คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : เหนื่อยล้า
อนที่ 23 – เหนื่อยล้า
รุ่เ้าวัน่อมา หัทยา็มามหาวิทยาลัยเหมือนเิม เธอรู้สึแปลๆ สัหร์ใไม่ีอย่าไม่รู้ เธอลัวว่าวันนี้หมายะส่มาถึใรอี
รั้น พอเ้าไปในห้อ เธอ็เห็นนธีธารนั่อยู่ เธอเลยทัทายเพื่อน
“ว่าไ ธาร?”
“ยา....” เธอหันมา หัทยาสัเว่าเธอร้อไห้ ึเ้าไปถามว่าเป็นอะไร นธีธารยื่นหมายบับหนึ่ออมา
“อย่าบอนะว่า...” เธอรีบหมายไปู ็เอ้อวามน่าะลึ
ถึ นาสาว นธีธาร วรรวลี
เธอมีหน้าที่้อ่าเพื่อนในะที่เหลืออยู่ำนวนสามน ไม่ั้นเธอะถู่าายแทน
“หา!?” หัทยามอนธีธาร “ธาร....”
“ในที่สุมัน็มาหาธารนไ้” เธอล่าวเสียเรียบ “ไม่้อ่วยธารหรอ”
“ไม่ไ้!” หัทยามอไปในห้อ มีเพื่อนร่วมห้อเรียนอยู่สี่ห้าน ท่าทาะ่วยอะไรไม่ไ้
“ันะพาแไปหลบในที่ปลอภัย” เธอบอ “ที่ที่าระเ้าไปไม่ไ้แน่ๆ”
หัทยาลานธีธาร พลาหันมอไปมา หาที่หลบ ในห้อน้ำหิ็ไม่ไ้ เพราะเยพลามาแล้ว เธอมอเห็นู้เ็บอทำวามสะอาอยู่ หัทยาเปิู้นั้นแล้วผลันธีธารเ้าไป
“แหลบในนี้แหละ แล้วอย่าเปิเ็านะ”
นธีธารพยัหน้า แล้วหัทยา็รีบวิ่ไปบอำรว พร้อมับแ้ำรวไป้วย
นธีธารหลบในู้เล็ๆ ที่อาาศไม่ถ่ายเท ไม่มี่อให้หายใเลย แ่แล้วู่ๆ ็มีนเอาแมุ่แมาใส่ล้อู้ล็อเอาไว้ นธีธารพยายามเาะประูู้ แ่็เปิไม่ออ
“่วย้วย!!” เธอเริ่มหายใิัแล้ว “ใร็ไ้ เปิที”
ยี่สิบนาที่อมา รถำรว็เ้ามาในเมหาวิทยาลัย มีนัศึษามามาย่ามามุูัน พร้อมับพูไป่าๆ นานาว่าน่าะมีนายอีแล้ว หัทยารีบวิ่ไปบอำรว
“เธอ่อนัวในู้่ะ” หัทยาพู “รีบไปเร็ว ุำรว”
แ่พอมาถึ ลับพบว่าประูู้ล็อ มีใรบานใส่แมุ่แล็อู้เอาไว้ หัทยามาเห็น็ใมา
“ยัยธาร!” เธอเรียเพื่อน แ่ไม่มีเสียอบลับมา เธอเริ่มใไม่ีแล้ว
“ธาร! เป็นอะไรหรือเปล่า?”
เียบ ไม่มีเสียอบลับมาเลย หัทยาบอำรว
“ทำไีละะ? เาอยู่ในนี้แหละ”
ำรวัารเอา้อนมาทุบแมุ่แนหั แล้ว็รีบเปิประู ร่าอนธีธารหล่นลมาอับพื้น เธอเสียีวิเพราะาอาาศหายใ ที่้าในบานประูมีรอยเลือาเล็บมืออเธอเ็มไปหม พยายามะหนีออมาาในู้
“ธาร!” หัทยาเอามือุมปาแล้วร้อไห้ “ไม่ริ!!! ไม่ริ! ทำไมเป็นแบบนี้?”
