คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : สาวผู้กล้าหาญ (รีไรท์)
อนที่ 36 – สาวผู้ล้าหา
ทุนที่บานอยู่ในห้อถึับใเมื่อไ้ยินเสียปืนัึ้น แ่็ไม่มีประาศว่าใรเสียีวิ นั่นแสว่านภัทรับปอภพยัปลอภัยอยู่
“พวเายัไม่าย” ีริว่าอย่ายินี “ุพน์ ่วยไปามทั้สอนหน่อยไ้ไหม?”
“ไ้รับ” พน์ว่าแล้วลุึ้น แ่โนแพรวาเอามือับายเสื้อเอาไว้ เาเลยหันมาหา “พี่แพร เป็นอะไร?”
“มันอันรายนะน้อ” แพรวาพู ทำเอาีริรู้สึหมั่นไส้พน์แปลๆ ส่วนพน์ เา็อบออมา
“ไม่มีอะไรหรอพี่” พน์พูพร้อมับถือปืนึ้นมา “ผมไม่มีทาายแน่”
“นี่! บอแล้วไว่าพูเรื่อเรื่อาย” แพรวาุใส่เา “เป็นลาไม่ี”
“โอเ ผมไม่พูละ” พน์พู แล้วเินออประูไป แพรวาะห้าม็ไม่ทันแล้ว เธอหันไปหาีริ ่อนะส่ายหน้าออมา ีริที่เห็นันั้น็ไม่เ้าใว่าแพรวาทำท่าแบบนั้นทำไม?
พน์เินไปามทาเินในฤหาสน์ ไม่ใ่เรื่อ่ายที่ะหานภัทรับปอภพเอ และเา็ะหลทาไม่ไ้้วย เาพยายามำเส้นทาะเินไป้วย
เาเินึ้นมาบนั้นสอ ็ไ้ยินเสียลุลั พน์รีบหลบมุม่อน ่อนะเฝ้าฟัเสียนั่น เสียนั่นเหมือนเสียเปิลิ้นั เหมือนมีนำลัหาออยู่ พน์ออะสสัย ็เลยปราัวึ้น
“พี่ภัทร! น้อภพ!”
พน์เอ่ยออมาเมื่อเอทั้สอหนุ่มที่ำลัามหาเหรียราอยู่ ฝ่ายนภัทร็มอเาแล้ว็ุเา “น้อพน์ บอแล้วไว่าให้ปป้อูแลพวุิ”
“อโทษรับ แ่ผมปล่อยพวพี่ไม่ไ้ริๆ” พน์อบ นภัทรเลยถอนหายใออมา
“ื้อรั้นรินะเราน่ะ” นภัทรพู
“แล้วนี่ำลัทำอะไรันอยู่รับ? หาเหรียราเหรอ?” พน์ถามออมา นภัทร็บอว่าใ่ และัวนพน์ให้ออามหา้วย พน์เลยเ้ามา่วย้วย
หลัาหาไปห้าห้อ็ไม่เอ นภัทรัฟันอย่าเ็บแผลที่แน พน์และปอภพเห็นันั้น เา็ไม่อยาให้นภัทรฝืน ็เลยบอออมา
“พี่ภัทร ผมว่าลับไปพัผ่อนเถอะ” ปอภพล่าวึ้นมา แ่นภัทรบอว่าัวเอยัไหว
“ผมรู้พี่เ็บแผล ไปพั่อนีว่า เี๋ยวผมับพี่พน์ะามหาันสอนเอ” ปอภพอาสา แ่นภัทรไม่อนุา ืนพวเาเอนั่าะทำอย่าไร?
“พี่ห่วัวเอ่อนเหอะ” พน์บอ “ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมับน้อภพเถอะ พี่ลับไปพัผ่อนะ”
นภัทรไม่อยาทำเลย แ่เา็เ็บแผลริๆ เาเลยำ้อปล่อยให้ปอภพับพน์ามหาันสอน ส่วนเา็เินหาทาลับที่บาน เมื่อเาเปิประูออมา ีริ็มอเห็นเาทันที
“น้อพน์ับน้อภพล่ะ? ุภัทร” ีริถามึ้นทันที นภัทรเลยบอว่าทั้สอำลัามหาุแอยู่
“เฮ้ย ปล่อยสอนนั่นไว้ไ้ไ?” ีริถามอย่าไม่พอใ “ืนเาเอยัยปีศานั่นอีล่ะ?”
