คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : เป็นห่วง (รีไรท์)
อนที่ 40 – เป็นห่ว
ทุนที่ไม่เล่นเมยัพัอยู่ในห้อแอร์นั้นอย่าไม่มีอะไรทำ ทุน่านั่เียบันหม ไม่มีใรพูาอะไรเลย ปอภพออะเบื่อๆ ะที่นั่รอเวลาให้ผ่านพ้นไป เาหันไปเห็นนภัทร ็เลยถามเาึ้น
“พี่ภัทร เป็นไบ้า?”
“็...” นภัทรหันมาอบ “็ีึ้นบ้าแล้ว”
ปอภพไ้ยินอย่านั้น็พอโล่ใ ืนผู้นำอพวเาประสาทเสียไปเสีย่อน พวเาะลำบา ทุน่าหวัพึ่พานภัทรทั้นั้น
วรรวลีอยาะถามเรื่อเหรียราที่ใ้เปิประูบานนั้น เธอ็ยัไม่ไ้เห็น้วยาัวเอหรอว่าเหรียรารูปร่าเป็นอย่าไร? เธอเลยถามปอภพึ้นมา “น้อภพ เหรียราที่บอว่าเอแล้วอันหนึ่น่ะ” เธอถาม “หน้าามันเป็นยัไเหรอ?”
“เป็นแบบนี้พี่วรร” เาหยิบเหรียราสีทอให้ วรรวลีรับไปู มันมี้อวามสลัไว้ว่า ‘แอสโมเียสแห่ราะ’ เธอมอมันและพลิเหรียไปมา
“นี่เหรอ ุแเปิประู?” วรรวลีถาม ปอภพพยัหน้า
“แ่็มีอีั้หอัน้อหาให้เอ” เาถอนหายใ “แ่มันอยู่ที่ไหน็ไม่รู้?”
วรรวลีึืนเหรียราให้เา และ็ลุึ้น แล้ว็เริ่ม้นหาอามู้ามโ๊ะ ปอภพเห็นเธอทำแบบนั้น็สสัย
“พี่วรรทำอะไรน่ะ?”
“็หาเหรียราน่ะสิ” เธอบอ “อาะอยู่ในห้อนี้็ไ้”
นภัทรที่เห็นเธอทำแบบนั้น เา็ัสินใลุึ้นใหม่ เายืนึ้นและลับมาเป็นนเิมแล้ว ่อนะล่าวับทุน “ใ่ เรา้อหาทาออไปาที่นี่ให้ไ้” เาถอนหายใออมา “เราไม่ยอมแพ้หรอ”
ปอภพหันไปมอนภัทร่อนะยิ้มออมา นภัทรนเิมลับมาแล้ว ีริเอ็มอไปทานภัทร แล้ว็หันสายาไปมอลพื้น
“มันหาไม่เอหรอ่ะ” แพรวาที่หมหวัไปแล้วว่าึ้นมา แ่นภัทรส่ายหน้า
“ถ้าเราพยายามะหน่อย ้อหาเอแน่” นภัทรบอ เาว่าอย่ามั่นใ แ่สราลับส่ายหน้าออมา
“นอาะ้อหาแล้ว” เธอพู “ยั้อระวัารอี้วย”
นภัทรไม่ไ้พูอะไรออมา เารู้ีว่า้านอห้อนั้นอันราย เหมือนเป็นลามที่ะถูัเมื่อไหร่็ไ้ แ่เาไม่มีทาเลือแล้ว เา้อหาเหรียราให้เอเท่านั้น
“ั้นเี๋ยวผมะไปหาละัน” นภัทรบอออมา “ุิ น้อภพ น้อพน์ อยู่ในห้อนี้ไป่อนแล้วัน”
“พี่ ผมไป้วย” ปอภพอาสาัว “ให่พี่ิ พี่พน์พัผ่อนที่นี่แหละ พวเาบาเ็บ”
“น้อภพ็บาเ็บเหมือนันนะ” ีริบอึ้นมา “ะไหวเหรอ?”
