คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : ไม่ให้อภัย
อนที่ 22 – ไม่ให้อภัย
สี่สัปาห์ผ่านไป
แล้ว็มาถึวันที่มหาวิทยาลัยเปิเรียนหลัา่อมแมสถานที่เสร็แล้ว ยพลพเรื่อแบบนัล่าวิาพร้อมอาวุธไป้วยเผื่อเิเหุาร์แบบเมื่อ่อนึ้นอี เาออาบ้านไปพร้อมับวาสินี ะแม่ำลัหลับอยู่
เมื่อไปถึ เา็พบว่าอาารถู่อมแมแล้วริๆ ้วย ทุอย่าลับมาเป็นปิ แ่ที่ไม่ปิ็ือ บรรานัศึษา่ามอเาเป็นาเียว
ยพลรู้สึถึสายาอนรอบ้า แม้แ่อาารย์ ็ไม่แปลหรอ เพราะภาพใน่าว และอนที่เาบอให้นอื่นรีบหนีไป มันทำให้นสสัย
“พี่พลอุส่าห์่วยน” วาสินีว่าึ้นอย่าโมโหแทน “แู่สิ นมอเหมือนพี่เป็นัวประหลาเลย”
ยพลแอบโรธนั่าวายนนั้นเหลือเินที่ทำแบบนี้ ะเาเ้าไปนั่ในโรอาหารที่ถู่อมแมเรียบร้อยแล้ว ็มีแ่นมอและุบิบเา
ยพลทนสายานไม่ไหว เาเินไปเ็บาน ่อนะเ้าเรียนเลย แ่ไม่วายเหมือนหนีเสือปะระเ้ เพื่อนๆ ในห้อ่า็มอเาเป็นสายาเียว
“นัล่าวิา?”
“มันไปเอาปืนมาาไหน?”
“มันพปืน้วยเหรอ?”
เสียนินทาัมาให้ไ้ยิน ยพลทำเป็นไม่สนใ ะที่วาสินียืนอออย่าเอาเรื่อ
“นี่หรือ่าอบแทนอนที่่วยเหลือทุน?” วาสินีว่าอย่าไม่พอใ แ่ไม่มีใรไ้ยินเธอ “พี่พลอุส่าห์่วยทุน แ่ทุนลับมอเาเหมือนัวประหลา”
“่ามันเถอะ น้อ” ยพลพูเบาๆ ะที่เสียุบิบยัไม่หยุ
นยนาเ้ามาเรียน เธอ้อมอยพลที่ำลัมอออไปนอหน้า่า แ่็ไม่พูอะไร
“ยพล” อาารย์ที่สอนเ้ามาเรีย “ท่านบีเรีย”
เิเสียฮือฮาึ้นมาทันที ยพลลุึ้น ว้าระเป๋าไป้วย เินออไปนอห้อ โยมีทุนมอ
“นี่” นยนาว่าเพื่อนๆ “เาอุส่าห์่วยเหลือพวเรานะ ทำไมไปว่าเาแบบนั้น?”
“็เาแปลน่ะสิ” เพื่อนอีนหันมาอบ “ู่ๆ มาพปืนในมหาวิทยาลัยไ้ไ? บาทีพลนั่นแหละเป็นน่อเรื่อ”
“มันะเินไปแล้วนะ!” นยนาึ้นเสียใส่เพื่อน ริภพที่นั่ฟัอยู่็พูึ้น
“็นาอบพลน่ะสิ ถึไ้หน้ามืามัวไปหลมันนโหัวไม่ึ้น”
“ภพ” นยนาหันไปหา “ถ้าพูแบบนั้นอี นาะเลิบละนะ”
ริภพยัไหล่ ่อนะหันไปสนใารเรียน
ที่ห้อบี ยพละำลัถูสอบสวนเรื่อพอาวุธมามหาวิทยาลัย
“ผมเ้าใว่าุ้อาระ่วยทุน” ท่านบีประำะบอ “แ่เ็นัศึษาะมาพปืนไม่ไ้”
ยพลนิ่เียบ พลาภาวนาในใว่าอย่าให้ท่านบีรวูระเป๋าเลย
“ไหน เปิระเป๋าให้ผมูสิ ว่าุพมันมาอีหรือเปล่า?”
ยพลถอนหายใ เายระเป๋าึ้นและเปิมันออมา
ปราว่า้าใว่าเปล่า เหลือแุ่เรื่อแบบนัล่าวิา ยพลสสัยว่าปืนหายไปไ้อย่าไร?
