คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ไร้ความปราณี
อนที่ 17 – ไร้วามปราี
นธีธารเินเ้ามามหาวิทยาลัยพร้อมับหัทยา เธอยัเศร้าไม่หายเรื่อาราไปอพัา หัทยาเอ็ยัเสียใเหมือนันเรื่อุนาธิป
ทั้สอเินเียบๆ เ้าโรอาหารไป สั่อาหารมาสอสามอย่า แ่ลับินไม่ลเสียอย่านั้น
“เราินไม่ล” นธีธารบอ
“อืม พอัน” หัทยายมือุมหน้าผา พอีธัรเินเ้ามาพอี
“อ้าว ร?” หัทยาทัทาย “เป็นไบ้า?”
“็ปิี” ธัรพู “แล้วสภาพิใุล่ะ เป็นยัไบ้า? ทั้สอนนั่นแหละ”
นธีธารนั่ึม หัทยาเลยพูแทน
“็พยายามะลืมๆ ไปเหมือนัน” เธออบพลาถอนหายใ “แ่พอิว่าะลืมเมื่อไหร่ มันยิ่อย้ำ”
“เสียใ้วยนะุ” เาบอาใริ
“่ามันเหอะ” หัทยาบอ “เออ ินไม่ล เอาานไปเ็บีว่า”
“อ้าว ยัไม่ไ้ินันเลยไม่ใ่เหรอ?” เาถาม “ะเอาไปทิ้เลยเหรอ?”
“อโทษนะ ันินไม่ล” หัทยาบอ พร้อมับเินเลี่ยเาไป นธีธาร็้วย ธัรมอาม เาไม่รู้ว่าวันนี้ะมีอะไรเิึ้นหรือเปล่า?
พอึ้นไปบนห้อเรียน ทุน็เริ่มทยอยเ้ามา นธีธารสัเเห็นอหมายวาบนโ๊ะอใรนหนึ่
“ยา! นั่น!” เธอเรียเพื่อนใหู้ หัทยาเห็นอหมายแล้วรีบวิ่เ้าไปเปิู้อวาม้าใน
ถึ นาสาว สานี ธัพร
เธอมีหน้าที่้อ่าเพื่อนในะทั้หม 4 น ภายในำนวนนที่เหลือ ไม่ั้นเธอะถู่าายแทน
“มันเอาอีแล้ว!!” หัทยาะโน้อ นบรรานในห้อหันมามอ
“อะไรเหรอ ยา?” เมนิเินเ้ามาถาม
“อ่านสิ” หัทยายื่นหมายใหู้ พอเมนิู็ใ
“ราวนี้เป็นยัยสานีเหรอ?” เธอถาม “แล้วมันมาหรือยัเนี่ย?”
“เรียื่อันทำไม?” สานีเินเ้ามาในห้อ หัทยารีบิหมายามืออเมนิ ไปให้เธออ่าน
“ไม่รินะ!!” สานีถึับเ่าอ่อน “ันะายเหรอ!?”
