คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : ปิดม่าน
อนที่ 28 – ปิม่าน
นายสินับรถไปามทา มุ่สู่ัหวัทาภาอีสาน เาเร่เรื่อเ็มที่เพื่อะไปให้ถึเป้าหมายโยเร็วที่สุ เารู้แล้วว่าป่านนี้ เ้าอรถที่เป็นวิาฟ้อยมทูแล้ว และนัล่าวิา็ามเามาแน่
ึ่็เป็นริ วีรวิทและนภลไล่ามนายสินไป พวเาำยี่ห้อรถและเลทะเบียนไ้แล้ว
“รีบเลย นภล” วีรวิทสั่ “อย่าปล่อยให้มันหนีไปไ้”
ยพลฟื้นึ้นมาแล้ว ำลัมอู่าวในโทรทัศน์ พอเห็น่าวหนึ่ มีนถู่าายและิรถหนีไป เา็ัสินว่าเป็นนายสินทันที
ยพลพยายามลุออาเีย ทั้ที่บาแผลยัไม่หายี เาเินะเผลไปเปลี่ยนุ ล้วเ้าไปในระเป๋าอเาเอ และสวมเรื่อแบบนัล่าวิา ่อนะเอาถุมือปืนไป้วย
พอนาพยาบาลเ้ามา็ไม่เห็นเาแล้ว เาหายัว เินประอัวเอไปหน้าโรพยาบาล ่อนะสั่ให้ัวเอสลายเป็นวันและมุ่หน้าไปามทาที่รถนายสินับไป เาำยี่ห้อรถและเลทะเบียนาใน่าวไ้แล้ว
ฝ่ายนายสิน เาพบว่าเวัน้ำมันหม เาเลยับรถเ้าไปในปั๊มแถวนั้น และบอให้เ็ปั๊มมาเิมน้ำมันให้หน่อย
ะนั้นเอ โทรทัศน์็ออ่าว นร้ายโมยรถพร้อมับ่าเ้าอรถเสียีวิ้วย นายสินหันไปทันที ็พบ่าวอเาเอที่เา่อเรื่อเอาไว้ พอเ็ปั๊มเิมน้ำมันเสร็ เา็่ายเินและรีบบึ่รถออไปทันที
ำรวัารั้่านสัั้น นายสินับรถมาเอ่านสัั้น เาัฟันอย่าโมโห
“่วยไม่ไ้” เาเร่เรื่อเ็มที่ แล้วพารถยน์มุ่ผ่าน่านสัั้นไปเลย เือบนำรวนหนึ่เสีย้วย ทาำรวออรถามเาไปทันที
“ามไม่ทันหรอ...” นายสินพึมพำ แล้ว็เร่เรื่อหนี นายำรวะใ้ปืนยิล้อรถ แ่เาับรถส่ายไปส่ายมา ทำให้เล็ลำบา
ฝ่ายวีรวิทและนภล พวเามุ่หน้าามรถำรวไป เาถือปืนยิลูระเบิเอาไว้ แล้ว็ลั่นไทันที ระสุนระเบิำนวนสามนัระายไปในอาาศและระเบิออมา โนรถำรวแถวนั้นอย่าไม่ั้ใ
“ายล่ะ อโทษ้วย” วีรวิทยัมุ่หน้าามรถไป อนนี้เาเห็นรถนายสินแล้ว นายสินัสินใวิ่ับเ้าไปในอยแบๆ รถำรววิ่ามมาิๆ เปิไเรนัลั่น
นายสินรู้ัเส้นทาี เาไปทาลั และออมาที่ถนนให่อีรั้หนึ่ นรถำรวลาสายา นายสินับรถหนีไปไ้ในที่สุ
“โธ่เว้ย!” นายำรวสบถ พร้อมับัารวิทยุถึำรวนอื่น “ัารั้่านสัถนน้าหน้า...”
นายสินับรถ่อไป พอเอ่านสัั้นอี เา็ับรถพุ่รไปเหมือนเิม ำรวไล่ามเามา
“มันะามไปถึไหนวะ?” นายสินถามัวเอ “ทำไมไม่ปล่อยเราไปะที?”
ฝ่ายยพล เาสลายเป็นวันและมุ่รไปามทาที่่าวออ สัพั็เอวีรวิทและนภล
“ุวิท”
“ุพล!” วีรวิทลอทันที พร้อมับนภล “บาเ็บไม่ใ่เหรอ? มาทำอะไรที่นี่?”
