คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : สังหารหมู่
อนที่ 21 – สัหารหมู่
เิเสียรีร้อัมาแ่ไล ยพลับวาสินีหันวับไปทันที ่อนะึ้นอาาร
“เสียใรร้อน่ะ?” เาถาม
“ไม่รู้สิะ แ่เป็นเสียร้อแน่” วาสินีบอ
นยนาามยพลมาทัน เธอ็ไ้ยินเสียรีร้อเหมือนัน แ่ไม่ไ้สนใ เมื่อยพลวิ่เ้ามา เธอ็ัเาให้หยุ
“พล้ออธิบายให้นารู้เรื่อนะ!!”
“นา หลบไป!” ยพลสัหร์ใไม่ี เาผลันยนาให้ออไปห่าๆ แล้ววิ่ไปยั้นออเสีย นยนาถึับอึ้ไปเลย
“พล!”
ยพลและวาสินีวิ่มาถึุที่เิเสียร้อ แล้วเา็เห็นศพนัศึษาายนหนึ่นอนมอเลืออยู่ับพื้น ที่หน้าอเป็นรูโหว่นาให่ เหมือนโนหอเสียบทะลุ
“เฮ้ย!” ยพลเยหน้าึ้นมอ ็เห็นนายสินที่มีแผลบาเ็บ ำลัฟาสายฟ้าไปทั่วมหาวิทยาลัย ระแสไฟฟ้าทำลายอาารนผนัถล่มลมาทับนัศึษาหลายน เิเสียรีร้อและวามโลาหล นยนาเอ็วิ่เ้ามาพอี
“รี๊!!” เธอร้อเสียหลเมื่อเห็นศพน ยพลึปืนลูอออาระเป๋าแล้ว็ยิเ้าใส่นายสินทันที
“โอ๊ย!!!!” นายสินร้อลั่นอย่าเ็บปวเมื่อระสุนโนแนเาเ็มๆ “ไอ้เ็มหา’ลัย เป็นเพราะแนั่นแหละ เรื่อแบบนี้ถึเิึ้น!”
“แหยุ่านเี๋ยวนี้นะ!!” ยพลร้อออมา วาสินี็ั้เป้าเล็ไปที่นายสิน ะที่นยนาเห็นยพลถือปืนลูอและลั่นไใส่ใร็ไม่รู้ที่เธอมอไม่เห็น
“พล! พลพูับใรน่ะ?”
“นา ระวั!!” ยพลวิ่เ้ามาันระแสไฟฟ้า เาับัวนยนา้มหลบทัน่อนที่ระแสไฟฟ้าะเียศีรษะพวเาไป นายสินสลายร่าลายเป็นวัน และพุ่ไปที่อื่น
“ายห่าแล้ว เปลี่ยนุไม่ทันแล้ว้วย” ยพลัฟันอย่าโมโห เามอูศพนัศึษาที่นอนายลาพื้น นัศึษานอื่น็มามุเหมือนัน ่ามอมาที่เาเป็นาเียว เพราะเาถืออาวุธปืนลูออยู่
“ทุน! ออามหาวิทยาลัยไปเี๋ยวนี้!” เาะโนสั่ ฝ่ายนัศึษานอื่น็พาันมอเาอย่าุน
“รีบไปสิ! ออามหาวิทยาลัยเี๋ยวนี้ อันรายแล้ว!”
“พล อันรายอะไร? นี่พลเป็นอะไรน่ะ?” นยนาที่มอไม่เห็นทั้นายสิน ทั้ระแสไฟฟ้าถามึ้น
“นา! ออไปเี๋ยวนี้ พลเป็นห่วนะ! รีบหนีออามหาวิทยาลัยไปเร็ว” เาะโนไล่นอื่นๆ ้วย “ออไปามหาวิทยาลัยะ!!!”
สั่เสร็ เา็รีบวิ่ามนายสินไป วาสินีามไปิๆ นยนารู้แล้วว่าเิเหุไม่ปลอภัยึ้น เธอเลย่วยยพล
“ออไปเร็ว!!” เธอสั่ทุนที่ยัยืนอยู่ “ไปเร็วๆ สิ!!!”
