คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : ผู้เล่น (รีไรท์)
อนที่ 44 – ผู้เล่น
อีฝั่หนึ่อฤหาสน์ พวออาธร็ยัเินวนไปวนมาในฤหาสน์อยู่ พวเาหลทาและไม่สามารถหาทาออไปสู่ห้อโถไ้ ในนี้เหมือนเาว ไม่ว่าะเปิประูห้อไหน็เอประูเื่อม่อไปอี นอารเริ่มที่ะยอมแพ้แล้ว เาทรุัวนั่ลับพื้นอย่าหมแร
“อ้าว ุรเป็นอะไร?” อาธรที่ไ้ยินเสียเานั่ลไปับพื้น็หันมา อารส่ายหน้าออมา พร้อมับบอ้วยน้ำเสียหุหิ
“เราะเิน่อไปอีนานแ่ไหนัน?” อารถามึ้น “นี่เรา็เินวนลับมาที่เิมนะ”
เ่นวไ้ยินแบบนั้น็รีบมอไปรอบๆ ห้อ ็พบว่าริ เธอำสิ่อที่อยู่ในห้อไ้ พวเาำลัเินวนไปวนมาอยู่เป็นวลม ออไปไม่ไ้เสียที
“น่า ุร เี๋ยว็เอทาออ” เ่นวพยายามปลอบอาร และนั่นทำให้เาโรธทันที เาวาใส่เธอ
“แล้วเมื่อไหร่ะเอวะ!?” อารวาลั่น อาธรรีบบอให้เาเียบ อารเลยสสัยว่าทำไม?
“เสียุระเรียศัรูมาน่ะสิ” อาธรเลยเลยออมา แล้ว็เป็นไปามนั้น ประู้านหน้าเปิออมา แล้วสาวที่ื่อสุนันธา็เินออมาพร้อมับอาวุธปืน เมื่อเธอเอพวอาธร เธอ็ยปืนเล็ึ้นทันที
“อย่านะ!!” อารรีบร้อห้าม่อนะยปืนึ้น ธนพรเอที่มีปืนในมือ แ่เธอไม่ยึ้นเล็ สุนันธาลืนน้ำลายลอ อีฝ่ายมีปืนมาว่าเธอ
“ออไปนะ! ออไป!” อารไล่ “อย่ายินะ ไม่ั้นัน่าแแน่!!”
สุนันธาัฟันรอในปา้วยวามโรธ ฝ่ายเ่นวที่แอบอยู่หลัอาร เธอ็ถามออมาเพื่อะแล้ถ่วเวลา
“ทำไม้อ่าัน้วย?” เ่นวถาม “ุมีเหุผลอะไรถึ้อเล่นเม?”
สุนันธาอึ้ไปเล็น้อย มือยัเล็ปืนอยู่ และเธอ็เล่าออมา้วย “ันไปมีวามสัมพันธ์ับประธานบริษัทที่ันทำานอยู่ แล้วเมียเาเิับไ้ ันเลยถูไล่ออ” เธอว่าแล้ว็หัวเราะอย่าประัวเอ “ันเป็นเมียน้อย!”
“ุเลิเล่นเมเถอะ” เ่นวอร้อ ทำเอาธนพรหันไปมอเธอ “่าใรไป มัน็ไม่มีอะไรีึ้นมาหรอ”
“ไม่มีอะไรียัไ? เินั้ร้อยล้านบาทเียวนะ ถ้าไ้เินมา ไม่้อทำานอะไร็มีินไปทั้าิ” สุนันธาบอออมา “และอีอย่า ถ้าไม่่าันให้หม ็ไม่มีทาออาเาะ พวุำลัามหาห้อโถเพื่อะหาทาออใ่ไหม?”
