คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ก่อเรื่อง
อนที่ 11 – ่อเรื่อ
วีรวิทบุเ้ามาในห้อรับแ นายสินเอ็ออมาาห้อน้ำ ทั้สอปะทะาบัน นายสินปล่อยระแสไฟฟ้าาาบ แ่มันไม่พุ่รไปหาวีรวิท มันเียัวเาไปนิหน่อย ไประทบับแันนแระเบิ
“ไอ้บับ!” วีรวิท่านายสิน “เมื่อไหร่แะหยุเลิทำรรมเสียที?”
นายสินไม่อบอะไร แ่วาาบเป็นแนววา วีรวิทระโหลบไ้ และีลัาลับหลั ะที่นายสินพุ่เ้าไป ฟันไม่ยั้
ยพล็เ้ามา่วย้วย เาัปืนออมา แ่็รู้แล้วว่าระสุนหม เาเลยัาบิเปลวเพลิออมาบ้า
“ปล่อยไว้ไม่ไ้แล้ว” วีรวิทหยุยืนนิ่ๆ แล้วล้วปืนออมา “้อวิสามัแล้วล่ะ”
เายิไปทานายสิน แ่นายสินวิ่หลบทัน ระสุนเาะหน้า่านแระาย นายสินสะบัาบอีรั้ ปล่อยระแสไฟฟ้าพุ่รไปทาวีรวิท
“โอ๊ย!!” วีรวิทร้อเมื่อระแสไฟฟ้า็อเาที่แน แ่ไม่ไ้เป็นอะไรมาเพราะแ่เียๆ ไป นายสินสลายร่าลายเป็นวันสีาวและพุ่รออาบ้านไป ทั้วีรวิทและยพล่าสลายร่าเป็นลุ่มวันและไล่ามไปิๆ
“ุวิท!” ะบินอยู่ ยพล็ะโน “เอาปืนมาให้ผม”
“แล้วปืนุล่ะ?” วีรวิทถามลับ
“ระสุนหมแล้ว ผมอปืนุหน่อย”
แล้ววีรวิท็โยนปืนให้ ยพลรับมา วิานายสินอที่ถนนแห่หนึ่ ยพลับวีรวิท็ลายร่าเป็นมนุษย์
ยพลัารทันที ยิใส่นายสิน นเียแนนายสินเป็นแผล นายสินมอเาอย่าเียแ้น ยพละยิอีรั้ แ่นายสินลับวิ่หนีไปเลย
“ามไปเร็ว!!”
นายสินวิ่หน้าั้ แล้ว็หันมา ปล่อยระแสไฟฟ้าาาบ มันพุ่รไปที่รถยน์ันหนึ่ที่ออยู่ รถทั้ันระเบิทันที โีที่นับอยู่้านนอรถ และไม่มีใรไ้รับบาเ็บ เิวามโลาหลทันที ผู้น่ารีร้ออย่าใ
“ไอ้สิน!!” วีรวิทร้อ “ุพล ยิเลย!!”
“ผม็พยายามอยู่!!” ยพละโนลับ แ่ยิไม่ไ้ เพราะนายสินวิ่สลับแนวฟันปลา ทำเอาเล็ไม่ถูเลย ทั้สอนัล่าวิาิามนายสินไปเรื่อยๆ นนายสินนมุม ึว้าเอาัวประันมาไว้ในอ้อมแน เป็นายนหนึ่ เาใมาที่ัวเอเหมือนถูับล็ออ ยับัวไม่ไ้
“หยุนะ! หยุทำรรมะที” ยพลบอออมาและเล็ปืนไปทานายสิน นายสินเอ็เลือเริ่มไหลมาึ้น
“ไอ้เ็มหา’ลัย” นายสินล่าวเสียทุ้ม่ำ “แร้ายนานี้เลยเหรอ?”
