คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : แผนที่ (รีไรท์รอบที่ 2)
อนที่ 7 – แผนที่
นภัทรลมือ้นหาแผนที่ในห้อห้อหนึ่ ุาวและปอภพับวันวิสา็่วย้วย พวเาพยายามามหาามโ๊ะหรือู้แล้ว็ลิ้นั แ่ไม่มีวี่แววว่าะหาเอเลย
“หรือมันะไม่มี?” ปอภพสสัย “มันอาะไม่มี็ไ้”
“อย่าเพิ่ยอมแพ้ น้อภพ” นภัทรบอออมา ะเปิูามหนัสือที่ทับถมันไว้ “เรา้อหาเอสิน่า ็เ้าอเม็บอแล้วนี่ว่ามีแผนที่”
วันวิสาเปิลิ้นัออมา ่อนะ้นภายในนั้น แล้วเธอ็เอแผ่นระาษแผ่นหนึ่อยู่้านในนั้น เธอสัหร์ใแปลๆ เลยหยิบึ้นมา พอเปิู เธอ็ร้ออย่าีใ ทำเอาอีสามนหันมามอ
“เิอะไรึ้น?” ุาวถามวันวิสา
“หนูเอแล้ว!” เธอบอ “นี่ไ แผนที่อฤหาสน์ มีทั้ั้นหนึ่ ั้นสอ แล้ว็ห้อใ้หลัา้วย”
“ริเหรอ?” นภัทรเินเ้ามาอย่าีใ “แล้วมันบอทาออไหม?”
วันวิสาลอาแผนทีู่ แ่็้อพบับวามผิหวั เพราะแผนที่แสให้เห็นโรสร้าแ่ละห้อ แ่ไม่มีอะไรเียนำับไว้เลยว่าห้อไหนเป็นห้อไหน? หรือทาอออยู่ที่ไหนบ้า?
“มันไม่ไ้บอ่ะ” เธอพูออมาอย่าเสียาย นภัทรเลยถอนหายใ วันวิสาัสินใวามันไว้แบบเิม
“ไม่้อ” นภัทรว่า “เ็บไว้ับัวน่ะีแล้ว เราะไ้พอรู้ไว่าเราอยู่รุไหนอฤหาสน์?”
“แล้วพี่ภัทรรู้เหรอ?” ปอภพถามึ้นมา “ผมเอยัไม่รู้เลยว่าอยูุ่ไหนอฤหาสน์?”
นภัทรึแผนที่ออามืออวันวิสาและเปิู อนนี้พวเาอยู่ั้นที่หนึ่แน่นอน แ่็เป็นไปามที่ปอภพบอ เาไม่รู้ว่าัวเออยูุ่ไหนอฤหาสน์
“เอาล่ะ เราทำีที่สุแล้ว” นภัทรว่า “่อไป ไปามหานอื่นที่ไม่เล่นเมัน”
เออนัน์ำลัเินหลทาภายในฤหาสน์พร้อมับปืนลูโม่ที่เหลือระสุนเพียสี่นั เาพยายามะรัษาระสุนเอาไว้่อน และลอมอหาอาวุธอย่ามีหรือวานเอาไว้ เาเปิูามห้อ่าๆ ็บัเอิเอวานเล่มหนึ่ แวนอยู่บนผนั เาหยิบมันออมาอย่ายินี
แผลที่มือเายัมีผ้าพันแผลอยู่ เออนัน์ัารเ็บปืนลูโม่เ้าไป ่อนะเปลี่ยนมาถือวานออเินไปามทาในฤหาสน์ เาิว่าอยาะไ้แผนที่ แ่พอไ้มา็ไม่รู้อยู่ีว่าัวเออยู่รุไหน? เาพยายามหาทาออไปยัห้อโถ แ่็ไม่เอทาเลย
เออนัน์รู้เพียว่าเาอยู่ที่ั้นหนึ่ เามอออไปนอหน้า่า พายุยัพัเ้ามาอย่า่อเนื่อ เาเินออาหน้า่าไป ่อนะไปเปิประู้านหน้า แ่ประูลับเปิออเสีย่อน พิมพ์พรรที่ถือปืนอยู่ในมือ พอเห็นเออนัน์ เธอ็ยปืนเล็ทันที
