คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : ผู้รอดชีวิต (รีไรท์)
อนที่ 29 – ผู้รอีวิ
อนนั้นเป็นเวลาประมาีหนึ่ ในะที่ทุนำลันอนหลับพัผ่อนันอยู่ในห้อนั้น ปอภพึ่นอนไม่หลับ เา็รู้สึปวปัสสาวะึ้นมา เาิว่าะทน่อไป แ่็ทนไม่ไหวแล้ว เาเลยัสินใเินออไปเลื่อนั้นวาอที่ั้นประูอยู่ เพื่อะออไป้านอ เาัสินใไม่วนเอาแผนที่มาาวันวิสา และปล่อยให้เธอนอน่อไป เพราะเาพอะำทาไ้ เาออาห้อ และเมียมอหาห้อน้ำ พอเปิประูบานหนึ่เ้าไป็เอห้อน้ำพอี เายิ้มอย่าีใ ่อนะเ้าไปทำธุระส่วนัว
หลัาทำิเสร็เรียบร้อย เา็ออมานอห้อ แล้ว็้อใเมื่อเอผู้หินหนึ่เ้าพอี เป็นนที่เาไม่เยรู้ัมา่อน เธอมอเห็นเา ในมือเธอถือปืนลูโม่อยู่ แ่พอเธอเห็นเาแล้วเธอ็รีบวิ่หนีไปทันที ปอภพะบอว่าเาไม่ไ้เล่นเมแ่็สายไปแล้ว เธอหนีหายไปแล้ว
“เฮ้อ” เาถอนหายใอย่าเหนื่อยหน่าย ่อนะเินลับไปยัห้อพัอัวเอ เมื่อเ้ามาถึ็พบว่านภัทรื่นแล้ว และมอเาเปิประูเ้ามา
“น้อภพไปไหนมาน่ะ?” นภัทร่อว่าเา “ออไปนเียวมันเสี่ยนะ”
“ือผมปวห้อน้ำและไม่อยารบวนใรรับ” เาอบนภัทรออไป “็เลย...ไม่ไ้บอ”
“ทีหลัอย่าทำแบบนี้นะ เรา้อออไปเป็นู่ เผื่อเอเหุาร์อะไระไ้่วยเหลือันทัน” นภัทรว่าัเือนออมา ปอภพล่าวอโทษ แล้ว็นึึ้นไ้ถึผู้หินนั้น เาเลยเล่าให้นภัทรฟั
“หา? เอผู้หิ” นภัทรลุึ้นยืนทันที “เป็นพวไม่เล่นเมเหรอ?”
“น่าะอย่านั้นนะรับ เพราะเธอวิ่หนีไปเลย ทั้ๆ ที่มีปืน” ปอภพเล่าให้ฟั นภัทรเลยัสินใเี๋ยวนั้น เาลุออาที่นอนอัวเอแล้ว็ะเินออประูไปทันที
“พี่ภัทระไปไหน?” ปอภพถาม
“็ไป่วยเหลือเธอน่ะสิ” นภัทรหันมา “เรา้อรวมลุ่มพวที่ไม่เล่นเมเอาไว้”
“เี๋ยว ผมไป้วย” ปอภพอาสาึ้นมา “ผมำหน้า ำเสื้อผ้าเธอไ้ ให้ผมไป้วยเถอะ”
นภัทรมอเห็นวามั้ใริในแววาอปอภพ เาเลยอนุา แ่็บอเอาไว้่อน “ถ้าพี่ไม่สั่อะไร ห้ามทำเินำสั่เ็า เ้าใไหม?”