บรรานัศึษาึ่อยๆ ทยอยออามหาวิทยาลัยอย่าสับสน ยพลวิ่เ้าไปในโรอาหาร ็พบนายสินำลัวาาบลาอาาศ
“ทุน! ้มลหลบ่ำเร็ว” เาะโนสั่ทุนในโรอาหาร ทุนมอเา้วยวามใ นายสินปล่อยระแสไฟฟ้าไปทั่วโรอาหาร นมันระเบิโ๊ะและเ้าอี้ที่นัศึษานั่อยู่ มีนบาเ็บมามาย วามื่นระหนเิึ้นทันที ระแสไฟฟ้าพุ่เ้าไปในร้านอาหารและโนถัแ๊ส
ูม!!!!
โรอาหารว่ารึ่ถูแรระเบิทำลาย นัศึษาว่า่อนโรอาหารร่าปลิวระเ็นออไปภายนอ แนาหลุาร่าาย เลือไหลโทรม บานถูไฟลอทั้เป็น ยพลพยายามะ่วยเหลือนบาเ็บ แ่เาเอ็มอไม่่อยเห็นเพราะมีวันโมอยู่
นายสินยัไม่ยอมหยุทำลายมหาวิทยาลัย เาพุ่ออไปยัึอาาร ่อนะใ้ระแสไฟฟ้า็อทำลายทาเินบนึนพัทลาย นัศึษาที่เผลอเินเ้าไปลไปั้นล่าหลาย่อหลายน ทุนบาเ็บ ระูที่าหั แ่นายสินยัไม่พอใ
ยพลและวาสินีวิ่เ้ามาที่อาารที่ถูถล่ม เาถือปืนลูอ ัให้ปลอระสุนเ่าออมา และเล็ไปที่นายสินที่ำลัใ้ไฟฟ้า็อนัศึษานหนึ่อยู่
“ไอ้เ็มหา’ลัย!!!” นายสินะโนอย่าสะใเมื่อเห็นยพลอยู่้านล่า “นี่ือ่าอบแทน ในารามล่าหาัน ันะ่าให้หมทั้มหา’ลัยเลย!!”
“แ! อย่านะ!!” ยพละโนลับแล้วรีบวิ่ึ้นบันไไปบนอาาร นายสินเห็นันั้น็รีบสลายัวเอไปที่อื่นอี ยพลเห็นันั้น็เลยลาบันไ
ทา้านสถานีโทรทัศน์ บอสอประภัสสร็เรียเธอเ้าไป
“เิเหุสัหารหมู่ที่มหาวิทยาลัยเทโนโลยีพระอมเล้าพระนรเหนือ!” บอสสั่เสียัลั่น “รีบไปทำ่าวะ”
“่ะ” เธอพยัหน้า สัหารหมู่? นร้ายอยู่ในมหาวิทยาลัย ประภัสสรยอมแลีวินเอเพื่อ่าว เธอรีบว้าล้อออไปาที่ทำานทันที นภัทรเห็นันั้น เา็ว้าล้อามไป้วย
นายสินยัทำลายอาาร่อเนื่อ ทำระแ ทำห้อพัอาารย์ระเบิ ยพลที่ไม่ไ้สวมเรื่อแบบนัล่าวิา วิ่ไปทั่วมหาวิทยาลัยนเหื่อ เาพยายามะปป้อทุน แ่เาำลัะเสียทุนไป เป็นเพราะเาเอ ถึไ้เิเรื่อแบบนี้
“ไอ้สิน!” เาะโนลั่น “อภัยให้ไม่ไ้แล้ว แ้อลนรเท่านั้น!!”
