คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #40 : พลั้งมือ (รีไรท์)
อนที่ 39 – พลั้มือ
“เฮ้ย! มันรู้ไ้ไวะ?” ีริถามึ้นมา ระหว่าที่ปอภพรีบเ็บอาหารระป๋อและนมปัแผ่นใส่ลในระเป๋าอเา “มันรู้ไ้ไว่าเราหลบอยู่ที่นี่?”
“้อมีล้อวรปิแน่ๆ” นภัทรพูออมา “ไม่ั้นมันไม่เห็นว่าใรายไปแล้วบ้า?”
“น้อภพ เสร็ยั?” ีริถาม ะที่ปอภพรีบเอาอาหารใส่ระเป๋าอเา
“ำลัพยายามอยู่รับ!”
ะนั้นเอ ทั้ทาเออนัน์ พศล พิมพ์พรรและเมธวินที่ไ้ยินเสียประาศันั้น พวเา็ยิ้มออมา โยเพาะพิมพ์พรร เธอีใมาที่ผู้สร้าเมบอที่อยู่อพวไม่เล่นเมเ่นนี้
“ไปันเถอะ” เธอบอับเมธวิน “ไปามล่าพวมันให้หม”
เออนัน์ับพศล่า็เินไปที่ห้อหลบบานอพวปอภพเ่นัน ในะเียวัน พวปอภพ็ำลัะออาห้อ แ่้าเินไป พิมพ์พรรับเมธวินปราัวึ้นมา่อนแล้ว พิมพ์พรรัปืนออมาแล้วยิไปทาพวปอภพทันทีโยไม่พูอะไรเลย พวปอภพ่า้มลหลบระสุนปืน
วรรวลีเล็ปืนแล้วยิสวนลับไป ทั้พิมพ์พรรและเมธวิน่าวิ่หลบระสุนปืนาเธอ วันวิสารีบาแผนที่ออ และเธอ็เป็นผู้นำทุนให้ามเธอมา
“พวพี่ๆ มาเร็วเ้า!!” วันวิสาร้อ พวปอภพึพาันวิ่ออไป แพรวาที่เท้าเ็บ เธอวิ่ไม่ไ้ ทำให้พน์้ออุ้มเธอวิ่หนีอีรั้หนึ่
“อโทษนะ น้อพน์ พี่...” แพรวาะบอ แ่พน์บอให้เธอหยุพู่อน แล้วเา็ออแรวิ่เ็มที่ ทั้ลุ่มะพวไม่เล่นเม ่าออวิ่ไปามทาเินในฤหาสน์เพื่อหนีาย ะที่พิมพ์พรรับเมธวินวิ่ไล่ามมาิๆ
“นั่นเหรอ? ยัยพิมพ์พรรที่ทุนบอ?” วรรวลีถามนภัทระวิ่ไป้วย
“ใ่” นภัทรหันมาอบ วรรวลีเลยหันไปมอ้านหลั ็พบพิมพ์พรรับเมธวินวิ่ามมาอยู่
“อย่าหนีเ่!!” พิมพ์พรระโน้อพลาลั่นปืนออไป แ่ระสุนลับไม่โนใร พน์วิ่้าลเพราะเหนื่อย เา้อแบแพรวาไป้วยะหนีไป นั่นทำให้เาวิ่ไ้้าล
“น้อพน์ ปล่อยพี่เถอะ” แพรวาว่าออมา “ทิ้พี่ไว้รนี้แหละ”
“ไม่!” พน์ปิเสธทันที “เรา้อรอไป้วยัน”
วันวิสาวิ่นำทุนไปยับันไั้นสอ เธอรีบึ้นบันไไป และู่ๆ อาารหอบหืำเริบ เธอึ้นมาบนั้นสอแล้ว็ทรุัวล เอามือุมอ ปอภพเห็นันั้น็เ้าใทันทีว่าเธอเป็นอะไร? วันวิสาเอายาแ้โรหอบออมา่อนะพ่นเ้าไปในปา
“มานี่ พี่นำทาเอ!” ปอภพว้าแผนที่และพยุวันวิสาให้ลุึ้น เาำ้อยร่าเธอึ้นไปเหมือนพน์ยแพรวา ะที่พิมพ์พรรับเมธวินึ้นบันไไล่ามมา ปอภพึหันลับไปยิสวนใส่ เพื่อะหยุพวพิมพ์พรรเท่านั้น
“น้อภพ เอาแผนที่มานี่” นภัทรล่าวอย่าเร่ร้อนแล้วึแผนที่ออามือปอภพไปเลย เาลายเป็นนนำทาแล้ว นภัทรมอหาห้อที่ว้าพอะหลบ่อนัวไ้ ่อนะรีบมุ่หน้าไปทันที ีริที่บาเ็บที่า็้อฝืนทนวิ่ออไป แม้ะเ็บมา ะที่ทั้ปอภพและพน์่า็ยผู้หิไว้ทั้สอน
ปั!