เออนัน์รีบใ้วานระแทมืออเธอนเธอทำปืนหลุมือ่อนะเริ่มวิ่หนี พิมพ์พรรัฟันอย่าโมโห่อนะหยิบปืนพอัวเอและวิ่ามเออนัน์ไป ฝ่ายเออนัน์ เายัไม่อยาเสียระสุนไปอนนี้ เาเลยไ้แ่วิ่ พอมาถึทาเินเล็ๆ ที่หัศอ เา็แอบอยู่รมุมห้อ รอให้พิมพ์พรรวิ่เ้ามา
ฝ่ายพิมพ์พรรวิ่ามเาเ้ามา เออนัน์ัารทันที เายื่น้ามวานออไปามุมำแพ เมื่อเธอวิ่เ้ามา็ทำเอาเธอสะุ้ามวานนล้มลับพื้น ปืนหลุระเ็นามือไป เธอรีร้ออย่าบ้าลั่ ่อนะับปืน อนนั้นเอ เออนัน์็ะะยิเธออยู่แล้ว เาำลัเล็แ่พิมพ์พรรไวว่า เธอเล็ปืนไปทาเออนัน์่อนะลั่นไเสียัปั!
ฝ่ายพวนภัทรที่อยู่ั้นหนึ่เหมือนันไ้ยินเสียปืน นภัทร็รีบออวิ่ไปทันที แุ่าวเรียเาไว้
“ุ เี๋ยว็ถู่าหรอ” ุาวบอ
“แ่อาะมีนำลัถูไล่ยิ็ไ้” นภัทรพูออมา “ผมะไป่วยเา”
ุาวและนอื่นๆ ห้ามไม่ทัน นภัทรรีบเปิประูออไปทา้นออเสียปืนลั่น เมื่อเามาถึ ็เอับเออนัน์แล้ว็พิมพ์พรร ทั้สอหันหน้ามามอนภัทร ่อนที่พิมพ์พรระยปืนเล็ไปที่นภัทร
“ไม่ไ้นะ!! นี่มันเหยื่ออัน!” เออนัน์ว่าเสียั แ่พิมพ์พรรไม่สนใแล้ว เธอลั่นไปืนทันทีแ่ระสุนลับไม่โนนภัทร เาเลยรีบวิ่หนีออาห้อนั้นไป ุาว ปอภพและวันวิสาที่ามมา เห็นเาวิ่ลับมา็สสัยว่าเิอะไรึ้น?
“มีพวเล่นเมสอนอยู้าหน้า!” นภัทรร้อเสียั “พวเราหนีเร็ว!!”
วันวิสาถอนหายใเฮือ เมื่อรู้ว่า้อวิ่อีแล้ว แ่เธอ็ไม่มีทาเลือ เธอัสินใออวิ่ไปามทาพร้อมับปอภพและนอื่นๆ อนนั้นเอทั้พิมพ์พรรและเออนัน์็่าามไล่ล่าพวเา
นภัทรวิ่เ้ามาและเปิประูเ้าไปในห้อห้อหนึ่ พบว่าเป็นห้อน้ำ พวเารีบเ้าไปหลบ่อนในนั้น ่อนะล็อลอนประูและหาโ๊ะมาั้นเอาไว้ ฝ่ายพิมพ์พรรับเออนัน์วิ่มานถึหน้าห้อน้ำ แ่็ลาสายาับพวนภัทรเสียแล้ว เธอหันไปบอเออนัน์
“แยันหา แล้ว่าพวมันะ”
“ไม่้อสั่ ัน็รู้” เออนัน์่อว่าพิมพ์พรร “แล้วัน็ะ่าแอีน้วย”
“เรื่อนั้นเอาไว้่อน” พิมพ์พรรบอเสียเย็น “แยย้ายันามหา พวมัน้ออยู่แถวนี้แหละ”
ปอภพไ้ยินเสียบทสนทนาหน้าห้อ เาพยายามบอให้ทุนเียบให้มาที่สุ วันวิสาเินเ้าไปในห้อน้ำแล้ว็หวีร้อึ้นมา ทำเอาทุนใ
“เิอะไรึ้น?” นภัทรถามออมา เห็นวันวิสาเินถอยหลัออมา นภัทรเลยเ้าไปู ็พบธรรมัยำลัถือมีทหารหลบ่อนัวอยู่ในห้อส้วม
“อย่าเ้ามานะ” ธรรมัยู่เสียแ็ “ถ้าเ้ามาันแทริๆ นะ!”