หลัาเ็บศพเธอไปแล้ว ำรว็สอบปาำหัทยานิหน่อย หัทยาเินอย่าเหนื่อยๆ มาทรุนั่ลหน้าห้อเรียน เธอยมือุมหน้าผา น้ำาไหลออมาเป็นสาย
นัรบเินออมา เารู้เรื่อทั้หมแล้ว เาปลอบหัทยา
“เธอทำีที่สุแล้ว”
“ไม่มีที่ไหนปลอภัยอีแล้ว!” หัทยาพูออมา “เราหนีารไม่พ้น”
นัรบเอามือบบ่าเธอ หัทยาร้อไห้เหมือนะาใที่เสียเพื่อนสนิทไป
“เธอไปสบายแล้ว อย่าห่วเลย” นัรบบออีรั้ แู่เหมือนะไม่่วยอะไร หัทยายัร้อไห้อยู่เหมือนเิม
เธอแ้่าวนี้ให้ธัรรับรู้ เมื่อธัรไ้ยิน เา็โรธมา
“ให้ายเหอะ!! มันเป็นใรันแน่วะ?”
“ันไม่รู้” หัทยาสะอื้นไห้ “แ่ธารไปเอพัแล้วล่ะ”
“ไอ้แผลบ้านี่็ไม่หายะที” ธัรบ่น “เราะทำไ่อไปี?”
“ไม่รู้เหมือนัน” หัทยาอบามริ “ไม่รู้ริๆ”
แล้วเธอ็วาสายไป านศพอนธีธารมีในวันนั้นเลย เธอในุนัศึษา้าวเ้าไปในศาลาสวศพ ไหว้พระ่อนะุธูปไหว้ศพ
เธอลมานั่ที่้าๆ เพื่อนร่วมห้อ เมื่อพระสี่รูปมาสวมน์ เธอ็ยมือึ้นพนม แ่น้ำาลับไหลไม่หยุ
รั้น พอาลับ สิห์็อาสาไปส่ถึบ้านให้
“ให้สิห์ไปส่ไหม?” เาถาม “ผู้หินเียวลับแท็ี่นเียวมันอันราย”
“ไม่เป็นไรหรอ” เธอ้าผ้าเ็หน้าับน้ำา “ันลับเอไ้”
สิห์ถอนหายใ ่อนะเินเลี่ยไป หัทยาโบรถแท็ี่เพื่อะลับบ้าน เมื่อลับมาถึบ้าน เธอ็ไ้แ่บอพ่อแม่ว่าเหนื่อยเหลือเิน อพัทำใ่อน
หลัาอาบน้ำเสร็ เธอ็ไม่ลมาทาน้าวเย็น แ่นั่อยู่บนโ๊ะเรียนอัวเอ พลาิถึเพื่อน เธอิว่าไม่น่าเลยที่ให้นธีธารไปหลบในนั้น เธอิว่าะปลอภัยแล้วเสียอี แ่ลับไม่ใ่เสียอย่านั้น
แล้วเธอ็รู้สึิถึธัรึ้นมาอย่าบอไม่ถู เธอใ้มือถือ่อสายโทรหาเาทันที
“ว่าไ? ุยา” เาพูึ้น
“ือ....” หัทยาไม่รู้ะเริ่มอย่าไร “เป็นเพื่อนุยหน่อยสิ ปิะุยับธาร แ่มัน....”
“อ๋อ ไ้สิ” ธัรว่า “ะุยเรื่ออะไรีล่ะ?”
“นายเยึ้นถึอยสุเทพไหม?”
“โอ๊ย เยึ้นสิ” เาบอเสียร่าเริ “ไปไม่รู้ี่หนแล้ว ้อึ้นบันไว่าสามร้อยั้น”
“เหรอ?” หัทยาหัวเราะออมา หายเรียไปเหมือนัน “แล้วอน่าินมีที่ไหนบ้า?”