“ผมไม่มีวันปล่อยมันอีแล้ว” ยพลัฟันเพราะเ็บบาแผล “เราไปามล่าันเถอะ”
“ะไหวเหรอ?” วีรวิทถาม เินเ้ามา “ไหวแน่นะ”
“ไหว” เาอบ “สลายร่าและามมันไปเถอะ”
รถำรวามิรถนายสิน นายสินที่มีอาวุธเพียแ่าบิระแสไฟฟ้า เาเปิระรถและสะบัาบ ระแสไฟฟ้าพุ่รเ้าไปหารถำรวนระเบิทั้ัน ำรวที่นั่ในรถเสียีวิทันที
“แะ่อรรมไปอีเท่าไหร่!?” ยพละโน ะมอารถที่ไหม้ไฟ ่อนะบินผ่านไป นายสินลาับรถำรวเสียแล้ว แ่นัล่าวิายัามอยู่
นายสินมอเห็นพววีรวิท เาัสินใใ้ระแสไฟฟ้า สัทาพววีรวิท วีรวิทและยพลหลบไปนละทา เมื่อระแสไฟฟ้าพุ่รมาทาพวเา
นายสินเร่เรื่อยน์ ับเร็วเินำหนอย่าอันราย ถ้ามีอะไรมาวาหน้า รับรอนระเ็นแน่
“หยุนะ!!!” วีรวิทไม่ล้ายิลูระเบิเพราะลัวลูหล นายสินัสินใอีรั้ ฟาาบระแสไฟฟ้าพุ่รไปใส่ยพลนเิบาแผลที่แน
“ุพล!!” วีรวิทใและลอทันที ยพลเอ็ลอเหมือนัน
“ไม่้อ ไม่้อห่ว รีบามมันไปเร็ว” ยพลบอเสียเหนื่อยหอบ
“แผลุำเริบแล้วนะ” วีรวิทว่า “ผมว่าุลับไปโรพยาบาลเถอะ”
“ไม่ ผมะลาอมันลนรให้ไ้ ุวิทรีบามไปเร็ว”
วีรวิทรู้ีว่าามไม่ไ้แล้ว ป่านนี้รถอนายสินวิ่ไปทาไหนแล้ว็ไม่รู้ ้วยวามเร็วนานั้น
ฝ่ายนายสิน เาไม่เห็นนัล่าามมาแล้ว็เลยโล่ใ เาับ่อไป นเออยหนึ่ เาเลี้ยวรถเ้าไปในนั้นและอ ่อนะเินลมา เห็นบ้านไม้เล็ๆ หลัหนึ่ั้อยู่ลาสวน
“อร!” เาเรีย “อรปรียา! อยู่หรือเปล่า?”
“่า ใระ?” สาวื่ออรปรียาที่อุ้มท้อเอาไว้เินออมานอบ้าน “อ้าว? ุเป็นใร?”
“พี่เอ สินไ”
ฝ่ายอรปรียาที่เป็นผู้หิสวย เอามือลูบท้อัวเอ และล่าวอย่าน
“ุไม่ใ่พี่สิน พี่สินายไปแล้ว”
“นี่สินริๆ” นายสินในราบนอื่นบอ “พี่สิสถิร่านนนี้มา”
“อะไรันเนี่ย? ะมาหลออะไรันอีล่ะ?” อรปรียาไม่เื่อ และะเินลับเ้าบ้าน แ่นายสินึมือไว้
“ทสอบสิ” เาบอ “ลอถามำถามมา ถ้าพี่อบถู ็แสว่าพี่เป็นนายสินริๆ”
อรปรียาออะุน เธอถามออไป
“เราพบันรั้แรที่ไหน?”
“ที่ผับอนื่อแ้ว” นายสินอบออไป ทำเอาเธออึ้ไปทันที
“พี่สิน...” อรปรียาเินมาับมือเา “พี่สินริๆ เหรอ?”
“ใ่ พี่ลับมาแล้ว ลับมาหาอรแล้ว” เาุมมืออรปรียาเอาไว้ “รีบหนีไป้วยันเถอะ ่อนที่พวนัล่าวิาะามมา”
“นัล่าวิา?” อรปรียาุน “ืออะไร?”
“ไม่มีเวลาแล้ว ไปับพี่เถอะ เราออไปาที่นี่ัน ไปมีีวิันใหม่นะ”
อรปรียาสะบัมือนายสินให้หลุออ
“พี่ะมาลับัวอะไรอนนี้ พี่ทิ้อรไปไม่ใ่เหรอ?”
