คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #54 : ปลอบโยน (รีไรท์)
อนที่ 53 – ปลอบโยน
“พี่ภัทร” ปอภพลอเรียเาู เพื่อะพูเรื่ออิิพษ์ นภัทรหันมาถามเาว่ามีอะไร?
“เรื่ออไอ้ิิพษ์น่ะ...” ปอภพะพู แ่นภัทรลับสวนึ้น่อน
“ไอ้ี้ยาพรร์นั้น มันสำนึผิไม่เป็นหรอ!” นภัทรล่าวออมาทันที แ่ปอภพส่ายหน้า
“แ่ท่าทาเาูเหมือน...เอ่อ สำนึผิริๆ นะ” ปอภพล่าวออมา นภัทรมอเาลับาวา ่อนะเินนำหน้าเาไป ู็รู้ว่าไม่พอใ ปอภพเลยัสินใไม่พู่อ
พวเามาที่ห้อบาน พอประูเปิ วรรวลี็เล็ปืนทันที แ่พอเห็นว่าเป็นพวเียวันเลยลปืนล
“เป็นไบ้าะ?” วรรวลีถาม
“เราเอเหรียราอันที่สอแล้ว” ปอภพล่าวอย่ายินี “วามพยายามอยู่ที่ไหน วามสำเร็อยู่ที่นั่นริๆ ้วยรับ”
“ริเหรอ?” แพรวาถามึ้นมา ท่าทาเธอีวามหวัเพิ่มึ้นเล็น้อย “แล้วไปหาเอไ้ยัไ?”
“บัเอิน่ะรับ” ปอภพอบ “อนนี้เหลือแ่ห้าเหรียเท่านั้นที่เรา้อออามหา”
“เหลือ ‘แ่’ ห้าเหรียเหรอ?” ีริถาม “้อบอ เหลือ ‘ั้’ หาเหรีย่าหาถึะถู”
“เอาน่า ยัไเรา็เอุแอที่สอแล้ว” นภัทรว่าออมา “ไว้เี๋ยวเรา่อยออไปหาันอีที”
ีริถอนหายใออมา เาิว่าอย่าไร็หาไม่เอรบหรอ อย่าที่ปอภพบอ ‘บัเอิ’ เอ พวเาไม่โีนาะหาเอไ้หมหรอ เป็นไปไ้ยา
วรรวลีรับเหรียราไปู แล้ว็เอาเหรียสีทอไปเ็บไว้ในระเป๋าอปอภพ แล้วเธอ็มานั่ลรที่เิม พลารอเวลา เธอ็ไม่รู้เหมือนันว่าะรอไปอีนานเมื่อไหร่? ทุนไ้แ่บานอยู่ภายในห้อ แ่็่วยไม่ไ้ ในเมื่อฤหาสน์ไม่มีทาออ พวเาึทำไ้แ่นี้เท่านั้น
แล้วแพรวา็วนทุนเล่นไพ่ันอีรั้ “มาเถอะ ทุน ลายเรียัน” เธอัสำรับไพ่อย่าล่อแล่ว นที่เหลือรอในห้อแ่ละน็มานั่ล้อมเป็นวลม ่อนที่แพรวาะแไพ่ให้ทุน ปอภพ็ลมาเล่น้วย เพราะเาไม่รู้ะทำอะไรแล้ว
ไม่มีารำหนบทลโทษ พวเาเล่นันสนุๆ าแร ีริเป็นฝ่ายว้าัยนะไปไ้ “เฮ้ย! เป็นไปไ้ไน่ะ?” เาถามัวเอ “ไม่น่าเื่อว่าผมะนะ”
“เ่มา ุิ” แพรวาื่นมเา “ที่เอานะเียนไพ่อย่าันไปไ้”
ีริหันไปมอแพรวา ่อนะรีบหลบสายา้วยวามัเิน ทำเอาแพรวาุนว่าีริทำท่าแบบนั้นทำไม? แล้วีริ็ล่าวออมาว่า
“ผมีในะทีุ่แพรทำใเรื่อน้อพน์ไ้แล้ว”
แพรวาถึับอึ้ไป แล้วเธอ็ทำหน้าเศร้าอีรั้ ีริเห็นันั้น เา็รีบอโทษ “อโทษรับ ผมไม่น่าไป้ำเิม...”