“ไหวสิรับ” ปอภพพูออมา “นะ พี่ภัทร อไป้วยนเถอะ พี่เยบอแล้วไว่าไปไหนให้ไปันสอน”
นภัทร็ำสิ่ที่เาพูไ้ เาเลยพยัหน้าอนุา ให้ปอภพามมา้วยไ้ ปอภพเลยถือปืนแล้วเลื่อนโ๊ะที่ั้นประูเอาไว้ ่อนที่ทั้สอหนุ่มะออไปาห้อ
“พี่ิน่าะห้ามพี่ภัทรับพี่ภพ” วันวิสาหันมา่อว่าีริ ฝ่ายีริ็อบลับไป
“พี่ห้ามไ้ที่ไหน?” เาอบ “สอนนั้น ถ้าเามีเป้าหมาย อะไร็ัพวเาไม่ไ้”
นภัทรถือแผนที่ที่ยืมมาาวันวิสามา้วย เามอูำแหน่อัวเอในฤหาสน์แล้วใ้ปาามาร์เอาไว้ว่าอยู่รไหน? ปอภพเปิเ้าไปในห้อห้อหนึ่ ่อนะเริ่มรว้นไปทั้ห้อ แ่็ไม่พบเอเลยเหรียราเลย นภัทรึัวนเาไปอีห้อหนึ่ ทั้สอหนุ่ม่า่วยันามหาเหรียรา แ่็ไม่พบอยู่ี
“อย่ายอมแพ้” นภัทรบอปอภพ ปอภพ็บอลับ
“ผมไม่ิยอมแพ้อีแล้ว” เาบอ “ผม้อลับไปหาแม่ให้ไ้”
“อืม ี” นภัทรื่นมเา ่อนะ้นสำรวห้อ่อไป ปอภพ็่วย้วย เาเปิูามู้ สถานที่ที่น่าสสัยว่าเหรียะหลบ่อนอยู่ แ่็ไม่พบอยู่ี
ฝ่ายอาธรับธนพร็เินเียู่ันมาามทาในฤหาสน์ ทั้สอหลทาันอย่าสมบูร์แบบ ไม่รู้ว่าะมุ่หน้าไปทาไหน? ไ้แ่เินหน้าไปเท่านั้นอย่าไร้วามหมาย นธนพรเริ่มเหนื่อยึบอให้เาหยุพั
“พัสั่อนเถอะ ุธร ันเหนื่อย” ธนพรบอออมาพลาทรุัวลบนพื้นพรมทันที อาธร็เ้ามานั่้วย
“เมื่อี้มีประาศนายอีนแล้ว” อาธรบอออมา “ื่ออะไรนะ? พศลหรือเปล่า?”
“อืม” ธนพรพยัหน้า เธอพอะำไ้ “ยัมีนเล่นเมอีมามาย นี่ายไปหลายนแล้วนะ ันลัวั”
“ไม่้อห่วน่า มีผมทั้น แล้ว็อาวุธนี่” อาธรบออย่าอมภูมิ ธนพรหันไปมอเา แล้ว็หัวเราะออมา
“มีอะไรลหรือรับ?” อาธรถามอย่าุน ธนพรเลยหยุหัวเราะ ่อนะบอ
“อาวุธอุน่ะ ใ้ไม่ไ้ผลหรอ” ธนพรพู “แ่ันไม่ไู้หมิ่นุนะ ันแ่บอว่ามันสู้ับปืนไม่ไ้หรอ”
“แ่ถ้าเป็นมี็พอสู้ไ้ใ่ไหมล่ะ?” อาธรถามลับ พลาถือไม้ที่ผูเือับมีเอาไว้ “รับรอ มันมีประโยน์แน่”
แ่ธนพรไม่ิแบบนั้น เธอเอ็มีปืนในมือ แ่็ไม่ล้ายิใร ฝ่ายอาธร็เหมือนัน เาไม่เยทำร้ายใรมา่อน เาไม่มั่นใว่าถ้าเอารนอื่น เาะล้าแทออไปหรือเปล่า? เาถอนหายใออมา ่อนะถามำถามธนพร
“ุยัะิเล่นเมอีเหรอ?” อาธรถามธนพร ทำเอาเธอถึับหันวับมามอเา
“ถ้าุะหว่านล้อมันให้เลิ อบอเลยว่าไม่ไ้ผลหรอ” ธนพรพู “ยัไ ัน็้อนะ!”
