คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : สืบเสาะ
อนที่ 13 – สืบเสาะ
วันรุ่ึ้น ยพล็อาบน้ำแ่ัว้วยุนัศึษาเหมือนเิม วันนี้มีวิาล็อป้วย เาเลย้อใส่เสื้อนอไป้วย
พอยพลอาบน้ำแ่ัวเสร็ ็มาปลุวาสินีที่ำลันอนอยู่
“นาิหลุออาร่าแล้วยันอนไ้อี” เาส่ายหน้า “น้อวา”
“อ้าว? เ้าแล้วเหรอ?” วาสินีื่นนอนึ้นมาและเหยียแน
“็ใ่น่ะสิ” เาบอ “ไปมหาวิทยาลัยัน”
“พี่ใส่เสื้อแบบนี้ วันนี้มีวิาล็อปเหรอ?”
“ใ่” เาอบ “รีบไปเถอะ วันนี้พี่ื่นสายไปหน่อย ถ้าไม่รีบไป รถิแน่”
“แล้วเรื่อแบบนัล่าวิาับอาวุธละะ?” เธอถาม
“เอามันาแไป่อน” เาว่า “ไปันเถอะ”
แล้วทั้สอ็เินทามาถึมหาวิทยาลัย แ่สายไปหน่อย ยพลรเ้าไปในโรอาหาร ะำลัิน้าว ็มี่าวออมา
“เิีลัพาัว นาสาว วาสินี รัทธสิทโยธิน นัเรียนโรเรียนื่อัแถบย่านปริมล โยมีารั้ผู้้อสสัยว่าอาเป็นนายเอัย ปมพษ์ เพื่อนห้อเียวัน ที่แอบื่นอบนาสาววาสินีอยู่ และลัพาัวเธอไป โยทาำรว....”
“อ้าว? นั่นไ่าวอน้อ” ยพลี้ไปที่โทรทัศน์ แล้วเา็เห็นภาพวาสินีอยู่บนอโทรทัศน์ ับนายเอัย ึ่หน้าาูโทรมๆ ไม่่อยสื่นเท่าไหร่ มี้อวามสีเหลืออยู่้าล่าอว่า ‘ผู้ใพบเห็นโปรแ้’
“เอาล่ะ เราทำีที่สุแล้ว” ยพลบอ “ระหว่านี้็รอให้เป็นหน้าที่อำรว”
“้ออบุพี่มานะะ ที่ไปบอพ่อแม่” เธออบใ “ไม่ั้นไม่เป็นแบบนี้แน่”
“พี่็...ทำในสิ่ที่สมวรทำเท่านั้นแหละ” เาบอ พลาั้าวิน วาสินีเห็นผู้หินหนึ่ ไว้ผมสั้นมาถึบ่า เินเ้ามาพร้อมับล้อถ่ายรูป เินมาหายพล
“ใรน่ะ?” เธอถามออไป ยพลเลยหันไปมอ้านหลั
“ุประภัสสร?” เาสสัยอย่ายิ่ นั่าวมายุ่ับเาอีแล้ว
“น้อเป็นใรันแน่?” ประภัสสรถามออไปอย่าเสี่ยอย่ายิ่ “เป็นนมีพลัิเหรอ?”
“ผมไม่ไ้เป็นอะไรทั้นั้น บอแล้วไว่าเ้าใผิันแล้ว” เาอบออไป
“โห” เธอว่า “น้อแ่ัวแปลๆ ถือาบ แล้วยัหายัวไ้้วย นี่มันอะไรัน?”
“อะไรน่ะ?” วาสินีไม่เ้าใ
ยพลไม่อบ เพราะถ้าืนอบอนนี้ ประภัสสร้อรู้แน่ว่าเาพูับสิ่ไร้ัวน
“น้อบอมาเถอะ” ประภัสสรเ้น
“ผมไมไ้มีพลัอะไร” เาปิเสธพลาลุึ้น โีที่วันนี้ไม่ไ้เอาเรื่อแบบมา และไม่ไ้เอาอาวุธมา้วย ไม่ั้นเธอไ้รว้นอในระเป๋าแน่
ยพลเินออไปาโรอาหาร วาสินีเินามมา
“มันเิอะไรึ้นเหรอพี่?”
“วันนั้น พี่ไปล่านายสินที่บ้านผู้หินหนึ่ ผู้หินนั้นเลยแ้ำรว นั่าวนนั้น็เลยมาทราบเรื่อมั้?” เาเาเอา
“ายแล้ว ับู่หูอพี่เหรอะ? ื่ออะไรนะ?”
