คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตามหา (รีไรท์)
อนที่ 16 – ามหา
ุาวและวันวิสาัเริ่มเป็นห่วแล้ว พวพน์ับพวปอภพออไปนานเหลือเิน แถมยัไ้ยินเสียปืนอี้วย ทั้สอหวาหวั่นะเิอะไรึ้นับนเหล่านั้น
“เี๋ยวหนูะออไปูเอ” วันวิสาอาสา แุ่าวุแนเธอไว้ ห้ามไม่ให้เธอไป
“พี่ เราทิ้พวเาไม่ไ้นะ” วันวิสาหันมาบอ
“พี่รู้ พี่็ทิ้พวเาไม่ไ้” ุาวบอ “แ่ถ้าเาลับมาแล้วไม่เอพวเรา พวเา้อออามแน่นอน และนั่นแหละ ะทำให้ทุนหลทา”
วันวิสาออะไม่เห็น้วย เธอิว่าที่พวปอภพับพน์หายไป นั่นแหละที่ำลัหลทา เธออยาะออไป่วยามหาทั้สอพว แุ่าว็ห้ามไว้
ฝ่ายปอภพและนภัทร ทั้สอหนุ่ม่าวัย็เปิประูเ้ามาในห้อห้อหนึ่ แ่ไมุ่้นาเลย นภัทรัสินใปิประู ่อนะเปิอีห้อ ็พบว่าไมุ่้นเยเหมือนัน
“เราแย่แล้ว” ปอภพส่ายหน้าออมา เาเริ่มยอมแพ้แล้ว “เราอยู่ห่าาพวน้อสามา”
“เรา้อามหาุพน์ับุแพร้วย” นภัทรบอ แ่ปอภพลับพูึ้นมา
“ัวเราเอยัะเอาัวไม่รอเลย พี่” เาพู “แล้วับนอื่นะทำยัไ?”
“น่า อย่าเพิ่มอโลในแ่ร้าย” นภัทรบบ่าปลอบใเา “เรา้อหาทาเอเ้าสัทีละน่า”
แ่ปอภพไม่ไ้เห็น้วย เาไม่ไ้มอโลในแ่ร้าย แ่เามอวามริ พวเาะหาพวพน์เอไ้อย่าไร? ในเมื่อพวเาเอ็หลทาเหมือนัน
ฝ่ายพน์ับแพรวา ทั้สอไม่ไ้รู้เลยว่าเินห่าออมาาห้อพัเิมมามาโ พน์ลอร้อะโนเรียื่อปอภพ แ่แพรวา็เอามือีแนเา
“ทำไมล่ะพี่?” เาถาม
“็เสียน้อะึารมาน่ะสิ” แพรวาอบ พน์ึเอามือุมปา เาเพิ่ะรู้สึัว
“ใ่” เายอมรับวามผิัวเอ “อโทษทีรับ”
แพรวาเลยหันไปทา้านหน้า พร้อมับเปิประูออไป แ่ลับไม่พบทาทีุ่้นินเลย ยิ่เินไปมาเท่าไหร่ ็ยิ่มาที่แปลมาึ้นเท่านั้น ไม่มีวี่แววว่าะุ้นับสถานที่เลย
“เราหยุันีไหม?” พน์พูเมื่อสายไปแล้ว “ืนเินอยู่แบบนี้ ถ้าพวพี่ภัทรามหาเราอยู่ เาะหาเราไม่เอนะ”
“มาบออะไรอนนี้ น้อ?” แพรวาเอ็ใส่เา “เราออเินมาั้ไลแล้วนะ”
พน์เอ็ถอนหายใออมาอย่าเหน็เหนื่อย เาถอแม็าีนอปืนพอเาออมาู พบระสุนเหลืออยู่ประมาห้านั
“เรา้อประหยัระสุนไว้แล้วล่ะ” พน์บอเธอ “เพราะไม่รู้ว่าะเอนั่านอื่นหรือเปล่า?”
