คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #51 : การจากไป (รีไรท์)
อนที่ 50 – าราไป
“แมีู้ใ่ไหม!?”
เสียาปาอพ่อส่ไปถึแม่อย่าเอาเรื่อ ฝ่ายแม่็ท่าทาะหมวามอทนแล้ว เธอเลยอบลับพ่อออมาอย่ารุนแรเ่นัน
“็ใ่น่ะสิ! ใระยอมอยู่ับทหารี้เมาอย่าแล่ะวะ?”
“หนอย อีนี่!!” พ่อ่าแม่ออมา “แล้านอใันเหรอ?”
“ใ่!” แม่ไม่ยอมแพ้ เธอพูเสียั “ันะไม่ทนอีแล้ว! แออไปาบ้านันไปเลย! ออไปนะ แล้วอย่าลับมาอี!!”
เมธวินในวัยเ็ยืนมอพ่อับแม่ทะเลาะัน เายืนมอนิ่ๆ ะที่พ่อแม่่าใส่ัน้วยำพูที่รุนแร แล้วู่ๆ ฝ่ายพ่อ็ทนไม่ไหว เาัปืนออมาแล้วยิไปที่แม่ทันที
เสียปืนัลั่น แม่ล้มลับพื้น เลือเริ่มไหลออมาาบาแผลที่หน้าอ สิ้นใายทันที เมธวินมอสิ่ที่เิึ้นรหน้าอย่าใ าเาเบิว้า ะมอศพอแม่ที่นอนอยู่บนพื้น
พ่อมอไปที่แม่อเา ่อนะมือไม้สั่น เามอไปที่ศพอแม่ แล้ว็เอาระบอปืน่อที่มับัวเอ
ปั!
เสียปืนัสนั่นอีรั้ พ่อ่อยๆ ล้มลนอนบนพื้น เลือไหลท่วมออมาเ่นัน เมธวินยมือุมศีรษะแล้วรีร้อสุเสีย
“นายวิน!!”
เมธวินที่เินไปพร้อมับพิมพ์พรรหันหน้ามาหาเธอ เมธวินำลัเผลอนึถึเรื่อในอี เาัสินใไล่มันออไป่อนะหันมาถามพิมพ์พรร
“มีอะไรเหรอ?”
“ันเรียแั้นาน ทำไมแไม่สนใ?” พิมพ์พรรถาม “ิอะไรอยู่?”
“อ๋อ เปล่าหรอ” เมธวินแ้ัว เาไม่อยาให้พิมพ์พรรรู้ว่าเาำลัิอะไร “เินทา่อเถอะ”
พิมพ์พรรมอเมธวินอย่าุน แ่็เินเีย้าไปพร้อมันับเา เพื่อะหาเหยื่อในฤหาสน์ เมธวินาแผนที่ออ และบอพิมพ์พรรว่าอนนี้พวเาอยูุ่ไหนอฤหาสน์
พิมพ์พรรมอแผนที่แวบเียว ่อนะเินไปามทา ่าับเมธวินที่้อมออย่าละเอียึะำไ้ พิมพ์พรรำลัะเปิประูออไป แ่ประูบาน้าหน้าลับเปิออมาเสีย่อน และสุนันธา็ออมาาประูนั้น
เมื่อทั้สอเห็นหน้าัน ทั้สุนันธาและพิมพ์พรร็ยปืนเล็ใส่ันทันที แ่ไม่มีใรลั่นไใส่ใร เมธวินที่อนนี้ไร้ึ่อาวุธ เา็่วยพิมพ์พรรไม่ไ้ พิมพ์พรระโนลั่นใส่สุนันธา
“ันะ่าแ!!” พิมพ์พรรว่าแล้ว็ยิปืนใส่ทันที ระสุนเาะเ้าที่บ่าอสุนันธานเธอร้ออย่าเ็บปว แล้ว็วิ่ล่าถอยไป พิมพ์พรรัฟันทนบาแผลที่าแล้วรีบวิ่ามไปพร้อมับเมธวิน สุนันธาเอามือับที่บ่าอัวเอ ่อนะออแรวิ่ไปาที่รนั้น