“ุ ใเย็น่อน” นภัทรเห็นธรรมัยแล้วบอออมา ปอภพเินไปูมั่ ็เห็นว่าธรรมัยำลันั่ัวสั่นอยู่อย่าหวาลัว
“ุัย!” ปอภพเรีย ธรรมัยที่มอเห็นปืนในมืออุาว เา็ทำท่าประสาทออมา
“อย่า่าันนะ!!” ธรรมัยูเปลี่ยนไปเป็นนละนเลย าที่ร่าเริแ่มใสและเป็นมิร แ่อนนี้ไม่เป็นแบบนั้นแล้ว เามีแ่วามหวาหวั่นและหวาลัว
“ันไม่่าใรหรอ” ุาวบอออมา ่อนะส่ปืนืนให้ปอภพ เมื่อธรรมัยเห็นปืน เา็ลัวมา เาี้มีทหารไปที่ทุน
“ุ ุไม่เล่นเมใ่ไหม?” นภัทรถามึ้นมา ธรรมัยที่เห็นว่าแ่ละนไม่้อาระทำร้ายเาแล้ว เาเลยเริ่มพูออมา
“เล่นสิ” เาบอออมา
“อ้าว? แุ่หลบในห้อ?” ปอภพพู ธรรมัยส่ายหน้า
“ันะรอให้ทุนถู่าายนหม แล้วันะหลบที่นี่ลอไป ันะไ้เป็นนนะ” ธรรมัยบอออมาพลายิ้มแย้ม “ันะไ้นะ”
ปอภพเพิ่ะรู้ัธาุแท้อธรรมัย็อนนี้ เาเห็นแ่ัวและี้ลามา แ่ปอภพ็ไม่ไ้ว่าอะไรออไป
“ออไปนะ” ธรรมัยไล่ทุน “นี่มันที่หลบอัน”
“ุหลบในห้อน้ำลอไปไม่ไ้หรอ” นภัทรบอ ธรรมัยเลยเริ่มโมโหึ้นมา เาว่าเสียั
“อย่ามาสั่สอนัน! ันะหลบที่นี่นว่าทุนะายนหม” ธรรมัยว่า “พวแออไปไ้แล้ว! ที่นี่มันที่บานอัน”
นภัทรเลยเินไปเลื่อนโ๊ะออาประู ่อนะเปิลอนแล้ว่อยๆ เปิประูออไปู อนนั้นเออนัน์ับพิมพ์พรร็ไม่อยู่แล้ว เาถอนหายใ ่อนะบอพวปอภพให้ออมานอห้อ พวปอภพเลยเินออมา
“ไม่อยาะเื่อเลย” ปอภพบ่นึ้นมา วันวิสาหันมามอเา
“ไม่อยาเื่อเรื่ออะไระ?”
