คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : หาหนทาง (รีไรท์)
อนที่ 14 – หาหนทา
พวปอภพ็ยัหลบบานในห้อสมุอยู่ ทั้สี่น่าไม่มีอะไระทำัน แล้วปัหา็เิ เมื่อวันวิสาเิอยาเ้าห้อน้ำึ้นมา
“ทนไม่ไ้เหรอ น้อสา?” นภัทรถาม วันวิสา็เรใทุน ไม่อยาทำัวสร้าปัหา แ่เธอปวปัสสาวะริๆ แถมปวมา้วย
“ือ หนู...” วันวิสาะบออะไรบาอย่า แ่ปอภพเลยลุึ้นมา่อน
“ปวห้อน้ำ็ไปเ้าห้อน้ำ” เาพู “เี๋ยวพี่ะุ้มันไปเอ”
“ะีเหรอ? น้อภพ” ุาวเอ่ยึ้น “ืนเอใรึ้นมาะยุ่เอานะ”
“ไม่เป็นไร พี่าว ผมมีปืน” ปอภพบอพร้อมับถอนหายใ “ถึผมะไม่ล้ายิใร็ริ แ่พอถึเวลาวนัวเ้า มีวามล้าเอล่ะมั้? ไปเถอะ น้อสา ไปามหาห้อน้ำัน”
แล้วปอภพ็เอาู้ออไปาบานประูพลาปลล็อลอน เา่อยๆ เปิประูออไป พอเห็นว่าบนทาเินไม่มีใร เาเลยเรียวันวิสาออมาพร้อมับแผนที่ฤหาสน์
“ห้อน้ำมันอยู่ที่ไหนล่ะ?” ปอภพถาม
“หนู็ไม่รู้ อาะเป็นห้อเล็ๆ” เธอบอพลาูแผนที่ “อาะเป็นห้อนี้็ไ้” เธอี้ไปยัำแหน่ห้อห้อหนึ่ึ่มีนาเล็ในแผนที่ ปอภพเห็นเ้า็เห็น้วยว่ามันน่าะเป็นห้อน้ำ พวเาึมุ่หน้าไปยัห้อนั้น
เมื่อมาถึ็พบว่าเป็นห้อน้ำริๆ ้วย วันวิสารีบเ้าไปทำธุระอย่ารวเร็ว พอเสร็แล้วเธอ็ปุ่มล้าโถส้วม ่อนะเินออมา
“พี่ไม่ปวเหรอ?” เธอถาม
“ไม่อ่ะ” ปอภพอบ “รีบลับไปห้อสมุ่อนที่....”
ปอภพพูไม่ทันบ ประู้าน้า็เปิออ เออนัน์ที่ออมาาประู และเมื่อเห็นทั้สอน เา็ยปืนระบอหนึ่เล็ทันที ปอภพรีบุวันวิสาให้วิ่ึ้นบันไั้นสอไป
“พี่!! ถ้ามันามมาหาห้อสมุเอล่ะ?” วันวิสาถามเสียั ทำเอาปอภพ้อบอให้เธอเียบเสีย
“อย่าบอสถานที่สิ!” ปอภพอบเธอ “พวเรารีบหนีเร็ว”
แ่เออนัน์็ามทั้สอไปไม่ไ้ เาัฟันอย่าโมโห พลานึโรธโมโหัวเอที่ไ้แผลที่แนทั้สอ้า ทำให้วิ่ไม่ไ้ ปล่อยเหยื่อสอนให้หนีออไป โยไม่ไ้ทำอะไรเลย
ปอภพับวันวิสารีบวิ่ลับมายัห้อสมุ เมื่อเปิประู นภัทร็ทำท่าะฟันศอใส่ แ่พอเห็นเป็นปอภพับวันวิสา เา็ไม่ทำ
“นึว่าเป็นนอื่นเสียอี” นภัทรบอ “น้อสาเ้าห้อน้ำเรียบร้อยแล้วใ่ไหม?”
“่ะ เรียบร้อยแล้ว” เธออบ
“แล้ววิ่หนีอะไรมา?” นภัทรถามอี “ถ้าให้เา เอพวนั่าล่ะสิ?”