“ุเ็บเอาไว้ที่บ้านแล้วสิ?” ท่านบีถาม ยพลนิ่เียบ ไม่พูอะไรเลย เาหันไปทาวา็เห็นเนภพถือปืนอเาอยู่ เป็นฝีมือเนภพนั่นเอที่เอาปืนออมาาระเป๋าเา
“ุ่วยบอไ้ไหมว่ามันเิอะไรึ้นับมหาวิทยาลัยอเรา ุถือปืนไล่ล่าใรสัน ุ้อรู้แน่ว่าใรือนร้าย?”
ยพลลำบาใที่ะพู เนภพสั่ให้เาหุบปา ่อนะัารอะไรสัอย่าับท่านบี
“ออไปไ้แล้ว”
“หา?” เาุน
“เสร็ธุระแล้ว ออไปไ้แล้ว”
เาออไปาประูอย่าุน เนภพทำอะไรสัอย่าับวามทรำอท่านบี เมื่อเาออมานอห้อ เนภพ็ออมา้วย
“อบุมานะรับ ุเน”
“ทาเรา้ออโทษนะ ที่ไป่วยเหลือไม่ทัน” เนภพล่าวอย่ารู้สึผิ “ไอ้สิน มันร้ายริๆ”
“ผมไม่มีวันให้อภัยมัน” เาบอ “ผมะล่ามันเอ”
เนภพถอนหายใ “เออ เี๋ยวุวิท็ะหายแล้ว ออามล่าไ้แหละ”
“ริหรือรับ?” เาโล่ใ “แล้วนภลเป็นไบ้า?”
“็เ็บหนั แ่็ทุเลาลแล้ว” เนภพบอ
“มันเป็นวามผิผมเอ” เาพู “ที่ามล่าไอ้สินนมันแ้นนมาถล่มมหาวิทยาลัยผม ผมไม่ยอมให้อภัย”
“อย่าพูอย่าั้นเลย” เนภพเือน “ไม่ใ่วามผิอุหรอ ถ้าะผิ พวเรา็ผิทั้หมนั่นแหละ”
ยพลมอหน้าเนภพ่อนะยมือไหว้ “อบุรับที่ปลอบ”
“ไม่เป็นไร” เนภพยมือไหว้อบ “ว่าแ่อาวุธปืนลูอใ้ับนายสินไม่ไ้แล้วมั้ ผมะหาอาวุธใหม่ให้ ใหุ้วีรวิทเอามาให้ละัน ผมอปืนลูอืนนะ”
“รับ” เาถอนหายใ แล้วเนภพ็หายไป เา็ลับึ้นไปเรียน่อ
าบพัลาวัน ็ยัมีเสียุบิบนินทามาให้ไ้ยิน ยพลอยาะป่าวประาศเหลือเินว่าริๆ แล้วมันเิอะไรึ้น? แ่ถ้าเาทำแบบนั้น เาไ้เิแน่
นยนาเป็นห่วเาที่โนท่านบีสอบสวน เธอึยอาหารมานั่ิน้วย วาสินียับไปนั่อีเ้าอี้
“ท่านบีว่าไบ้า พล?” เธอถาม
“อ๋อ เา็...” เานึว่าะพูอย่าไรี “ล่าวอบุน่ะ ที่่วยนเอาไว้”
“ใ่ พล่วยน แ่นอื่นๆ ลับมอว่าพลไม่ี นาไม่อบเลย”
วาสินีออมยิ้มไม่ไ้ ะมอทั้สอุยัน
“พล” เธอถาม “บอมาเถอะ ทำไม้อเอาอาวุธมามหาวิทยาลัย้วย?”
“พลอแ่เรื่อนี้เรื่อเียวริๆ นะ” เาบอ “พลมีเหุผลละัน”
“แล้วมันเป็นเหุผลที่นารู้ไม่ไ้เหรอ?” เธอถามอย่าไม่เ้าใ
“ะว่ายัั้น็ไ้” เาบอ “ือ เรื่อนี้เป็นเรื่อให่น่ะ”
“ให่แ่ไหน นา็รับฟัไ้” เธอบอ “บอมาเถอะ”
ยพลหันไปมอหน้าวาสินี วาสินีพยัหน้า
“เออ ็ไ้” เาัสินใบอวามริไป “พลเป็นนัล่าวิา”
“นัล่าวิา? แบบใน่าวบอเหรอ?”
