พน์ล่าว “แ่ผมว่าอาหารน่าะอยู่ภายในรัวนะ น้อสา เอาแผนที่มาสิ น้อภพ็เอาระเป๋ามา้วย”
แล้วพน์็ูำแหน่ในแผนที่ เาิว่าห้อรัวน่าะอยู่ั้นใ้ิน ในแผนที่มีบอำแหน่ถึั้นใ้ิน้วย แล้วเา็เห็นบันไทาลไปั้นใ้ินอี้วย
“เี๋ยวผมลับมา” พน์พูแล้วึแผนที่ออไป ่อนะเินไปเลื่อนั้นวาอให้ออาประู ่อนะเปิประูออไป ปอภพเอ็มอพน์อย่าเป็นห่ว พน์ออไปพร้อมับปืนพอเาเอ
พน์เินมานเห็นบันไที่ลไปั้นใ้ิน เารีบลไปทันที แล้ว็เป็นไปามที่เาา เาเอห้อรัวพอี เาิอยู่แล้วว่าห้อรัวแบบนี้้ออยู่ั้นใ้ินแน่นอน เาลอ้นหาอาหารในนั้น ็เออาหารระป๋อหลายระป๋อ เายิ้มอย่าีใ ่อนะนพวมันใส่ในระเป๋าอปอภพ ่อนะรีบลับมายัห้อที่บานอยู่ เาเปิประูเ้ามา ะที่ทุนรอเาอยู่
“เป็นไน้อ? เอใรหรือเปล่า?” นภัทรถามึ้นมา
“ไม่เอใรเลยรับ” พน์บอออมา พร้อมับแสอาหารระป๋อให้ทุนู “เอาล่ะ พอนมปัแผ่นหม เรา็ะมีอาหารระป๋อไว้ินันแล้ว”
ความคิดเห็น