คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #57 : ไม่พอใจ (รีไรท์)
อนที่ 56 – ไม่พอใ
“ุพิมพ์”
เมธวินที่ื่นนอนมาั้แ่ีห้า็หันมาปลุพิมพ์พรร พิมพ์พรรที่ำลัปิาอยู่ ็ลืมาึ้นมา เธอถามออมาเป็นประโยแรว่าี่โมแล้ว?
“เือบเ็โมแล้ว” เมธวินมอนาฬิา้อมือ่อนะบอ “ไปหาอะไรินันเถอะ”
แล้วพิมพ์พรร็ลุึ้นาเียพลาถาม “นี่ แไม่ไ้นอนทั้ืนเลยเหรอ?”
“อ๋อ” เมธวินยมือเาศีรษะ “็นอน่วประมาีสาม เผลอหลับไปน่ะ”
“เออ ็ีแล้ว ะไ้มีแร” พิมพ์พรรว่าออมา ทำเอาเมธวินหันวับมามอ ไม่ิว่าเธอะเป็นห่วเา้วย
แล้วทั้สอ็ออาห้อ ่อนะไปามหาเสบีย พิมพ์พรรรู้สึหิวมา เธอรีบ้นามห้อ่าๆ ็เอนมปัืใส่อยู่ในถุพลาสิพร้อมับน้ำื่ม เธอะเินไปวยมันึ้นมาแล้ว แ่เธอ็หันมาหาเมธวินเสีย่อน
“แล้วแไม่หิวเหรอ?” เธอถามเา
“ันไม่หิวหรอ แินไปเถอะ” เมธวินบอออมา พิมพ์พรร็เลยแะถุนมินอย่าอร่อย ไม่รู้เพราะวามหิวหรือเปล่า? ถึทำให้นมปัืมีรสาิึ้นมา
เธอินเสร็็ื่มน้ำามลไปรึ่ว ่อนะส่วน้ำให้เมธวิน “แ็ื่มน้ำหน่อยสิ แไม่ไ้ื่มหรือินอะไรมาทั้วันแล้วนะ”
เมธวินรับวน้ำื่มมาาเธอ ่อนะเปิฝาแล้วรอเ้าปาไป ่อนะปิฝาว แล้วัสินใเอาน้ำที่เหลือิัวไป้วย พิมพ์พรรรู้สึอิ่มึ้นมา เธอเอามือับท้ออย่าสบายใ
“แแน่ใเหรอว่าะไม่ินอะไร?” เธอถามเาอีรั้ ฝ่ายเมธวิน็ส่ายหน้า
“ทำไม?” เมธวินถาม “เป็นห่วเหรอ?”
“บ้า” พิมพ์พรรอบออมาำเียวเท่านั้น “ันะไปห่วแทำไม? ในที่สุ ันับแ็้อ่าันเออยู่ี ในท้ายที่สุ”
เมธวินนิ่เียบไป ไม่ไ้พูอะไรออมาเลย ทำเอาพิมพ์พรรสับสน เธอไม่รู้ว่าเธอำลัะเป็นอะไร? แ่เธอ่อน้าะโอนอ่อนให้ับเมธวินแล้ว
พิมพ์พรรส่ายหน้า่อนะไล่วามินั้นออไป อย่าไรเธอ็้อทำใแ็เ้าไว้ เธอ้อนะเมนี้ให้ไ้เพื่อะไ้เินราวัล ท้ายที่สุ เธอ็้อลมือ่าเมธวินอยู่ี เธอพยายามปัเรื่อที่วนใเธออยู่ออไป
“มา้วยันสิ” พิมพ์พรรเอ่ยึ้นมา “ออามหาเหยื่อันเถอะ”
ทาฝ่ายปอภพ เาับนภัทร็เรียมัวะออไปหาอาหารสำหรับมื้อเที่ยและมื้อเย็นแล้ว นภัทรยืมแผนที่าวันวิสามา ่อนะทำท่าะเินออนอห้อ
“ะีเหรอ พี่ภพ พี่ภัทร?” วันวิสาออะเป็นห่ว ทำเอาสราเหลือบามอ นภัทรหันมาบอ
“ไม่้อห่วหรอ พี่สอนวแ็น่า” นภัทรบอยิ้มๆ “ไปันเถอะ น้อภพ”
แล้วนภัทรับปอภพ็เปิประูออาห้อบานออไป วันวิสาหันไปโทษีริที่ไม่ยอมออไปแทน และปล่อยให้นภัทรับปอภพออไป
“นี่” ีริพูึ้นมา “พี่็บาเ็บที่เาอยู่นะ ะให้ออไป้านอไ้ไ?”
