คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : โชคดี (รีไรท์)
อนที่ 17 – โี
วันวิสา ปอภพและนภัทร เมื่อเอันเรียบร้อยแล้วโยบัเอิ ทั้หม็ัสินใออามหาพน์และแพรวาที่หายไป่อ นภัทรถือปืนไว้ในมือ วันวิสาเห็นเ่นนั้น ็หยิบมีทำรัวที่ปอภพเยให้เธอออมาเรียมไว้ เผื่อะเิเหุุเิน
แล้วเราะล้าแทใรเหรอ? เธอถามัวเอพลาส่ายหน้า เธอ่าใรไม่ไ้แน่ๆ แ่ิ็หวาเสียวแล้ว เธอเินามปอภพและนภัทรเ้าไปในห้อห้อหนึ่ พร้อมับอยใ้ปาามาร์ำแหน่ัวเอในแผนที่ไป้วย ะไ้ไม่หลทา
เธอภาวนาในใ อให้เอพน์ับแพรวาโยเร็ว ยิ่ปล่อยไว้อยู่นาน ็ยิ่อันรายเท่านั้น พวเาอาะถูามล่า็ไ้ นภัทรเปิประูออไปู็ไม่พบใรเลย วันวิสาเอ็มอูรอบๆ เพื่อ่วยหาเหมือนัน แ่ที่นี่ไม่มีใร
“น้อสา ไม่หลทานะ?” ปอภพหันมาถาม วันวิสาพยัหน้า
“ไม่หลแน่่ะ หนูัารมาร์บนแผนที่ไว้แล้ว” เธอบอ ปอภพพยัหน้าอย่าเ้าใและหันลับไป วันวิสาำเป็น้อามหาพน์ับแพรวาให้เอให้ไ้ เพราะพวเาไม่ใ่นที่เล่นเม เป็นพวเียวันับเธอ
นภัทรไ้เรียนรู้แล้วว่า าระโนหานอื่นะเิเสียัและาระามมา แ่ถ้าไม่ทำแบบนั้น พวเา็ไม่เอันเสียที นภัทริว่าะเอาอย่าไรี?
“น้อ ่วยิหน่อยสิ ว่าะทำยัไถึะเอุพน์ับุแพรวา?” นภัทรหันไปถามปอภพ ปอภพ็อบออไป
“ถ้าผมิไ้ ผมบอพี่นแรแน่” เาล่าว นภัทรเลยหันหน้าเินลับไปทาเิม
ฝ่ายพน์ับแพรวาที่หลบบานในห้อห้อหนึ่ พน์็ถือปืนเล่นไปเรื่อยๆ ะที่แพรวาัสินในั่พัในห้อ เพราะเท้าเธอเ็บ ทั้สอำลัรออยวาม่วยเหลือาพวปอภพอยู่
“เาะามหาเราเอริเหรอ?” แพรวาเริ่มพู พน์เลยหันมาบอ
“้อเอแน่รับ” เาพยายามมอโลในแ่ี “พี่อย่าเพิ่ัวลเลย”
“้อัวลสิ” แพรวาบอ “เราำลัหลทาันนะ แล้ว็ไม่รู้ว่าพวุปอภพอยู่ที่ไหน?”
ปั!
พน์ับแพรวาสะุ้เมื่อไ้ยินเสียปืน เป็นนภัทรเอที่ยิปืนึ้นเพาน นี่ือารามหาพน์ับแพรวา ีว่าาระโน เพราะไ้ยินเสียปืนลั่นในฤหาสน์ไม่แปลอะไร พวนั่าอาะเ้าใผิว่ามีนยิันเอ็ไ้
“หวัว่าพวเาะไ้ยินนะ” นภัทรว่าออมา “ามนิสัยอุพน์ ้อออมาูอยู่แล้ว”
ปอภพพยัหน้าอย่าเห็น้วย เาเินามนภัทรออไปพร้อมับวันวิสา ฝ่ายพน์็เินออไปูริๆ แ่แพรวาร้อห้ามเอาไว้
“ออไปไ้ยัไ?” แพรวาเือนเา “ถ้าเป็นนร้ายล่ะ?”