เมธวินลั่นปืนระสุนใส่พวปอภพ แ่เป็นโีอพวเาที่ระสุนไม่โนใรเลย เมธวินทำเสียรำาในปาที่เายิไ้ไม่แม่นพอ พิมพ์พรรออามล่าทุน ปอภพหันไปยิระสุนใส่พิมพ์พรรอี ไม่ไ้อยาะ่าเธอ เพียแ่ให้เธอหยุามมาเท่านั้น
นภัทรมุ่หน้าไปยัห้อที่เาำหนเอาไว้ เาเปิประูแล้วรีบส่ีริออไป่อน ่อนะพานอื่นๆ ออไป ่อนะปิประูัปั! แล้วล็อลอน พิมพ์พรรวิ่ามมาแล้วใ้ปืนยิลอนประูนแหัและเปิประูเ้าไป
“พวแะหนีไปไหนไ้? หา? พวแะหนีไปไหนไ้!?” พิมพ์พรรร้อโวยวายเหมือนนเสียสิ ปอภพวิ่แมเินพร้อมับยวันวิสาไป้วย ะที่พน์เอ็แบแพรวา เาเริ่มเหนื่อยมาเ่นัน แล้ว็เ็บบาแผลที่โนยิที่ไหล่้วย แ่เาไม่มีวันปล่อยแพรวาแน่นอน
นภัทรเปิประูบาน้าหน้าออ แล้วระสุน็ลั่นใส่เาทันที ปราว่าเป็นเออนัน์ที่ปราัวึ้น ฝ่ายเออนัน์ใ้ปืนยิไปที่พวนภัทร ทำเอาทั้หม้อ้มลหลบระสุนปืน
ปอภพิอะไรบาอย่าออ เาฝาวันวิสาไว้ับีริ ่อนะวิ่เ้าไปหาเออนัน์ เออนัน์ะยปืนลั่นไใส่ แ่ปอภพผลัเานล้มลไป่อน เออนัน์ร้อ้วยวามเ็บที่แน ะที่ปอภพ็ิว่าะให้เออนัน์สู้ับพวพิมพ์พรรแทน เารีบวิ่ลับไปหาีริแล้วเอาวันวิสามาอุ้มในอ้อมแนเหมือนเิม เออนัน์่อยๆ ลุอย่าเื่อ้า เปิโอาสให้พวปอภพหนีออไป
“อย่าหนีนะ!!” พิพม์พรรเปิประูออมา ็เอเออนัน์ ฝ่ายเออนัน์็ัปืนเล็ไปที่เธอพร้อมับยิทันที พิมพ์พรรยมือบัหน้า ่อนะลั่นไลับเหมือนัน เธอเ้า่อสู้ับเออนัน์
“ทำบ้าอะไรน่ะ!?” เมธวินโพล่ออมา “ทำไมไม่ไล่ามพวมันไป?”
