คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : อาวุธ (รีไรท์ใหม่)
อนที่ 3 – อาวุธ
วันรุ่ึ้นเป็นวันเสาร์ ยพลแ่ัว้วยุไปรเวท สวมาเยีนส์ ใส่รอเท้าผ้าใบ ส่วนแม่อเาเลือเสื้อทีู่ีที่สุออาบ้านไป
ห้าเปิเวลาสิบโมรึ่ ทั้สอแม่ลูเินเ้าไปในห้า แมู่ะื่นาื่นใ เพราะเพิ่ะเยเ้าห้าสรรพสิน้าเป็นรั้แร
“ลูทำานที่นี่หรือเปล่า?” เธอถาม
“ใ่รับ แ่วันนี้ ผมไม่พาไปร้านนั้นนะ” เาบอ
“แล้วะไปินอะไรที่ไหน?”
“ไปร้านอาหารี่ปุ่นัน” เาว่า เยลอินับนยนามารั้หนึ่แล้ว ปราว่าอร่อย เาเลยอยาให้แม่อร่อย้วย
เาเ้าไปในภัาารอาหารี่ปุ่น ึ่แ่อย่าสวยามเหมือนร้านี่ปุ่นริๆ เลย แม่เาออะเรใ
“พล แม่ว่ามันแพ...”
“เถอะน่า แม่ ผมเ็มใ และ็มีั์้วย” เาะยั้นะยอ แม่เาถอนหายใ ่อนะเินเ้าไป
แม่เาเปิเมนูู็ิไม่ออว่าะินอะไร มีแ่อที่ไม่เยเห็นทั้นั้นเลย
“อะไรอร่อยลู?” แม่เาถาม
“็พวูิ ปลาาบะ ุ้เทมปุระน่ะรับ” เาบอ
“ไม่เห็นรู้ัสัอย่า” แม่เาบอ “แล้วลูรู้ไ้ไ? เยมาินเหรอ?”
“อ๋อ ับเพื่อนแ่รั้เียวเอ” เาพู “แม่ลอินุ้เทมปุระสิ เหมือนุ้ทอบ้านเราเลยแหละ”
แล้วเา็สั่อาหารมาเ็มโ๊ะ แม่เามออาหารอย่าื่นาื่นใ
“นี่ ปลาิบ” เาีบเนื้อปลาแลมอนิบให้แม่ “แม่ลอทานู”
“อิบะินไ้ไ?” แม่เาสสัย
“ินไ้ อร่อย้วย” เาบอ “ลอิ้มับน้ำิ้มนี่ แล้ว็วาาบิ”
แม่เาลอินเ้าไป ปราว่ามันอร่อยริๆ ้วย
“หืม? อร่อยริๆ ้วย”
ยพลเฝ้ามอแม่ินอาหาร่าๆ อย่ามีวามสุ แม่ัารินุ้เทมปุระเ้าไป
“นี่็อร่อยเหมือนัน” แม่เาบอ “อ้าว? พล ทำไมไม่ินล่ะลู?”
“ผมอยาเลี้ยแม่มาว่ารับ ั้แ่ผมเิมา ผมยัไม่เยทำอะไรให้แม่เลย” เาบอเสียเบา
“อย่าพูแบบนั้นเลย” แม่เาเอ็ใส่ “ลอินนีู่สิ อร่อยนะ”
านั้น เา็พาแม่ไปเินูแผน่าๆ ทั้ร้านเสื้อผ้า ร้านายีีเพล ร้านหนัสือ ไม่ไ้ื้ออะไรสัอย่า แ่แม่เารู้สึสนุมา
“อบในะลู” แม่ล่าว “ที่พาแม่มาินเลี้ยอร่อยๆ แบบนี้”
“แม่อร่อย ผม็ภูมิใล่ะ” เาว่า “มันเป็นเินที่ผมหามาเอ”
“แล้วมันไม่ระทบ่อลูเหรอ?” แม่เาถาม
“โอ๊ย ไม่เป็นไรหรอรับ อย่าที่เสียไปวันนี้็แ่ห้าร้อยบาทเอ” เาว่า “ผมมีั์เ็บเป็นหมื่น”
“ริเหรอ? ไม่เห็นเยบอันเลย”
เายิ้มให้แม่ ่อนที่ทั้สอะเินออาห้า ปราว่า เนภพปราัวึ้นให้เห็น่อน
“เอ่อ” เาบอให้แม่รอ “แม่รอหน้าประูนี้่อนนะ อย่าไปไหน เี๋ยวผมไปเ้าห้อน้ำแป๊บหนึ่”
“้ะ”
แล้วเา็รีบวิ่ไปที่ห้อน้ำ ร่าอเนภพสลายลายเป็นวันและไล่ามไป
เมื่อเาเ้ามาในห้อน้ำที่ไร้ผู้น เา็ถามเนภพว่ามาทำไม?