“ผม็ไม่อยาทิ้สอนนั่นไว้หรอ” นภัทรพูพลาเอามือุมแผลทีแน แพรวาเห็นันั้น็รู้หน้าที่ัวเอี เธอถือระเป๋าปมพยาบาลออมา
“เ็บแผลใ่ไหมะ?” เธอถาม “แผลุน่าะอัเสบแล้วล่ะ มานี่”
นภัทรึเินไปให้แพรวารัษาแผลอเา ปราว่าแผลอเาอัเสบริๆ ้วย แพรวาัารทำแผลให้ใหม่ ่อนะพันผ้าพันแผล
“เรียบร้อยแล้ว่ะ” เธอพูแล้ว็นึึ้นไ้ “อ้อ! ินยานี่้วย”
เธอยื่นยาแ้อัเสบให้นภัทรเม็หนึ่ นภัทรมอมันอย่าั่ใ ่อนะินยาเ้าไป และื่มน้ำามเล็น้อย แพรวาท่าทาพอใ
“เี๋ยวแผล็หายอัเสบ่ะ ันไม่เอายาผิให้หรอ” แพรวาว่า นภัทรเลยยิ้มออมา
ทาฝ่ายพน์และปอภพ ทั้สอ็ลอ้นูแ่ละห้อ แ่็ไม่มีวี่แววว่าะพบเหรียราเลย ปอภพีในแผนที่ว่าห้อนี้เ้ามา้นแล้ว ่อนะ้น่อไปอีห้อหนึ่
ทาฝ่ายพน์ เายอมแพ้ไปแล้ว แ่ปอภพเริ่มมีแรฮึสู้่อ เา้อออไปาที่นี่ให้ไ้ เพื่อลับไปหาแม่เา ส่วนเรื่อเินราวัล เาไม่ไ้สนใอี่อไปแล้ว สิ่ที่เาำลั้อารอนนี้ือ หาทาลับบ้าน ส่วนพน์ เา็เหนื่อยล้าาารามหาุแ เาเลยบอับปอภพ
“น้อ พอเถอะ ไม่มีทาหาเอหรอ” เาบอับปอภพ แ่ปอภพส่ายหน้า พน์เลยทำท่าเบื่อ
“พี่พน์ะลับไปที่ห้อ่อน็ไ้” ปอภพบออย่าเรใ “เี๋ยวผมหานเียว็ไ้”
“ไ้ไล่ะ?” พน์พูออมา “ืนน้อเอไอ้พวโรประสาทบ้าๆ นั่นอี ะทำยัไ? พี่อยู่้วยน่ะีแล้ว”
ปอภพถอนหายใออมา ่อนะเริ่มามหาามู้และลิ้นัอีรั้ เาิว่ามัน้อหาเอเ้าสัทีละน่า ถ้าเ้าอเมเ็บเหรียราอีหิ้นไว้ริ แล้วทำไมเาถึหาเหรียราอันแรเอล่ะ?
ฝ่ายพน์ เา็ยืนนิ่ๆ ไม่ยอมหาอีแล้ว ปอภพเห็นันั้น เา็ไม่ว่าอะไร แ่เา็บอ “ั้นพี่อยุ้มรอผมละัน ผมะหาเอ”
“อือ” พน์อบรับออมา ่อนะทำหน้าที่เฝ้าระวัให้ปอภพ ะที่ปอภพำลัพยายามหาุแที่เป็นเหรียราอยู่
ทา้านพิมพ์พรรับเมธวิน็เินไปทั่วฤหาสน์ พิมพ์พรรที่พอะำทาไ้แล้ว เธอ็ถือปืนเล็ไปเรื่อยๆ เผื่อะเอใระไ้ยิทิ้เลย
“แเป็นพนัานในบริษัทใ่ไหม?” เมธวินถามึ้น “ทำไมถึล้าอาหาถึนา่านแบบนี้? แเป็นผู้หิ แน่าะลัว”
พิมพ์พรรถอนหายใออมา “็ไม่รู้เหมือนัน” เธออบเสียเบา “ัน็เพิ่มารู้ััวเอที่แท้ริ็อนนี้แหละ ว่าแ่แเถอะ เป็นนั่าวไม่ใ่เหรอ? ทำไมล้า่านไ้?”