อาธรพยัหน้า สุนันธาเลยล่าวออมา
“ออไปไม่ไ้หรอ ันไปูมาแล้ว มีำแพสีำนาให่ั้นประูอยู่” สุนันธาว่า “อโทษนะ แ่ัน้อ่าพวุ”
ว่าแล้ว เธอ็ลั่นไใส่ทันที ทั้สี่นรีบ้มลหลบระสุน แ่สุนันธายิไ้ไม่แม่นพอ เพราะเธอไม่เยับปืนมา่อน อารเลยัสินใยิสวนลับไป สุนันาไม่ทำัวเป็นเป้านิ่ เธอวิ่หนีไปอีทา ะที่เ่นวะโนลั่น
“หนีเร็ว!!”
อารทำท่าะยิใส่สุนันธาอี แ่เ่นวุเสื้อเาให้วิ่ามอาธรออไป อารึโวยวายลั่น
“เฮ้ย! เรา็มีปืน ะลัวมันทำไม?”
“เี๋ยว็โนยิายหรอ!” เ่นวว่าออมาะวิ่ “รีบหนีหาที่่อนเร็ว!”
อารเลยำ้อหนีามเ่นวไปอย่าไม่เ็มใ เาิอยาะสู้ับสุนันธา แ่พวเ่นว็วิ่หนีไปแล้ว เาเลยำ้อวิ่าม อาธรเปิประูเ้าไปในห้อห้อหนึ่ มันเป็นห้อนอน เารีบปิประูล็อลอน ่อนะเ็นู้มาั้นประูเอาไว้ สุนันธาที่วิ่ามมา็มอ้ายวา เธอลาสายาับพวอาธรแล้ว เธอแผเสียร้อออมาเหมือนนบ้า
“พวแอยู่ไหน!?” สุนันธาร้อะโน และเสียร้ออเธอ็ทำให้เรียศัรูมาอีน พศ์ยศ ยามที่เฝ้าประำแมนั่นที่มีอายุแล้วเปิประูออมา พอเามอเห็นสุนันธา็เ็บมีอัวเอใส่ระเป๋าาเ พร้อมับัปืนออมา สุนันธาหันไปเห็นันั้น เธอ็เลยรีบวิ่หนีไปทันที
ปั!
เสียปืนลั่นัไปนถึห้อที่พวปอภพหลบอยู่ หลัาพวเาเลิเล่นเมันแล้ว ปอภพสสัยว่าเป็นฝีมือพิมพ์พรรรหรือเปล่าที่ำลัยิใรสัน?
“สสัยพวเล่นเมยิันเอ” ีริบอออมา พร้อมับส่ายหน้า “ไอ้พวนี้ มันยอม่านไ้เพื่อเินริๆ”
ปอภพหันไปมอีริ ่อนะวาปืนลับพื้นในห้อที่เปิเรื่อปรับอาาศเย็น่ำนั้น พวเาไ้แ่นั่อยู่ในห้อนั้นอย่าทำอะไรไม่ไ้
ฝ่ายพศ์ยศ เาลั่นระสุนใส่สุนันธา และรีบวิ่ามเธอไป สุนันธาัสินใหนี พศ์ยศ็วิ่ามมาิๆ แู่่ๆ เา็รู้สึเหนื่อยเมื่อออวิ่มาเป็นเวลานาน เลยเปิโอาสให้สุนันธาหนีไปไ้ในที่สุ
พศ์ยศสบถำหยาบายออมาอย่าหัวเสีย ่อนะพยายามหายใเ้าปอให้มาที่สุเพื่อับวามเหนื่อย ปีนี้เา็ใล้ะหสิบปีแล้ว ร่าาย็เริ่มัไม่แ็แรแล้ว พอวิ่นานๆ วามัน็ึ้น แถมยัเหนื่อยอี้วย
“เฮ้อ ไม่น่าเลยเรา” พศ์ยศบ่นออมา “ถ้าไม่มาที่นี่็ีหรอ”
