คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : ลาก่อน
อนที่ 25 – ลา่อน
ู่ๆ เรื่อวัหัวใที่วัารเ้นอหัวใอแม่ยพล็ส่เสียร้อัิ๊ๆ ่อนะลายเป็นเสียลายาว แล้วราฟที่ึ้นเป็นรูปทรสามเหลี่ยม็ลายเป็นเส้นยาว ยพลใมา เาส่เสียเรียหมอ
“หมอ! หมออยู่ไหน!?” เาะโนลั่นห้อ แุ่หมอเินเ้ามาพลาับบ่าเา
“นไ้ไปแล้วรับ”
“ไม่ริ!!” ยพลปิเสธทันที “เอาเรื่อระุ้นหัวใมาสิ! อะไร็ไ้! ่วยแม่ผม้วย!!”
แุ่หมอลับส่ายหน้า ยพลมอหน้าุหมออย่าไม่เ้าใ ่วยอะไรไม่ไ้เลยหรือ? ทำไ้แ่นี้หรือ?
“หมอ!!” เาะโนลั่นห้อ “่วยแม่้วย!!”
“หมออแสวามเสียใ....”
ยพลระาอเสื้อหมอเ้ามาใล้เา ทุนรวมถึวาสินีใมาที่ยพลทำแบบนั้น
“แม่ผมยัไม่าย!! แม่ผมยัมีทารออยู่!!”
“ุยอมรับะเถอะ่ะ” นาพยาบาลบออย่าอทน “แมุ่ไปแล้ว”
เาหันลับไปมอที่เีย แม่เานอนหลับาอยู่ แล้วู่ๆ วิาอแม่็ลอยออมาาร่า เาเห็นไ้ในทันที
“แม่!” เาะึวิาแม่ แ่มือเาลับผ่านทะลุมือแม่ไปเลย
“แม่้อไปแล้ว พล” แม่เาบอทั้น้ำา
“ไม่ ผมะเอาแม่ไป่อน ให้พ้นายมทู” ยพลพูออมา ทำเอาบรราหมอและพยาบาลุนันไปหม
“แม่มาับผม ผมะ่อนแม่ไว้” เาเรียวิาแม่อนออมา
“แ่มันถึเวลาอแม่แล้ว” แม่เาบอ
“ไม่! แม่ะเป็นวิาแล้วอยู่ับผมลอไป!!!” ยพละโน ุหมอและนาพยาบาลมอหน้าเาเหมือนนบ้า สสัยว่าเาพูอะไรออมา?
ยพลเรียแม่ออมาหน้าห้อุเิน แม่เพิ่ะเห็นวาสินีรั้แร เลยถามลูาย
“หนูนนี้เป็นใร? วิาเหรอ?”
“เอ่อ เป็นเ็ม.ปลายที่ิหลุาร่าน่ะรับ เธอยัไม่าย” เาอธิบาย “แม่ แม่หลบในห้อน้ำนี่ ถ้ายมทูมา ผมะบอยมทูว่าแม่หนีไปแล้ว”
แ่แม่เาลับไม่ทำแบบนั้น วิาแม่อยพลเินมาหาเา
“แม่้อไปแล้ว”
“ไม่นะ!!” เาะโนลั่นเหมือนนเสียสิ “แม่เ้าไปหลบในห้อน้ำเี๋ยวนี้เลย”
“พล อย่ายื้อแม่ไว้อีเลย” เธอบอ
“ไม่ แม่้อเป็นวิาและอยู่ับพลลอไป!” เาโอบอแม่เา “เราะอยู่้วยันลอไป”
แม่ส่ายหน้า ในอนนั้นเอ ็เิลุ่มวันสีำึ้น ่อนะลายเป็นร่ามนุษย์ เป็นยมทูนั่นเอ
“ผมมารับวิา ุวิานารับ” ยมทูไว้หนวนนั้นบอ
“ไม่นะ!!” ยพลเ้ามาวา “ุะมาเอาแม่ผมไปไม่ไ้นะ”
“เอ๊ะ? ุมอเห็นผม้วยเหรอ?” ยมทูนนั้นถาม
“ใ่ ผมเป็นนัล่าวิา ผมมีสิทธิ์แลเปลี่ยน...”
