คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : ผู้ต้องสงสัย
อนที่ 26 – ผู้้อสสัย
“ทำไมวันนี้ไม่มีหมายมาล่ะ?” นัรบถามอย่าแปลใ
“็นี่ไ หมาย” หัทยาถือใหู้
“ไม่ใ่ รบหมายถึหมายสั่สัหารน” เาบอ “มันแปลนะ”
“หรือว่า...”
หัทยาะพูออมา ็มีนัศึษาในห้อเรียนเินเ้ามา เห็นทั้สอนถือหมายอยู่
“ใร?” พันธสาถามึ้นมา “ราวนี้ใรโนอี?”
“ไม่มี” นัรบอบ ทำเอาพันธสาุน
“หมายวามว่าไ? ็นั่นมันหมาย?”
“มันแู่่พวเรา” นัรบยื่นหมายให้พันธสาอ่าน
“ไอ้ั่ว!” พันธสา่าออมา “อย่าให้ับไ้นะแ”
หัทยามอูพันธสาเินปึปัไปยัโ๊ะัวเอ อย่าไรเา็ไม่ใ่นร้ายหรอ เพราะภูมิเป็นเพื่อนสนิทเา
ปราว่าวันนั้นไม่มีหมายสั่่านมาริๆ แ่มีใรบานในห้อหายไป
“มีนหายไปสามน” นัรบที่รวสอบบอออมา “มีท้อฟ้า สุปราี แล้ว็ปรา์ ไม่รู้สามนนี้ไปไหน?”
“รบะบอว่านร้ายอยู่ในสามนนี้เหรอ?” หัทยาถาม
“เปล่า” นัรบอบ “แ่มัน็น่าสสัยนะ”
“ไม่หรอ หมายมัน็มาแล้วนี่” หัทยาบอ
“ท้อฟ้า เป็นสาวนัิน สุปราี็นิสัยี ปรา์็บอบบาแบบนั้น” นัรบวิเราะห์ “ยัไสามนนี้็ูไม่ใ่นร้าย”
“ไม่แน่นะ” หัทยาพูึ้นมา “นเรารู้หน้าไม่รู้ในะ”
นัรบปิปาเียบ วันนั้น ทุนโล่ใที่ไม่มีหมายมา อาารย์็มาสอนามปิ
พอเรียนเสร็ เธอ็โทรรายานธัร
“ไม่มีเหรอวันนี้?” เาถาม
“อือ” หัทยาอบ “แ่มีนสามนไม่มาเรียนวันนี้”
“ใรบ้า?”
“ท้อฟ้า สุปราีแล้ว็ปรา์” หัทยาพูื่อสามนนั้นออมา “แู่ท่าพวเาไม่น่าะใ่นร้ายนะ”
“ไม่แน่หรอ” ธัรว่า “ยัไ็ระวัสามนนี้ไว้่อน”
“เหรอ?” หัทยาถามเา ่อนะถอนหายใ “เออ ะับาูไว้็ไ้”
“แ่ยาบอว่ามีหมาย่มู่มานี่?” ธัรถาม
“ใ่” หัทยาบอ “หมายล่าวว่า อย่ามายุ่ ไม่ั้นาย”
“รเป็นห่วยานะ” เาบอามริ “รว่ายาเลิสัพัีว่า”
“ไม่เป็นไร ยามีนัรบเป็นผู้่วย” เธอบอ “เายินีะ่วย และเาไม่ใ่นร้ายแน่นอน”
“อืม ็ีแล้ว” ธัรพู “ั้นแ่นี้่อนนะ”
“อืม” หัทยาเลยวาสายไป เธอถอนหายใอย่าโล่อนิหน่อย
“โทรหารเหรอ ยา?” นัรบเินเ้ามาถาม
“อืม” เธออบรับ “ไม่รู้เมื่อไหร่เาะหาย?”