“ทั้ๆ ที่ไม่ล้า่านแบบนี้ เนี่ยเหรอะนะ?” อาธรว่าับเธอ “ผมไม่ไู้ถูุนะ แ่ผมมอวามเป็นริ ุไม่ล้า่านแบบนี้ ุไม่มีวันนะหรอ และะถูนอื่น่า้วย”
“แหม ให้ำลัใันหน่อย็ไม่ไ้” ธนพรพูออมาอย่าอนๆ อาธรึบอ
“ผมถึบอใหุ้เลิเล่นเมไ” เาบอ “มันไมุ่้มหรอ ที่มือเราะเปื้อนเลือนอื่นเพื่อให้ไ้เินราวัลมา”
ธนพรส่ายหน้า เธอปล่อยทุอย่าออมาาปา “ุไม่รู้หรอว่าภาวะสิ้นหวัมันเป็นยัไ? ุยัโีที่มีานทำ แ่านอันะไม่มีแล้ว! ันำลัะล้มละลาย ุไม่เ้าใหรอว่าสถานาร์แบบนั้นมันเป็นยัไ?”
ธนพรหายใหอบเพราะพูประโยออมายาวและเสียั อาธรเอ็เห็นใธนพรเหมือนัน ถ้าเาเป็นเหมือนธนพร เาะยอมเล่นเมหรือเปล่านะ? เาออะสสัยัวเอ
“ยัไัน็ะเล่น่อไป” เธออบพร้อมับยปืนึ้นมา แ่มืออเธอ็สั่นเทา ธนพรส่ายหน้า บอรๆ เธอไม่ล้าปลิีวิใร มันโหร้ายที่ะทำแบบนั้น
“เอาเถอะ” อาธรถอนหายใออมา “ุหายเหนื่อยหรือยั? ะไ้เินไป่อ”
“่ะ” ธนพรเลยลุึ้นยืน แ่็บอับอาธรว่า “แ่เราะเินไปถึไหนัน? เราไม่มีเป้าหมายเลยนะ”
“็...”
อาธระพูบาอย่าออมา แ่ประู้านหน้า็เปิออ มีายเ้าั้นสูวัยนหนึ่เินออมาพร้อมับมีในมือ อาธรลุึ้นทันที และบอให้ธนพรหลบอยู่้านหลัเา ส่วนเา็ยื่นอาวุธที่เาประิษ์เอึ้นมา
“ุ!” อาธรถามอีฝ่าย “ุเล่นเมหรือเปล่า?”
ฝ่ายายที่น่าอายุน่าะเลยหสิบปีไปแล้วหันมามอทั้สอน่อนะล่าวึ้น “ถ้าไม่เล่น ันไม่มาที่นี่หรอ”
อาธรไ้ยินแบบนั้น เา็ถืออาวุธอเาเอาไว้ ธนพรเินออมาา้านหลัอเา พร้อมับเล็ปืนึ้น ่อนะพยายามพู่มู่ “หยุแ่นั้นแหละ ทานี้มีปืนนะ ิีๆ เสีย่อน”
ฝ่ายายสูวัยที่มีผมสีอเลาัฟันอย่าโมโห อาธรยื่นปลายไม้ที่ิับ้ามมีออไป ฝ่ายายสูวัยนนั้น็ถามพวเาลับ
“แล้วพวแเล่นเม้วยหรือเปล่า?”
ธนพรสะุ้ใ เธอไม่ล้าอบออไป อาธรึอบแทน “ไม่ พวเราไม่เล่น ถ้าิะทำอะไรพวเราละ็ ุถูแทายแน่!”
ถึะพูแบบนั้น แ่อาธร็ไม่ล้าทำร้ายใรริๆ หรอ ายสูวัยนนั้นถอนหายใออมา เาเห็นปืนในมืออธนพร ็ัสินใไม่่อสู้้วย เาวามีล
ฝ่ายอาธร พอเห็นเาวาอาวุธล เา็ไถ่ถามื่อแ่อายสูวัยนนั้น “ุื่ออะไร? เหมือนผมเยเห็นหน้าุมา่อนนะ”
“พศ์ยศ” เาอบออมา “สมาิหมายเลสิบเ็”
“ผมื่ออาธร” อาธรแนะนำัวออมา เมื่อเห็นว่าอีฝ่ายไม่น่าะทำร้ายพวเาแล้ว แ่็ยัไม่ไว้ใร้อยเปอร์เ็น์ ทั้สอพวยัยืนห่าันอยู่พอสมวร ่อนที่อาธระแนะนำให้ายสูวัยรู้ัธนพร
“เฮ้อ โไม่เ้า้าันเลย” พศ์ยศบอออมา “หาอาวุธปืนไม่เอเลย เอแ่มี ไหนเ้าอเมบอว่ามีปืนเ็บไว้มามายในฤหาสน์นี้ไ”
“ุเล่นเมทั้ๆ ทีุ่็แ่...อโทษที อายุสูวัยนานี้ แบบนี้เหรอ?” อาธรถาม พศ์ยศเลยไ้แ่ยัไหล่
“็ะทำไไ้” เาบอออมา “ันเป็นยามเฝ้าหอพัหอหนึ่ แล้วัน็ำลัะโนไล่ออ ันไม่มีเินเลย ันเลย้อยอมมาเล่นเมนี้”
แ่ละน่า็มีปัหาแ่าัน แ่เหมือนันือเรื่อเิน พศ์ยศถอนหายใออมา ่อนะเินลับออไปทาเิม
“เฮ้! ุะไปไหน?” อาธรถามึ้น
“็ะหนีน่ะสิ ็พวุมีปืนนี่” พศ์ยศบอออมา “มีะสู้ปืนไ้ยัไ?”