เาพูไม่บ ยมทู็ัึ้นเสีย่อน
“ะเป็นหรือไม่เป็น ็ไม่มีสิทธิ์ทั้นั้นแหละรับ” อีฝ่ายบอ “ผม้อพาุวิานาไปลานพิพาษา”
“ไม่เอานะ!!!” ยพละโนลั่นโรพยาบาล ถ้ามีใรมาเห็นเาเ้า็นึว่าเาบ้า เพราะเาะโนและพูนเียว
“หมเวลาอุวิานาแล้ว ผม้อเอาไปแล้วรับ”
“ไม่!!!” ยพละเ้ามา่อยหน้ายมทู แ่ยมทูใ้พลัหยุเานัวแ็ทื่อ และพาวิาแม่อเาเินออไปาโรพยาบาล
“ไม่ริ!! แม่!!” ยพละโนลั่น ยัหยุแ็ในท่านั้นอยู่
“ลา่อนนะ พล” แม่เาหันมาบอทั้น้ำา “ถ้าาิหน้ามีริ ให้พลเป็นลูแม่อีนะ”
“ไม่เอานะ แม่!! ุยมทู ผมอร้อล่ะ ะให้อะไรผม็ยอม อย่าเอาแม่ผมไปเลย”
ยมทูหันมา “ไม่ไ้รับ มันเป็นหน้าที่ผม”
แล้วยมทูับวิาอแม่็เินออาโรพยาบาล ยพล็ยับัวไ้ เารีบวิ่ไปหน้าโรพยาบาลทันที แ่็ไม่เอยมทูับแม่แล้ว
“แม่!!!” เาร้อไห้โฮออมาอย่าสุลั้น วาสินีามมาปลอบใเา
“พี่พล...ยอมรับวามริเถอะ”
“ไม่ริ!! ันไม่เื่อเ็า!!!” ยพลทรุนั่ลแล้วเอามือทุบพื้น นหลายนมอเาเหมือนเาเป็นนบ้า
ยพลระเบิวามเสียใออมาอย่าไม่อายใร ผู้นเินผ่านไปผ่านมามอเาแล้ว็แปลใว่าเิอะไรึ้น? ฝ่ายยพลนั่ร้อไห้อยู่หน้าประูโรพยาบาล ร้อไห้นน้ำาไหลอาบไปามแ้มและหยลพื้น
รึ่ั่วโม่อมา ยพล็สบสิอารม์ไ้ มีุหมอเ้ามา่วยเาให้นั่พัับที่ ยพลร้อไห้นไม่มีน้ำาะไหลออมาแล้ว วาสินีที่นั่อยู่็ทำอะไรไม่ไ้นอานั่เียบๆ
“แม่พี่้อไปสวรร์แน่ๆ” วาสินีพยายามปลอบ “แล้วพี่็้อไ้พบแม่พี่อีแน่ แม่พี่ไปหาพ่อพี่แล้วล่ะ”
ำพูนั้น ไม่ไ้ทำให้ยพลหายเสียใน้อยลเลย เาใ้ผ้าเ็หน้าับน้ำาที่หลั่ไหลออมาอี
“ุ” ุหมอปลอบใเา “นเราเิมา มัน็้อายทุน เาแ่ล่วหน้าไป่อน เี๋ยวเรา็ามไป แมุ่ไม่อยาใหุ้ร้อไห้หรอ แมุ่อยาใหุ้สู้่อ ุ้อมีีวิ่อไปนะ ะหยุแ่นี้ไม่ไ้”
ุหมอพูเหมือนับแม่เาไม่มีผิ ยพลยมือปาน้ำา
“แล้วเรื่อานศพ ผมะทำยัไ?” เาถามอย่าไม่รู้ริๆ
“หมอมีเพื่อนเป็นนัารานศพ” ุหมอบอ “ให้หมอ่วยไหมล่ะ?”