“ไม่เป็นไรหรอ่ะ” แพรวาบอพร้อมับยิ้มบาๆ “น้อพน์ไปสบายแล้ว ันรู้สึอย่านั้น เาไม่้อเ็บปวทรมานอะไรอีแล้ว”
ีริเลยโล่ใ นึว่าะโนแพรวาโรธเสียอี วรรวลีมอไปทาีริับแพรวาสอน เธอ็เริ่มเ้าใอะไรบาอย่า
“มาเล่นันอีาเถอะ” แพรวาัวนทุน “รั้นี้แพระนะให้ไ้เลย อยู”
แล้ววไพ่็เล่นันอีา ่อนะเบื่อัน และแยย้ายันไปนั่ามนละมุมเหมือนเิม นภัทรที่นั่ึมอยู่ ปอภพ็พอรู้ว่านภัทรเป็นอะไร เา้อโรธแ้นิิพษ์ ้วยเรื่ออพน์แน่ๆ ปอภพึเินเ้าไปหานภัทร
“พี่ภัทร” ปอภพพยายามปลอบโยน “ผมรู้ ผมเ้าใ ถ้าเป็นผม็แ้นเหมือนัน แ่พี่อย่าลืมสิ พี่เป็นำรวนะ ะมาเป็นารไม่ไ้”
นภัทรไ้ยินอย่านั้น เา็รุ่นิอยู่เป็นเวลารึ่นาที ่อนะพยัหน้า “นั่นสินะ พี่อารม์ร้อนเินไป พี่มัน....แย่ริๆ”
ปอภพเลยโล่ใที่นภัทรนเิมลับมาแล้ว เาบอ “เป็นใร็โรธทั้นั้นแหละ ผมเ้าใ”
นภัทรวาปืนลับพื้น ่อนะรู้สึเ็บแผลที่โนยิ เาเอามือุมบาแผล แพรวารีบเ้ามาหา และสั่ให้เาเอาแ็เ็สีน้ำเินออ ่อนะรวสอบบาแผลอเา
“ายละ แผลอัเสบแน่ๆ” เธอรีบ้นในระเป๋ายา “มานี่ ุภัทร เี๋ยวันรัษาให้”
นภัทรยอมปล่อยให้แพรวารัษาแผลอเา แพรวาัารทำวามสะอาแผล่อนะลยาให้ เธอมอูแผลอเาแล้ว็ถึับส่ายหน้า แผลเามีเลือไหลออมา แ่็โีที่เอาระสุนที่ฝัในออแล้ว
แพรวาัารมัผ้าพันแผลแน่นๆ เพื่อห้ามเลือ นภัทรบออบุ่อนะสวมแ็เ็ลับัเิม แพรวา็บอว่าไม่เป็นไร พลาเ็บระเป๋ายาไว้เผื่อุเิน
“เราเอุแอที่สอแล้ว” ปอภพว่าึ้นมาอีอย่ามีวามหวั “เหลืออีแ่ห้าเหรียเท่านั้น เรา็ะเปิประูออไปนอฤหาสน์ไ้แล้ว”
ีริ เาไม่ิว่าะเป็นเ่นนั้น เาบอออมา “ะหาเอเหรอ? ทั้ๆ ที่มีารเ็มฤหาสน์เนี่ยนะ?”
ปอภพถึับเียบไปเลยเมื่อไ้ยินแบบนั้น แล้วเา็ลุึ้น เินไปหาวันวิสา่อนะืนแผนที่ให้
“พี่อย่าออไปเสี่ยอีนะ” เธออร้อวิวอน
“พี่สัาแบบนั้นไม่ไ้หรอ” ปอภพพู “แ่พี่ะระวััวละัน”
วันวิสาถอนหายใออมา แล้วเธอ็รู้สึเหมือนีริ ะไปหาพบไ้อย่าไรอีั้ห้าเหรีย? ถ้าสถานาร์ปิ็ว่าไปอย่า แ่นี่มีนเล่นเมเ็มฤหาสน์ ะ้อลทุนเสี่ยีวิแ่ไหนถึะามหาไ้? แ่เธอ็ไม่ไ้พูอะไรัำลัใปอภพออไป
“นั่นสินะ” เธอแล้พูเอา “เหลืออีแ่ห้าเหรียเอ...”