“นี่ ุเลิเล่นเมเถอะ” อาธรพยายามหว่านล้อม แ่อีฝ่ายสวนลับมาทันทีที่เาพูบ
“ะให้ันเลิไ้ไ? ันอุส่าห์มาที่นี่แล้วเพื่อะเล่นเม” พศ์ยศหันมาบอ แ่อาธรเิเป็นห่วเาึ้นมา เพราะเาแ่มาแล้ว
“แุ่อายุมาแล้วนะ” อาธรหลีเลี่ยที่ะใ้ำว่า ‘แ่’ เาบอออมาอี “ุไม่มีทานะนอื่นๆ ไ้หรอ”
“อโทษนะที่อายุมา” พศ์ยศหันมาประใส่ อาธรเลยรีบบอออไป
“ผมไม่ไ้ว่าประุ” เาบอ “แุ่มีอาวุธแ่มี แถมยัอายุเยอะอี ผมลัวว่าุะถู่าเสีย่อนน่ะสิ”
“แล้วุะมาเป็นห่วผมทำไม?” พศ์ยศถามอย่าไม่เ้าใ “เราเป็นาิันเมื่อไหร่ัน? หา?”
อาธรพูออมา “ผม็ไม่รู้หรอว่าทำไม้อห่ว?” เาบอามริ “็ถูทีุ่ไม่ใ่าิผม แ่ผมเป็นห่วุริๆ ุ้อโนนอื่น่าายแน่”
“นี่ ไม่้อมาทำนายอนาผมเลยนะ” พศ์ยศล่าว “ุล้าียัไมาูถูผมน่ะ หา? ผม็ใ้อาวุธเป็นเหมือนันนะ ถึะเห็นแบบนี้็เถอะ”
แล้วพศ์ยศ็ไม่อยู่ฟัอาธรอีแล้ว เาปิประูัปั! ่อนะเินออไปทาอื่น อาธรหันหน้ามามอหน้าธนพร ่อนะถอนหายใ
“ผมเป็นนัพูที่ไม่่อยเ่”
“เปล่าหรอ” ธนพรว่า “อีฝ่าย...ัวัน้วยึันเอ่าหา ุพูีแล้ว”
“ถ้าพูีแล้วริ” อาธรพู “ผม็้อทำใหุ้เลิเล่นเมไ้้วยสิ นี่ทำไม่ไ้ ็แสว่ายัพูไม่เ่”
ธนพรไ้ฟั็อึ้ไปเลย เธอถอนหายใเฮือ ่อนะัสินใถามอาธรอย่าริั
“ทำไมุ้อมาห่วัน้วย? ุไม่ลัวถูัน่าเหรอ? ทำไมุถึอยาให้ันเลิเล่นเมนั?” เธอถามยาว อาธรเลยอบออมา
“็เพราะห่วน่ะสิ!” เาว่าออมาามริ ทำเอาธนพรอึ้ไปอีรั้ “ผมไม่อยาใหุ้มือเปื้อนเลือเพราะเิน ไม่อยาใหุ้มีราบาปไปั่วีวิ และที่สำั ไม่อยาใหุ้าย้วย”
ธนพรถึับใับวามิอายผิวแทนนนี้ แ่เธอ็บอ “แ่ยัไเรา็้อ่าันนายทั้หม ถึะออไปาที่นี่ไ้” เธอว่า “ถ้าไม่ทำอย่านั้น็ออไปไม่ไ้”
“ผม...” อาธรถอนหายใอีรั้่อนะสารภาพออมา “ผมิแล้วล่ะว่ายัไ็ไม่รอ”
ธนพรไ้ฟั็ใ เธอถาม “ทำไมพูอะไรแบบนั้น?”