เาำเป็น้อ่านอื่นให้หม เพื่อะหาทาออไปไ้ เินราวัลอะไรนั่น เาไม่อยาไ้แล้ว อนนี้ เาอแ่เามีีวิรอลับไปให้ไ้็พอ แล้วเรื่อปัหาอเา่อยว่าันทีหลั อนนี้ เา้อารหนีออไปาที่นี่ ึไ้ไล่สัหารน แ่สภาพอเา็แ่แบบนี้ เาอาะถูผู้เล่นนอื่นไล่และหนีไม่ทัน นถู่าาย็เป็นไ้
เายัไม่อยาาย นั่นือสิ่ที่เาิอนนี้ เาะไม่ยอมายแน่ๆ เา้อลับไปหารอบรัว เพราะิถึหลานายนเียวอเา หลานายเาำลัะบม.หแล้ว อีไม่นาน็ะเ้ามหาวิทยาลัย เาอยาอยูู่นหลานเาบรับปริา และอยาอยูู่วามสำเร็อหลาน้วย เพราะะนั้น เาไม่ยอมาย
ทา้านิิพษ์ เา็เินออไปอย่า้าๆ ามทาในฤหาสน์ เาัฟันทนวามเ็บแผละเินไป
“ถ้าเราเอนั่านอื่นอนนี้....” ิิพษ์พูึ้นมา “เราวยแน่ๆ”
แล้ว็ถึราววยอเาเ้าริๆ ที่บัเอิเอพศ์ยศเินเ้ามาพอี ิิพษ์เยหน้าึ้นาพื้น ็เห็นพศ์ยศเินออมาพร้อมับอาวุธปืน เาึ่ไม่มีอาวุธอะไรเลย็มอเาอย่าใ พศ์ยศหันมาเห็นิิพษ์ เา็รีบัปืนออมาทันที
ปั!
พศ์ยศลั่นระสุนออไปแ่ไม่โนิิพษ์ ฝ่ายิิพษ์โวยวายลั่น และวิ่ลับไปทาเิม พศ์ยศ็ออแรวิ่แ่ไม่เร็วมานั เพราะเาเอ็เหนื่อย่ายเหมือนัน ิิพษ์แทบะลานไปบนพื้น เาสะุหล้มแล้ว็ลุึ้นใหม่ พยายามหาทาหนีให้เร็วที่สุ
ฝ่ายพศ์ยศรีบามิิพษ์ที่ระเสือระสนหาทาหนี ิิพษ์เปิเ้าไปในห้อห้อหนึ่ ็พบว่ามีปืนลระบอหนึ่วาอยู่ เายิ้มออมา ่อนะรีบว้าปืนลนั้นึ้นมาทันที และหันไปทา้านประู ็เห็นพศ์ยศเินเ้ามา เมื่อพศ์ยศเห็นปืนลในมืออิิพษ์ เา็ล่าถอยไปทันที
ิิพษ์รัวระสุนปืนลออไปนอห้อ ฝ่ายพศ์ยศรีบวิ่ถอยออ ไปในที่สุ เา็หนีออไป ฝ่ายิิพษ์็โล่ใแล้ว ที่เามีอาวุธที่ร้ายแรอยู่ในมือ
“โีะมั” ิิพษ์มอปืนลในมืออัวเอ “มีแ่ไอ้นี่ เรา็รอแล้ว”
ทา้านพวปอภพ พวเา็ไ้ยินเสียปืนลลั่นัึ้นาฝีมืออิิพษ์ นภัทรที่สสัยว่าพวเล่นเม่าันริหรือเปล่า? หรือมีนำลัถูไล่่าันแน่? เามีวามิอยาะออไปู แ่นอื่นไม่เห็น้วยแน่ เาเลยลุึ้นและะเินออไปนเียว
“เี๋ยวรับ” ปอภพถามออมา “พี่ภัทระไปไหน?”