“ใ่” ปอภพูมีวามหวั “อีแ่ห้าเหรียเท่านั้น เรา็ะออไปไ้แล้ว”
ฝ่ายพศ์ยศับเออนัน์ เออนัน์ยัไม่หลับ ไม่ใ่เาไม่่ว เาเอ็่ว แ่ลัวะเอฝันร้ายแบบเมื่อรู่ามมาหลอหลอนอี เาหันไปมอบนเีย ็พบพศ์ยศนอนหลับไปแล้ว ไ้ยินเสียรนเบาๆ
อาาศในห้อ่อน้าหนาว ทั้ที่ไม่มีเรื่อปรับอาาศ เออนัน์เินไปเอาผ้าห่มมาลุมร่าอพศ์ยศเอาไว้ แล้ว็บอ “ฝันีนะ ุลุ ืนนี้ ผมนอนไม่ไ้”
“หา?” พศ์ยศที่ไ้ยินเสียเออนัน์็ื่นึ้นมาทันที “ทำไมไม่หลับล่ะ?”
“อ้าว?” เออนัน์็นึว่าพศ์ยศหลับไปแล้วเสียอี “ลุยัไม่หลับเหรอ?”
“เปล่า แ่หลับๆ ื่นๆ” พศ์ยศลุึ้นมานั่แล้ว็บอออมา ่อนะถามเา “แล้วทำไมถึไม่ยอมนอน? ไม่่วเหรอ?”
เออนัน์เลยเล่าถึฝันร้ายให้ฟั พอพศ์ยศไ้ยิน็พอเ้าใ แล้วเา็ปลอบ “แ่ฝันเท่านั้นเอ ะลัวทำไม?”
“แ่มันสมริมาเลยนะรับ” เออนัน์ว่า “ทั้สอน...ที่ถูผม่าไป ามมาหลอหลอนผม วิา้อมีริแน่ ผม...”
พศ์ยศไ้ยิน็หัวเราะออมา ทำเอาเออนัน์ไม่สบอารม์
“ผมไม่ำ้วยนะรับ” เาบอ
“ฮ่ะๆ อโทษที” พศ์ยศหยุหัวเราะแล้วถาม “ว่าแ่ เธอเื่อเรื่อวิา้วยเหรอ?”
“เื่อสิรับ ผม็เหมือนะเยเอมาแล้ว” เออนัน์บอ
“ั้น็เื่อเรื่อเวรรรมเหมือนันล่ะสิ?” พศ์ยศถามออมา ทำเอาเออนัน์อึ้ไปเลย เา่อยๆ พยัหน้า
“รับ ผมเื่อ”
“ัน็มีรรม เธอ็มีรรม” พศ์ยศบอ “พวนั้นลายเป็นเ้ารรมนายเวรอเราแล้ว”
เออนัน์ถอนหายใออมา ะเป็นอย่าที่พศ์ยศบอหรือเปล่า? สอนที่เา่าไป้อแ้นเามาแน่ๆ เาเื่อว่าวิามีริ และสอนนั่น้อลายเป็นวิามาไล่ล่าเาแน่ๆ เออนัน์เอามืออัวเออย่าหวาลัว
พศ์ยศเห็นเาทำท่าลัวอย่านั้น เา็ปลอบใ “ไม่มีอะไรหรอ เป็นแ่ฝันเท่านั้นเอ”
“แ่ผมไม่ล้านอนแล้วสิ” เออนัน์บอ “ถ้าืนฝันแบบนั้นอีรอบ ผมสิแแน่”
“ใเย็นๆ” พศ์ยศปลอบประโลม “มันไม่มีอะไรหรอน่า”
เออนัน์็อยาะเื่อแบบนั้น นทั้ัวเาลุั้ันไปหม อนที่เห็นสภาพรที่เลือท่วมัวับสภาพอธรรมัยที่เ้ามาหาเาทั้ๆ ที่ศีรษะถูแยเป็นสอส่วน ภาพในฝันนั้นยัิาเาอยู่เลย
“นอนเถอะ” พศ์ยศบอ “เรา้อเ็บแรไว้นะ ไม่นอนเลย มันไม่ี”
ว่าเสร็ พศ์ยศ็เอนัวลนอนไปับเีย ฝ่ายเออนัน์็ไ้แ่ถอนหายใ ่อนะบอับัวเอ
“็ัวเอไม่ใ่น่า ไม่รู้หรอว่ามันเป็นยัไ?” เาว่าึ้นมา “ลอมาเป็นผมูสิ”
แล้วเออนัน์็ไม่ยอมนอน เาลืมาื่นลอ ่ว็่ว แ่นอนไม่ไ้ เาลัวะลับมาฝันร้าย้ำอีรั้ มันน่าลัวมา
ทา้านพวอาธร ทั้หม็หลับไปหมแล้ว เหลือแ่อารนเียวที่รู้สึปวปัสสาวะ และอยาะเ้าห้อน้ำ แ่เา็ไม่รู้ว่าห้อน้ำอยู่ทาไหน?