“รับ” ปอภพรับำ แล้ว็ถือปืนพออไป้วย นภัทร็ถือปืนออไป้วย ทั้นภัทรและเาออเินไปามทาที่เอผู้หินนั้นวิ่หนีไป
ฝ่ายหิสาวนนั้น เธอ็วิ่มาถึุหนึ่ ่อนะหายใเ้าอออย่าลึๆ เพราะเหนื่อยที่วิ่มามา เธอเอามือเ็เหื่อที่หน้าผา หลายั่วโมมาแล้วที่เธอวิ่วนไปในฤหาสน์แห่นี้ และ็ปะทะับพวารมาแล้ว แ่โยัีที่เธอหนีรอออมาไ้
แ่ทันในั้น ประู้าน้าเธอ็เปิผาออ เธอหวีร้อเสียัอย่าใ นภัทรและปอภพเินเ้ามาในห้อนั้น พอปอภพเห็นเธอเ้า เธอ็ยปืนเล็ึ้นทันที ปอภพรีบบอให้เธอลปืนล
“อย่ายิ! พวผมไม่ใ่พวเล่นเมนะ!” ปอภพร้อลั่น แ่ฝ่ายหิสาวถือปืนมือไม้สั่น เธอไม่ไว้ใพวเา
“โห! แล้วปืนในมือนั่นมันอะไรัน?” เธอถามออมา นภัทรมอปืนในมืออัวเอ ่อนะหันไปบอปอภพให้เ็บปืนเสีย เาเอ็เ็บ้วย แล้วทำท่ายมือยอมแพ้
“เห็นไหม? ุ ผมไม่มีอาวุธแล้ว” นภัทรบอออมา แ่หิสาวนนั้นยัไม่เื่อใพวเาร้อยเปอร์เ็น์ เธอยัเล็ปืนมาทาพวเาอยู่
“ุเอาปืนลเถอะ เราพูริ เราไม่ใ่พวเล่นเม” ปอภพพยายามหว่านล้อม และเา็สสัยึ้นมาอย่าหนึ่ “หรือุเล่นเม?”
“ัน...” หิสาวนนั้นเหมือนอยาะพูอะไรบาอย่า แ่็ิอยู่ในปา เธอยัเล็ปืนใส่พวเา นิ่ไปพัหนึ่่อนะบอ “ใ่ ันเล่นเม”
“ุยัไม่ไ้ลมือสัหารใรสินะ” นภัทรูออ เพราะท่าทาเธอหวาลัวแบบนี้ เธอ้อยัไม่ลมือ่าใรแน่ ึ่็เป็นวามริที่เธอยัไม่ไ้่าใร นภัทระ้าวเ้ามาหา แ่เธอู่เอาไว้
“อย่าเ้ามานะ!!” หิสาวนนั้นพยายามพูให้เสียัเพื่อ่มู่นภัทร “ถ้าเ้ามาอี้าวเียว ันยิแน่ๆ”
“เฮ้ย พี่ภัทร ลับห้อเถอะ” ปอภพรู้สึผิไปแล้วที่ไปบอนภัทรเรื่ออเธอ “เธอเป็นพวเล่นเม เี๋ยวะโน่าเอาเปล่าๆ”
“รอ่อน น้อภพ” นภัทรยืนนิ่ๆ ่อนะบอแ่หิสาวนนั้น “เอาสิ ถ้าุอยายิผม ยิเลย ผมะยืนอยู่รนี้แหละ”
“พี่ภัทร!!” ปอภพร้อึ้นมา “ทำอะไรแบบนั้น? เี๋ยว็โน่าหรอ”
แ่นภัทรมั่นใอย่าหนึ่ว่าเธอไม่ล้า่านแน่ เาเลยท้าทายให้เธอยิ หิสาวเล็ปืนไปทานภัทร เธอเอานิ้วสอเ้าไปืน แ่ยัไม่ลไป ฝ่ายนภัทร็ยืนนิ่ๆ โยไม่ทำอะไร ปอภพเป็นห่วเา เลยรีบเินออมาั้นระหว่านภัทรับหิสาว
“น้อภพออไป!!” นภัทรว่าเสียั แ่ปอภพเอาัวบันภัทรไว้
“ผมไม่ยอมให้ใร่าพี่หรอ” เาพูเน้นริั “ถ้าพี่ายไป ใระ่วยเหลือทุน?”