“อบุมานะรับ” เายมืออบุุหมอ ่อนะเินออไปาโรพยาบาล วาสินี็เินามไป้วย
ุหมอโทรหาเพื่อน สั่ให้ิ่อศาลาสวศพ และนำร่าอแม่ไปยัวัเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า เสื้อนั่น็เป็นเสื้อที่ยพลื้อให้แม่เา่อนที่แม่เาะเสียนั่นเอ
ปราว่าานศพัึ้นในวันนั้นเลย ยพล้อไปที่เที่เาอยู่อาศัยเพื่อออใบมระบัร ่อนะัารเรื่อ่าๆ นเสร็สิ้น
เย็นวันนั้น เพื่อนบ้านในละแวเียวันับเา็มาร่วมานศพ ยพลเป็นน้อนรับแ ร่าอแม่เานอนอยู่บนเีย และเอามือวาวาลบนพานเพื่อะรน้ำศพ แแ่ละน่ามารน้ำศพแม่เา ยพลใ้ผ้าับน้ำาอยู่เป็นพัๆ เรื่อ่าใ้่าย เนภพเ้าไปทำอะไรับวามทรำอเ้าหน้าที่แล้วว่ายพล่ายเินให้แล้ว
ไม่นาน็มีพวหรีมาแวนามศาลา แเริ่มทยอยมาัน ยพลเป็นน่วยนอีหลายนยร่าแม่ใส่โล ่อนะปิฝาโลและเอาั้ไว้ พร้อมับมีอไม้ประับประาอย่าสวยาม
“พล” นยนาที่ทราบเรื่อายพล็มาร่วมานศพ้วย เธออยู่ในุสีำ เมื่อยพลมอเห็นนยนา เา็ร้อไห้ออมา นยนาโอบอเา
“เสียใ้วยนะพล” เธอบอและน้ำา็ึมไป้วย “นาเสียใริๆ”
“อืม” ยพลโอบอเธออบ บรรยาาศเ็มไป้วยวามโศเศร้า บรราแ็มีแ่เพื่อนบ้านอแม่ทั้นั้น ไม่็เพื่อนสนิทหรือนรู้ั
พอ่ำ พระำนวนสี่รูป็มาสวมน์เพื่อส่วิาไปสู่สุิ ยพลเป็นประธานในวันแร เาุเทียนและธูป่อนะราบพระสามรั้
ในระหว่าที่พระำลัสวอยู่ เา็เอามือล ยพลอยู่ในวามโศเศร้า นนยนา้อปลอบ
“แม่พลไปีแล้ว ท่าน้อึ้นสวรร์แน่”
“อืม” ยพลอบเสียเบา แล้ว็ไม่พูอะไรอีเลย ่อนที่ะมีารแล่อนมับน้ำผลไม้ ยพลเป็นนเินแล่อนมร่วมับนยนานรบ เา็ลับมานั่ที่ประธานอี
หลัานศพเลิ ทุน็แยย้ายันลับบ้าน เนภพับวีรวิทปราัวึ้น มีแ่ยพลเท่านั้นที่มอเห็นพวเา
“ุพล” วีรวิทเอ่ยเสียเบา “เสียใ้วยนะ”
“ผม้ออโทษนะที่หลอุ” เนภพพูพลาเาศีรษะ
“ไม่เป็นไรหรอรับ ผมใ้เวลาุ้ม่าแล้ว” ยพลพูเสียเศร้าๆ “ผมใ้เวลาับแมุ่้ม่าแล้ว”
“แมุ่ไปลานพิพาษาแล้ว” เนภพบอ
“แล้วแม่ไ้ไปสวรร์หรือเปล่ารับ?” เาถาม
“ไ้ไปสิ” เนภพพู ราวนี้เาพูอย่ารู้สึผิริๆ “อโทษนะ”
“พล” นยนาเินเ้ามาพอี “ะลับยัไ?”