แพรวาเอ็ถอนหายใ ะที่ทัู้่ัสินใหยุเินและทำัวนิ่ๆ โยไม่รู้เลยว่าห่าาพวปอภพไปมา
ทา้านปอภพับนภัทร็ออามหาพน์ับแพรวา แ่็ไม่มีวี่แววว่าะเอันเลย ปืนที่อนนี้อยู่ในมืออนภัทรแทนปอภพแล้ว เาถือเอาไว้เผื่อเอเหุุเิน
แ่ทันในั้น ประู้านหน้า็เปิออมา นภัทรัปืนเล็ไปทันทีอย่าหวาระแว แล้วเออนัน์็เินออมาพร้อมับปืนในมือ เมื่อเออนัน์มอเห็นทั้สอหนุ่ม เา็ยิ้มออมา
“ไ?” เออนัน์ทัทายทั้สอน “ยัไม่ายันอีเหรอ?”
นภัทรรับรู้ถึอันราย เาเล็ปืนไปที่เออนัน์ ฝ่ายเออนัน์็ยปืนเล็เ่นัน
“ปล่อยพวเราไป แล้วเราะไว้ีวิน้อ” นภัทรล่าว ฝ่ายเออนัน์ เาหัวเราะออมา
“ไว้ีวิ? ไว้ีวิารอย่าันเหรอ?” เออนัน์หัวเราะราวับนบ้า “ัน....่าไปแล้วหนึ่น ันเป็นาร”
“ว่าไนะ?” ปอภพถามึ้น “แ่าใรไป? ุธรรมัยหรือุสินพิทัษ์?”
เออนัน์เยหน้าึ้นมามอปอภพ้วยสายาเหมือนนเป็นโรประสาท ่อนะบอพร้อมับึวานออมาาาเยีนส์อัวเอ “ันใ้วานเล่มนี้แหละ ่าน ฟันรั้เียว หัวมันแบะออมาเลย”
แล้วเออนัน์็หัวเราะเสียั ปอภพและนภัทรสัเเห็นท่าทีผิปิอเออนัน์ แล้วเออนัน์็เอาหน้าผาอัวเอทุบับำแพอฤหาสน์หลาย่อหลายรั้นเป็นแผลแ นภัทรรีบุมือปอภพให้วิ่หนีไปาเออนัน์ เาูไม่ปิแล้ว
ฝ่ายเออนัน์ เมื่อทั้สอาไปแล้ว เา็หยุารระทำ ่อนะเอามือแะหน้าผาัวเอ็พบเลือไหลออมา เามอูเลืออัวเอ ่อนะพร่ำออมา
“ยาย...” เาพูเสียเบา “หลานนนี้ลายเป็นารไปแล้ว แ่็ทำเพื่อยายนะ ยาย่วยให้อภัยเอ้วยนะ เอไม่มีหนทาะ่วยยายแล้ว เอมีแ่้อทำเท่านั้น...” เาพูับัวเอ “ให้อภัยเอ้วยนะ”
นภัทรที่ึแนปอภพให้วิ่มาหลบในห้อห้อหนึ่ นภัทรหายใเ้าออรุนแร้วยวามเหนื่อย ะที่ปอภพ็เหนื่อยเหมือนัน
“เมื่อี้มันอะไรน่ะ?” ปอภพถามนภัทรึ้นมา “ทำไมเาเป็นแบบนั้น?”
