คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ค้นพบ (รีไรท์)
อนที่ 2 – ้นพบ
วันรุ่ึ้น ที่มหาวิทยาลัยแห่หนึ่ทาภาะวันออเียเหนือ ที่ถูัแปลให้เป็นสถาบันวิัยหลัเพื่อ้นหาวัีนที่สามารถ่าเื้อโรอพวมนุษย์ลายพันธุ์ไ้ ในอนเ้าโมเ้า เหล่านัวิทยาศาสร์ที่ทำานหนัมาเหนื่อยทั้ืนเพื่อ้นหาทารัษา็เ้ามาพัผ่อนในห้อนอน นัวิัยสาวนหนึ่พูับเพื่อนผู้หิ้วยัน
“เราไม่มีวี่แววที่ะ้นหาวัีนไ้เลยนะ” เธอบ่นให้เพื่อนฟั เพื่อนเธอ็อบลับมา
“อย่าเพิ่ยอมแพ้สิ มัน้อมีสัหนทาที่ะหาวัีนไ้” เพื่อนเธอปลอบเธอ “เื่อใันเถอะ”
“แ่แพูแบบนี้มาเป็นสิบรั้แล้วนะ” อีฝ่ายบอ “แ่เรา็ไม่เห็นว่าะ...”
ู่ๆ ็มีเสียวิ่ัึ้นมารทาเิน นัวิัยายนหนึ่ทีู่่อน้ามีอายุแล้ว เ้ามาบอับนัวิัยสาวทั้สอน
“สำเร็แล้ว!!” เาล่าวออมาอย่ายินีอย่ามา “เรา้นพบวัีนแล้ว!!!”
นัวิัยสาวสอนหันมามอหน้าัน ่อนะมอไปที่ายนนั้นแล้ว็ถาม “ศาสราารย์วิัยิ้นไ้แล้วหรือะ? เรื่อริเหรอ?”
“ริ” เาพยัหน้า “มาูัวอย่าันไหมล่ะ?”
สอสาวึเินามายสูอายุออไป แล้วเปิประูไป้านหลัมหาวิทยาลัย ที่นั่นมีมนุษย์ลายพันธุ์นหนึ่ที่ถูโ่มั้อมือและ้อเท้าอยู่ มันรีร้อเสียแหลม และพยายามะหนีออไปให้ไ้ สอสาวนัวิัยออะหวาลัวึยืนห่าๆ ะที่ศาสราารย์ายนนั้นไม่ลัวเลย เาเ้าไปใล้และับัวมันไว้ ่อนะลอีวัีนเ้าไปรไหล่อมัน
มนุษย์ลายพันธุ์ัวสีเทาถึับหยุนิ่ไป านั้น็่อยๆ ทรุัวลอย่าหมแรและ็ล้มลนอนเสียีวิ ฝ่ายศาสราารย์หันมามอทั้สอสาวอย่าภูมิใ
“ในที่สุ เรา็้นพบวัีนแล้ว!!” เาบออย่าีใ “ทีนี้ มนุษย์โล็ะไ้ปลอภัยเสียที”
ทา้านรุเทพมหานร ที่มีอยู่เพียอาาเเียว ืออาาเที่เินและเพื่อนๆ อาศัยอยู่ รอบอาาเล้อมรอบไป้วยรั้วไฟฟ้า เพื่อันไม่ให้มนุษย์ลายพันธุ์เ้ามาในอาาเ อนนั้นเอ ทาฝั่นัวิัยที่ภาะวันออเียเหนือ็ส่รหัสมอร์สมาทาอาาเอรุเทพมหานร เพื่อแ้่าวี
ทหารผู้รับรหัสีวามรหัสออมา แล้ว็้อใ เารีบไปรายานให้ทหารที่ยศสูว่ารับรู้ทันที
“ว่าไนะ? ไ้วัีนแล้วเหรอ?” ทหารที่มียศสูถึับยืนึ้นทันที “ล้อันเล่นหรือเปล่า?”
“ไม่นะรับ ทาฝ่ายนัวิัยบอว่า้นพบวัีนที่สามารถ่าเื้อไ้แล้วริๆ” ทหารผู้รับหน้าที่ิ่อสื่อสารับภายนอบอออมา “แ่มีปัหารับ”
“ปัหาอะไร?” อีฝ่ายถามลับ
“พวเาำลัผลิวัีนอยู่อนนี้” นายทหารล่าว “แ่พวเาไม่มียานพาหนะสำหรับรับส่วัีนมาที่รุเทพฯ รับ”
“อา...” ทหารนนั้นถึับยมือุมมับ “แล้วเราะทำยัไันีล่ะ?”