“น้อภพ พี่สั่แล้วไว่าอย่าทำ” นภัทร่อว่าเา “ฟัำสั่หน่อยสิ”
แ่ปอภพ็ไม่ยับเยื้อนัว เายืนเอามือาออ ฝ่ายหิสาวเห็นันั้น เธอ็่อยๆ ลปืนล ่อนะล่าวออมา
“ันไม่ล้า่าใรหรอ” เธอบอ “ถึปาะบอว่าเล่นเม็เถอะ แ่ไม่ล้า่าใรริๆ”
นภัทราเาถูริๆ ้วย เาไม่ไ้้าวเ้ามาหาเธอ ฝ่ายหิสาวถอนหายใเฮือ ปอภพที่เห็นว่าหิสาวเอาปืนลแล้ว เา็เินออาหน้านภัทรไปอยู่้านหลั
“ุื่ออะไร?” นภัทรถาม
“ธนพร” เธอล่าวออมา “เป็นผู้เล่นหมายเลยี่สิบเอ็”
นภัทรึแนะนำัวเอับปอภพให้หิสาวนนั้นรู้ั และบอไป้วยว่าเาทำอาีพำรว ส่วนปอภพเป็นนัศึษามหาวิทยาลัยปีสอ ปอภพที่สสัยึถามเธอึ้นมาว่า “ทำไมุเล่นเมล่ะ? มีปัหาอะไรเรื่อเินเหรอ?”
“มีสิ” หิสาวหรือธนพรล่าวออมา “ันเป็นประธานบริษัทอห้าสรรพสิน้าหนึ่ที่ำลัะล้มละลาย ัน้อารเินไป่วยเหลือโย่วน ถึไ้มาสมัรเล่นเมนี้”
ปอภพเลยเ้าใ แล้ว็ถาม “แุ่บอว่าุ่าใรไม่ไ้ แล้วะไปนะไ้ยัไ?”
“ัน็รอให้ทุน่าันายให้หม่อน” เธอบอออมา “รอนน่าันนไม่เหลือใร แล้วันะเป็นผู้นะเพียนเียว”
“อโทษนะรับ” นภัทรบอ “แ่มีพวไม่เล่นเมอยู่หลายน ยัไเรา็ไม่่าันเอแน่นอน ้ออแสวามเสียใ้วยที่แผนอุใ้ไม่ไ้”
ธนพรไ้ยินอย่านั้น เธอ็ถอนหายใที่แผนารอเธอล่ม ปอภพึแนนภัทรเอาไว้
“เฮ้ย พี่ ไปเหอะ พวเล่นเมไว้ใไม่ไ้ ให้มาอยู่ลุ่มเียวับเราไม่ไ้หรอ” ปอภพบอออมา แ่นภัทรพยายามพูาหว่านล้อมให้เธอเลิเล่นเม แ่เธอลับปิเสธ
“ไม่” เธอปิเสธออมา “พวุิว่าันมีทาเลือมานัเหรอ? ันไม่มีหนทาอื่นแล้ว ันมีแ่้อเล่นเม่านเท่านั้น ถึะเอาเินราวัลไปไ้”
“ผม็ไม่มีทาเลือ แ่ผมยัไม่เล่นเลย” แล้วปอภพ็เล่าเรื่อแม่อเาให้ธนพรฟั เมื่อธนพรไ้ยินันั้น เธอ็ในิหน่อย แ่็ส่ายหน้าออมา
“พวุไม่เ้าใสถานาร์หรอ” ธนพรพู “ว่าเวลาเินะหมไปาัวมันเป็นยัไ? ันไม่มีทาเลือแล้ว ันะ่าน ถึแม้มือะ้อเปื้อนเลือ ัน็้อยอม ถึะเป็นาร็เถอะ”
“แล้วุีใเหรอ? ที่้อมีราบาปไปั่วีวิหา่านเพื่อเอาเิน?” นภัทรถามอีรั้
“ใ่สิ ันรู้ว่าาร่านมันเป็นบาปหนา” ธนพรว่า “แ่บอแล้วไ ันไม่มีทาเลืออีแล้ว เพราะะนั้น มีหนทาเียวือ้อ่า”