“สิแน่ะสิ” นภัทรว่าออมา “เาบ้าไปแล้ว เา่านไปทั้น ะแบรับอารม์ไม่ไหว”
ปอภพส่ายหน้า เาไ้ยินว่าเออนัน์ใ้วาน่าน เพราะะนั้น อาะเป็นธรรมัย็ไ้ที่โนเออนัน์่า เพราะศีรษะอธรรมัยถูผ่ารึ่ ้อใ่แน่ๆ เออนัน์เป็นน่าธรรมัย
ปอภพถอนหายใอย่าเหนื่อยอ่อนพลานั่ลไปับพื้น นภัทรเอ็เินมานั่้วย
“แผลเป็นไบ้า?” นภัทรถามอย่าเป็นห่วปอภพ แ่ปอภพส่ายหน้า
“ไม่่อยเ็บแล้วรับ” เาอบ “พี่เอ็ระวัะถูยิเอานะ นที่นี่มันเป็นบ้าันไปหมแล้ว”
“อือ” นภัทรอบออมาำเียว “หวัว่าุาวับุสา ะไม่ออามหาเรานะ”
ปอภพหันไปหาเา ริ้วย พวุาวับวันวิสาะออามหาเาหรือเปล่า? ามลัษะนิสัยอวันวิสา ้อออามหาแน่ เาหวัไว้ว่าุาวะหยุวันวิสาเอาไว้ไ้
ทา้านวันวิสาับุาว วันวิสาเินไปเินมาในห้อแบๆ อย่าร้อนใ พวปอภพับพน์ไม่ลับมาเสียที พวเาอาะถูไล่่าและหลทา็เป็นไ้
“ถ้าพวเาหลทาะทำยัไันีะ?” วันวิสาถามุาว เธอไม่พอใทีุ่าวเอาแ่นั่เยๆ ไม่่วยิอะไรเลย ฝ่ายุาว็ไม่อบโ้อะไรออมา
“แผนที่็อยู่ับเราเสีย้วย” วันวิสาบออีที “สาว่าไปามหาพวเาันเถอะ”
“็บอแล้วไ” ุาวว่า “ถ้าเราออามหาเา และเาลับมาไม่เอเรา เา็้อออามหาอี แล้วทีนี้ล่ะะยุ่ไปหม”
“โอ๊ย! ะทำให้ทำไีล่ะ?” วันวิสาโพล่ออมาอย่าอารม์เสีย “ทำแบบนั้น็ไม่ไ้ ทำแบบนี้็ไม่ไ้ นี่เรา้อเป็นฝ่ายรอให้พวเาลับมาเหรอะ?”
“ใ่” ุาวพยัหน้า “เรา้อรอ”
วันวิสาออะหุหิ เธออยาออไปามหาปอภพเหลือเิน ไม่รู้เป็นอะไร? แ่เธอห่วทั้ปอภพแล้ว็ทุนที่หายัวไป เธอมั่นใว่าพวเา้อถูไล่ล่าและหลทาอย่าแน่นอน
ฝ่ายพน์และแพรวา ทั้สอ็ำลัยืนพัันนิ่ๆ อยู่ในห้อห้อหนึ่ เวลาผ่านไป แ่็ไม่เห็นว่าปอภพับนภัทระมา่วยเสียที แพรวามอนาฬิา้อมืออนเอ แล้ว็เริ่มร้อนรนแล้ว
“พวเาามหาเราไม่เอหรอ” แพรวาพู พน์ึล่าว
“อย่าเพิ่มอโลในแ่ร้ายเลย พี่ เี๋ยว็เอ”
“เมื่อไหร่ล่ะ?” เธอหันมาถามเา “นี่ะรึ่ั่วโมแล้วนะ ฤหาสน์นี้ว้า มีเป็นร้อยห้อ แล้วเาะหาเราเอไ้ยัไัน?”
“็...”
พน์ะพู แ่แล้วประู็เปิผาออมา มีผู้ายนหนึ่เินเ้ามาพร้อมับปืนล พน์หันวับไปมอทันทีเพราะิว่าเป็นพวนภัทร แ่ไม่ใ่ ายหนุ่มนนั้นมีปืนลอยู่ในมือ พอเาเห็นทั้สอน็ัปืนเล็ทันที
“หนีเร็ว! พี่แพร!!”