“็ร...” เาุยับหัทยาไปเรื่อยๆ นเือบะรบั่วโม หัทยาเลยอวาสาย
“อบุมานะ ที่เป็นเพื่อนในืนนี้” เธอบอ “อวาสาย่อนล่ะ”
“อืม” ธัรพู “ผม็หวัว่าแผละหายเร็ว”
แล้วเธอ็วาสายไป ่อนะเอามือุมหน้าแล้วร้อไห้อีรั้
“ธาร....” เธอพร่ำ “อโทษนะ ธาร”
เ้าวันรุ่ึ้น เธอ็ไปมหาวิทยาลัยอย่าเศร้าสร้อย ถ้าวันนี้มีหมายมาอี เธอ็ไม่รู้แล้วว่าะ่วยเหลืออย่าไร?
รั้น พอเ้าห้อเรียนไป็มีเสียฮือฮาึ้น หัทยานึอยู่แล้ว ว่า้อมีหมายมาอีบับ ราวนี้ะเป็นใร?
“อา ในที่สุ ัน็โนนไ้” วราวุธถืออหมายสีาว “มันบอให้ัน่าเพื่อนสามน”
ทุนมอมาที่วราวุธ เาีหมายทิ้ ่อนะยืนึ้น
“็ีเหมือนัน” เาบอ “ะไ้ไปหาไอ้ัยะที”
“วุธ...” หัทยาเินเ้ามาแะัวเา
“ไม่เป็นไรหรอ ยา เราไม่่าใรแน่นอน” เาบอแล้ว็เินออาห้อไป หัทยาเินามไป
“วุธะไปไหน?”
“็ะไปูวิวนิหน่อย” เาล่าวเสียเหมือนปลแล้ว “ฝาบอพ่อแม่้วยนะว่าไม่้อเป็นห่วอะไรแล้ว”
วราวุธทิ้ท้ายอย่านั้น ่อนะออไป หัทยาสสัยว่าเาะไปไหน?
วราวุธเินึ้นไปั้นาฟ้า เาเินผ่านพื้นาฟ้าว่าๆ ไป ่อนะปีนรั้วอบั้น แล้ว็ปล่อยัวเอลมาาึ
ร่าอเาลมาาึ แล้วระแทับพื้นปูนแ็ๆ นเลือสา ระูหัทั่วัว บรรานัศึษาที่เห็นเหุาร์่ารีร้ออย่าใ
หัทยาามเสียรีร้อมา พอเธอวิ่มาูที่เิเหุ เห็นสภาพอวราวุธ เธอ็เือบะลมใส่
“ยา!!” นัรบที่วิ่ามมา้วยพยายามประอร่าเธอไว้ หัทยาพยายามั้สิ ถึแม้มันะทำยา็าม
“ทำไม?”
แล้วศพอวราวุธ็ถูเ็บไป ำรวเ้ามาอีรั้ และสอบปาำหัทยา
“ทำไมุไม่ห้ามเา?” ำรวถาม หัทยาปิปาเียบ ไม่ยอมพูอะไรออมาเลย ฝ่ายำรวเอามือุมมับ
หัทยาโทรเรื่อนี้รายานให้ธัรรู้
“หา? ราวนี้เป็นไอ้วุธเหรอ?”
“ยาน่าะามเาไป” หัทยาร้อไห้ “ยา...ไม่รู้ว่าเาะ่าัวาย”
“ุไม่้อร้อไห้นะ” ธัรปลอบ “ุไม่ไ้ทำอะไรผิ”
“อืม” หัทยาสะอื้นไห้ “แ่นี้่อนนะ”
หัทยาถึทรุัวลไปับพื้น นัศึษานอื่นๆ ่าพาันมอเธอที่นั่ร้อไห้ แ่ไม่มีใรสันิะหยุเิน แล้วมาปลอบเธอเลย
มีานศพ้อนานศพ หัทยาไม่รู้ว่าะเลือไปที่ไหน สุท้าย เธอ็มาานศพอนธีธาร อาะเพราะิถึเพื่อน ระหว่าพระนั่สวมน์ ็มีนมาสะิเธอ้านหลั
“อ้าว วา?” เธอหันไปเห็น็ถาม “วา็มาเหมือนันเหรอ?”