“เหุผลเียวับแนั่นแหละ ัน็ไม่รู้เหมือนัน” เมธวินบอออมา “รู้แ่ว่า ันล้าสัหารนละัน”
พิมพ์พรรหันมามอหน้าเมธวิน อนนี้พวเาร่วมมือันอยู่็ริ แ่ท้ายที่สุ เมื่อเหลือพวเาแ่สอนสุท้าย ทั้สอ้อหันปืนใส่ันแน่ๆ
้านปอภพ เา็หาุแ่อไปเป็นเวลานานเือบรึ่ั่วโมแล้ว พน์เริ่มรู้สึ่วึ้นมา เาเลยบอับปอภพ “น้อภพ พี่ว่าพอแ่นี้่อนเถอะ เรา้นมาเป็นสิบห้อแล้วนะ”
ปอภพเอ็เหนื่อยเหมือนัน เาเลยพยัหน้า พร้อมับาเรื่อหมายบนแผนที่ว่าหาห้อนี้ไปแล้ว ่อนะเินลับไปยัที่บานพร้อมับพน์ ฝ่ายพน์็ออะยินีที่ปอภพล้มเลิวามั้ใไ้
ทว่า ในอนนั้นเอ ็มีเสียฝีเท้าัึ้นมาใล้ๆ แถวนี้เอ ปอภพรีบพาพน์เ้าไปในห้อห้อหนึ่ ่อนะะโหน้าผ่านบานประูออมาู ็เห็นผู้หิผมยาวย้อมผมเป็นสีน้ำาลนหนึ่เินเ้ามา เป็นนที่เาไม่เยเห็นหน้า ในมือเธอถือปืนไว้้วย ปอภพบอให้พน์เียบๆ แ่พน์ันเินไปเหยียบวพลาสิเปล่าๆ ในห้อนั้นนเิเสียั หิสาวนนั้นเลยัปืนึ้นทันที และเปิประูเ้ามาในห้อที่ปอภพับพน์หลบอยู่ ปอภพเอ็เล็ปืนเ่นัน
“เี๋ยว!” ฝ่ายหิสาวว่าึ้น “พวุสอนเล่นเมหรือเปล่า?”
“ไม่ ไม่ไ้เล่น” ปอภพอบออมาทันที พน์็เล็ปืนไปที่เธอ หิสาวไ้ยินันั้น เธอ็ลปืนล ทำเอาปอภพับพน์ุน
“ุ็ไม่เล่นเมเหรอ?” ปอภพถามออมา
“ใ่สิ” หิสาวบอ “ันไม่มีวัน่านหรอ”
ปอภพไ้ยินแบบนั้นึโล่ใึ้นมา เาเินเ้ามาหาเธออย่าไม่ไ้เรลัวอะไรอีแล้ว ่อนะแนะนำัวเอับพน์ให้เธอรู้ั ฝ่ายเธอ็แนะนำื่อัวเอออมาเหมือนัน
“ันื่อ วรรวลี” เธอบอื่อัวเอออมา “สมาิหมายเลห้า”
“สวัสีรับุวรรวลี” ปอภพว่าออไป “ุวรรวลี...เรียว่าวรรเยๆ ไ้ไหมรับ?”
“ไ้” หิสาวื่อวรรวลีอนุา “ั้นันเรียุว่าภพับพน์ำเียวไ้ไหม?”
“ไ้เ่นันรับ” พน์ว่าแล้วถอนหายใออมา อนแรเาิว่าเธอะเล่นเมเสียอี แ่โีที่เธอเป็นอีนที่ไม่เล่น เธอเอ่ยึ้นมา
“ันปะทะับารนหนึ่มา้วย” เธอบอ “ไม่น่าเื่อเลย เป็นแ่เ็ผู้ายม.ปลายแท้ๆ แ่ล้า่าน โลเรามันเป็นอะไรไปแล้ว?”
“เ็ผู้ายม.ปลาย?” ปอภพทวนำ นั่น้อเป็นเออนัน์แน่ๆ เาถึับทึ่ที่เธอไม่ไ้ถูเออนัน์่านาย เพราะเออนัน์เป็นนั่าัวยเลยทีเียว
“ุเ่มานะ ไอ้หมอนั่นมันเสียสิไปแล้ว”
“อ้าว? รู้ัันเหรอ?” วรรวลีถาม
“รับ เาน่าะื่อเออนัน์” ปอภพอบ “เป็นน่าุธรรมัย ศพแร แล้วนี่เาามไล่่าุเหรอ?”
