คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : บาดแผล (รีไรท์ใหม่)
อนที่ 20 – บาแผล
หลัาทำบาแผลเสร็แล้ว เา็่ายเิน่ารัษาบาแผลไป โีที่ไม่แพมานัและไม่มียา้อิน้วย เาับวาสินีเินออาโรพยาบาล และเินทาลับบ้าน
ยพลที่เปลี่ยนุแล้วเินเ้ามาภายในบ้าน โีที่เามีเสื้อนัศึษาแนยาว ึปิบับาแผลไว้ไ้ ไม่ให้แม่เห็น เี๋ยวแม่ะสสัยอี
“แม่ ผมลับมาแล้ว”
แม่อเามอเาอย่าสสัยเ็มที่ ยพลเห็นันั้น็ไม่พอใ
“แม่ อย่ามอผม้วยสายาแบบนั้น”
แม่เาเลยหันไปมอโทรทัศน์แทน ยพลลมืออาบน้ำ และสวมเสื้อแนสั้น ทำให้แม่เห็นผ้าพันแผล
“พล! ไปโนอะไรมา?”
“อ๊ะ” เาลืมเสียสนิทเลย ไม่นึว่าเสื้ออยู่บ้านแนสั้น “ือ...”
“บอแม่มาเี๋ยวนี้!” แม่เาเ้น เาเลยบอออไป
“ผมโยนายสินทำร้ายรับ”
“ลู!” แม่เาร้อ “ลู้อลาออาารเป็นนัล่าวิาอะไรนั่น เี๋ยวนี้เลยนะ”
“ผมไม่ออรับ” เายืนยัน “แรๆ ผม็ไม่มั่นใหรอ แ่อนนี้ผมรู้แล้วว่าอนนี้ผมอบอาีพนี้”
“ลู แ่ลู้อเสี่ยนะ!” แม่เาว่าเสียั
“เสี่ย็ไม่เป็นไร เพื่อให้แม่อยู่่อ ผมยอมทำไ้ทั้นั้น” เาพู
“ลู นเรา เิ แ่ เ็บ าย เป็นเรื่อธรรมา” แม่ว่า “มันถึเวลาอแม่แล้ว ลูะยื้อไว้ทำไม?”
“นั่นเพราะผมรัแม่น่ะสิรับ” เาอบามริ “ผมไม่อยาสูเสียแม่ไปอนนี้ แม่เป็นที่พึ่อผมนะรับ”
“แ่มันอันราย” แม่เายัเถีย “ถ้าลูเป็นแบบพ่อ แม่ะทำยัไ?”
“ผมะระวััวละัน” เาบอ “ผมะไม่ให้เิเรื่อแบบนี้หรอ ผมปป้อัวเอไ้”
“ปป้อัวเอไ้?” แม่เาทวนประโย “นัศึษาปีหนึ่อย่าลูเนี่ยเหรอทำไ้?”
ยพลเียบไปเลย เาะเินไปเ้าห้อนอน แ่แม่มาัทาเาไว้
“ลู้อลาออเี๋ยวนี้”
“ไม่รับ” เายืนยัน “ไอ้สินมันทำรรมับนอื่นมามาแล้ว ผม้อัารมัน”
“ลู มันไม่ใ่เรื่ออลูเลยนะ” แม่วิวอน
“เี่ยวสิ ็ผมลับยมทูไว้แล้ว” เาบอ “ผมำเป็น้อทำ”
“ั้นเรียยมทูนนั้นมา แม่ะอายเี๋ยวนี้ แล้วให้ลูลาออะ”
“แม่!!” เาะโนัลั่น “แล้วผมะบาเ็บไปเพื่ออะไร? ที่ผมทำทั้หมเพื่อ่วยแม่นะ!”
วาสินียืนูสอนเถียันไปเถียันมา็ถอนหายใ ่อนะเินทะลุเ้าไปในห้อนอน
“ลูไม่ำเป็น้อทำเพื่อแม่ ที่ลูทำทั้หมนี่็มาพอแล้ว”
“ไม่ ผมยัไม่ไ้อบแทนพระุแม่เลย ให้ผมทำหน้าที่นี่ีแล้ว” เายัยืนราน
“พล!” แม่เาวาใส่
“แม่!” เา็ะอลับ แล้ว็รู้ว่าเผลอพูเสียัไป เลยเปลี่ยนเรื่อ “แม่ินอะไรหรือยั? ถ้ายัผมะทำให้”
“แม่ไม่ิน นว่าลูะลาออาหน้าที่นัล่าวิา” แม่ยัพู
“โธ่ แม่ เห็นใผมเถอะ” เาวิวอน “ผมเลิไม่ไ้”
แม่เาเินสะบััวเ้าไปในรัวทันที ยพลถอนหายใ ่อนะเินเ้าไปในห้อนอน ึ่วาสินีนั่อยู่บนฟู
“ทะเลาะับแม่เหรอพี่?”
