คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : บอกรัก
อนที่ 26 – บอรั
ยพลเินเ้าไปในห้อน้ำาย เายืนอยู่หน้าระเหนืออ่าล้ามือ ่อนะเรียเนภพ
“ุเน!” เาพูเสียันิหน่อย เาเรียยมทูแล้ว แ่ไม่มีอะไรเิึ้น
“ุเน” เาลอเรียอีรั้ แ่็ไม่มีอะไรผิปิเิึ้น
“ุเน! ผมัสินใะลับมาเป็นนัล่าวิาแล้ว!!”
เาัสินใะโนออมา ในอนนั้นเอ ็เิลุ่มวันสีำึ้นในห้อน้ำ ่อนะ่อเป็นรูปร่าเนภพ
“อ้าว? ไหนุบอว่าะไม่เป็นแล้วไ?” เนภพถามแบบหยั่เิ
“ผมอโทษ ผมไม่ทันไ้ิ ผม้อแ้แ้นแทนเพื่อนๆ ผมที่ถูไอ้สินมัน่า” ยพลบอ
“ั้นเหรอ?” เนภพูทำท่าะอนอยู่ “ไม่ริล่ะมั้?”
“โธ่ ริสิรับ” ยพลวิวอน “อโอาสผมอีรอบไ้ไหม?”
เนภพยิ้มออมา ่อนะยื่นเรื่อแบบนัล่าวิาืนให้ยพล
“ผมนึแล้วว่ายัไุ็้อลับมา” เนภพบอ “ผมยัเ็บอาวุธุไว้อยู่นะ”
แล้วเา็ยื่นถุมือเหล็ให้ ยพลรับทั้สอสิ่มา ่อนะบออบุ “อบุมานะรับ”
“ั้น็ไป่วยุวิทละัน” เนภพบอ “อนนี้เาอยู่ที่....”
หลัาบอที่อยู่เสร็ ยพล็เินลับไปที่โ๊ะที่นยนานั่อยู่ นยนาสัเเห็นุสีำับอาวุธอยพล
“พล? พละลับมาเป็นนัล่าวิาอีแล้วเหรอ?”
“อือ” เาอบรับ “พละไม่หนีอีแล้ว ะามล่าหาไอ้สินให้เอเลย”
วาสินีที่นั่อยู่้วย็ยิ้มอย่ายินี ยพลพูับนยนา “เี๋ยวพล้อไปออล่าแล้ว ถ้าฝานา่วยไ้ นา่วยานแทนเราทีนะ”
“อ๋อ ้ะ” นยนาพยัหน้า “ระวััวนะพล”
แล้วเา็ไปเปลี่ยนุในห้อน้ำ ่อนะสั่ให้ัวเอหายัว และเินทะลุประูไปเลย วาสินีเอ็มาร่วมมือ้วย เธอถือหน้าไม้อเธอเอาไว้
“ไปลุยันเถอะ”
วาสินีพยัหน้า แล้ว็บอ “เออ พี่ หนูสลายร่าเป็นวันแบบพี่ไม่เป็นน่ะ ้อทำอย่าไรเหรอ? ว่าะถามั้นานแล้ว”
“เอ่อ พี่สลายร่าไ้็เพราะุนี้” เาบอ “น้อลอพูว่า ‘สลายร่า’ สิ”
“สลายร่า” วาสินีพู แล้วู่ๆ เธอ็ลายเป็นลุ่มวันสีาว แ่เธอรู้สึเหมือนยัยืนอยู่เหมือนเิม
“ไม่เห็นะทำไ้เลย”
“ไม่ น้อทำไ้แล้ว มอมือัวเอสิ มอไม่เห็นใ่ไหม?”
วาสินีทำาม เธอเห็นมืออัวเอลายเป็นลุ่มวันสีาว
“ว้าย ายแล้ว ทำไ้ริๆ ้วย” เธอว่า “แล้วพุ่ออไปยัไล่ะ?”
“็ิในใแล้วร่าะพุ่ไปเอ”
ยพลสลายร่าลายเป็นวันแล้ว็พุ่ออไป วาสินีลอทำาม แล้วเธอ็ทำไ้ เธอในสภาพวันพุ่ามยพลไป
วีรวิทำลัถือปืนยิลูระเบิ หาไปามที่่าๆ อนนั้นเอ ยพล็พุ่เ้ามาอ้วย
“อ้าว ุพล?” วีรวิทูะสับสน “ไหนบอลาออแล้วไ?”