วาสุรี เ็หนุ่มัวสูปานลา ไว้ผมสั้นสีำบอออมา “แน่สิ ธาร็เป็นเพื่อนเรานี่”
“อืม” หัทยาเลยหันลับไป วาสุรีมอเธอา้านหลั
รั้น พอานศพเลิ วาสุรี็มาวนหัทยาให้ลับพร้อมันโยแท็ี่
“ไม่น่าเื่อเลยนะว่าไอ้วุธ มันะใเ็นานั้น”
วาสุรีเอ่ยออมา หัทยาพยัหน้า
“เาล้าหามา ไม่ยอม่าน แ่เลือที่ะ่าัวเอ” หัทยาหันไปหาวาสุรี “ถ้าหมายมาหาวา วาะทำไ?”
“เราเหรอ?” เาทำท่าิ “็....รอวามายมั้?”
“เหมือนันเลย เรามันน่าสมเพ ไม่ล้า่าัวาย” หัทยาบอ
“ารที่ไม่ล้า่าัวาย ไม่ใ่สิ่ที่น่าสมเพนะ” วาสุรีบอ “อย่าิมาเลย”
“อืม” หัทยาพูแล้ว็ไม่พูอะไรอี ระหว่าทาลับไปบ้าน พอรถมาส่เธอ เธอ็เ้าบ้านไปเลย ส่วนวาสุรีนั่รถ่อไป
เมื่อเ้ามาในบ้าน แม่เธอ็พูทันที
“ยา ไปลาออะ แล้วไปเรียนม.เอนเอา”
“หนูทำไม่ไ้หรอแม่ หนูสัาไว้แล้ว” เธอบอออมาทันทีเหมือนัน
“สัาอะไร?” แม่ถาม
“หนูสัาับนนหนึ่แล้วว่าะูแลเพื่อนทั้ห้อาาร” เธอบอ “หนูผิสัาไม่ไ้”
“ูแลเพื่อนาาร?” แม่เธอว่าเสียแ็ “ลูิว่าลูเป็นใร? ำรวเหรอ? นาำรวยัทำอะไรไม่ไ้เลย”
“แ่หนูสัาไว้แล้ว หนูผิสัาไม่ไ้”
“หัทยา!!” แม่เรียื่อริเธอ “พ่อแม่เป็นห่วลูนะ ถ้าวันหนึ่หมายมาหาลู พ่อแม่ะทำไ?”
“ั้นหนูอสั่เสียไว้ล่วหน้าเลยละัน” หัทยาบอ “หนูอโทษนะแม่ ที่พูับแม่ไม่่อยี ไว้าิหน้ามีริ หนูอเิเป็นลูแม่อีนะ”
“ยา? พูอะไรออมาน่ะ?” แม่เธอมอเธอ้วยสายาแปลใ “ยาะายไม่ไ้นะ”
“อโทษ่ะ แ่หนู...” เธอพูแล้ว็หยุ ่อนะพู่อ “ผิสัาไม่ไ้ริๆ”
ว่าแล้วเธอ็ึ้นบันไเ้าห้อนอนไป แม่เธอามมาเาะประู แ่เธอ็ไม่ิะเปิรับแล้ว
“ธาร ยาะหาให้ไ้ว่าใรือาร?” เธอพูับัวเอในห้อนอน “ไม่้อห่วนะ”
ืนนั้น สิห์็ไ้รับโทรศัพท์านัรบ เาแอบพ่อแม่ึ้นไปุยในห้อนอน
“ว่าไ ไอ้รบ?”