“แหุบปาเถอะ!!” พิมพ์พรริับัอปอภพเรียบร้อย เธอเ้าสู้ับเออนัน์ ทั้สอฝ่าย่าสู้ันเอ เสียปืนลั่นัสนั่นไปทั่วฤหาสน์ เออนัน์ถูยิเียที่แนวา เาร้อออมาอย่าเ็บปวพลาล้มลไปับพื้น
พิมพ์พรร้าวเ้ามา หวัะยิเาให้ายทันที แ่เออนัน์ใ้าัวเอัาพิมพ์พรรเอาไว้ นทำเอาเธอล้มไม่เป็นท่า เออนัน์รีบพยายามลุึ้น ะที่พิมพ์พรรแผเสียร้อัลั่น ่อนะไปหยิบปืนที่หลุามือออไป แ่เออนัน์ใ้เท้าอเาเี่ยปืนทิ้ไปยัที่ไลๆ ่อนะรีบลุึ้น และเินแมวิ่ออไปาที่รนั้น พิมพ์พรรรีบวิ่ไปเ็บปืน ่อนะหันมาอีรั้ ็เห็นเออนัน์ำลัปิประู้านหน้าแล้วล็อลอนเอาไว้
“แ!!” พิมพ์พรรร้อและวิ่าม เมธวิน็วิ่ามมา้วย พิมพ์พรรัารยิประูนพั ่อนะไล่ามเออนัน์ไป ฝ่ายทาเออนัน์ เามาหลบที่มุมห้อที่เป็น่อว่า พิมพ์พรรับเมธวินที่ไม่ทันนึถึ็วิ่เปิประูผ่านออไป เออนัน์ถึับถอนหายใอย่าโล่อ
ะนั้น พวปอภพ็วิ่มาไลาระยะทาระหว่าพวเาับพวพิมพ์พรรแล้ว นภัทรรีบนำทุนเ้าไปในห้อที่เาะเ้าไปทันที เาลมือเปิประู ่อนะบอให้ทุนหนีเ้าไปในห้อนั้น เาเ้าไปเป็นนสุท้ายพลาปิประูลแล้วล็อลอน ่อนะหาอะไรมาเ็นปิปั้นประูเอาไว้ ปอภพวาวันวิสาลพลาถามอาาร
“ไม่เป็นไรแล้ว...” วันวิสาบอออมาอย่าโล่อ “อโทษนะ พี่...”
แล้วลูอาหน้าไม้็พุ่รปัเ้าที่ำแพใล้ๆ ับประู นทั้หมที่อยู่ในห้อพาันใ วันวิสาับสราหวีร้ออย่าหวาลัว ู่ๆ พศล็ปราัวออมา เาถือหน้าไม้ไว้ในมือะเอามือุมท้อที่มีเลือไหล ปอภพำไ้ว่าเาืนนที่เือบะยิัวเอายในห้อรับประทานอาหาร ปอภพัปืนออมาและู่ไว้
“อย่ายิเ็าเลยนะ!!!” ปอภพล่าวเสียั “ไอ้ทหารลั่! ถ้าแยปืนหน้าไม้ึ้นนิเียว ันยิแายแน่”
ฝ่ายพศลหัวเราะออมา ่อนะเอามือุมท้อ “ายเหรอ? แล้า่าน้วยเหรอ? ไอ้หนุ่ม?”