“ใ่เลย พี่” ปอภพบอออมา “แ่โี มันามเรามาไม่ทัน”
“ือ อนนี้หนูรู้แล้วว่าห้อน้ำที่อยู่ใล้ที่สุอยู่รไหน?” วันวิสาบอพลาี้ไปยัำแหน่ห้อน้ำบนแผนที่ “มันอยู่รนี้ ถ้าทุนอยาะไปเ้า็ไปเ้าไ้”
ฝ่ายพน์ับแพรวา แพรวาเริ่มหิวนท้อิ่วแล้ว เธอยมือุมท้อ ทำเอาพน์สสัยว่าเธอเ็บท้อหรือเปล่า? ถึไ้ับมันแบบนั้น
“เปล่า” แพรวาอบำถามพน์ “พี่หิว”
“เหรอรับ” พน์ถามึ้นมา “ั้นเี๋ยวผมหาอะไรให้พี่ทานีว่า”
“ะมีอินเหรอ?” แพรวาถามอีึ้นอี พน์เลยเ้าไปสำรวในห้อห้อหนึ่ เผื่อะมีอาหารให้เาเ็บไ้บ้า แ่็ไม่มีเลย เาพยายามามหาหลายห้อ นไปเอถุพลาสิที่ใส่นมปัไส้รอเอาไว้พร้อมับน้ำื่ม เาเลยรีบยเอาไปให้แพรวาทันที
แพรวาัารินนมปัอย่าหิวโหย แล้วเธอ็นึอะไรึ้นมาไ้ “น้อพน์ ไม่ิน้วยันเหรอ? เี๋ยวพี่แบ่ให้ เอาไหม?”
ฝ่ายพน์ปิเสธ “ือ... ผมเอาอะไรลท้อไม่ลริๆ” เาบอ “ผมไม่มีวามรู้สึหิวเลย”
“อ๋อ” แพรวาเลยพยัหน้าอย่าเ้าใะินนมปัไส้รอเ้าไปนหม แล้ว็ื่มน้ำเปล่าไปอึหนึ่ ่อนะส่ให้พน์
“ื่มบ้าเถอะน่า าน้ำมันอันรายนะ”
พน์เลยรับวน้ำมา แล้วัารเปิฝาื่มเ้าไป มันทำให้เาสื่นึ้นบ้า แม้ะไม่ใ่น้ำเย็น็าม พอแพรวาินอาหารเสร็ เธอ็รู้สึอิ่มึ้นมานิหนึ่ แล้วทั้สอ็ออเินทา่อ
“แย่ะมั เราไม่มีแผนที่” แพรวาบ่นึ้นมา “ไม่ั้นป่านนี้ น่าะเอทาอออื่นแล้ว”
“นั่นสิ มัน้อมีสัทา” พน์พูึ้นมา “เราลอ้นหาแผนที่ันูไหม? เผื่อะมี”
แพรวาเลยพยัหน้า ่อนะเปิประูเ้าไปในห้อหนึ่ แล้วพยายาม้นหาแผนที่ับพน์ แ่หาห้อนี้็ไม่เอ พน์ยัไม่ยอมแพ้ เาบอให้หา่อไป
“มัน้อมีน่า” พน์ให้ำลัใแพรวา “ผมว่ามัน้อเอ”
ฝ่ายพวปอภพที่หลบอยู่ในห้อสมุ ็ไม่มีอะไรทำัน ปอภพเลยหยิบหนัสือเล่มหนึ่ออมาอ่าน โีที่มันเป็นภาษาไทย ูเหมือนะเป็นนิยาย เาเปิอ่านอย่าไม่มีอะไรทำ ะที่นภัทรเอ็นั่เอามืออเ่าัวเอ
“เราะหลบอยู่ในนี้ไปถึเมื่อไหร่?” ุาวถามึ้นมา แ่ไม่มีใรสามารถอบไ้ ทุนนั่นิ่เียบ ปอภพไม่ไ้สนใำถามเธอ อนนี้เาอยู่ในภวั์ะอ่านนิยายเล่มหนึ่
“ไม่มีใรอบเลยเหรอ?” ุาวว่าอย่าไม่พอใ “เราะหลบันในนี้ไปถึเมื่อไหร่? นว่าะมีนายรบเหรอ?”