“็ุธรรมัยน่ะสิ อนเอันรั้แร ไม่นึว่าเาะเป็นนแบบนี้” ปอภพพูึ้นมา “เาไม่ิสู้เลย แ่ะรอให้นายอย่าเียว”
“แล้วเมื่ออนเอันรั้แร เาเป็นนยัไเหรอะ?” วันวิสาถาม่อ
“็เป็นมิรน่ะ” เาบอ “ท่าทาูมีอัธยาศัยี แ่ไม่ิว่าะเป็นแบบนั้น”
“เพราะวามลัวนั่นแหละ น้อ” นภัทรหันมาบอ “เพราะวามหวาลัว ทำให้นเผยธาุแท้ัวเอออมา”
ปอภพไ้ฟัันั้น็เห็น้วยามที่นภัทรบอ ใ่ พอทุนนมุม ็ะแสธาุแท้อัวเอออมา ปอภพเอ็สสัยว่าัวเอะเป็นอย่าไรหาถูไล่้อนนนมุม เาะทำอย่าไร? ไม่อารู้ใัวเอไ้เลย
วันวิสาที่เินมาอย่าเหนื่อยอ่อน ู่ๆ เธอ็ทรุัวลับพื้น ทำเอาทุนใไปหม ปอภพเ้ามาประอเธอ
“น้อสา โรหอบหืเหรอ?”
“ว่าไนะ?” นภัทรถามปอภพึ้นมา “น้อสาเป็นหอบหืเหรอ?”
“่ะ” เธอนั่พัแล้ว็เอาที่พ่นยา่อนะพ่นเ้าปา ถึไ้ีึ้น เธอรู้สึเหมือนัวเอเป็นัวถ่วอย่าไรไม่รู้? เป็นเพราะเธอทำให้ทุน้อหยุเิน
“ไหวไหมน้อ?” ุาวถามึ้น วันวิสา็พยัหน้า
“ไหว่ะ”
ทา้านเออนัน์ับพิมพ์พรร็แยันามหาพวปอภพ เออนัน์ออะเสียาย เาไม่น่าทำามำสั่อพิมพ์พรรเลย น่าะ่าเธอไปเสียให้เสร็สิ้นไป
เออนัน์ถือปืนลูโม่พลาเปิประูเ้าไปในห้อ่าๆ เาอยาไ้แผนที่แ่็หาไม่เอ ฝ่ายพิมพ์พรร เธอออามล่าเหยื่ออเธออย่าั้ใ เธอ้อเป็นผู้นะในเมนี้ให้ไ้
้านปอภพ พวเา็เินวนไปวนมาในฤหาสน์ วันวิสาาูแผนที่ แ่ไม่รู้เลยว่าพวัวเออยูุ่ไหนอฤหาสน์? แผนที่ที่เธอิว่าะมีประโยน์ลับไร้ประโยน์เสียแล้ว
“เี๋ยว่อน” นภัทรึแผนที่ออามือเธอ เาสสัยมานานแล้ว “ประูนี่ออไปทาไหน?”
เาี้ไปทีุุ่หนึ่ในแผนที่ เป็นำแหน่ที่แสถึประู แ่ไม่มีทา่อออไปว่าะเป็นห้อไหน มันเป็นรูปสัลัษ์ประูเยๆ ไม่มีห้อเื่อม่อ
“ทาออาที่นี่หรือเปล่า?” ุาวถามึ้น ทุนเริ่มมีวามหวั นภัทรบอออมา
“เรา้อหาประูนี้ให้เอให้ไ้” นภัทรบอออมา “อันับแร เราน่าะหาห้อโถให้เอ่อน พอเอห้อโถแล้วละ็ ่ายเลยล่ะทีนี้”
ปอภพเอ็เห็น้วย เามอแผนที่ในมืออนภัทร มีพบว่ามีำแหน่ห้อโถบริเวให่อยู่รลาแผนที่พอี