“็ใ่น่ะสิ” เธออบออมา “แ่ันไม่ลัวมันหรอ มันยิมาัน็ยิลับ”
เธอล่าวออมาเสียเ็ ปอภพรู้สึว่าผู้หินนี้่าล้าหาเหลือเิน เธอไม่ลัวเออนัน์ะที่เาลัว เธอถามเาึ้นมาอีรั้ “นี่ อยู่นเียว ไม่มีพรรพวเหรอ?”
“มีรับ” แล้วปอภพ็เล่าให้ฟัถึเรื่อที่บานอพวเา และสมาิอีหลายนที่ไม่เล่นเม วรรวลีไ้ยินันั้น ็อร่วมลุ่ม้วย
“ให้ันอยู่้วยสิ” วรรวลีอร้อ “แล้วมีอาหารับน้ำื่มไหม?”
“มีรับ เรามีเยอะ” ปอภพอบ “ุเ้ามาเ้าลุ่มับพวเรา็ไ้”
“อ้าว? แล้วุสอนมาทำอะไรนอห้อบาน?” วรรวลีสัเไ้ “ทำไมไม่หลบ? แล้วทำท่าเหมือนมาสำรวอะไรเลย?”
“็เพราะว่า....” ปอภพเลยบอเรื่อประูที่ะนำออไปสู่นอฤหาสน์ไ้ แ่ลับ้อใ้เหรียรา ‘บาปเ็ประาร’ มาใส่ที่่ออมัน แล้วประูะปลล็อโยอัโนมัิ อนนี้ พวเาหาไ้แ่เหรียเียว ยัเหลืออีหเหรีย้อามหา
“อ๋อ” วรรวลีเลยเ้าใในที่สุว่าพวเามาทำอะไร “บาปเ็ประารอศาสนาริส์เหรอ?”
“รับ” ปอภพพยัหน้า
“ให้ันร่วมหา้วยสิ” วรรวลีบออย่าใี “ถ้ามันเป็นทาออริๆ ัน็ะ่วย้วย”
“อบุมานะรับ” ปอภพยมือไหว้ เธอ็รับไหว้ ูท่าอายุอเาะห่าับเธอประมาห้าปีไ้ ปอภพแสแผนที่ออมาว่าอนนี้พวเาำลัอยู่ที่ไหนัน? วรรวลีถึับทึ่เมื่อรู้ว่าเามีแผนที่
“ห้อที่ผมมาร์ปาาเอาไว้ ือห้อที่สำรวไปหมแล้ว” เาบอเธอ “แ่ว่าเราสำรวันนเหนื่อยล้าแล้ว”
“ั้น็พาพี่ไปห้อบานทีสิ” วรรวลีอร้อ “พี่ยัไม่ไ้ินอะไรมาเลย หวัว่ามีอาหารับน้ำนะ”
“มีรับ มี” ปอภพรีบอบ แ่พน์ออะเป็นห่วนิหน่อย อนนี้พวเาเอพวเียวัน็ริ แ่ถ้าเป็นแบบนี้ อิน็้อลลเร็วว่าเิมแน่ๆ แ่เา็ไม่อาใร้ายไล่วรรวลีออไปไ้
ทา้านพวีริที่หลบบานอยู่ในห้อว้า เา็รู้สึเป็นห่วปอภพ เาเลยลุึ้นไปและะออประูามไปบ้า แ่นภัทรัึ้นมาทันที
“ุิ ุบาเ็บอยู่ อยาไ้บาแผลเพิ่มอีเหรอไ?”
“แ่ผมเป็นห่วน้อภพับน้อพน์” ีริเินาะเผลๆ หันลับมา “เาออไปันแ่สอน อาะเิอันรายึ้นับเา็ไ้”
นภัทรถอนหายใ “ั้นผมไป้วย” ทำเอาวันวิสาร้อึ้นมาทันที
“แล้วใระปป้อพวหนูล่ะ?”
นภัทรหันมาทาสาวๆ แล้ว็ถอนหายใ ่อนะลับไปนั่เหมือนเิม ีริ็ถามว่าเาะไม่ออไปแล้วหรือ?