นภัทรเอ พอไ้ยินแบบนั้น เา็ยืนึ้น และไปเลื่อนู้ออไปาประูพลาปลล็อลอน ุาวสสัยว่าเาะทำอะไร?
“ุะทำอะไรน่ะ? ุภัทร” ุาวถาม
“อย่าทีุ่ว่า เราหลบที่นี่ไปลอไม่ไ้หรอ ไม่มีทั้น้ำและอาหาร” นภัทรบอเหุผล “เราน่าะเินสำรวหาทาออนะ”
ปอภพไ้ยินอย่านั้น็ปิหนัสือล ่อนะเอาใส่ในั้นหนัสือเหมือนเิม วันวิสา็ลุึ้นบ้าพร้อมับุาว ทั้สี่นเรียมัวะออไป้านอแล้ว
“เอ้า พี่” ปอภพส่ปืนพให้นภัทร ทำเอานภัทรสสัย
“มันปืนอน้อนี่”
“แ่ผมไม่ล้ายิใรหรอ พี่” เาบอ “พี่เ็บไว้เถอะ ไว้อยุ้มันพวเรา้วย”
นภัทรึรับปืนอปอภพเอาไว้ ่อนที่ทั้สี่นะเินออาห้อสมุไป นภัทรสอส่ายปืนไปทั่วเพื่อูว่ามีใรอยู่แถวนี้หรือเปล่า? พอไม่มี เา็เลยบอให้อีสามนเินามเามา
ฝ่ายพน์ับแพรวา ทั้สอำลัอยู่บนทาเินั้นสอ พวเาไ้ยินเสียฝีเท้าัึ้นมาา้านหน้า พน์หยุเินทันทีและบอแพรวาให้หลบหลัเา เาถือปืนเอาไว้ในมือ ่อนะ่อยๆ ย่อไปยัทาเินที่โ้หัศอ อนนั้นเอ พวปอภพ็ปราัวึ้น พน์เือบะยิอยู่แล้ว ถ้าเาำหน้านภัทรไม่ไ้
“อ้าว? ุพน์” นภัทรำพน์ไ้็ถามึ้น เามอเห็นบาแผลบริเวไหล่อพน์ “ุบาเ็บเหรอ?”
“ุภัทร” พน์ล่าวื่อนภัทรออมา ่อนะพยัหน้ายอมรับ “ใ่ ผมบาเ็บ แ่โีที่ไม่โนุสำั”
แพรวาที่เห็นพน์ุยับอีฝ่ายอย่าไม่มีอะไรเิึ้น เธอ็เลยปราัวึ้นบ้า พน์อธิบายว่าเาไม่เล่นเมอีแล้ว และำลัมอหาทาออไปาที่นี่ แุ่าวลับบอออมา
“ประูทั้หมถูปิาย” เธอว่า “เราไปรวสอบมาแล้ว เราไม่มีทาออาที่นี่”
พน์ทราบีอยู่แล้วเพราะเป็นนยิประูเอ ฝ่ายแพรวาเินเ้ามาหาพวปอภพ เมื่อเห็นว่าพน์น่าะปลอภัยแล้ว อีฝ่ายไม่ไ้ทำร้ายพวเา
“สวัสี่ะ” แพรวาแนะนำัวเอให้ฝ่ายปอภพรู้ั พร้อมับบอหมายเลสมาิออไป้วย ปอภพถามว่าเธอทำานอะไร? และทำไมถึมาที่นี่?