ฝ่ายพศล เา็ออามหาอาวุธที่สมวระมี เาเอามือุมบาแผลที่ถูยิเียไป มันเริ่มปวุบๆ เหมือนแผละอัเสบึ้นมาอีแล้ว เาสบถออมา ่อนะหยุเินแล้วูบาแผลอัวเอ พบว่ามีเลือึมออมาาผ้าพันแผล
“้อทำแผลใหม่แล้ว” พศลว่า ่อนะนั่ลบนพื้นแล้วทำแผลให้ัวเอใหม่ ในอนนั้นเอ พิมพ์พรร็เปิประูเ้ามา พศลไ้ยินเสีย็ลุึ้นทันที แ่้าไปแล้ว พิมพ์พรรปราัวออมา่อหน้าเา และเอาปืนเล็ไปที่เาพร้อมับยิ้ม
พศลัารเวี้ยระเป๋าปมพยาบาลใส่หน้าพิมพ์พรรทันที พิมพ์พรรใไปั่วะหนึ่ แล้วพศล็ใ้โอาสนี้วิ่เปิไปเลย พิมพ์พรรวิ่ไล่ามพศลไป พร้อมับยิปืนเสียัลั่น
ฝ่ายพศลที่มีแ่มี เา็เ้าไปในหลบในมุมำแพ ่อนะพยายามหายใเบาๆ พอพิมพ์พรรวิ่เ้ามา เา็ัารปา้อเท้าอเธอ้วย้ามมี พิมพ์พรรร้ออย่าเ็บปว แล้วเอามือุม้อเท้าเอาไว้ พศลรีบลุึ้น เ้าไปแย่ปืนาพิมพ์พรรออมา แ่พิมพ์พรร็สู้สุัว แรอเธอไม่ใ่น้อยๆ เลย
“เอาปืนมานะ ยัยนี่!!” พศละโนลั่น แล้ว็แย่ปืนมาามือเธอไ้ พศลลายเป็นฝ่ายไ้เปรียบแล้ว พิมพ์พรรที่ไร้อาวุธลับเป็นฝ่ายวิ่หนีแทน พศลรีบวิ่ามไปแล้วลั่นระสุนปืน แ่็ลาับพิมพ์พรรนไ้
“ปัโธ่เว้ย!!” พศละโนออมา ่อนะเินลับไปหยิบระเป๋าปมพยาบาลที่ใ้เวี้ยใส่หน้าพิมพ์พรรึ้นมา เาเ็บพววแอลอฮอล์และสำลีพร้อมับยาทาแผลลับเ้าไปในระเป๋า ่อนะออเินามเหยื่อราย่อไป
ปอภพิว่าัวเอไ้ยินเสียปืนลั่น แ่เาไม่ไ้สนใอี่อไปแล้ว อนนี้พวเาพยายามะหาห้อโถให้เอ แ่น่าแปลที่พวเาลับเินวนมาที่เิม
“นี่มันห้อเมื่อี้นี่” ุาวบอึ้น ปอภพ็เห็นเอว่าใ่เหมือนัน
“นี่เราเินวนไปวนมาอยู่รนี้ ไม่ไ้ออไปไหนเลยเหรอ?” วันวิสาถามอย่าหมแระเิน่อ “ให้ายสิ! แผนที่นี่ใ้ประโยน์ไม่ไ้เลย”
“ใ้ไ้สิ ถ้าเราหาห้อโถเอนะ” นภัทรบอออมา พร้อมับลอเปิประูบาน้าหน้าออไปู ็เอับอีทาเินเหมือนเาว พวเาหลทาโยสมบูร์แบบแล้ว
ุาวที่เินเท้าเปล่าเริ่มะเหนื่อยและระหายน้ำ แ่เธอไม่ล้าบอทุนเพราะลัวว่าะเป็นัวถ่ว เธอเลยอทนเอาไว้ ส่วนวันวิสา เธออยาะพัสัพั ึัสินใบอนภัทร
“พี่ภัทร พัสัเี๋ยวเถอะ” เธอหายใเ้าลึๆ “หนูเริ่มไม่ไหวแล้ว”
