คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : ฉันขอโทษ
อนที่ 23 – ันอโทษ
ยพลแ่ัว้วยุเรื่อแบบนัล่าวิา ่อนะใส่ถุมือเหล็ไว้้าวา แล้วเา็สั่ให้ัวเอหายัว เพื่อไม่ให้แม่เห็น ะามวีรวิทไป
วาสินี็ามมา้วย พร้อมอาวุธหน้าไม้ วีรวิทหันไปมอเธอ
“เธอะมาทำอะไรน่ะ?”
“เอ้า ็่วยเหลือันน่ะสิะ” เธออบหน้าาเย
“ไม่ไ้ านนี้อันรายมา อย่ามายุ่เลย” วีรวิทปิเสธ
“ไม่เป็นไรหรอ ุวิท เธอออร่วมลุยับผมมาหลายรั้แล้ว” ยพลบอ ทำเอาวีรวิทอึ้ไปเลย
นภลยัรัษาัวอยู่ ทำให้ไม่มีใรามรอยไ้ แ่วีรวิทมีเรื่อสแนหารอยเลือที่้าอยู่ เาเ้าไปในมหาวิทยาลัยที่ยพลเรียน พร้อมับยพลและวาสินี
“เอแล้ว” เาบอ “ุพลยิมันที่แนใ่ไหม?”
“ใ่รับ”
“เราามรอยเลือไปีว่า” วีรวิทว่า พร้อมถือเรื่อสแนไป้วย
ทา้านนายสิน เาื่นาารนอนหลับบนเ้าอี้ เาับแนเสื้อทีุ่่มไป้วยเลืออัวเอ เาถูยพลใ้ปืนลูอยิเ้าที่แนพอี เาร้อโอโอย้วยวามเ็บปว
“หวัว่าพวนั้นไม่ามรอยเลือมานะ” นายสิน ผู้ยัไม่รู้ะารรมัวเอ ะนั้น ฝ่ายวีรวิท็เินามหยเลือมา แล้วู่ๆ หยเลือ็าหายรนี้
“เราระายำลัันหาีว่า” วีรวิทออวามเห็น “ุื่ออะไรนะ?”
“วาสินี่ะ เรียวาเยๆ ็ไ้”
“ั้นุวามาับผม ส่วนุพล ออามหาแถวนี้ละัน”
หลัาแบ่หน้าที่ันเรียบร้อย วาสินี็ไปับวีรวิท ยพลไม่่อยห่วเท่าไหร่ เพราะวีรวิทเ่ว่าเาหลายุม ะเียวัน วีรวิทเอ็สอบถามวาสินีว่ามาเอยพลไ้อย่าไร
“ือหนูไ้ยินว่าเาเห็นวิาไ้น่ะ่ะ” เธออธิบาย “หนูิหลุออาร่าเพราะโนทำร้าย ร่าอหนูอยู่ที่ไหน็ไม่รู้ับไอ้โริ”
“โริ?” วีรวิททวน
“่ะ มันแอบอบหนูมานาน แ่หนูปิเสธ มัน็เลยลัพาัว”
“อ๋อ” วีรวิทพยัหน้าพลามออาวุธอเธอ หน้าไม้ิินระเบิ
“ลอ้อมูหรือยั?” เาถาม
“้อมแล้ว่ะ ไม่มีปัหา หนูยิแม่นนะ”
“อให้ริเถอะ” วีรวิทว่าอย่าไม่อยาเื่อ
“ริสิะ” เธออบริั “ถ้าพี่ไม่เื่อ ให้หนูลอทสอบยิอะไร็ไ้”
“ไม่้อๆ เี๋ยวาวบ้านไ้แื่นันพอี” วีรวิทรีบห้าม พร้อมับเินนำหน้าวาสินีไป
้านยพล เาเินไปามทาเท้า พอาวุธมือยิปืนลิไป ่อนะสอส่ายมอหานายสิน
“ันไม่ยอมให้อภัยแแน่” เาพู “้อับเป็นให้ไ้ ให้มันทรมานให้ถึที่สุ สมับที่มันทำลไป”
แล้ว็บัเอิริๆ ยพลพบนายสินนั่อยู่ที่เ้าอี้ เาร้ออย่าใ ทำเอานายสินหันมามอ
“ไอ้เ็มหา’ลัย” นายสินพู
“แ ไอ้สิน!!!” ยพละโน ไม่มีใรไ้ยินเสียเา “เรียมัวไว้เถอะ”
นายสินลายร่าเป็นวันสีาวหนีออไปทันที ยพลรีบสลายัวและไล่าม เาเอามือที่ใส่ระบอปืนเล็ไปที่นายสินแล้วรายิไปทั่ว แ่ไม่โนนายสินเลย นายสินบินวัเวียน ทำให้ระสุนไม่โนเาเลย