“ิันเป็นพนัานอยู่สายารบินสุวรรภูมิ่ะ แ่ิันโนปลออาาน” แพรวาว่า “แล้วิัน็ไม่มีเินเลย หาานอื่นทำ็ไม่ไ้ ็เลยัสินใมาที่นี่ โยไม่รู้ว่ามันเป็นสิ่ผิพลา”
“อืม ผม็เหมือนัน” ปอภพบอ้วย “ผมเอ็มีแม่ป่วยเป็นมะเร็ ้อผ่าั่วน แ่ผมไม่มีเิน ผม็เลยเลือมาที่นี่ โยไม่รู้เลยว่านี่ือเรื่อผิพลา”
“ายแล้ว” แพรวาไ้ฟัเรื่ออปอภพ ็รู้สึว่าเรื่ออัวเอเบาลไปเลย เธอให้ำลัใปอภพ ส่วนปอภพ็เริ่มยอมรับะารรมแล้ว ถ้าเาไม่มีเินราวัลลับไป แม่เา็มีสิทธิ์าเาไปอย่าแน่นอน เาถอนหายใออมาอย่าเหนื่อยใ
“เราำลัหลทา” พน์บอออมา “เราไม่มีแผนที่”
“อ๋อ เรื่อแผนที่” วันวิสาบออย่ายินี “เราเอแล้วล่ะ”
พน์ที่ไ้ยินอย่านั้น เา็ีใ พลาอแผนที่มาู วันวิสาี้ใหู้ว่าอนนี้พวเาำลัอยู่ที่ไหนัน? แ่เธอ็บอ้ำออมาว่า หนทาที่ะนำไปสู่นอฤหาสน์นั้นปิายไปแล้ว พวเธอหาทาออาที่นี่ไปไม่ไ้
“แล้วะทำยัไี?” แพรวาถามึ้นมา ไม่มีใรสามารถอบไ้ แพรวาเลยพูึ้นอี
“เราะเินไปรอบๆ ให้เอารไม่ไ้นะ” เธอบอ
“เราะหลบันในห้อไหนไปลอ็ไม่ไ้เหมือนัน เพราะเรา้อารน้ำและอาหาร” นภัทรว่าึ้น “อนนี้เราไม่มีอาหาริัวเลย มีแ่น้ำ”
“ัน็มีน้ำื่ม” แพรวาูวน้ำใหู้ “าอาหารน่ะยัพอทนไ้ แ่าน้ำสามวัน เราายแน่นอน”
ปอภพเอ็ัรู้สึหิวึ้นมาแล้ว เายูนาฬิา้อมือ พบว่ามันเพิ่ะเที่ยรึ่เอ เาสสัยว่าทำไมเวลาผ่านไป้าเหลือเิน?
“นั่นสิ” ุาว็เห็น้วย “าอาหารไ้ แ่าน้ำไม่ไ้”
“อืม” พน์พูออมาำเียว “แ่ผมว่าเราออเินหาเสบียันเถอะ รีบุนเสบียเอาไว้เยอะๆ แล้วเริ่มหาทาออใหม่เถอะ พวเ้าอเม็้อออาฤหาสน์เหมือนัน มัน้อมีทาออสิ”
นภัทรเอไ้ยินอย่านั้น เา็เห็น้วยับพน์ ใ่ เาวระมีอาหาริัวไว้เยอะๆ ่อนะหาทาหนี พวเาึัสินใร่วมมือัน ออามหาเสบีย
ฝ่ายพิมพ์พรร เธอฮัมเพลไปพลาถือปืนไปพลาอย่าอารม์ี เธอถือปืนลูอึ่เหลือระสุนอยู่ไม่ี่นัในมืออเธอ ่อนะเปิบานประูหนึ่เ้าไป เธอรู้สึเหมือนไ้ยินเสียุยัน เธอเลยหยุเินแล้วแอบย่อไปทา้าหน้า พอเลี้ยวรทาหัศอ ็พบลุ่มปอภพยืนอยู่เป็นลุ่มให่ พิมพ์พรรไม่ัสินใะออไปยิใรอนนี้ เพราะเธออาะถูยิสวนลับมา็ไ้ เธอสัเเห็นปืนในมือปอภพับพน์
