คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #47 : หลานชาย (รีไรท์)
อนที่ 46 – หลานาย
ิิพษ์แบปืนลเอาไว้ะเินประอัวเอไปในฤหาสน์ เารู้สึเหนื่อย เหนื่อยทั้ายทั้ใ เมื่อรู่เาเอับพวปอภพโยบัเอิ และ็ัสินใะไม่สัหารพวเา และะรอให้นอื่นเป็นนสัหารเอ
เาเินมาามทาในฤหาสน์ ู่ๆ ประู้านหน้า็เปิออ สุนันธาเินออมาพร้อมับอาวุธปืนพ เธอเห็นิิพษ์็เล็ปืนทันที ิิพษ์เอ็ยปืนึ้นเ่นัน
“อย่าีว่าน่า” ิิพษ์่มู่อีฝ่าย “ทานี้มีปืนลนะ อแมัน็แ่ปืนพ”
“ปืนพแล้วไ?” สุนันธาเอ่ยถาม “็ปืนเหมือนันนั่นแหละ”
ว่าเสร็ เธอ็ลั่นไใส่เาทันที แ่เป็นโีอิิพษ์ที่ไม่โน เาสาระสุนปืนลใส่เธอ แ่สุนันธาวิ่หลบหลับานประูหนีไ้ทัน ระสุนเาะประูนเป็นรูโหว่เ็มไปหม
ิิพษ์ำลัะเินามเ้าไป ็เห็นสุนันธาำลัถือระเบิมือในมืออยู่ ทำเอาเาอึ้ไปเลย สุนันธาพูา่มู่ออมา
“ถ้าแล้ายิัน ันะปาระเบินี่ใส่แ” เธอว่า “แ่ถ้าแเอาปืนลนั่นมาให้ัน ันะไว้ีวิ”
ิิพษ์ถึับเหื่อ แ่เาไม่ยอมให้ปืนลแ่เธอแน่ ฝ่ายสุนันธา็เร่เา “เร็วๆ ี่! หรือแอยาโนระเบิาย?”
ิิพษ์เลยรีบหนีออไปเลย สุนันธาเอานิ้วเี่ยวสลัระเบิเอาไว้ ่อนะเอานิ้วออ แล้ว็เ็บระเบิมือใส่ในระเป๋าัเิม
“โธ่เอ๊ย ไอ้ี้ลา” สุนันธาว่าออมา “ันะอยู่แล้ว แมัน็เ่ับนอ่อนแอ้วยเท่านั้นแหละ”
ฝ่ายิิพษ์ เาเินแมวิ่หนีสุนันธามา ่อนะห่าาเธอพอสมวรแล้ว เาหายใเอาอาาศเ้าปอแล้วหายใออ รู้สึเ็บแผลที่แนมา เายมือปาเหื่อบนหน้าผา
“ให้ายสิ ถ้าเราเอระเบิมั่็ีหรอ” ิิพษ์บ่นพลาส่ายหน้า “เราะไปหาที่ไหนไ้?”
เาถือปืนลับอุปร์ปมพยาบาล รู้สึเหมือนแผลเาะอัเสบเสียแล้ว ิิพษ์ัารแ้ผ้าพันแผลออ บาแผลอเา เาเห็นแล้วว่ามันเป็นรอยสีแ นั่นืออัเสบแน่นอน เาส่ายหน้า่อนะพยายามทำแผลให้ัวเอใหม่ เา้อัฟันทนวามเ็บแผล ่อนที่ะพันผ้าพันแผลผืนใหม่
แล้วเา็ลุึ้นาพื้น ่อนะถือปืนลเินออไปาห้อ พลาสำรวูห้อ่าๆ เพื่อหาระเบิมือ เผื่อะเอบ้า แ่็ไม่เออะไรเลย
ฝ่ายพศ์ยศ เา็ถืออาวุธเินไปมาในฤหาสน์อย่าหลทา พอีประูบานหน้าเปิึ้นมาพอี เออนัน์เินออมาพร้อมับอาวุธปืน พอเอหน้าพศ์ยศ เา็ยปืนเล็ทันที
“เสียใ้วยนะ” เออนัน์ล่าวเสียเรียบ เสียเหมือนนปิธรรมา “แ่ันอเอาีวิแ่อนละัน”
ฝ่ายพศ์ยศ็ยปืนึ้นแล้วลั่นระสุนใส่อีฝ่ายทันที ทำเอาเออนัน์้มหลบแทบไม่ทัน เายิสวนลับไปแ่ไม่โนพศ์ยศ ฝ่ายพศ์ยศ็ถืออาวุธเ้ามาใล้ๆ เอาปาระบอปืน่อที่ศีรษะอเออนัน์ เออนัน์ัฟันอย่าโมโห ืนเายับัวอนนี้ พศ์ยศ้อยิเาแน่
พศ์ยศำลัะลั่นไอยู่แล้ว แ่แล้วพศ์ยศ็เอาปาระบอปืนออไปาศีรษะอเออนัน์ ทำเอาเาุนมาว่าทำไมพศ์ยศทำแบบนั้น?