“อย่าหนีนะ!!” พิมพ์พรระโนัลั่นแล้วลั่นไปืนใส่สุนันธาอี ฝ่ายสุนันธา็ออวิ่เ็มที่ ้วยวามที่เธอไม่บาเ็บที่าเหมือนพิมพ์พรร ทำให้เธอวิ่ออไปไ้อย่ารวเร็ว ะที่พิมพ์พรรเริ่มเ็บแผลที่าแล้ว เธอเลยหยุวิ่
“เป็นอะไรน่ะ?” เมธวินที่เห็นเธอหยุวิ่็ถามึ้น พิมพ์พรรเลิาเอเธอึ้นมา ่อนะพบว่าแผลที่โนิิพษ์ยิที่านั้นมีเลือไหลึมออมาาผ้าพันแผล
“ันแย่ล่ะ” พิมพ์พรรรู้สึเ็บที่ามา นแทบะเินไม่ไหวเลย เมธวินถอนหายใออมา
“็เป็นแผลแล้วันเล่นวิ่แบบนี้น่ะสิ” เมธวินว่าเธอออมา ่อนะบอับพิมพ์พรรอีรั้ “แอยู่รนี้แหละ เี๋ยวันะไปหาระเป๋ายามาให้”
พิมพ์พรรเยหน้ามอเมธวิน แ่เา็เินออไปแล้ว พิมพ์พรรุนว่าทำไมเมธวิน้อลทุนไปหาอุปร์ปมพยาบาลให้เธอ้วย? เาน่าะปล่อยให้เธอเป็นแบบนี้สิ
ทา้านสุนันธา เธอเอามือุมแผลที่บ่า ่อนะเอามือออมาแล้ว็พบเลือเ็มไปหม สุนันธาัฟันอย่าโมโห ที่โนพิมพ์พรรทำร้ายเอา ริๆ เธอ็ไม่ไ้รู้ัพิมพ์พรรับเมธวินหรอ
“้อรีบหาระเป๋าปมพยาบาลแล้ว” เธอว่าับัวเอ ในที่สุ็ไ้แผลนไ้ เธอิว่าัวเอไม่้อหวัพึ่อุปร์ปมพยาบาลเสียอี แ่อนนี้ เธอ้อารมันอย่าเร็ว เธอไม่าิว่าะถูโมี เธอเ้าไปในห้อห้อหนึ่่อนะลมือ้นหาระเป๋าพยาบาล แ่หาห้อนี้็ไม่เอ เธอเลยเินไปอีห้อ ็พบุปมพยาบาลวาอยู่ เธอยิ้มอย่ายินี ่อนะรีบวยมันออมา
เธอ้อัฟันทนอนทำวามสะอาแผลเพราะมันแสบมา โีที่ระสุนแ่เียไหล่ไปเท่านั้น ไม่ไ้เาะไหล่อเธอ เธอเอายาสมานแผลลไป านั้น็เอาผ้าพันแผลปิแผลเอาไว้
“ันรัุนะะ ุวา!”
สุนันธาในอนนั้น เธออยู่ในที่ทำานเ่าอเธอ อยู่ในห้อประธานบริษัท เธอำลัึแนเสื้อสูทออีฝ่ายอยู่
“ันรัุนะะ รัอย่าริใ ไม่ไ้หวัเินทอ!” สุนันธาพร่ำออมา “ุวาให้โอาสนันมั่สิะ!”
“ุนัน!” ฝ่ายประธานบริษัทพูเสียัใส่เธอ ทำเอาเธอใ แล้วเา็พูออมา
“ผมอยา...ให้เรื่ออเรามันบลรนี้” เาว่าแบบนั้น สุนันธาส่ายหน้าอย่าไม่ยอมรับ วามสัมพันธ์อทัู้่เลยเถิไปไลถึนานอน้วยันมาแล้ว แล้วะให้เธอยอมรับแบบนี้ไ้อย่าไร?