“ปล่อยเาะ แล้วมาับผม” ยพลพู
“ปล่อย็ไ้!!” นายสินะโนแล้วผลัายนนั้นเ้าไปหายพล แล้วส่ระแสไฟฟ้าาปลายาบ นทำเอาป้ายร้านายหนัสือระเบิลมา ผู้นรีร้อ้วยวามใ
นายสินรีบวิ่หนีไป แล้ว็ส่ระแสไฟฟ้าลับไปบ้า ถูำแพร้าน้านมันระเบิ วีรวิทและยพลวิ่ามิ นายสินลายเป็นวันอีรั้และมุ่หน้าหนีไป วีรวิทและยพลเลยทำบ้า
“ไอ้สิน แ่าเพื่อนัน!!” วีรวิทะโน้อ นายสินที่บินอยู่หัวเราะร่า
“็เพื่อนแมันอ่อนเอนี่หว่า”
“ไอ้สิน!!” วีรวิทอปืนืนายพล “ุพลเอาปืนมา”
ยพลส่ปืนให้วีรวิท เาัารยิ แ่ลับไม่โนนายสินเลย นายสินบินอย่าวัเวียน หลบระสุนไ้ลอ
“บ้าะมั!!” วีรวิทที่ปิะมีฝีมือารล่าี แ่พอมาเอนายสินที่่อสู้และหลบหลีเ่ ็ทำเอาเาฝีมือไปเลย ยพลิอะไรบาอย่า เาบินอ้อมไปอีทา
“เฮ้ย ุพล ุะทำอะไรน่ะ?” วีรวิทร้อ แ่ยพลอ้อมไปอีทาเพื่อะไปัหน้านายสิน เาเป็นวันพุ่ออไป้วยวามเร็ว นมาถึสะพาน้ามแม่น้ำแห่หนึ่ นายสินอรนั้น ะเียวันยพล็เ้ามาั้าหน้าไว้ นายสินะหันลับ็เอวีรวิทอยู่
“อย่าให้้อ่าันเลย” วีรวิทเล็ปืนไปที่นายสิน “แวระ้อไปทรมานในนร”
นายสินหันรีหันวา แล้วู่ๆ เา็วาาบอย่ารวเร็ว ระแสไฟฟ้าพุ่ออมาเป็นสายฟ้าผ่า ระเบิเสาสะพาน้านล่านมันพัทลาย สะพาน้ามแม่น้ำทั้สะพานเริ่มสั่นไหว ะที่นที่ับรถอยู่่าพาันใที่เห็นสะพานสั่นลอน
“าย!!!” นายสินะโน้อ แล้วัารใ้ระแสไฟฟ้าั้นรุนแรระเบิเสาสะพานและัวสะพาน นสะพาน้ามแม่น้ำถึับหัรึ่ รถหลายันที่หยุไม่ทัน็ลมน้ำไป ะที่วามแื่นเริ่มึ้น
นหลายนยอมสละรถแล้วรีบหนีออาสะพานนั้นทันที นายสินยัไม่หยุปล่อยระแสไฟฟ้า เาทำลายราวสะพาน และ่านนร่าระเบิเป็นิ้นเล็ิ้นน้อย เิเสียรีร้อและวามื่นระหน ่อนที่สะพานทั้สะพานะพัทลายลไป รถหลายันที่อยู่บนสะพานมลไปในน้ำ
“ุวิท ัารที! ผมะไป่วยทุน” ยพละโน วีรวิทร้อห้าม แ่ยพลไม่ฟั เาระโลไปในน้ำ ว่ายน้ำเ้าไป่วยรถันหนึ่ที่มน้ำลไป นภายในรถพยายามะเปิประูออมาเพราะน้ำท่วมทั้ันรถแล้ว ยพลเปิประูรถ และึร่านับออมา และพาเามาึ้นฝั่ านั้น็ไป่วยรถันอื่นอี
ฝ่ายวีรวิท เาลายร่าเป็นวันสีำามนายสินไป ะที่ยพลพยายามำน้ำ เพื่อ่วยเหลือนที่มอยู่ในน้ำให้ึ้นมาเาะบนฝั่ เา่วยนไ้มา แ่ไม่หม รถบาันมลไปลึมานไม่อา่วยไ้
ยพลปีนึ้นมาบนาสะพานที่ถล่มลมา ัวเาเปียไปหม เาพยายามมอหาวีรวิท แ่็ไม่พบแล้ว
ที่สถานีโทรทัศน์ บอสอประภัสสร็รีบเรียเธอเ้าไปในห้อ
“เิเหุสะพานรุธนถล่ม มีนเ็บมามาย ไปทำ่าวะ!”