“ผมัสินใลับมาเป็นอีน่ะ” เาบอ “้ออโทษ้วย ผมมาสาย”
“ีสิรับ ผมะไ้มีเพื่อน” เาหันไปหานภล “ีใไหม? ทีุ่พลมา”
“ีใ” นภลอบ วีรวิทหันไปหาวาสินี
“น้อนนี้อีแล้ว” เาว่าวาสินี “ทำไมอบเ้ามายุ่เรื่อนอื่นนั?”
“อ้าว พูแบบนี้” เธอยืนเท้าเอว “เห็นแบบนี้ หนู็ยิแม่นนะะ”
“อย่ายิสะเปะสะปะละัน มันะโนาวบ้านเอา” วีรวิทเือน “เราแยย้ายระายำลัันหาเถอะ”
“เอ่อ ่อนอื่น” ยพลบอวีรวิท “ผมมีเรื่อแปลๆ ะเล่าให้ฟั”
“เรื่อแปลอะไรรับ?” วีรวิทสสัย
“็นายสินน่ะสิ” เาบอ “เาล่าวำว่า ‘อโทษ’”
“หา?” วีรวิทถึับุน “เาบอับุอนไหน?”
“อนที่ปะทะันล่าสุ เาทำหน้าเศร้า ท่าทาเหมือนสำนึผิ แล้ว็บอออมาว่า ‘ันอโทษ’”
“เหอะ นแบบนั้นพูเป็น้วยเหรอว่าอโทษ?” วีรวิทไม่เื่อ “ุพลหูฝาแล้วมั้?”
“ไม่นะ มันพูริๆ” ยพลบอ ยิ่ทำเอาวีรวิทสสัย
“ันอโทษ? อย่าั้นเหรอ?” วีรวิทว่า “หลัามันทำลายมหาวิทยาลัยุ แล้ว็มาบออโทษเหรอ?”
“อืม” ยพลพยัหน้า “แ่ท่าทามันูสำนึผิริๆ นะ”
“มันเล่นละรมาว่า” วีรวิทยัไม่ยอมเื่อ “เอาล่ะ แยย้ายันหา ผมะหาับนภล ส่วนุพลหาับน้อ...ื่ออะไรนะ?”
“วาสินี่ะ” เธอบอ
“โอเ น้อวา” เาเือน “อย่าลืมล่ะ ่อนะยิ ูะ่อนว่าใรเป็นเป้า”
“รู้แล้วน่า” เธอว่าอย่าเือนิหน่อยที่วีรวิทไม่เื่อใเธอเลย “หนูไม่ทำพลาหรอ”
“อืม ีแล้ว” วีรวิทพยัหน้าแล้ว็ส่ยิ้มให้ ่าฝ่าย่าแยย้ายันไปามหานายสิน
“ันอโทษ? เหรอ?” วาสินีที่เินเียู่ับยพลถาม “มันไม่น่าะเล่นละรนะ มีเหุผลอะไรที่้อเล่นละร?”
“พี่็ไม่รู้” เาว่า “แ่พี่มอแววามัน มันูสำนึผิริๆ แ่พี่ไม่ยอมหรอ มันเล่นทำถึนานั้น พี่ไม่ปล่อยมันไว้แน่”
ู่ๆ วาสินี็สัเเห็นนทีู่เหมือนนายสิน เินผ่านไปบนทาเท้า เธอรีบเรียให้ยพลู
“ามไปันเถอะ” ยพลวิ่ไป วาสินีวิ่าม แล้ว็มาถึทาเท้า
“นั่น นนั้น” เธอี้ไปที่ายที่มีเลือไหลโทรมแน และถือาบิระแสไฟฟ้า ยพลมั่นใแน่นอนว่าือนายสิน เาไม่ล้ายิระสุนออไปเพราะลัวโนนอื่น
“ไอ้สิน!!” ยพละอ นายสินหันวับลับมา แล้ว็วิ่ปะปนไปับฝูนบนทาเท้าที่ำลัยืนรอรถประำทาอยู่
“อย่าหนีนะ!!” เาล่าวอีรั้ วาสินีนั่ันเ่า แล้วเล็เป้า ่อนะยิลูอิินระเบิออไป มันไประทบับ้นไม้แทน นเิระเบิ ้นไม้หัโ่นลมา นบนทาเท้า่าพาันใ
“แ!!” ยพลวิ่ามไป “หยุเี๋ยวนี้นะ”
แล้วนายสิน็หยุวิ่ เาหันมาประันหน้าับยพล ยัถือาบอยู่
ยพลเล็ถุมือใส่ปืนไปที่นายสิน “อย่าให้้อ่าันเลย ันอยาับเป็น ไม่อยาับาย”
นายสินมีท่าทีเศร้าอย่าประหลา ยพลเห็นันั้น็แปลใ วาสินีวิ่เ้ามาพอี
“แหมายวามว่าไ?” ยพลถามออมา “ที่แบอ ‘อโทษ’ น่ะ”
นายสินยัถือาบนิ่ๆ ยพลเรียมโ่เอาไว้พร้อมะมััวนายสิน
“ันเสียใ...”