วันวิสาึเียบปาไปเลยทันที ่อนะถอนหายใออมา ไม่ใ่แ่เธอที่เป็นห่วปอภพ สรา็เป็นห่วเหมือนัน สราแอบเหลือบมอวันวิสา้วยสายาไม่ประส์ี
ทั้นภัทรและปอภพ็ออ้นหาามห้อเพื่อะหาอาหาร ปอภพไม่แน่ใว่าผู้เล่นนอื่นเ็บอาหารไปหรือยั? และเาะหาเอไหม? แ่ในที่สุ็เอนไ้ เาพบแนวิที่ถูใส่ในล่อับวนมหวานอยู่วหนึ่
“เฮ้ พี่ภัทร ผมเอแล้ว” ปอภพเรียนภัทรึ้น นภัทรเินเ้ามาในห้อ ปอภพเลยแสอใหู้
“็ี” นภัทรว่าแล้วถอนหายใ “แ่แ่นี้ไม่พอหรอ ้อหาให้ไ้มาว่านี้”
ปอภพพยัหน้า่อนะเินหาอินอี เาเปิประูออไปูอีห้อ ่อนะพบนมปัเป็นแถวสูเหมือนอนโ แ่ไม่มีแยมหรือ็อโแล็ไว้ทา เารีบวยมันึ้นมาทันที แ่อาหารแ่นี้็ยัไม่พอำนวนน
ะเียวัน สุนันธา็ำลัสำรวหาอาหารอยู่เหมือนัน และ็เ้าใล้พวนภัทรและปอภพแล้ว ปอภพเปิประูออไป็เอสุนันธาพอี เาใมา ฝ่ายสุนันธา็ใเหมือนัน ่อนะยปืนึ้นเล็ เธอมอเห็นนมปัแผ่นในมืออปอภพ ่อนะพูออมา
“เอาอาหารมาให้ัน แล้วันะไว้ีวิแ”
ปอภพไม่ให้แน่นอน เาอุส่าห์หาเอ แล้ว็ไม่ไว้ใอีฝ่าย้วย ว่าถ้าให้ไปแล้วะไม่่าเา เาเลยบอออมา “ผมเป็นนหาเอ มัน็้อเป็นอผมสิ”
“บอให้เอาอาหารมา!” สุนันธาวาใส่ แ่ยัไม่ลั่นไ “ถ้าแไม่เอามาให้ัน ันยิแแน่”
นภัทรามมาสมทบ และพอเห็นสุนันธา เา็ัปืนออมาเหมือนัน สุนันธาอึ้ไปเลย เพราะิว่ามีปอภพแ่นเียวเท่านั้น ไม่ไ้ิว่ามีนภัทร้วย ปืนสอระบอ่อเธอที่มีปืนแ่ระบอเียว สุนันธาเริ่มเห็นว่าัวเอเสียบเปรียบ เธอเลยหนีออไป
“เฮ้อ” ปอภพถอนหายใ “นึว่า้อยิะแล้ว”
“แล้วนั่น...” นภัทรี้ไปที่ถุใส่นมปัแผ่นอปอภพ “น้อหาเอเหรอ?”
“อ๋อ รับ” ปอภพพยัหน้า “แ่แ่นี้็ยัไม่พอใ่ไหม?”
“อือ” นภัทรเอ็พยัหน้า “้อหาให้มาว่านี้ และเอาใส่ระเป๋าอน้อภพ”
ฝ่ายพวอาธร็ื่นึ้นมาเหมือนัน อาธรเหยียแนึ้นสูเพื่อบิี้เีย ในะที่สามสาว็ลุึ้นมาาเีย ศรีธราถามึ้นทันที
“ี่โมแล้วเนี่ย?”
“เ็โมสิบรับ” อาธรูนาฬิา้อมือแล้ว็บอ “เราไปหาอะไรมาินันเถอะ ผมหิวั”
แล้วทั้หม็ออาห้อไป อารถือปืนพเอาไว้และเินนำหน้าทุนไปอย่าระแวระวั เพราะไม่รู้ว่าะเอนเล่นเมนอื่นอีหรือเปล่า? แล้วเา็ะหาอาหารไป้วย เาผลัประูเปิเ้าไปในห้อห้อหนึ่ ่อนะพบเ้รสาิวานิลลาิ้นหนึ่เป็นทรรูปสามเหลี่ยม เาหันไปบอทุนว่าเออาหารแล้ว
“เ้นิเียวเอ” เ่นวบ่น “ใระิน?”