พน์รีบึแพรวาให้หนีออาห้อ ะที่ายนนั้นสาระสุนปืนใส่ทัู้่ แ่ลับไม่โน พน์ที่บาเ็บ เาปวแผลุบๆ แ่เา็้อัฟันทนเอา แล้วพาแพรวาให้วิ่ออไปโยเร็วที่สุ
“ให้ายเถอะ! มีแ่พวเล่นเมเหรอ?” พน์พูออมาเสียั ทั้ที่ไม่วรทำ แพรวาถูึแนให้วิ่ามเาไป ายนที่ถือปืนลเินออมารทาเิน พอเห็นหลัทัู้่ไวๆ เา็รายิทันที ระสุนเาะำแพฤหาสน์เป็นรูโหว่ ไม่ไ้โนพวพน์แ่อย่าใ
แพรวาวิ่ไป่อนะสะุล้มล พน์รีบประอร่าเธอึ้นมา แ่แพรวาลับร้อโอโอยึ้นมา พน์รีบถามว่าเธอเป็นอะไร?
“เท้ามัน...” รู้สึแพรวาะเท้าแพลเสียแล้ว พน์รีบเ็บปืน ่อนะใ้ำลัทั้หม แบร่าแพรวาไว้ในอ้อมแน โีที่เธอเป็นนัวเล็ ทำให้เาไม่หนัมานั พน์เ็บแปลบที่แผลที่โนยิ แ่เา็ัฟันทน วิ่พาร่าอแพรวาออไปาทาเินนั้น ่อนะเปิประูออไป เาเริ่มมอหาที่หลบ่อน ะที่ายปริศนานั่น็ไล่ามมาและรายิระสุนใส่ทัู้่
พน์เริ่มมอหาที่หลบ เพราะืนวิ่ไปแบบนี้็้อวิ่ไปลอ เาเอ็เริ่มเหนื่อยแล้ว้วย เาเ้ามาในห้อหนึ่ เหมือนห้อทำานอใรสัน เาหันไปหันมา่อนะเอู้ใบหนึ่ เารีบเปิประูู้เสื้อผ้าแล้วเอาแพรวา่อนไว้้าในสุ ส่วนัวเา็่อนในู้เหมือนัน พน์ภาวนา ออย่าให้ายนที่ะ่าพวเาหาพวเาเอเลย
ายนนั้นที่ถือปืนลลาสายาาพน์ไปแล้ว เาออามหาทั้สอ ในะเียวัน ปอภพับนภัทร็ไ้ยินเสียปืนลัอยู่ใล้ๆ ทั้สอหันมามอหน้าัน
“ุพน์ไม่ไ้มีปืนลนี่” ปอภพบอออมา “เาำลัถูไล่่า!”
“ั้นเรารีบไปทาเสียปืนเถอะ” นภัทรบอ ปอภพพยัหน้า ่อนะรีบวิ่ามนภัทรไป เมื่อทั้สอเ้าใล้้นออเสียปืนล พวเาเปิประูเ้าไป ็พบับายปริศนาที่ถือปืนล อีฝ่ายพอมอเห็นพวเา็ัปืนลึ้นทันที
นภัทรรีบุแนปอภพให้วิ่หนีพร้อมับปิประู ระสุนปืนลถูยิรารัวเ้าใส่ประูนเป็นรูเล็ๆ ปอภพับนภัทร่าพาันวิ่หลบระสุนปืน ะที่ายนนั้นถือปืนวิ่ไล่ามพวเามา
“หมอนั่นเป็นใรน่ะ!?” นภัทรถามออมา ฝ่ายปอภพ็พอะำไ้ เาเลยบอ
“ผมไม่รู้ื่อ รู้แ่เบอร์” เาบอ “น่าะเป็นผู้ายเบอร์ยี่สิบ”
นภัทรับปอภพวิ่หนีายที่บ้าลั่ยิระสุนใส่พวเานนั้น อีฝ่าย็วิ่ามเามาอย่าไม่ละวามพยายาม แล้ว็รายิระสุนไป้วย แ่แล้ว ระสุนอายนนั้น็หมล เาถอแม็าีนออ ่อนะเิมระสุนเ้าไปใหม่ นภัทรับปอภพใ้โอาสนั้น วิ่หนีไปให้ไลที่สุเท่าที่ะทำไ้ ทั้สอวิ่ไปนลาสายาับายหนุ่มนนั้นแล้ว
ปอภพับนภัทรหยุหายใเ้าปอ เหื่อพวเาท่วมเ็มหลั ปอภพเอ็เหนื่อยมาเ่นันเพราะวิ่ไม่หยุเลย ทั้สอหนุ่ม่าวัย่าพาันหายใเ้าลึๆ ่อนะับหัวใัวเอที่เ้นึัในอ
“วิ่แบบนี้...” ปอภพพูึ้นมา “ืนวิ่ไปแบบนี้นานๆ ้อหมแรแน่ๆ”
“อือ” นภัทรส่เสียอบในลำอ เาเอ็เหนื่อยเหมือนัน “ให้ายเถอะ นเมื่อี้หมายเลยี่สิบเหรอ?”