“ทำไมแไม่่าันล่ะ?” เออนัน์ถามออมาอย่าแปลใ ฝ่ายพศ์ยศ็ถอนหายใ
“หน้าาเธอเหมือนหลานายันมา” พศ์ยศเลยเลยออมา “เธอื่ออะไร?”
“เออนัน์” เาอบออไป “สมาิหมายเลที่สิบสาม แล้วว่าไนะ? หน้าาันเหมือนใรนะ?”
“เหมือนหลานายอัน อนนี้เาำลัะเ้ามหาวิทยาลัย” พศ์ยศบอออมา เาลปืนล ฝ่ายเออนัน์ไ้ใ เา็่อระบอปืนบนหน้าออพศ์ยศทันที
“น่าเสียายนะ ไม่น่าิล้มเลิาร่าเลย เลยไ้ลายเป็นเหยื่ออันเลย” เออนัน์ยิ้มอย่าเหี้ยมเรียม แ่พศ์ยศลับทำท่าสบาย เหมือนลับปลแล้ว ทำเอาเออนัน์ยิ่สับสนว่าทำไมเาไม่ลัวเลย?
“แไม่ลัววามายเลยเหรอ?” เออนัน์ถาม
“็ลัว... ันยัอยาลับบ้านอยู่” พศ์ยศอบออมาเสีย่อย “ันอยาลับไปหาลูับหลานัน แ่ะเป็นไปไม่ไ้แล้ว”
เออนัน์ไม่รู้เป็นอะไร? ู่ๆ เา็เริ่มใอ่อนเหมือนัน เา่อยๆ เอาปาระบอปืนออาออพศ์ยศ ทำเอาอีฝ่ายุน
“ะ่าันไม่ใ่เหรอ?” พศ์ยศถาม “ทำไมไม่่าล่ะ?”
เออนัน์ยืนเท้าเอว ่อนะบอออมา “ุทำให้ผมนึถึุยายอผมเหมือนัน ยายผม็แ่ราวๆ ุนั่นแหละ”
“เหรอ?” พศ์ยศเลยถอนหายใ “แล้วเธอมาที่นี่เพื่อุยายอเธอเหรอ?”
เออนัน์พยัหน้าอย่ายอมรับ “ใ่ ยายผมโนหลายโรรุมเร้า ำลัะาย ผมเลยมาเล่นเมิราวัล”
“เธอ่านไปหรือยั?” อีฝ่ายถาม เออนัน์นิ่ไปพัหนึ่่อนะพยัหน้า
“ใ่ ผม่าไปแล้ว ผมมันาร” เออนัน์ล่าว “ใ่ ผมมันาร มือผมเปื้อนเลือนไปแล้ว แ่ผม็ำเป็น้อทำ เพื่อ่วยยายอผม”
พศ์ยศมอูเา เออนัน์ลปืนลแ่ยัไม่เอาปืนเ็บเ้าระเป๋า พศ์ยศเห็นันั้น็ถาม
“แล้วะไม่่าันแล้วเหรอ?”
เออนัน์มอหน้าเา ่อนะ่อยๆ ส่ายหน้า
“ุทำให้ผมนึถึยายผม” เออนัน์บอ “ผมสัหารุ...ไม่ลหรอ”
พศ์ยศไ้ยินอย่านั้น เา็สสัยในัวเออนัน์ ฝ่ายเออนัน์เอ็ถอนหายใออมา พศ์ยศเลยพูออมาบ้า
“ให้ันิามเธอไป้วยไ้ไหม?” พศ์ยศไถ่ถาม “ันเอ็อยาออาที่นี่ เพราะั้น้อำัทุน เธอเอ็อยาไ้เินราวัลไม่ใ่เหรอ?”