“ผมไม่เล่นเม เพราะั้น ผมไม่รอหรอ ผม้อถูนอื่น่าแน่ ผมเรียมใเอาไว้แล้ว” อาธรเอ่ยออมา “แ่ผมะปป้อุเอ ่อนที่ผมะาย”
ธนพรไม่เ้าใว่าทำไมายหนุ่มนนี้ถึ้อ่วยเหลือเธอนานี้้วย? าิ็ไม่ใ่ เพื่อน็ไม่ใ่ “ทำไม้อ่วยเหลือัน้วย เราไม่ไ้เป็นอะไรันนะ? แ่นแปลหน้าเท่านั้น”
อาธรหันมายิ้มให้เธอ “นแปลหน้าที่ไหน? เราเป็นเพื่อนันมาั้แ่เมื่อี้แล้ว”
ธนพรมอใบหน้าเา แล้วู่ๆ เธอ็รู้สึเินอายึ้นมาอย่าไม่ทราบสาเหุ หน้าเธอลายเป็นสีแ แ่โีที่อนนั้นทาเิน่อน้ามื อาธรึมอไม่เห็นว่าเธอหน้าเปลี่ยนสี
“ุอายุเท่าไหร่แล้ว?” ธนพรู่ๆ ็ถามึ้น
“สามสิบสี่รับ” อาธรอบ “ถามทำไมเหรอ?”
“เออ ันเป็นพีุ่น่ะสิ” ธนพรว่า “ันอายุสี่สิบแล้ว ห่าันั้หปี”
“โห สี่สิบแล้ว” อาธรถามึ้น “แล้วุมีสามีหรือยั?”
ธนพรส่ายหน้า “ันทำแ่าน ไม่มีเวลาหาสามีหรอ”
อาธรเลยเ้าใว่าเธอยัโสอยู่ ส่วนเามีรอบรัวแล้ว เาเลยเอ่ยถามออมา “ทำไมุไม่มีสามีล่ะ? ไม่อบใรบ้าเหรอ?”
“็พอมีบ้า” ธนพรยอมรับ “แ่ัน็ผิหวัมาลอ ันโไม่ีทั้เรื่อาน เรื่อวามรั แล้ว็เรื่ออื่นๆ ไม่น่าเิมาเล้ย”
อาธร่อยๆ เอามือบบ่าเธอ ธนพรเห็นันั้นึปัมือเาออไป “ุทำอะไรน่ะ?” เธอถาม
“อย่าพูว่าไม่น่าเิมาเลยเถอะ” อาธรบอ “เิเป็นมนุษย์น่ะ ีที่สุแล้ว รู้ไหม? เราไม่เหมือนสัว์นิอื่นที่แยวามีวามั่วไม่ออ”
“ถ้าุมาเป็นัน ุะบอเหมือนันับัน” ธนพรว่าออมา “ุไม่เ้าใีวิันหรอ ว่ามันยุ่ยานาไหน?”