“มีทาเียวือ้อส่ทหารอเราไปรับวัีนแล้วเอาลับมาที่รุเทพฯ รับ” นายทหารยศ่ำว่าบอ “เรารีบส่อำลัออไปเถอะรับ”
“ุะบ้าเหรอ? ้านอนั่นอันรายมานะ มีแ่ผู้ิเื้อเ็มไปหม” ทหารนเิมบอ
“แ่เราไม่มีทาเลืออื่นแล้วนะรับ นอาส่ทหารให้นั่รถไป” อีฝ่ายพูแนะนำ “เรื่อบินอเรา็ไม่มีแล้ว เหลือแ่รถทหารอย่าเียว”
“แ่อำลัอเรามีน้อยนะ” ทหารยศสูบอ “มีทหารไม่ถึยี่สิบน้วย้ำ”
เินับธนาธรำลัไ้รับารฝึอยู่ ฝ่ายธนาธรออะเหนื่อยแล้ว็รู้สึหน้ามื เาถึับล้มลไปับพื้น ท่ามลาแสแที่ร้อนระอุ ทำเอาเพื่อนๆ ทหารหลายๆ นใ
“เฮ้ย เป็นไรวะ?” เินรีบเ้ามาประอเพื่อน พลาับหน้าผาอธนาธร “โอ้โห ัวร้อนเียว เา้อเป็นไ้แน่”
“ั้น็พาไปรัษาะ” รูฝึพูออมา เินึเอาแนอเพื่อนพาบ่า ่อนะพยุเาไปยัห้อพยาบาล อนนั้นเอ วินิที่เห็นเหุาร์ทั้หม็แอบยิ้มอย่าสะใ
ในห้อพยาบาล หลัาไ้รับยาแ้ไแล้ว ธนาธร็นอนลบนเียนไ้ โยมีเินเฝ้าอยู่ไม่ห่า ธนาธรหลับไปสัพั็ื่นึ้นมา
“นี่ที่ไหนเนี่ย?” ธนาธรถามออมาเป็นำถามแร เิน เมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทื่นแล้ว เา็ะโหน้าเ้ามา
“ห้อพยาบาล นายเป็นไ้แล้วยัมาโนแอี” เินพู “ทำไมเป็นไ้แล้วไม่อรูฝึไปรัษาัวล่ะ?”
“รูฝึไม่ยอมหรอ ันเลยทนเอา” ธนาธรว่า ทำเอาเินส่ายหน้า ะนั้นเอ ทหารที่เฝ้ารัษาห้อพยาบาลอยู่็พูึ้นมาพอี
“้นพบวัีนไ้แล้วเหรอ?”
เินหันวับไปมอทาทหารนนั้นทันที แู่เหมือนว่าทหารนนั้นะไม่รู้ว่าเาำลัมออยู่ เาับทหารอีน่าุยันเสียั ไ้ยินไปทั่ว
“แล้วเรา้อไปรับวัีนเหรอ?” ทหารนเิมที่รัษาาร์ว่า “ะเป็นไปไ้ไ? อำลัอเรามีน้อยมา นอนั้น็เป็นประานทั้หม”
เินรับฟัอย่าสนใ มีาร้นพบวัีน? นั่นหมายถึโลมีทารอาารถูยึรอโยมนุษย์ลายพันธุ์แล้วั้นหรือ? เาัฟั่อ
“ะให้ทหารใหม่ไปเหรอ? บ้าหรือเปล่า? เายัไม่ไ้ฝึ้อมอะไรเลยนะ” ู่ๆ นายทหารที่เฝ้าห้อพยาบาล็โพล่ออมา ทำเอาเินใ ทหารใหม่? หมายถึพวเาหรือ? เาเลยเินเ้าไปถามเพื่อัวามสสัยเสียเลย
“อโทษนะรับที่ัฟั” เายมือไหว้ทำวามเารพทหารทั้สอน “แ่ผมไ้ยินว่าะให้ทหารใหม่ไป เอ่อ ไปรับวัีนหรือรับ?”