“ุออไปะเถอะ” นภัทรู่ๆ ็ล่าวึ้นมา “ออไป แล้วอย่าลับมาให้ผมเห็นหน้าอี ผมะยอมปล่อยุไป ริๆ แล้ว ในานะำรว ผม้อับุนะ แ่ผมะปล่อยุออไป”
ธนพรที่ไ้ยินันั้น เธอ็รีบวิ่หายไปออไปาประูทันที นภัทรถอนหายใอย่าเหนื่อยหน่าย ่อนะหันมาหาปอภพ
“เป็นอย่าที่น้อบอแหละ นเล่นเม เอาเ้ามาเป็นพวเียวันไม่ไ้หรอ” นภัทรล่าว “เราลับห้อันเถอะ”
“รับ” ปอภพพยัหน้า แล้ว็เินลับห้อไป พอมาถึห้อ วันวิสาที่ำลัะออามหานภัทรับปอภพ็เปิประูออมาพอี
“พี่ภพ! พี่ภัทร!” วันวิสาร้อเสียั “ไปไหนมา เป็นห่วแทบาย นี่หนูำลัะออไปามนะเนี่ย”
แล้วนภัทร็เล่าเรื่อธนพรให้วันวิสาฟั อนนั้น ทุนในห้อพาันื่นหมแล้ว วันวิสาเป็นนปลุทุน ฝ่ายีริที่ไ้ยินเรื่อนี้ เา็บอ
“ปาบอว่าะเล่นเม แ่็ไม่ล้า่าใร” ีริส่ายหน้า “แล้วะไปนะไ้ยัไ?”
“นั่นสิ” แพรวาเอ็เห็น้วย “เธอ้อถูนั่านอื่น่าแน่ พี่ภัทร ทำไมไม่วนเธอมาอยู่ับเราล่ะ?”
“็บอแล้วว่าเธอเป็นพวเล่นเม” นภัทรพู “ืนให้เ้ามาอยู่็เหมือนอนที่อนุาให้ไอ้ิิพษ์เ้ามา แล้วเิอะไรึ้น? ำไม่ไ้เหรอ?”
แพรวาเลยบอ “แ่เธอ็ไม่ล้า่าใรนี่ บาทีถ้าพูันีๆ ละ็ เธออาะยอมยเลิารเล่นเม็ไ้”
“ไม่หรอ” นภัทรบอ “เธอบอเอว่าเธอไม่มีทาเลือ แล้วเธอะ่าน ที่พี่ปล่อยเธอไป็ผิอยู่ พี่เป็นำรว ไม่อาปล่อยให้นร้ายไป่าใรไ้ แ่ว่า...” นภัทรถอนหายใเล็น้อย “พี่็ปล่อยเธอไปในที่สุ”
“เธออยาะรอให้พวเรา่าันนหม แล้วเหลือเธอรอนเียวสินะ” ีริว่าึ้นอย่าำๆ “ไม่รู้อะไระแล้วว่าเราไม่มีทา่าันแน่ๆ”
“็นั่นแหละรับ เธออาะัสินใล้า่าพวเรา็ไ้ ถ้าเอาเธอมาเป็นพว” ปอภพว่า “อำนาอเิน่าน่าลัวริๆ เปลี่ยนนธรรมาๆ ให้ลายเป็นารไ้”
“นั่นสิ” พน์เอ็เห็น้วย เาส่ายหน้าออมา “นอนัน่อเถอะ พี่แพร นอื่นๆ ้วย เรา้อเ็บแรเอาไว้”
พอพูเสร็ พน์็เอาศีรษะพิผนัห้อแล้ว็หลับาลทันที แพรวาเห็นันั้น็นอนลบนหมอนนิ่มๆ ะที่นอื่น็เริ่มหาที่นอนัน นภัทรนอนลไปับพื้น้าๆ ีริ ะที่ปอภพเอ็นอนลไป้วย แ่นอนไม่หลับ เาหันไปเห็นวันวิสาลืมาื่นอยู่ ็เลยวนุย
“น้อสาิอะไรอยู่?”