“เราออามหาเสบียันเถอะ่ะ” วันวิสาล่าวออมา “แล้วมาหลบในห้อสมุเหมือนเิม”
“ห้อสมุ?” พิมพ์พรรทวนำ แล้ว็มอเห็นวันวิสาี้ไปที่ห้อห้อหนึ่ นั่น้อเป็นห้อสมุแน่ พิมพ์พรรแสยะยิ้ม่อนะหนีไปทาอื่น่อนและรอเวลาสัหาร
ฝ่ายวันวิสาที่ิว่าห้อสมุนั้นปลอภัยแล้ว ไม่รู้เลยว่าพิมพ์พรรไ้ยินทุอย่า พวเาออามหาอาหารันเป็นลุ่ม เ้าไปในห้อห้อหนึ่็ไม่เออาหาร แ่หลัาสำรวมาหลายห้อ พวเา็เอนมปัแผ่นหลายแผ่นพร้อมับแยมรสอุ่น้วย
“เฮ้! เราเออาหารแล้ว” พน์ล่าวึ้นอย่าีใ พลาวยเอานมปัับแยมออมา แพรวาวิ่เ้ามาู้วย
“แ่แ่นี้ยัไม่พอหรอ” แพรวาบอึ้นมา “้อหาให้ไ้มาว่านี้ ถึะพออยู่ไ้”
“ั้นหรือรับ?” พน์ถามเธอ แล้ว็ออามหาามห้ออีรั้ โยมีวันวิสาอยาแผนทีู่ลอ ว่าพวเาอนนี้อยู่ที่ไหน? ทุน่าออามหาอาหาร แล้ว็เออาหารระป๋อำนวนห้าระป๋อพร้อมับนมปัอีุหนึ่ นภัทรเห็นว่าแ่นี้็น่าะพออยู่แล้ว
“เราลับไปห้อสมุันเถอะ” วันวิสาบอพลาูแผนที่ เพื่อไม่ให้หลทา พวเาเลยเินทาามเธอไปยัห้อสมุ วันวิสาเปิประูเ้าไป ไม่ไ้ิอะไรเลย
แ่พอเธอเ้ามา ็เอพิมพ์พรรอยู่ในห้อสมุและเล็ปืนลูอใส่ เธอหวีร้อเสียันทำเอานอื่นใแล้ว็หนีออมา ทุน่าุนว่าเิอะไรึ้น? พิมพ์พรรวิ่ออมาาห้อแล้วเล็ปืนลูอไปทั่ว นภัทรัปืนที่ปอภพให้เามา ่อนะเล็ไปทาพิมพ์พรร้วย
“ุหยุะเถอะ! ่าันไป็ไม่มีอะไรีึ้นมา” นภัทรร้อห้าม แ่พิมพ์พรรลับแสยะยิ้มอย่าน่าลัว
“ไม่มีอะไรีึ้นมาเหรอ?” พิมพ์พรรทวนประโยอเา “ีสิ ันะไ้เป็นผู้นะ และไ้เินราวัลมา พร้อมับไ้ออาเาะนี้ไปไ้”
นภัทรส่ายหน้าะเล็ปืนไปที่พิมพ์พรร “ุเสียสิไปแล้ว ุบ้าไปแล้ว”
“ันไม่ไ้บ้า” พิมพ์พรรส่สายาเหมือนนเป็นโรประสาทมาที่นภัทร ฝ่ายพน์็บอให้แพรวาหลบ้าหลัเา ่อนะเล็ปืนไปทาพิมพ์พรรเ่นัน
“ัน็แปลใัวเอนะ ที่ไม่รู้สึรู้สาอะไรเลยับาร่าน” พิมพ์พรรบอออมา “ัน่าุสินพิทัษ์เอ และในอนนี้ ันะ่าพวุทุน”
นภัทรไ้ยินอย่านั้น็ใ พิมพ์พรรยอมรับแล้วว่าเป็นน่าสินพิทัษ์ เาเล็ปืนไปที่เธอและเรียมะเหนี่ยวไ เห็นที้อ่าันเสียแล้ว ไม่ั้นพวเาไ้ายันหมแน่นอน