“เรื่ออเราะบลไม่ไ้นะะ ุ้อรับผิอบนะะ” สุนันธาว่าออมา แ่อีฝ่ายส่ายหน้า
“้ออโทษ้วยริๆ ุนัน แ่ผมมีภรรยาแล้ว”
สุนันธาไ้ฟั็เสียใเป็นอย่ามา แล้วทำไม? ทำไมถ้าประธานบริษัทไม่อยาริัับเธอแล้วมายอมบับเธอทำไม? เธอเอ็นึฝันไปเอว่าอีฝ่ายะริใ แ่เรื่อลับเป็นแบบนี้ เาแ่หลอเธอเท่านั้น เาแ่เห็นเธอเป็นแ่อเล่นยามว่าเท่านั้น
“ันไม่ยอมริๆ ้วย!” สุนันธาในอนนั้นว่าออมา “ันะไปบอภรรยาุ ว่าเราสอนมีอะไรันแล้ว”
“อย่านะ! นัน!” ประธานบริษัทรีบห้ามเธอไว้ “อย่าบอภรรยาผมเ็านะ”
แ่สุนันธา็เินออาห้อไปเลย ประธานบริษัทามเธอออมาและร้อเรียื่อเธอ แ่เธอ็ไม่หันหลัลับมาอีแล้ว แล้วเธอ็ัสินใเอาเรื่อนี้ไปบอภรรยาอประธานบริษัทรๆ ไปเลย เผื่ออีฝ่ายะไ้รับรู้บ้า และแสว่าัวเอเป็นเ้าอับประธานบริษัทเหมือนัน ไม่ใ่แ่ภรรยาเานเียว ผล็ือ เธอถูภรรยาอเาไล่ออทันที เธอเลยหนีไปพึ่เา แ่ฝ่ายประธานบริษัท็ไม่ยอม่วยเธอ อีทั้ยัไล่เธออออี ามำสั่ภรรยา
สุนันธาเ็บแ้นมา เธอถูหลอ ทั้ๆ ที่เธอรัประธานบริษัทอย่าริใและหวัว่าเาะริใเหมือนัน แ่สุท้าย เธอ็ไ้เป็นแ่อว่าเท่านั้น หลัาถูไล่ออ เธอ็ไปสมัรานที่ไหนไม่ไ้เลย นิ่าเ่าห้อเพราะไม่มีเิน ในะที่เธอำลัทุ์ ็มีอหมายสีำส่มาใ้ประูห้อเ่าอเธอ
“เอ๊ะ? เินั้หมื่นหนึ่! ใรส่มาให้เรา?” สุนันธาหยิบธนบัรพันำนวนสิบใบออมา มันเป็นเินริๆ ไม่ใ่อปลอมแ่อย่าใ เธอไม่เ้าใว่าใรส่เินมาให้เธอใ้ฟรีๆ? ่อนะเห็นโปสาร์รูปฤหาสน์ และำเิวนให้ลไปเล่นเม ถ้าอยาะไ้เินหนึ่ร้อยล้านหาเป็นผู้นะ สุนันธาที่อนนั้นเห็นำเิวน เธอ็ไม่เื่อ เพราะเินำนวนนานั้นไม่มีใรยให้ัน่ายๆ แ่มีเบอร์โทรศัพท์มือถือระบุเอาไว้ในบัร้วย เธอิอยู่รู่หนึ่ ่อนะลอใ้มือถือโทรู
“็ไม่เห็นะเสียหายอะไรนี่หว่า” เธอบอับัวเอ “แ่เล่นเมเอ”
อนนั้น เธอไม่รู้ว่าเป็นเมอะไร? เธอรอนอีฝ่ายรับสาย อีฝ่ายเื้อเิให้เธอมาลสมัรแ่ัน สุนันธาที่สสัยเหลือเินว่าเรื่อเินหนึ่ร้อยล้านบาทนั่นมันริหรือเปล่า? เธอ็ถามอีฝ่ายออไป เา็บอว่าริ แ่ลับไม่ยอมบอว่าเมนี้ือเมอะไร?
“ใหุ้มาที่ฤหาสน์บริบรร เาะสนธยา ัหวัพัา ในอีสามวัน ภายในเวลาหโมเย็น ที่นั่นุะพบำอบที่นั่นเอ”
“เี๋ยว” สุนันธาเรียอีฝ่ายไว้ “แล้วะไม่บอหน่อยเหรอว่าเมอะไร?”