“รล้าหานะ รับมีแทน” นัรบบอ “เา่าล้าหาริๆ”
“ฮ่ะๆ” หัทยาหัวเราะเบาๆ “เออ ไปเรียนันเถอะ”
พอเรียนบ ็พัิน้าว นัรบับหัทยาไปิน้าว้วยันที่โรอาหารที่ระถู่อมแมแล้ว
“ไม่มีใรล้านั่โ๊ะนั่น” นัรบบอถึโ๊ะที่สิห์ถูลอบยิ
“็ไม่แปลหรอ” เธอบอ “นลัวน่ะ”
“สสารไอ้สิห์ริๆ” นัรบพู “มันทำิรรม เป็นสโมสรนิสิ เป็นนี อยู่ในระเบียบ แ่ลับ้อมาโนแบบนี้”
“ไม่มีใรสมวรายทั้นั้นแหละ แม้แ่ทัษ์นัยหรือธนาธร” เธอบอ “ถึทัษ์นัยะทำัวผิระเบียบ็ริ แ่เา็รัเียวใเียว ไม่สมวรถู่าแบบนี้”
“พูถึไอ้ธร” นัรบเล่า “พึ่ะรู้ว่าแท้ริมันเป็นนอ่อนแอและเสียสละ”
“อือ ยา็เพิ่รู้ เ้าใผิั้นาน” เธอว่าัวเอ “ยาิว่าธนาธระลมือ่าใรเสียอี แ่ไม่เลย เายอมาย”
“นี่ อนั่้วยไ้ไหม?”
ทั้สอเยหน้าึ้นมอ ็เห็นวาสุรีถือาน้าวมา
“อ๋อ ไ้สิ” นัรบเลื่อนเ้าอี้ให้ วาสุรีเลยนั่ินบ้า
“นายพูาเยอะึ้นนะ นัรบ” วาสุรีเอ่ยึ้น
“อืม ั้แ่อนไหน็ไม่รู้” นัรบว่า “เฮ้อ เรื่อนี้มันเปลี่ยนนิสัยใรไปหลายนเลยนะ”
“วันนี้มีนไม่มาเรียนสามน” วาสุรีบอ “เป็นหนึ่ในสามนนี้หรือเปล่าที่เป็นาร?”
“ไม่น่านะ” หัทยาั “ท้อฟ้า็เป็นสาวสายิน สุปราี็อบเสียสละให้นอื่น ส่วนปรา์ เรียบร้อยว่านธีธารอี ไม่น่าะเป็นไปไ้”
“แ่เราไม่ไ้เห็นใอพวเานี่” วาสุรีพู “พวเาอาะ่อนเ็มพิษไว้็ไ้ หนึ่ในสามน่ะ ไม่็สามนร่วมมือัน”
“นายล่าวหาเินไปหน่อยมั้?” นัรบพู “ไม่มีใรทำอะไรแบบนั้นหรอ”
“เหรอ?” วาสุรีพยัหน้า “เออ แล้วแ่”
แล้วทั้สาม็ิน้าวนหม ่อนะไปเ็บานและึ้นเรียนาบบ่าย อาารย์เ้ามาสอน ็พูว่า
“อาารย์ยินีนะที่วันนี้ไม่มีใราย”
ู่ๆ อาารย์็พูออมา ทำเอานัศึษาเยหน้าึ้นมามอ
“าหรหยุพัเหรอ?” อาารย์ถาม “วันนี้มีใรไม่มาบ้า?”
พันธสาบอื่อสามนนั่นออไป ทำเอาอาารย์ใ
“ั้นสามนนั้น ้อมีใรสันเป็นารแน่”
“ไม่ริหรอรับ” นัรบพูึ้นมา ทำเอานทุนหันมามอเา
“ทำไมเธอิั้น?” อาารย์ถาม
“็ทั้สามนนั้น ไม่น่าะเป็นนร้ายไ้น่ะสิรับ”
“นี่ นเรารู้หน้าไม่รู้ในะ” อาารย์บอ “ระวััวไว้ละัน”
นัศึษาทุนนั่เียบ นัรบเอ็เียบ หัทยา็ปิปาสนิท
พอเลิเรียนเสร็ นัรบ็ไปินบะหมี่เี๊ยวหมูแที่ร้านนอมหาวิทยาลัยพร้อมับหัทยา
“ยาว่าริเหรอ ที่สามนนั้น มีใรสันเป็นนร้าย?”
