คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : คำโกหก
อนที่ 19 – ำโห
ยพลเลย้อออาบ้าน ไปหาบ้านวาสินี วาสินีเินามเาไป้วย
“ลู” แม่เาเรียไว้ “ะไปไหนน่ะ?”
“เอ่อ” เานึำโห “ไปบ้านเพื่อนน่ะรับ”
“เหรอ? อย่าลับ่ำนะลู”
ยพลยินีที่ราวนี้แม่ไม่สสัยอะไรมานั เานั่รถประำทามายับ้านวาสินี เมื่อมาถึ เา็ออนุาเ้าไป้านใน
“ุยพลมาแล้วรับ” นรับใ้ายนหนึ่เินเ้ามาบอพ่อแม่อวาสินี เมื่อยพลเินเ้ามา เธอเห็นพ่อแม่อเธอ็อยาเ้าไปอนั แทำไม่ไ้
“เมื่อี้เธอบอว่าเธอเห็นวาสินี?” พ่ออวาสินีถาม “หมายวามว่าไ?”
ยพลิว่าบอวามริไปเลยีว่า “ือผมมอเห็นเธอน่ะรับ”
“แล้วทำไมเรามอไม่เห็น?” แม่อวาสินีถาม้วย “ันไม่เ้าใ”
“เพราะเธอ ‘ิ’ หลุาร่าายน่ะรับ ยัไม่าย” เาบอ “แล้วผม็เห็นเธอไ้”
“ันไม่เ้าใ เธอเห็นพววิาไ้เหรอ?”
พ่ออวาสินีถาม ยพลพยัหน้า “็ประมานั้นรับ”
ทั้พ่อและแม่อวาสินีูะไม่เื่อเอาเสียเลย แม่อวาสินีว่าึ้น
“มีหลัานอะไรมาพิสูน์ว่าเธอพูวามริ?”
“เอาี้ ถ้าผมรู้ื่อุทั้สอ ็แสว่าผมพูริ” เาบอ พลาหันไปหาวาสินีที่ยืนอยู่ “พ่อแม่น้อื่ออะไร?”
พ่ออวาสินีูยพลที่ำลัพูับอาาศธาุ็สสัย วาสินีอบออไป
“อ๋อ ุพน์ ับุอภิา”
สิ้นประโย ทั้พ่ออแม่อวาสินี็สะุ้เฮือ โยเพาะแม่อวาสินีที่ใมา
“เธอ...เห็นริๆ เหรอ?”
“ใ่รับ เธอยืนอยู่รนี้” เาี้ไปที่วาสินีึ่ยืน้าๆ โฟา พ่อแม่อวาสินีมอเห็นแ่วามว่าเปล่า แม่อวาสินีเินเ้าไปหาลูสาวในุที่เธอยืนอยู่
“วาอยู่นี่หรือลู?” แม่เธอล่าวพลาร้อไห้ วาสินีพยายามะอแม่เธอ แ่ทำไม่ไ้ ยพล็ไม่รู้ะ่วยอย่าไร
“ใ่รับ ุยืนอยู่รหน้าวาสินีเลยแหละ” ยพลบอ
แม่เธอยมือุมอ แล้วหันมา “เมื่อี้เธอบอว่าิหลุาร่าเหรอ วาสินียัไม่ายใ่ไหม?”
“ใ่รับ” ยพลพยัหน้า “ผมมาที่นี่เพื่อะแ้ว่าร่าเธออยู่แถวไหน?”
“ไม่น่าเื่อเลย เธอเห็นพววิาริๆ หรือ?” พ่ออเธอถาม “แล้ววาสินีอยู่แถวไหน?”
“เธอบอว่าเธออยู่ในบ้านร้าที่ไหน็ไม่รู้ มีถนน สอ้าทามีแ่้นล้วย” เาบอ “เธอเห็นแ่นี้ แล้วเธอ็อยู่ับนายเอัยริๆ ้วย”
“บ้านร้าเหรอ?” พ่ออเธอถาม
“รับ เป็นบ้านเ่าแ่มา มีแ่ั้นเียว ไม่มีใรอยู่อาศัย” เาอบ
“แล้วเธอิว่ามันไลาโรเรียนหรือเปล่า?”