ฝ่ายนายสิน เาทำห้อเรียนทั้ห้อเรียนพัทลาย้วยาบิระแสไฟฟ้าเล่มเียว านั้น เา็บินไปึอื่น่อ และอออาละวาฟาฟันไม่ลละ ประภัสสรเินทามาถึมหาวิทยาลัยแล้ว นภัทรที่แอบามมา็มาถึเ่นัน เธอเห็นนัศึษาหลายนวิ่โลาหลออมาามหาวิทยาลัย
“น้อะ! เิอะไรึ้น?” ประภัสสรหยุนัศึษาายนหนึ่ไว้่อนแล้วถาม
“ไม่รู้ อยู่อาาร็พัทลายลมา” นัศึษาายนนั้นพูแล้ววิ่หนีไป ประภัสสรสวนทานวิ่เ้าไปในมหาวิทยาลัย เธอเห็นศพนัศึษานหนึ่ที่นอนเสียีวิมอเลือลาพื้น และนัศึษาหลายนที่ถูเศษอาารพัถล่มทับอยู่ ประภัสสรพยายาม่วยเ็เหล่านั้นที่บาเ็บอยู่ พร้อมับเรียรถำรวและรถพยาบาลให้มาโยเร็วที่สุ
“เิอะไรึ้นน่ะ?” ประภัสสรยัสสัย ะนั้น นภัทร็วิ่เ้าไปในเ้านในมหาวิทยาลัย เาเห็นเปลวเพลิาโรอาหารโหมระหน่ำ และาศพนัศึษาที่เสียีวิมามายระเ็นออมาาโรอาหาร อยู่ในสภาพแนาาระาย มีแ่เลือหลั่เป็นทะเล
“ไอ้น้อนนั้น้ออยู่่วยนแน่” นภัทรเา “เราเรียมถ่ายวิีโอีว่า”
รถำรว รถพยาบาลและรถับเพลิแล่นเ้ามาในเมหาวิทยาลัย และลมือับไฟที่โรอาหาร่อน นภัทรถ่ายรูปเอาไว้เยอะแยะ ะที่ประภัสสรนึึ้นไ้
“นี่มันมหาวิทยาลัยที่น้อพลเรียนอยู่นี่” เธอนึไ้ และออวิ่ามหายพล ฝ่ายยพล เาเหนื่อยเหลือเินับารามล่านายสิน วาสินีเอ็้วย แ่พวเาะยอมแพ้ไม่ไ้
นายสินยัไม่หยุ่อวามรุนแร เาระเบิอาารเรียน ทำให้เิไฟไหม้หลายุในมหาวิทยาลัย บาุรถับเพลิ็ไม่อาเ้าไปไ้ เิเสียรีร้อ้วยวามใและเ็บปวัไปทั่ว นัศึษาหลายนวิ่ออามหาวิทยาลัยอย่าไม่ิีวิ นนบนถนน่าพาันุน
“แหยุไ้แล้วนะ!!!” ยพละโนอย่าหมแร เหื่อเาเ็มร่าาย “หยุ่านะที!!”
“ฮ่าๆๆ!! ทีแบบนี้ทำมาอร้อ” นายสินปราัว ลอยอยู่เหนือพวเาทั้สอ “ำเอาไว้ ใรมาเล่นับัน้อเอแบบนี้”
“แอยา่าน แ็่าันสิ!! นอื่นไม่เี่ยว้วย!!” ยพละโน
“พี่พล!!” วาสินีร้อ
“อ๋อ ัน่าแแน่ แ่้อให้แูเพื่อนๆ อแาย่อน ันถึะ่าแให้าย!!” นายสินวาาบอีรั้ ระแสไฟฟ้าผ่าลา้นไม้นหัรึ่ ะล้มลมาทับยพล แ่เาหลบไ้ทัน
ยพลลั่นระสุนออไป แ่นายสินสลายัวหนีไป่อน ยพละวิ่ไป แ่นภัทรามมาเอพอี
“ฮ่าๆ!!” นภัทรถ่ายภาพยพลเอาไว้ “อ๋อ นัล่าวิามีอาวุธเป็นปืนเหรอเนี่ย?”