“แ่าเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยัน!” ยพละโน “ันไม่ปล่อยแไว้แน่”
นายสินหนีมานหยุที่อยแห่หนึ่ เาถือาบิระแสไฟฟ้าเอาไว้ ยพล็ลอเหมือนัน และัสินใยิปืนลใส่ทันที แ่นายสินวิ่หลบไปทัน พร้อมับฟาสายฟ้า ทำให้บริเวแถวนั้นระเบิลุเป็นไฟ
ผู้นที่อยู่ในอยแื่นทันที แม่้าายล้วยแรีบเ็บร้านแล้วหนีไปทันที นายสินวาบไปทั่วนส่ระแสไฟฟ้าระายไปทำลายำแพบ้าน ระบ้านนอื่นแระาย
“เมื่อไหร่แะเลิทำบาปะที!?” ยพละโน แล้วสาระสุนใส่นายสิน แ่นายสินใ้ระแสไฟฟ้าสัั้นระสุนเอาไว้ไ้
“แล้วเมื่อไหร่แะเลิามันะที?” นายสินะอลับ
“นว่าแะลนรนั่นแหละ!!!” ยพละเบ็เสียใส่
“ิเหรอว่าันอยาทำ?”
ยพลหยุระสุนปืนไว้พัหนึ่เมื่อนายสินพูแบบนั้นออมา
“ว่าไนะ?”
“ิเหรอว่าันอยา่าน?” นายสินถาม หอบนิหน่อย เพราะเริ่มเสียเลือมาแล้ว
“ิสิ!” ยพละโน “แ่านไปมามาย ยัะบอว่าไม่ไ้ิอีเหรอ!?”
นายสินนิ่เียบไป และทำหน้าเศร้า เป็นรั้แรที่ยพลเห็นเาทำท่าแบบนี้ นายสินวาาบล ะที่เหุาร์ในอยยัวุ่นวาย
“ันอโทษ”
นายสินล่าวออมา ยิ่ทำเอายพลุนเ้าไปให่
“แ่านัศึษาไปมา ทำลายอาารไปเยอะ แล้วยัมีหน้ามาอโทษอีเหรอ?”
นายสินมอาบไฟฟ้าอนเอ ่อนะสะบัาบ ระแสไฟฟ้ามุ่รไปหายพลนมัน็อเานเป็นแผลที่หน้าอ ยพลุมอัวเอไว้ ะที่นายสินหนีไปทันที
“เฮ้ย! นี่ หยุนะ” ยพลำบาแผลเอาไว้ พอีวีรวิทับวาสินีวิ่มาหาพอี
“เราไ้ยินเสียร้อโวยวายเลยวิ่เ้ามา” วีรวิทบอ “ุพล! เป็นแผลนี่”
ยพลับแผลที่หน้าอ้านวาเอาไว้ เายัสับสนับสิ่ที่นายสินบอ
“มันร้ายริๆ” วีรวิท่า “เรา้อับเป็นมันให้ไ้!”
“อนนี้ไปทำแผล่อนีว่า่ะ” วาสินีออวามเห็น “เมื่อี้เห็นมีโรพยาบาลใล้ๆ แถวนี้”
แล้วยพล็เ็บอาวุธอเาไว้ในระเป๋า และปราายให้นเห็น เา วีรวิทและวาสินี เินเ้าไปในโรพยาบาล
“เอ่อ อโทษรับ ผมมีบาแผล อยาะอรัษาหน่อย” ยพลบอับนาพยาบาลที่เป็นประาสัมพันธ์ นาพยาบาลเลยรีบัแให้เานั่รถเ็น เ้าไปห้อทำบาแผลทันที
หลัทำบาแผลเสร็แล้ว็ิ่าบริาร โีที่ยพลเรียมเินมา้วย ึ่าย่าทำแผลไ้ แ่่อนะออไป ุหมอที่รัษาบาแผล็ถามเาเรื่อเรื่อแบบอเา
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอรับ” ยพลปิเสธออไป ทำเอาุหมอุน
“แ่ัวอย่าับะไปานที่ไหนเลยแฮะ”
ที่ลาทาเท้า วีรวิทยืนอยู่ับยพลและวาสินี มีแ่นหันมามอยพล เพราะุเาแน่ๆ เพราะมันแปล
“ในที่สุมัน็หนีไปไ้อีแล้ว” วีรวิทบ่น
“นั่นสิะ” วาสินีเห็น้วย “หนูเลยอแสฝีมือเลย”
ยพลรุ่นิถึำพูอนายสิน เาแปลใอย่ามา ะเอามือุมแผลที่หน้าอ
ันอโทษ
“ันอโทษอย่าั้นเหรอ?”