“รับ เานั่ถัาผมไปอนิน้าวัน” ปอภพบอับนภัทร “ูท่าเา็ปิีนี่ ทำไม? เิอะไรึ้น? ทำไมเา้อไล่่าพวเรา้วย?”
“เพราะเินนั่นแหละ” นภัทรบอออมา “เิน ำเียวเลย ที่ทำให้นลายเป็นารไ้”
ปอภพหันไปมอหน้านภัทร เาเอไม่ไ้อยาไ้ราวัลอะไรอีแล้ว แ่เาอยารัษาีวิัวเอไว้่อน แล้ว็นอื่น้วย และหนีออไปาที่นี่ให้ไ้ ปอภพร้อโอโอยึ้นมาพลาับบาแผลอัวเอ นภัทรถามว่าเาเป็นอะไร?
“สสัยะเลื่อนัวมาไปหน่อย ็เลยปวน่ะรับ” ปอภพบอ เหื่อเาไหลาหน้าผามาถึา “โอ๊ย เ็บัเลย”
“พี่ว่าเราพััน่อนเถอะ” นภัทรบอ “ืนวิ่่อไป แผลอาะอัเสบ็ไ้ หยุ่อนเถอะ”
ฝ่ายวันวิสา เธอ็ทนไม่ไหวแล้ว เธอถือแผนที่่อนะหยิบมีทำรัวที่ปอภพเยให้เธอมา ที่ใ้ปาแยมนั่นแหละ แล้วเินไปเปิประู ุาวถามออมาว่าเธอะไปไหน?
“พี่าวหลบในนี้แหละ” เธอหันมาบอ “หนูะไปามหาพี่ภพับพี่พน์”
“มันอันรายนะน้อ” ุาวัเือนเธอและพยายามห้ามเอาไว้ “เี๋ยว็ายหรอ”
“แ่หนูทนไม่ไหวแล้ว” เธอพู “พวเา้อถูามล่าอยู่แน่ หนูะไปามหาพวเา!”