“่ะ” ประภัสสรพยัหน้าแล้วรีบวิ่ไปเอาล้อถ่ายรูป พอีนับนภัทร
“ถอย!” เธอบอเาและผลัออไปเลย นภัทรสสัยว่าเิอะไรึ้น?
“เิอะไรึ้นเหรอรับ หัวหน้า?” นภัทรถามหัวหน้า “ทำไมให้ประภัสสรไปทำ่าวล่ะ?”
“็ุ้าเสมอนี่ สรเาเร็ว” หัวหน้าบอ ทำเอานภัทรเริ่มโมโห
“แล้วมันเิอะไรึ้นรับ?”
“สะพานรุธนถล่ม ผมสั่ให้ประภัสสรไปทำ่าวแล้ว”
ประภัสสรนั่รถประำสำนัาน่าวไปยัสะพานรุธน ไม่นาน็ถึ เธอเห็นาสะพานมลไปในน้ำ รถมามายหลายันมลไป ะที่ในน้ำมีนพยายามว่ายน้ำ่วยเหลือนอื่นอยู่
ยพลพยายาม่วยเท่าที่ะทำไ้ เาำน้ำลไปและลาทั้เ็และผู้หิึ้นมาเาะฝั่ ะที่ประภัสสรรีบถ่ายรูปเอาไว้
ในห้อส่อสถานีโทรทัศน์มีารประาศ่าวนี้ นั่าวรายานสถานาร์ล่าสุให้ผู้มทาบ้านฟั
“อนนี้นะรับ เิสะพานรุธนถล่ม” นัประาศ่าวายเริ่มพู “มีผู้บาเ็บและเสียีวิหลายราย อนนี้ ุประภัสสรอยู่ในสถานที่เิเหุรับ ุประภัสสรรับ!”
ล้อถ่ายทอ ประภัสสรถือไมโรโฟน่อนะรายานสถานาร์ผ่านล้อ ่าวออไปทั่ว
“่ะ ะนี้นะะ ิันไ้มายืนอยู่รุที่สะพานถล่มแล้ว โลาหลมา่ะ ิันพยายามถามว่าเิอะไรึ้น แ่นที่ประสบเหุับัว็บอว่า ู่ๆ เสาสะพาน็หัและสะพาน็โ่นลมาเอ เป็นเรื่อแปลมา่ะที่เิเหุาร์แบบนี้ ทั้ที่ไม่มีแผ่นินไหว”
ประภัสสรรายาน่อไป เิเสียรีร้อ เสียร้อไห้ัระมไปทั่ว เปลวไฟาารระเบิยัลุอยู่ ยพลึนสุท้ายึ้นมาบนฝั่ ่อนะำน้ำลไปอีเพื่อหาน แ่หาไม่เอแล้ว
“บ้าะมั!” เาสบถออมา “ไอ้สิน มันทำเินไปแล้ว”
ประภัสสรวิ่เ้าไปยัุที่สะพานพัทลาย ะนั้นเอ ยพล็ปีนึ้นมาาาสะพาน ประภัสสรำลัี้ให้ล้อถ่ายภาพเอาไว้ ยพลัสินใบอ “ปรา”
“ว้าย!” ประภัสสรใเมื่อนับยพล เธอมอเาหัวรเท้า
“ุเป็นใรน่ะ?” เธอถาม “แล้วทำไมเมื่อี้ันมอไม่เห็นุ?”
ยพลไม่อบอะไร แ่เินเลี่ยไปเลย ประภัสสรสัเาร์แ่ัวอเา และเห็นเาถือาบในมือ้วย แ่เธอ็หันไปสนใสถานาร์สะพานพัมาว่า
“นี่อะไรน่ะ?” เธอ้มลเ็บบัรนัศึษามหาวิทยาลัยอยพล “นี่มันอน้อนเมื่อี้นี่? เรียนอยู่มหาวิทยาลัย....”
เธอัารเ็บบัรอเาลในระเป๋า ะที่ยพลไม่ไ้รู้เลยว่าทำบัรประำัวนัศึษาไปแล้ว
้านวาสินี เธอ็ู่าวนี้พร้อมับแม่อยพล แม่อยพลล่าวออมาอย่าหวาลัว
“ายแล้ว เป็นไปไ้ยัไน่ะ? ู่ๆ สะพานะถล่มเอไ้ไ? หรือเพราะวิศวรสร้าเสาไม่แ็แรพอ?”