เออนัน์เยหน้าึ้นมามอพศ์ยศ “แ่้อมีนเียวเท่านั้นที่้อเหลือรอ” เาบอ “แล้วเมื่อถึอนนั้น สมมิว่าเหลือเราแ่สอน ุะ่าผมไหม?”
“ไม่หรอ ันทำไม่ล ถ้าันะ่าเธอ ันทำไปั้แ่เมื่อี้แล้ว” พศ์ยศบอ “ัน...ิผิที่มาเาะนี่ ันอาะ่าัวายเอา็ไ้”
เออนัน์มอไปที่พศ์ยศอีรั้ เาเอสามารถไล่่านอื่นไ้ แ่ับพศ์ยศ เาลับทำไม่ไ้ ไม่รู้ทำไมเหมือนัน พศ์ยศทำให้เานึถึุยายอเาริๆ
“ั้น็มาับผม็ไ้” เออนัน์ว่า พศ์ยศเลยเยหน้าึ้นมา
“ริเหรอ?”
“อืม ผมไม่หลอหรอ” เออนัน์พู “ผมเอ็่าุไม่ล น่าแปลนะ ที่นิใเหี้ยมโหอย่าผมไม่ล้าทำอะไรุ”
“ันพอะเ้าใ” พศ์ยศบอออมา “เ้าอเมบัับให้เรา่าัน เธอถูเ้าอเมผลัันให้ทำแบบนั้น ริๆ เธอ็ไม่ใ่นเลวร้ายอะไรหรอ”
เออนัน์ถึับหันมามอพศ์ยศอีที ่อนะล่าว “ผมเนี่ยเหรอ? ไม่เลวร้าย ผม่านมาแล้วนะ”
พศ์ยศไม่ไ้พูอะไรออมาอี เออนัน์ถอนหายใ ่อนะเินออาประูไป พศ์ยศเลยเินามไป้วยแล้ว็ถาม
“บาเ็บรไหนเหรอ?”
เออนัน์หันมาว่า “รแน ผมโนไอ้ทหารลั่ที่ยินในห้ออาหารมันยิธนูใส่” เออนัน์เล่าออมา “ผมเลยบาเ็บแบบนี้ไ”
“ไหนูสิ?” พศ์ยศ้มลและมอูที่แนที่เป็นแผลอเออนัน์ เออนัน์็ยอมให้เาู พศ์ยศพับเสื้ออเออนัน์ึ้น ่อนะมอผ้าพันแผลที่แนที่มีเลือึมออมา
“แผลอัเสบแน่” พศ์ยศออวามเห็นออมา “มานี่”
“ุะทำอะไร?” เออนัน์ถามอย่าไม่เ้าใ แล้วพศ์ยศ็เอาเรื่อปมพยาบาลออมา
“็ะทำแผลให้ใหม่น่ะสิ” เาอบ “เอ้า นั่ล อยู่นิ่ๆ”
“เฮ้ย ไม่้อ็ไ้มั้รับ” เออนัน์ไม่อยาทำแผล เาลัวเ็บแผล แ่พศ์ยศ็ยัยืนยันะทำแผลให้ไ้
“น่า เี๋ยวแผลอัเสบไป มันะแ้ไยา” พศ์ยศพู “มาให้ันทำแผลน่ะีแล้ว”
เออนัน์เลย้อำยอม เานั่ลพลาเลิแนเสื้อึ้น ให้พศ์ยศทำแผล พศ์ยศแ้ผ้าพันแผลอเาออ ่อนะมอูบาแผล แล้วอุทานออมา
“อัเสบริๆ นั่นแหละ” พศ์ยศว่า “มานี่ ันะทำแผลให้”
แล้วพศ์ยศ็ลมือทำแผลใหม่ให้ับเออนัน์ เออนัน์รู้สึแสบแผลมา อนที่พศ์ยศลแอลอฮอล์เพื่อ่าเื้อ แ่เา็ัฟันทนวามเ็บ แล้วพศ์ยศ็ใส่ยาสมานแผลให้แ่เา เออนัน์มอูภาพนั้น พลัน เา็นึไปถึวามหลั เมื่อหลายปี่อน
อนที่เาเป็นเ็ เา็วิ่ไปมาในบ้านแล้ว็เผลอหล้มนเ่าถลอ เาร้อไห้้า ุยายอเา่อยๆ เินออมา ่อนะบออย่าใี
“โอ๋ อย่าร้อๆ เป็นแผลนิเียวเอ” ุยายเ้ามาึเาให้ลุึ้นาพื้น เออนัน์ในวัยเ็ร้ออย่าเ็บแผล ุยายเลยพาเาเ้าไปในบ้าน ่อนะล้าแผลและทำวามสะอาแผลให้เา เออนัน์ำ้อทนวามเ็บอนทีุ่ยายลยาให้ แล้ว็เอาพลาสเอร์ปิให้เา
“เรียบร้อยแล้ว้ะ” ุยายยิ้มให้เา “ไม่้อร้อแล้วนะ หายแล้ว”
เออนัน์ในวัยเ็พยัหน้า พอเาิมาถึรนี้ เามอเห็นพศ์ยศำลัพันผ้าพันแผลให้เาเหมือนัน เหมือนับทีุ่ยายเาเยทำให้เา ทำเอาเออนัน์ถึับน้ำาไหลออมา
“อ้าว?” พศ์ยศเห็นเาร้อไห้ออมา็ถาม “ันทำเ็บไปเหรอ?”