ปอภพรู้สึหวาลัวที่ำู่ไม่ไ้ผล พศลถือหน้าไม้ึ้นแล้วลั่นไทันที ลูอเือบะปัโนหน้าออปอภพ ถ้าเาไม่รีบยับัวหนีไปเสีย่อน ปอภพสัเเห็นเลือที่อยู่บนผ้าพันแผลที่ท้ออพศล เา็เอาัวพุ่เ้าไป นพศลทันที ทำเอาพศลร้อลั่นที่ปอภพเอาัวนแผลที่ท้ออเา
พศลล้มลไปอับพื้น เาพยายามะลุึ้น แ่ลุไม่ไหว หน้าไม้ยัอยู่ในมือเาอยู่ พศลเอามือ้าที่ไม่ไ้ถือหน้าไม้ับท้อัวเอเอาไว้ ะที่ปอภพเล็ปืนไปทาเา
“อย่าบัับให้ัน่าใรเลย!!” ปอภพบอามริ “ันไม่ไ้อยา่าแ ันะปล่อยให้แหนีไป!!”
“เฮ้ย!!” ีริว่าึ้นมาเสียั “ยิมันเลยสิ น้อภพ! ะรออะไร?”
แ่ปอภพไม่ล้าปลิีพนแน่ๆ พศลพยายามะลุึ้นมา เาถือหน้าไม้เอาไว้ ่อนะเอามันปัใส่มืออปอภพ ปืนหลุระเ็นออามือเาไประทบผนัแล้วลพื้น ปอภพะรีบวิ่เ้าไปเ็บ แ่พศล็เะมันออไปไลเสียแล้ว
“ายะ!!! ไอ้หนุ่ม!” พศลยปืนหน้าไม้ึ้นเล็ แ่ในะที่เาำลัะ่าปอภพ ระสุนนัหนึ่านภัทร็เาะเ้าที่หน้าผาอเา พศลอึ้ไปั่วะ ่อนะล้มลไปับพื้น เสียีวิทันที
นภัทรหายใหอบ เาใ เาไม่ไ้้อาระให้พศลาย แ่ะยิสัไม่ให้ทำร้ายปอภพเท่านั้น นภัทรมอเห็นศพอพศลที่นอนมอเลือที่พื้น เา็ใมา มือไม้เาสั่น เพราะลอีวิที่ผ่านมา เายัไม่เยสัหารใรเลย
“ุภัทร!!” ีริเรียเา นภัทรหันไปมอีริ พร้อมับบอ
“ผมไม่ไ้ั้ในะ!!” นภัทรบอออมาอย่าหวาลัวัวเอ “ผมไม่ไ้ั้ใ่า! ผมะะหยุเา...”
“เรื่อนั้น่ามัน่อน” ีริพยายาม่มในภัทรให้เย็นๆ เ้าไว้ “อนนี้เราทำัวเียบๆ ัน่อน”
ีริบอออมาแบบนั้น แ่นภัทรำลัวัเสีย เายมือุมศีรษะ ท่าทาเหมือนนเป็นโรประสาท ะที่นอื่นๆ พาันยืนอย่าเียบๆ ภายในห้อนั้น หลายนาทีผ่านไป ไม่มีอะไรเิึ้น พวเาเาเอาว่าพวพิมพ์พรรไม่น่าะามมาแล้ว วรรวลีถอนหายใออมา พลาเินไปหานภัทร
“ุภัทร”
“ผมไม่ไ้อยา่านะ!” นภัทรล่าวเสียั พลาี้ไปที่ศพอพศล “ผมไม่ไ้ั้ใริๆ ุเื่อผมเถอะ!!”
“ันเื่อ่ะ!!” วรรวลีับัวนภัทรให้นิ่ๆ เ้าไว้ “ั้สิหน่อย ุภัทร!”