“ะมาพาไปเ็นใบสมัรที่นรน่ะสิ” เนภพบอ
“ั้นรอลับบ้าน่อนไ้ไหม?” เาพู “ผม้อไปแ่วิาใ่ไหม?”
“ไม่ถึั้นนั้น แ่ถอิไป็ไ้” เนภพว่า “แ่ัวเอ้อนอนอยู่นะ”
เาเลยวนแม่ลับบ้าน พอมาถึบ้าน เา็บอแม่ว่าะหลบัวในห้ออ่านหนัสือ อย่าให้แม่วน
“เอาล่ะ” เาพูับเนภพ “แล้วผมะไปนรยัไ?”
“ั้นแร นอน่อน แล้วเี๋ยวผมะัารเอ” เนภพว่า ยพลเลยไปนอนรฟู เานอนแล้วหลับาล แล้ว็รู้สึเหมือนนอนอยู่บนเรือที่โลเลในทะเล พอเาลืมาอีที ทุอย่า็เหมือนเิม
“อ้าว? ไม่เห็นมีอะไรเลย” เาถาม
“ูะ่อน”
เนภพบอ เาลุึ้นมา แล้ว็พบร่าัวเอำลันอนหลับอยู่บนฟู เาใมา
“เฮ้ย วิาผมไม่ไ้ออาร่านะ?”
“ไม่หรอ บอแล้วไว่าแ่ถอิ” เนภพบอ พร้อมับวามือเป็นวลม เิรูสีำลาอาาศเป็นรูให่เหมือนเมื่ออนอยู่โรพยาบาล
“นี่ือหนทาไปนร” เาบอ “เ้ามาสิ ไม่้อลัวหรอ”
ยพลหายใเ้า ่อนะเินามเนภพเ้าไปในนั้น ไม่นานเา็มาถึทาทีู่เหมือนอยู่ในถ้ำ พื้นเป็นพื้นทราย รอบๆ ัวเา ทั้ำแพผนัเพาน ล้วนแล้วแ่เป็นสีแอมส้มทั้หม ส่วนอาาศ็ปิ ไม่ไ้ร้อนหรืออะไร
“โอ้โห”
เาถึับร้อเมื่อเห็นสภาพอ ‘นร’ มันเหมือนเหมือนาให่ มีสะพานไม้่อเ้าไปยัส่วนลาทีู่เหมือนหออยทรลม มีรั้วา่ายสีแั้นผนัเอาไว้ ส่วนพื้นใ้ล่ามีลัษะเป็นเหมือนลาวาสีแ้น สภาพอนร่าาที่เาิไว้มา
“อยาลไปูนบาปถูทรมานไหม?” เนภพถาม
“ไม่เอา ผมลัว” เาอบ เนภพหัวเราะนิหน่อย ่อนะพาเามาห้อห้อหนึ่ ที่มีแ่โ๊ะและเ้าอี้อยูุ่เียว
“เี๋ยวผมมา” ยมทูบอ ยพลมอไปรอบๆ สถานที่นี้เหมือนถูหุ้ม้วยเปลวเพลิ ผนัเป็นสีแเหมือนสนิม น่าแปลที่อาาศไม่ร้อนเท่าที่วรเป็น
“มาแล้ว” เนภพถือใบสีาวใบหนึ่ พร้อมับปาาเอามาให้ “เียนให้รบนะ”
แล้วเา็ออไป ยพลมอ ‘ใบสมัร’ อนัล่าวิา มันมีที่ให้เ็นื่อ นามสุล อายุ ที่อยู่ และอื่นๆ อีมามาย เหมือนใบสมัรานอโลมนุษย์ไม่มีผิ เาเ็นามลไปนรบ
แล้ว็มีำถาม้วย เามอำถามที่มีทั้หมสามำถาม
เหุใถึทำใหุ้อยามาเป็นนัล่าวิา?
นัล่าวิาในวามิุืออะไร?
ให้วามหมายอำว่านัล่าวิา?