“ุินไปเถอะ” ธนพรบอ “ันยัไม่หิว”
แ่วามริ ธนพร็หิวนท้อิ่ว แ่็ไม่อยาเห็นแ่ัว ึยอมยเ้วานิลลาให้เ่นว เ่นว็รู้สึผิ หาเธอินนเียวโยไม่แบ่ปันใร
“มาิน้วยันเถอะ” เ่นวบอออมา “ทั้หมนี่แหละ”
“ุะบ้าเหรอ? เ้เล็นิเียว” อารถาม เ่นวึบอ
“ินันนละำ็ไ้” เ่นวพู “ะไ้อิ่มพร้อมๆ ัน มาิน้วยันเถอะ”
แล้วพวอาธร็ผลัันินเ้ิ้นเล็ๆ นั้น อาธรินเ้าไปเพียนิเียวเพราะเรใ นเ่นว้อถาม
“ุธรินน้อยัเลย เี๋ยว็ไม่อิ่มหรอ”
“ไม่เป็นไรหรอรับ ผมพอออาหารไ้” อาธรบอยิ้มๆ
“แ่ถ้าเราไม่มีน้ำ เราายันแน่ๆ” ศรีธราออวามเห็น “เราน่าะรีบหาน้ำนะ ันเอ็เริ่มระหายแล้ว”
อารึนำทุนออไปามหาน้ำื่ม หลัาินเ้ันหมแล้ว ทุนเินามอารมา อารเปิประูเ้ามาในห้อหนึ่ ็พบวน้ำื่มแ่วเียว เาหันไปมอทุน
“ใรหิวน้ำ็เอาไปเลย” อารบอ แ่เ่นวส่ายหน้า
“เรามาื่ม้วยันเถอะ” เ่นวพูแบบนี้อีแล้ว “นละอึ น้ำหมพอี”
แล้วทุน็ื่มน้ำลไปอย่าประหยั ศรีธราพอะหมวามระหายลแล้ว เธอปิฝาวน้ำที่เหลือน้ำอยู่ั้รึ่หนึ่ เธอออะพอใ เพราะอย่าน้อย็มีน้ำ
“ผมไม่อิ่ม” อารพูออมาามริ “ออหาอาหาร่อเถอะ”
อาธรเลยบอให้อารนั่พั่อนเพื่อเาะไ้ไม่หิวมาเินไป แล้วเา็อออาสาออไปหาอาหารเอ แล้วเา็ลับมาพร้อมับนมปัอบรอบทาเนยน้ำาล ถูใส่ในถุอยู่
อารรับนมปัอบรอบมาแะถุออ เามอไปทาพวธนพร “มีใระิน้วยันไหม? มาแบ่ันเถอะ”
“อบุ่ะ” ธนพรเลยรีบหยิบนมปัอบรอบึ้นมาิ้นหนึ่่อนะินเ้าไป เ่นวเห็นันั้น ึถามออมา
“ไหนุบอไม่หิวไ?”