ทั้หมึนั่ลับพื้นพรมสวยาม วันวิสาพยายามหายใเ้าลึๆ แล้วผ่อนลมหายใออมา ปอภพที่ถือปืนอยู่ เา็มอูปืนในมือ เาะใ้มันเพื่อป้อันัวเท่านั้น ะไม่มีวันยิใรายเ็า
พอผ่านไปสิบนาที วันวิสา็พอะไหวแล้ว พวเาึออเินทา่อ นภัทรลอเปิประูอีบานที่เายัไม่เยเ้าเ้าไป ็เอับอีห้อหนึ่และมีประูอีบานเื่อมอยู่ นภัทรมอเห็นวน้ำสะอาวาอยู่บนโ๊ะ เาเินไปเ็บ
“มีใรหิวน้ำไหม?” เาถาม ุาวเลยพยัหน้า นภัทรส่น้ำให้เธอื่ม เธอเลยื่มเ้าไป แ้วามระหายเป็นปลิทิ้
แล้วุาว็ัสินใเ็บน้ำที่เหลือรึ่วเอาไว้ ่อนะเินามนภัทรออไป ฝ่ายเออนัน์ที่แยับนอื่นๆ ็เินไปทั่วฤหาสน์เพื่อามหานอื่นเพื่อะ่าทิ้ เาถือวานไว้ในมือ ่อนะเปิเ้าไปในห้อน้ำที่ธรรมัยหลบอยู่
ธรรมัยลืมไปว่านเอลืมล็อประู เารีบเ้าไป่อนในอ่าอาบน้ำทันที มีเสียฝีเท้าเออนัน์เินเ้ามาภายในห้อ เออนัน์ออามหานไปทั่ว พอเ้ามาในห้ออาบน้ำ ็พบับผ้าม่านที่บัอ่าอาบน้ำไว้อยู่ เออนัน์ะเินไปเลิมันูอยู่แล้ว ธรรมัยเอามือปิปาัวเอ ส่ายหน้าอย่าหวาลัว ่อนะถือมีในมือไว้เรียมพร้อม
ปั!
เิเสียปืนัลั่นึ้น ทำเอาเออนัน์ผละถอยห่าาผ้าม่านทันที และวิ่ออไปนอห้อน้ำ ธรรมัยถอนหายใอย่าโล่อ ่อนะเินไปปิประูแล้วลลอนไว้เสียเพื่อันไม่ให้ใรเ้ามาอี
ฝ่ายพวปอภพ พวเา็ำลัหลทาันอย่าริั ไม่ว่าะเปิไปห้อไหน็ไม่เอห้อโถเสียที ปอภพะเปิประูบานถัไป แู่่ๆ ประู็เปิออเสีย่อน แล้วร่าอสินพิทัษ์็ปราัวึ้น สินพิทัษ์เห็นพวเา ็ว้าระเบิมือออมา
“อย่าเ้ามานะ ไม่ั้นทุนเละแน่!!” สินพิทัษ์ู่เอาไว้ แ่นภัทรรีบบอห้าม
“พวเราไม่่าใรหรอ พวเราไม่เล่นเม!!” นภัทรร้อห้าม สินพิทัษ์ำลัะเี่ยวสลัระเบิออ นภัทรเลยบอให้เาหยุทำ พอสินพิทัษ์บอว่าพวเาไม่ไ้เล่นเม เา็เ็บระเบิมือเอาไว้เหมือนเิม
“อโทษที” สินพิทัษ์พูออมา “ผมนึว่าพวุะ่านเสียอี”
“เรา่าใรไม่เป็นหรอ” ุาวพูวามริ “เราำลัหาห้อโถ ุเอทาไปห้อโถหรือเปล่า?”
“เหอะ” สินพิทัษ์ปิเสธ “ผม็วนเวียนอยู่แถวนี้มานานแล้ว เปิประูไป็เออีห้อ ไม่็ทาเิน ฤหาสน์นี่ให่มา ไม่รู้เลยว่าที่ไหนเป็นที่ไหน?”