“อันนี้ ผม็ไม่รู้” ยพลอบามริ “แ่ที่แน่ๆ นายเอัยนั่นแหละเป็นนลัพาัวเธอไป”
“บ้านร้าน่าะหาไม่ยานะ” พ่ออวาสินีเ้าไปุยับำรว ฝ่ายำรวที่เห็นเหุาร์ มอยพลเหมือนนบ้า
“เาเห็นริๆ เหรอรับ?” นายำรวผู้ำับแสวามแปลใ
“ท่าทาะรินั่นแหละ” พ่ออเธอว่า
“น้อวา” ยพลหันไปพูับเธอ แ่นอื่นมอไม่เห็น “มีอะไรอยาะบอพ่อแม่ไหม?”
เธอพยัหน้าแล้ว็ร้อไห้ออมา
“พ่อ แม่ หนูิถึพ่อแม่ อยาอพ่อับแม่ อยาให้เราลับมาเป็นเหมือนเิม”
“เธอบอว่า พ่อแม่ หนูิถึพ่อแม่ อยาอพ่อับแม่ อยาให้เราลับมาเป็นเหมือนเิม” เาถ่ายทอำพูอวาสินีออไป แม่เธอร้อไห้เหมือนะาใ เธอเินมายัที่ที่วาสินียืนอยู่ พยายามเอื้อมมือไปสัมผัสลูสาว
“แม่็อยาะบอว่าแม่ิถึวาเหลือเิน” เธอร่ำไห้ “แ่ไม่เป็นไรนะ แม่ับพ่อและำรวะ่วยันามหาลูให้เอโยเร็วที่สุ”
วาสินีเอามือปาน้ำา ะที่ฝ่ายพ่อรายานแ่ำรวเรื่อบ้านร้า
“มัน้ออยู่ในเใล้โรเรียนแน่ๆ ุ่วยามหาหน่อยสิ”
“ไ้รับ” นายำรวว่า และมอยพลแปลๆ “ผมะทำให้ไ้”
“อืม อบุมา” ฝ่ายพ่อวาสินีพยัหน้า แล้ว็หันไปอบุยพล “อบุนะที่่วยูแลลูสาวผม”
“วาะลับมาอยู่บ้านไหม?” แม่เธอถามึ้น ยพลหันไปมอหน้าวาสินี
“ไม่่ะ” เธอปิเสธ “หนูมีหน้าที่อีหน้าที่้อามล่านายสินไปพร้อมับพี่ยพล เพราะั้นหนูลับไม่ไ้”
ยพลไม่ไ้พูอะไรออมา นอาำว่า “เธอปิเสธรับ”
“ทำไมล่ะ?” แม่เธอไม่เ้าใ “อย่าบอนะว่าเธอิุ”
“เอ่อ” ยพลลำบาใที่ะพู “็ทำนอนั้น....”
แม่อวาสินีนั่ลบนโฟาอย่าทุ์ใ เธอรู้ันิสัยลูเธอี ไม่มีใรสามารถห้ามวาม้อารเธอไ้ ถ้าเธอิะทำ
“เอาเถอะ” ฝ่ายแม่พูในที่สุ “อบใมาที่มาบอ่าวนี้ และ็อบใอีรั้ที่รู้ว่าวาสินียัไม่าย”
“รับ” ยพลยมือสวัสี “ผมไป่อนนะรับ อ้อ! ถ้าะิ่อหาผม ให้โทรหาเบอร์นี้นะรับ”
เาบอเบอร์มือถือพ่ออวาสินีออไป ทั้สอแลเบอร์ัน
“ผมเอ็ะ่วยามหาวาสินี้วยเหมือนัน” ยพลบอ “เพราะน้อวา เามาอร้อผม”
“ให้เป็นหน้าที่ำรวีว่า” ำรวนเิมเอ่ยึ้น “เธอไม่้อยุ่หรอ”
ยพลเลิล่าวลาำรว่อนะออไปาบ้าน เมื่อเาออไป ทั้พ่อและแม่อวาสินี็เอ่ย
“ไม่น่าเื่อเลยนะว่าเาะมอเห็นวาไ้” แม่พู่อน
“นั่นสิ” พ่ออเธอพู้วย “แถมวาบอว่าะอยู่ับเา นี่ไม่ใ่ไปอบเาแล้วมั้?”