ยพลหันไปมออย่าใ นภัทร่อนล้ออัวิีโอไว้ใ้เสื้อ้วย ยพลพยายามะวิ่มาแย่ล้อออไปาเา แ่เาหลบหนีไป่อน นนับประภัสสรที่วิ่เ้ามาพอี
“น้อพล!!” ประภัสสรเรียเสียั “ฝีมือไอ้สินเหรอ!?”
“ไอ้สินอะไร?” นภัทรส่เสียั ประภัสสรเอ็เพิ่เห็นเา “ไอ้สิน ารที่ายไปแล้วน่ะเหรอ? มันเป็นวิาเหรอ?”
“ุมาที่นี่ไ้ไน่ะ?” ประภัสสรุน เิเสียระเบิึ้นใล้ๆ แถวนี้ ทั้หม้มัวหลบล่ำ
“ใระยอมให้แไ้สู๊ปเ็ไปนเียวล่ะ!” นภัทรบอออมา
“นีุ่...” ประภัสสรหันไปเห็นยพล เาออวิ่ามนายสินไปพร้อมอาวุธ วาสินีวิ่ามไป ประภัสสรเอ็วิ่ามไป้วยเ่นัน
นายสินใ้ระแสไฟฟ้า็อนเิไฟลุไหม้อาาร แ่แ่นั้นยัไม่สาแ่ใเา เาทำลายมหาวิทยาลัยไปเรื่อยๆ ะที่นัศึษาทุนพาันอพยพออไปหมแล้ว
“ันไ้่าวเ็แล้ว!!” นภัทรร้ออย่ายินี เารีบวิ่ออามหาวิทยาลัยและลับไปสถานีโทรทัศน์ทันที ะที่ประภัสสรับพวยพลพาันามหานายสิน
“มันอยู่ไหนน่ะ!?” ประภัสสระโนถาม
“ผม็ไม่รู้!!!” ยพละโนลับ “ผมไม่มีเวลาเปลี่ยนเรื่อแบบแล้ว ทุนออามหาวิทยาลัยไปหรือยั?”
นายสินบินอยู่เหนืออาาศ พลามอผลานอเาที่ทำลไปา้านบน ่อนะสลายร่าหายไปพร้อมับาบิระแสไฟฟ้า ฝ่ายยพล ไม่ัสินใามหานายสินแล้ว หลัาไม่มีเหุระเบิอะไรเิึ้นอี ทั้ประภัสสรและเาพาัน่วยเหลือผู้บาเ็บ ให้ส่โรพยาบาลโยเร็วที่สุ
นภัทรไม่รอ้าที่ะเ้าไปในห้อหัวหน้า เาบอับหัวหน้า้วยวามื่นเ้น
“หัวหน้า ผมไ้่าวมาแล้ว!”
ฝ่ายหัวหน้ามอเา และถาม “่าวอะไร?”
“็่าวโมีที่มหา’ลัยเทโนโลยีน่ะสิ ไ้ทั้ภาพ ทั้ลิปเลย” เาบอ “ทั้หมเป็นผลานอนายสิน แล้วผม็ถ่ายรูปนัล่าวิาไ้้วย ะที่เาำลัถืออาวุธอยู่”
“นายสิน?” หัวหน้าเาุน “ารที่ายไปแล้ว ะมาทำลายมหาวิทยาลัยไ้ไ?”
“เาเป็นวิา” นภัทรบอ “แล้ว็มีนัล่าวิา”
“ุพูอะไรอุ ผมไม่เ้าใ”
นภัทรเลยให้บอสอนูลิปที่เาถ่ายยพลเอาไว้ พบว่ายพลึ่เป็นนัศึษาพปืนลูอไว้ับัว ึ่ไม่น่าเป็นไปไ้
“นี่แหละ นัล่าวิา และนั่นืออาวุธอเา”
“็แ่เ็ถือปืน เาอาะเอามาาไหน็ไ้” บอสอเาว่า “ไม่เห็นแปล”
“นี่หัวหน้าไม่เื่อผมเหรอ?” นภัทรเริ่มไม่พอใ
“็ไม่เื่อน่ะสิ วิาอะไร? นัล่าวิาอะไร?”