นายสินพูออมา ทำให้ยพลอึ้ไปเลย
“แ่านมามา ทำลายมหาวิทยาลัยัน ยัะล้าบอว่าเสียใอีเหรอ!?”
“ันเสียใริๆ” นายสินล่าว ราวนี้ ท่าทาเาูอ่อนแออย่าประหลา
“ถ้าแสำนึผิริๆ ็ไปลนระสิ” ยพลล่าว
“ไม่ ันยัมีบาอย่าที่้อทำ บาอย่าที่ันไม่เยทำมา่อน” นายสินพูเสียเบา
“บาอย่าอะไรอแ?” ยพลถามออไป
“แไม่้อรู้หรอ เ็มหา’ลัย” นายสินปิเสธไป “ันเอ็มีเป้าหมายอันเหมือนัน”
ยพลเรียมเหวี่ยโ่ เาับโ่แล้ว็เหวี่ยไปทานายสิน แ่นายสินใ้าบปะทะับโ่นมันา
“่วย...อย่าามันมาอีเลย” นายสินว่า “ปล่อยันไปเถอะ”
ท่าทาอนายสินูอ่อนล้า แล้วเา็ลายเป็นวันสีาว ่อนะพุ่ออไปอย่ารวเร็ว ยพลับวาสินีามไปไม่ทัน
“ุพล!” วีรวิทามมาสมทบ “เอนายสินแล้วเหรอ? มันทำอะไรุหรือเปล่า?”
ยพลหันมามอวีรวิท เาแปลใมา
“นายสินมันบอว่ามันเสียใ แล้วบอว่ามีบาอย่าที่้อทำ” เาเล่าให้ฟั “หมายวามว่าไ?”
“เอ๊ะ?” วีรวิทุน “ท่าทามันูอ่อนลเหรอ?”
“รับ”
“ผมไม่เ้าใ” วีรวิทบอ “าร่อเนื่อเนี่ยนะ ะมาบอว่าเสียใ?”
“ผม็ไม่เ้าใ” ยพลพู “หรือมันสำนึผิริๆ?”
วีรวิทส่ายหน้า “เป็นไปไม่ไ้ มัน้อารเลี่ยาร่อสู้มาว่า เลยบอออไปแบบนั้น”
“เหรอรับ?” ยพลยัไม่่อยเื่อวีรวิทเท่าไหร่ เามอแววาอนายสิน มันเ็มไป้วยวามโศเศร้า เศร้าริๆ ไม่ใ่ล้อเล่น
และารามหา็หยุ เาลับไปยัมหาวิทยาลัย เปลี่ยนเสื้อผ้า่อนะึ้นาบเรียน
“อ้าว ยพล?” อาารย์เห็นเาเ้า็แปลใ “พันี้ เธอโไปไหนมาไหนบ่อยันะ? ไม่่อยเ้าเรียนเลย”
“เอ่อ อโทษรับ” ยพลอโทษอาารย์ ่อนะลับนั่ที่โ๊ะ ริภพที่นั่ใล้ๆ ัน มอเาอย่าหวาลัว
พออาารย์ออไป ริภพ็เริ่มทันที
“ทุน ไอ้หมอนี่ มันเป็นปีศานะ!!!” ริภพะโนลั่นเหมือนนบ้า “มันมีพลัยโ๊ะ ยเ้าอี้”
“ที่เป็นปีศาน่ะ นายมาว่า ริภพ” นัศึษาสาวนหนึ่บอออมา ทำเอาริภพมอหน้าเธอ
“หมายวามว่าไน่ะ?”