ยพลนั่รถประำทามา ลอเวลาเาเห็นวาสินีนั่เียบมาลอทา ึวนเธอุย
“น้อ.... เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“อ๋อ ไม่เป็นไรหรอ่ะ” เธอบอ “ำลัิว่านายสินหายไปไหน?”
“นี่นะ” ยพลบอห้าม “มันอันราย บอแล้วไม่ใ่เหรอ?”
“แ่หนูอยาทำนี่” วาสินีบอรๆ “หนูะอยู่เีย้าพี่ หนูปลอภัยแน่”
ยพลส่ายหน้า แล้ว็ไม่พูอะไรอี เาเินทาลับมาถึบ้าน ทัทายแม่ ่อนะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ทำารบ้านแล้ว็นอนหลับ
เ้าวันรุ่ึ้น ยพลเอาเรื่อแบบพร้อมอาวุธไป้วยเผื่อำเป็น้อใ้ วาสินี็ยหน้าไม้ไป้วย เาื่นแ่ีห้ารึ่ แม่เายัหลับอยู่เลย
แ่่อนอื่น เามาาปิทิน่อนเป็นอันับแร นี่็เ้าสัปาห์หนึ่แล้ว เวลาที่แม่ะอยู่ับเาเหลือน้อยลทุวัน
“พี่าปิทินทำไม?” เธอถาม
“็...นับถอยหลัวันที่้อาับแม่น่ะ” เาอบ พลาถอนหายใ “เฮ้อ ไปเหอะ”
เาเ็บปืนลูอไว้ในระเป๋า รวมถึเรื่อแบบ้วย ่อนะสะพายมันออไปาบ้าน ึ้นรถประำทา นานนินึว่าะถึมหาวิทยาลัย
“โอย รถิะมั” ยพลบ่น “นั่นปว้นเลย”
“แ่็ีแล้วนี่ะที่รถไม่แน่น” วาสินีบอ
“มัน็ใ่” ยพลพู เาเินเ้าใปในเมหาวิทยาลัย เ้าไปในโรอาหาร ื้อ้าวราแมาิน
“อ้าว? ไม่ิน๋วยเี๋ยวแล้วเหรอ?” วาสินีถาม
“แหม ็้อเปลี่ยนแปลันบ้าสิ” เาอบยิ้มๆ ัหวะนั้นเอ นยนา็เินผ่านมาพอี เธอรีบเินหนียพลออไป ออไปนอโรอาหาร
เธอเ้าไปในห้อน้ำหิพลาถอนหายใเฮือ
“ฮ้า! ะทำยัไี? เ้าหน้าไม่ิะแล้ว” เธอุมมับอย่าทุ์ใ “นาเอ๊ย ในที่สุแ็บอรัไปนไ้ แ่ันบอออไปแบบนั้น”
เธอิว่าะทำยัไี? เธอรุ่นิสัพั็ิออ ึเินเ้าไปในโรอาหารอีรั้ เธอเินมาที่โ๊ะอยพล
“พี่นามา” วาสินีระิบ ยพลหันวับลับไปมอ
“นี่” นยนาพูึ้น “เรื่อที่บอว่าอบน่ะ นาโหนะ”
“หา?” ยพลถามอย่าประหลาใ “โห?”