“พี่ะออไปูสัหน่อย อาะมีพวไม่เล่นเมแบบเรา็ไ้” นภัทรบอออมา ปอภพึอาสาไป้วย แ่นภัทรบอห้ามเา
“ไหนพี่บอว่า ไปไหน็้อไปันสอนไ?” ปอภพถามลับ “ผมไม่ยอมปล่อยพี่ไปนเียวหรอ”
นภัทรเห็นวามั้ใริในแววาอปอภพ เา็พยัหน้าอนุา ปอภพยิ้มอย่ายินี ่อนะถือปืนพออไป ่อนะบอให้พน์ับีริ่วยูแลพวสาวๆ ้วย
“แหม ัน็ูแลไ้” วรรวลีว่าออมาทันที ปอภพเลยหันไปยิ้มให้เธอ
“รับ ผมเื่อว่าพี่วรรูแลไ้” เาบอออมา “เี๋ยวผมลับมา อ้อ! เือบลืม น้อสา เอาแผนที่มาสิ”
แ่วันวิสาไม่ยอมให้ปอภพยืมแผนที่ เธอล่าว “พี่ภพับพี่ภัทร้อไม่ออไปเสี่ยอีแล้ว” เธอบอ “แ่นี้็มาพอแล้ว มีแ่พวเราเท่านั้นแหละที่ไม่เล่นเม”
“ไม่แน่ อาะมีพวไม่เล่นเมอี็ไ้” นภัทรบออย่ามั่นใ “พี่ะไป่วยเา น้อสาเอาแผนที่มา”
แล้ววันวิสา็ไม่อาห้ามวามั้ใอนภัทรไ้ ็เลยให้แผนที่แ่นภัทรไป เมื่อนภัทรับปอภพออไปาห้อ สรา็่อว่าวันวิสา
“ะให้ไปทำไม? พวเาเลยออไปเลย”
“หนู็ไม่ไ้อยาให้หรอ” วันวิสาบอพลาถอนหายใ “แ่ไม่มีใรสามารถัำพูอพี่ภัทรไ้”
นภัทรถือโอาสที่ออมาาห้อบาน ทั้่วยเหลือนและออามหาเหรียราไป้วยเลย ปอภพเอ็พยัหน้าอย่าเ้าใ พวเาึ้นไปยัั้นสอ และไปยั้นออเสียปืนล ็พบิิพษ์เินออมาาประูห้อ
“เี่ย! หมอนี่อีแล้ว!!” ปอภพว่าเสียั ิิพษ์ที่ไ้ยินเสียเา็เยหน้าึ้นมา ่อนะสบาับปอภพและนภัทร แล้ว็ยปืนลเล็ึ้น
“ถอยออไปะ” ิิพษ์ว่า “ันไม่ไ้อยา่า”
ปอภพถึับุน ทำไมิิพษ์ถึบอออมาแบบนี้? เามีอาวุธร้ายแรอยู่ในมือและะำัพวเา็ไ้ แ่ิิพษ์ลับบอให้พวเาหนีไปเสีย
“ทำไม?” ปอภพถามออมา “แไม่ไ้อยา่าพวันั้นเหรอ?”
ิิพษ์นิ่ไปพัหนึ่ ไม่พูอะไรออมา แ่แล้วเา็พู “รีบๆ หนีไปะ ันให้โอาสพวแแล้วนะ ถ้าไม่ทำ ็่วยไม่ไ้นะ”
นภัทรเอ็แปลใ ทำไมิิพษ์ถึไม่อยาทำร้ายพวเา? ฝ่ายิิพษ์็ะโน
“ออไปะทีสิ!!” เาะโน้อ “อย่าบัับให้ัน้อยิ”
นภัทรไ้ยินันั้น เา็ับมือปอภพ่อนะรีบวิ่หนีออไปอีทา ิิพษ์เอาปืนลล เมื่อเห็นว่าทั้สอนหายไปแล้วาทาเิน
“เฮ้อ...” ิิพษ์ว่าออมาเมื่ออยู่นเียว “อโทษนะ ุภัทร”
ทา้านปอภพับนภัทร พวเา็ิว่าะลับห้อบานีหรือเปล่า? หรือะหาเหรียรา่อ ปราว่านภัทรไม่ยอมแพ้ เาสั่ปอภพให้หาเหรียรา่อ้วย ปอภพ็พยัหน้า ทัู้่หาเหรียราที่เหลือภายในห้อที่ยัไม่ไ้้น พวเา้นทุอทุมุม แม้ระทั่พื้นใ้โ๊ะที่วาเอาไว้ แ่็ยัไม่เออยู่ี
“อย่ายอมแพ้ หา่อไป” นภัทรล่าว ปอภพ็หา่อไป พลานึถึใบหน้าอิิพษ์เมื่อรู่
ถอยออไปะ ันไม่อยา่า
นั่นือำพูอิิพษ์ ทำไมล่ะ? ทำไมิิพษ์ถึไม่อยา่าพวเา ท่าทาเาเหมือนเป็นนที่่าใรไ้่ายๆ เลย แล้วทำไมถึละเว้นนภัทรับเา?