แล้ววรรวลี็หันไปูศพอพศลพลาส่ายหน้า ปอภพเอ็ห้ามวันวิสาับสราเอาไว้ ไม่ให้มอไปที่ศพ เาเินมาูศพอพศล เาเอ็หวาลัวเลือเหมือนัน แ่็ึหน้าไม้ออไปาศพอพศล
นภัทรัวสั่นเหมือนลูน เาเวี้ยปืนในมือทิ้ไป ราวับมันเป็นูที่มีีวิ ีริเห็นันั้น ็เ้าไปหานภัทรแล้ว็ปลอบ “ุภัทร ใเย็นๆ”
“ผม ผมไม่ไ้อยา่า!!” นภัทรร้อไห้ออมา “ผมแ่ะ่วยน้อภพเท่านั้น! ผมไม่ไ้ั้ใะ่าเา”
“ุภัทร ใเย็นๆ ุทำถูแล้ว ถ้าไม่่ามัน มัน็่าเรา” ีริบอออมาให้เาสบายใึ้น แ่นั่นไม่ไ้่วยอะไรไ้เลย นภัทรยมือุมศีรษะ ท่าทาเาเหมือนนใล้บ้าเ็มที นปอภพ็้อเ้ามาปลอบ้วย
“พี่ภัทร ถือะว่าวิสามันร้ายละัน” ปอภพพยายามปลอบอย่าีที่สุแล้ว “มันะ่าพวเรา อย่าที่พี่ิพู ถ้าเราไม่่ามัน มัน็่าเรา”
แ่นภัทรไม่ไ้ีึ้นเลยสันิ แพรวา สราและวันวิสาไม่ล้าเ้าไปูศพอพศล รู้แ่เพียว่าเาายแล้ว และทันในั้น็มีเสียประาศออมาาลำโพที่อยู่ทั่วฤหาสน์
“นายพศล อินทรัย สมาิหมายเลสาม เสียีวิแล้ว เหลือผู้รอีวิอีสิบเ้าน”
พิมพ์พรรับเมธวินที่ำลัเินหาพวปอภพอยู่นั้นไ้ยินเสียประาศ็ใ เมธวินพูออมาทันที “ไอ้พวนั้นมัน้อ่าุพศลแน่”
พิมพ์พรรไม่อยาะเื่อเลยว่าพวที่ไม่เล่นเมะล้า่าน านี้ เธอ้อระวัแล้ว เพราะอีฝ่าย็ลมือ่าพศลไปทั้นแล้ว ะเียวัน ทาฝ่ายปอภพที่อยู่ในห้อนั้น นภัทรนั่บนเ้าอี้ พลายมือุมหน้าัวเอ
“พี่ภัทร” ปอภพเินมาบอ “ไม่ใ่วามผิพี่เลย พี่ปป้อผม ผม้ออบใพี่”
นภัทรส่ายหน้า เาเอามือุมหน้าัวเอไว้ ่อนะร้อไห้ออมา ปอภพเห็นันั้น เา็ไม่รู้ว่าะปลอบใอย่าไรี? ึไ้แ่ปล่อยให้นภัทรร้อไห้แบบนั้น เาเอ็พอเ้าใ ถ้าเาสัหารนไป ็เป็นแบบเียวับนภัทร
ลิ่นาวเลือาศพพศลละลุ้ไปหม นแพรวาเริ่มเหม็นแล้วอยาะอาเียน พน์ที่เห็นันั้น็ถามว่าเธอเป็นอะไรหรือเปล่า?