“ใ่” เธอพยัหน้า “นาแ่อยาแล้พลเล่นๆ เท่านั้นแหละ ็พลไม่ยอมบอวามลับนาะที นาเลยแล้ะเลย”
“อ๋อ” ยพลพยัหน้าหึๆ “สรุปแล้ว นาไม่ไ้อบเราใ่ไหม?”
“ใ่” เธอฝืนทาหัวใัวเอ “แล้วอย่าหนีไปไหนอีล่ะ มาเรียน้วย”
ว่าเสร็ เธอ็เินออไป พลาิว่า ทำแบบนี้ถู้อแล้ว าระบอรัันมันทำแบบนี้ไม่ไ้ ้อบอออไป้วยสถานาร์ที่ีว่านี้
“เาโหนะ” วาสินีูออ
“อ้าว? ็เาบอเอว่าไมไ้อบพี่?” ยพลแปลใ
“พี่นี่ื่อบื้อเรื่อวามรัเหลือเินนะ” วาสินีว่าออมา
“อ้าว? น้อ ว่าพี่ทำไม?”
“็มันรินี่” วาสินีว่าใส่เา “ูไม่ออเหรอ? เมื่อี้เาโหออมาำโเลย เาอบพี่ริๆ นั่นแหละ แ่ลับมาบอว่า...”
“พอๆ” ยพลยมือห้ามเธอ “เี๋ยวะึ้นเรียนแล้ว ไป้วยันสิ”
าบเรียน นยนาบอออไปแล้ว แ่็ยัเ้าหน้ายพลไม่ิ ฝ่ายยพลเอ็มอเธอบ่อยๆ แ่เธอไม่หันมามอเาเลย
พอาบพัลาวัน นยนา็อยาะวนยพลไปทาน้าว้วยัน แ่็ไม่ล้า
“นา” ริภพเอ่ยึ้นพลายิ้มแย้ม “ไปิน้าวับภพีไหม?”
“ไม่เอาหรอ” นยนาปิเสธ ทำเอาอีฝ่ายไม่เ้าใ
“เอ๊ะ นานี่ยัไนะ?” เาบ่น “เี๋ยว็ทำใีับเรา เี๋ยว็ทำหมาเมินเรา”
นยนาถอนหายใ “อร้อเถอะ ภพ อนาอยู่นเียวสัพันะ”
“เพราะไอ้ยพลใ่ไหม? นี่นามาบับภพเพราะ้อาระประมันใ่หรือเปล่า?” เาถามอย่าโมโห
“ใ่!” นยนาประาศออมาเลย “ภพ เลิยุ่ับนาเถอะ นาะไปิน้าวนเียว”
แล้วนยนา็เินออไปเลย ทิ้ให้ริภพยืนัวแ็ทื่อ้วยวามโรธ
“ไอ้พล” เาพึมพำ “แมันเป็นปีศา แใ้พลัหลอให้นารัแสินะ?”
ยพลเินถือาน้าวมา ่อนะนั่ิน้าวนเียว วาสินีรู้สึสสารยพล ที่ไม่มีเพื่อนเลย
“ถ้าพี่เลือไ้ พี่อยาเห็นวิาไหม?”