“้วยมีเพียเล่มเียวเนี่ยนะ?” ุาวถามวันวิสา “น้อสาะถู่า่อนน่ะสิ”
วันวิสาเอ็ลัวเหมือนัน แ่เธออใรอไม่ไหวแล้ว เธอเลยำับุาว “พี่าวอยู่ในห้อนี้ อย่าไปไหนเ็า แล้วหนูะลับมา ไม่้อห่ว หนูมีแผนที่ ไม่หลทาแน่นอน”
ว่าเสร็ เธอ็เปิประูออไป ทิุ้าวให้อยู่นเียว ฝ่ายุาว็ล็อลอนประู และหาเอาอะไรมาั้นเอาไว้ เพื่อไม่ให้ใรบานที่ไม่ประส์ีบุเ้ามา ะที่วันวิสาถือแผนที่และูำแหน่อัวเอ แล้ว็ออามหาทั้สอพว
ฝ่ายพน์ับแพรวา นภัทรับปอภพล่อนที่รายิใส่เาออไปแล้ว เมื่อเห็นว่าปลอภัย เา็เินออมาาู้เสื้อผ้า แพรวาที่สวมรอเท้าผ้าใบ เธอรู้สึเ็บที่เท้ามา พน์เห็นันั้นึบอับเธอ
“ให้ผมประอไป้วยเถอะ” เาอาสาทั้ที่ัวเอ็บาเ็บ
“ไม่้อหรอ น้อ น้อทำมามาพอแล้ว” แพรวาปิเสธ แ่พน์ับเธออุ้มไว้ในอ้อมแนเลยทันที ทำเอาแพรวาุน
“น่า ไม่้อห่วผมหรอ” พน์พูยิ้มๆ “ผมร่าายแ็แรน่า เหมือนับุปอภพนั่นแหละ”
แพรวาไ้ยินอย่านั้น เธอ็รู้สึเินอายแปลๆ เธอเบือนหน้าหนีาเา ไม่ใ่เพราะรัเีย แ่เป็นวามเิน ฝ่ายพน์ไม่ไ้สัเเห็นสีหน้าเธอึไม่รู้อะไร
เาแบเธอออไปาห้อพลามอ้ายมอวา ็ไม่พบใร เาเลยรีบแบเธอไปทาอื่นที่ไม่เยเ้าไปู เผื่อว่าะเอพวนภัทรบ้า แ่็ไม่มีวี่แววว่าะหาเอ
ฝ่ายนภัทรและปอภพที่พัันนหายเหนื่อยแล้ว พวเา็เริ่มออเินามหาพวพน์อีรั้ ยัไม่มีประาศว่ามีใราย นั่นทำให้พวเาโล่ใไปไ้เปลาะหนึ่ ปอภพพานภัทรเินออมานอห้อ แล้วลอไปในทาที่ไมุ่้นเย เผื่อว่าะเอพน์ับแพรวา ปอภพไม่ล้าส่เสียเรียทั้สออีแล้ว เพราะมันะนำารมาหาพวเา
“ให้ายสิ ฤหาสน์หลันี้ว้าริๆ” ปอภพบ่นึ้นมา “มันไม่ใ่เรื่อ่ายเลยนะที่ะามหาันไ้”
“น่า น้อภพ ลอามหาู่อน” นภัทรพยายามมอโลในแ่ี “อาะเอ็ไ้”
แ่ปอภพไม่ไ้ิแบบนั้น เาิว่าไม่มีทาเอหรอ สถานที่ว้าให่นานี้ เาัะเริ่มยอมแพ้แล้ว แ่ไม่ล้าบอนภัทร ลัวะโน่าเอา แ่ถึระนั้น เา็เินามนภัทรออไปโยไม่พูอะไรเลย
วันวิสาเินถือแผนที่มาามพวปอภพและพน์บนั้นสอ เธอเผลอเรียื่อพวเาทั้หมเสียั็เอามือุมปา พอะรู้ัวว่าเสียอเธออาันำารให้ามมา็ไ้ เธอเลยัสินใเินเียบๆ
“แล้วเราะรู้ไ้ไว่าพวเาอยู่ที่ไหน? ถ้าไม่ะโนน่ะ?” เธอถามัวเอ “แล้วเราะรู้ไหมเนี่ย?”
เธอเปิประูเ้าไปในห้อห้อหนึ่ ่อนะออามหาภายในห้อ ็ไม่เอใร่อนอยู่ วันวิสายัไม่ละวามพยายาม เธอูแผนที่ไปลอพลาใ่ปาามาร์เอาไว้้วย ว่าัวเออยูุ่ไหนอฤหาสน์แล้ว
ฝ่ายปอภพับนภัทร เา็เปิประูออมา นภัทรไ้ยินเสียฝีเท้าอใรสันเินเ้ามาใล้ๆ ึบอให้ปอภพหลบไป่อน เาอาสาะออไปัารเอ นภัทรถือปืนพเอาไว้ ่อนะมาปราัว่อหน้านนนั้น
“น้อสา!!”