“ใ่” เาอบ “นอาหน้าที่เรียน พลยัมีหน้าที่เป็นนัล่าวิา อยามหาวิาที่หลเหลือในโลมนุษย์ไปึ้นสวรร์หรือลนร อาวุธที่นาเห็นน่ะ เป็นอาวุธประำัวอพลเอ”
นยนาทำสีหน้าสสัย ยพลเห็นเ้า็บอ
“เหลือเื่อล่ะสิ?”
“ไม่หรอ” เธอบอ “อ๋อ แบบนี้นี่เอ ็เรื่อเล็นี่ ทำไม? ลัวนาะเอาไปบอนอื่นเหรอ?”
“เปล่า...” เาโห เา็ลัวว่านยนาะเอาไปพูให้นอื่นฟัริๆ
“นาไม่บอหรอ” เธอพู “เพราะี้ใ่ไหม? พลถึุยับวิาไ้ พลเห็นผีไ้ใ่ไหม?”
“ใ่” เายอมรับ
“บอมาแ่แร็หมเรื่อแล้ว” นยนายิ้มออมาในที่สุ “รับรอนาไม่บอใรหรอ”
“็ีแล้วนา เราไม่อยาให้เรื่อมันระายไป เี๋ยวนะยิ่มอเราเป็นัวประหลา”
“นาไม่บอหรอ”
ทั้สอนิ่ไปพัหนึ่ ่อนที่ยพละพูออมา
“เออ พลมีมือถือแล้วนะ” เาบอ “อเบอร์นาหน่อยสิ”
“ริเหรอ?” เธอถามอย่ายินี “ั้นบอเบอร์มา เี๋ยวนาโทรยิไป แล้วเฟะ”
เาทำแบบนั้น แล้ว็บันทึเบอร์อนยนาไว้
“แ่นา้ออยู่ห่าๆ พลไว้นะ” เาเือนให้เธอระวั
“ทำไมล่ะ?” เธอถาม
“็นที่ทำลายมหาวิทยาลัยเรา เป็นน...ไม่สิ เป็นวิาที่เราำลัามล่าอยู่น่ะสิ” เาบอ
“ใรเหรอ?”
“นายสิน” เาบอออมา “าร่อเนื่อที่หนีานร มายัโลมนุษย์ มัน่านมามาแล้ว”
“ายแล้ว อนมีีวิ็่านไปมา นี่นาายไปแล้ว ยัไม่ทิ้ลายอีเหรอ?” นยนาถามอย่าใ
“อือ” เาอบ “เรื่อ็เป็นแบบนี้แหละ นา็อยู่ห่าๆ พลไว้แล้วัน”
“อืม อบุที่เป็นห่ว” นยนาับมือเา “อบุนะ”
ทา้านสถานีโทรทัศน์ นภัทร็มาเยาะเย้ยประภัสสรที่เาไ้่าวิหน้าเธอไป่อน
“รูปภาพับลิปันไ้ออรายาร้วย” นภัทรแสยะยิ้มอย่าน่าเลีย “สมน้ำหน้า”
“ุมันละเมิสิทธิส่วนบุล” ประภัสสร่า “ุไม่ไ้สนใเลยว่านที่เป็น่าวะโนอะไร”
“็แเล่นไม่ทำ่าวนี้เอนี่” นภัทรเยาะเย้ย “ปล่อยให้ันแย่ไปไ้”
ประภัสสรยืนึ้น แล้ว็สวนหมัไปที่หน้านภัทรนเาล้มลไปอับพื้น ฝ่ายนภัทรใมา
“เฮ้ย! แทำันทำไมวะ?”
ประภัสสรหายใเ้าอออย่ารุนแร้วยวามโรธ ่อนที่ะี้หน้า
“แมันไม่มีรรยาบรร” เธอ่า “ิะเอาแ่่าวอย่าเียว”
“็เหมือนแนั่นแหละ!”
“ไอ้นภัทร!” ประภัสสระเ้าไปรุม แ่เพื่อนๆ อเธอพาันรั้ัวเธอไว้ นภัทรเ็เลือที่มุมปา ่อนะวิ่หนีออไปารนั้น
“ปล่อยไ้แล้ว” เธอบอเพื่อนๆ ่อนะมอหลันภัทรอย่าหัวเสีย “ไอ้นี่ นิสัยไม่ีริๆ”
“หืม? ที่พลเป็นนเียบๆ ็เพราะมอเห็นวิาไ้เหรอ?”