“ธัรอยู่ไหน?” หัทยามอหาเา แล้วเา็เ้ามาพอี หัทยารีบวิ่ไปหาเา
“รีบแ้ำรวเร็ว” หัทยายื่นหมายให้เาู ธัรเห็นันั้น็รีบิ่อำรวเ้าอี
“รับ เี๋ยวนี้เลยนะรับ” ธัรพู ่อนะหันไปมอสานี “พาเธอไปหลบที่ปลอภัย่อน”
“รไหนล่ะ ที่ปลอภัย? ในห้อเรียนมัน็แอบยิเ้ามาไ้?” หัทยาถาม
ธัรยมือุมมับพลารุ่นิ
“ห้อน้ำหิไ!” เาว่า “ััวเอไว้ในห้อน้ำหิ ล็อลอนเอาไว้ นร้ายเ้ามาไม่ไ้หรอ”
“ั้นไปันเลย สานี” หัทยาับมือเธอ แ่เธอสะบัมือออ แล้วไปับมือธัรแทน
“ร้อปป้อนีนะ” เธอบอเสียสั่น
“เ้าไปหลบในห้อน้ำหิ” เาสั่ “เ้าไปแล้วปิลอนะ”
เธอทำาม เ้าไปในห้อน้ำแล้วล็อลอน ธัรรอำรวให้มา ระหว่านั้นเอ ็มีใรนหนึ่เ้ามาในห้อน้ำหิ และเาะประูห้ออเธอ
“ใรน่ะ?” เธอถามออไปอย่าหวาลัว
“เราเอ” อีฝ่ายอบลับมา “รบอว่าให้ออไปไ้แล้ว ำรวมาแล้ว”
สานีึปลล็อลอนประู โยไม่ไ้รู้ถึะารรมอัวเอเลย พอเธอเปิประูเ้ามา อีฝ่าย็เอาระบอปืนสอเ้าไปในปาเธอทันที ทำให้เธอร้อไม่ออ
“ู่ว!” นร้ายยนิ้วึ้นแะริมฝีปา “อย่าร้อเป็นอันา ไม่ั้นันยิแอนนี้แน่”
แล้วำรว็เ้ามายัมหาวิทยาลัย ธัรวิ่ไปรับ แล้วพาเาไปห้อน้ำหิ ในอนนั้นเอ...
ปั!!!
ธัรไ้ยินเสียปืนัลั่น เาับำรวรีบวิ่เ้าไปในห้อน้ำหิทันที ็พบประูห้อน้ำอสานีเปิ้าไว้
“สานี!!” ธัรวิ่เ้ามา แล้ว็้อเอามือุมปา เมื่อเห็นสภาพศพสานี ส่วนใบหน้าอเธอหายไปรึ่หนึ่ มีเลือไหลสาเ็มผนั
“ไม่ริ...” ธัริว่าัวเอน่าะป้อันไ้แล้ว “ทำไมเป็นแบบนี้?”
ฝ่ายำรว็ัฟันอย่าโมโห ไม่นาน็มีรถมาเ็บศพสานีไป ธัรไ้แ่นั่ทรุล้าๆ ห้อน้ำหิ ที่อนนี้มีป้ายห้ามเ้าอยู่
หัทยาเินเ้ามา เห็นสภาพเา็พยายามปลอบใ
“รทำีที่สุแล้ว” เธอพู “อย่าโทษัวเอเลย”
“ผมน่าะรู้ว่านร้ายมันอาะหลอให้สานีเปิประู็ไ้” เาบอ “ผมไม่ทันิ”
“ไม่มีใริหรอว่าสานีะเปิ” เธอว่า “แ่แน่นอนล่ะว่า นร้ายเป็นนในห้อเียวับเรา”
“ทำไมล่ะ?” เาถาม
“็สานียอมเปิประูน่ะสิ” เธออบ “้อเป็นนที่สานีรู้ัแน่ และมันอยู่ในห้อเรียนเรานี่แหละ”
ธัรลุึ้น และเินริ่ไปยัห้อเรียนอัวเอ ทำเอาหัทยาใ
“บอมานะ!!!” เาะโน้อ “ใรเป็นน่าสานีันแน่!?”
“หา? สานีายแล้วเหรอ?” ภัทรวีร้อึ้นมา “มันเิอะไรึ้น?”
ธัรมอไปรอบๆ ห้อ ทุน่ามอมาที่เา้วยสายาุน ธัรหมวามอทน เาประาศ้อ
“นร้ายอยู่ในห้อนี้แหละ” เาะโน “ยอมรับออมาะีๆ อย่าให้ันับัวไ้นะ!”
นทั้ห้อมอหน้าัน แล้วโสรส ทอมบอยนเียวในห้อเรียน็เอ่ยึ้น “นายสสัยนอื่น ทำไมไม่สสัยัวเอบ้าล่ะ?”