“อ้าว น้อไม่เห็นเหรอ?” เาถาม
“็เห็น” เธอบอ “แ่พี่เลิเป็นนัล่า็ีเหมือนันนะ”
“เอาอีแล้ว อีเสียมาอีแล้ว” เาี้ไปที่วาสินี “ถ้าอยาเ้า้าแม่ ็ออไปเลย”
วาสินีึลุเินหนีไปเลย ยพลถอนหายใ ทำไมไม่มีใรเ้าใเาเลยนะ?
ทา้านประภัสสร เธอำลััารเ็บ้าวอบนโ๊ะ เรียมะลับอนโ อนนั้นเอ นภัทร็เ้ามาถาม
“สร ‘นัล่าวิา’ ืออะไร?”
ประภัสสรอ้าปา้า “นีุ่มายุ่เรื่ออะไรันเนี่ย!?”
“อบมา มันืออะไร?” นภัทรเร่
“ไม่เี่ยวับุ” ประภัสสรถือล้อแวนอ “ันลับละ”
เธอเผลอเียนำว่า ‘นัล่าวิา’ ในสมุอเธอ เพราะนึถึยพล นภัทรมาแอบอ่านถึรู้ ประภัสสรไม่อบอะไรแบบนี้เลย
“นิสัยเสียะมั” เธอบ่นะลลิฟ์ไป้านล่า
“นัล่าวิาเหรอ?” นภัทรถามัวเอ “ถ้าแปลรๆ ็ือ ล่าวิาบนโลมนุษย์ไปนรหรือสวรร์อย่าั้นเหรอ?”
“ยัยสรปิบัอะไรเราไว้ เอ๊ะ? หรือว่า” เานึถึยพล และสิ่ที่ยพลทำับเา ทำัวเาแ็นิ่ยับัวไม่ไ้ไปเป็นเวลานาน
“อย่าบอนะว่าน้อนนั่นือ นัล่าวิา? มีพลัแบบนั้น?” เาเาถู้อ “ยัยสรรู้ัมัน แ่น่าแปล ทำไมมันไม่ทำ่าวเรื่อนี้ล่ะ?”
“ไ้ารละ” นภัทรยิ้มริ่ม เาไ้สู๊ปเ็แล้ว
วันรุ่ึ้น เา็ยัใส่ผ้าพันแผลไปยัมหาวิทยาลัย แ่แนเสื้อยาว ทำให้ปิผ้าพันแผลไว้ไม่ให้นเห็น เาเินไปเ้าไปในโรอาหารามเย และสั่๋วยเี๋ยวมาิน
ฝ่ายนภล มันถูเนภพเรียเ้าไปหา
“ุยพลทิ้บาแผลไว้ให้มัน นายไปมลิ่นเลือมันสิ ะไ้ามไปถู”
“แ่ผมไม่อยาทำานับนพรร์นั้น” นภลล่าว ทำเอาเนภพเหนื่อยใ
“เออน่า ทำๆ ไปเหอะ” เนภพโบมือไปมา ฝ่ายนภลเลย้อึ้นไปบนโลมนุษย์อย่าไม่่อยเ็มใ
ะำลัะไปเ้าเรียน นภล็ปราัวึ้นหน้ายพล วาสินีเือบะหวีร้อแ่ห้ามไว้ไ้ทัน
“ผมถูุเนภพสั่ให้ไปมลิ่นเลือมัน” มันบอ “ุะยอมทำหน้าที่นี้่อไปไหม?”