“ไม่ไ้นะ ผมอุส่าห์ไปหา่าวมา หัวหน้า้อให้ออรายาร ‘เรื่อเ่นเย็นนี้’ นะ”
“เาะหาว่าเราประสาทน่ะสิ นำเสนอ่าวแบบนี้” หัวหน้าปิเสธ นภัทรอึ้ไปเลย ่อนะเินหนีออไปอย่าโมโห หัวหน้าอเาถอนหายใ ่อนะูลิปที่นภัทรถ่ายเ็บมาไ้
นั่าวาหลายสำนัมาทำ่าวีสัหารหมู่ที่มหาวิทยาลัย ประภัสสรเอ็ทำ่าวเสร็ ็บอลายพลที่ำลันั่ึมอยู่
“น้อ” ประภัสสรพยายามปลอบ “ไม่ใ่วามผิอน้อหรอ”
“ผิสิ ผิเ็มประูเลย” เาบอออมาทั้น้ำา “ถ้าผมไม่ยุ่ับมัน มันไม่มา่านัศึษาที่นี่”
“น้อ” เธอับบ่าเา “น้อทำีสุแล้ว อีฝ่าย่าหาที่สมวรไ้รับารลโทษ”
ยพลเ็น้ำา วาสินีเอ็มอเาอย่าเห็นใ
“่อไปนี้ นใล้ัวผม็อันรายแล้ว” เาบอ “พี่เอ็ระวัไว้้วย”
“พี่ไม่ลัวมันหรอ” ประภัสสรบออย่าเ็เี่ยว
“ใ่่ะ วา็ไม่ลัวหรอ” วาสินีว่าึ้น้วย ยพลหันหน้าไปมอเธอ
“น้อหันไปมอใร?” ประภัสสรถาม
“เอ่อ ือ” เาถอนหายใ “เป็นเ็ม.ปลายที่ิหลุาร่าน่ะรับ เธอยัไม่าย เพียแ่ิหลุาร่า พี่มอไม่เห็นหรอ”
“ริเหรอ?” ประภัสสรถาม และัสินใะไม่ยุ่ับเรื่อนี้ “เออ พี่ลับ่อนละัน”
แล้วเธอ็เินาไป ยพลมอาอาารที่ถูไฟไหม้อย่าเศร้าใ ่อนะลุึ้น
“พี่ะไปไหน?” วาสินีถาม
“พี่ะามไปัารมันให้ไ้” เาพู “ปล่อยไว้ไม่ไ้แล้ว ้อ่าเท่านั้น”
“พี่...ใเย็นๆ” วาสินีพยายามปลอบ แ่ยพล็เินออไปแล้ว วาสินีึลุามไป
ในห้อส่อรายาร ‘เรื่อเ่นเย็นนี้’ ภาพับลิปที่นภัทรถ่ายเอาไว้็ไ้ถูอออาาศ
“เิเหุ...ะเรียว่าอะไรีรับ? มหาวิทยาลัยถูทำลายละัน เพราะเรียว่าารสัหารหมู่็ไม่ไ้ เนื่อาไม่มีใรนไหนเห็นนร้ายสัน และนที่ะทำแบบนี้ไ้็ไม่มี้วย ู่ๆ ฮะ ็เิระเบิไฟลุามุ่าๆ ในมหาวิทยาลัย แล้ว็มีอาารถล่มลมา น่าแปลมารับ ไม่รู้ว่าระเบิเิไ้อย่าไร?”