ปอภพถอนหายใออมาอย่าเสียาย พวเา็ำลัเินวนไปวนมาเหมือนัน น่าแปลที่ไม่เอห้อโถเสียที สินพิทัษ์มอปืนในมืออปอภพ ่อนะถาม
“หนุ่มใ้มันยินไปหรือยั?”
ปอภพอึ้ไปเลย เาส่ายหน้า “ผม...็ยิ แ่ไม่โนุสำัอนอื่น แ่เียๆ แนไปเท่านั้น”
“เออ ไ้ยินแบบนี้็ีเหมือนัน” โเฟอร์แท็ี่ล่าวออมาอย่าสบายใ “ผมถูผู้หินหนึ่ไล่่า และนอื่นๆ ็หายไปไหนหม็ไม่รู้?”
“เป็นุพิมพ์พรรหรือเปล่า?” ปอภพถามออไป ฝ่ายสินพิทัษ์็ส่ายหน้า
“ไม่รู้ัื่อเหมือนัน รู้แ่ว่าเป็นนสวยและผมำยาว” เาบอ “ไม่น่าเื่อเลย หน้าา็ี แ่ทำไมเป็นารไ้นะ?”
“ุมาเ้าร่วมลุ่มับเราไหมล่ะ?” นภัทรัวน “พวเราทุนไม่เล่นเม และำลัพยายามะหาทาออาฤหาสน์นี้”
สินพิทัษ์เยหน้ามามอนภัทรพร้อมับถาม “ุทำอาีพอะไรน่ะ?”
“ผมเป็นำรว ำรวไม่ทำร้ายประานแน่” เาบอออมาาใริ “แล้วุทำอาีพอะไร?”
“เป็นนับแท็ี่” สินพิทัษ์บอ “ให้ผมิามไป้วยสิ ผมอยู่นเียวและมีอาวุธแ่ระเบิมือนี่เท่านั้น”
“ไ้” นภัทรว่า แล้ว็ถาม “ุไปเอระเบิมือที่ไหน?”
“ในห้อทาฝั่โน้น แ่ำทาลับไปไม่ไ้แล้ว” สินพิทัษ์บอ “ให้ายสิ ผมำลัหลทา”
“พวเรา็หลเหมือนันนั่นแหละ” ุาวบอ “มา่วยันหาทาออีว่า”
แล้วู่ๆ ประู็เปิออ พศล้าวเ้ามาในห้อ และพอเอพวปอภพ เา็ยปืนอพิมพ์พรรเล็ทันที นภัทร็ยปืนเล็เ่นัน เาะโนออมา
“หยุนะ!! อย่ายินะ!”
“พี่ หมอนี่เป็นทหารบ้านะ!!” ปอภพพูออมา และนั่นทำให้พศลโรธ
“ใรๆ ็ูถูันไปหม!!” พศลว่าเสียั “เป็นทหารยศ่ำแล้วหนัหัวใรวะ!? ทำไม้อมาูถูัน้วย?”
“ไม่มีใรูถูุเลย” ุาวบอออมาเสียัเ่นัน “วาปืนลแล้ว...”
“ไม่!” พศลส่เสียั “พอีเลย เอพวแพอี ายะเถอะ!!”
พศลลั่นระสุนปืนออไปทันที พวปอภพรีบวิ่หนีออไปาห้อ สินพิทัษ์เป็นนแรที่วิ่ออนำนอื่นไปเลย ปอภพุแนวันวิสาให้หนีไปพร้อมับเาโยเร็ว
“เฮ้ย! ใ้ปืนยิมันสิ!!” สินพิทัษ์ะโน “ะหนีทำไม? ใ้ปืนยิมันให้าย!!”
แ่ปอภพไม่ล้าทำแบบนั้น นภัทรเอ็ไม่อยา่าใรเหมือนัน พวเาเลยไ้แ่วิ่ามสินพิทัษ์ ึ่ัใสินพิทัษ์มา เาเห็นว่าทั้สอนมีปืนแ่ลับหนี ไม่ยิ่อสู้
ความคิดเห็น