วาสินีรู้ทันทีว่า้อเป็นฝีมือนายสินแน่นอน เธอหวัว่ายพละปลอภัย ะนั้น นั่าวที่ำลัสัมภาษ์ผู้ประสบภัยที่รอีวิมาไ้
“เหมือนมีนมาึัวันให้ึ้นมาาน้ำ” ผู้ประสบภัยเล่าให้นั่าวฟั “มันแปลมา ันรู้สึไ้เลยว่าเหมือนมีมือที่มอไม่เห็นมาึันึ้นาน้ำ”
“อะไรันน่ะ?” แม่อยพลถามึ้นมา แ่วาสินีมั่นใ ไม่ยพล็นัล่าอีนนั่นแหละที่่วย
“นอานั้น็เิเสา้านบนระเบิ้วย” ผู้ประสบภัยเล่า่อ “ระเบิึ้นไ้เอหลายุเลย แล้วราวสะพาน็เหมือนถูอะไรระเบินพัทั้หม”
วาสินียมือุมปา วิานายสินมีพลันานี้เลยเหรอ?
ไม่นานยพล็ลับมา เาสั่ให้ัวเอล่อหน แล้วเ้ามาในบ้าน ่อนะถอุเรื่อแบบนัล่าวิาที่เปียโออ ่อนะเ้าไปอาบน้ำและเปลี่ยนุออมา
“อ้าว ลู?” แม่เาเห็น็สสัย “มาอนไหนน่ะ ทำไมแม่ไม่เห็น?”
“อ๋อ แมู่โทรทัศน์เพลินมั้รับ” เาอบไป
“ลับมาบ้าน็ีแล้ว ูนี่ สะพานรุธนถล่มลมา มีนบาเ็บเ็มไปหมเลย โีนะที่นายไม่มา”
ยพลมอ่าวาอโทรทัศน์ และเ้าไปหาวาสินีในห้อนอน
“ทั้หมเป็นฝีมือนายสินเหรอ?” วาสินีถามึ้นทันที
“ใ่” เาอบ “มันแย่าบายมทูมา าบนั้นปล่อยระแสไฟฟ้าไ้ มันใ้รแสไฟฟ้าทำลายเสาสะพาน”
“ายแล้ว” วาสินียมือุมอ “แล้วุ่วยใรไ้หรือเปล่า?”
“่วยไ้สิ หลายนเลย โยัี” เาึเรื่อแบบที่เปียโออมา “้อหาที่ผึ่ะแล้ว ทำไี?”
ฝ่ายประภัสสร เธอ็ไ้รับแ้เหมือนันว่า บนถนนสายหนึ่็เิเหุาร์รถยน์ับป้ายร้าน้าระเบิเหมือนัน เธอรีบเินทาไปที่นั่น
“ู่ๆ รถ็ระเบิ” ผู้เห็นเหุาร์เล่าให้เธอฟั “านั้นป้าย็ระเบิาม นรีร้อวุ่นวายไปหม”
“นี่มันอะไรันเนี่ย?” ประภัสสรไม่เ้าใ “มันเี่ยว้อันหรือเปล่า สอเรื่อนี้?”
เธอหยิบบัรนัศึษาอยพลึ้นมาู เธอำเาไ้ เาแ่ัวประหลามา เหมือนะไปานที่ไหนสัแห่เลย แถมยัพาบไว้้วย
“นนนั้น เรามอไม่เห็น แู่่ๆ ็ปราัวึ้นมา” เธอสสัย “หมายวามว่าไ? แถมัวยัเปียโ้วย เาเป็นผู้ประสบภัยเหรอ? ไม่น่าใ่ ็เห็นเาเินออไปเลยนี่”
เธอเ็บบัรนั่นไว้ และเ็บวามสสัยเอาไว้ เหุาร์ทีู่่ๆ รถ็ระเบิ ับสะพานพั มันเิึ้นในเวลาไล่เลี่ยัน มันเี่ยว้อันหรือเปล่า?
“แล้วพยาน็บอว่าเห็นเสาระเบิ้วย?” ประภัสสรถามัวเออย่าุน “ไม่ใ่แผ่นินไหวสัหน่อย ู่ๆ เสาะพัทลายและระเบิเอไ้ไ?”