“ไม่รู้” เธออบามริ “แ่มันแปลที่สามนนี้ันหยุวันเียวัน”
“นั่นสิ” นัรบเห็น้วย “แ่ปรา์ไม่น่าะใ่นร้ายนะ”
“ใ่” หัทยาบอ “เธอเรียบร้อยว่านธีธารอี”
“แ่ในวามเรียบร้อย ็อาะมีวามโหแฝัวอยู่็ไ้” นัรบพู “รู้ไหม ในนิยายนัสืบน่ะ นร้ายมัะเป็นนที่ไม่มีใราิเสอ”
“นั่นสิ” หัทยาพยัหน้าอย่าเห็น้วย “สรุปเรา้อระวัสามนนั่นเหรอ?”
“ระวัไว้หน่อย็ี” นัรบพู “พอทั้สามนลับมา รบะสืบเอว่าพวเาไปทำอะไรที่ไหน?”
“อืม อบใ” หัทยาพู “ั้นยาให้เป็นหน้าที่รบนะ”
“อืม” เายอมรับ “ไว้เป็นหน้าที่รบเอ”
ทั้สอนิ่ันไปพัหนึ่ ่อนที่นัรบะถามออมา
“ยาอบธัรหรือเปล่า?”
หัทยาเือบะสำลัน้ำออมา เธอไอโล่ๆ ่อนะอบ
“ทำไมถามแบบนั้น?”
“็เห็นยาเป็นห่วเป็นใยเา อยิ่อเาลอเวลา” นัรบบอ
“แหม ็แ่รายานเรื่อให้ฟัเท่านั้นเอ” เธอแ้ัว
“แ่เา็เป็นนล้าหานะ แถมรูปหล่อ้วย” นัรบพูพลาถอนหายใ “นแบบนี้ หายานะ ยาน่าะว้าไว้”
“ยาไม่ไ้อบธัร” เธอปิเสธ แ่ลึๆ ในใ มันไม่ใ่แบบนั้น เธอ็ไม่เ้าใัวเอเหมือนัน
“ยาไม่อบหรอ” เธอบอ “ยาอบุนาธิป”
“แ่ธิป็ายไปแล้ว” นัรบพู “อ๊ะ อโทษนะ”
“ไม่เป็นไรหรอ ิมา ยาทำใไ้ั้นานแล้ว” หัทยาบอ
นัรบเลยถอนหายใแบบโล่อ เาลัวว่าหัทยาว่าะว่าเาเสียอี
“ฮ้า อิ่มละ” เธอบอ “เรียพนัานมาเ็บเินีว่า”
แล้วทั้สอ็ออาร้านไป หัทยาเินทาลับบ้าน เธอเ้าไปในบ้าน แม่ไม่พูับเธอ เธอเลยเินผ่านไปเลย
วันรุ่ึ้น ท้อฟ้า สุปราีับปรา์็มามหาวิทยาลัย นัรบออมาหาพวเธอทันที
“หา ไม่มาันทั้สามน?” ท้อฟ้า สาวร่าอวบเล็น้อยเอ่ย “ันไม่รู้เรื่อนะ”
“พวเธอไปไหนันมา?” นัรบลมือสอบสวน “บอมาทีละน”
“เอ้า บอ็ไ้” ท้อฟ้าพูึ้น่อน “ันไปานบวาิมา ะูรูปภาพไหมล่ะ? ันถ่ายบรรยาาศเอาไว้้วย”
แล้วนัรบ็ูรูปภาพในโทรศัพท์มือถืออท้อฟ้า เาเลยปล่อยท้อฟ้าไป พอมาถึสุปราี
“ันมีหลัานและพยานยืนยันนะ” เธอบอ่อนเลย “ันไม่สบาย ป่วยเป็นไ้ ็เลยไ้แ่นอนอยู่บ้าน ะลอโทรหาพ่อแม่ไหมล่ะ? ว่าันอยู่ริหรือเปล่า?”
นัรบเลยปล่อยเธอไปอีน มาถึนสุท้าย ปรา์ เธอูหวาลัวนิหน่อย
“ปรา์ไปไหนมา เมื่อวาน?”