“ใ่ ที่่าัหวั ภาะวันออเียเหนือโน่นแน่ะ” ทหารประำห้อพยาบาลบอ “เินทาโยรถทหารไปัน”
เินไ้ฟั็อึ้ไป สถานที่ไลารุเทพมหานรนานั้น แถมเายัเป็นทหารใหม่้วย ยั่อสู้ยิปืนไม่เป็นเลย แล้วะให้ออไปนออาาเที่อันรายไ้อย่าไร?
เาเินลับไปหาธนาธร ธนาธรถามว่าเาไปไหนมา? เินเลยเล่าเรื่อที่ไ้ยินมาให้ฟั
“เฮ้ย! ะเป็นไปไ้ไ?” ธนาธรพูเสียั แ่พอรู้ัว็เียบล “เป็นไปไม่ไ้หรอ เรายัไม่ไ้ฝึยิปืนันเลยนะ แล้วะให้เราออไปลุยเนี่ยนะ?”
“็นั่นสิ” เินออะสสัย “ะเป็นไปไ้ไ?”
ในห้อประุมอเหล่าทหาร นายพลเอึ่มียศสูที่สุในห้อนั่อยู่รหัวโ๊ะ พอสมาิเ้ามาันรบ เา็พูึ้นมาว่า “เรื่อที่วัีนถูิ้นไ้แล้วเป็นเรื่อริ”
เิเสียฮือฮาึ้นภายในห้อ นายพลเอสั่ให้ทุนเียบ
“แ่พวเาอยู่ทาภาอีสาน” นายพลเอพู “และพวเา็ไม่มีรถนส่วัีนที่ิึ้นไ้มาให้รุเทพฯ เนื่อาทาพวเาไม่มีทหารอยู่เลย”
“ทาเรา็มีทหารเหลือน้อยเหมือนันนะรับที่ะประำอยู่ในอาาเ เพื่อปป้อาพวลายพันธุ์” ทหารนหนึ่เอ่ยึ้น “แล้วท่านัสินใแล้วหรือรับว่าะใ้ทหารที่เพิ่ถูเ์มาใหม่ ให้ร่วมในารเินทารั้นี้?”
“ใ่” นายพลเอว่าพลาถอนหายใ “ำลัทหารเรามีน้อย นอนั้น็มีแ่ประาน เพราะะนั้น เราำเป็น้อใ้ทหารใหม่ึ่มีำนวนมาว่า”
“แล้วะให้พวเาทำยัไ? ในเมื่อพวเายิปืนยัไม่เป็นเลย?” ทหารอีนถาม
“็ฝึสิ” นายพลเอล่าวเหมือนเป็นเรื่อ่ายๆ “ฝึให้เา่าให้เป็น ให้ลาระเวนเป็น ยิปืนเป็น ่อสู้เป็น แ่นี้เอ”
ฝ่ายเิน เมื่อธนาธรพอบอว่าไหวแล้ว ทั้สอ็พาันเินออาห้อพยาบาล ในอนนั้นเอ เป็นเวลาพัอพวทหาร พวทหารที่เพิ่ถูเ์เ้ามาใหม่ ่าุยันเสียั
“เาะให้พวเราฝึ้อมล่ะ!” ทหารใหม่นหนึ่เอ่ยึ้น “ะฝึให้เราเป็นเหมือนทหารในสนามรบริๆ เลย”
“ริเหรอ?” ทหารใหม่อีนถามึ้นมา “แ่ทำแบบนี้ ็เหมือน่าัวายัๆ ั้แ่เิ ันยัไม่เยออไปนออาาเเลยนะเว้ย”
“มีอะไรเหรอ?” ธนาธรเินเ้ามาถามพวทีุ่ยันอยู่
“็ทาฝ่ายผู้ให่น่ะสิ” ทหารนทีุ่ยันเมื่อรู่บอออมา “ะเอาเราไปร่วมเินทาไปภาอีสาน้วย และ็ะให้เราฝึ้อมเหมือนับทหารราบเลย ออรบสรามอะไรแบบนั้น” เาว่าแล้ว็ส่ายหน้า “ะให้พวันออไปนออาาเที่มีแ่พวมนุษย์ลายพันธุ์เหรอ? ฝันไปเถอะ”
“แ่ันเรว่า เรา้อไ้ไป” เินว่าึ้น ธนาธรหันมามอหน้าเา เิน็หันหน้ามามอเพื่อนเหมือนัน
“็เาบอว่าัสินใไปแล้ว” เินพู “ไม่มีอะไรมาัำสั่ไ้”
“ไม่นะ” ธนาธรส่ายหน้าอย่าหวาลัว “้านออาาเนั่นนรัๆ มีแ่พวมันเ็มไปหม”
“ทำใเถอะ เพื่อน” เินบบ่าให้ำลัใธนาธร “เรา้อไ้ไปแน่”
ฝ่ายเอมอรที่ไ้ยิน่าวลือนี้็มาถึรมทหารทันที เธอพยายามเินมอหาเิน แล้ว็พบเินำลันั่อยู่ับธนาธรที่โ๊ะม้าหินอ่อนใ้้นไม้
“ิน ธร!” เธอเรียื่อเล่นทั้สอหนุ่ม “ริเหรอที่ว่าเาะให้ทหารใหม่ไปรับวัีนไลถึภาอีสานนั่น?”