“ว่าไนะ?” ธัรถาม
“นายอาะเป็นาร็ไ้” โสรสว่า
“ันะเป็นไ้ไ!?” เาว่าอย่าโมโห “ถ้าันเป็นารริ ะแ้ำรวไปทำอะไรล่ะ?”
ฝ่ายโสรสเียบไป และลับเ้าไปนั่ที่เิม ิ่สาพยายามปลอบแฟนสาวให้ใเย็นๆ
่าวลือเรื่อนายัไปทั่วมหาวิทยาลัยอีรั้ ราวนี้นัศึษาลุ่มธัร ะนิเทศศาสร์ ถูนัศึษาพาันเรียว่า ‘ห้อเรียน้อำสาป’
“มีนายิ่อัน ้อเป็นนในห้อแน่ที่ทำ”
ทุน่าพูุยันถึแ่เรื่อนี้อย่าเผ็ร้อน ไม่ใ่แ่นัศึษา แม้แ่อาารย์็พูเรื่อนี้้วย อาารย์บานไม่ยอมมาสอนห้อเรียนอธัร ไม่รู้ว่าลัวนร้ายหรือเปล่า?
“เฮ้อ อาารย์ไม่มาอีละ” วราวุธพูึ้นพลายี้าร์อนเอออมา “ไป้อมวนรีีว่า”
เาเินออไปาห้อ นอื่นๆ มอาม บรราเพื่อนอสานียัใไม่หาย วาทินร้อไห้ออมา เธอถอแว่นแล้วใ้ผ้าเ็หน้าับน้ำา
“พอเถอะ ไอ้นีมัน็ไม่้อทรมานอีแล้ว” ภัทรวีพู เธอรู้สึผิในใลึๆ ที่ิว่าสานีายไปะไ้็ีแล้ว
“ให้ายสิ ใรทำันนะ ใรเียแ้นสานี?” รุ่สาถามึ้นมา
“ไม่มีใรเียแ้นหรอ นร้ายเป็นโริแน่ๆ” พิมพ์นิยมพูึ้นบ้า ทั้ลุ่มพาันเศร้าใ
าบพัลาวัน ธัร็เี่ยๆ ้าวอย่าินไม่ล นวนานิและสันิ้อบอออมา
“ินอะไรสัหน่อยเถอะ เี๋ยวไม่สบาย”
“ันินไม่ล” เาบอ “ันเป็นนพาสานีไปายแท้ๆ”
“ไม่ นาย่วยเา” สันิพยายามปลอบใ “นายทำีที่สุแล้ว าร่าหาที่ผิ”
“มัน้อเป็นใรสันในลุ่มเรานี่แหละ” ธัรพูอย่าเ็บใ “นนนั้น ไม่ใ่เพื่อนันอีแล้ว”
“แน่สิ ใระอยาเป็นเพื่อนับาร?” วนานิบอ “่อไปนี้ เรา้อระวััวเอีๆ ล่ะ”
“ำรวเาน่าะส่นมาุมนะ” สันิออวามเห็น “มาเฝ้าที่มหาวิทยาลัย ไม่ั้นมีนอื่นายอีแน่”
ธัร็ิแบบนั้นเหมือนัน แ่ท่าทาฝ่ายำรวไม่น่าะยอมทำแบบนั้น เาิว่าอำลัมีไม่มาพอหรือ?
“่อไปะเป็นใรล่ะ?” วนานิถาม “ที่ะาย?”
ธัรส่ายหน้า “เราไม่มีวันรู้หรอ”
สาวใเินมาับยัษาที่โรอาหาร ฝ่ายยัษาเิน้มหน้าอย่าไม่มั่นใ นสาวใ้อพูออมา
“นายนี่ เินให้ออาหน่อยสิ เป็นผู้ายหรือเปล่า?”