“ทานั่าวอเราไ้มีารถ่ายลิปลิปหนึ่ไว้ไ้้วย่ะ” นัประาศ่าวผู้หิบอ “ไปูันเลย่ะ เป็นภาพที่แปลประหลามา”
แล้ว่าว็นำเสนอภาพยพลที่ำลัถือปืนลูออยู่ แม่อยพลเห็น่าวทาโทรทัศน์็ใมา
“นัล่าวิานี่! นั่นมันอาวุธอเาหรือ?” เสียนภัทรัึ้นในลิป แล้วลิป็ับรนี้
“นัล่าวิาหรือะ?” นัประาศ่าวหิถามนัประาศ่าวาย
“ือทาเรา็ยัหา้อสรุปไม่ไ้” นัประาศ่าวายล่าว “แ่ารที่เ็นัศึษาถือปืนไ้ นับว่าประหลาอย่ายิ่ ไม่ใ่แ่ปืนพ้วย แ่เป็นปืนลูอ”
ประภัสสรนึโมโหนภัทรที่้อแ่ะเอา่าวโยไม่สนใวามเป็นส่วนัวอผู้เป็น่าว อนนี้ยพลัไปทั้มหาวิทยาลัยแน่
ยพลเินอลับมาบ้าน เมื่อมาถึบ้าน แม่เา็ถามทันที
“ลู เิเรื่อ....”
“หยุ่อน แม่” เาห้ามไว้ “หยุถาม่อน ่อนที่ผมะเป็นบ้า”
เาเินเ้าไปในห้อนอนเลย แม่เา็พอเ้าใ ึปล่อยเาไป
“น่า พี่ ไม่ใ่วามผิพี่หรอ มันผิที่ไอ้สิน” วาสินีพยายามปลอบใเา แ่ไม่ไ้ีึ้นเลย
“ลูพล” แม่เาะประูาหน้าห้อ เาไ้ยินเลยถาม
“มีอะไรรับ?”
“ลูไ้ออทีวี้วย รู้ไหม?”
ยพลสสัยเลยออไปู่าว ็พบัวเาเ็มๆ ที่ถือปืนลูอเอาไว้ เ็มหน้าอโทรทัศน์
“นี่มันอะไรันน่ะ?” ยพลุน “ไอ้นั่าวนั่น่อนล้อไว้ใ้เสื้อแน่เลย”
“ลูเสียสละมามาพอแล้วนะ แม่ว่าหยุเถอะ”
“ไม่!” เาบอเสียเ้ม “มันเล่นถึนานี้ ผมไม่ยอมปล่อยมันไว้แน่”
แม่หยุเาไม่ไ้แล้ว ยพลอยู่ในวัเวียนอวามแ้นไปแล้ว ถึแม้เพื่อนๆ นอื่นๆ ะมอเาไม่ี แ่ารทำแบบนี้มัน็เินไป เาไม่มีวันให้อภัยนายสิน
ะเียวัน ฝ่ายนยนาทีู่่าวที่บ้าน ็เห็นยพลที่ำลัถือปืนลูออยู่เ็มๆ หน้าอ
“พลไปเอาปืนมาาไหน? แล้วทำไมถึพปืนไ้?” เธอั้ำถามอย่าไม่เ้าใริๆ “ะโทรหา็ไม่ไ้ ็พลไม่มีมือถือ”
ปราว่ามหาวิทยาลัยหยุไปสัระยะหนึ่เพื่อ่อมแมอาารส่วนที่เสียหาย นายสินที่เห็น่าวผ่านทาโทรทัศน์็หัวเราะลั่น
“ฮ่าๆๆๆ!!! ใรที่มายุ่ับัน้อเป็นแบบนี้”
เาหัวเราะไปพัหนึ่แล้ว็หยุ ่อนะนั่ลริมฟุบาทที่ไม่มีใรมอเห็นเา
“เรามันเป็นปีศานี่เนาะ” เารำพันับัวเอ “ถึไ้ทำเรื่อแบบนั้น โยไม่ิใอะไร...”
“แ่ทำไม ในใเราลึๆ ถึ....” เาถือาบเอาไว้ “ทำไมถึ...?”
เาสับสนับอาารอัวเอ รู้ีว่าสิ่ที่ทำไปมันผิ และเา็พอใ แ่ในอนนี้ เาลับรู้สึสำนึผิ
แ่าสามีันทำไม?
เสียนั้น... ัึ้นในศีรษะอเาอีรั้ เาพยายามะลบเลือน แ่็ไม่อาลบออไปไ้เลย
“อโทษนะ....” นายสินว่าเสร็็ลุึ้นเิน่อไป
ความคิดเห็น