ธนพรพูอะไรไม่ออ เธอไม่ล้าบอว่าเธอโห เธอ็เลยบอแ้ัวออมา “เมื่อี้ไม่หิว แ่อนนี้หิวแล้ว่ะ”
แล้วทั้ลุ่ม็หยิบนมปัอบรอบไปนละิ้นสอิ้น นนมปัหมถุ อารทิ้ถุเอาไว้ ่อนะลุึ้นยืนใหม่ เาไม่ไ้ื่มน้ำเพราะิว่าประหยัไว้่อนีว่า
“เินทาออามหาทาออเถอะ” อาธรบอับทุน ทุน็พยัหน้า ่อนะออเินไปพร้อมับเา
ฝ่ายปอภพับนภัทร็เินามหาไปเือบรึ่หนึ่อฤหาสน์แล้ว ็ไ้อาหารมามาพอสมวร ปอภพมอลไปในระเป๋า พลาิว่าแ่นี้็น่าะพอไปถึมื้อเย็น เาเลยบอนภัทร
“ไว้ออมาหาใหม่็ไ้รับ” ปอภพบอ แ่นภัทรไม่เห็น้วย
“มันอันรายนะน้อ เมื่อี้เรา็เือบถู่าแล้ว”
“แ่ผมว่าแ่นี้พอเถอะ” ปอภพพู “เราลับที่พัันีว่า”
นภัทรเลยามใปอภพ พวเาทั้สอนเินามแผนที่ลับไปยัห้ออัวเอ เมื่อเาเปิประูเ้ามา วรรวลี็เล็ปืนไปทันที แ่พอเห็นว่าเป็นปอภพับนภัทร เธอ็ลปืนล
“ไ้อะไรมามั่ะ?” วรรวลีถามึ้นมา ปอภพยิ้ม่อนะบอ
“เยอะแยะเลย” ปอภพว่า “มีอาหารมาว่าที่เราินะ”
แล้วเา็แอาหารให้ทุนพร้อมับวนม้วย ีริรีบูวันหมอายุ่อนะื่มลไป เพราะถ้าเาเิท้อเสียึ้นมาในสถานาร์แบบนี้ ้อเป็นนรอเาแน่ๆ ะที่นอื่นๆ ็รับอินไปาปอภพ ทุน่ายิ้มอย่ายินี
“อบุนะ ุภัทร น้อภพ” แพรวาเอ่ยออมา “อุส่าห์เสี่ยอันรายออไปหาอินให้”
ีริหันวับมามอเธออย่าไม่พอใ เาไม่พอใที่แพรวามนอื่น และเห็นเาไม่ไ้ทำอะไรเลย ฝ่ายนภัทรับปอภพ็ออะัเินที่โนผู้หิม
“ไม่เป็นไรหรอรับ” ปอภพว่า “มันเป็นหน้าที่อผู้าย ะให้ผู้หิออไปไ้ยัไรับ?”
“อบุมานะ” แพรวารเ้ามาับมือปอภพ ทำเอาสราหันวับไปมอ เธอเห็นแพรวาับมือับปอภพ ็เอ่ยึ้นมา
“เอ้อ น้อภพมีน้ำไหม?”
“อ๋อ มีสิรับ เอ้า” เายื่นวน้ำส่ให้สรา ฝ่ายสรา็รับมา เธอไม่ไ้หิวน้ำหรอ แ่เธอพูมันึ้นมาเพื่อัแพรวา่าหา
สรารับน้ำมาแ่ไม่ไ้เปิื่ม ทำเอาปอภพุน ว่าเธออไปแล้วทำไมไม่ื่ม? แล้วเา็แอบเอาเวเฟอร์รส็อโแล็ที่ใส่ในถุเล็ๆ ออมาินประทัวามหิว ่อนะื่มนมืที่เาเ็บมาไ้เมื่อวานเ้าไป
“อืม อิ่มล่ะ” ปอภพบอออมา วันวิสา็พูออมา้วย
“หนู็อิ่ม”
สราหันไปทาวันวิสาอย่าอิา เมื่อเห็นปอภพุยเล่นันับวันวิสา สรา้อารให้วันวิสาออไปาห้อ แ่ไม่มีวิธีไหนที่ะทำไ้ เธอำลัวาแผนว่าะทำอย่าไรีถึะแยปอภพออาวันวิสาไ้?
“ุา”
สรายัไม่รู้ัว เมื่อีริเรียื่อเธอึ้น
“ุา!” ีริเลยเร่เสีย สราสะุ้เฮือพลาหันมาหาีริ
“มีอะไรหรือะ?” เธอถาม
“ะเอานมปัไส้รอนี่ไหม?” ีริยื่นนมที่ใส่ในถุพลาสิให้ “ุไม่่อยไ้ินอะไรเลยนี่ ินเ้าไปเถอะ เี๋ยวะไม่สบาย”
“อ้าว? แล้วุไม่ห่วเรื่อเสบียแล้วเหรอ?” สราถาม เพราะลอเวลาีริมัะเือนทุนบ่อยๆ ให้ประหยัอาหารเอาไว้
“เราไ้มานน่าะพอถึมื้อเย็นแล้ว” ีริบอ “ส่วนเรื่ออวันพรุ่นี้....พรุ่นี้่อยิละัน”
สราเลยรับนมปัยัไส้รอมาถือไว้ในมือ ่อนะินเ้าไป เธอเอ็หิวริๆ นั่นแหละ แ่วามริษยาที่มี่อวันวิสา ทำให้เธอลืมวามหิวไปเลย
แล้วทุน็พาันินอไปเล็น้อย เพื่อะเหลือให้ถึมื้อบ่ายและมื้อเย็น้วย เผื่อใรอาะหิวึ้นมา นภัทรำเหรียราิ้นที่สอเอาไว้ แล้ว็โยนมันเล่นๆ
ปอภพเห็นนภัทรทำท่าแบบนั้น เา็ถาม “พี่ภัทรว่าเราะหาุแทั้หมเอหรือเปล่า?”