ปอภพไ้ยินเสียนภัทรพูอย่านั้น เา็รีบวิ่ออไปูทันที ็เอวันวิสาริๆ ้วย ปอภพรีบเ้าไปโอบอเธอ วันวิสาเอ็อปอภพไว้เ่นัน เธอำแผนที่ในมือไว้แน่น ่อนะร้อไห้ออมา
“นึว่าพี่ภพับพี่ภัทระเป็นอะไรไปะแล้ว!!” เธอพูเสียัพลายมือปาน้ำา “มันเิอะไรึ้นน่ะ? ทำไมพวพี่ไม่ลับมา?”
ปอภพเลยเล่าให้ฟัว่าพวเาถูไล่ล่า ฝ่ายวันวิสาไ้ยินอย่านั้น เธอ็รู้สึโรธ แล้วเธอ็ถาม
“ุพน์ับุแพรวาหายไปหรือะ?”
“อือ” นภัทรอบแทนปอภพ “พวเาน่าะหลทาันอยู่”
“เราออามหาัวพวเาันเถอะ” วันวิสาูแผนที่ใหู้ “เรามีแผนที่ ไม่้อลัวหลทาไปที่ไหน”
และทั้สาม็ออเินทาไปามแผนที่ ฝ่ายพน์ับแพรวาที่บานอยู่แ่ในห้อนั้น แพรวา็เริ่มใไม่ีแล้ว พวปอภพับนภัทรน่าะออามหาพวเธอ แ่พวเธอลับวิ่แบบนี้ ะไปเอันไ้อย่าไร?
“พี่ว่าออเินทาเถอะ” แพรวาบอับพน์ ฝ่ายพน์็อบออมา
“เท้าพี่เป็นนานั้น พี่ยัะเินอีเหรอ?”
แพรวาลืมไปว่าเท้าัวเอเ็บ เธอถอนหายใออมา่อนะบอ “อโทษนะน้อพน์ ที่ทำให้ลำบา”
“โธ่ ไม่เป็นไรหรอพี่ พี่ั้ใะสะุล้มที่ไหนันล่ะ?” พน์บอออมา “ผมไม่โทษพี่หรอ”
แพรวารู้สึื้นันในน้ำใอพน์เหลือเิน เธอยิ้มให้เาอย่าอ่อนโยน ่อนะบอ “พน์รู้ไหม? พน์หน้าาล้ายๆ แฟนเ่าพี่ที่เยเลิันไปแล้วเลย”
พน์เยหน้าึ้นมามอแพรวา ไม่รู้ว่าเธอพูเรื่อนี้ทำไม? ฝ่ายแพรวา็ิว่าัวเอี่เ่าอย่าไรไม่รู้ถึบอแบบนั้นออมา เธอเลยส่ายหน้า
“่าเถอะ” เธอบอในที่สุ “พี่...”
“ผมหน้าาเหมือนแฟนเ่าพี่เหรอ?” เาถาม “ั้นแฟนพี่็ไม่หล่อน่ะสิ”
“ใรว่า? หล่อมาเลย” แพรวาบอ เธอเริ่มรู้สึผ่อนลายลเมื่อไ้พูับพน์ “น้อพน์เอ็หน้าาีนะ”
พน์ไ้ยินันั้น็หันหน้าหนีาเธอ้วยวามัเิน แ้มเาเป็นสีแ แพรวาเห็นันั้น็อำไม่ไ้ ะที่ทัู้่ยัรออยวาม่วยเหลือานภัทรและปอภพอยู่
ความคิดเห็น