“วีรวิท” เาหันมาอบ และในอนนั้นเอ วีรวิท็ปราายึ้น โยมาเป็นลุ่มวัน่อน ่อนะลายเป็นมนุษย์
“ุเรียผมทำไมุพล?” วีรวิทถาม
“เอ่อ ไม่ไ้เรีย” เาหันไปหาวาสินี “เธอแ่ถามื่อุ ผม็อบไป”
“ุเป็นใรน่ะ? ไม่ใ่วิานี่” วีรวิทถามอย่าสสัย
“อ๋อ หนุื่อวาสินี แ่ิหลุาร่าาารโนทำร้ายเท่านั้นเอ” วาสินีอธิบายออไป
“แล้วมายุ่ับุยพลทำไม?”
“็ไม่มีใรมอเห็นหนูเลยนี่” เธออบ “หนูมาอวาม่วยเหลือ”
วีรวิทส่ายหน้า “เออ ุพล สอสามวัน่อานี้ ะมีารล่าเิึ้น เรียมัวให้พร้อมนะ”
“รับ” ยพลพยัหน้า ่อนที่วีรวิทะหายัวไป
“เา็หล่อีนะ” วาสินีพู
“เอ้า ็ีบสิ เายัโส” ยพลเอ่ย
“บ้าสิพี่” เธอบอ “ใระไปอยามีแฟนเป็นนัล่าวิา?”
“แล้วนัล่าวิามีแฟนไม่ไ้เหรอ?”
ะนั้นเอ ประภัสสร็แอบถ่ายวิีโอยพลไว้ เธอบันทึทุท่าทาอิริยาบถอยพล เาำลัุยับใรสันริๆ ้วย แ่เธอมอไม่เห็น
“นัล่าวิา?” ประภัสสรทวนำที่เาพูออมา แล้ว็เห็นเาำลัทำท่าเหมือนำลัุยับใรสันอยู่อี
“หมายวามว่าไ? นัล่าวิา?” เธอสสัย “นัล่าวิา หมายถึามหาวิาเหรอ?”
เธอบันทึวิีโอ่อไป นยพลเินออไปนลาสายา แล้วเธอ็ลับสถานีโทรทัศน์ทันที พร้อมับสู๊ปเ็
เมื่อเธอมาถึสถานีโทรทัศน์ เธอ็เอาลิปที่เธอถ่ายไ้พร้อมอออาาศอนเที่ยทันที
“ทำไ้ีมา สร” หัวหน้าเธอื่นม “แล้วเรื่อที่เธอสสัย....”
“เาปิเสธว่าไม่รู้เรื่อ่ะ” เธอบอ “แ่เี๋ยวรอ่าวออ่อนเถอะ”
แล้วาบพัลาวัน็มา ยพลลมานั่ิน้าว่อนะไปล็อป วาสินี็เินามมา้วย โทรทัศน์ในโรอาหาร็ประาศ่าวอยพลออมา
“สวัสีอนลาวันรับ ท่านผู้มรับ วันนี้มีเรื่อแปลฮะ ที่นั่าวอทาเราไ้อัลิปวิีโอ นพูับสิ่ไร้ัวนเอาไว้ แถมยัพูำแปลๆ ออมาอี”
ยพลเยหน้าึ้นมออโทรทัศน์ทันที นัศึษานอื่นๆ ็ู้วย
“นี่รับ เป็นภาพาวิีโอลิป เป็นนัศึษามหาวิทยาลัยเทโนโลยีื่อัแห่หนึ่ ยืนอยู่นเียว แู่สิรับ เาำลัทำท่าพูับใร็ไม่รู้ แ่เรามอไม่เห็น”
“นั่าวนนั้น” ยพลัฟันอย่าโมโห เป็นภาพเาริๆ ้วย ถูแอบถ่ายา้านหลั และที่เป็นปัหา็ือ มันถ่ายิหน้าเา้วย
“เาบอออมาำหนึ่้วยว่า ‘นัล่าวิา’ ำนี้หมายถึอะไร? ทาเรา็ไม่ทราบ”
“แย่แล้ว” เาเอ่ยออมาและรีบเ็บาน ่อนะเินออาโรอาหารทันที ็พบับนยนาพอี
“พล” นยนาพู “ู่าวหรือยั?”
“่าวอะไรเหรอ?” เาทำเป็นไม่รู้เรื่อ
“พลไ้ออทีวี้วยนะ” เธอพูเสียเบา “นัล่าวิาืออะไร?”