“้อเอสิ” นภัทรอบอย่ามั่นใ “อแ่เราพยายาม ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ไ้”
“นี่ อัหน่อยนะรับ” ีริว่าึ้น “แ่มันเป็นไปไม่ไ้หรอที่้อหาอีห้าิ้นว่าะรบ ในสถานที่ที่อันรายนานี้ เป็นไปไม่ไ้”
“แหม พี่ิ” ปอภพว่าใส่เา “อย่ามอโลในแ่ร้ายมานัเลย ารอาะอยู่ในฤหาสน์็ริ แ่ไม่เอันลอหรอ”
ีริหันมาหาปอภพอย่าไม่พอใ แล้วเา็ล่าวเสียัอย่าลืมัว “แล้วที่พวพี่เอมาล่ะ? แล้วที่พี่าเ็บล่ะ? นั่นไม่ใ่เอับารเหรอ?”
“อ้าว? แล้วพี่มาโมโหผมทำไมเนี่ย?” ปอภพถามอย่าไม่เ้าใ ีริที่รู้สึัว เา็ล่าวอโทษ
“อโทษที พี่...”
“ไม่เป็นไรหรอรับ” ปอภพ็พอะเ้าใวามิอีริ เาหมหวัแล้ว แ่ปอภพับนภัทรยัไม่หมหวั พวเายัิว่าน่าะหาเหรียราอีห้าิ้นเอ
“แ่็อย่าทีุ่ิว่า” แพรวาบอึ้นมา “าระหาุแนั้นมันยานะ แ่...”
ีริหันวับไปมอแพรวา เมื่อแพรวาเอ่ยื่อเาแล้วเห็น้วยับเา นั่นทำให้เาีในิหน่อยที่แพรวาว่าแบบนั้น
“แ่เรามีหนทาให้เห็นัๆ อยู่แล้ว” นภัทรบอออมา “ถ้าเราหาเอ เรา็ออไปไ้ อย่าเพิ่ยอมแพ้สิ”
“ผมับุแพรยอมไปแล้วล่ะ” ีริบอ แพรวา็พยัหน้า “เราไม่มีวันออาที่นี่ไปไ้หรอ”
นภัทรทำหน้ามุ่ยแล้ว็ถอนหายใออมา ่อนะหันหน้าไปทาอื่น ีริ็ิว่านภัทรไม่พอใเา แ่ะให้ทำเ่นไร? ็มันเป็นเรื่อริ
“แ่ัน...” แพรวาว่าึ้นมา “ันเอ็เริ่มมีวามหวัึ้นมานิหน่อยแล้วนะ”
นภัทรหันมามอเธอ “มีวามหวั?”
“ใ่ ันไม่ไ้ยอมแพ้เหมือนามทีุ่ิบอหรอ” แพรวา่อว่าเา ทำเอาีริถึับไม่พอใ ที่แพรวาไม่ไ้เห็น้วยับเา
“เออ ผมมันนี้แพ้” ีริว่าึ้นมาอย่าไม่พอใ “ผมมันโ่เอที่ันมาที่นี่ ถ้าผมไม่โลภมา ็ไม่เป็นแบบนี้”
แพรวาหันวับมา “ทำไมุิ้อประัน้วย?”
ีริถึับเียบไปทันที และเา็ัสินใเบือนหน้าหนีาเธอ ทำเอาแพรวาุน ว่าีริไม่พอใอะไรเธอหรือ?
“เอาล่ะ อย่าทะเลาะันเลย” นภัทรห้ามทั้สอฝ่าย แ่แพรวา็ไม่เ้าใว่าีริเป็นอะไร? ทำไม้อมาประใส่เธอ้วย? เธอไปพูอะไรผิหูเาหรืออย่าไร?
นภัทรถอนหายใออมาเมื่อเห็นแพรวาับีริโรธัน เา็พอรู้ล่ะว่าีริิอย่าไรับแพรวา แ่ท่าทาแพรวาะยัไม่รู้ นภัทรเลยเินไปหาีริ ่อนะนั่ล้าๆ
“ุิ ใเย็นๆ ่อนนะ ทะเลาะันไป...” นภัทระบอออมา แ่ีริหันวับมาพูเสียั
“ผมใ่อยาะทะเลาะ้วยเมื่อไหร่!?”