“ยพลเา่วยเหลือทุนาเหุาร์ที่มหาวิทยาลัยนี้” นัศึษาสาวนเิมพู “ถ้าไม่ไ้เา ทุนายไปหมแล้ว”
ยพลหันไปหานัศึษาสาวนนั้นอย่าแปลใ นยนาแอบยิบาให้เา
“มันพปืนมามหาวิทยาลัย มันเป็นนร้ายนะ!!” ริภพยัไม่ยอม
“แ่เาใ้มัน่านที่มาทำให้มหาวิทยาลัยเราพันะ” นัศึษาายอีนบอ “ถ้าไม่ไ้เา่วย ป่านนี้มหาวิทยาลัยเราวอวายไปหมแล้ว”
ยพลออะแปลใ เาิว่าทุนะลัวเาเสียอี นยนาทำอะไรแน่
ริภพเินปึปัออาห้อ ปิประูัโรม! นัศึษาายนหนึ่หันมาหายพล
“อบุนะ ยพลที่่วยปป้อเรา” เาบอ “ถ้าไม่ไ้นายบอให้รีบหนีออามหาวิทยาลัยล่ะแย่แน่”
“เอ่อ....” ยพลไม่เ้าใ “พวนาย...ไม่ไ้... รัเียเราแล้วเหรอ?”
“ะรัเียไ้ไ นายเป็นนพยายาม่วยีวินเอาไว้นะ”
อีนพูึ้น ทำเอายพลุน พออาารย์เ้ามา ทุน็ลับไปนั่ที่
“นา” เาถามึ้น “นาไปบออะไรเพื่อนๆ เราเหรอ?”
“็แ่บอว่าพลั้ใะปป้อทุๆ นเท่านั้นเอ” เธอบอ “โีที่มีพยาน เห็นว่าพลบอให้พวเาหลบหนีไปามหาวิทยาลัย”
“แล้วไม่มีใรสสัยเราเลยเหรอ?” เาถาม
“หึ ไม่มีหรอ ทุนเลิสสัยไปแล้ว ยัี้แหละ ่าวลือมันมา เี๋ยวมัน็ไป” นยนาว่า
ยพลเลยเ้าใ เารู้สึยินี เป็นรั้แรที่พวเพื่อนๆ อเามาผูมิร้วย วาสินีเห็น็ยิ้มอย่าพึพอใ
วันนี้เป็นานสวศพืนสุท้ายอแม่ยพล เาเ้าไปนั่ในานศพ พร้อมับยมือพนมะพระสวมน์
“แม่พลไปสวรร์แล้วล่ะ” เาบอับนยนา “ยมทูบอมา”
“ริเหรอ?” นยนาูีใ “ีใ้วยนะพล”
“อืม ็พอทำให้หายเศร้าไปบ้า” เาบอ “อย่าน้อยแม่็มีวามสุ”
“ใ่ แม่พลพบพ่อแล้วล่ะ”
นยนาว่าออมา ยพล้มหน้าลอย่าเศร้าหมอ
“พลยัไม่เยมีโอาสเห็นพ่อเลย”
“อ้าว พลไม่ไ้โรธพ่อเหรอ? ที่ทำให้พลเห็นวิาไ้” นยนาถาม
“ไม่โรธ อยาเห็นหน้า้วย้ำ” เาบอ “แ่เป็นไปไม่ไ้อีแล้ว พ่อไปเิแล้ว”
“ไม่แน่ พ่อพลอาะเป็นเทวาบนสวรร์็ไ้นะ” เธอปลอบใเา
“อืม อบุที่พูแบบนี้” เาพู
“เออ พล” นยนาว่าึ้น มันถึเวลาแล้ว เธอไม่อาทนรอ่อไปไ้
“ว่าไ?”
“่อนลับาวั นามีอะไระบอ” เธอพู
“ั้น็บออนนี้เลยสิ” ยพลบอ
“ไม่ไ้หรอ” นยนาว่า “้ออยู่้วยันสอ่อสอ”
วาสินีที่นั่้าๆ ยพลหันมามอหน้ายพล วาสินีพอะเาออไ้ว่านยนาะพูอะไร
รั้น พอานศพเลิ นยนา็หายใเ้าลึๆ ่อนะปล่อยออมา
“เอาล่ะ นา” เธอเรียมพร้อม “ไม่มีโอาสไหนีว่านี้อีแล้ว”
“อ้าว นา?” ยพลเินออมาาศาลาสวศพ “ว่าไ? มีอะไระบอ”
นยนาหันไป เธอเิิในลำอ ไม่ล้าพูเสียอย่านั้น
ไม่ไ้!! เรา้อบอวันนี้เท่านั้น เธอิ
“มีอะไรล่ะ?” ยพลถามอีรั้
นยนา้มลมอ่ำ ่อนะสารภาพออมาทั้หม
“นาอบพล” เธอพูเสียแ็ “นาอบพล...มาั้นานแล้ว ั้แ่เราเอันรั้แร แ่นาปิบัวามรู้สึไว้ ไม่ล้าบอ ไม่ล้ามาลอ อยาะบอออไปเหลือเิน แ่็ลัว ลัวว่าพละเปลี่ยนไป”
ยพลถึับสะุ้โหยเมื่อนยนาบอออมาแบบนั้น แ่เา็ไม่ทำสีหน้าอะไร
“นาอยาอยู่เีย้าพล” เธอบอ “อยาเป็นนใล้ิพล อยาอยู่ับพล ถึแม้ะรู้ีว่าเป็นไปไม่ไ้ แ่็ยัแอบหวั” เธอยมือปาน้ำาที่ไหลออมา้าหนึ่ “นาทนไม่ไหวแล้ว นาทนเ็บไว้ไม่ไหวแล้ว นาัสินใะบอพลวันนี้ แล้วนา็... ็”
หน้าเธอแระเรื่อ ยพลอึ้ไปสามวินาที ่อนะเ้าใอะไรบาอย่า เาัสินใพูออไป
“อโทษนะ นา”
นยนาใั่ววูบ แ่แล้ว็เริ่มยอมรับวามริ
“นั่นสินะ” นยนาหัวเราะเหมือนเสแสร้ “พละมาอบนอย่านาไ้ไ?”