เาลุึ้น เินไปเปิประู อาธรไ้ยินเสียฝีเท้าเา ึื่นึ้นมา
“อ้าว ุระไปไหน?” เาถาม
“ห้อน้ำรับ” อารอบลับออมา “แ่็ไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน?”
“ไปนเียวไ้เหรอ?” อาธรถามอย่าเป็นห่ว “ให้ผมไปส่ไหม?”
“ไม่้อหรอ” อารปิเสธ “ผมไปไ้ ไม่้อห่ว ไม่หลทาหรอ” ว่าเสร็ เา็เปิประูออไปทันที ่อนะปิประูล อาธรมอามอย่าเป็นห่ว
ฝ่ายอาร เา็ะราอยู่แล้ว เาเปิประููห้อนู้นห้อนี้ นในที่สุ็พบห้อน้ำนไ้ เาถอนหายใออมาอย่าโล่อ ่อนะทำธุระส่วนัว พอเสร็แล้วเา็ัโร
ทว่าเสียัโรลับเรียสุนันธาให้เ้ามาหา เธอเอ็ำลัเินหาเหยื่อในฤหาสน์อยู่ พออารเปิประูออมาเอเธอ เา็ล้วเ้าไปในระเป๋าทันที แล้ว็ไ้รู้ว่าลืมหยิบปืนมา้วย
ปั!
สุนันธาลั่นไใส่เาทันที แ่ไม่โน ฝ่ายอาธรที่ไ้ยินเสียปืน เา็ลุึ้นาพื้น อนนั้นเอ ธนพร็ื่นมา้วยเหมือนันเพราะไ้ยินเสียปืนลั่น
“ใรยิปืนน่ะ?” ธนพรถาม “แล้วุรไปไหน?”
“พวุหลบอยู่แ่ในห้อนี้นะ อย่าออไปไหน” อาธรำับธนพรเอาไว้ แล้วหยิบอาวุธปืนออารึ้นมา “ผมะไปามุร”
“เี๋ยว!” ธนพระร้อ พอีเ่นวเป็นอีนที่ื่นึ้นมา เธอถามว่าเิอะไรึ้น?
“ุรหายไป่ะ” ธนพรบอ ทำเอาเ่นวใร้อน อยาะออามหา แ่ธนพรึเสื้อเธอไว้่อน
“อย่าออไป” ธนพรสั่ “ุธรบอให้เราหลบในห้อนี้”
“แุ่รำลัะเป็นอันรายนะะ!” เ่นวว่าเสียหล ทำเอาศรีธราที่นอนอยู่ื่นึ้นมาเหมือนัน
“มีอะไรันเหรอะ?” ศรีธราถาม ธนพรเลยบอให้ฟั เมื่อศรีธราไ้ยินันั้น ็บอับเ่นว
“อย่าออไปเลย เี๋ยวลาันมันะแย่” เธอออวามเห็น “้อลำบาุรับุธรให้ออามหาอี ถ้าุออไป้านอ เราเอ็ไม่มีแผนที่ะ้วย”
เ่นวออะใร้อน แ่พอไ้ฟัเหุผลอศรีธรา ็ทำเธอสบลไ้ เธอเินไปที่ประู แ่ไม่ไ้เปิมันออมา
ฝ่ายสุนันธา็ไล่ยิอารมาลอทา อารรีบวิ่หนีโยเร็วที่สุ รู้สึปวแผลที่แนุบๆ ในอนนั้นเอ อาธร็ปราัวึ้น พอเห็นอาร เา็ร้อเรีย
“ุร! เร็วเ้า!!” อาธรที่ถือปืนอยู่วัมือเรียอาร อารรีบวิ่ามไป แล้วบอให้เายิปืนสวนลับไปหาสุนันธา แ่อาธรไม่ทำ
“เฮ้ย! มีปืน็ยิไปสิ” อารโวยวาย แ่อาธรไม่ยอม่านแน่ เาเลยไ้แ่วิ่หนี ะที่อีฝ่ายามไล่ล่าเาไม่หยุ
“ุธร ยิสิ!!” อารร้อเสียั อาธรัฟัน ่อนะหันระบอปืนไป้านหลัแล้ว็ยิออไปหนึ่นั เาเล็มั่วๆ ั่วๆ รับรอว่าไม่โนสุนันธาแน่นอน ฝ่ายสุนันธา็ถึับหยุวิ่ไปเลย เมื่อรู้ว่าอีฝ่าย็มีปืนเหมือนัน
อาธรับอารวิ่หนีเ้ามาในห้อที่พวเาพัผ่อนันอยู่ เ่นวยืนึ้นทันที เมื่อเห็นอารเ้ามาไ้อย่าปลอภัย เธอ็ถอนหายใอย่าโล่อ ธนพรเห็นอาธร เธอ็โล่ใ้วย
“ปิประู!” อาธรร้อ “แล้วหาโ๊ะมาั้น!”