“ริ” ธนาธรอบ “พวเาัสินใแล้ว”
“นให่นโเห็นพวทหารเป็นอะไรัน!?” เอมอรล่าวอย่าไม่พอใ “ทำไมท่านนายพลเอไม่สละีวิัวเอออไปมั่? นี่เรียใ้แ่ทหารยศ่ำว่า แบบนี้มันี้ลาัๆ”
“ู่ว!” ธนาธรบอให้เธอเียบ เพราะเธอออะพูัเินไปเสียแล้ว “เี๋ยว็โนเล่นานหรอ อร”
“อรไม่ลัวหรอ” เอมอรว่าึ้น “เฮ้อ นี่อรอุส่าห์สละเวลาเรียนหนัสือที่โรเรียนเพื่อมาที่นี่นะเนี่ย”
“มาหาใรเหรอ?” ธนาธรลอถามู “มาหาินนเียวหรือเปล่า?”
เอมอรมอหน้าธนาธร “ทำไมธรพูแบบนี้ล่ะ?”
ธนาธรเลยเียบไปและหันหน้าไปทาอื่น เอมอร็ุน ท่าทาอธนาธรเหมือนะไม่พอใเธออยู่
“อร็มาหาทั้สอนนั่นแหละ” เธอบอออมา “อรเป็นห่วทั้สอนนะ ทั้สอนะ...”
“แล้วอรไม่ห่วนิมั่เลยเหรอ?”
ทั้สามนหันไปทา้นเสีย ็เอวินิที่ำลัเินเ้ามา “อรเป็นห่วแ่ไอ้ิน ไอ้ธร ไม่ห่วนิบ้าเลย”
“นิน่าะูแลัวเอไ้แล้วนะ” เอมอรว่าพลามอไปที่เา “ไม่มีอะไร้อเป็นห่ว”
“แหม ไร้เยื่อใยั” วินิพูับเธอ “นิเอ็้อออนออาาเเหมือนันนะ ไม่ห่วันบ้าเหรอ?”
“เอาล่ะ พอละ” เอมอรัสินใะออไปารมทหาร แ่่อนออไป เธอ็หันมาบอเินับธนาธรว่า “ไปวันไหน บออร้วยนะ อระมาส่”
แล้วเอมอร็เินออารมทหารไป วินิมอเิน้วยสายารัเีย นธนาธรโมโหแทน เาลุึ้นแล้วเ้ามาระาอเสื้ออวินิ
“มออะไรเพื่อนันแบบนั้น?” เาถาม วินิเลยอบไปอย่าวนๆ
“ใระไปมอยะว่ะ?”
“ไอ้หมอนี่!” ธนาธรทำท่าะ่อยวินิ แ่มีเสียนหวีัึ้น รูทหารรีบเินเ้ามาห้ามทั้สอน ไม่ให้ทะเลาะัน
“ทำอะไรัน?” รูทหารถาม “ทะเลาะันทำไม?”
“็หมอนี่มัน....” ธนาธระบอแ่็ัสินใไม่พูออมาีว่า เพราะเาเป็นนเริ่ม้นเอ เาปล่อยอเสื้ออวินิ ่อนะีมือเปาะแปะเหมือนำลัไล่ฝุ่น
“อย่าทำอีนะ” รูฝึพูแล้ว็เินาไป ฝ่ายวินิ็มอธนาธรพร้อมับยิ้มที่มุมปา ทำเอาธนาธรอยาะปล่อยหมัใส่อีสัหมันั
“หมอนี่แม่วนส้นเท้าริๆ ว่ะ!” ธนาธรพูอย่าโรธ “ไอ้ิน นายไม่โมโหเลยเหรอวะ?”