เาไม่รู้ะอบอะไร เลยเียนลไปแบบนปัาริๆ
ไม่รู้ ถูัวนมา ็เลย้อเป็น
นัล่าวิา ็้อามล่าวิาน่ะสิ
วามหมายอนัล่าวิา ็เป็นนล่าวิาล่ะมั้
พอีเนภพลับมา เาเอาใบสมัรไปรวสอบู แล้ว็หัวเราะ
“แหม ุนี่มีอารม์ันนะ” เาว่า แล้วใบสมัร็ิไฟลุมอไหม้นหม
“อ้าว?” ยพลสสัย
“ไม่เป็นไร ใบสมัรถูส่ไปแล้ว” เนภพล่าว “เอาล่ะ รออีสอสามวัน ทาเราะมาามุมาที่นี่อีรั้ เพื่อทสอบอาวุธ ให้เรื่อแบบ และลสนามริ่อนะเริ่มสืบสวนามหานายสิน”
“รับ” ยพลบอ เนภพเลยนำเาไปยัที่เิม วามือลาอาาศนเิรูโหว่เป็นวลมสีำนาให่
“ลับโลมนุษย์ไปะ” เนภพบอ ยพลพยัหน้าพลาเินเ้าไปในรูลวๆ นั้น
เาลืมาึ้นมา ไ้ยินเสียแม่เาเาะประูมาาหน้าห้อ
“พล! เป็นอะไรหรือเปล่าลู? เรียทำไมไม่อบ?”
“เอ่อ” ยพลรีบลุาเีย ่อนะไปเปิประู
“ทำไมแม่เรียั้นานไม่อบ?” แม่เาั้ำถาม
“ือ....” เาพยายามหาทาแ้ัว “ผม...เผลอหลับไปน่ะรับ ะำลัอ่านหนัสือ”
“่อยยัั่ว นึว่าเป็นอะไรไปแล้ว” แม่เาทำท่าโล่ใ
“ผมไม่เป็นไรหรอรับ” เาพู “แล้วทีหลั ถ้าเห็นผมเียบไป ็แสว่าผมนอนนะรับ แม่ไม่้อห่ว”
“้ะ” แม่เารับำ ่อนะไปูโทรทัศน์
ยพลถอนหายใ เาเ้าไปยุ่เี่ยวับเรื่อวุ่นวายเ้าแล้วสิ แถมเป็นเรื่อวุ่นวายที่บอใรไม่ไ้้วย
อนเย็น เาลมือทำอาหาร้วยัวเอ เป็นผัระเพราไ่ไ่าว เาลอทำู เผื่อว่ามันะถูปาแม่อเา
“หืม ลูทำอร่อยีนี่” แม่เาม “แล้วเิเป็นอะไรึ้นมา? เมื่อ่อนไม่เยทำอาหารอะไรให้แม่ินเลย”
เาะบอไปไ้อย่าไรว่าเหลือเวลาแ่สามเือนเท่านั้น สามเือนเท่านั้นที่เาะไ้อยู่ับแม่ พอิไ้ันั้น ยพล็รู้สึเศร้า
“อ้าว? ทำหน้าเศร้าเลย” แม่เาพู “แม่พูอะไรผิเหรอ?”
“เปล่าหรอรับ” เาถอนหายใ “เพียแ่เวลามันไหลผ่านไปเร็วเหลือเินนะรับ”
“ใ่สิ” แม่เาบอ “ยิ่เราอยาให้เวลาไหลไป้าๆ มัน็ยิ่ไหลเร็วึ้น”
เาเห็น้วยับแม่ เวลาสามเือน มัน่าสั้นนั
“เี๋ยวแม่รีบนอนีว่า” เาบอ “พัผ่อนให้เ็มที่”
“้ะ เี๋ยวแม่ไปแปรฟัน่อนนะ” แม่เาบอ่อนะลุึ้นไปในห้อน้ำ ยพลมอามหลัแม่ไป แล้วน้ำาเา็ึม
เารีบยมือปาน้ำา ่อนะเ้าไปแปรฟัน้วย เมื่อแม่ออมาแล้ว
ืนนั้น หลัาแม่นอนไปแล้ว เา็เปิอ่านำราที่เรียนไว้ เาไม่รู้สึมีสมาธิ่ออยู่ับหนัสือเลย เพราะมัวแ่ิเรื่อนัล่าวิาลอ
“ทสอบอาวุธ? มอบเรื่อแบบ? ลสนามริ?” เาเอามือเาะหน้าผาัวเออย่าเรียๆ “ะออมารูปแบบไหนวะ?”