ยพลรู้สึโมโหนั่าวนนั้นมา ที่อาหามาแอบถ่ายวิีโอเาแบบนี้ นลายเป็นเรื่อให่นานี้
“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอ”
“แ่นาไ้ยิน่าว เาพูว่า พลพูออมาว่า ‘นัล่าวิา’” นยนายืนออ “สรุปเรื่อมันเป็นยัไันแน่?”
“อโทษนะ” เาะให้เธอรู้เรื่อนี้ไม่ไ้เ็า เลยเินเลี่ยออไปเลย นยนาัฟัน ่อนะหันไปทาเา
“ทำไมล่ะ? พล?” เธอถาม น้ำาลอเบ้า “ทำไมถึบอนาไม่ไ้?”
ยพลหยุยืนนิ่ วาสินีเอ็หยุ
“นา ไ้โปร อย่าถามอีเลย” เาหันลับมาและวิวอน “เรื่อนี้บอไม่ไ้ริๆ”
“็ทำไมล่ะ?” นยนาถาม น้ำาไหลออมาหยหนึ่ “ทำไมนาะรู้ไม่ไ้?”
“เพราะพลเป็นห่วนา ไม่อยาให้นาเ้ามายุ่” เาอบออไป
“ทำไมเหรอ? เป็นเรื่ออาบาายเหรอถึไม่อยาให้นาเ้าไปยุ่?”
เธอถามออมา ยพลส่ายหน้า แล้วัสินใเินหนีไปเลย
“พล!” เธอเสียใมา ยพลไม่ยอมบอวามลับับเธอ
ฝ่ายวาสินี เธอ็ถามยพลออไป “ทำไมไม่บอเาไปล่ะ? ะไ้เลิสสัยัน?”
“บาทีารไม่รู้อะไร็เป็นเรื่อีนะ” ยพลพู “พี่ะให้นารู้ไม่ไ้ เธอ้อเป็นเป้าหมายนายสินแน่”
วาสินีเลยเียบไป เาเ้าไปในห้อที่นัศึษาพาันมาล็อปัน ่อนะั้ใเรียน โยฟัอาารย์สอนลอ
ในะที่เาำลัเหลาเหล็ ็มีเสียุบิบัึ้น ยพลหยุทำานและหันไปมอ ็เห็นบรรานัศึษาำลัมอมาที่เา และแอบนินทาเาอยู่
“เพราะ่าวนั่นแท้ๆ” ยพลถอนหายใ “ทีนี้เรา็เป็นนัล่ะ”
แล้ว็เป็นไปามที่ยพลิ ทุนยิ่มอเาเป็นัวประหลาเ้าไปให่ หลัา่าวออไป ทุนที่ไู้่าว เห็นใบหน้าเาเ็มๆ
“ไ้่าวว่าพูับผีแน่ะ”
“เรื่อ ‘นัล่าวิา’ อี”
“้อประสาทแน่ๆ เลย”
พอเลิเรียน เา็ัสินใลับบ้านทันที ไม่ไ้ไปทำานพาร์ทไทม์อีแล้ว เพราะถูนมอแน่ เานั่รถประำทาลับไปบ้าน และเมื่อมาถึบ้าน ็เิเรื่อทันที
“ลู” แม่อเาว่าึ้นมา “ลูออ่าวน่ะ เิอะไรึ้น?”
เาถอนหายใ “ไม่มีอะไรหรอแม่”
“ลูุยับวิาอีแล้วเหรอ?” แม่เาถาม ทำเอาวาสินีสสัย
“อ้าว? แม่็รู้เหรอว่าลูายเห็น”
“มีวิาิามลูไปเหรอ?” แม่เาเ้น
“รับ” เายอมรับ เพราะิว่าโห่อไป็ไม่เนียน “แ่เาไปแล้ว”
“แล้วเรื่อ ‘นัล่าวิา’ ที่ลูพูออมาล่ะ มันหมายวามว่าไ?” แม่เาถาม “นัล่าวิา หมายถึามล่าหาวิาเหรอ?”