“ทาเราอสวนสิทธิ์ไม่บอไว้่อน ไวุ้มาเมื่อไหร่ เราะแ้ใหุ้ทราบ” อีฝ่ายบอออมา “เือบลืมไป ุไ้เป็นผู้เล่นสมาิหมายเลยี่สิบสามนะ”
“หมายเลยี่สิบสาม?” เธอุน มีนั้ยี่สิบสามนเียวหรือที่เล่นเมนี้? “มีนยี่สิบสามนเหรอ?”
เธอถามอีฝ่ายออไป แ่สาย็ัไปแล้ว เธอมอมือถืออเธออย่าั่ใ แล้ว็ิว่าเรื่อนี้เป็นเรื่อโหหรือเปล่า? แ่เธอ็ไม่มีที่ะไปไหนอีแล้ว เธอรีบเอาเินำนวนหนึ่หมื่นไป่าย่าเ่าห้อที่ิ้าเอาไว้ ่อนะลับมาที่ห้ออเธออีรั้
“เราอบลับเ้าอเมไปแล้ว้วยสิ” สุนันธาถอนหายใออมา “เราะไปีไหมนะ? ...อืม ไหนๆ ็ไม่มีอะไร้อเสียแล้ว ไป็ไ้วะ”
แล้วอีสามวัน เธอ็เินทาไปัหวัพัา และไปที่เาะนั้น ปราว่ามีฤหาสน์ริๆ ามที่เห็นในโปสาร์เลย เธอเ้าไปในฤหาสน์็เอนมามาย เธอเอ็สสัยว่าพวเา็ไ้รับหมายอสีำเหมือนัน้วยหรือเปล่า? ูเหมือนทุๆ นะถูนัให้มานละวันัน
สุนันธาเ้าไปในฤหาสน์พลาเินสำรวรอบๆ ถ้าฤหาสน์นี้มีริ เรื่อเินหนึ่ร้อยล้านบาทับเมอะไร็ไม่รู้นั่น็ะเป็นเรื่อริ้วย เธอรู้สึื่นเ้น เมื่อะไ้รู้เสียทีว่าเมนั่นือเมอะไร?
แ่พอเธอรู้เ้าว่า้อ่านเพื่อิเินราวัล ามที่เ้าอเมประาศออมา เธอ็รุ่นิอยู่พัหนึ่ ่อนะัสินใหยิบปืนึ้นมา เธอยอมเป็นาร เพื่อะไ้เินราวัลหนึ่ร้อยล้านบาท เธอเอ็รู้สึผิเหมือนันที่ะ้อ่าน เธอไม่เยิอยา่าใรมา่อน แ่เธอ็้อำยอม้อทำ ไม่ั้น็ออไปาเาะไม่ไ้ และไม่ไ้เินราวัลอี้วย หามีนมาว่าเธอว่าทำไมเธอถึ่าน? เธอ็ะอบลับไปแบบนี้
“แล้วุิว่าันมีหนทามานัหรือไ? ันมีแ่้อนะเท่านั้น”
และนั่น็ือสาเหุที่เธอมาที่นี่ และเหุผลที่ว่าทำไม เธอถึยอม่านเพื่อเินราวัล หลัาปมพยาบาลเสร็แล้ว เธอ็ัสินใเอาระเป๋ายาิัวไป้วย เพราะไม่รู้ว่าะบาเ็บอีเมื่อไหร่ เธอ้อระวััวีๆ แล้วอนนี้
ทา้านเมธวิน เา็ออามหาระเป๋ายา แ่็ไม่เอเลย เารีบเร่้นหา ่อนะเอมันอยู่ในู้ในห้อหนึ่ เารีบวยึ้นมาทันทีพลาาแผนที่ออ แล้ว็เินลับไปหาพิมพ์พรร
ฝ่ายพิมพ์พรรไ้ยินเสียฝีเท้าอเมธวิน เธอ็นึว่าเป็นนอื่น เลยยปืนเล็ แ่พอเห็นว่าเมธวินที่เินเ้ามาพร้อมับระเป๋ายา เธอ็ลปืนล
“แมานี่” เมธวินสั่พิมพ์พรร พิมพ์พรรเลยเลิาาเอัวเอ และปล่อยให้เมธวินทำแผลให้เธอ เมธวินัารทำวามสะอาแผล ่อนะลยาสมานแผลให้ แล้วพันผ้าพันแผลใหม่ให้พิมพ์พรร
“เสร็แล้ว” เาบอับเธอ “แ่แวิ่ไม่ไ้ไปอีพัให่เลยแหละ”
พิมพ์พรรมอผ้าพันแผลใหม่ที่พันาอัวเอ ่อนะเอ่ยปาออมา “อบุ....ที่่วย”
เมธวินเยหน้าึ้นมามอเธอเมื่อเธอพูแบบนั้นออมา พิมพ์พรรเอ็ไม่ไ้อยาพูอบุหรอ เพราะในที่สุ อีฝ่าย็้อ่าเธอ แ่ถ้าเธอไม่พูอะไรออไปเลย มัน็อาะูน่าเลียเินไป
“ไม่เป็นไรหรอ” เมธวินถอนหายใพลามัปาแผลให้พิมพ์พรร “ถือว่า่วยัน”
“แ่ในที่สุ เรา็้อ่าันเอ” พิมพ์พรรพูออมา “แำไม่ไ้เหรอ? แล้วแมา่วยันทำไม?”