อารทำามที่อาธรบอทันที แล้วเา็รู้สึเ็บแผลที่โนยิ เ่นวเินเ้ามาหาพร้อมับถามอาารว่าเ็บแผลหรือ?
“ใ่” อารพยัหน้า เหื่อเาออเ็มไปหม “สสัยแผละอัเสบแล้ว”
“ายแล้ว” เ่นวว่าอย่าเป็นห่ว “ุรถอเสื้อออสิ ันะูแผลให้”
“ะบ้าเหรอ ุ?” อารว่าึ้นมาทันที “ะให้ผมถอเสื้อ่อหน้าผู้หิไ้ไ!?”
“ะอายทำไม?” เ่นวถาม “ันไม่ิอะไรหรอ ถอเสื้อะ แล้วมาให้ันูแผลให้”
อารึำ้อยอมอาย ถอเสื้อโว์หุ่นให้เ่นวู แ่เ่นวไม่ไ้สนใรนั้น เธอมอไปที่ผ้าพันแผลที่มัแนเาอยู่ พบว่ามันมีเลือไหลึมออมา เธอัารแ้ผ้าพันแผลออ ่อนะลมือทำแผลใหม่ แล้ว็ใ้ผ้าพันแผลผูมัเหมือนเิม
“อืม ท่าทาะีึ้นแล้ว” เ่นวยิ้มอย่าพึพอใที่ัวเอ็รัษาเป็นเหมือนัน “ุร พยายามอย่าออแรแน้านี้มานะ”
“อบุนะ...” อารว่าเบาๆ แ่เ่นวแล้ทำเป็นไม่ไ้ยิน
“ว่าไนะะ?”
“บอว่าอบุ” อารเลยว่าเสียัออมา แ่พอรู้ัว เา็เบาเสียล “อบุมา...ที่่วย”
“ุ็่วยันมาลอนั่นแหละ” เ่นวบอยิ้มๆ “เพราะั้น ให้ัน่วยุลับบ้า็ยัี”
อารมอหน้าเ่นว แล้ว็เบือนหน้าหนีอย่าอายๆ เ่นวเห็นันั้นึหัวเราะออมา ทำเอาอารหันมาอย่าไม่สบอารม์
“ไม่ำนะรับ” เาว่า
เ่นวหยุหัวเราะ ่อนะบอ “โอเ ไม่ำ็ไ้” เธอยัหัวเราะิัอยู่ “อบุมานะ ุร สำหรับทุสิ่ทุอย่า”
“ผม็อบุุเหมือนันที่อุส่าห์ทำแผลให้” อารบอ แล้วเา็ยิ้มออมานเห็นฟันาว “อบุ”
ศรีธราับธนพรและอาธรมอทัู้่อย่ายินี อาร็มีท่าทีอ่อนลแล้ว าเิมที่เยแ็ร้าว ส่วนเ่นว็มีวามล้าหาึ้นมา เธอสามารถทำแผลให้อีฝ่ายไ้โยไม่ลัวเลืออีแล้ว
ฝ่ายสุนันธา เธอรวสอบปืนอเธอ ็พบว่าระสุนหมแล้ว เธอถอนหายใออมา ่อนะทิ้ปืนระบอนั้นไป แล้ว็พยายามหาปืนใหม่ เธอเปิ้นามห้อนู้นห้อนี้ ่อนะพบมีปลายแหลมที่วาอยู่บนโ๊ะ เธอหยิบมันึ้นมา ่อนะวาล
“มี...ทำอะไรไม่ไ้หรอ” เธอส่ายหน้าพลาถอนหายใ “นี่ไม่มีปืนให้เราเ็บเลยหรือไ?”