“อะไรรับ ุพล?” วีรวิทถามึ้นมา
“อ๊ะ อ๋อ เปล่ารับ” ยพลรีบปิเสธ “ะให้แม่เห็นบาแผลนี้ไม่ไ้เ็า ไม่ั้น...”
“ทำไมเหรอ?” วีรวิทถาม
“แม่บอว่าถ้าเห็นผมบาเ็บอี ะให้ลาออาารเป็นนัล่าวิา” เาบอ “ผมไม่ยอมหรอ ้อลาอมันลนรให้ไ้”
“แมุ่ว่านานั้นเลยเหรอ?” วีรวิทถามพลาส่ายหน้า “ุอุส่าห์ทำเพื่อเา เาไม่เห็นวามีเลยเหรอ?”
ยพลส่ายหน้า ่อนะบอ “ผม้อไปพัฟื้น่อนล่ะ ุวิทะหา่อไหม?”
“ใ่สิ” วีรวิทอบ
“ั้นวา็อยู่่วยุวิทละัน” ยพลพู
“ไม่เอา หนูะลับบ้านับพี่พล” วาสินีบอ
วีรวิทมอหน้าวาสินีอย่าไม่อบในิหน่อย ถึเธอะบอว่าูแลัวเอไ้็เถอะ แ่อย่าไร็เป็นแ่เ็ม.ปลาย ะมาสู้รบอะไรไ้?
“ั้นลับัน” ยพลบอ วาสินีึเินามหลัเาไป ส่วนวีรวิท เาออล่า่อ
เมื่อมาถึบ้าน เา็เินทะลุำแพเ้าไปในห้อน้ำ แล้วรีบเปลี่ยนุเป็นุอยู่บ้าน เพื่อไม่ให้แม่สัเเห็นวามผิปิ
“แล้วพี่ะ่อนแผลไม่ให้แม่เห็นไ้ไ?” วาสินีถาม
“็้อพยายามล่ะ” เาบอ “โอ๊ย เ็บั”
วันรุ่ึ้น ยพล็อาบน้ำโยพยายามไม่ให้โนแผลบริเวหน้าอ ่อนะแ่ัว้วยุนัศึษา และเอาเรื่อแบบับอาวุธใส่ระเป๋าไป้วย
เาบอลาแม่ แ่แม่ไม่หันมามอเาเลย เาถอนหายใ่อนะปิประูบ้าน
เมื่อมาถึมหาวิทยาลัย เา็เ้าไปในโรอาหารที่สร้าใหม่ ็พบนยนาำลันั่ิน้าวราแอยู่นเียว
“อ้าว นา? มาเ้าันะ”
“อ้าว? พล” นยนาทั “เป็นยัไบ้า?”
“อะไรเหรอ?” เาถาม
“็หน้าที่พล้อออล่าวิาไม่ใ่เหรอ? เป็นไบ้า?”
“็เพิ่ไ้แผลมาสๆ ร้อนๆ เลย” เาบอพลาับที่หน้าอ้านวา “ีนะ ไม่โนหัวใ”
“ายแล้ว วิานายสินเลวร้ายนานั้นเลยเหรอ? แล้วพลเป็นอะไรมาหรือเปล่า?”
ยพลอบว่าไม่เป็นไรมา แล้ว็อึ้ไปนิหน่อย เาหวนิถึำพูอนายสิน ่อนที่เาะใ้ระแสไฟฟ้า็อใส่ยพล
ันอโทษ
“แปล?” ยพลเอ่ยึ้น
“อะไรแปลเหรอ?” นยนาถามึ้น
“็นายสินน่ะสิ” เาเล่า “เาล่าวว่า ‘ันอโทษ’”
“หา?” วาสินีที่ไ้ยิน็อ้าปา้า นยนา็้วย
“อโทษ?” นยนาหัวเราะ “ะมาสำนึผิอะไรอนนี้? ันอโทษเหรอ? มันโหน่ะแหละ”
แ่ยพลไม่ไ้ิแบบนั้น นายสินมีสีหน้าท่าทาสำนึผิ แล้ว็ูเศร้าริๆ เาหวนนึไปถึเ้าอบ้านที่ยอมให้นายสินอาศัยอยู่้วยโยไม่แ้ำรว
อย่าไปล่าเาอีเลย ปล่อยเาไปเถอะ
“มันหมายวามว่าไ?” ยพลถาม “าร่อเนื่อ สำนึผิเป็น้วยเหรอ?”