เมธวินไม่อบอะไร เาัารับแผลอเธอ ่อนะลนั่ับพื้น้วย ่อนะล่าว “เฮ้อ พัเหนื่อยันสัหน่อยีไหม? แเอ็แทบะเินไม่ไ้แล้ว”
พิมพ์พรรไม่เ้าใเป้าหมายอเมธวิน ทั้ๆ ที่รู้ว่า้อ่าัน แ่เมธวินลับอาสาเสี่ยอันราย ไปเอายามาให้เธอ ฝ่ายเมธวิน็นั่อยู่รนั้น ่อนะพูออมา
“ันำเป็น้อมีอาวุธ” เาบอ ่อนะลุึ้นยืน พิมพ์พรรถามว่าเาะไปไหน?
“็ไปหาอาวุธน่ะสิ” เาบออีรอบ “แนั่รนี้แหละ เี๋ยวันลับมา ไปแป๊บเียวเี๋ยว็ลับ”
พิมพ์พรรไม่ไ้ห้ามหรืออะไร แล้วเมธวิน็าแผนที่แล้วเินออไปทันที พิมพ์พรรมอแผ่นหลัเาออไปาประู ่อนะิอะไรึ้นมาบาอย่า
“เรามันเป็นปีศาไปแล้วนี่” เธอเอ่ยึ้นมาเบาๆ พลาูปืนในมือ “่าน็่าไปแล้ว แ่ทำไม...?”
เธอรู้สึอบุเมธวินริๆ เธอเอ็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนัน? ทั้ที่เธอน่าะิใ้านาไปแล้ว แ่เธอลับเริ่มะเห็นใเาึ้นมาแล้ว
หนึ่ทุ่มแล้ว บรรยาาศโยรอบฤหาสน์เริ่มมื แ่ภายในฤหาสน์มีแสไฟส่อสว่าลอ เสียลมพายุ็ยัพัีเ้าเาะอยู่อย่า่อเนื่อ ปอภพับพรรพวที่หลบอยู่ในห้อนั้น็ไ้ยินเสียลมพัา้านนอ พร้อมับเสียหน้า่าระทบเพราะแรลม เาถอนหายใ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่พายุะหายไปเสียที?
ปอภพนั่หาวออมาอย่าไม่มีอะไรทำ ในะที่ในลุ่มบาน็นอนหลับไปแล้ว นอนลไปบนพื้นแ็ๆ แบบนั้น ไม่รู้หลับไ้อย่าไร? ปอภพเอ็รู้สึ่วเหมือนัน เาเลยเินไปที่ผนั ่อนะเอาศีรษะพิผนั แล้ว็หลับาล
ฝ่ายนภัทร เา็ยัเ็บที่แนอยู่ แ่็เบาึ้นมาแล้ว เาหันไปมอีริ ็พบว่าายร่าให่ เอาศีรษะพิผนัหลับไปแล้ว เาถอนหายใออมา อยาะออไปามหาเหรียรา แ่วนใร ไม่มีใรไปแน่ เาเลยลุึ้นและะเินออไปาห้อ พน์เห็นันั้น็เลยถามเาว่าะไปไหน?