“็โมโห” เินยอมรับ “แ่ยิ่อบโ้มันไป็เ้าทามัน มันใยั่วให้เราโรธ”
“โธ่เอ๊ย” ธนาธรเลยนั่ลบนโ๊ะม้าหินอ่อนามเิม เินเอามือบบ่าเพื่อนอย่าปลอบๆ ธนาธรรู้สึโมโหแทนเิน เานั่นิ่ไปสัพั ็ถามึ้น
“ล” เาถาม “เรา้อไปันริๆ เหรอ?”
เินพยัหน้า “ันรู้ว่านายไม่อบเรื่อแบบนี้ แ่ทำไไ้? นให่นโส่ำสั่ลมาแล้ว”
“เหมือนที่อรบอนั่นแหละ” ธนาธรพูอย่าโมโห “ที่นให่นโที่นายบอ ไม่ยอมออไปนออาาเเอ แล้วผลัหน้าที่อันรายมาให้พวเรา”
เินไม่รู้ว่าะพูอะไรีให้ธนาธรรู้สึีึ้น เาเลยเียบไป ฝ่ายธนาธรเห็นันั้น็โพล่ออมา
“นี่แไม่มีปาหรือไวะ?”
“แล้วะให้พูอะไรล่ะ?” เินอลับ
“ันายแน่” ธนาธรพยาร์ะาีวิัวเอเอาไว้เลย “ันไม่รอแน่”
“เฮ้ย อย่าพูแบบนั้นสิ” เินห้ามเอาไว้ “นายไม่มีวันเป็นอะไรหรอ อยู่ับันนี่ ไม่้อลัว”
“นายะปป้อันเหรอ?” ธนาธรถามึ้นมา เิน็พยัหน้า
“็แน่อยู่แล้ว” เินพู “็เราเป็นเพื่อนันนี่”
เวลาเย็น ที่โรเลี้ยอาหาร พวทหาร็พาันิน้าว และหลัาอาบน้ำันเสร็ ็มีารฝึนิหน่อย ่อนะปล่อยทหารให้ไปพั อนนั้นเป็นเวลาหนึ่ทุ่มแล้ว ท้อฟ้ามืสนิท วไฟในอาาเเปิสว่าไสว ทารมทหาร็เหมือนัน
พอถึเวลานอน เิน็ปีนึ้นเีย่อนะนอน แ่เาเห็นธนาธรยันั่อยู่บนเีย ็เลยถามออไป “นายเป็นอะไร?”
“ำลัิเรื่อที่้อไปนออาาเ” ธนาธรอบออมา ทำเอาเิน้อลุึ้นมา้วย
“อย่าไปิมาเลยน่า” เินบอ
“ไม่ิมาเหรอ?” ธนาธรหันมาถาม “้อิมาสิ ออไปนออาาเ ็เท่าับไปายเลยนะเว้ย!”
เินมอไปรอบๆ ห้อ พบว่าทหารใหม่หลายน็มอมาทาธนาธร ฝ่ายธนาธรสะบัศีรษะอย่าแร แล้ว็ยมือุมมับ
“ให้ายสิ ันไม่อยาายเลย” เาบอออมา เินเลยว่าเา
“บอแล้วไว่าอย่าพูแบบนั้น มันเป็นลาไม่ี”
“แ่เรา้อายแน่ๆ” ธนาธรเริ่มแสท่าทาประสาทออมาแล้ว “ันไม่รอหรอ ะไม่มีใรรอไปถึภาอีสานหรอ ไลนานั้น เราะไปถึไ้ยัไ?”