แล้วเา็ัสินใปิหนัสือ เพราะอ่านไป็อ่านไม่รู้เรื่อ เาล้มัวลนอนบนฟู หลับามแม่อนไป
วันันทร์มาถึ เาเินทามามหาวิทยาลัยามปิ แล้ว็เอับริภพ อีฝ่ายมอเาอย่าหวาลัว
“ไอ้ปีศา! แทำอะไรันวันนั้น?”
ยพลถอนหายใ พลานึว่าเนภพไม่น่าทำแบบนั้นเลย
“ผมไม่ไ้ทำ”
“โห! แทำให้ันยับัวไม่ไ้ แ้อมีไสยศาสร์แน่ แมีพลัิสินะ!” เาร้อโวยวายัลั่น นนัศึษาแถวนั้นหันมามอเป็นสายาเียวัน
“ผมไม่มีอะไรทั้นั้นแหละ” เาบอ
“ไม่ริ!” ริภพถอยหลัาเา “แ้อทำอะไรสัอย่าแน่ ไอ้ปีศา ไอ้พ่อม!”
“ั้นะลออีรั้ไหมล่ะ?” เาบอออมาอย่ารำา ริภพร้อโวยวายัลั่น่อนะรีบวิ่หนีไปทันที
“อะไรันน่ะ?” นยนาเินเ้ามาพอี “พล เิอะไรึ้น?”
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอ” เาแ้ัวไป “เออ ไปิน้าวันีว่า”
ระหว่าทานอาหาร ยพล็ิน้าวไปเรื่อยๆ ส่วนนยนาิน้าวเสร็แล้ว แล้ว็้อหน้าเา
“นาเป็นอะไรเหรอ?” เาถาม “้อหน้าเราทำไม?”
“อ๊ะ” นยนาเพิ่ะรู้สึัว “อ๋อ เปล่าหรอ แ่มอเยๆ”
ยพลนึแปลใ แ่ไม่ไ้ิใสสัยอะไรมานั แล้วทั้สอ็ึ้นั้นเรียน เมื่อเ้าไปในห้อ ริภพเห็นเา็โวยวายัลั่น
“พวเรา ไอ้ปีศาที่ันเล่ามันมาแล้ว!!!”
“ปีศา?” นยนามอริภพ “พูอะไรออมาน่ะ ภพ?”
“มันมีพลัิน่ะสิ” ริภพว่า เพื่อนๆ ในห้อ็ูเหมือนะเื่อเา นยนาไม่เ้าใ
“พลัิอะไร?”
“นาไม่ลัวเหรอ? มันเป็นปีศานะ” ริภพเ้ามาึัวนยนาไว้ แ่เธอสะบัแนออ
“ปีศาอะไร ไม่เ้าใ?”
“็วันนั้นไ ที่มันทำให้เรายับัวไม่ไ้” ริภพว่าเสียสั่น “เป็นฝีมือมันนั่นแหละ”
“็ภพ่อยเา่อนนี่” นยนาว่า “ถ้าเาเป็นปีศาริ ็สาสมแล้ว”
“นี่นายัเห็นใมันอีเหรอ?” ริภพถามอย่าไม่เ้าใริๆ “มันเป็นปีศานะ รีบออห่าาัวมันเร็ว!”
นยนาส่ายหน้า แล้วะูมือยพลไปนั่ที่ แ่ยพลแะมือเธอออ แล้ว็เินออาห้อเรียนไปเลย
“เี๋ยว่อนสิ พล!” นยนาะเรีย แ่็สายไปแล้ว ยพลเินลไป้านล่าแล้ว
ปีศา!
“ใ่สิ ันมันปีศานี่” เาบอัวเอ “ถึเห็นอะไรที่นอื่นเามอไม่เห็นัน”
เาถอนหายใ พลาัสินใเินไปห้อสมุ เพื่อหาหนัสืออ่าน แ่อ่านไป็ไม่เ้าหัว เาเลยเอาหนัสือไปเ็บ
“เว้ย” เาสบถออมา “ะทำ....”
“พล” นยนาเินเ้ามาพร้อมับวามโล่ใ “อยู่ที่นี่นี่เอ”
“นาไม่วรบับพลอี่อไป” เาบอ “เี๋ยวะหาว่าเป็นเพื่อนปีศา”
“ในสายานา พลไม่ใ่ปีศาเลยนะ” เธอพูริั “เรื่อที่เิึ้น เป็นเพราะร่าายภพผิปิมาว่า ไม่เี่ยวับพลหรอ”
“แล้วถ้าพลบอว่าพลเป็นนทำ นาะิยัไ?”