“พี่ะไปเอาเหรียรามา” นภัทรอบออมาเบาๆ เพื่อไม่ให้ีริื่น ะไ้ห้ามเาอี พน์เสนอัวว่าะออไปพร้อมัน ส่วนวรรวลี็พูึ้น
“เี๋ยวันัารูแลนที่นี่เอ” วรรวลีบอแ่นภัทร “ุสอนออไปามหาเถอะ แล้วระวัาร้วยนะ”
นภัทรับพน์พยัหน้า ่อนที่ทั้สอนะเลื่อนั้นวาอที่ั้นประูออไป แล้ว็เปิประูออไป วรรวลีหันไปมอรอบห้อ ็พบว่าแ่ละน็หลับันหมแล้ว มีแ่เธอนเียวเท่านั้นที่ื่น ำเป็น้อื่น เพราะวามปลอภัยอทุนึ้นอยู่ับเธอ
ฝ่ายนภัทรับพน์็ึ้นมาบนั้นสอพร้อมับแผนที่ นภัทรนำทาไป แล้ว็เห็นห้อที่เยสำรวไปแล้ว เาับพน์ลมือสำรวห้อใหม่ที่ไม่เยสำรวมา่อน ่อนะลมือ้นหานทั่วห้อ
ในอนนั้นเอ ิิพษ์ที่เินประอัวเอไปมาในฤหาสน์ เา็ไ้ยินเสียเหมือนนำลัทำอะไรบาอย่าในห้อใล้ๆ นี่ เาเลย่อยๆ เินพลาถือปืนลเ้าไปู ็เห็นนภัทรับพน์ำลัหาออะไรบาอย่าอยู่ ิิพษ์ถึับใ
แ่พน์ลับหันมาเห็นเสีย่อน เพราะไ้ยินเสียฝีเท้าอิิพษ์ เาร้อะโนลั่น นภัทรหันวับมา พอเห็นว่าเป็นิิพษ์ เา็ัปืนออมา่อสู้ ฝ่ายิิพษ์ใมา โยไม่ไ้ั้ใ เาเผลอลั่นระสุนออไปทันที แ่พน์ลับวิ่เ้ามารับระสุนแทนนภัทร
“น้อพน์!!” นภัทรร้อเสียั ่อนะัปืนยิไปที่ิิพษ์ ฝ่ายิิพษ์็ร่นถอยลับไป นภัทรวิ่ออมาาห้อและไล่ามยิิิพษ์ นเาหายไปาประู นภัทรรีบวิ่ลับเ้ามาหาพน์ที่นอนบาเ็บาารถูยิในห้อ ่อนะประอร่าอเาไว้
“น้อพน์ ทำใีๆ ไว้” นภัทรพยายามยร่าอพน์ึ้นมา แล้ว็รีบพาเาลับไปยัห้อหลบบานอัวเอทันที เมื่อเาเปิประูเ้ามา แพรวา็ถึับใที่เห็นนภัทรแบร่าอพน์เ้ามาในห้อ
“เิอะไรึ้นะ?” แพรวาถาม พอเห็นบาแผลาระสุนที่ถูยิใส่พน์ เธอ็ใมา ร้อออมานปลุทุนในห้อให้ื่นึ้น
“อะไร? มีอะไรเิึ้น?” ีริลุึ้นมาถามทันที นภัทรเลยบอออไป
“น้อพน์โนยิ” นภัทรบอเาพร้อมับน้ำาที่ไหลึม “วามผิ...วามผิผมเอ”
แพรวารีบว้าระเป๋ายามาะรัษาให้พน์ทันที แ่บาแผลอพน์รร์มา เาถูยิที่ท้อถึสอนั และบริเวหน้าอถึสามนั พน์หายใรวยริน เลือไหลออมาาบาแผล แพรวาบอให้เาเลิเสื้อึ้น เธอะทำแผลให้
“ไม่ ไม่ทันหรอ” พน์ล่าวออมาอย่ายาลำบา เพราะเ็บบาแผล “พี่แพร...”