“บาทีพวุปอภพอาะโนไล่ล่าอยู่็ไ้รับ” พน์หันมาบอแพรวา
“ถ้าถูไล่ล่าริ ็้อไ้ยินเสียระสุนอีนัสิ” แพรวาออวามเห็น “นี่มัน...”
ปั!
ทั้สอสะุ้้วยวามใ พน์รีบัปืนออมา แล้วบอให้แพรวาไปับเา แ่เาลืมไปว่าแพรวาบาเ็บที่เท้า เาเลยสั่ำับเอาไว้
“พี่แพร อย่าออไปไหนนะ อยู่แ่ในห้อนี้” เาบอ “ผมพอะำทาไ้ เี๋ยวผมลับมา”
“น้อพน์!” แพรวาเรียเาสุเสีย แ่พน์็ไม่หันลับมาแล้ว เามุ่หน้าไปยั้นออเสียปืน พลาิว่า้อ่วยพวปอภพให้ไ้ เาวิ่ไปที่ทาที่เสียปืนัึ้นมา ่อนะเปิประูออไป
นภัทรที่เห็นบานประูเปิ เา็ยปืนเล็ึ้นทันที แ่พอเห็นว่าเป็นพน์ที่เปิประูออมา เา็ีใมาพลาลปืนล
“น้อพน์! ีใที่ไ้เอ แล้วุแพรล่ะ?” นภัทรถาม พน์เลยอบลับมา
“หลบในห้อหนึ่รับ เธอบาเ็บที่เท้าอยู่” พน์ล่าวออมา
“บาเ็บ? โนยิเหรอะ?” วันวิสาถามอย่าเป็นห่ว
“เปล่ารับ เธอหล้มเท้าแพล” พน์อธิบายออมา “รีบลับไปหาเธอเถอะ”
พวนภัทรเลยเินามพน์เ้าไปในห้อที่แพรวาหลบอยู่ แ่ลับไม่พบเธอ พน์ใมา เาไม่รู้ว่าแพรวาหายไปไหน?
“เธอหายไปแล้ว!!” พน์ร้อึ้นมา “้อมีใรสันไล่่าเธอแน่!!”
ฝ่ายแพรวา็พยายามวิ่อย่าสุำลั เพื่อหลบพิมพ์พรรที่ามไล่่าเธอ เธอัฟันทนและฝืนวิ่ออไป ทั้ๆ ที่เ็บเท้ามา ฝ่ายพิมพ์พรร็ามลั่นระสุนใส่เธอ พวนภัทรที่ไ้ยินเสียปืนัมาใล้ๆ แถวนี้ พน์็รีบบอทันที
“นั่น้อเป็นเธอแน่!!” เาะโน “เธอำลัโนใราม่าแน่!”
“ั้นเราไป่วยเธอเลย” นภัทรบอออมา ่อนที่ทั้ลุ่มะวิ่ไปาม้นออเสียปืน ฝ่ายแพรวา เธอออแรวิ่ไป แ่ลับสะุล้มลับพื้น พิมพ์พรรแสยะยิ้ม ่อนะเล็ปืนพไปทาเธอ
“แายะเถอะ!!” พิมพ์พรรไม่พูมาแล้ว เธอะยิทันที แ่นภัทรเ้ามาวาเธอไว้ไ้ทัน ปัปืนเธอนระสุนลั่นไปทาอื่น พิมพ์พรรแผเสียร้อัลั่น ่อนะหันปืนไปทานภัทร เาเ้า่อสู้ับเธอ และหน้าเธอที่มีรอยแผลนเธอถึล้มระเ็นไป แ่ปืนยัอยู่ในมืออเธออยู่
“พี่แพร!!” พน์เห็นแพรวาแล้ว เารีบเ้าไปประอร่าเธอ ฝ่ายแพรวาเ็บเท้ามา เธอพยายามะลุึ้นแ่ลุไม่ไ้ เธอไม่เ้าใเลยว่าทำไมัวเอถึอ่อนแอนานี้?