เาัสินใเินผ่านแม่ไปเลย ่อนะแ้ผ้าอาบน้ำ แม่อเายืนมออย่าุน
“ทีนี้็วยล่ะ” เาพูับวาสินีเบาๆ ในห้อนอน หลัาอาบน้ำแล้ว “เพราะนั่าวนนั้นนเียว”
“อืม นั่าวนี่ยุ่ริๆ นะ” วาสินี็เห็น้วย
ฝ่ายประภัสสร เธอไ้รับำื่นมาหัวหน้า เพราะเป็นเ้าแรที่ไ้ทำ่าวนี้ ทำเอาเธอยินีมา เธอออาห้อไป็เอนภัทรพอี
“อทาหน่อย่ะ”
“ไ้หน้าเลยสินะ” นภัทรว่าึ้น
“ถ้าุอยาไ้หน้า็ลอหา่าว้วยัวเอมั่สิะ ไม่ใ่โมย่าวนอื่นมา” ประภัสสรอบไป
“เฮ้ย แว่าไนะ? หาว่าันโมยสู๊ปนอื่นเหรอ?” นภัทรเริ่มโมโห
“็มันริไหมล่ะ?” ประภัสสรหันไปถาม “่าวทีุ่ทำน่ะ เอามาานอื่นทั้นั้น”
นภัทรัวสั่นอย่าโรธเือ ประภัสสรยิ้มที่มุมปา่อนะเินออไป
เ้าวันรุ่ึ้น ยพล็ไปมหาวิทยาลัยอีรั้ ราวนี้ยิ่แย่ว่าเมื่อวาน แม้แ่อาารย์็พลอยสสัยเาไป้วย
แล้วเา็ถูบีอะเรียเ้าไปสอบถาม
“ลเรื่อมันเป็นมายัไันแน่?”
ท่านบีถาม เาเอ็ไม่รู้ะอบอย่าไร
“ผมุยนเียวรับ”
“แล้วไอ้ำว่า ‘นัล่าวิา’ อีล่ะ?” ท่านบีถามอี “หมายวามว่าไ?”
“เอ่อ...”
“นั่าวประาศื่อมหา’ลัยเรานะ” ท่านบีเอามือประสานบนโ๊ะ ่อนะถอนหายใ “ผมไม่อบอะไรแบบนี้ มันสร้า่าวให้ับมหาวิทยาลัยเรา”
เาเอ็ไม่รู้ะทำอย่าไร ในเมื่อ่าวออไปแล้ว ท่านบีะทำอะไรเา?
“ผมไ้ยินว่าุเป็นเ็เรียน” ท่านบอ “ผม็ไม่อยาะว่าอะไรหรอ แ่มันสร้าื่อเสียให้ับมหาวิทยาลัยอเรา”
“ท่านะให้ผมไปแ้่าวหรือรับ?”
บีถอนหายใอีรอบ “ถ้าเป็นั้นไ้็ี”
หลัาออมาาห้อบี วาสินี็ถามทันที
“เาว่าไบ้าะ?”
“เาเหมือนทำท่าะไล่พี่ออเลย” ยพลล่าวอย่าเป็นทุ์ “นี่เพราะนั่าวนนั้นแท้ๆ”
“แล้วพี่ะทำยัไ่อไป?”
“็...” เาะพู แ่นภัทร็เ้ามาหาเาพร้อมับล้อถ่ายรูป เาัารถ่ายรูปยพลเอาไว้
“เฮ้ย!” ยพลล่าวอย่าไม่พอใ “มาถ่ายภาพผมทำไม?”
“ุบอมาเี๋ยวนี้นะว่าุเป็นใรันแน่?” นภัทรเร่
“นั่าวอีแล้วสินะ” ยพลเริ่มโมโห “ออไปเี๋ยวนี้นะ ไม่รู้หรือไว่าพวุทำให้ผมวย”
“ไม่ ผมไม่ออนว่าะไ้่าว” นภัทรเรื่อบันทึเสีย “นัล่าวิาืออะไร? อบมาเร็วๆ”
ในอนนั้นเอ เนภพ็ปราายึ้น้านหลันภัทร ยพลเห็น็ไม่ไ้ว่าอะไร เนภพใ้พลัอัวเอ หยุัวนภัทรเอาไว้
“เฮ้ย! ทำไมันยับไม่ไ้ล่ะ?” นภัทรใมา เมื่ออยาะยับแนา แ่ทำไม่ไ้ “เิอะไรึ้น? แ แทำใ่ไหม?”
ยพลไม่อบอะไร เายืนนิ่ๆ นภัทรหวาลัวถึีสุ
“แ! แเป็นพ่อมแน่ๆ เลย” นภัทรในท่าแ็ทื่อพูออมา “ทำให้ันหายเี๋ยวนี้นะ”
“ุพูอะไร ผมไม่รู้เรื่อ” เาแล้อบไป “ุเป็นอะไร?”
แล้วเนภพ็เอามือล นภัทรยับัวไ้ในที่สุ เารีบวิ่หนีออไปเลย
“ุเนภพ” ยพลเอ่ยึ้น
“อ้าว? แล้วสาวน้อยนนี้เป็นใร? ไม่ใ่วิานี่” เนภพมอไปทาวาสีนี
“ิหนูหลุาร่า่ะ หนูยัไม่าย” เธอบอ “หนูื่อวาสินี ุื่อเนภพเหรอ?”