“น้อหยุพูเถอะ” แพรวาพูพร้อมับร้อไห้ออมา “น้อพน์ น้อ้อไม่เป็นไร”
ีริเมื่อเห็นพน์อยู่ในสภาพแบบนั้น เา็รีบวิ่เ้ามาูอาาร แล้ว็ับมืออพน์เอาไว้ “อทนไว้น้อ ไม่เป็นไรหรอ” เาพูออมา ทั้ที่รู้ีว่าไม่มีทารัษาพน์แน่นอน แพรวาล้วเ้าไปในระเป๋า พยายามะหายามารัษาพน์
“น้อพน์ อทนหน่อยนะ” แพรวาเริ่มทำอะไรไม่ถูแล้ว มือเธอสั่นไปหม ะ้นในระเป๋ายา เธอรู้ีว่าพน์ถูยิ ไม่สามารถ่วยเหลืออะไรไ้อีแล้ว เหมือนับุาว
“น้อพน์” แพรวาเปลี่ยนมาับมือเา “น้อพน์้อไม่เป็นอะไร”
“ผม...” พน์เอ่ยออมา เามอไปที่แพรวา “ีใที่ไ้เอพี่ ถึมันะเป็น่วเวลาสั้นๆ แ่ผม...็พอใแล้ว”
“หยุพูเถอะ!” แพรวาว่าใส่เา “น้อ้อไม่เป็นอะไร”
พน์หัวเราะออมาแล้ว็ระอัเลือออมา แพรวาเห็นันั้น็ใ ะที่วันวิสา็เ้ามาูอาารอพน์้วย เธอยมือุมปาเมื่อเห็นเลือไหลออาปาอพน์
“ผม...ไม่ไหวแล้ว” พน์ล่าวึ้นมา “ผม้อไปแล้วล่ะ พี่แพร...นอื่นๆ อให้หาทาออให้เอนะ”
“ไม่นะ! น้อพน์!!” แพรวาร้อไห้ออมาในที่สุ “น้อ้ออยู่ับพี่นะ! น้อะทิ้พี่ไปไม่ไ้นะ”
“ผมอโทษรับที่ทำแบบนั้นไม่ไ้แล้ว” พน์เอ่ยออมา “พี่แพร ลา่อนนะรับ ทุน้วย ผมีใที่ไ้เป็นเพื่อนับทุน... ผมีใมา ผมายาหลับแล้ว”
แล้วพน์็่อยๆ ปิเปลือา ่อนะหมลมหายใไป แพรวายมือุมปา เธอส่ายหน้าอย่าไม่อยาเื่อว่านี่ือเรื่อริ
“น้อพน์!!” แพรวาะโนัลั่นพลาเย่าร่าเา “น้อพน์!! ะาพี่ไปแบบนี้ไม่ไ้นะ อย่าทำอย่านี้ับพี่!! น้อพน์ฟื้นึ้นมาสิ!”
“ุแพร” ีริหยุเธอไว้ “น้อพน์...ไปแล้ว”
“ไม่ริ!! ันไม่เื่อ” แพรวาปล่อยโฮออมาอย่าไม่อายใร เธอเอาใบหน้าุลไปบนหน้าออพน์ที่ไร้ลมหายใไปแล้ว เธอไม่อยายอมรับเลย ็เมื่อรู่พน์ยัมีีวิอยู่เลย
“ุแพร...” ีริเ้ามาปลอบเธอ “ยอมรับเสียเถอะ เาไปแล้ว”
แพรวาร้อไห้ออมาอย่าสุลั้น ีริเอ็ไม่รู้ะปลอบอย่าไร? เาไม่อบพน์็ริ แ่็ไม่ไ้อยาถึนาอยาให้าย ีริถอนหายใออมา ะที่แพรวาร้อไห้โฮออมา ทุนในห้อ็พาันเศร้าสล ทุนไม่พูอะไรันเลย
แล้ว็มีเสียประาศออมาาทาลำโพอฤหาสน์ ัไปทั่ว
“นายพน์ ไพศาล สมาิหมายเลหนึ่ เสียีวิแล้ว เหลือผู้รอีวิสิบแปน”
ความคิดเห็น