“เปล่ารับ” เออนัน์พยายามยมือปาน้ำา ไม่ยอมแสวามอ่อนแอให้อีฝ่ายเห็น “อบุมารับ พระุนี้ผมะไม่ลืม”
“หึๆ” พศ์ยศหัวเราะออมา ่อนะบอ “ัน็อยาะลับไปหาหลานันเหมือนัน เาเอ็ะบวให้ันเพื่อทแทนบุุ้วย....แ่ท่าทา ไม่มีวันอีแล้ว”
เออนัน์ู่ๆ ็รู้สึสสารพศ์ยศึ้นมา ทั้ที่เาไม่เยิสสารใรมา่อน เาิว่าัวเอสามารถ่าไ้ทุน แ่ับพศ์ยศ เาเอทำไม่ไ้ริๆ
“ผม...” เออนัน์ล่าวออมาำเียวและถอนหายใ “็้อารลับบ้านไปหายายเหมือนัน ผมสาบานับัวเอ ผมะไม่ยอมาย แ่ว่า...” เาเว้นระยะำพูนิหนึ่ “ผม็่าุไม่ไ้ แล้วะทำยัไี?”
“เธอ้อ่าัน” พศ์ยศอบ “ที่บอว่าะ่าัวายน่ะ โห ันไม่ล้า่าัวายหรอ ให้เธอยิันเสียีว่า เอาแบบวูบเียว็ไปโลหน้าเลย”
“ไม่!” เออนัน์ว่าออมาเสียั “ผมไม่ทำอะไรุแน่”
“แ่เธอ็้อทำ ถ้าเธออยาลับบ้านไปพร้อมับเินราวัล” พศ์ยศแนะนำ “ถ้าเธอไม่่าันนเหลือนเียว เธอ็ไม่มีวันออไปไ้”
“ผม...” เออนัน์พูไม่อออีรั้ เาส่ายหน้า “ผมยิุไม่ไ้หรอ ผมเป็นอะไร็ไม่รู้ ับนอื่นผม่าไ้ แ่ับุ...ผมทำไม่ไ้”
พศ์ยศเลยถอนหายใ ่อนะถาม “แล้วถ้าสมมิเหลือเราแ่สอนบนเาะ แล้วถ้าเธอไม่่าัน เธอะทำยัไ?”
เออนัน์็อบไม่ไ้ เาส่ายหน้า “ผม....ไม่รู้เหมือนัน”
“่าันเถอะ อายุัน็มาละ อยู่ไป็เท่านั้น แถมยัมีโร้วย” พศ์ยศบอออมา ทำเอาเออนัน์สสัยว่าเาเป็นโรอะไร?