“ไม่ ไม่ใ่อย่าั้น” ยพลรีบบอไม่ให้เธอเ้าใผิ “พลไม่ไ้เลียนานะ แ่พลเห็นนาเป็นเพื่อนสนิทที่ีที่สุนหนึ่ริๆ”
นยนานิ่ไป ยพลเห็นันั้น็ร้อนรน
“็อย่าที่พลบอน่ะ พลไม่ไ้เลียนานะ พลอโทษที่ไม่เยสัเเห็นอะไรเลย พลมันื่อบื้อเอ”
เาบอออมา แ่นยนาลับยิ้มอย่ายินี
“เฮ้อ!!!” เธอทำท่าถอนหายใพร้อมเหยียแนสอ้าออไป “ีใัที่พูออไปไ้”
“เอ๋?” ยพลุน
“ไม่มีอะไรหรอ นาไ้บอไป็โล่ใแล้ว” เธอว่า “ไป่อนนะ ลับบ้านีๆ ล่ะ แล้วพรุ่นี้อย่าลืมมาเรียนนะ”
“อืม รู้แล้วน่า” ยพลบอ “ไว้เอัน”
“้า” นยนาบอพร้อมับวิ่ออาวัไป วาสินีมอามเธออย่าสสาร
นยนาวิ่ไปามถนนพร้อมับยิ้มไป้วย เธอวิ่แล้ว็วิ่ นมาหยุที่เสาไฟ ที่มีไฟสาแส่ลมา เหมือนแสาสวรร์
เธอเยหน้าึ้นมอแสนั้น มัน้านเธอเือบะหลับา แล้วน้ำาอเธอ็ไหลออมา ไหลไม่หยุ เธอไ้แ่ยืนร้อไห้อยู่นเียว
ทา้านยพลับวาสินี ทั้สอนั่รถประำทาลับ้วยัน วาสินีเห็นยพลเียบไป เลยถามึ้น
“็อเหรอ?”
“็นิหน่อย ไม่นึว่าะเป็นเรื่อริ” ยพลพู “แ่พี่ทำีที่สุแล้ว ใ่ไหม?”
“่ะ พี่ไม่ไ้ทำให้เธอเสียใ” วาสินีว่า “พี่พลทำถู้อแล้ว เธอะไ้ัใไ้เสียที”
ยพลนั่นิ่เียบไปลอทา พอมาถึบ้าน วาสินี็เินทะลุบ้านเ้าไป้านใน ยพลเปิประูเ้าไปในบ้าน
ะเียวัน ทา้านนายเอัย เาำลัเรียที่วาสินีไม่ยอมื่นึ้นมาสัที แม้ะปลุเท่าไหร่็ไม่ยอมื่น
“เออโทษนะ เป็นเพราะเอแท้ๆ” เานัุ่มมือวาสินีที่นอนสลบไม่ไ้สิ “เออยาพาวาไปโรพยาบาล แ่็ลัวนะับไ้....”
“ไม่สิ เอะเห็นแ่ัวไม่ไ้” เาพูนเียว “เอะพาวาไปหาหมอนะ”
ว่าแล้วเา็ยัววาสีนีึ้นไปบนรถที่เาโมยมา ่อนะับออาบ้านร้า ามหาโรพยาบาลว่ามีที่ไหนบ้า?
“วาอทนนิเียวนะ เี๋ยวเอะพาวาไปรัษาให้หายเลย วาะไ้มาอยู่ับเอ เราะอยู่้วยันลอไป” นายเอัยพูพร่ำนเียว ะที่วาสินียัหลับอยู่
ความคิดเห็น