“พี่...ลื่นไส้” เธอบอ “เราออาห้อนี้ไปันเถอะ พี่ทนไม่ไหวแล้ว”
พน์เลยเินออไปหานภัทรและบอให้เาออไปาห้อนี้ัน นภัทรเยหน้าึ้น น้ำาอเานอไปทั่วใบหน้า
“พี่ภัทร อย่าใไปเลยน่า” พน์เอ็ปลอบ้วย “พี่ภัทรทำถูแล้ว”
นภัทรส่ายหน้า ่อนะลุึ้นยืน ีรินำสิ่ีวาประูออไป แล้ว็เปิประูไป้านนอ วันวิสาที่พอไหวแล้ว็สามารถเินไ้เอโยไม่้อให้ปอภพแบ ส่วนแพรวา เธอยัเ็บเท้าอยู่ ึ้อให้พน์่วยประอ
“แล้วเราะไปหลบที่ไหนไ้อี?” วรรวลีถาม “เี๋ยวไอ้เ้าอเม็บอนอื่นอี”
“พวเราำันไปไ้นหนึ่ พวผู้สร้าเมะพอใแล้วล่ะรับ” ปอภพบอออมา “ให้ายสิ! พวนั้น้อเป็นโริแน่ๆ ถึไ้อยาเห็นน่าันเพื่อวามสนุสนาน”
“นั่นสิ” วรรวลี็เห็น้วยพลาส่ายหน้า “ุประส์อพวมัน็ืออยาเห็นเรา่าันเอนี่แหละ”
ีริพยายามพยุนภัทรที่ำลัเสียวัออไป เาเ็บปืนอนภัทรเอาไว้แล้ว้วย ัวนภัทรหน้าาวีเหมือนนะเป็นลม ทั้ๆ ที่เป็นนผิวเ้ม ปอภพหันมาหานภัทร ่อนะถาม “พี่ภัทร ีึ้นหรือยั?”
“ยั...” นภัทรอบลับมาแล้ว็ส่ายหน้าอีหน ปอภพถอนหายใ่อนะเอามือบบ่าเา
“ผม้ออบุพี่ภัทรนะที่่วยผม” ปอภพพู “ถ้าพี่ภัทรไม่่วย ผม็ถูลูอาหน้าไม้นี่ปัเ้าอไปแล้ว”
ปอภพถือหน้าไม้ อาวุธอพศลึ้นมา มันเปื้อนเลืออพศล้วย นภัทรมอเห็นแล้ว็เบือนหน้าหนี เายัยอมรับไม่ไ้ว่าัวเอลมือ่านไปแล้วริๆ
“เอาล่ะ” วรรวลีเอ่ยึ้น “เราะไปหลบที่ไหนี?”
ีริึแผนที่ออมาาระเป๋าาเอนภัทร ่อนะมอำแหน่อัวเออนนี้ “เอาห้อ้าหน้าไหม?” เาถามวามเห็นทุน “ห้อว้าอยู่ ไม่รู้เป็นห้ออะไร? แ่เราไปสำรวันีไหม?”
“ี่ะ” วันวิสาเห็น้วย ่อนะมอไปทานภัทร ีริ้อพยุเาเอาไว้ นภัทรเหมือนะล้มลไปอนไหน็ไ้ทั้นั้น
แล้วพวเา็พาันเินออไปามทาที่ีริบอ พอเาเปิประูเ้าไปในห้อนั้น อาาศ็เย็น่ำ รู้สึห้อนี้ะมีเรื่อปรับอาาศ ีริเินเ้ามา็รู้สึสื่นึ้น
“เอาที่นี่แหละเป็นที่บาน่อไป” ีริสัเเห็นลำโพที่ิไว้บนผนัั้นบน้วย “เราพัันเถอะ”
แล้วปอภพ็เอาระเป๋าที่บรรุอาหารเอาไว้วาลบนพื้น อนนั้นเป็นเวลาประมาสิบโมเ้า ยัไม่มีใรหิว้าวหรือหิวน้ำอะไร พวเาเพิ่ผ่านารถูไล่ล่ามาสๆ พวเายัเอาอะไรเ้าปาไม่ไ้
ปอภพใ้ผ้าเ็เลืออพศลที่หน้าไม้พลาหันไปมอนภัทร ็เห็นสีหน้าเาีึ้นแล้ว ปอภพึเอ่ย “พี่ภัทร พอไหวไหม?”