“ปะ เป็นรับ” เาอบเสียสั่น สาวใยมือุมหน้าผา
“เอาเหอะ” เธอว่า “ะินอะไร ็ไปสั่เอละัน”
แล้วเา็สั่๋วยเี๋ยวมาิน สาวใสั่้าวราแ เธอมอนาฬิา้อมือ เพื่อูว่าเหลือเวลาเท่าไหร่ถึะเ้าเรียน
“นี่ รู้ไหม?” เธอเริ่มพู “นเาว่าห้อเรียนเราเป็น ‘ห้อเรียน้อำสาป’ แล้วนะ”
“ริหรือรับ?” เาเยหน้าึ้นมามอ
“เออสิ โหแล้วไ้อะไรล่ะ?” สภาวใล่าวอย่าหุหิ “ันไม่อบเลย ันมีื่ออยู่ในห้อเรียนนี้้วย”
“แล้ว...เอ่อ ุใ ถ้าสมมิไ้หมายมาแบบนอื่น ะทำยัไรับ?”
เาถามออไป สาวใออ ถามัวเอในใ ่อนะอบ
“ันไม่่าใรแน่นอน” สาวใบอ “ันรอให้ารมา่า หรือไม่็หลบไปอยู่ในที่ปลอภัย”
“ผมะ่วยุเอ” ยัษาบอออมา สาวใทำาโ ่อนะหัวเราะออมา
“ผมพูอะไรผิหรือรับ?”
“นายยั่วยัวนายเอไม่ไ้เลย ะมา่วยันเหรอ?” เธอถาม
“ใ่รับ”
สาวใแปลใ ท่าทาอยัษาูริั นไม่ใ่ิว่าแล้พู
“นายะ่วยันยัไ?”
“ผมะอยู่้าๆ ุนวินาทีสุท้าย” ยัษาบอออมา “ุไม่้อลัวหรอ”
สาวใถึับอึ้ไปเลย เมื่อไ้ยินยัษาพูออมาแบบนั้น
“อบในะ” เธอว่าเสียยินี “นี่เป็นรั้แรนะที่มีผู้ายิมาปป้อัน”
“อ้าว? ทำไมล่ะรับ” เาถามื่อๆ
“็ันมันนัมารร้ายนี่” เธอเิหน้าึ้น “เอาแ่ใ ใร้อน ใร็ัใไม่ไ้ ่าเ่ ผู้หินอื่นๆ ถึไม่่อยบัน ผู้าย็้วย”
“แ่สำหรับผม ุไม่ใ่นามารร้ายเลยนะ” เาพูเบาๆ
“หืม?” เธอไ้ยิน็แปลใ “ไม่ใ่นามารร้ายแล้วเป็นอะไรล่ะ?”
“็ เป็น...” ยัษาพูเบาๆ “เป็น...นาฟ้า เป็นเทพธิา ที่ใี”
สาวใไ้ยินอย่านั้น็หัวเราะออมาลั่น แ่ยัษาย้ำอีที
“ริๆ นะรับ ถึุะบอว่าัวเอปาั แุ่็ไม่ใ่นอบนินทา พูรๆ มีอะไร็่าไปเลย่อหน้า ผมว่านิสัยแบบนี้น่ะ สุยอไปเลย”
ยัษาบอออมา ยิ่ทำเอาสาวใุน
“นายะีบันหรือเปล่าเนี่ย?”
ยัษาเือบะสำลัน้ำื่ม เารีบบอ “ไม่เยิเลยรับ”
“อ๋อเหรอ?” สาวใถอนหายใ “รีบิน้าวเถอะ เี๋ยว้อรีบึ้นไปเรียน ไม่รู้อาารย์ะมาสอนหรือเปล่า?”
“รับ” ยัษาพยัหน้าพลารีบิน้าว
ปราว่าาบลาวัน อาารย์็ไม่มาสอน ไม่รู้เพราะลัว ‘ำสาป’ อย่าที่นัศึษา่าพาันลือันหรือเปล่า?