“ใ่” นยนาั้าวเ้าปาแล้วเี้ยวุ้ยๆ “มันโหนั่นแหละ”
“ไม่นะ ท่าทาเา...ูสำนึผิริๆ”
“สำนึผิ? แ่หลัา่านและทำลายมหาวิทยาลัยเนี่ยนะ?” นยนาส่ายหน้า “นาไม่เื่อเ็า”
วาสินี็้วย เธอไม่เื่อว่านายสินะสำนึผิริๆ แ่ว่า ยพลำลัรุ่นิอะไรบาอย่า
าบเรียนมาถึ ยพลแบระเป๋าที่ใส่ทั้ำรา และเรื่อแบบนัล่าวิาและอาวุธเอาไว้้วย ถือเ้าไปในห้อ พอนอื่นเห็น็พาันนินทาเา
“อย่าไปสนใเสียนเสียาเลย” นยนาปลอบเา
“ไม่หรอ พลินแล้ว” เาบอยิ้มๆ
ลอเวลาาบเรียน ยพลเรียนไม่รู้เรื่อเลย เาเอาแ่รุ่นิถึท่าทาอนายสิน ทำไมมันูอ่อนแอพิล?
“ันอโทษ? เหรอ?” เาพึมพำ
“ยพล” อาารย์เรียเมื่อเห็นเานั่เหม่อลอยอยู่ “ำอบอโทย์นี้เท่าไหร่?”
“เอ้อ” ยพลไม่ไ้ฟัอาารย์ เายืนึ้นแล้ว็อบ “อโทษรับ ผมไม่ทราบ”
“เธอเป็นอะไรไปน่ะ? ทำไมูเหม่อลอย ไม่ั้ใเรียนเหมือนที่ผ่านมา” อาารย์ว่า
“อโทษรับ ผมะั้ใเรียนละ ผมเผลอิอะไรไปนิหน่อย” เาบอ
“ิถึเรื่อพพาอาวุธมาโรเรียนล่ะสิ” ริภพแอบแวะใส่เา แ่เาไม่ไ้ว่าอะไร เาั้ใเรียน่อไป
“หืม? อนนี้พลทะเลาะับแม่เหรอ?”
าบพัลาวัน นยนา็มาิน้าวับเา วาสินีเห็นแบบนั้น็ยินี ที่ทั้สอเ้าใันไ้สัที
“ใ่ เาอยาให้พลเลิเป็นนัล่า แ่พลอบอาีพนี้แล้ว” เาบอ
“ะว่าไป มัน็เสี่ยนะ” นยนาว่า “พล็น่าะเลิ”
“ไม่ มัน่าเพื่อนพลไปหลายน พลไม่มีวันให้อภัย ้อลาอมันทั้เป็นลนรให้ไ้ ้อทรมานให้ถึที่สุ”
ยพลล่าวอย่าโรธๆ แ่พอนึถึท่าทาอนายสินในวันนั้น เา็เริ่มใอ่อนนิหน่อย
าลับาบ้าน วาสินีเินทะลุผ่านบ้านเ้าไป ส่วนยพลเปิประูบ้านเ้ามา
“อ้าว?” แม่เาหันมาหาเรื่อใส่ทันที “เปิประูเ้า็เป็นเหรอ?”
“แม่” เาเรีย “หยุวนผม่อน”
“็พลไม่ทำามแม่สั่ มีอยู่เรื่อเียวเนี่ยแหละที่แม่รับไม่ไ้” แม่เาบอ “ถ้าพลเป็นเหมือนพ่อะทำไ?”