พิมพ์พรรำลัะลั่นไปืน แ่ปอภพเ้าไปผลัเธอเอาไว้่อน ปืนลูอเลยยิไปถูเพานนเาะเป็นรูโหว่ พิมพ์พรรส่เสียรีร้อเสียแหลม ่อนะเ้า่อสู้ับปอภพ เธอผลัปอภพให้ล้มลไปับพื้นแล้วเอาปืนลูอบหน้าอปอภพ แรเธอเยอะผิา นปอภพที่ร่าายแ็แร็ไม่อา้านทานไว้ไ้ เารีบลุึ้นพลาปัปืนลูอออไปามืออพิมพ์พรร ่อนะบอให้ทุนวิ่หนี
พิมพ์พรรแผเสียร้อเหมือนนบ้า ่อนะับปืนลูออเธอและวิ่ไล่ามพวปอภพไป พน์รีบพาแพรวาหนีออไปทาประูที่เื่อม่อไปถึห้อโถั้นสอ นภัทระโนลั่น บอให้ทั้สอระวัะหลทา พน์ับแพรวารีบวิ่ลมาาบันไลมาั้นหนึ่ ่อนะวิ่เ้าไปในห้อรับประทานอาหาร พวปอภพามมาิๆ พร้อมับัวพิมพ์พรรเอ
“พวแะไปไหน!? พวแะไปไหนไ้!?” พิมพ์พรรร้อออมาเหมือนนเสียสิ พลาวิ่เ้าไปในห้อรับประทานอาหาร พวปอภพ่าวิ่หนีันหัวุหัวุนและออไปยัประูอีทา ปอภพบอให้เลี้ยววาเพราะทา้ายเป็นทาัน เาพอะำไ้ ทั้หมวิ่ไปทาวา ่อนะเปิประูเ้าไปในห้อหนึ่ ็พบว่าที่นั่นเป็นเหมือนบาร์ นภัทรรีบเลื่อนู้วาแ้วน้ำมาั้นประูเอาไว้ พิมพ์พรรวิ่เ้ามาและทุบประูอย่าบ้าลั่ นั้นวาแ้วถึับสั่น นภัทรเริ่มไม่แน่ใแล้วว่าั้นนี้ะั้นไ้หรือเปล่า เาเลยเรียปอภพให้มา่วยันั้นเอาไว้ ไม่ให้พิมพ์พรรเปิประูเ้ามาไ้
ฝ่ายพิมพ์พรร เธอยปืนเล็ไปที่ประูพร้อมับยิระสุนลูปรายออมา ประูพัทันที แล้วเธอ็ผลัเ้ามา นภัทรับปอภพ่วยันันั้นวาแ้วเอาไว้ แ่พิมพ์พรรเล็ปืนไปทาพวเา นภัทรรีบบอให้ปอภพวิ่หลบ ปอภพเลยหลบไป พิมพ์พรรันั้นวาแ้วนล้มว่ำล แ้วแระายเ็มพื้น และเธอ็ระโ้ามั้นเ้ามาภายในห้อ
ุาวรีเสียร้ออย่าใ นภัทรัปืนออมาหมายะยิไปที่พิมพ์พรร แ่ฝ่ายพิมพ์พรรลั่นระสุนปืนลูอออมา่อน ทำเอานภัทร้อรีบ้มหลบระสุนปืน ะที่พวปอภพเ้าไปหลบ้านในเ้าน์เอร์ พน์เอ็ถือปืนในมือเอาไว้ แ่ไม่ล้ายิออไป
“ุพอะทีเถอะ!!” นภัทรร้อ เาเอ็ไม่ไ้อยา่าพิมพ์พรร “อย่าบัับให้ผม้อ่าุเลย”