“แหม ทำสิ” ยพลพู “ไม่เห็น้อใ้น้ำเสียแบบนั้นเลย”
นภลหันไปทาอื่น ่อนที่ยพละอัวเ้าห้อน้ำเพื่อเปลี่ยนเรื่อแบบ ่อนะสั่ให้ัวเอหายัว และถือปืนลูอไว้ในมือ
“แล้วุนนี้เป็นใร?” นภลสัเเห็นวาสินี เธอเลยอบออมา
“ันื่อวาสินี เป็นผู้่วยุพล”
“ัวถ่วมาว่า ใ้อาวุธเป็นหรือเปล่า?” นภลูถู
“นี่ หมาน้อย” เธอล่าวอย่าไม่พอใเท่าไหร่ “ันฝึ้อมยิมาแล้วนะ แล้ว็ทำไ้ี้วย”
“็ี” นภลอบ พลาเินไปยัุที่่อสู้ับนายสินเมื่อวัน่อน มีราบเลือที่แห้แล้ว แ่นมอไม่เห็นอยู่ที่พื้น นภลัารมลิ่น แล้วรีบวิ่ามไป
มันมลิ่นมาเรื่อยๆ ามหยเลือที่หยเป็นทา ่อนะมาเ้าเย่านบาพลั เ้าไปในอยหนึ่ หลัานั้น็มลิ่นนทั่ว
“ลิ่นมันหายไปแถวนี้” นภลบอ “แ่มันอยู่แถวนี้แน่”
“ั้นเราระายำลัหาีไหม?” วาสินีถาม
“็ไ้” ยพลพูออมา “แ่วา้อไปับพี่นะ”
แล้วนภล็แยัวออไป ยพลถือปืนลูอเล็ไปทั่ว เผื่อะพบโอาสเอนายสิน ะไ้ลั่นไทันที ฝ่ายวาสินี็ถือหน้าไม้เ่นัน
ฝ่ายนายสิน เา็หลบอยู่ในรอแบๆ อยู่ในอยนี้ พลาับแผลที่แน เาเ็บปวมา แ่็ัฟันทน
“หวัว่าพวมันไม่ามลิ่นเลือมานะ” เาหวัไว้แบบนั้น แ่็ไม่แน่ใ เาหันไปมอรปารอ ็เห็นยพลในุเรื่อแบบนัล่าวิาเินผ่านไป
“แย่แล้ว” เาถือาบและพยายามลุึ้น “ถ้าเอัน้อปะทะันอีแน่ ปืนับาบ ะสู้ไ้ไ?”
แล้วเา็ัสินใหนีออาอยนั้น ยพลและวาสินีเินหานทั่ว็ไม่พบอะไร เาเลยลอถามเ้าที่เ้าทาแถวนั้นู ว่าเยเห็นนายสินหรือไม่?
“าร่อเนื่อนั่นน่ะเหรอ” เ้าที่อบ้านหนึ่บอ “ไม่เห็นหรอ ไม่เห็นใรเินผ่านมาเลย”
“เหรอรับ?” เาถอนหายใ “เอ่อ อบุมารับ”
ฝ่ายนภล มันไ้ลิ่นเลือนายสินึ้นมาึวิ่ออไปทันที ็เห็นนายสินำลัวิ่หลบหนีอยู่
“ายล่ะ เรียไม่ทันแล้ว” มันว่า “เรา้อหยุมัน้วยัวเอ”
นภลระโั้านหลัอนายสิน เาร้อโอรว้วยวามเ็บปว และพยายามสะบัให้นภลหลุออไป นภลถูผลัไประแทับผนัึ
“แ!!” นายสินะอ “หมาในนร อย่าอยู่เลย!!!”
แล้วนายสิน็วาาบ เิระแสไฟฟ้าผ่าร่าอนภลนเป็นแผลสาหัส ยพลและวาสินีที่ไ้ยินเสียระแสไฟฟ้า็อ็รีบวิ่ไปยัุเิเหุทันที
ทั้สอพบนภลที่นอนมอเลืออยู่ อาารหนั แล้ว็เอนายสิน เาำลัะลั่นไ แ่นายสินวัาบให้ปล่อยระแสไฟฟ้าออมา ยพลสั่ให้วาสินีหลบมุมไป่อน แล้วเา็ลั่นไ แ่ไม่โนนายสิน
นายสินรีบถือาบพร้อมับสลายัวเป็นวันหนีไป ยพลรีบเ้าไป่วยเหลือนภล่อน มันมีเลือออเยอะมา หายใรวยริน
“ุเนภพ!!” เาเรียื่อยมทู “ุเน!! อยู่ไหนน่ะ?”
“อะไรๆ?” เนภพปราัวึ้นในรอ “เฮ้ย นภล!!”
“ุเอาเาไปรัษาเร็วเ้า” ยพลสั่ แ่นภลเอ่ยเสียแหบพร่า
“ไม่ ไม่้อ ไล่ามมันไป....”