ปอภพส่ายหน้า พยายามไล่วามินี้ออไป แ่ไม่ว่าอย่าไร ใบหน้าที่สำนึผิแวบหนึ่อิิพษ์็ปราเป็นภาพในหัวสมอ ปอภพไม่เ้าใ เาน่าะเป็นนร้ายสิ
“น้อภพ หาทานั้นเอไหม?” นภัทรถามึ้นมา ปอภพที่เหม่อลอยอยู่็เริ่มหา่อ
“ำลัหารับ” ปอภพอบลับไป แล้ว็้นามลิ้นัโ๊ะ และแล้วนภัทร็ปาเหื่อบนหน้าผา แล้วเอามือับแน้าที่โนยิ ปอภพเห็นันั้น็เลยถามว่าเ็บแผลหรือเปล่า?
“สสัยแผละอัเสบอีแล้ว วิ่มาไปหน่อย” นภัทรบอออมา ปอภพเลยรีบบอให้เาไปทำแผลใหม่ แ่นภัทรไม่ยอม เาอุส่าห์ออมาาห้อแล้ว เาิะออามหาเหรียราอีหิ้น
“พี่ะบ้าไปแล้วหรือไ? ไม่ห่วัวเอบ้า?” ปอภพถาม
“แ่พี่ือวามหวัอทุนนะ” นภัทรว่า “พี่้อหาเหรียราอีหิ้นให้เอให้ไ้ เราะไ้หนีันออไปไ้เสียที”
ปอภพลอฟัเสียลมที่อยู่ภายนอหน้า่า เสียลมยัพัรุนแรอยู่เลย แสว่าพายุยัไม่ยอมาไป เาส่ายหน้า ถึะหาเหรียรารบแล้วเปิประูออไปไ้ แล้วะทำอย่าไร่อ? สภาพพายุแบบนี้ เรือ็ไม่มี แล้วพวเาะออไปาเาะไ้อย่าไรัน?
แ่นภัทรไม่ยอมแพ้ เาเอามือที่ับแนัวเอออไป ่อนะเริ่ม้นหาามห้อ่าๆ “น้อภพ็มา่วย้วยสิ” เาบอ ปอภพเลยเ้าไปร่วมในาร้นหาเหรียรา้วย
ทา้านอาธร พวเาเอ็ไ้ยินเสียลั่นระสุนอปืนาที่ไหนสัแห่ พวเาพาันหยุเิน ่อนที่ธนพระถามึ้น
“เสียปืนเหรอ?” เธอถาม
“ใ่สิรับ” อาธรหันมาบอ “มีใรสันำลัถูามล่าหรือเปล่า?”
“นี่อย่าบอนะว่าะไป่วย?” อารถามออมาทันที “แ่ัวพวเราเอ็ยัแทบะไม่รอันเลย ะออไป่วยอีเหรอ?”
“แ่บาทีอาะมีนำลัถูไล่่าริๆ ็ไ้นะรับ” อาธรบอออมา “เราะนิู่ายเหรอ?”