“อ๋อ” วันวิสาเหมือนเพิ่ะรู้สึัว “็ิอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ่ะ”
“แล้วเรื่อ ‘เรื่อยเปื่อย’ นั่นมันืออะไรล่ะ?” ปอภพถามเธอ เธอเียบไปเหมือนไม่อยาพู ปอภพเห็นันั้นึรีบอโทษที่ไปละลาบละล้วเรื่ออเธอ
“ไม่เป็นไรหรอพี่ ิมา” เธอพูับเา “หนูำลัิถึเรื่อแฟนเท่านั้นเอ”
“อ๋อ ิถึแฟนเหรอ?” ปอภพล่าวออมา เาไม่แปลใเท่าไหร่ เพราะวันวิสา็หน้าาสวยี มีแฟน็ไม่ใ่เรื่อแปล
“เปล่า” วันวิสาว่าึ้นมา ทำเอาปอภพุน
“็ไหนบอว่าิเรื่อแฟน?” เาถาม
“แ่หนูลืมเิมำำหนึ่ไป เป็น ‘แฟนเ่า’ ่าหา”
“อ้าว?” ปอภพเลยหันะแ้ามาุยับเธอ แล้ววันวิสา็เริ่มเล่าถึเรื่อนี้ให้ฟั
“หนูบับเามาสอปี” เธอเริ่มเล่า “หนูรัเา หนูทำเพื่อเาทุอย่า นามอบีวิให้ไ้ หนูอัวิีโอ ถ่ายแ่รูปเานเ็มเรื่ออมพิวเอร์ไปหมเลย แ่ำที่เ็บปวมาที่สุสำหรับหนูเลยนะ ืออะไรรู้ไหม? ็ือเาบอว่า เาหมรัในัวหนูแล้ว เาพูับหนูว่า เาอยู่ับหนูแล้วเาไม่มีวามสุเลย”
แล้ววันวิสา็ยมือเ็น้ำา ปอภพเลยรีบปลอบใเธอ ไม่ให้เสียใไปมาว่านี้ “นที่ไม่เห็นุ่าเรา ไม่้อไปเสียใหรอ ถือเป็นเรื่อี้วย้ำ น้อสาะไ้เห็นไว่า ัวริเาเป็นนยัไ?”
“นั่นสิะ” วันวิสาพู “แ่หนู็ัใไม่ไ้ หนูินาถึอยา่าัวายเลยล่ะ”
“หา? นานั้นเลยเหรอ?” ปอภพถามอย่าใ
“่ะ” เธอยอมรับ “หนูิะระโอาารเรียนลไปาย แ่พอมาิอีที ถ้าพ่อแม่าหนูไปะเป็นยัไ? หนูเอ็้อเรียนให้บมหาวิทยาลัยและออมาทำานเพื่อเลี้ยพ่อแม่ านะทาบ้านหนูยาน หนูายไม่ไ้ พอหนูิไ้แบบนี้ หนู็เลิิ่าัวาย”
“ีแล้ว น้อสา” ปอภพพูเบาๆ เพราะไม่อยาให้นอื่นไ้ยินเสียพวเาสอนุยัน “ผู้ายพรร์นั้นน่ะ เลิไปน่ะีแล้ว เาแสธาุแท้ออมาให้เห็นแล้ว”
“่ะ” วันวิสาพยัหน้า แล้วเธอ็ปาน้ำาหยสุท้ายออไป “หนูพยายามเลิิถึเา แ่เรื่ออเรา็ยัามหลอหลอนหนูอยู่ไม่หาย หนูไม่รู้ะทำไี?”