“ถ้าืนออไป แล้วทิ้พวสาวๆ เอาไว้ แล้วเิอะไรึ้น...” นภัทรบอออมา “ผมแย่แน่”
ีริถอนหายใออมา ่อนะเินออห่าาประู แล้ว็มานั่ลามเิมเหมือนับนภัทร พร้อมับล่าว “นั่นสิ ผมเอ็บาเ็บ ยัะันทุรัไปอี”
นภัทรยิ้มให้ีริ ฝ่ายีริ็ส่ายหน้า ทา้านปอภพ เา็พาวรรวลีและพน์ให้เ้ามาในที่หลบบาน้วย
“มีสมาิี่นล่ะ?” วรรวลีถามึ้น ปอภพึบอำนวนออไป
“โห เยอะนะ” วรรวลีล่าว “พวเาใีริๆ ที่ไม่ไ้เล่นเม”
“พี่็ใีเหมือนันแหละรับ” ปอภพล่าวยิ้มๆ เธอ็ยิ้มอบ ไม่นาน ทั้สามน็มายัห้อหลบบาน ปอภพเาะประูสามรั้่อนะบอว่านี่ือเาเอ แล้ว็เปิประูเ้าไป ฝ่ายทุนในห้อ พอเห็นวรรวลี ทุน็แปลใว่าเธอเป็นใร?
“อ๋อ” ปอภพรู้ทันทีว่าทุนะถามอะไร? “นี่ือุวรรวลี เธอเป็นอีพวที่ไม่เล่นเมรับ”
“สวัสี่ะ” เธอยมือไหว้ทุนในห้อ “ันไม่เล่นเมหรอ แล้วันะ่วยหาุแให้้วย”
นภัทรเลยถามปอภพไปว่าบอเรื่อเหรียราให้วรรวลีฟัไปแล้วหรือ? ปอภพ็อบว่าใ่ นภัทรออะยินี ที่มีพรรพวึ้นมาอีน
“ันหิวมาเลยแหละ” วรรวลีเอามือุมท้อัวเอ “มีอะไรินมั่ะ? เห็นบอว่ามีเสบียนี่?”
แล้วนภัทร็ัารเปิอาหารระป๋อให้เธอ วรรวลีรับไปินอย่ารวเร็ว ท่าทาเธอะหิวมา แ่ห้าำ็หมระป๋อแล้ว เธอวา้อนลับพื้น ่อนะื่มน้ำามลไปนิหน่อย
“ฮ้า! ่อยมีเสียึ้นมาหน่อย” วรรวลีว่า นภัทรที่เห็นเธอเป็นแบบนั้น็ถาม
“ุวรร เรียแบบนี้ไ้ไหม?”
“อ๋อ ไ้สิะ ุภัทร” วรรวลีอบ “ัน็เรียแบบนี้ไ้ใ่ไหม?”
“ไ้รับ” นภัทรอบ “ว่าแ่ ุมาที่เาะนี้ทำไม?”
แล้ววรรวลี็เล่าเรื่อีวิอัวเอให้ฟั ว่าเธออาศัยอยู่ับป้าในบ้านหลัให่แห่หนึ่ และป้าเธอ็เป็นโริ อบทำร้ายร่าายเธอและอบับเธอัเอาไว้ในห้อมืๆ นเธอทนไม่ไหว ในที่สุ เธอ็เ็บ้าวอหนีออาบ้านไป และไปเ่าห้อเล็ๆ อยู่พร้อมับทำานไป้วย
“นั่นือัยนะอัน” วรรวลีเล่าให้ฟั “ันไม่ำเป็น้ออยู่ับนบ้าอีแล้ว”
“โห ุล้าหามาเลยนะ” นภัทรเอ่ยม “เป็นผม ผมไม่ล้าหนีออาบ้านมาอยู่นเียว”
“็ทำไไ้ละะ? ใระทน?” วรรวลีบอ “ุไม่รู้หรอว่าป้าทำอะไรับันบ้า? หวุหวิะทำันายหลายรอบแล้ว นี่ีนะที่หนีออมาไ้”
“แล้วป้าพี่ไม่ามมาเหรอ?” ปอภพถาม
“ะามหาแหละ แ่หาไป็ไม่มีวันเอ” วรรวลีพูยิ้มๆ “พี่ออมาอยู่ห่าาบ้านป้าพอสมวร”
“อ๋อ” ปอภพถึเ้าใ แล้ว็ถาม “พี่ทำานอะไรเลี้ยีพัวเอ?”
“็ทำพาร์ทไทม์น่ะ พี่บแ่ม.ห ป้าให้พี่เรียนเท่านั้น ไม่ไ้่อมหาวิทยาลัย” วรรวลีเล่าเรื่ออเธอให้ฟั “แ่เิน็ไม่พอ่ายอยู่ี แล้วพี่็พบหมายอสีำที่ส่มา”
“เออ ผม็ไ้รับ” นภัทรบอออมา “เ้าอเมรู้ไ้ไนะว่าเราำลั้อารเิน?”