“ัน็เห็น้วยับุรนะ” ธนพรบออาธร “้อเป็นพวเล่นเมไล่ยิันเอแน่ๆ อย่าไป่วยเลย เปล่าประโยน์”
อาธรไม่เห็น้วยับอารและธนพร ะที่เ่นวเอ็บอออมา “ไป่วยเถอะ่ะ อาะเป็นนที่ำลัถูไล่่าริๆ ็ไ้”
“ุะเพี้ยนไปแล้วเหรอ?” อารถามเ่นวอย่าริั “ัวุยัะเอาัวไม่รอเลย”
“็มีุอยู่แล้ว ันไม่ลัวอะไรทั้นั้น” เ่นวอบออมาเสียริัเ่นัน ทำเอาอารอึ้ไปเลย อาธรมอไปที่เ่นว่อนะพยัหน้า
“ไปันเถอะรับ” อาธรบอ “ทาเรา็มีอาวุธปืน ไม่ถึั้นแย่หรอ”
“แ่นั่นมันเป็นนร้ายหรือเปล่า็ไม่รู้นะ!” ธนพรร้อึ้นมา “เราอาะโน่า็ไ้”
“ั้นทุน็รอรนี้่อน็ไ้” อาธรเลยัสินใบอออมา “เี๋ยวผมะออไปูเอ”
ธนพรรีบร้อห้าม “ไม่นะ!” เธอล่าวเสียันัวเธอเอยัใ แ่เธอ็พู่อ “ันไป้วย”
“นั่นสิ ัน็ไป้วย” เ่นวว่าอย่าล้าหา “เราไม่ยอมใหุ้ธรไปผภัยนเียวหรอ”
อารถอนหายใออมา เาไม่ไ้อยาไปเลย แ่เ่นวรั้นะไปให้ไ้ เาเลยพูึ้นมาในที่สุ “ไปันทั้หมนี่แหละ” เาบอ “เราทิ้ันไม่ไ้หรอ”
เ่นวหันมาหาอารอย่าีใ เธอิอยู่แล้วว่าเา้อพูแบบนี้ออมา เ่นวึรีบ้าวเินออไป ามอาธรและเปิประูเ้าไป
ฝ่ายพววันวิสาที่นั่อยู่ในห้อ่า็พาันร้อนใแล้ว พวเาไ้ยินเสียปืนัึ้นมาาที่ไล ทุนเป็นห่วปอภพับนภัทร ในที่สุ สรา็ทนไม่ไหว เธอลุึ้นมาและะเินออประูไป
“เี๋ยว! ุะไปไหน?” พน์ถามึ้น สราหันมาหาเา
“ันะออไปามหาุภัทรับุภพ” สราว่าออมา
“ะบ้าเหรอ? เี๋ยว็หลทาันพอีหรอ” พน์ล่าวอย่าไม่เห็น้วย แล้วเา็ลุึ้น “เี๋ยวผมไป้วย”
สราออะแปลใ พน์ไม่อบเธอไม่ใ่หรือ? ทำไมอนนี้ถึิะไปับเธอล่ะ?
“น้อพน์ับน้อาออไป่วยพวเา็ไ้” วรรวลีระับปืนพในมืออัวเอ “เี๋ยวพี่ะูแลทุนเอ ไม่้อห่วหรอ ไปามทั้สอนนั้นมาะ”
“อบุมา่ะ” สราว่าแล้ว็เปิประูออไป พน์็ามออไป้วย แ่แพรวาลับร้อึ้น ่อนที่เาะออไป
“ถ้าน้อพน์เป็นอะไรไป แล้วพี่ะทำยัไ?” แพรวาร้อ พน์ถึับหยุเิน เาหันลับมาหาแพรวา ่อนะส่ยิ้มให้เธอ
“ผมไม่เป็นไร่ายๆ หรอ” พน์รู้สึีที่แพรวาเป็นห่วเา “เี๋ยวผมับุาลับมา”
ีริมอพน์อย่าหมั่นไส้ ว่าแล้ว พน์ับสรา็ออไปาห้อทันที วรรวลีหันไปบอทุนที่ยัเหลือในห้อนั้น
“ไม่เป็นไร เี๋ยวันูแลเอ เื่อใันเถอะ” เธอบอออมา ีริ็พยัหน้า เาเื่อใว่าเธอสามารถปป้อพวเาไ้ริๆ อย่าแน่นอน