“ไม่ไ้แล้ว อาารหนันานี้” ยพลพูพร้อมับแบร่านภลให้เ้าไปในหลุมลาอาาศ ไม่นาน วาสินีและยพล็มาถึในนร ยพลเป็นนแบสุนัเอาไว้ นไปถึห้อพยาบาล รีบเอาเ้ารัษาโยเร็วที่สุ
ยพลเินวนไปวนมาหน้าห้อพยาบาลร่วมั่วโม วาสินีเอ็นั่อยู่แถวนั้น พอหมอออมา เา็ลุึ้น
“ุหมอ แล้วนภลล่ะ?”
“ปลอภัยแล้วรับ” ุหมอประำนรภูมิบอออมา ทำเอาเาโล่ใ แล้วเียที่บรรทุร่านภล็ถูเ็นออมา มันมีผ้าพันแผลเ็มัว
“นภล” ยพลเรีย “เป็นไบ้า?”
“ทำไม...้อ่วยผม้วยล่ะ?” นภลถามยพลึ้นมา
“็เราเป็นพวเียวันนี่ ไม่ให้่วยแล้วะปล่อยให้ายเหรอ?” ยพลว่าึ้น นภลรู้สึผิที่ไป่อว่ายพล มันอโทษออมา
“อโทษ้วยที่่อว่าุ” นภลบอ “วามริ ผมไม่น่าไปว่าุเลย”
“่ามันเถอะ ผมไม่โรธ” เาบอ “ไปพัฟื้นะ เออ แล้วุวีรวิทล่ะ?”
“็ำลัพัฟื้นอยู่” นภลอบ
“แล้วห้อพัฟื้นอยู่รไหน?” เาถาม นภลเลยบอทาไป เาับวาสินีวิ่ไปยัห้อพัฟื้นทันที
“ุวิท!”
วีรวิทที่ำลันอนหลับลืมาึ้น พอเห็นยพล เา็ยิ้ม
“ุพล เล่นลมาถึนรเลยเหรอ?”
“ุวิท ุเป็นไบ้า?” ยพลถลาเ้าไปหาอย่าเป็นห่ว “้ออโทษ้วยนะที่ไม่ไ้ิามไป”
“ไม่ ไม่ใ่วามผิุหรอ” วีรวิทบอ “ผมใล้ะหายล่ะ บาแผลเริ่มปิสนิทล่ะ แ่ เอ๊ะ ผมไ้ลิ่นเหมือนผ้าพันแผลับแอลอฮอล์แฮะ”
“อ๋อ เป็นที่ผมเอ” ยพลเลิแนเสื้อใหู้ “อนที่ผมะับไอ้สิน มันปล่อยระแสไฟฟ้ามาทาผม”
“หา?” วีรวิทยัวึ้นทันที “แล้วุโนอะไรหรือเปล่า?”
“็โนระแสไฟฟ้าเี่ยวๆ ไป” ยพลอบ
“มันั่วริๆ!!” วีรวิทโมโหแทน “แล้วสาวน้อยนนี้ บาเ็บหรือเปล่า?”
“อ๋อ ไม่หรอ่ะ พี่พลเาันหนูไว้ ไม่ั้นหนู็บาเ็บเหมือนัน” วาสินีบอ
“ผม้อรีบหายให้เร็วที่สุล่ะ” วีรวิทพู “ะไ้ไปับัวมันสัที”
วีรวิทไอโล่ๆ ึ้นมา ยพลึัสินใบอลา และให้เาพัผ่อนีว่า
ทั้สอึ้นมายัโลมนุษย์อีรั้ วาสินีเอ่ยึ้น
“มีแ่นบาเ็บเพราะมันแท้ๆ” เธอบอ “เอาไว้พี่หายเมื่อไหร่่อยไปหาีว่า”
“นั่นสิ” เาเห็น้วย “้อรอุวิทับนภลให้หายสนิท่อน ถึะออามหาไ้อีรั้”
“อนนี้เราะทำอะไรไ้ล่ะ?” เธอถาม
“ทำไมไ้หรอ มันร้ายมา” เาอบ “ลับมหาวิทยาลัยีว่า”
แล้วเา็เปลี่ยนุ พร้อมเ็บอาวุธใส่ระเป๋า ่อนะเินทาลับมหาวิทยาลัย มันเลยาบไปนานแล้ว เาเพิ่ะโผล่ออมา ทำเอานยนาแปลใมา
“พลไปไหนน่ะ?” เธอพึมพำอย่าแปลใ แ่็ไม่ล้าสู้หน้า รั้นพอเรียนเสร็็ถึเวลาอาหารเที่ย ยพลเินไปับวาสินี ่อนะสั่อาหารมาิน
“แล้วเรื่อน้อ ะทำไ่อไปีเนี่ย?” เาถาม
“ให้ำรวามหาน่ะ่ะีแล้ว” เธอบอ “้ออบุพี่มาๆ เลยที่่วยเป็นสื่อลาให้นอื่นรู้เรื่อ”
ยพลออะเิน “แหม ไม่หรอ”
“ริๆ” วาสินีพู “ถ้าไม่ไ้พี่ ป่านนี้หนูะเป็นยัไบ้าแล้ว็ไม่รู้”
“เอาอีแล้ว” นยนาที่ับามอยพลอยู่เอ่ยึ้น “พูนเียวอีแล้ว”
เธอัสินใทันที ทำใล้า เินรเ้าไปหาเา ยพลพอเห็นนยนาเินมา็หยุพูับวาสินี
ฝ่ายนยนา เธอเห็นยพลอระเป๋าเอาไว้ เธอเลยถามึ้นมา
“ในระเป๋ามีอะไรเหรอ?”