“เรามา่วยหัทยาามหานร้ายันเถอะ” นัรบบอ “ยัไแับัน็ไม่ใ่นร้ายอยู่แล้ว”
“มันแน่นอนอยู่แล้วเว้ย” สิห์บอ
“แล้วนายพอะใ้ำแหน่ในสโมสรนิสิอะไรนั่น ่วยไ้ไหมวะ?” นัรบถาม ูเหมือนเาะพูมาึ้น
“ะ่วยยัไไ้ล่ะ ำรวยัเอาไม่อยู่เลย” สิห์พู
“ไม่ ็ลอส่นมาประำึนิเทศฯ อะไรทำนอนี้”
“สโมสรนิสินะเว้ย ไม่ใ่ยาม” สิห์บอ “พวเา่วยอะไรไม่ไ้หรอ”
“เหรอ?” นัรบถอนหายใ “ันสสารยา ้อเสียเพื่อนสนิทไป”
“สสารเหรอ?” สิห์แอบอมยิ้ม “ไม่ใ่ว่าอบเหรอ?”
“บ้า” นัรบพูออมา “ันแ่เป็นห่วเธอเท่านั้น ยัไ เธอ็อบธัรแหละ”
“เออๆ” สิห์พู “แล้วะทำยัไ?”
วันรุ่ึ้นมาถึ หัทยาเินเอื่อยเื่อยมามหาวิทยาลัย สิห์ับนัรบรออยู่แล้ว เมื่อเห็นหัทยา พวเา็เ้ามา
“อ้าว สอน?” หัทยามอทั้สออย่าแปลใ
“เราัสินใแล้ว ว่าะ่วยยาหานร้ายให้เอ” นัรบพูออมา
“ใ่” สิห์บอ้วย “เรามาหาทาันเถอะ”
หัทยารู้สึื้นันในน้ำใอสอนนี้ นัรบยิ้มออมา พลาพยัหน้า
ราวนี้ ไม่รู้ว่าะมีหมายส่มาถึใร? เมื่อมาถึห้อ ทุน็พาันยืนล้อมวใรสันอยู่
“นี่มันบ้าัๆ!!” ธนาธรส่เสียร้อโวยวาย “ทำไมมันเป็นแบบนี้?”
“อะไร? มีอะไร?” หัทยาเินเ้ามาในห้อเรียน
“็ไอ้ธรน่ะสิ ไ้รับหมาย” วาสุรี เพื่อนร่วมั้นบอ
ธนาธรมอหมาย เาูวู่วามสัรู่ ่อนะนั่ล และทำัวเียบๆ
“ธร” หัทยารีบเ้ามา “พาธรไปหลบในที่ปลอภัยเถอะ”
“ใน้อสโมสร็ไ้” สิห์บอ “นร้ายเ้ามา่าไม่ไ้หรอ”
“ไม่้อหรอ ไม่ำเป็น”
ธนาธรพูออมาเสียเบา ทำเอาทุนแปลใ
“ธระยอมายเหรอ!?” หัทยาร้อ
“อืม” เาพยัหน้า “ธรทำัวไม่ีับทุนมามาแล้ว ายไปะไ้็ี”
“ไม่เอาน่า ธร ไปหลบที่ห้อสโมสรเหอะ ห้อนั้นเป็นห้อปิ ไม่มีใรเ้าไปไ้” สิห์บอ
“แ่ธรทั้โมโห อาละวาใส่นอื่นมามาพอแล้ว” เาบอ “ถึเวลาที่ธระ้อใ้รรมที่่อไว้แล้ว”
“ไม่นะ!” หัทยาร้อออมา “ะไม่มีใรายอีแล้ว ธร ไปเถอะ”
“อบุนะยา” เาพูเสียอ่อนเบา “แ่ยัไ ธร็้อายอยู่ี ธรมีีวิอาศัยในห้อสโมสรลอไปไม่ไ้หรอ”
แล้วเา็ลุึ้นเินออาห้อ หัทยารีบวิ่ามไป
“ธร เรายัมีทาหลบเลี่ยนะ” เธอบอ
“็บอแล้วไ ว่ายัไธร็้อายอยู่ี” เาพูเสียเหมือนนปลแล้ว “ไม่้อห่วธรหรอ ปล่อยธรไปเถอะ”
“แ่นที่เสียใสุ หาธรายไป” เธอล่าวน้ำานอหน้า “ือยานะ!”