พน์ัสินใเ็บปืนแล้วอุ้มแพรวาึ้นมาในอ้อมแน ะที่พิมพ์พรรำลั่อสู้ับนภัทร ปอภพ็เ้าไปร่วม้วย ทั้สอหนุ่มพยายามแย่ปืนออามืออพิมพ์พรร ะที่วันวิสาทำอะไรไม่ไ้เลย นอายืนมอเยๆ ้วยวามหวาลัว
“อย่านะ!!” พิมพ์พรรรีเสียร้อ แล้วฟาระบอปืนเ้าับใบหน้าอนภัทร นเาถึับล้มลไป เธอใ้โอาสนี้ลุนั่่อนะเล็ปืนไปทานภัทร แ่ลับถูปอภพปัปืนนระเ็นหลุามือไป พิมพ์พรรเห็นันั้น็ะรีบลานไปเ็บปืน แ่ปอภพิเส้นผมเธอไว้และึลับมา พิมพ์พรรร้อลั่นเหมือนนบ้า ปอภพัารผลัเธอออไป และเ้าไปเ็บปืนพมาาเธอ
พิมพ์พรรรีบฟื้นัวึ้นมา แ่็รู้แล้วว่าปอภพเ็บอาวุธอเธอไ้ เธอึ่ไร้อาวุธแล้ว็รีบหนีไปทันที ปอภพยปืนเล็แ่ไม่ล้าลั่นไ แล้ว็ปล่อยให้พิมพ์พรรหนีไปไ้อีรั้
ฝ่ายพน์ เาแบแพรวาไว้ในอ้อมแน พอเห็นว่าพิมพ์พรรหนีไปแล้ว เา็รีบวิ่มาูอาารอนภัทร
“พี่ภัทรเป็นอะไรหรือเปล่ารับ?”
“ไม่เป็นไร” นภัทรับรบริเวที่โนพิมพ์พรรเอาปืนฟา ใล้ับำแหน่ที่เป็นแผลบนศีรษะพอี “พี่ไม่เป็นไร”
“ในที่สุ เรา็หาันนเอเสียที” พน์บอออมาอย่าโล่อ “แ่ปัหาือ ผมหลทา”
“ไม่หรอ่ะ” วันวิสาบอออมาพลาี้ใหู้ในแผนที่ “อนนี้เราอยู่รนี้ ถ้าเินไปามทา็ะเอห้อเิมที่เราพัอยู่เอ”
“ั้นรีบออเินทาันเถอะ” ปอภพบอพร้อมับเ็บปืนที่โมยมาาพิมพ์พรรไ้เ้าระเป๋า “่อนที่ยัยบ้านั่นะหาอาวุธอื่นเอแล้วมา่าเรา
ทั้หมึเินลับไปามแผนที่ และเ้าไปในห้อเิม เมื่อนภัทรเปิประูเ้ามา ไม้ท่อนหนึ่็ลอยเ้ามาหาเาเ็มๆ แ่โีที่เารับไว้ไ้ทันที ุาวเป็นนปาเอ
“อ๊ะ!” เธอใที่เห็นนภัทร แล้ว็รีบอโทษ “อโทษ่ะ ิันนึว่า...”