เินหุบปาเียบ เาเอ็ินนาารไม่ออเหมือนันว่าารเินทาราวนี้ะเป็นอย่าไร? และารฝึ้อมสำหรับพวเาะโหแ่ไหน? เาไ้แ่นั่ิ
“นอนีว่า” เาว่าแล้ว็เอนัวล เอาศีรษะหนุนหมอนนุ่มๆ ่อนะปิาหลับล
วันรุ่ึ้น รูฝึใ้นหวีปลุทุนั้แ่ีสี่ ให้มาออบริหารร่าาย เินที่เริ่มินแล้ว็ื่นึ้นมาอย่าสื่นสใส แ่ธนาธรที่ไม่อบวามลำบา ทำเอานานมาว่าเาะื่นึ้นมา
านั้น พวเา็ไปอาบน้ำำระล้าร่าาย ่อนะมาที่โรเลี้ยอาหารเพื่อทาน้าวเ้า ทั้หมินนอิ่ม ่อนที่ะถูเรียให้มารวมัน อนนั้น็สายแล้ว แสแส่อสใส
“ิว่าทุนน่าะรู้เรื่อนี้แล้ว แ่ะพูอีที” รูฝึบอึ้นมา “ทาภาอีสาน พวเาไ้้นพบวัีนที่ะำัไอ้พวเนนรนั่นแล้ว ถ้าเราไ้รับวัีน เรา็ะปลอภัยาาริเื้อ”
ทหารทุนไม่่อยั้ใฟัเท่าไหร่ เพราะ่า็รู้เรื่อนี้ันทั้หมแล้ว รูฝึถอนหายใ ่อนะบอออมา
“ริๆ รู็ไม่ไ้อยาให้ทหารใหม่ไปหรอ” เาบอามร “นี่พูาใริเลยนะ รูเอ็ไม่พอใที่พวนให่นโไม่ยอมออเินทาไปเอ แ่ลับมาให้ทหารใหม่ไปแทน”
ทหารทุนเียบ ราวนี้ พวเาลับมาฟัรูฝึพูอย่าั้ใ
“ั้แ่พรุ่นี้เป็น้นไป” รูทหารบอออมา “ทุนะไ้รับารฝึฝนวิาาร่อสู้ ทั้ารยิปืน ารฝึลาระเวน และศาสร์อาร่อสู้ เพื่อฝึให้ทุน ‘่า’ ให้เป็น”
เิเสียฮือฮาึ้น เินมอไปรอบๆ เพื่อนทหารอเา รูฝึบอให้ทุนเียบ่อนะล่าว่อ
“ทุน้อผ่านารฝึอันหนัหน่ว เพื่อะไ้รบให้เป็น” รูฝึบอ “รูไ้ยินว่า พวเาะฝึพวเธอให้เ้ม้นเลยทีเียว”
เินไ้ฟั็รู้สึเยๆ แ่ธนาธรนี่สิ เาหน้าีเผือ แล้ว็ถอนหายใออมาเฮือให่
“เอาล่ะ ไม่มีอะไรแล้ว แ่ละนาย แยย้ายันไปทำอย่าอื่นไ้”
เินับธนาธรเลยเินมานั่ที่โ๊ะม้าหินอ่อนามเิม ธนาธรบ่นให่ “เราะโนฝึอะไรบ้าวะ? ะหนัแ่ไหน? ะรับไหวหรือเปล่า?”
“เออ อย่าเพิ่ัวลไปล่วหน้าเลย” เินบออย่ารำา “มันอาะไม่หนัอย่าที่ิ็ไ้”
“เหรอ?” ธนาธรส่ายหน้า “แ่ันว่ามัน้อหนัแน่ๆ”
เินเลยเบือนหน้าหนีาเพื่อนอน เามอไปทาสนามห้า ิถึเรื่อวันวานเ่าๆ อย่าห้ามไม่ไ้ วันที่เา้อสูเสียพ่อไปลอาล
“ไอ้ิน” ธนาธรพูับเา เินหันหน้ามา
“มีอะไร?”
“นาย้อ่วยเหลือันนะเว้ย” ธนาธรว่า “ันไม่ใ่นเ่ นายเ่ นายรู้ัวิธี่อสู้ นายไม่เป็นไรหรอ”
“ัน็ยิปืนไม่เป็นเหมือนัน” เินพู
“แ่นายอบอ่านหนัสือเี่ยวับเรื่อสรามอะไรไม่ใ่เหรอ?” ธนาธรพู “นาย้อรู้อะไรบ้าแหละ”
เินส่ายหน้า เารู้เพียแ่เรื่อลยุทธ์ในารรบ ไม่ไ้ยิปืนหรือลาระเวนเป็น เา็เริ่มาศูนย์เหมือนับธนาธรเหมือนัน
ความคิดเห็น