“อ๋อ ็รถประำทาน่ะ” เาหันไปอบนยนา วีรวิทและเนภพึสลายัวหายไป
“ลับแท็ี่้วยันเหอะ” นยนาบอ “เี๋ยวนาออ่ารถให้”
“ไม่้อหรอ นา” เาบออย่าเรใ
“น่า ามในาหน่อย” เธอพู “นะ ลับแท็ี่เถอะ ปลอภัยว่า”
เาเลยึ้นรถแท็ี่ไปับเธอ ลอเวลาที่นั่รถลับบ้าน ยพลไม่พูอะไรเลย ทำเอานยนารู้สึอึอัไป้วย
“พล พรุ่นี้ะมาเรียนหรือเปล่า?” เธอลอถามเพื่อเปลี่ยนบรรยาาศ
“มาสิ” เาอบสั้นๆ
นยนาเลยโล่ใ “พล ไม่้อเสียใไปหรอ พลทำีที่สุแล้ว”
“อืม...” เาน้ำาึม “ไม่เป็นไร เวลาะ่วยเยียวยารัษาให้หายเอ”
“ิไ้แบบนั้น็ี” นยนาว่า “พลอย่าามแม่ไปนะ”
“พลไม่ทำั้นหรอ นาไม่้อห่ว” เาบอ เธอเลยสบายใ
“อ๊ะ ถึบ้านพลละ” ยพลบอ “อรนี้แหละรับ”
แล้วรถแท็ี่็อ ยพลลารถไป แล้วโบมือลานยนาที่ยันั่ในแท็ี่อยู่ ่อนะมอรถหายไปสุถนน
เาเปิลอนเ้ามาในบ้าน เปิไฟนสว่า บ้านที่ไม่มีแม่แล้ว ยพลเินไปเปิู้เย็นเพื่อะทำอาหาริน
วาสินีเินทะลุประูเ้ามา แล้ว็บอ “พี่พลไม่้อลัวเหานะ มีวาอยู่เป็นเพื่อน”
“อืม” ยพลรับ “อพี่ทำอาหารแป๊บหนึ่นะ”
“่ะ” วาสินีอบอย่าเบาๆ ่อนะเินทะลุเ้าไปในห้อนอน
ืนนั้น หลัาิน้าวที่ทำเอเสร็ ยพล็ล้าานและเ็บานเ้าที่ วาสินีนั่รออยู่ในห้อนอนอยู่แล้ว ยพลเปิประูเ้ามาในห้อนอนอัวเอ ที่เยนอนับแม่ เามอฟูที่นอนอแม่อย่าเศร้าสร้อย
“ไม่อาบน้ำหรือะ?” วาสินีถาม “หนูไม่แอบูหรอ”
ยพลยิ้มออมาเล็น้อย ่อนะถือผ้าเ็ัวไปอาบน้ำ ่อนะเปลี่ยนเป็นุอยู่บ้าน
“พี่ะเลิเป็นนัล่าวิา” เาบอออมา
“อ้าว? ไหนพี่บอว่ารัอาีพนี้ไ?” เธอถามออมา
“็ในเมื่อแม่ายไปแล้ว เื่อนไ็บ” เาบอพลาส่ายหน้า “พี่้อไม่ทำให้แม่เป็นห่ว”
เิลุ่มวันสีำปราึ้นภายในห้อ ่อนะรวมเป็นร่าเนภพ “เมื่อีุ้ว่าไนะ?”
“อ้าว? ุเน พอีเลย” ยพลบอ “ผมะอเลิารเป็นนัล่าวิา”
“ไ้ยัไ? ในเมื่อุสมัรไปแล้ว?” เนภพถาม
“สมัรไ้็ลาออไ้ ผมไม่ทำแล้ว แม่ผมายแล้ว หมเื่อนไพอี”
“ุะทำอย่านี้ไม่ไ้นะ และเรื่อนายสินล่ะ?”
ยพลรุ่นินิหนึ่่อนะบอ
“ผมไม่ามล่าเาแล้วแหละ”
“เฮ้ย!” เนภพล่าวอย่าไม่พอใ “ู่ๆ ะมาเลิแบบนี้ไม่ไ้นะุ แล้วที่ผ่านมา ุทำไปเพื่ออะไรล่ะ?”