“ลืมเาเถอะ” ปอภพบอไ้แ่นั้น “ให้ิเสียว่า....เาเป็นนโร้ายที่เสียนีๆ อย่าน้อสาไป เาพลาไปแล้ว เาสูเสียสิ่ที่มี่าที่สุไปแล้วเรียบร้อย”
วันวิสาหันมาหาปอภพ ่อนะล่าว “อบุนะ พี่ภพ ที่ปลอบหนู ที่เ้าใหนู” เธอบอ “หนูอบุพี่มานะ”
“ไม่เป็นไรหรอ” ปอภพถอนหายใ “พี่เอ็เยมีแฟน แ่เธอเป็นนมีานะ เราบันไม่นาน็เลิ เพราะพี่มันยาน พี่็เลย... เออ ถ้ารู้ว่านิสัยเาเป็นแบบนี้ เลิไปน่ะีแล้ว ใระไปยอมทนอยู่ับนนิสัยเสีย ที่มอแ่านะ ไม่ใ่วามรัที่แท้ริ”
วันวิสาหันมามอปอภพ “พี่ภพ็เยมีแฟนเหมือนันเหรอ?”
“แปลใเหรอ?” ปอภพถาม “็น่าแปลใแหละ เพราะพี่ไม่ใ่นหล่อมาาไหน”
“ไม่นะ” วันวิสาพูึ้น “พี่บอไ้ไว่าัวเอไม่หล่อ เยส่อระหรือเปล่า?”
ปอภพออะุนที่วันวิสาพูออมาแบบนั้น แ่เา็อบ “เย ทำไมเหรอ?”
“พี่ภพหล่อนะ หุ่น็ี้วย” วันวิสาื่นมเา นปอภพหน้าแ้วยวามวยเิน เาปิเสธออไป
“ไม่้อมาแล้มพี่หรอ”
“ไม่ ริๆ” วันวิสาถึับลุนั่ึ้นมา “หนูแปลใสิว่าทำไมพี่ภพถึมีแฟนแ่นเียว? พี่ภพหล่อมานะ”
“เอาล่ะ พอละ” ปอภพหยุวันวิสาเอาไว้ “มมาๆ เี๋ยวพี่ัวลอย เรานอนันเถอะ นี่มัน...” เาูนาฬิา้อมือ “ีหนึ่รึ่แล้ว เราวระนอนเสียที”
“่ะ” วันวิสาพยัหน้า ่อนะเอนัวลนอน ปอภพอยาะบออะไรบาอย่าับเธอ เา็เลยบอออมาทันที
“น้อสา็สวยเหมือนันนั่นแหละ” ปอภพพูื่นมเธอ “พี่เลยแปลใว่าทำไมน้อสาโนทิ้?”
“โอ๊ย หนูไม่สวยหรอ่ะ” วันวิสาหันมาบอ “ที่เาทิ้หนูไป ็อาะเป็นเพราะสาเหุนี้็ไ้”
“อย่าว่าแหละ” ปอภพพูออมา “เาสูเสียสิ่ที่มี่าในีวิไปแล้ว”
วันวิสามอไปที่ปอภพ ่อนะยิ้มหวานให้เา ปอภพเปลี่ยนท่ามาเป็นนอนหาย เาไม่อยาให้เธอเห็นว่าหน้าอเาร้อนผ่าวและลายเป็นสีแ้วยวามเินอาย
“เรานอนันเถอะ” เาบอ “หวัว่าไม่มีเหุอะไรแล้วนะ”
“นั่นสิะ” วันวิสาเอ็หัวเราะออมานไ้ “ไม่มีเหุให้้อวิ่ันอีแล้ว”
“อืม” ปอภพพยัหน้าเบาๆ “นอนเถอะ”
แล้ววันวิสา็ัสินใปิาล ปอภพเอ็้วย ในห้อว้านั้นเปิไฟสว่า ทั้หมพาันหลับใหลไปอย่าไม่รู้ัว เวลาผ่านไปเรื่อยๆ นถึเวลาประมาีสอ ปอภพ็ไ้ยินเสียปืนลั่นัมาแ่ไล เาลืมาื่นทันทีแ่ยัไม่ปลุใร
เาเอาัวเ้าไปใล้ั้นวาอที่ปิั้นประูอยู่พลาเี่ยหูฟั ็ไ้ยินเสียปืนลยิรัว สลับับเสียระสุนที่น่าะออมาาปืนพสวนลับไป เาิอยู่ว่าะออไป่วยีหรือไม่? เาับั้นวาอ่อนะัสินใไม่่วยีว่า เพราะว่านั่นอาะเป็นพวเล่นเม่าันเอ็ไ้
แ่แล้ว ็มีเสียวิ่มาทาประู ประูยับสั่นึๆ อย่ารุนแร ปอภพเห็นันั้น็ใ
“่วย้วย!!” เสียผู้หิร้อออมา “มีใรในนี้ไหม?”