นายสินเ้ามาับมืออรปรียาใหม่
“พี่ผิไปแล้ว พี่ลับมา เพื่อะแ้ัว”
“แ้ัวเหรอ?” อรปรียาว่า “มันสายไปแล้วล่ะ”
“โธ่ อร” นายสินโอรว “หนีไปับพี่เถอะ”
“ไม่ อระไม่ไป” เธอยืนราน “พี่ะไปไหน็ไปเถอะ”
นายสินเสียใ เาอุส่าห์หนีานรมาเพื่อามหาเธอโยเพาะ แ่อนนี้ เธอลับทำท่าแบบนี้
“อระไปหรือไม่ไป?” นายสินี้าบไปที่อรปรียา เธอหันลับมา
“นั่นมันอะไรน่ะ?” อรปรียาถาม “ไร้สาระ”
นายสินสะบัาบรั้หนึ่เบาๆ ระแสไฟฟ้าอ่อนๆ ลอยไปน้นไม้น้นไม้หัโ่น
“ถ้าไม่ยอมไป พี่็้อใ้ำลัล่ะ”
“ทีอย่าี้ ลับมาทำัวี” อรปรียา่อว่า “ทีเมื่อ่อน ไม่เห็นเป็นแบบนี้ พี่ไม่ใส่ใ้วย้ำว่าอระมีลูหรือเปล่า?”
“พี่ถึลับมาไ” นายสินบอ “มาทำในสิ่ที่ยัไม่เยทำมา่อน”
“พี่ไม่้อมาแ้ัวหรอ” อรปรียาล่าวอย่าไร้เยื่อใย และเินลับไปในบ้าน นายสินัารลาเธอออมา
“เอ๊ะ! พี่นี่ ็บอแล้วไว่าไม่ไป” อรปรียาวาใส่
“น้อ้อไปับพี่!” นายสินะโน ในอนนั้นเอ พววีรวิทและยพล็เ้ามาพอี นายสินเห็นันั้น ็เลยสั่อรปรียา
“ไปหลบในบ้าน่อนเร็ว!!”
“อะไร? มีใรมา?” อรปรียาที่มอไม่เห็นถามึ้น นายสินรีบพาเธอเ้าไปหลบในบ้าน ่อนะออมา ถือาบในมือ
“เ้ามาเลย” นายสินล่าว “ันไม่ยอมให้พวแทำอะไรลูเมียันเ็า”
“ลูเมีย?” ยพลพูออมา “แหมายวามว่าไ? แเป็นห่วลูเมียแ้วยเหรอ?”
“แไม่รู้วามรู้สึันหรอ” นายสินล่าว และน้ำา็ไหลออมาหยหนึ่ ทำเอายพลใ
“ัน็แ่อยาแ้ัว” นายสินพูทั้น้ำา “อยาลับเป็นพ่อที่ี อยาลับเป็นสามีที่ี แ่ันทำไม่ไ้ เพราะันถู่าายไปแล้ว ัน็เลยอยาลับมา”
“หุบปาะ แล้วไปลนรับเราเี๋ยวนี้” วีรวิทสั่
“เ้ามาสิ” นายสินว่า “ันสู้สุัวแน่”
วีรวิทผลัยพลไป้านหลั ่อนะยิลูระเบิใส่นายสิน ระเบิระายในอาาศและลุเป็นไฟที่พื้น อรปรียารีร้อ้วยวามใที่เห็นเปลวไฟเิึ้น
“แอย่าทำอะไรเมียันนะ!!!” นายสินะโน
“แห่วนอื่นเป็น้วยเหรอ?” ยพลพู “แมีใรัน้วยเหรอ? หา? ไอ้ปีศา แ่านไปหลายน แไม่รู้สึอะไรบ้าเหรอ?”
“ไอ้เ็มหา’ลัย!!” นายสินวาใส่ “ทำไมันะไม่รู้สึ? ันเ็บปวสิ ันอยา่าเสียเมื่อไหร่ล่ะ?”
“แโห อนที่แทำลายมหาวิทยาลัยัน ไม่เห็นแะรู้สึอะไรแบบนี้เลย!”
“แไม่เ้าใันหรอ” นายสินว่า พร้อมับั้าบ “ถ้าอยาสู้็เ้ามาเลย”
วีรวิทระโทุ่มัวใส่นายสิน นายสินเอาาบั้นไว้ วีรวิที้ปืนไปยับ้านไม้ที่อรปรียาอาศัยอยู่
“ันระเบิบ้านนั้นนะ” วีรวิทู่
“อย่านะ!!” นายสินะโนลั่น “ันอล่ะ”
“ทีอย่าี้ล่ะทำเป็นอ!” ยพลพูใส่ “ทำไมเวลาแ่าน แถึไม่ฟัำอร้อนอื่นบ้า!?”