นยนาุยับยพลที่ร้าน๋วยเี๋ยว เายอมรับ
“ใ่ มีแ่ผีมาให้พล่วยเหลือ พล็เลยหม่นหมอ ลายเป็นนไม่สุสิับใร”
“ถ้านาเป็นแบบพล นา็เหมือนันแหละ” เธอบอและับมือเา “นาเ้าใพลนะ”
วาสินียิ้มแย้มที่ทั้สอเ้าใันนไ้ ยพล็ับมือนา
“อโทษนะ ที่ไม่ไ้บอนาเรื่อนี้”
“พลไม่ไว้ในาสินะ” เธอบออย่าุ่นเือใ
“ไม่หรอ” เาโห ริๆ แล้ว็ลัวแบบนั้นริๆ “พลแ่ไม่อยาให้นามายุ่ับเรื่อนี้”
“โลหลัวามาย สวรร์ นร มีริๆ ้วยสินะ” เธอบอ “ายล่ะ นา้อรีบทำบุแล้ว ไม่ั้นนรแน่”
“นีอย่านาไม่นรหรอ” เาว่า “แ่อย่าลืม นา้อระวััวนะ อยู่ใล้พล เี๋ยววิาไอ้สินมันะามมา”
“นั่นสิ” เธอพู “นแบบนั้น ไม่มีทามีวามรัไ้หรอ”
ฝ่ายนายสิน เาเินทอน่อมาไลแล้ว พลารุ่นิถึเรื่อในอี อนที่เา่านนหนึ่้วยวามึะนอเหมือนเิม
“ุ่าสามีันทำไม?”
เสียผู้หินหนึ่ที่ำลัั้ท้อลูถามทั้น้ำา ะอศพสามีที่เายินเสียีวิแล้ว็ร้อไห้ เป็นเพราะอาารมึนเมาอเาแท้ๆ
“ุ....แล้วันับลูะอยู่ับใร?” หิสาวั้ท้อร้อไห้โฮ นายสินที่ถือปืนอยู่ มอภาพนั้นนิ่ๆ ่อนะเินหนีไป
เาถอนหายใ ะเินออไปามทาเท้า รู้สึเศร้าอย่าบอไม่ถู เามอมือัวเอ ที่เปื้อนเลือนมามามายหลายนแล้ว
“บ้าะมั” เาส่ายหน้า “เราทำอะไรลไปเนี่ย?”
เาเ็บาบไว้้าัว พลามอึ้นไปบนฟาฟ้า สวรร์เหรอ? นเลวอย่าเาไม่มีทาึ้นสวรร์หรอ
“แ่เรา็...” เาพึมพำ “อยาะ...”
เ้าสู่ลาเือนที่สอแล้วสำหรับเวลาอแม่ยพล เาาบาทวันที่ เหลือเวลาอีเพียเือนรึ่ เา็้อเสียแม่ไปแล้ว
ยพลถอนหายใ ลอเวลาที่ผ่านมา แม่ไมุ่ยับเาเลย โมโหเาที่ใส่เรื่อแบบ ออล่าทุวัน เผื่อะเอนายสินบ้า แ่อนนี้เาทำไม่ไ้แล้ว เพราะไม่มีอาวุธะับ
“แม่” เาเ้าไปอ้านหลัแม่ แม่เย่าัวออ
“ไม่้อมาพูับแม่”
“โธ่ แม่ะอนไปถึเมื่อไหร่?” เาถาม “เวลาเราเหลือน้อยเ็มทีแล้วนะ มาุยันเถอะ”
“แม่ะุย็่อเมื่อเราน่ะ เลิเป็นนัล่าวิา” แม่ปรุอาหารโยไม่หันมามอเา
“ผมทำไม่ไ้ บอแล้วไ มัน่าเพื่อนๆ ที่มหาวิทยาลัยผม”
เาบอสาเหุออไป แ่แม่็ไม่ยอมเ้าใ แม่ถือานอาหารและเินเลี่ยผ่านเาไปเลย
ฝ่ายวาสินีที่หายัวไป ำรวออรว้นบ้านร้า ที่มี้นล้วยนาบ้า แ่ไม่เอ ผู้ำับเาว่า นร้ายน่าะออารุเทพฯ ไปแล้ว
“แล้วะทำยัไล่ะ?” นายำรวถามัวเอ “เหมือนไม่มีแผนที่นำทาเลย”
ะเียวัน นายเอัย็ื้อ้าวมาินที่บ้านร้า เาเมียมอรถที่โมยมา ออยู่ใล้ๆ บ้าน ่อนะมอวาสินีที่นอนบนเียอย่าเป็นห่ว
“วา...เมื่อไหร่วาะื่นเสียทีล่ะ?” นายเอัยพูพร่ำนเียว “หรือว่าวาเลียเอ เลยไม่อยาื่นึ้นมาุย”
“ใ่สินะ ็เอมันน่าเลียนี่” เาว่าัวเอ “วาถึไม่อบไ”
แล้วเา็เอามือทุบศีรษะัวเออย่าแร วิ่เ้าไปเะำแพนบ้านทั้หลัสั่นรืนๆ เารู้ัว ลัวบ้านะพั ็เลยหยุอาละวา
เอัยเินไปหาร่าอวาสินีในุนัเรียนที่ำลันอนอยู่อีรั้
“วา ื่นเถอะ เออยู่นเียวแล้ว มันเหา...”