“เฮ้อ แล้วแบบนี้ะเรียนบไ้ไ?” วนานิถือหนัสือ ่อนะเ็บเ้าระเป๋า “อาารย์เล่นไม่มาแบบนี้?”
ธัรไม่พูอะไรเลย เาลุออาห้อไป อนนั้นเอ ภัทรวี็ำลัะออาห้อเหมือนัน
“เอ่อ” ภัทรวีเผิหน้าับธัร เาบอ “อัวนะรับ”
“เี๋ยว่ะ” เธอเรียเาไว้ ธัรหันมา
“ุระไปานศพสานีหรือเปล่าะ?” เธอถาม
“ผม...” ธัรเอ่ยเสียเศร้า “อโทษนะรับ ผมไปไม่ไ้ ุะไปเหรอ?”
“แน่สิ สานี็เพื่อนในลุ่มเียวับภัทรนี่” เธอบอ
“เอ่อ ผมอโทษ” ธัรยมือเาศีรษะ
“ไม่ ภัทรไม่ไ้โรธ” เธอรีบบอ “แ่อยารู้ว่าะไปหรือเปล่าเท่านั้นเอ”
“ผมะลอลับไปิูว่า มีวิธีไหนที่ะป้อันารไ้มั่?” เาอบออมา แล้ว็เินาไป ภัทรวีถอนหายใเฮือ
“อโทษนะ ยัยนี” เธอล่าว “วามริันไม่วรทำแบบนี้”
ธัรเห็นว่าอาารย์ไม่มาสอนแล้ว เาเลยเินลับหอพั เาถอรอเท้าวาสะเปะสะปะ ่อนะวาระเป๋าล แล้วนั่ที่เ้าอี้
“เราะป้อันยัไี?” เาถามัวเอ “ะบอให้ำรวส่นมาุมเหรอ? ะเป็นไปไ้เหรอ?”
“ลอโทรีว่า” เาหยิบมือถือึ้นมา แล้ว่อสายถึำรวเ้าอี พออีฝ่ายรับ เา็ถาม
“ุำรว” เาพู “ุพอะส่ำลัเสริมอุมาเฝ้ามหาวิทยาลัยไ้ไหม?”
“ถ้าผลัเวรัน็พอไ้” นายำรวบอ “ะส่เ้าหน้าที่ไป็ไ้”
“อบุมารับที่่วยเหลือ” เาถอนหายใ ่อนะวาสายไป ิว่าน่าะปลอภัยมาึ้น ถ้าำรวอยู่เ็มึะนิเทศศาสร์
วันรุ่ึ้น ธัรเินไปเรียนยัมหาวิทยาลัยแ่เ้า ็พบเ้าหน้าที่ำรวนอเรื่อแบบ ยืนเฝ้าามุ่าๆ อึะนิเทศศาสร์ เารู้สึพึพอใ ราวนี้ ารไม่น่าะลมือแล้ว
แ่แล้ว พอเ้าไปในห้อ ็มีหมายมาวาไว้ที่โ๊ะนอื่นอีแล้ว ธัรพุ่รไปหยิบมันมาเปิู
ถึ นายวนานิ ทันะสมธุล
นายมีหน้าที่้อ่าเพื่อนในะ ำนวน 4 น ที่หลเหลืออยู่ ไม่ั้นนายะถู่าแทน
ธัรัารทันที เารีบโทรหาวนานิทันที
“ไอ้นิ” เาสั่ “อย่ามามหา’ลัย เ็บัวอยู่ในบ้านะ”
“มีอะไรวะ?” วนานิสสัย
“มีหมายส่มาถึแ อย่ามามหา’ลัยเ็า ปิประูล็อลอนให้แน่นหนา และใรมาเรีย อย่าเปิเ็า”
“เออๆ” วนานิว่าแล้ววาสายไป ธัริะีหมายทิ้ แ่ิอีที เ็บไว้ให้ำรวรวสอบีว่า
“มันไม่มามหาวิทยาลัย ารทำอะไรไม่ไ้หรอ” เาว่าอย่ามั่นใ
ฝ่ายวนานิ เาไม่ยอมออาบ้าน ทำเอาพ่อแม่อเาุนว่าทำไม?