เาไม่อบ แ่มอปิทินที่เวลาเหลือน้อยลทุวัน เานั่ล้าๆ แม่
“แม่ อย่าโรธันเลย เวลาเหลือน้อยลทุวันแล้ว เรามาีันเถอะ”
ฝ่ายแม่็ถอนหายใ
“แม่รู้ว่าพลรัแม่ แ่พลไม่ำเป็น้อทำนานี้็ไ้”
“้อทำสิรับ ไม่ั้นผมเสียแม่ไปแล้ว” เาบอ “เหลือเวลาอีไม่ถึเือน ผมะอยู่ับแม่ให้มาที่สุ”
แม่มอเาอย่าเป็นห่ว ยพลัสินใเปลี่ยนเรื่อ
“แม่ิน้าวหรือยั?” เาถาม “ถ้ายัเี๋ยวผมทำให้”
“อืม” แม่เาพยัหน้า ยพลึเปิู้เย็น เอาวัถุิบมาทำอาหาร
ืนนั้น วาสินีนอนไม่หลับ ยพลำลัทำานอยู่ เาเปิโมไฟั้โ๊ะ และปิไฟในห้อเพื่อไม่ให้รบวนแม่ที่นอนหลับไปแล้ว
“เหลืออีี่วัน พี่?” วาสินีถาม
“อะไรเหรอ?” เาถามลับ
“็วันที่แม่พี่....้อไปไ?”
ยพลลอใ้นิ้วมือนับ “็ไม่ถึสิบว่าวัน”
วาสินีอใไม่ไ้ ถ้าแม่ยพลเสียแม่ไปริๆ ยพละทำอย่าไร่อไป?
“แล้วถ้าแม่พี่เสียไปริๆ ล่ะ?” เธอถาม “พี่ะทำไ่อ?”
เาเยหน้าึ้นาำรา ่อนะิ
“็...เสียใมั้?”
วาสินีปลอบใเาโยารเอามือบบ่า ยพลบอว่าไม่เป็นไร
เานึสภาพไม่ออเลย วันที่้อาลาับแม่ เาะทำอย่าไรี? นึไม่ออเลย
พอทำานเสร็ เา็ล้มัวลนอนบนฟูเ่าๆ วาสินี็เอนัวนอนล้วย
วัน่อมา เา็ไปมหาวิทยาลัยอีรั้ ยัมีนแอบุบิบนินทาเาเหมือนเิม แ่เาไม่สนแล้ว เามอเห็นนยนา แ่นั้นเา็พอใแล้ว
“พล เป็นอะไร? สีหน้าไม่ีเลย” เธอถาม
“อ๋อเหรอ?” ยพลับใบหน้าัวเอ “อ่านหนัสือึมั้”
“ทานอะไรมาหรือยั?”
“ยัเลย”
“ั้นไปโรอาหารันเถอะ” นยนาัวน ะที่ิน้าวันอยู่ นภัทร็เินเ้ามาในมหาวิทยาลัย พราามหายพล
“มันอยู่ไหนนะ?” เาถือล้อไว้พร้อม “เราไ้สู๊ปเ็มาแล้ว ิเหรอว่าะปล่อยไป่ายๆ”
นภัทริว่ายพลน่าะำลัินอาหารเ้าอยู่ เลยเ้ามาในโรอาหาร็เอยพลนั่ับนยนาริๆ ้วย เาถ่ายรูปยพลเอาไว้ทันที
“เอ๊ะ?” ยพลเห็นนั่าวนนี้็โมโห “ุอีแล้ว”
“ใ่ ันัไม่ปล่อยหรอ” นภัทรแสยะยิ้ม “บอมานะ นัล่าวิาืออะไร? แล้ววิานายสินมาเี่ยว้ออะไรับเรื่อนี้?”
“ะบอให้็ไ้” ยพลพู ทำเอานยนาใ
“พล”
“ุามผมมาสิ” เาเรียให้ออไปนอโรอาหาร พร้อมับล้วเ้าไปในระเป๋า หยิบปืนลมือึ้นมาสวมที่มือวา
“ไหน บอหน่อย เรื่อราวมันเป็นยัไันแน่?” นภัทรเรียมสัมภาษ์ ยพลเล็ปืนล แล้วยิระสุนรัวใส่บริเวพื้นที่นภัทรยืนอยู่ เาร้อ้า! แล้ว็วิ่หนีหายไปเลย
“ให้มันรู้ะบ้า” ยพลพู พลาลับไปนั่ิน้าวับนยนา่อ
“พลทำอะไรน่ะ?” นยนาหันไปมอนภัทรที่วิ่หนีออาโรอาหาร
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอ” เาว่า “อาหารอร่อยีนะ”
ความคิดเห็น