“อบุที่เป็นห่ว” ธนาธรบอลา “ลา่อนนะ”
“ไม่นะ ธร!” หัทยาเ้าไปลาัวเาออมา แ่เาสะบัมือเธอออ แล้วเินลบันไไป
“ธร! ธร!!” หัทยาทรุัวลนั่แล้ว็ร้อไห้ นัรบับสิห์ามออมา้วย แล้วถามเธอ
“ไอ้ธรไปไหนแล้ว?”
หัทยาส่ายหน้า สิห์เริ่มรู้สึร้อนรน
“ยา ไอ้ธรมันไปไหน?” เาถามอีรั้ หัทยาี้ไปที่บันไ
“ธรลบันไไปแล้ว”
นัรบับสิห์เลยรีบวิ่ามธนาธรไป ฝ่ายธนาธร เาเินออมาลาสวนอมหาวิทยาลัย พลาประาศ้อ
“่าเลยสิ! ่าันเลย มัวรออะไรอยู่ล่ะ? หา?”
เาท้าทายาร พลาอ้าแนออ พลาเินไปเินมา
“ันไม่เสียายีวิหรอ ะมา่า็่าเลย!”
“ไอ้ธร!” นัรบเ้ามา่วย “รีบหนีไปเร็ว”
“อโทษนะ ไอ้รบ ที่บอว่าะเย่านาย” ธนาธรยิ้มให้เา “แ่เอาเ้าริ ัน่าใรไม่ไ้หรอ”
“ไอ้ธร ไปห้อสโมสรเถอะ” สิห์วิวอน แ่ธนาธรไม่ยอม
“ะมา่า็มาเลย!!”
ปั!!
เิเสียปืนัลั่น ทั้นัรบและสิห์้มหลบล่ำ ่อนที่ร่าอธนาธระ่อยๆ ทรุัวล นอนลไปับพื้น
“ไอ้ธร!!!” สิห์ร้อเสียั พลาเ้ามาูเพื่อนที่ถูยิเ้าที่หน้าอ
“ไม่ ไม่้อ่วย นอย่าัน ายไปน่ะีแล้ว” ธนาธรพู แล้วเลือ็ไหลออาปา
“พวันให้อภัย ไ้ยินไหม? พวันให้อภัย ไม่ถือโรธอะไรแทั้นั้น” สิห์บอ “ไอ้รบ เรียรถพยาบาลเร็ว”
“ไม่...ไม่ทันหรอ” ธนาธรเอ่ย ท่าทาเาูทรมาน “อโทษนะที่เยทะเลาะ้วย อโทษ้วยที่เยปาไม่ีใส่ ันะไปหาเพื่อนที่ายไปแล้วนะ”
“ไม่นะ ไอ้ธร!” สิห์ประอร่าเพื่อนเอาไว้ “แะายไม่ไ้นะเว้ย”
“เฮอะๆ” ธนาธรหัวเราะออมา ่อนะล่าวลาเป็นรั้สุท้าย “ลา่อนนะ อโทษริๆ ที่เยว่าร้ายนาย”
“ันให้อภัย” สิห์บอทั้น้ำา “ไ้ธร ไ้ยินไหม? ันให้...”
แล้วธนาธร็ปิาล สิห์ร้อลั่น ะที่นัรบวิ่เ้ามา พบว่าธนาธรเสียีวิแล้ว
“ไม่ริ!” สิห์ะโนออมา “ไอ้ธร! ไอ้ธร!”
นัรบยมือุมหน้าผา ะที่สิห์ประอร่าอธนาธรที่ไร้ลมหายใไปแล้ว
ความคิดเห็น