เาลอถามออไปู นยนามอเาอย่าไม่เ้าใ
“หมายวามว่าไ?”
“็ถ้าสมมิ พลเป็นนทำให้เายับัวไม่ไ้ นาะว่าไ?”
“พลทำไม่ไ้หรอ” เธอปิเสธ แล้วับมือเา “ไปเรียนเถอะ”
“มีแ่นเห็นพลเป็นัวประหลาไปแล้ว” เาบอ “พลว่าพลไม่ไปีว่า”
“พล พลไม่ใ่ัวประหลาสำหรับนานะ” เธอพยายามบอเารั้แล้วรั้เล่า “่าหัวไอ้ภพมันเถอะ มันบ้าไปแล้ว”
“ไม่หรอ” เาว่า “นาลับไปเถอะ”
แล้วเา็เินาไป ทิ้ให้นยนายืนอยู่นเียว
ยพลเินทามาบริเวทาออมหาวิทยาลัย ัหวะนั้นเอ เนภพ็ปราัวึ้น
“ถูเพื่อนๆ หาว่าเป็นปีศาเหรอ?” เนภพที่แอบเฝ้ามอเามาถามึ้น
“รับ”
“อโทษนะที่ทำแบบนั้น” เนภพเาศีรษะ “ผมไม่วรทำ”
“ไม่หรอ ุทำถูแล้ว ผมสะใมา” เาบอพร้อมับหัวเราะ
“ุไม่โรธผมนะ?”
“ใระไปโรธยมทูไ้รับ?” เาถามลับ
“ีละ” เนภพว่า “เออ วันนี้ผมะพาุไปรู้ัอาวุธอนัล่าวิา และะให้ทสอบอาวุธ้วย”
“้อถอิไปอีสินะรับ?” เาถาม “ั้นรอลับบ้านีว่า”
“็ี” เนภพพู “บอแมุ่้วยว่าอย่าวน”
แล้วยพล็ลับบ้านไป ทั้ๆ ที่ยัไม่ไ้เรียน เาลับมาถึบ้าน เอแม่ แม่็ถามเา
“อ้าว? ทำไมวันนี้ลับเร็วล่ะลู?”
“ที่มหาวิทยาลัยเิไฟไหม้น่ะแม่” เาโห “็เลยบอให้นัศึษาลับเร็ว”
“ริเหรอ? ไม่ใ่โเรียนนะ?” แม่เามอเาอย่าไม่ไว้ใ
“ริสิรับ” ยพลพยายามโหให้เนียน “เี๋ยวผมะอาบน้ำ ่อนะอ่านหนัสือในห้อนอน แม่อย่ามาวนนะ แล้ว็ถ้าเาะประูแล้วผมไม่อบรับ แสว่าผมนอนไปแล้ว”
“้ะๆ”
เาเลยไปอาบน้ำ ่อนะเปลี่ยนเป็นุสบายๆ ่อนะเ้าไปนอนในห้อนอน
เนภพปราัวึ้น ่อนะถอิเา และทั้สอ็ลไปนรผ่านทา่อว่าวลมอีรั้
“ไม่ทราบ ‘อาวุธ’ อนัล่าวิามีอะไรบ้ารับ?”
“เี๋ยว็รู้เอ” เนภพอมพะนำ และเินนำเาลบันไไปยัห้อห้อหนึ่ ึ่เ็มไป้วยเรื่อมือเรื่อไม้ มีอาวุธล้ายๆ ปืนมามาย แวนอยู่บนผนั
“ผมะแนะนำให้รู้ัุภูมิ” เนภพแนะนำัว “เาเป็นผู้ผลิอาวุธอนัล่าวิา”
เนภพเินไปหาเ้าหน้าที่ื่อภูมิ ่อนะแนะนำให้รู้ััน
“สวัสีรับ ุภูมิ ผมื่อยพลนะรับ” เายมือไหว้ ฝ่ายภูมิ็ยมือไหว้ลับ แล้วไม่พูอะไรเลย
“เอ่อ เาเป็นน่อน้าเียบน่ะ” เนภพแ้ัวแทนนายภูมิ
“ไม่เป็นไรรับ ผมเ้าใ” ยพลบอพลามอไปรอบๆ มีอาวุธมามาย ทั้าบ วาน หอ แวนอยู่บนผนัเ็มไปหม
“เอาล่ะ เรามาเรียนรู้อาวุธัน” เนภพบอ “เริ่มา...”
ความคิดเห็น