“ันอโทษ ันเสียใริๆ!!” นายสินนัุ่เ่าล ทำเอาวีรวิทับยพลใ
“ัน....เสียใ ันอโทษ” นายสินร้อไห้ออมา แสวามอ่อนแอออมาเป็นรั้แร “ันผิไปแล้ว ันอยาแ้ัว”
“สายไปแล้วล่ะ” วีรวิทบอ “ันไม่เห็นใแหรอ”
นายสินเยหน้าึ้น แล้ว้มลราบเท้าวีรวิทับยพล ทำเอาทั้สอใ
“ันอโทษ แ่ปล่อยันไปเถอะ ันอยาแ้ัวริๆ”
“แ่แ่านไปมามาย แ้อไปลนร” วีรวิทสั่ “เร็วๆ สิ ไม่ั้นันระเบิบ้านเมียแนะ!!”
“อย่านะ!!” นายสินเ้ามาเาะเ่าวีรวิท “อร้อเถอะ เห็นใเราเถอะ”
“ทีแยัไม่เห็นในอื่นเลย” ยพลล่าว เอามือุมท้อ “ลับไปนรเี๋ยวนี้!”
อรปรียาเินออมา เห็นนายสินนัุ่เ่า่อหน้าใร็ไม่รู้ที่เธอมอไม่เห็น
“พวนัล่าวิาเหรอ?” เธอพู อุ้มท้อมา้วย วีรวิทเห็น็ไม่ล้าทำอะไร
“ปราัวให้ันเห็นหน่อยสิ” อรปรียาพู
วีรวิทับยพลมอหน้าัน ่อนะบอปราัว อรปรียาใเล็น้อย แ่็ั้สิไ้
“ให้อภัยพี่สินเถอะ” เธออร้อ “เาสำนึผิริๆ แล้ว”
“ไม่ไ้!! เา่อรรมมามา เา้อไปลนร” วีรวิทบอ
นายสินร้อไห้ออมา เอามือุมหน้าัวเอ อรปรียาเินเ้ามาแะบ่าเา
“พี่สิน” อรปรียาบอ “ไปใ้รรมเถอะ แล้วถ้าเิมาาิหน้า เรา่อยมาเป็นู่ันอีรั้นะ”
นายสินเ้าโอบอภรรยาอัวเอ อไว้แน่น อย่าับไม่อยาาไปไหน
“พี่ไม่อยาาไป” นายสินร้อไห้น้ำานอหน้า “พี่อยาไ้แ่เวลาและโอาส”
“แ่มันเป็นไปไม่ไ้แล้ว” อรปรียาเอ็ร้อไห้ออมา “พี่ไปามทาอพี่เถอะ แล้วอรสัาว่าะูแลลูให้เอ พี่สินไม่้อเป็นห่วนะ”
“อร...” นายสินร้อไห้ออมาอย่าสุลั้น “พี่...ไม่อยาาไป”
“อร็ไม่อยาให้พี่ไปเหมือนัน” เธอบอทั้น้ำา “แ่มันถึเวลาแล้ว”
นายสินร้อไห้โฮ วีรวิทเริ่มะเห็นใเามานิหน่อย ะที่ยพลเอไม่ไ้รู้สึสสารเลย
“ุสิน” วีรวิทเินเ้ามาับัวเาแล้วพูเบาๆ “ลับไปใ้รรมเถอะ”
“ไม่ ันะไม่ยอมาเมียันไปไหน” นายสินว่าเหมือนเป็นเ็ๆ “ันไม่ไป”
อรปรียาับนายสินอันแนบแน่น ่าน่าร้อไห้ นภลมอภาพนั้น้วยวามรู้สึเศร้า มันเ้าใีว่าาราลามันเ็บปวแ่ไหน
“นะ ุสิน” วีรวิทพยายามพูี้วย “ไปันเถอะ”
แล้ววีรวิท็ลานายสินไป แ่นายสินยื้อเาไว้ อรปรียาร้อเรียื่อนายสินออมาัลั่นแล้ว็ร้อไห้ ทั้สอพยายามะโอบอันและัน ไม่อยาาไปไหน
“พี่สิน!!”