ยิ่ิ็ยิ่สับสน เป็นไปไม่ไ้ทีู่่ๆ สะพาน็พัทลายลมา ทั้ๆ ที่ลอเวลาไม่เยเิเหุาร์แบบนี้ึ้นเลย
เธอลับไปยัสถานีโทรทัศน์ นั่ที่โ๊ะัวเอพลารุ่นิ
“มีสอีแล้วที่เป็นเรื่อแปลประหลา” เธอว่า “ีแร หิสาวทีู่่ๆ ็ถูเหมือนับัวไว้และเิบาแผลที่อไ้เอ แล้วประูระแถวนั้น็แ ับเรื่อในวันนี้ รถระเบิ ป้ายระเบิลมา แล้วสะพานทั้สะพาน็ถล่มลไปในน้ำ?”
“มันัะยัไๆ แล้วสิ” เธอถือบัรนัศึษาอยพลเอาไว้ “แล้วน้อนนี้ ทำไมแ่ัวแปลๆ แถมถือาบ้วย ไม่วระเป็นแบบนี้สิ ใรที่ไหนะมาถือาบันลาวันแสๆ”
“้อมีอะไรแน่ๆ” เธอัสินใะไปถามเาวันหลั “น้อยพล ้อมีอะไรบาอย่าแน่ๆ”
ะนั้นเอ หัวหน้าอเธอ็เรีย เธอเลยเินไปหา
“มีผู้หินหนึ่มาแ้ำรวว่า” หัวหน้าเล่า “ู่ๆ ประูบ้านเธอ็ระเบิไ้เอ แล้วมีายปริศนาในุสีำใส่โ้ทสีำพร้อมับถือาบเ้าไปในบ้าน แล้วไล่เธอออไป เธอเล่าว่าเาเ้าไปในบ้านแล้ว็หายัวไ้้วย”
“หา?” ประภัสสรุน “เอ่อ ่ะ เี๋ยวสระไปทำ่าวเี๋ยวนี้”
แล้วเธอ็ไปยับ้านหลันั้น มีรถำรวออยู่สอัน หิสาวอยู่ในอาารื่นระหน มีเ้าหน้าที่ให้เธอมยาอยู่ ประภัสสรเินเ้าไป ็เห็นว่าประูไม่มีริๆ มันแหลสลายลายเป็นเศษไม้บนพื้นเ็มไปหม
ประภัสสรถ่ายรูปเอาไว้ และรอนหิสาวเ้าอบ้านไ้สิลับมา ่อนะสัมภาษ์
“ู่ๆ ประู็ระเบิเอ” เธอเล่าให้ประภัสสรฟั “แล้ว็มีผู้ายนหนึ่ ท่าทายัหนุ่มอยู่ แ่ัวประหลา ใส่เสื้อสีำ โ้ทสีำยาวปิถึเ่า และพาบมา้วย ่อนะไล่ิันออาบ้านไป แล้วู่ๆ เา็หายัววับไปเลย ิันใมา เลยรีบไปแ้ำรว”
“เสื้อสีำ โ้ทสีำ และพาบ?” ประภัสสรล้วเ้าไปในาเัวเอ “เอ่อ ไม่ทราบ นทีุ่เห็นน่ะ หน้าาแบบนี้หรือเปล่า?”
เธอยื่นบัรนัศึษาอยพลใหู้ หิสาวรีบบอ
“ใ่ นนนี้แหละ!”
ประภัสสรใมา ไม่ิว่าเรื่อทั้หมะเี่ยว้อัน ทั้เหุาร์ในบ้านนี้ เหุาร์ที่ถนน และเหุาร์ที่สะพาน มันเื่อมโยันหม โยมีเ็หนุ่มนนี้มาเี่ยว้อ
เย็นวันนั้น เธอัสินใว่าะไปามหายพลที่มหาวิทยาลัย เธอเ็บบัรเาไ้แล้ว รู้ว่าเาเรียนที่ไหน?
“้อหาำอบให้ไ้เลย” เธอพูะนั่รถแท็ี่ลับบ้าน “อยูเถอะ”
แล้วนายสิน็หนีไปไ้อีรั้ วีรวิทลับลมาในนรเพื่อรัษาบาแผลที่แน เนภพรีบเินเ้ามา
“เป็นไมั่?”