ทาวาสินี เธอ็นึเป็นห่วร่าัวเอึ้นมา ไม่รู้เอัยะทำอะไรับร่าเธอหรือเปล่า? แ่ถ้าทำริ เธอ็้อรู้สึสิ เหมือนอนถูับ้อมืออนนั้น
“ป่านนี้ำรวยัหาบ้านร้าไม่เอเลย” เธอว่าับยพล “หรือมันะอยู่่าัหวั พี่?”
“พี่ะไปรู้ไ้ไ?” ยพลอบ เาหุหินิหน่อยเรื่อแม่
“ใ่แหละ อยู่่าัหวั” เธอาเาเอา “ไม่ั้นป่านนี้ำรวหาเอแล้ว”
เาไม่พูอะไร วาสินีึยับเ้ามาใล้
“วายินี้วยนะ”
“ยินีอะไร?” ยพลถามโยไม่มอหน้าาหนัสือ
“ที่พี่นาับพี่พลเ้าใันสัที”
ยพลเยหน้าึ้น และมอเธอ
“แ่อย่าไร พี่็เห็นเธอเป็นเพื่อนสนิทเท่านั้นแหละ” เาบอ “ไม่ไ้เป็นอะไรมาว่านั้น”
“แหม สสารพี่นานะ” วาสินีเอ่ย “เาอุส่าห์อบพี่”
“นี่ พอเถอะ” ยพลห้าม “พี่ะทำาน ะไปไหน็ไป ไป”
“โธ่ ไล่ เี๋ยว็ไปริหรอ” เธอเอ่ยอย่าอนๆ ่อนะเินทะลุร่าออาำแพไป ยพลมอเธออย่าเหนื่อยในิหน่อย พลาิว่า ป่านนี้ นายสินะไปอยู่ที่ไหน? ทำไมเาไม่่อเรื่อ?
“ไอ้สิน ัน้อ่าแ้วยมือนี้ให้ไ้เลย” เาำหมัแน่น “รอใหุ้วิทหาย่อนเถอะ ะัารมันเอ”
“หายีแล้วรับ”
ยพลใ เมื่อเห็นวีรวิทอยู่้าวาเา
“ุวิท! ใหม”
“อโทษๆ” วีรวิทว่า “เออ ผมเอาอาวุธิ้นใหม่มาใหุ้ เป็นปืนลมือน่ะ ลอใู้สิ”
เารีบสิ่ทีู่เหมือนถุมือแ่ทำาเหล็ แล้ว็มี่อยิระสุนห้า่อ “ะให้ลอยิเี๋ยวนี้เลยหรือรับ?”
“บ้าเหรอ?” วีรวิท่อว่า “ืนยิบ้าน็พัพอี ุภูมิเาัแปลใหม่ ให้ระสุนยิไ้โยไม่มีวันหม”
“โห อบุมารับ” ยพลอบใ “แล้วุไ้อาวุธใหม่มาหรือเปล่า?”
“ไ้” วีรวิทโวปืนใหู้ มันเป็นปืนที่มีลำล้อให่มา และนาเหมาะมือทีเียว
“มันยิอะไรออมาไ้รับ?”
“อ๋อ ระเบิน่ะ” วีรวิทพูเหมือนไม่สนใเท่าไหร่ “สามารถยิลูระเบิออมาไ้สามลู รับรอใรโน ร่าายระเบิแน่”
ยพลลืนน้ำลาย ะมออาวุธใหม่อนเอ
“ไ้เวลาามล่าหานายสินหรือยั?” วีรวิทถาม
“ผมพร้อมมาั้นานแล้ว” เาบอ “ถ้าะไป็ไปเลย”
ความคิดเห็น