“ือ....” ปรา์อบเสีย่อย “ือปรา์ไปเที่ยวับเพื่อนน่ะ ไม่ไ้เอันมาสอปีแล้ว แ่ปรา์ไม่มีภาพถ่ายอะไรมายืนยัน”
“ริเหรอ?” นัรบมอเธออย่าสสัย “ทำไมไม่ถ่ายภาพสัภาพล่ะ?”
“ปรา์ลืมน่ะ เผลอุยับเพื่อนนสนุ” ปรา์บอ “เอาี้ ปรา์ให้เบอร์มือถือเพื่อนีไหม? ถามเาว่าปรา์ไปับเาริหรือเปล่า?”
สรุปแล้ว ทั้สามนมีพยานยืนยันหลัานหม สามนนี้ไม่ใ่นร้าย
“แ่ปรา์อาะเี๊ยมับเพื่อนไว้็ไ้นี่” หัทยาออวามเห็น “ว่าถ้ารบโทรมาให้่วยโหว่าไปเที่ยวริๆ”
“ไม่หรอ ถ้ารบทำแบบนั้นริๆ ปรา์ไม่พูอะไรแบบนี้ออมา” นัรบบอ
“เฮ้อ แล้วถ้าไม่ใ่สามนนี้ แล้วะเป็นใรล่ะ?”
หัทยาถอนหายใออมาอย่าเหนื่อยหน่าย นัรบเอ็มืแป้าน
“ไม่รู้สิ” นัรบอบ หัทยาเอ็เหนื่อยใ เธอลับบ้านไป พอเห็นแม่ แม่เธอ็ถามึ้นทันที
“วันนี้มีใรายไหม?”
“ไม่มี่ะ” เธออบามริ
“ให้มันแน่นะ ไม่ใ่ลูโหนะ” แม่เธอล่าว
“แม่็เปิู่าวสิะ” เธอบออย่าเหนื่อยๆ “หนูอไปอาบน้ำ่อนนะ เี๋ยวะลมาิน้าว”
พออาบน้ำเปลี่ยนุเสร็ เธอ็เินลมาิน้าวเย็นับพ่อและแม่
“ยัไลู็ะไม่ลาออใ่ไหม?”
เธอพยัหน้า “่ะ”
“เฮ้อ ันะทำยัไับลูนนี้ี?” แม่ถามเสียเรียพลาุมศีรษะ หัทยาเห็นเ้า็รีบบอ
“หนูไม่าย่ายๆ หรอ” เธอัสินใไม่บอเรื่อหมายู่ “แม่ไม่้อห่ว”
แล้วเธอ็่วยแม่ล้าาน ่อนะึ้นไปบนห้อนอน หลายวันมานี่ไม่มีารเรียนารสอน ึไม่่อยมีารบ้าน เธอเลยเอาัวลนอนบนเีย
“ริ้วย” เธอ่อสายถึธัร และรายานเรื่ออสามนที่น่าสสัยให้ฟั
“ทุนมีหลัานพยานยืนยันหม?” ธัรยมือุมศีรษะ “เป็นไปไ้ไ?”