“มันหนีไปไ้อีแล้วรับ” วีรวิทล่าวอโทษ “้ออโทษ้วย มัน่อสู้หลบหลีเ่มา ผมยัไม่เยเอวิาประเภทนี้มา่อน”
“เอาเถอะ” เนภพพู “แล้วุยพลล่ะ?”
“อ๋อ เาอยู่่วยนบาเ็บที่สะพานน่ะรับ” วีรวิทบอ “ไม่ไ้ามผมมา”
เนภพถอนหายใ “เอาเถอะ รัษาแผลให้หาย่อนละัน แล้ว่อยามันใหม่ มันเอ็บาเ็บไม่ใ่เหรอ?”
“ใ่ ุพลยิเียแนมันไป” วีรวิทอโทษอีรั้ “้ออโทษนะรับ ผมยิมันไม่ถูเลย”
“ไม่เป็นไรหรอ” เนภพว่าอย่าเสียาย “ริๆ ผมอยาให้ับเป็นมาว่าับายนะ”
“ผม็ว่าั้น ให้มันไ้โอาสลิ้มรสาิารทรมานในนรเสีย่อน มัน่อรรมไว้มา” วีรวิทพู
ฝ่ายยพล เาัารผึ่เรื่อแบบนัล่าวิาไว้หลับ้าน และเ็บาบ ปืนและโ่สีทอไว้ในู้เสื้อผ้า หวัเหลือเินว่าแม่ะไม่มาเห็นเ้า
“แล้วแม่พี่ะไม่เห็นเหรอ?” วาสินีที่นั่อยู่ถามึ้น
“็อย่าหวัว่าะเห็นเลย” เาอบ
“วันนี้พี่ทำหน้าที่ีมานะ ที่่วยเหลือนไว้มา” เธอื่นม “ไม่ั้น้อมีนายเยอะแน่”
“แ่พี่็่วยไม่ไ้หม” เาล่าวอย่าเสียใ “บานมน้ำไปแล้ว ่วยไม่ทัน”
“น่า พี่็พยายามที่สุแล้วไม่ใ่เหรอ?” เธอถาม “มีนให้สัมภาษ์แน่ะ ว่าเหมือนมีมือที่มอไม่เห็นุึ้นาน้ำ”
“อ๋อ นั่นพี่เอแหละ” เาบอ “หวัว่าเาไม่สสัยนะ”
ยพลไม่ไ้รู้เลยว่าทำบัรนัศึษาหายไปแล้ว และถูประภัสสรเ็บไ้ ืนนั้น ประภัสสรหยิบบัรนั้นึ้นมาูะนอนบนเียนอนในอนโัวเอ
“น้อนนี้ หายัวไ้? มีอาวุธเป็นาบ? ไล่ผู้หิเ้าอบ้านออไป เพราะอะไร? หรือว่าเิอะไรึ้นในบ้าน?” เธอถามัวเอ “เรา็เ้าไปรวสอบ ็เอเศษแันแ รวมถึหน้า่าบาบานระแ้วย”
“หน้า่าแยัั้นเหรอ?” เธอพูออมา “เี่ยวอะไรับีแรหรือเปล่าที่ระร้านนมปัแ?”
“พรุ่นี้ล่ะ ปริศนาะลี่ลาย เมื่อเราเอน้อนนี้” เธอว่า “้อไปสัมภาษ์ให้ไ้เลย”
ว่าเสร็ เธอ็หาวอย่า่วนอน่อนะผล็อยหลับไป วันนี้เธอ้อวิ่หลายรอบ ทำเอาเหนื่อยเหมือนัน
ฝ่ายยพล เาหาบัรนัศึษาัวเอไม่เอ เา้นในระเป๋า็ไม่มี
“ายแล้ว ไปทำไว้ที่ไหนล่ะ?”
“อะไรเหรอ พี่?” วาสินีถาม
“บัรประำัวน่ะสิ หายไป” เาพู “อย่าบอนะว่าหายไปอนไป่วยน?”
“็ทำบัรใหม่สิ ็บ” เธอพู
“็้อเป็นแบบนั้นแล้วล่ะ” เาว่าเสร็็นอนลไปบนฟู วาสินี็เอนัวนอนล้วย แล้วทั้สอ็หลับไป โยที่ยพลไม่าิเลยว่าพรุ่นี้ะเอปัหา
ความคิดเห็น