“อร!!” นายสินะโนัลั่น “อย่า อย่าเอาันไป ันอยาอยู่ับลูับเมียัน”
ทั้สอไว่ว้ามือหาัน แ่ในที่สุ มือ็หลุออาัน อรปรียาลุึ้นวิ่ทั้ๆ ที่ั้ท้อ ิามนายสินไป
“อร!! พี่อโทษสำหรับทุอย่า ยโทษให้พี่้วย!!” นายสินำลัะถูึเ้าไปในนร อรปรียาล่าวลาเป็นรั้สุท้าย
“ันยโทษให้พี่!!” เธอบอ “พี่ไปเถอะ ไปใ้วามผิ แล้วาิหน้า เรา่อยเิมาเอันใหม่”
“อร” นายสินล่าวลารั้สุท้าย ่อนะหายัวไปในอาาศ วีรวิทหันไปมอยพล
“ายแล้ว” วีรวิทว่า “เลือไหลเยอะแยะเลย รีบพาเาส่โรพยาบาลเี๋ยวนี้!”
ยพลสลบลไปไม่ไ้สิ วีรวิทไม่รู้ะทำอย่าไร เาแบร่าอยพลออไปถนน้านนอ แล้ว็มีแท็ี่ผ่านเ้ามาพอี
“ุ!!” วีรวิทเรียแท็ี่ แท็ี่อรับ
“เิอะไรึ้นรับ?” โเฟอร์ถาม
“นนี้บาเ็บ ่วยพาส่โรพยาบาลหน่อย” วีรวิทว่าอย่าร้อนรน แล้ววาร่ายพลบนเบาะหลั ่อนที่เาะนั่หน้าู่ับนับ
เมื่อมาถึโรพยาบาล แท็ี่็อ วีรวิทะยยพลลไป แ่โเฟอร์เรียร้อ่าบริาร
“อโทษนะ” วีรวิททำัวหายวับไปในทันที พร้อมับยพล้วย ทำเอาโเฟอร์ใแทบสิ้นสิ ับรถออไปทันที
วีรวิทปราัว แล้วเ้าไปแ้พยาบาล ยพลที่เสียเลือมา สลบไม่ไ้สิถูพาเ้าห้อุเิน
“ไปเถอะ ุวิท” นภลเรีย “ไปัารวามทรำอหมอว่า่ายเินแล้ว แล้วออไปัน”
วีรวิทไม่อยาออไปาโรพยาบาล เาเป็นห่ววีรวิท แ่็้อยอมลับไป
ยพลถูรัษานพ้นีอันราย เาลืมาึ้นอีรั้ ็พบัวเอนอนในห้อพัฟื้นนไ้
“ุวิท....?” เาถามถึู่หู แ่วีรวิท็ไม่อยู่แล้ว พอีุหมอเ้ามารวอาารพอี
“นที่มาส่ผม เาไปไหนะล่ะรับ?” ยพลถามหมอ
“เาลับไปแล้วล่ะ” หมอบอ “เออ ่ารัษาเา่ายเรียบร้อยแล้วนะ”
ยพลิว่าวีรวิททำอะไรับวามทรำอหมอแน่นอน แล้วหมอ็ออไป
ทา้านนรภูมิ วีรวิท็ยินีับเนภพที่นายสินลไปรับโทษแล้ว
“แ่เา็น่าสสารนะ” วีรวิทพูึ้น
“น่าสสารรไหน?” เนภพถาม
วีรวิทเล่าให้ฟัถึเหุผลที่ว่าทำไม นายสินถึไม่ยอมลนรและลับไปยัโลมนุษย์
“เห็นแ่ัว ไม่ใส่ในอื่น แบบนี้ไม่น่าสสารหรอ” เนภพวิาร์
วีรวิทถอนหายใ “ยัไ ภาริ็ประสบผลสำเร็แล้ว”
“อ้าว แล้วุพลล่ะ? เป็นไบ้า?”
“เาบาเ็บสาหัส แ่อนนี้ปลอภัยแล้วมั้รับ” วีรวิทอบ เนภพพยัหน้าอย่าเ้าใ
“้ออบุเา านนี้” เนภพบอ “เี๋ยวผมะึ้นไปูบนโลมนุษย์เสียหน่อย”
“็ีรับ” วีรวิทอบ “อัวนะรับ”
แล้วเนภพ็เินทอน่อไปามนร เามอนรุม้านล่า ที่นายสินน่าะโนทรมานอยู่
“เพราะยัี้ล่ะมั้ ถึมีนพูว่า ‘ปีศา็มีหัวใ’” เาเอ่ยเบาๆ ่อนะถอนหายใ
ความคิดเห็น