แล้วเธอ็้นห้อ่อไป ่อนะพบปืนลูอรุ่นเ่าอยู่บนโ๊ะ เธอรีบว้ามันึ้นมาทันที แ่็้อปล่อยล เพราะมัน่อน้าหนัพอวร แ่เธอ็หาอาวุธใหม่นอานี้ไม่ไ้แล้ว เธอเลยใ้แรอเธอแบมันึ้นมา
“นี่ถ้าเอนอื่น เราะวิ่ไหวเหรอ?” เธอถามัวเอ ่อนะถือปืนลูอที่ทำาไม้ึ้นแล้วส่ายหน้า เธออยาไ้ปืนพหรืออะไรที่มันเบามาว่านี้ะีว่า แ่็อย่าว่า ีว่าไม่มีอาวุธอะไรเลย
แล้วเธอ็เินออไปพร้อมับปืนลูอ ในะนั้นเอ ทาฝ่ายพวปอภพ นภัทร็นั่ึมๆ มาร่วมรึ่ั่วโมแล้ว ปอภพที่ยัไม่ไ้นอน ็เินเ้ามาหาเา
“พี่ภัทรเป็นไมั่?”
“็ไม่เป็นไร” นภัทรบอออมา “พี่รู้ัวแล้วล่ะว่าิผิไป ้ออโทษน้อภพ้วยนะ”
“ไม่เป็นไร พี่ ผมเ้าใ” เาบอ “เป็นผม ผม็โรธ แ่ผมไม่อยาให้พี่่าน”
“อือ” นภัทรพยัหน้าไปมา “นั่นสิ พี่สัาว่าะไม่สัหารใร ทำไมลืมไปไ้นะ?”
็เพราะวามโรธแ้นเ้ามาบัาน่ะสิ ปอภพิ แ่ไม่ไ้พูออมา แ่นภัทรลับมาเป็นนภัทรนปิ็ีแล้ว เพราะทุน้อพึ่พาเา
“นอนพัผ่อนเถอะ พี่” เามอูนาฬิา้อมือ “สี่ทุ่มแล้ว หวัว่าไม่มีอะไรให้เรา้อื่นันไปทั้ืนอีนะ”
นภัทรมอหน้าปอภพ ่อนะเอนัวลนอนราบไปับพื้น ปอภพเอ็ทำเ่นัน เามอไปรอบๆ ็พบว่านอื่นๆ ็พาันหลับันไปหมแล้ว
“เฮ้อ นอนบ้าีว่า” ปอภพว่าแล้วเอนหลัลไปับพื้น นภัทรที่นอนบนพื้นแ็ๆ เาเอามือ่ายหน้าผา นี่ถ้าไม่ไ้ปอภพเือนึ้นมา เามีหวัไ้่าิิพษ์ไปแล้ว
“นั่นสิ เราเป็นำรว เราะทำศาลเี้ยไม่ไ้” นภัทรพึมพำออมาเบาๆ “เพราะั้น...เราไม่สมวร...”
เาถอนหายใออมาอย่าเหน็เหนื่อย แผลเริ่มหายาอาารเ็บแล้ว เาเอามือุมบาแผลัวเอ ่อนะพยายาม่มาหลับ แ่ไม่ว่าอย่าไร็หลับไม่ล เายัิถึพน์อยู่
“น้อพน์ ทำไม?” นภัทรว่าออมา “ทำไม้อเ้ามา่วยพี่้วย? น้อเลย้อาย...”
นภัทรว่าแล้ว็น้ำาไหลออมา เายมือปาน้ำาบนใบหน้าอัวเอ ่อนะนอนะแ้าไปทาปอภพ ็เห็นปอภพำลัื่นอยู่ นภัทรรีบเ็น้ำาออไป
“พี่ร้อไห้เหรอ?” ปอภพถาม “อย่าร้อเลย พี่พน์ยินีสละีวิให้พี่นะ พี่น่าะภูมิใในัวเาสิ”
“แ่พี่เป็นนทำให้เาาย” นภัทรว่าเสียมื่น “พี่มันแย่เอ”
“ไม่มีใราิหรอรับว่าะเิอะไรึ้น?” ปอภพพยายามปลอบอย่าีที่สุแล้ว แ่ท่าทานภัทระหายาอาารนี้ยา เาพลิัวะแไปอีทา้านหนึ่
ปอภพแอบถอนหายใออมา เาหวัว่านภัทระไม่เป็นไร เพราะเาือหัวหน้าลุ่ม เป็นนนำทุน ถ้าเิเาเสียสิึ้นมา ทุน็แย่
ความคิดเห็น