“ไม่หรอ ุทำถูแล้ว” นภัทรบอ พร้อมับเอาไม้ล “นี่็เป็นอาวุธไ้”
านั้น ทุน็่าหลบภายในห้อเล็ๆ นั้น ทุนยัไม่หิว้าวหรือหิวน้ำแ่อย่าใ พน์รู้สึเ็บที่บาแผล เาเอามือุมไหล่อัวเอ
“เิอะไรึ้นหรือเปล่า?” แพรวาถามอย่าเป็นห่ว เพราะพน์แบเธอมา มัน้อระทบับแผลอพน์แน่ “ให้พีู่สิ”
พน์เลยัารเอาเสื้อออ แ่เอาออไม่หม แพรวาเห็นแผลอเามีเลือสีแไหลออมา เธอ็รีบ้นในระเป๋ายาที่เธอใส่อเธอมาเอ
“้อทำแผลใหม่แล้วล่ะ” เธอบอพลาแ้ผ้าพันแผลอพน์ออ เผยให้เห็นรอยที่ถูยิเป็นสีแเถือ ูเหมือนแผลเาะอัเสบเสียแล้ว
“ท่าทาแผละอัเสบ” แพรวา้นในล่อยาอัวเอ แล้วเธอ็พบยาแผหนึ่ ไม่แน่ใว่าเป็นยาแ้อัเสบหรือเปล่า? แู่าสีอแปูลที่เยิน็น่าะใ่ เธอเลยส่ให้พน์ินพร้อมับให้ื่มน้ำามไป้วย
“เฮ้ย พี่ ยาอะไรอ่ะ?” พน์ท่าทาไม่ไว้ใเธอ แพรวาเลยบอ
“ยาแ้อัเสบ ินๆ เ้าไปเถอะ”
“รู้ไ้ไว่าเป็นยาแ้อัเสบ? เี๋ยวผมินผิพลา็ยุ่น่ะสิ” เาบอเธอ
“พี่เยเห็นมันที่ร้านายยา สีมัน็เป็นแบบนี้แหละ” แพรวาบอ “ินเ้าไป แล้วื่มน้ำาม แผละไ้หายอัเสบ”
พน์เลยำ้อรับยาไปิน่อนะเปิวน้ำื่มามลไป เาื่มน้ำลไปเพียนิเียวเพื่อะประหยัน้ำเอาไว้ แพรวาเห็นันั้น็ยิ้ม แล้วบอให้เาแ้เสื้อออ เธอะทำแผลให้ใหม่
“ะบ้าเหรอพี่? นอยู่เ็มไปหม” พน์ล่าวออมา แพรวาเอ่ยอย่ารำา
“อยาิเื้อนายหรือไ?” เธอพูออมา “ไม่เห็น้ออายนี่ เป็นผู้าย”
แ่พน์ออะเินอายที่้อโว์หุ่น่อหน้าทุน วันวิสาที่อยู่ในห้อ็บอ “ั้นหนูับพี่าวะหันหน้าไปทาอื่นละัน นว่าพี่แพระรัษาพี่พน์เสร็ หนูะไม่หันมาเ็า”
นภัทรหัวเราะออมานิหน่อย พน์เห็นวันวิสาับุาวหันหน้าไปทาอื่น เาเลยัสินใแ้เสื้อออ แพรวา็ลมือทำแผลให้พน์ เาแอบแสบแผลนิหน่อยอนเธอเ็แอลอฮอล์ ่อนะลยาทาให้เา แล้วพันผ้าพันแผลเหมือนเิม
“เอาล่ะ เสร็แล้ว” แพรวาบอ “ุาวและน้อสาหันมาไ้แล้ว”
พน์รีบสวมเสื้อลับทันใ ปอภพับนภัทรมอหน้าันเอแล้ว็ำออมา พน์เห็นันั้น็ไม่่อยพอใเท่าไหร่
“ไม่ลนะรับ” เาบอ
“เอ่อ อโทษที” นภัทรหยุหัวเราะและบอึ้นมา “เฮ้อ ในที่สุ็เอันนไ้ นึว่าะไม่เอันอีแล้ว”