“อือ สามนนี้ไม่ใ่นร้ายหรอ” หัทยาบอ
“็ะเป็นอย่านั้น” ธัรออวามเห็น “เออ มี่าวีล่ะ อาทิย์หน้าูเหมือนระออาโรพยาบาลไ้แล้วล่ะ”
“ริเหรอ?” เธอล่าวอย่ายินี “รรีบลับมานะ ยาะรอ”
“้ะ” เาอบรับแล้ว็วาสายไป
หัทยาวามือถือล แล้ว็ัสินใลไป้านล่าเพื่อูโทรทัศน์ นพอถึทุ่มรึ่ เธอ็ลับเ้าห้อนอนไปอี ไ้แ่นั่อยู่ที่โ๊ะเรียน ไม่ไ้ทำอะไร
“โนยิที่แน แ่็ไม่มีร่อรอย สามนนั่น็มีพยานที่อยู่” เธอวิเราะห์ “หรือนร้ายะอยู่นอห้อเราริๆ”
เธอินปวศีรษะ แ่็หาำอบไม่ไ้ ึปีนึ้นเียแล้วนอนไป
รุ่เ้ามาถึ เธอลุึ้นาที่นอนโยอัโนมัิ ่อนะอาบน้ำ แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า อนนั้นยัหโมเ้าอยู่เลย พ่อแม่ยัไม่ื่น เธอเห็นว่าโอาสี ็เลยรีบออาบ้านไป
เธอมาถึมหาวิทยาลัย ็เอนัรบรออยู่ใ้ลานะอยู่แล้ว
“อ้าว รบ?” เธอทั “มาเ้าันะ”
“ยา็เหมือนันนั่นแหละ” เาบอ “หวัว่าวันนี้ไม่มีใรโนนะ”
“็ไม่รู้สิ” หัทยาเินลมานั่้วย “เออ ระออาโรพยาบาลอาทิย์หน้าแล้วนะ”
“เออ ็ี พอรออมา หน้าที่รบ็บ”
เาบอออมาแบบนั้น ทำเอาหัทยาุน
“ทำไมล่ะ? ็่วยัน็ไ้นี่”
“เราไม่เ้าไปเป็นส่วนเินอยาหรอ” เาบอยิ้มๆ
“ส่วนเินอะไรัน? ร็เพื่อน รบ็เพื่อนนะ” เธอบอ
“เหรอ?” นัรบถาม “ละให้รบ่วย่อเหรอ?”
“ใ่สิ รับรบไม่ใ่นร้ายแน่นอน” เธอออวามเห็น
ทั้สอเฝ้ารอนห้อเรียนเปิ ึเ้าไป้านใน ็เห็นหมายอีบับวาอยู่อีแล้ว
นัรบเินเ้าไปเปิู แล้ว็้อใ
“อะไรเหรอ?”
เายื่นหมายให้หัทยาู
ถึ นาสาว พิมพ์นิยม ิรื่นรมย์
เธอมีหน้าที่้อ่าเพื่อนในห้อทั้หมห้าน ไม่ั้นเธอะ้อายแทน
“มันมาอีแล้ว!” หัทยาร้อ “นึว่ามันะหยุไปแล้วนะเนี่ย”
“รีบเือนเพื่อนีว่า” นัรบบอ
“รบมีเบอร์พิมพ์นิยมเหรอ?”
“ไม่ มีอภัทรวี” เาเบอร์มือถือโทรหาเธอ แ่อีฝ่ายไม่รับ
“ไม่ไ้ารละ” นัรบบอ “ไม่ั้นมีาร่าันแน่”
หัทยาออะร้อนรน ะนั้น เพื่อนๆ ็พาันเ้ามาแล้ว ท้อฟ้า สาวอบินเห็นหมายที่นัรบถืออยู่ ็รีบถามว่าราวนี้ใรโน
“พิมพ์นิยม” เาอบออไป “เรา้อรีบิ่อเาไม่ให้มามหา’ลัย ฟ้า มีเบอร์พิมพ์หรือเปล่า?”
“หึ ไม่มี” ท้อฟ้าส่ายหน้า
“ายแล้ว เราะทำไีล่ะ?” หัทยาหันมาถามนัรบ
“เราะปล่อยให้นายไม่ไ้อีแล้ว” นัรบพู “รีบเรียำรวีว่า”
“เออ ใ่” หัทยารีบ่อสายถึำรวเ้าอี “่ะ มีหมายมาอีแล้ว ือว่า...”
เธอเล่าสถานาร์ให้ำรวฟั ฝ่ายำรว็เรียมออาสถานี ริ่มามหาวิทยาลัยทันที หัทยาวาสาย
“เี๋ยวำรว็มาแล้ว” เธอบอนัรบ
“ีละ” นัรบพู “ราวนี้าระลมือยาแล้ว”
แ่หัทยาไม่ิแบบนั้น เธอมั่นใว่าะ้อมีเรื่อไม่ีเิึ้นแน่ๆ
“ำรวะ่วยอะไรไ้ไหมนะ?” เธอถามอย่าไม่่อยมั่นใ นัรบบอออมา
“ำรว้อ่วยไ้แน่” เาบอ “อย่าัวลไปเลย”
ความคิดเห็น