“ใ่ ผมไม่เ้าใ” อาธรยอมรับ “แ่ผมอยาะให้ำลัใุ เลิเล่นเมนี้เสียเถอะ ่านมันไม่ีหรอ มัน้อมีทาอออื่นที่ีว่านี้น่า”
ธนพรถอนหายใ อธิบายไปเท่าไหร่ ายผิวแทนนนี้็ไม่ฟัเธอเสียทีว่าเธอลำบานาไหน? ถ้าเาไม่มาเป็นเธอ เาะไม่มีวันรู้เลย
“เอาเถอะ” ธนพรล่าวอย่าปล “ันอาะถู่า็ไ้ ในเมื่อันไม่ล้า่านนานี้”
“ไม่หรอ ผมไม่ยอมใหุ้ถู่าแน่” อาธรพูอย่ามั่นใ “ผมะูแลุเอ ุพร รับรอ ไม่มีใรล้ามาทำร้ายุแน่”
ธนพรเลยยิุ่นเ้าไปให่ว่าายนนี้ะเสนอัวมา่วยเธอทำไม? แ่เธอ็รู้สึอบุเาในใ เธอรู้สึผิึ้นมาเรื่อที่เธอเล่นเม และอาะ้อสัหารเาล็ไ้
“ันไม่ทำอะไรุหรอ” ธนพรล่าวออมาในที่สุ “ันะ....ปล่อยให้นอื่น่าุ...ไม่สิ”
“ผมเ้าใ” อาธรว่า “แุ่น่าะหาทาเลืออื่นที่มันีว่านี้นะ”
ธนพรมอหน้าเา ่อนะเินนำเาออไป อาธรเินามไป้วยพร้อมับอาวุธที่เาทำึ้นเอ ่อนที่ทั้สอะเปิประูออไปอีห้อหนึ่
ทา้านปอภพับนภัทรที่ำลั้นหาออยู่ เป็นห้อที่หแล้วที่พวเา้น แ่็ไม่มีวี่แววว่าะเอเหรียราเลย ปอภพยมือึ้นปาเหื่อบนหน้าผา แ่เา็ไม่ยอมแพ้ นภัทร็้วย
“เฮ้อ ห้อนี้็ไม่มี” นภัทรเอ่ยออมา เหนื่อยทั้ายทั้ใ “เราไปห้ออื่นัน่อเถอะ”
“รับ” ปอภพรับำพร้อมับพยัหน้า ่อนะเินไปหาห้ออื่น่อไป พวเาัารสำรวห้อที่เ็นรบหมแล้ว แ่็ไม่เอ
“บ้าะมั มันไปอยูุ่ไหนวะ?” ปอภพเอ่ยออมาอย่าหุหิ นภัทรเลยถามว่าโรธเาหรือ?
“เปล่า ไม่ไ้โรธพี่หรอ” ปอภพเอ่ย “แ่ผมหุหิที่หาไม่เอเสียที”
“น่า อย่ายอมแพ้” นภัทรบอ “มัน้อหาเอเ้าสัห้อหนึ่แหละ นะ”
นภัทรให้ำลัใปอภพ เา็เลยมีแรที่ะ้นหา่อ เาเ้าไป้นในห้อที่แปแล้ว ้นามสถานที่่าๆ ในะที่ พวเาำลั้นหาอยู่นั้น ทาฝ่ายพวีริที่หลบบานอยู่ในห้อแอร์ แพรวา็บอออมา
“ันเริ่มะปวปัสสาวะแล้วล่ะ” เธอพูออมา ทำเอาพน์หันมามอ ีริเอ็หันมามอเธอ้วย
“ั้น็ออไปหาห้อน้ำัน” พน์บอ พร้อมับยืนึ้นพร้อมับถือปืนพไป้วย “ไปันเถอะ พี่”
“เี๋ยว” ีริเรียทั้สอนเอาไว้ “เราไม่มีแผนที่นะ ถ้าเินหลไปะทำยัไ?”
“ผมไม่หลหรอ” พน์อบีริเสียเย็นา ่อนะเปิประูพาแพรวาออไป ีริมอพน์อย่าไม่พอใ นวันวิสาเริ่มสัเเห็นอะไรบาอย่าเี่ยวับีริและพน์ับแพรวา แ่เธอ็ไม่ไ้พูอะไรออมา
พน์รีบออามหาห้อน้ำให้แพรวา เาเปิประูบานหนึ่เ้าไป็เอพอี “พี่แพร เอแล้ว เอห้อน้ำแล้ว”
“โอย โี” แพรวารีบเ้าไปทำธุระทันที ท่าทาเธอะปวมา เธอใ้เวลาประมาสอนาทีะทำธุระ ่อนะัโรล พน์ไ้ยินเสีย เา็ถือปืนเอาไว้ แพรวาเปิประูออมา
“เราลับ...”
ปั!!
พน์ับแพรวาถึับสะุ้ใทันทีเมื่อไ้ยินเสียปืนลั่นัึ้น พน์รีบหันวับลับไปมอ ็เอายไว้หนวนหนึ่ เป็นนเียวับที่ล่าปอภพ เาถือปืนพในมือ ่อนะลั่นไอีรอบ พน์รีบทันที เารีบแบแพรวาที่เท้าเ็บ ่อนะหนีออไปารนั้นทันที
“น้อพน์!” แพรวาร้อ พน์เลยบอให้เธอเียบๆ ะที่เาำลัถูไล่ล่า ายไว้หนวนนั้นวิ่ามมาิๆ พน์ใ้แรทั้หมในร่าายออแรวิ่ ลับไปยัห้อบานอัวเอ
ความคิดเห็น