เาส่ายหน้าทันที “ไม่อยา เห็นแล้วมันทำใหมอมัว”
“วาว่าลับไปหาพี่นาเถอะ” วาสินีออวามเห็น “พี่นาะไ้ีใ”
“น้อ ไม่ใ่เรื่ออน้อ” ยพลว่าให้
“เี่ยวสิ หนู็เป็นนที่รู้เรื่อเหมือนันนะ” วาสินีเอ่ยึ้นมา ะนั้นเอ นยนาที่นั่ไลออไป ็เห็นยพลำลัุยับใรสันอีแล้ว แ่เธอลับมอไม่เห็น
“หรือว่าพลเห็นผีไ้?” เธอเาถู้อแล้ว แ่ไม่มั่นใในาราเาอัวเอ เธอลมือิน้าวนอิ่ม ่อนะึ้นั้นเรียน่วบ่าย
าบเรียน่วบ่าย ยพล็นั่ั้ใเรียนอยู่ ฝ่ายวาสินี เธอิถึสถานที่ที่เธอถูลัพาัวไป มันเป็นบ้านร้าเหมือนระท่อม ไม่ให่โ ้านอเป็นถนนธรรมา สอ้าทาเ็มไป้วย้นล้วย เธอมอเห็นแ่นี้
“หวัว่าำรวะหาบ้านร้าเอนะ” เธอว่าเบาๆ “่อนที่ไอ้ประสาทนั่นะทำอะไรร่าายเราไปมาว่านี้”
รั้น พอเลิเรียน ยพล็เรียมเ็บ้าวอออามหาวิทยาลัย นยนาอยาะเินามมา แ่ไม่ล้าทำ
ทา้านนายสิน เาเินไปามถนนอย่าไรุ้หมาย ไม่รู้ะไปพัที่ไหนี นี่เานอนนอบ้านมาืนหนึ่แล้ว อนนี้เาเหมือนนไร้บ้านเลย
“ถ้าืนโมยรถ เ้าอ็ะแ้ำรวอี แ่ถ้าเรา่าเ้าอรถ ยมทู็ะามมาหาเราเอ” นายสินส่ายหน้า เาหมหนทา
เาเินถือาบไฟฟ้าไปโยที่มีแ่นมอ เพราะเาถืออาวุธแปลๆ เินไปามถนน เานั่พัที่เ้าอี้ริมทา พลาถอนหายใ
“เธออยู่ที่ไหนนะ?” เารำพัน “แล้วเมื่อไหร่ะไ้เอัน?”
เาปัาบลบนพื้น ่อนะนั่หลับไปอย่าอ่อนเพลีย หิว็หิว แ่ไม่รู้ะไปหาอะไริน เิน็ไม่มี
ในอนนั้นเอ ภาพทาโทรทัศน์็ายให้เห็นรูปนที่นายสินสถิร่าอยู่ บอทาหน้าอว่า ‘ใรพบเห็น่วยแ้่วน’ พอีนแถวนั้นมอภาพในอโทรทัศน์ับนายสินที่นอนอยู่สลับัน ็เลยรีบแ้ำรวทันที
นายสินหลับไปสัพั ็ไ้ยินเสียไเรนำรว เาื่นทันที ำรวสอสามนายออมาารถและถือปืนเล็ไปที่เาทันที
“ะ ลับไปับเราเี๋ยวนี้” นายำรวพูปาสั่น เพราะลัวนายแล้วืนีพ นายสินัฟันอย่าโมโหที่มีนมาามเาเออีแล้ว เาวาาบไปมา เิระแสไฟฟ้า็อรุนแรพุ่รไปยัรถำรว นรถำรวระเบิทันที ทำเอาำรวถูแรระเบิีระาร่า เสียีวิไปหลายนาย
ที่สถานีโทรทัศน์ หัวหน้า็เรียประภัสสรเ้ามา
“มีอะไระ?” เธอถาม
“เิเหุรถำรวระเบิอีแล้ว” บอสอเธอล่าว “รีบไปทำ่าว่วน”
“่ะ” ประภัสสรพยัหน้า แล้วบัเอิเินนับนภัทรอีรอบ แ่เธอไม่มีเวลามาอแยอนนี้ เลยเินเลี่ยเาไปเลย
“หัวหน้าให้แ่านสร ไม่ให้ผมบ้าเลย” นภัทรบ่นับหัวหน้าัวเอ
“็ลอพันาัวเอูมั่สิ ไม่ใ่เอาแ่โมยสู๊ปนอื่น” หัวหน้าบอแล้วเินออไปาห้อ ทำเอานภัทรหันมามออย่าเลียั
นายสินวิ่สุแรเิ ในอนนั้นเอ ยพล็เินผ่านร้านายโทรทัศน์พอี เาทันเห็น่าวรถำรวระเบิอย่าไม่ทราบสาเหุที่ถนนใล้ๆ มหาวิทยาลัยเานี่เอ
“้อเป็นมันแน่!” เาหันไปบอวาสินี “น้อวา ลับบ้านไปะ!”