“โร้ายันะ อร้อผินแล้ว” พิมพ์พรรว่าออมาแล้วลั่นไปืน แ่ระสุนปืนลูออเธอลับหมเสียแล้ว นภัทรเห็นันั้น็เ้าไปู่โมพิมพ์พรรทันที พิมพ์พรรแผเสียร้อัลั่น ่อนะเอาปืนลูออนฟาเ้าที่ศีรษะอนภัทรนเป็นรอยแผลแ เลือไหลออมา นภัทรเอ็สู้เ็มที่ เาผลัพิมพ์พรรออไป แล้วะัปืนยิไปที่เธอ พิมพ์พรรเห็นันั้น เธอ็รีบทิ้อาวุธปืนลูอ เพื่อัวเอะไ้วิ่เร็วึ้น เธอวิ่ระโ้ามั้นวาแ้วที่ล้มว่ำอยู่ออไปทันที นภัทรไม่ัสินใวิ่ามไป เายมือเ็หน้าผา ็พบว่ามีเลือิที่มือมา
“ุภัทร!!” แพรวาที่หลบหลับาร์วิ่เ้ามาหาเา “ุเป็นแผล”
“่ามันเถอะ” นภัทรบออย่าไม่ใส่ใเท่าไหร่ แพรวาึรีบเอาระเป๋ายาออมาและทำแผลให้เา ะที่สถานาร์เริ่มสบล ทุนออมาา้านหลับาร์ พน์ล่าวอโทษนภัทรที่ัวเอ็มีปืน แ่็ทำอะไรไม่ไ้เลย
“ไม่้ออโทษหรอ ผมรู้ ุ่าใรไม่เป็น” นภัทรล่าวะที่แพรวาเ็เลือที่หน้าผาอเา ฝ่ายพน์็ถอนหายใออมา
ปอภพับพน์เินไปยที่ั้นวาแ้วให้ั้ึ้น ่อนที่ปอภพะหันไปบอทุน “อาหารที่เ็บมายัอยู่รบนะรับ?”
“่ะ” วันวิสาถือถุใหู้ “อาหารเราไม่ไ้หล่นไปลาทา”
“เอาล่ะ เรา้อรีบหาทาออ่อนล่ะ ่อนที่นั่าะามมาอี” ปอภพบอึ้นมา “รีบไปันเถอะ”
“แล้วยัยนั่นรู้ไ้ไว่าว่าเราหลบในห้อสมุ?” ุาวถามึ้นมา แ่็ไม่มีใรอบำถามเธอไ้ วันวิสาส่ายหน้า ่อนที่แพรวาะพันผ้าพันแผลให้ับนภัทรรอบศีรษะ
“เสร็แล้ว่ะ” แพรวาเ็บยาลระเป๋าอัวเอ นภัทรบออบุเธอแล้ว็ยืนึ้น
“อย่าที่น้อภพบอนั่นแหละ เรา้อออาที่นี่ให้ไ้” นภัทรบอับทุน “เราไปหาทาันเถอะ”
“ที่ไหนล่ะรับ?” พน์ถามออมา วันวิสาูแผนที่อฤหาสน์ ่อนะพยายามูว่ามีทาอออื่นหรือไม่?
“ไม่มีทาออเลย” เธอบอออมาับทุน “นอาประูนั้น็ไม่มีอีแล้ว”
ทุนไ้ยิน็ทอถอนใ ทั้หมึเินออาห้อบาร์ไป และเินไปามทา พวเาไม่อารู้ไ้เลยว่าะไปที่ไหน? ในเมื่อประูถูปิายหม พวเาไม่สามารถหาทาออไปไ้
“เฮ้อ!” นภัทรถอนหายใออมา “ไม่น่าเลยริๆ ไม่น่าหลเื่อำเิเลย”
“ผม็เหมือนันแหละ” ปอภพว่า “ถ้าผมิุใสันิไม่เป็นแบบนี้”
“แ่เราลเรือลำเียวันแล้ว” แพรวาบอ “มันสายไปแล้ว”
ปอภพถอนหายใออมาอย่าเหน็เหนื่อย นี่ถ้าเารู้มา่อนว่าิาอเมะเป็นแบบนี้ ถึะมีเินร้อยล้านอยอยู่ เา็ไม่มา มันือวามผิพลาริๆ ที่มาที่นี่
“แล้วเราะไปไหนัน?” ปอภพถามึ้นมา แ่ทุน็อบไม่ไ้
ความคิดเห็น