“็เพื่อแม่ไ” เาบอพลาถอนหายใ “โปรเ้าใ้วยเถอะ ุเน แม่ผมเอ็ไม่อยาให้ผมเป็นนัล่าวิา”
เนภพมอยพลอย่าไม่พอใ แ่เา็พูึ้นมา
“ั้นผมอเรื่อแบบืน อาวุธ้วย”
ยพลเลยเินไปหยิบุเรื่อแบบับอาวุธออมา พร้อมับส่ให้เนภพ
“เราบันรนี้แหละ” เนภพล่าวอย่าโมโห “ลา่อน”
แล้วเนภพ็สลายร่าหายไป ยพลถอนหายใ เท่านี้็ไม่มีอะไร้อห่วอีแล้ว
“พี่ะเลิเป็นนัล่าริๆ เหรอ? ไหนพี่บอว่าพี่รัอาีพนี้ไ?” วาสินีถาม
“นั่นมัน่อนแม่าย อนนี้แม่ายไปแล้ว พี่ไม่มีำลัะไปามหาใรแล้ว” เาบอ
“แ่แม่พี่บอไม่ใ่เหรอว่า ีวิ้อำเนิน่อไป อย่ายอมแพ้” วาสินีพูึ้น “พี่ะไม่ทำ่อแล้วเหรอ?”
“ใ่” เายอมรับอย่าเหนื่อยๆ “พี่เหนื่อยมาๆ เลยรู้ไหม?”
วาสินียืนึ้นอย่าไม่พอใ “หนูนึว่าพี่ะเ้มแ็ว่านี้เสียอี”
“ว่าพี่มาเถอะ พี่รับไ้ แล้วะไม่ว่าอะไรทั้นั้น” ยพลพูพลาเอนัวล้มลนอนบนฟู ่อนะหลับา วาสินีมอเาแล้ว็ถอนหายใ
เนภพนำเรื่อแบบมาืนให้วีรวิท วีรวิทใมาที่ยพลัสินใแบบนี้
“ุ่วยไปพูับเา็ีเหมือนันนะ” เนภพบอ “เผื่อเาะเปลี่ยนใ”
“ุพลเาัสินใอะไร เา็ไม่มีทาืนำพูหรอ” วีรวิทว่า “น่าเสียายเหมือนัน ผมับนภล้อออล่านเียวแล้วสิ”
“ผมนึว่าเาะล้าหาว่านี้เสียอี นี่อะไรัน? แ่แม่เสียไป ถึับ้อลาออเลยเหรอ?” เนภพว่าอย่าไม่พอใ
“ุไม่ใ่เา ุไม่รู้หรอ ุเน” วีรวิทเ้าใยพล “่าเาเถอะ”
“อืม แล้วุออล่านเียวไหวเหรอ?” อีฝ่ายถาม
“ไม่ไหว็้อไหวล่ะ” วีรวิทบอ พร้อมถอนหายใ “เฮ้อ น่าเสียาย เราไม่มีโอาสไ้ร่วมานันอีแล้ว”
ืนสวศพืนที่สอ ยพล็ยัทำหน้าที่้อนรับแเหมือนเิม เาอยู่ในุนัศึษา พอเลิเรียน เา็มาที่วัทันที
นยนาามมา้วย และพอ่ำ พระสี่รูป็มาสวเหมือนเิม พอพระเลิสว ยพล็อยู่่วยเ็บ้าวออะไรนิหน่อย
“ไม่้อหรอรับ เี๋ยวทาเราัารเอ” เ้าหน้าที่ว่าึ้น ยพล็เลยออไปพร้อมับวาสินี และนั่รถแท็ี่ลับับนยนาเหมือนเิม
“พละ....” เธอถามเบาๆ “เลิเป็นนัล่าริๆ เหรอ?”
“อือ” เาอบในลำอ
“็ีเหมือนัน ไปเสี่ยอันราย” นยนาว่า ส่วนยพล เาำลัรุ่นิ ใหนึ่เาเอ็ไม่อยาเลิหรอ เายัำวาม้อารอัวเอไ้ที่ะพานายสินไปลนร
ไม่ไ้ เรา้อทำามที่แม่บอ เาิในใแล้ว็ิเสียว่าลืมๆ ไปแล้วันว่าเยเป็นอะไรมา พอมาถึบ้าน เา็เ้าบ้านไป อาบน้ำอาบท่าเสร็็เปลี่ยนุ
เาไม่มีอารม์ะทำอะไรทั้นั้น เานอนลบนฟูไปเลย วาสินีในุนัเรียน ็เินเ้ามานอน้าๆ
“พี่ิีแล้วเหรอที่ะเลิเป็นนัล่า?” เธอถาม “หนู็ยัะออามล่าอยู่นะ”
“หา?” ยพลฟื้นัวึ้นมาทันที “ทำไม?”