“ไม่ วาะสู้ับพี่”
“วา!” ยพละโนใส่ “นี่มันอันรายนะ พี่ีเรียสนะ”
“หนูไม่ลัว” เธอ้ออย่าห้าวหา “พี่ไปเปลี่ยนุเถอะ หนูะอย”
ยพลไม่มีเวลามาเถียับวาสินีอีแล้ว เาเ้าไปเปลี่ยนุในห้อน้ำสาธาระ ่อนะบอให้ัวเอหายัว
“รีบไปเร็ว!!” เาเร่วาสินีที่ถือหน้าไม้อยู่ “มันยัหนีไปไ้ไม่ไลหรอ”
ฝ่ายนายสิน เาวิ่เ็มที่ ถือาบไฟฟ้าในมือไป้วย นายำรววิ่ไล่เามา เาเลยเหวี่ยาบ ส่ระแสไฟฟ้าไป แ่ไม่โนำรว
“ไอ้อาวุธห่วยเอ๊ย!!” นายสิน่าออมา แ่็ยัไม่ยอมทิ้ไป ฝ่ายยพลับวาสินี ทั้สอวิ่ไปามทา นเห็นรถที่ระเบิลาถนนแล้ว มันลุเป็นไฟอย่าน่าลัว
“ไม่มีใรเรียรถับเพลิเลยเหรอ?” เาถามะวิ่ไป้วย วาสินีรู้สึเหนื่อยแ่็พยายามอทน เธอแบหน้าไม้เอาไว้ับัว พร้อมับวิ่ามยพลไป นระทั่ยพลเห็นนายสิน
“มันอยู่นั่น!!” ยพละโนพลายปืนึ้นมา แ่วาสินีเล็เป้าาที่ไล ยิลูอิินระเบิเ้าใส่นายสินทันที ลูอไม่โนนายสิน็ริ แ่็เียๆ ทำลายำแพบ้านนอื่นนทลายลมา
นายสินหันวับมาทันที ยพลวิ่พร้อมถือปืนลูอเ้ามา นายสินัฟันอย่าโรธแ้น เาวาาบนเิระแสไฟฟ้า็อ มันพุ่รไปหายพล เาถูระแสไฟฟ้า็อแนนเลือออ
“พี่พล!” วาสินีร้อ “แ อย่าอยู่เลย!”
“ยัยเ็สาวม.ปลาย” นายสินพูอย่าโมโห “ล้ามานะ”
วาสินียิลูออีที แ่นายสิน้มหลบทัน ลูอเลยไปโน้นไม้นระเบิหัโ่นลมา นายสินัสินใทันที ทิ้ร่าที่สิสถิเอาไว้ และรีบวิ่ไป ร่าที่ไร้วิาสิล้มลไปับพื้น
“หยุนะ!!” ยพลยิปืนลูอออมา ระสุนเียแน้านวาอนายสินไปนเลือออเหมือนัน เลือเาไหลหยเป็นทา นายสินโมโหมา เาสลายลายเป็นวันสีาวและพุ่หนีออไปเลย
“บ้าที่สุ มันหนีไปไ้อีแล้ว!” ยพลว่าโยไมู่บาแผลอนเอ วาสินีเห็นเลือเาไหลมา ึรีบบอ
“พี่พล ไปโรพยาบาลเร็วเถอะ!” วาสินีร้อ “เลือไหลให่แล้ว”
ยพลำ้อทำามที่วาสินีบอ เาเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้อ ่อนะุมบาแผลที่แน และไปรัษาแผลที่โรพยาบาลใล้ๆ นี่
ความคิดเห็น