“ไหว...” นภัทรพยัหน้า ่อนะถอนหายใออมา “นี่เป็นรั้แรนะที่พี่...่าน”
ปอภพไม่รู้ะปลอบใอย่าไรไหว เาเลยหันไปทำวามสะอาหน้าไม้อพศล พบว่ามันเหลือลูออีสามอเท่านั้น พลาิไปถึพศล เาเอไม่ไ้รู้สึสสารเลยแม้แ่น้อย เพราะพศละ่าพวเา
ในห้อนั้นเปิเรื่อปรับอาาศเย็น่ำ ทำให้พวปอภพสบายึ้น ทุนนั่ันอยู่ในนั้นแล้ว็เียบ ไม่มีใรพูอะไรออมาสัน แพรวาที่รู้สึอึอัับบรรยาาศเ่นนี้ เธอเลยทำลายวามเียบึ้นมา
“หิวแล้ว” เธอแล้พู ริๆ เธอไม่หิว “เอานมปัมาินันีว่า”
“นั่นสิรับ” ีริเอ็ถอนหายใ ่อนะหยิบนมปัแผ่นออมา แล้ว็ทา็อโแล็ ่อนะส่ให้แพรวา แพรวารับมาแล้ว็ถือเยๆ เธอไม่ไ้ินเ้าไป อนนี้ เธอเอาอะไรลท้อไม่ไ้ริๆ
ฝ่ายพิมพ์พรรับเมธวิน พวเาออเินามหาพวปอภพแ่็ไม่เอ พิมพ์พรรระทืบเท้าที่ใส่รอเท้าผ้าใบอย่าโมโหั ที่ไม่สามารถ่าพวไม่เล่นเมไ้
“เพราะไอ้บ้าเ็ม.ปลายนั่นแท้ๆ” พิมพ์พรรัฟันัรอ “มันร้ายนั! มัน็เย่านอื่นมาแล้ว”
“ริเหรอ?” เมธวินถาม “มัน่าใร?”
“น่าะเป็นุธรรมัย” พิมพ์พรรบอออมา “หึ! แ่ิใมัน็เหี้ยมโห ไม่่าอะไราันเท่าไหร่หรอ”
เมธวินมอไปที่พิมพ์พรร เธอไม่ไ้มอเา เมธวินเริ่มะหวาลัวพิมพ์พรรเล็น้อย เธอเป็นนอันรายมาทีเียว สามารถ่านโยไม่ลัเลไ้เลย เมื่อเทียบันแล้ว เามีวามล้าน้อยว่าพิมพ์พรร
“แล้วะทำยัไ่อไป?” เมธวินเอ่ยถาม พิมพ์พรรเลยหันลับมาอบ
“ามหาเหยื่อนอื่น่อไป” เธอบอ “มีทาเียว็ือ้อ่านให้หม ถึะไ้เินราวัล”
พวปอภพที่หลบอยู่ในห้อที่ิเรื่อปรับอาาศ ปอภพ็ัเริ่มรู้สึหนาวึ้นมาแล้ว เาเลยเินไปรีโมทเรื่อปรับอาาศ ให้อุหภูมิสูึ้นเล็น้อย เพราะมันัะเย็นไปแล้ว ีริเอ็ะะบอเหมือนัน แ่ปอภพ็ทำไปแล้ว ีริเลยไม่้อบอ
“เฮ้อ เราะทำอะไรันีล่ะ?” ีริถามทุน ไม่มีใรอบไ้ ปอภพวารีโมทเรื่อปรับอาาศ ่อนะเินลมานั่ลาห้อ้วย อนนี้ นภัทร ผู้ึ่เป็นผู้นำทุนอยู่ในอาารหวาลัวเสียแล้ว ปอภพำเป็น้อมีผู้นำนใหม่ เาอยาให้นภัทรพัผ่อน่อน ่อนที่เาะเรียนเป็นบ้า
“เรานอนพัันเถอะ” ปอภพัวน “เมื่อืน็แทบไม่ไ้หลับันเลย นอนพัผ่อนเอาแรไว้เถอะ”