แพรวารู้สึอบุพน์ที่ามมา่วยเหลือเธอไ้ทัน่อนะถู่า อีทั้ยัเสียสละและูแลเธอ้วย ลทุนแบเธอไว้ในอ้อมอ ทั้ที่ัวเอ็บาเ็บ เธอเลยเอ่ยึ้นมา
“น้อพน์เป็นนีริๆ นะ”
ฝ่ายพน์หันวับมามอแพรวา ็พบเธอมอแล้วยิ้มให้เา เธอเอ่ยออมาอีรั้ “อบุมานะ สำหรับทุอย่าที่น้อทำเพื่อพี่”
“ไม่เป็นไรหรอรับ” พน์ล่าวออมา “มันเป็นหน้าที่อผู้ายที่้อูแลผู้หิ”
ุาวถึับร้อ ‘โอ้โฮ’ เธอไม่เยเอผู้ายอย่าพน์มา่อน แ่าาสามีเธออย่าับฟ้าับหุบเหวลึ นภัทรับปอภพเอ็มอไปที่ทั้สอ ็พบว่าแพรวาหน้าแเพราะวามเินอาย เธอเบือนหน้าหนีาพน์
“หน้าแให่แล้วนะ ุแพร” ปอภพล้อเลียนเธอึ้นมา เธอหันมามอหน้าเาอย่าไม่พอใ
“ันไม่ไ้เิน!” แพรวาว่าออมา
“ยัไม่ทันไ้บอเลยว่าเิน” ปอภพหัวเราะออมา “อย่าร้อนัวสิรับ”
“นี่!” แพรวานั่เอามือเท้าเอวอย่าเอาเรื่อ ปอภพ็หัวเราะออมา ทำเอาทุนหัวเราะามไป้วย ฝ่ายแพรวาที่โนล้อเลียน็หันหน้าหนีไปทาอื่น
“ในระเป๋านี้มียาแ้ปวหรือเปล่า?” พน์ที่พยายามไม่สนใใรนอื่นเอ่ยึ้นมา พลาล้วเ้าไปในระเป๋ายา ่อนะเอยาหลอบรรเทาอาารปว เาเลยเรียแพรวา ให้มารัษาอาารเท้าแพล
“ถอรอเท้าสิรับ” พน์บอ แพรวา็ยอมถอรอเท้าผ้าใบแ่โยี พน์นั่ยอๆ แล้วับเท้าอเธอ ่อนะบีบยาใส่ฝ่ามือแล้วนวเท้าให้เธอ แพรวารู้สึสบายึ้นแล้ว็อุ่นที่เท้า พน์นวไปประมาห้านาที ่อนะถาม
“เป็นไบ้ารับ?”
“ีึ้นแล้ว่ะ” แพรวาอบออมา พร้อมับบออบุ “อบุมานะ น้อพน์ น้อทำเพื่อพี่มาทุอย่าแล้ว”
“ไม่เป็นไรหรอรับ” พน์เอ่ยออมา “ผมเ็มใ่วย”
ปอภพับนภัทรถึับหันมามอหน้าัน ่อนที่นภัทระแวพน์ับแพรวา “โอ้โห หวานันัเลยนะ”
“พี่ภัทร!!” ทั้พน์และแพรวาให้มา่อว่าเาพร้อมัน แล้วทัู้่็มอหน้าัน ่อนที่หน้าอเาทั้สอนะแออมา้วยวามเินอาย
“ฮ่าๆๆ!!” นภัทรหัวเราะออมาอย่าสนุสนาน ทำเอาปอภพำไป้วย แล้วทุน็ยัอยู่ในห้อนั้น่อไป บรรยาาศเริ่มผ่อนลายวามเรียึ้น