ฝ่ายสราับพน์็ถือปืนไปยั้นออเสียปืน แ่พอพวเามา็ไม่เอใรเลย ทว่าสรายัไม่ยอมแพ้ เธอยัะออามหาปอภพับนภัทรอยู่
“นี่ เี๋ยว็หลทาันหรอ” พน์พูึ้นมาอย่าเป็นห่ว
“ไม่เป็นไร่ะ ันพอะำทาไ้” สราว่าออมา “เราออามหาพวเาเถอะ”
ฝ่ายปอภพับนภัทร็ำลั้นหาเหรียราอยู่ พวเา้นอในห้อนระัระาย แล้วู่ๆ นภัทร็ร้อึ้นมาอย่าเ็บแน ปอภพเห็นันั้นึัสินใว่าให้เาเลิามหาีว่า
“พี่ลับห้อเหอะ” ปอภพว่า “เี๋ยวแผละิเื้อ แล้วมันะยุ่มาไปว่านี้”
นภัทรเอไม่อยาะทำเลยแ่็ทนไม่ไหวแล้ว พวเาเลยเินออไปาห้อ ทันในั้น ประูบานหนึ่็เปิออ พิมพ์พรรับเมธวิน่าเินออมาพอี ปอภพเห็นันั้น็ใ เารีบบอนภัทร
“หนีเร็ว! พี่ภัทร!!”
เมธวินที่ไ้ยินเสียปอภพ็เยหน้าึ้นมา เาเล็ปืนลูโม่ออไปพลาลั่นระสุนทันทีแ่ลับไม่โนทั้สอ พิมพ์พรรทนัฟัน้วยวามเ็บที่า ่อนะามล่าทั้สอหนุ่มออไป เมธวิน็วิ่ามไป้วย
“แย่แล้ว!! ไอ้สอนนั่นมันนั่าัวยเลยนะ!!” ปอภพร้อออมา นภัทร็รู้ีอยู่แล้ว เาวิ่พลาเอามือุมบาแผลัวเอ มันปวุบๆ เหมือนแผละอัเสบ
พน์ับสราไ้ยินเสียปืนลั่นโยฝีมือเมธวิน พวเาึเ้าไปหาทา้นออเสียทันที ็เอนภัทรับปอภพวิ่เ้ามา สราร้อเสียัอย่าีใ
“ุภัทร ุภพ!!”
“รีบหนี่อน!!” ปอภพที่วิ่อย่าเหนื่อยพูออมา “มียัยปีศาับไอ้เบอร์ยี่สิบนั่นะาม่าเรา”
“เบอร์ยี่สิบ?” พน์สสัย แ่เา็ไม่มีเวลามาถามแล้ว นภัทราแผนที่ออ ่อนะเป็นนนำทุนลับไปยัห้อหลบบาน ฝ่ายพิมพ์พรรับเมธวิน พิมพ์พรร็วิ่ไม่ไ้มา เพราะเธอเอ็บาเ็บที่เา นระทั่เธอสะุล้มล เมธวินที่เห็นันั้น็รีบวิ่นำหน้าเธอไป่อน โยไม่่วยเหลือเธอเลย พิมพ์พรรัฟันอย่าโมโหัวเอที่อ่อนแอนานี้ ่อนะรีบลุึ้นและวิ่ามเมธวินออไป เมธวินวิ่ามมาและลาสายาับพวนภัทรไปแล้ว เาหัน้ายหันวา ่อนะเปิประูเ้าไปอีห้อหนึ่ แ่็ไม่เอใร
“ปัโธ่เว้ย! อีนิเียวเท่านั้น!!” เมธวินล่าวออมาอย่าเสียาย ่อนะเ็บปืนลูโม่ที่เหลือระสุนไม่ี่นัเอาไว้ พิมพ์พรรเินามเามา และถามว่าลาสายาไปแล้วหรือ?
“็ใ่สิวะ!” เมธวินหันมาอบโ้อย่าอารม์ร้าย พิมพ์พรรไ้ยินันั้น เธอ็สบถออมาอย่าเสียายเหมือนัน
ความคิดเห็น