วันวิสาไ้ยินอย่านั้น็มอไปรอบๆ ห้อเพื่อะหาหมอนหนุน แ่็ไม่เอ เธอเลยเินออสำรวในห้อูเผื่อะมีหมอนสัใบแ่็ไม่มี เธอถอนหายใ แล้ว็ัสินใไปนอนพิผนัเอา อย่าน้อย็ไม่ปวหลัศีรษะเหมือนนอนับพื้น นอื่นๆ ็เริ่มับอที่อัวเอ้วย
ปอภพนอนเอามือหนุนท้ายทอยัวเอไว้ เาหันไปูนภัทรว่าเป็นอย่าไรบ้า? ็พบว่านภัทรำลันั่อเ่าอย่าเียบๆ ปอภพพอะเ้าใเา เาท่าทาะ็อเอามาๆ
“พี่ภัทร พัผ่อนเถอะ” ปอภพอร้อ “พี่เป็นแบบนี้ นอื่นเาะใเสียเอานะ”
“อเถอะ น้อภพ” นภัทรล่าวออมาเสียเบา “พี่อยาอยู่นเียว”
ปอภพเลยนอนพลิะแ้าไป ็เห็นพน์ับีรินอนบนพื้นเหมือนัน ทุนเหนื่อยมาาารวิ่หนีาารไล่ล่าอพวผู้เล่นเม ฝ่ายสรา หัวใยัเ้นึัอยู่เลย เธอเอามือุมหน้าอัวเอแล้วพยายามปลอบัวเอให้ใเย็นๆ
รึ่ั่วโมผ่านไป ็มีหลายนเริ่มหลับไปแล้วเพราะวามอ่อนเพลีย แ่ปอภพยัไม่นอน เาหลับไม่ลเพราะพื้นในห้อมันแ็มา นอนไม่สบายเลย เาหันไปหาีริ ็พบว่าีรินอนหลับไปแล้ว้วยวามอ่อนเพลีย เาเลยหันลับไปหาที่ัวนภัทร ็พบว่านภัทรำลันั่อเ่าัวเออยู่อย่านั้น ไม่เปลี่ยนท่าสัที
เวลาสิบโมรึ่ พายุ้านนอ็ยัโหมระหน่ำอยู่ ทุนในห้อที่ยัไม่ไ้นอน่า็ไ้ยินเสียลื่นระทบฝั่อย่ารุนแร แพรวาถอนหายใออมา ารที่ะหนีออไปาที่นี่ไ้ เปอร์เ็น์มีน้อยมา ไหนะ้อหาุแเปิประู ไหนะ้อหลบพวารอี เธอเริ่มะปลแล้ว และิว่าัวเอไม่รอแน่ๆ เธอยมือปาน้ำาออมา ร้อไห้อย่าเสียใที่ันัสินใผิที่มาที่นี่
“พี่แพรร้อไห้เหรอ? ร้อทำไม?” พน์หันมาเห็น็ถามอย่าเป็นห่ว แ่แพรวาส่ายหน้า พลายนิ้วปาน้ำาออไป
“พี่...ิถึพวพ่อแม่อพี่น่ะ” เธอบอพร้อมับสะอื้นไห้ “พี่ไม่ไ้เอพวเาอีแล้ว”
พน์เอไ้ฟั เา็ิถึพ่อับแม่อเาเหมือนัน เาเอ็ปลแล้ว ิว่าไม่น่าะมีทาออหนีไปาที่นี่ไ้ พน์เอ็เสียใเหมือนัน เาไม่รู้ะหาทาปลอบเธออย่าไรี?
พวผู้ไม่เล่นเม็ยัหลบในห้อที่เปิเรื่อปรับอาาศเย็นนั้น แล้ว็นั่รอเวลาไปเรื่อยๆ พวเาไม่มีเป้าหมาย ไม่รู้เหมือนันว่าำลัรอเวลาไปเพื่ออะไร? แ่ทุน็ไม่ล้าออไปาห้อนี้อี่อไปแล้ว
ความคิดเห็น