ฝ่ายแพรวา พอไ้ยินเสียีริ เธอ็ลุึ้นยืนทันที “ุเป็นอะไรอุน่ะ? มาหาเรื่อันทำไม?”
นภัทระพูอะไรบาอย่า แ่ีริลับพูออมา่อนโยไม่ทันิ
“เออ ผมไม่ใ่น้อพน์นี่!” ีริว่าออมา “น้อพน์เป็นนโปรอุนี่ ไม่ใ่ผม!!”
แพรวาไ้ยินอย่านั้น็อึ้ไปเลย แล้วเธอ็่อยๆ ้มหน้าล ่อนที่น้ำาะไหลรินออมาอีรั้ ปอภพเห็นันั้น ึรีบส่ผ้าเ็หน้าให้เธอไปับน้ำา ่อนะหันไปว่าีริ
“พี่พูเินไปมั้?”
ีริ็รู้ัวีว่าเาพูไม่ีออไป แ่เาำลัโมโหเลยไม่ไ้ทันิ เาเลยบออโทษเธอ แ่แพรวาส่ายหน้า และรไปนั่ที่มุมห้อนเียว ่อนะร้อไห้ออมา ีริรู้สึผิมา แ่เา็ไม่อาเ้าไปปลอบเธอไ้ในอนนี้
ปอภพเป็นนไปปลอบเอ เาเ้าไปใล้แพรวาที่ร้อไห้นัวสั่น “พี่แพร... หยุร้อเถอะ”
“ทำไม?” แพรวาไม่ไ้เยหน้าึ้นมาหาปอภพ “ทำไมน้อพน์้อาไป้วย?”
นภัทรับีริไ้ยินอย่านั้น ีริ็ไม่พอใ ส่วนนภัทร เา็ยัโทษว่าเป็นวามผิัวเออยู่นั่นล่ะ ว่าเป็นเพราะเาเอทำให้พน์้อเสียีวิ เาับปืนในมือแน่น ่อนะส่ายหน้าออมา
ในอนนั้น ในห้อไม่มีใรพูอะไรออเลย ทุน่านึถึพน์ที่าไปแล้ว วรรวลีถอนหายใ ่อนะเินเ้ามาปลอบแพรวา้วย
“น่า ุแพร น้อพน์ไปสบายแล้ว” วรรวลีพยายามหาำปลอบที่ีที่สุแล้ว “อย่าร้อไห้เลย น้อพน์เาเอ็ไม่อยาเห็นุร้อไห้หรอ เาอยาเห็นุยิ้มลอไป”
แพรวาเลยยิ่ร้อไห้หนัไปอี ทำเอาวรรวลีอึ้ไปเลย เพราะิว่าัวเอน่าะปลอบใไ้ แ่ผลมันลับเลวร้ายล เธอไม่รู้ะปลอบใอย่าไรี แพรวาถึะหายเศร้า
ปอภพเลยลุออไปาที่นั่้าๆ แพรวา ่อนะบอับวรรวลี “ให้วันเวลาเยียวยาเถอะรับ อีสัพั เธอ้อหายแน่ ผมรับรอ”
“อืม” วรรวลีเอ็พลอยเศร้าไป้วย “น้อพน์ ไม่น่าเลย เฮ้อ!”
ีริแอบมอแพรวาที่ำลัร้อไห้อย่าหนั ไม่มีใรปลอบเธอไ้ เาเอ็อยาะไปปลอบเธอเหมือนัน แ่เา็พูไม่ีับเธอไปแล้ว ะเอาลับืนมา็ไม่ไ้เสียแล้ว
“เฮ้อ” นภัทรถอนหายใออมา่อนะมอนาฬิา้อมือ “เพิ่ะแปโมเ้าเอ ถ้าเป็นเวลาปิเราเารพธาิไปแล้ว” เาพูึ้นมาทำไม็ไม่รู้? นภัทรเลยเียบไป ะที่ในห้อมีแ่เสียสะอึสะอื้นอแพรวา นภัทรหันไปมอีริ้วยแววา่อว่า ฝ่ายีริ็พอรู้เหมือนัน
“ุภัทร ไม่้อมามอผมแบบนั้นเลย” ีริุนภัทร นภัทรึเลิมอเา แล้วหันไปสนใปืนอัวเอแทน
ความคิดเห็น