“็หน้าไม้อหนูยัอยู่ในู้อยู่เลย” เธอว่า “หนูะออล่าพร้อมับุวีรวิท พี่พลไม่้อห่วหรอ”
“น้อะบ้าเหรอ?” เา่อว่า “ไปทำอะไรอย่านั้นไ้ไัน?”
“ยัไ หนู็อยาทำัวให้มีประโยน์มั่” เธอล่าวเหมือนประเา ่อนะพลิัวนอนหันหน้าไปทาอื่น
ยพลเอามือนอน่ายหน้าผา เาะละทิ้หน้าที่นัล่าวิานี่ริๆ หรือ?
รุ่เ้าวันถัมา เา็แ่ัวไปเรียนเหมือนเิม พอเอนยนา็มาิน้าว้วยัน ฝ่ายริภพเินเ้ามาเห็น็ไม่พอใ
ริภพเินรเ้ามาหายพลับนยนา แล้ว็ับโ๊ะพลิว่ำไปเลย านใส่อาหารระายเ็มพื้น
“ภพทำอะไรน่ะ!?” นยนาว่าใส่เา
“ภพ้อถามนา่าหาว่ามาทำอะไรับไอ้ปีศานี่?” ริภพี้ไปที่ยพล ฝ่ายยพล เาเห็นริภพทำแบบนั้น็เริ่มโรธ
“ผมไม่ใ่ปีศา” เาบอออมา “ผม้อาระ่วยเหลือทุน”
“อย่ามาโห ไอ้ปีศา!!” ริภพล่าวแล้ว็รู้สึลัวยพลเหมือนัน เายับถอยหลัไปสอสาม้าว
ทันในั้นเอ โ๊ะับเ้าอี้็ลอยึ้นาพื้น แล้วโ๊ะทั้โ๊ะ็พุ่เ้าไประแทหน้าริภพนเลือำเาไหล โ๊ะับเ้าอี้ลบนพื้นามเิม
“เหวอๆ!!!” ริภพลุึ้นแล้ววิ่หนีออาโรอาหารไปเลย ยพลสสัยว่าใรทำ พอหันไป็เอวีรวิทยืนอยู่
“ุวิท”
“ใรเหรอ?” นยนามอไม่เห็น
“เพื่อนนัล่า้วยันน่ะ” เาบอ “อพลไปุยับเาสัพัละัน”
แล้วยพล็ออมาุยับวีรวิทที่หน้าห้อน้ำาย
“ผมไม่ว่าอะไรหรอ ถ้าุะเลิเป็นนัล่าวิา” วีรวิทบอพลายิ้มแย้ม
“อบุมารับที่เ้าใ” ยพลพูพลาับมือวีรวิท “แุ่้อออล่านเียว ุทำไหวเหรอ?”
“ยัไ็้อไหวล่ะ” วีรวิทล่าว “ุเอ็ระวันายสินลับมาทำร้ายนะ”
พอนึถึเรื่อนายสินไ้ ยพล็ำไ้ว่าัวเอเยพูอะไรไว้ เาะไม่มีวันยอมให้อภัยนายสิน และะลาอนายสินมาลนรให้ไ้ เาั้ใแบบนั้น
“ือผม...”
“ผม้อออล่าับนภลล่ะ ิถึเลยมาหา” วีรวิทบอ “ไป่อนนะ”
แล้ววีรวิท็สลายร่าเป็นวันสีำ ยพละพูอะไรสัอย่า แ่ไม่ทันไ้พูออไป
“เรื่อนายสินเหรอ?” เาพูนเียว ่อนะัสินใใหม่
ความคิดเห็น