“ทำไมไม่ไปมหาวิทยาลัยล่ะลู ลูไม่เยโเรียนไม่ใ่เหรอ?” แม่เาถาม
“ือว่า...” เาะบอวามริไปไ้อย่าไร “ไม่มีอะไรหรอรับ”
“อ้าว? ไม่มีอะไร แล้วทำไมไม่ไปล่ะ?”
“ผมลัวารน่ะ” เาพูเบาๆ แล้ว็ึ้นไปบนห้อนอนอัวเอ ฝ่ายพ่อแม่มอหน้าัน ่อนะปล่อยลูไป
วนานิปิประูล็อลอนอยู่ในห้อนเียว เาสวมเสื้อนัศึษาเรียมัวะไปเรียบร้อยแล้ว แ่ธัรโทรมาว่าอย่านั้น ืนเาไป เาายแน่ บ้านเา็อยู่ไม่ไลามหาวิทยาลัยเท่าไหร่
เิเสียระิ่ึ้นหน้าประู วนานิไม่ไ้ิอะไร ิว่าเป็นเพื่อนบ้านมาเยี่ยม นเิเสียปืนลั่นั เาใมา รีบวิ่ลไป้านล่า
“เิอะไร....”
เาร้อโวยวาย เมื่อเห็นร่าอพ่อและแม่นอนมอเลืออยู่ มีบาแผลถูระสุนยิเ้าที่ท้อและหน้าอ เาเยหน้ามอาร
“เป็นแนี่เอ!!” เาี้ไปที่าร น้ำาลอเบ้า “แทำแบบนี้ทำไม!? แ่านทำไม!?”
“นั่นมันเหุผลอัน...” ฝ่ายารพู่อนะใ้ปืนยิไปที่วนานิ ระสุนเาะทะลุหน้าผาอวนานิ เาเบิาว้า ่อนะ่อยๆ ทรุัวล นอนราบับพื้น หมลมหายใ ่อนที่าระหนีออไป
ธัร ผู้ยัไม่รู้อะไร เาิว่าวนานิน่าะปลอภัยอยู่ที่บ้าน ระทั่ มีำรวโทรมาหาเา เามอเบอร์แล้ว็สัหร์ใไม่ี
“ฮัลโหล?”
“น้อ เพื่อนน้อายไปอีนแล้วนะ”
“เฮ้ย!!” ธัรใมา “ไอ้วนานิน่ะเหรอ?”
“อืม”
“เป็นไปไ้ไ? ็มันอยู่บ้าน ไม่ไ้มามหา’ลัย?” เาถามออไป
“นร้ายบุเ้ามาในบ้าน” นายำรวเล่า “และยิพ่อแม่เาเสียีวิ และยิเาาย้วย”
ธัรแทบะทรุลไปับพื้น เายืนโเไปมา พอไ้ยินแบบนั้น
“ทำไม?” เาร่ำรว “ผมนึว่ามันะปลอภัยแล้วเสียอี”
“อนนี้ไม่มีที่ไหนปลอภัยแล้วน้อ ารเล่นแบบนี้”
ธัรวามือถือล ่อนะทรุัวนั่ลับพื้น สันิออมาเห็นพอี ็เลยถามว่าเาเป็นอะไร?
“ไอ้นิ” เาบอเสียเบา “ายแล้ว”
“หา?” สันิทำสีหน้าใ “ไม่ริน่า มันายแล้วเหรอ?”
ธัรพยัหน้า สันิวิ่ออไป ิะไปบ้านวนานิ ส่วนธัร เานั่อยู่อย่านั้น พยายามทำใให้สบ ่อนะเป็นบ้าไปเสีย่อน
ความคิดเห็น