“มีอะไร? ็มีหนัสือน่ะสิ” ยพลบอ
“ไม่เื่อ” นยนาวยระเป๋าเาออไปเลย ยพละร้อห้าม แ่นยนาเปิูในระเป๋า ็พบเรื่อแบบนัล่าวิาและอาวุธปืนลูอ
“ปืน!!!” นยนาใมา “นี่....พลพปืนมามหาวิทยาลัยทำไม?”
“อย่ามายุ่นะนา” เาล่าวอย่าไม่พอใและเอาระเป๋าืนไป นยนาสสัยอย่ามา
“พลเป็นอะไรน่ะ? พลแปลไปนะ ทำัวแปลเ้าทุวันแล้ว”
“พล็แปลประหลามาั้แ่แรแล้ว” เาอบพลาลุึ้นยืนอย่าไม่พอใ ่อนะเินออาโรอาหารทันที
ฝ่ายนยนา เธอเห็นุสีำนั่นแล้ว และเห็นปืนลูอระบอหนึ่ พร้อมล่อเ็บระสุน้วย
“พลพปืนไ้ไ?” เธอถามัวเอ “นี่มันเิอะไรึ้นันแน่เนี่ย?”
นยนาุนไปหมแล้ว ยพลไปเอาปืนมาาไหน? แล้วเาพปืนไ้อย่าไร? มันผิหมายนะ
“พล!” เธอะวิ่ไป แ่เอริภพัรออยู่
“นาะไปไหน?”
“ะไปไหนมัน็เรื่ออนา” เธอบออย่าหุหิและะวิ่ามยพลไป แ่ริภพวาไว้
“ะไปหาไอ้พลล่ะสิ”
“เออสิ!” เธออบอย่ารุนแร ทำเอาริภพโมโห
“มันมีอะไรีนัหนา หา? นาถึหลมันนั?”
“ยัไเา็ีว่าภพละัน” นยนาผลัเาออไป และวิ่ามยพลไป ฝ่ายริภพมอามหลัเธอไปอย่าโรธเือ
“พล” เธอามมานถึนไ้ “บอมาเี๋ยวนี้นะ! พลพอาวุธไปมาไ้ไ? เอามันมาทำอะไรในมหาวิทยาลัย”
“นา ถ้านาไม่อยา้อเี่ยวับเรื่ออาบาายละ็ อย่าถาม” ยพลพู ทำเอาเธอไม่เ้าใ
“มันเิอะไรึ้นน่ะ?” นยนาถามอย่าไม่เ้าใ ยพลถอนหายใและเินึ้นอาารเรียนไป
ะเียวัน นายสินที่ำลัโรธัที่ถูู่โม เาหมวามอทนแล้ว เาเินทามามหาวิทยาลัยที่ยพลเรียนอยู่
“่วยไม่ไ้” เาัฟันอย่าโมโห “แส่หาเรื่อเอ ่วยไม่ไ้ริๆ”
เาเินเ้าไปในรั้วมหาวิทยาลัย ไม่มีใรมอเห็นเาเลยสัน เาเินไปลามหาวิทยาลัย พร้อมับวาาบลาอาาศ
ความคิดเห็น