“โรเบาหวานับวามัน” พศ์ยศพู “อีไม่นาน ัน็้อายอยู่ี เพราะั้น ่วย่าันเถอะ”
“็บอแล้วไว่าผมทำไม่ไ้!” เออนัน์ว่าใส่พศ์ยศ “แปลนะ ผม่าใร็ไ้ทั้หม แ่ับุ ผมทำไม่ล”
“แ่เธอ้อล้า ไม่ั้นเธอ็ออไปาที่นี่ไม่ไ้” พศ์ยศล่าวเสียริั “เธอ้อลับไปหาุยายเธอให้ไ้นะ”
เออนัน์ที่นั่อยู่ับพื้นหันไปมอพศ์ยศ ็เห็นใบหน้าอเาแสวามีใออมา เออนัน์ไม่เ้าใเลย ว่าทำไมพศ์ยศ้อเสียสละเพื่อเา้วย?
“ุไม่อยาลับไปหาหลานุแล้วเหรอ?” เาถาม
“็อยา...” พศ์ยศอบ “แ่มันเป็นไปไม่ไ้แล้ว ันเอ็ใ่ว่าะอยาาย แ่ในเมื่อสถานาร์มันเป็นแบบนี้ ัน็้อายอยู่ที่นี่”
เออนัน์ไม่ยอมลมือ่าพศ์ยศแน่นอน เาล่าวออมา “เราะ้อรอไป้วยันสอน”
“เป็นไปไม่ไ้ ็เ้าอเมบอแล้ว ถ้าเหลือรอมาว่าหนึ่น เรือ็ะไม่มารับ” พศ์ยศพูแล้ว็ำออมา “แล้วัน็ไม่มีแรมาพอะว่ายน้ำลับเ้าายหาหรอนะ”
“ไม่ใ่เรื่อลนะุ” เออนัน์ล่าวอย่าุเานิหน่อยที่เาหัวเราะ “นี่ีเรียสนะ ผมไม่ยอม่าุ และไม่ยอมใหุ้ถูนอื่น่า้วย”
“ะมาปป้อันทำไม?” พศ์ยศถามออมาอย่าสสัย เออนัน์เลยอบออไป
“็บอแล้วไว่าุทำให้ผมนึถึยายผม” เาบอ “ยายผม็เป็นแบบุ ใีแล้ว็เอื้อเฟื้อ แล้ว็ันมีโรเียวันเสีย้วย”
พศ์ยศเลยพยัหน้าอย่าเ้าใ แ่เา็พูออมา “แ่ในที่สุ ็้อมีนนะนเียว เพราะั้น... เธอ้อ่าัน”
“ผมะพยายามให้เรารอันไปให้ไ้สอน” เออนัน์บอออมา “มัน้อมีสัหนทาน่า อย่าเพิ่ยอมแพ้”
“ันไม่ไ้ยอมแพ้” พศ์ยศล่าว “แ่ันมอวามริ”
เออนัน์ถอนหายใออมา ่อนะ่อยๆ ลุึ้นยืน พศ์ยศเอ็ะลุ แ่เาลับล้มลไป ทำเอาเออนัน์ใ
“ุเป็นอะไรหรือเปล่า?” เาถาม ฝ่ายพศ์ยศ็เอามือับศีรษะ
“วามันน่ะ” พศ์ยศบอ “ันเอ็วิ่เร็วๆ ไม่ไ้ ไม่ั้นวามันึ้น เส้นเลือในสมอแแน่”
เออนัน์ถอนหายใออมา ่อนะ่วยพยุให้พศ์ยศยืนึ้น ทั้ที่ัวเอ็บาเ็บ “มา ผมประอุเอ” เาอาสา แล้ว็พยุร่าอพศ์ยศให้เินออไปามทาเิน พศ์ยศเอ็พลันนึไปถึวามหลัเหมือนัน อนที่เาหน้ามืเพราะวามัน หลานายเา็มา่วยเาแบบนี้เ่นัน
ันเอ็่าเธอไม่ไ้หรอ พศ์ยศพูในใ เธอมันล้ายลึหลานันมาเินไป
ฝ่ายพวอาธรที่ำลัเินไปามทาในฤหาสน์ ู่ๆ ธนพร็รู้สึเหนื่อย เธอเลยบอให้ทุนให้พั่อน อารหันมาหาเธอ
“เป็นอะไรอีล่ะ?” อารถามอย่าหุหิ อาธรไ้ยินอย่านั้น็ปรามอาร
“ุ เธอเป็นผู้หินะ” อาธรบอ “ให้เธอพั่อนสิ”