“ใ่” เนภพอบ “แล้วมาเอันไ้ไเนี่ย?”
“เรื่อมันยาวรับ” ยพลบอออมา “แ่ไม่เป็นไร เธอไม่่อเรื่อหรอ”
“็ีไป” เนภพพู “นี่ อนนี้่าวบนโลมนุษย์นำเสนอเรื่ออุอยู่นะ”
“ผมทราบรับ” เาพยัหน้าอย่ายอมรับผิ “ผมไม่น่าเผลอให้นั่าวแอบถ่ายวิีโอเลย”
“ไม่เป็นไร ผมไม่ไ้โรธ” เนภพบอ “แ่เราะให้นอื่นรู้เรื่อนัล่าวิาไม่ไ้นะ”
“รับ ผมทราบี” ยพลพู “ผมเอ็ไม่ไ้อยาเป็นนัหรอ”
“อืม” เนภพในุสูทสีำถอนหายใ “ยัไ็ระวััวไว้ ปล่อยให้่าวผ่านไป เี๋ยวมัน็ผ่านไปเอ”
“แุ่เล่นทำแบบนั้นับนั่าว แล้วผมะไม่เป็นไรเหรอ?”
“แุ่็สะใใ่ไหมล่ะ?” เนภพถามยิ้มๆ ยพลพยัหน้า
“อืม ั้นผมไป่อนนะ” เนภพล่าว ่อนะสลายร่าเป็นวันสีำและหายไป
“เาเป็นใระ?” วาสีนีถาม
“ยมทูน่ะ” ยพลบอ
“ายแล้ว ยมทูแ่ัวแบบนี้แล้วเหรอ?” เธอออะแปลใ
“แปลใเหมือนันเลย” ยพลหัวเราะ ่อนะเินออไปพร้อมับวาสินี
นภัทรลับมาามหาวิทยาลัยอยพล เาวิ่หน้าื่นเ้ามา และเผลอนเ้าับประภัสสร
“โอ๊ย! ูทามั่สิ”
“นี่” นภัทรว่าพลาหอบหายใ ยัไม่หายใ “นัศึษาที่แไปสัมภาษ์น่ะ ไม่ธรรมานะ”
“หา?” ประภัสสรถามึ้น
“ันะไม่เอาานแแล้ว แเอาไปเลย ันไม่ยุ่้วยแล้ว”
ว่าแล้ว นภัทร็วิ่เ้าไปในห้อทำาน ทำเอาประภัสสรุนเป็นอย่ามา
“น้อยพลน่ะเหรอ ไม่ธรรมา?” เธอทวนประโยอนภัทร “เาไปทำอะไรไอ้นภัทร?”
เธอะไปถาม แ่นภัทรแสวามหวาลัวออมา
“มัน้อเป็นพ่อมแน่ๆ!!” นภัทระโนลั่นห้อทำาน ทำเอานหันมามอ “ันะไม่ไปเอมันอีแล้ว”
ประภัสสรเลยยิ่สสัยให่ว่ายพลทำอะไร เธอิะลอไปมหาวิทยาลัยอยพลอีรั้
ะเียวัน ยพล็ำลัใ้วามิว่าะทำอย่าไรถึะแ้่าวนี่ไ้ ่าวมันออไปเสียแล้ว้วย
“พี่พล” วาสีนีเรีย
“น้อวาอย่าเพิ่เรียพี่อนนี้ พี่ำลัใ้วามิอยู่” เาบอ วาสินีเลยเียบไป แล้วประภัสสร็เินเ้ามา ยพลเห็นเ้าึเินไป่อว่าทันที
“ุทำไปทำไมน่ะ?” ยพลเินเ้ามาหาอย่าโมโห
“น้อทำอะไรับนั่าวอสถานีเรา?” เธอถาม
“ไม่ไ้ทำ” เาโห “แ่พี่เล่นแบบนี้ ผม็แย่สิ ผมโนบีัเือน้วย”
“ั้นน้อ็บอมาสิว่า ‘นัล่าวิา’ ืออะไร? หรือว่าน้อเป็นนัล่าวิา?” เธอถาม
ยพลิว่าะบอวามริไปเลยีไหม? แลับารที่ไม่ให้นั่าวนนี้นำเสนอ่าวอี แ่เาไม่ไว้ในั่าว
“ผมไม่รู้” เาหันไปหาวาสินี “ผมอัว่อนนะ”
ความคิดเห็น