ปอภพเลยัารเลื่อนู้ออไปทันที ่อนะเปิประูออมา หิสาวผมยาวนหนึ่วิ่เ้ามาในห้อทันที ่อนที่ปอภพะปิประูและเอาั้นวาอเลื่อนไปั้นเอาไว้ เาหันลับมามอเธอ เธอเป็นสาววัยรุ่นอยู่ น่าะอายุประมาเียวับเา เธอหายใหอบอย่าเหนื่อยอ่อน
“ุเียบๆ ่อนนะ” ปอภพบอให้เธอเียบ ฝ่ายหิสาว็เอามือุมปา ร้อไห้ออมาอย่าหวาลัว ปอภพไ้ยินเสียนวิ่มาแถวประูแล้ว็วิ่ออไปทาอื่น ห้านาทีผ่านไป ไม่มีเสียใๆ แล้ว เาเลยโล่ใ ่อนะหันมาหาเธอนนั้นที่เ้ามาใหม่
“ุเป็นใร?” ปอภพถาม
“ันื่อสรา” เธออบเา “เป็นสมาิเบอร์แป”
“ผมื่อปอภพ สมาิเบอร์สิบเ้า” เาบอเธอ แล้ว็รีบถาม “ุเล่นเมหรือเปล่า?”
ฝ่ายสาววัยรุ่นหรือสราส่ายหน้า “ันไม่เล่น่ะ ไม่เล่นแน่นอน ันถูารไล่ล่าอยู่”
ปอภพไ้ฟัันั้น็โล่ใ พอีนภัทรื่นึ้นมาพอี พอเห็นสรา เา็ใ ปอภพเลยแนะนำให้นภัทรรู้ัับสรา เธอไม่มีอาวุธิมือเลยแม้แ่ิ้นเียว
“ุมาที่เาะนี้ทำไม?” นภัทรถามเสียเบา เพราะไม่อยารบวนนอื่น ฝ่ายสราเลยบอออมา
“ันมาา่าัหวั เ้ามาหาานในรุเทพฯ แ่ันไ้เป็นแ่นทำวามสะอาโรเรียน” สราเล่าเรื่ออัวเอให้ฟั “ัน็เลย้อารเินไปใ้ีวิใหม่ แล้ว็อยาทำธุริ้วย”
ปอภพไ้ฟัเลยเ้าใ สราไม่มีวามิะเล่นเม เธอมาที่นี่เพราะวามผิพลาเหมือนับเา เา็เลยัวนเธอให้เ้ามาอยู่ในห้อ้วย
“ุมาพัับเรา็ไ้” ปอภพเอ่ยยิ้มๆ “เรามีทั้อาหารและน้ำ”
“ริเหรอ?” สรายิ้มอย่าีใ “ันำลัหิวพอีเลย”
แล้วปอภพ็ยื่นนมปัับวน้ำให้เธอ เธอินเ้าไปอย่ามูมมาม ะหิวริๆ พอินเสร็ เธอ็ื่มน้ำ่อ ่อนะปิฝาวที่มีน้ำเหลือรึ่ว
“พวุทั้หมไม่เล่นเมเหรอ?” สราถามึ้น
“ใ่” นภัทรบอ “พวเราทั้หมไม่เล่นเมัน ไม่มีทา่าันแน่นอน ุมาใหม่ ุ็พัับพวเราสิ”
ความคิดเห็น