“ถ้าให้ันเา มีนสืบเรื่ออพวเรา และเลือพวเราแ่แรแล้ว” วรรวลีบอออมา “ไม่น่าเื่อเลย ว่าอำนาอเินะทำให้นธรรมาเปลี่ยนไปเป็นารไ้นานี้ ันเอน่ะยอมล้มเลิแล้ว ั้แ่เ้าอเมประาศว่าให้่าพวเียวันเอ”
“พี่ใีันะรับ” ปอภพพูึ้นมา วันวิสาไ้ยินอย่านั้น เธอ็ไม่พอในิหน่อย ไม่รู้เพราะอะไร?
“ใ่สิ พี่ใี” วรรวลียอมรับ “แล้วเราออามหาเหรียราันอีีไหม?”
“ผมว่าอย่าีว่า” พน์บอึ้นมา “ืนออไป็เอแ่พวเล่นเม มันเสี่ยเินไป”
“อย่าั้นเหรอ?” วรรวลีถาม “เอาั้น็ไ้”
แล้วแพรวา็ัวนทุนให้เล่นไพ่ันอี วรรวลี็เ้ามาร่วม้วย เธอถามแพรวา “แล้วมีำหนบทลโทษหรือเปล่าะ?”
“เอ่อ อย่าีว่า่ะ” แพรวาอบออมาอย่าไม่สบายใ “เยมีบทลโทษมาแล้ว แล้ว็เือบทำนายมาแล้ว”
แล้วแพรวา็เล่าเรื่อีริให้ฟัว่าเาแพ้แล้ว็ออเสี่ยไปหาอาหารมาให้นถูยิไ้รับบาเ็บ วรรวลีหันไปมอีริ ่อนะมเา
“โห ุ็ใเ็เหมือนันนี่” เธอื่นมเา “แล้วนั่นาุเป็นอะไร? ว่าะถามนานละ”
ีริเลยบอว่าโนระเบิมือโมี ทำเอาวรรวลีใ “ระเบิมือเหรอะ? ในฤหาสน์นี้มีระเบิวาไว้้วยเหรอ?”
“ใ่น่ะสิรับ” ปอภพบอ “พี่ยัหาระเบิไม่เอเหรอ?”
“หาไม่เอ” วรรวลียอมรับ “โห ถ้าถึับมีระเบิ ้อมีนายเยอะแน่ๆ เลย”
แล้วทั้วไพ่็เล่นันอย่าสนุสนานโยไม่มีบทลโทษ ปราว่าวรรวลี ปราัวรั้แร็เอานะไปไ้เลย เธอร้อออมาอย่ายินี
“โห พี่วรรเ่ะนะรับ” ปอภพถึับื่นมเธอ ทำเอาวันวิสาเอามือบแนเา
“อะไรเล่า?” ปอภพหันไปหาอย่าเอาเรื่อ วันวิสา็เลยเบือนหน้าหนีไปทาอื่น ะที่สรา้อมอทัู้่เหมือนัน
“มาเล่นันอีาเถอะ” แพรวาัวน “เปลี่ยนเมมั่ีว่า”
แล้วทั้วไพ่็เปลี่ยนเมเล่นใหม่ ทุนั้ใเล่น ถึแม้ะไม่มีบทลโทษ็าม แ่ทุน็อยาะนะให้ไ้ ราวนี้ แพรวาเป็นฝ่ายนะบ้า
“เย้! ันนะแล้ว” แพรวาว่าอย่าีใ พน์หันไปหาเธอแล้ว็ยิ้ม วรรวลีที่เห็นันั้น็ถาม
“ทำไมน้อพน์้อยิ้มใหุ้แพร้วย?”
พน์เยหน้าึ้นมามอวรรวลีทันที ีริที่ไ้ยินอย่านั้น เาเอ็เยหน้าึ้นมามอเหมือนัน ึเห็นพน์ที่แ้มแเป็นมะเือเทศ
“แหม ยิ้มนิหน่อยเอรับ” พน์บอออมาอย่าเินๆ ทำเอาวรรวลีหัวเราะ แ่พน์ไม่รู้ว่าเธอหัวเราะเรื่ออะไร? ะที่บรรยาาศเริ่มลายเรียล เมื่อมีวรรวลีเ้ามาร่วมลุ่ม้วย
“เล่นันอีาเถอะ” วรรวลีัวนทุน ทุนึลมือเล่นไพ่อีา
ความคิดเห็น