“เออๆ” อารเลยอบออมาอย่าอารม์เสีย เ่นวับศรีธราเลยหยุเินไป้วย ธนพรทรุัวนั่ลบนพื้น ่อนะบ่นออมา
“ันหิวน้ำั” ธนพรว่าออมา อาร็ทำท่ารำาธนพร ะที่อาธร็พยัหน้า
“ั้นเี๋ยวผมไปหาน้ำใหุ้ื่มนะ” อาธรบอ “พวุอยู่รนี้แหละ เี๋ยวผมลับมา”
แล้วอาธร็ถืออาวุธอัวเอออไป ธนพรหันไปมอามเา ไม่เ้าใว่าทำไมเา้อทำเพื่อเธอนานี้? ะที่อารับเ่นวและศรีธรา็นั่ลบนพื้น้วย เ่นวเอามือนวเท้าอย่าปวๆ เพราะเินิ่อันมาหลายั่วโมแล้ว
“ปวเหรอะ?” ศรีธราถามเ่นว เธอึพยัหน้า
“่ะ”
“เอ้า! แล้ว็เพิ่มาบอ” อารว่าเธอเ้าให้ ่อนะหยิบยาทาแ้ปวออมา เาเปิฝาแล้วบีบรีมออมา ่อนะใ้มันนวเท้าให้เ่นว เ่นวมอเาอย่าาบึ้ใ และอบุเาในใาใริ ศรีธรามอภาพนั้น แล้ว็เิรู้สึอิาึ้นมาที่เ่นวมีอารอยูแล
ฝ่าเท้าอเ่นวเริ่มร้อนึ้นมาแล้ว ยาำลัออฤทธิ์ อารเ็บยาทาแ้ปวไว้ในระเป๋า ศรีธราเลยถามึ้นมาว่าเาพไปไหนมาไหน้วยลอเลยหรือ?
“เปล่า แ่เป็นเพราะอะไรไม่รู้? ผมถึเอามันิัวมา้วย” อารบอ “ไม่มีเหุผลอะไร”
ศรีธราเลยเลิถาม ะที่เ่นวเริ่มรู้สึีที่เท้าึ้นมาแล้ว เธอเอ่ยอบุอาร
“ุรใีัเลยนะ”
เธอบอออมา อารหันไปมอเธอ ่อนะเบือนหน้าหนี เาไม่ไ้รัเียอะไรเ่นว แ่เป็นเพราะวามอาย่าหา
ฝ่ายอาธร เา็เินสำรวภายในห้ออื่นๆ แล้ว็เอวน้ำวหนึ่พอี เายิ้มอย่าีใ ่อนะว้าวน้ำื่มึ้นมา แล้วรีบลับไปหาพวธนพรที่ำลันั่พัันอยู่ เาเินออประูออมา แ่ในอนนั้นเอ บานประูลับเปิออ พิมพ์พรรับเมธวิน่าเินออมา และเมื่อเห็นอาธร ทัู้่็ยปืนเล็ึ้นมา
ปั!
เมธวินลั่นระสุนปืนลูโม่ใส่อาธรทันที แ่อาธรหลบทัน เารีบวิ่หนีออไปยัทาที่ธนพรอยู่ เพื่อะให้พวเาหนีไปารนั้นเร็วๆ นร้ายำลัามไล่ล่าพวเามาแล้ว
“ให้ายสิ! พวมันเป็นใรัน?” อาธรที่ำลัวิ่อยู่ ไ้ยินเสียปืนลั่นอีรั้ ็้มลหลบ ะที่ฝ่ายธนพร็ไ้ยินเสียปืนลั่นใล้ๆ แถวนี้เหมือนัน ้อไม่ใ่อาธรยิแน่ เพราะเาไม่มีปืน
“เิอะไรึ้นน่ะ?” เ่นวถามึ้นมา อารระับปืนในมือ ่อนะบอให้สามสาวนั่รอรนี้ เาะไปูอาธร
“เี๋ยวสิ ถ้าุเป็นอะไรไป แล้วันะทำยัไ?” เ่นวถาม อารไม่ไ้อบเธอ แ่เปิประูออไปเลย เ่นวิะามไป้วย แ่ถูธนพรึแนเอาไว้
“นี่ ปล่อยนะ!” เ่นวพยายามสลัมือธนพรออ แ่ธนพรลับบอออมา
“เราไป็เป็นัวถ่วเท่านั้นแหละ” เธอบอ “รอพวเารนี้แหละ พวเาไม่เป็นไรหรอ”
ความคิดเห็น