ฝ่ายพิมพ์พรร เธอ็วิ่ออามหาอาวุธที่โนริบไปแล้ว เธอเปิประูพลา้นหาามห้อ่าๆ ็พบแ่ระสุนปืนพ ่วยอะไรไม่ไ้็ริ แ่เธอ็เ็บไว้่อน เธอออวิ่่อไป พอเปิประูบานหนึ่เ้าไป ็เอพศลำลัเินเยๆ เอามือุมหน้าท้ออัวเออยู่ ฝ่ายพิมพ์พรรใมา เมื่อเห็นหน้าไม้ในมืออพศล
“ยัยปีศา!” พศลร้อออมาและถือหน้าไม้ะยิเธอ แ่พิมพ์พรรลับผลัพศลออไป่อน เธอำไ้ เธอเป็นนยิปืนลูอใส่ท้ออพศลเอ เธอเลยเอาหมั่อยพศลเ้าที่ท้อ นฝ่ายพศลถึับร้อลั่นเพราะเ็บแผล พิมพ์พรรรีบใ้โอาสนี้วิ่หนีไปทันที
“แ ยัยปีศา!!” พศลร้อโอโอย้วยวามเ็บปวสุลั้น เาัฟันะเอามือุมท้อที่มีเลืออออีแล้ว เาวิ่ามเธอไปไม่ทันแน่ ึไ้แ่ปล่อยออไปอย่าเสียายสุๆ
ฝ่ายพิมพ์พรร เธอ็วิ่มานระทั่รู้สึเหนื่อย เธอเลยหยุวิ่และหายใเ้าปอเ้าไป ่อนะลอเปิประูเ้าไปในห้อห้อหนึ่
“นี่ถ้าันเอนั่านอื่นะทำยัไ?” เธอยมือปารอยเลือบนแผลที่แ้มอเธอ ่อนะรีบ้นหาอาวุธที่อา่อนอยู่ในห้อนั้น แล้วเธอ็พบอาวุธปืนพ่อนอยู่ในลิ้นัโ๊ะ เธอหยิบมันึ้นมาอย่ายินี อนนี้เธอมีทั้ปืนและระสุนพร้อมสัหารแล้ว
“โีัเลย” เธอว่าออมา ่อนะเ็บปืนไว้ับัว และวิ่ออาห้อไป
ฝ่ายพวปอภพที่บานอยู่ในห้อ็พาันเล่นไพ่ อนนี้ปอภพที่อารม์ีแล้ว ็อเสนอัวเ้ามาเล่น้วย
“อ้าว พี่ภพลัวโไม่เ้า้าไม่ใ่เหรอ?” วันวิสาถามึ้น
“่ามันเถอะ แพ้็แพ้ไปสิ” ปอภพบออย่าไม่ยี่หระ “อเล่น้วยนนะ”
“เี๋ยว” แพรวาำลััสำรับไพ่ “ราวนี้นแพ้้อถูลโทษ้วยนะ”
ปอภพเยหน้าึ้นมามอแพรวาทันที “ลโทษวิธีไหนรับ?”
“นแพ้” แพรวาว่าบทลโทษออมา “้อหอมแ้มนที่นะ”
“ไม่เอา!!” ทั้นภัทรและปอภพ่าเอ่ยออมาพร้อมัน ปอภพหันไปมอนภัทร ่อนที่นภัทระบอ “แล้วถ้าพี่นะ แล้วน้อภพแพ้ึ้นมา ะทำยัไล่ะ?”
“็้อหอมแ้มันสิะ” แพรวาว่าอย่าำๆ ถึโอาสที่เธอะเอาืนเสียที ที่นภัทรมาล้อเลียนเธอ “น่า มาเล่นันสนุๆ”
“มันเริ่มไม่สนุแล้วน่ะสิ” นภัทรล่าวออมาเบาๆ ทำเอาทั้วไพ่หัวเราะออมา และทุน็เล่นไพ่ัน เล่นบไปาหนึ่ ปราว่าพน์เป็นฝ่ายแพ้ และแพรวาันเป็นนนะ แพรวาถึับอึ้ไปเลยเมื่อเอเรื่อแบบนี้
“เอ่อ” พน์ยมือเาศีรษะ ่อนที่ปอภพะปรบมือออมา
“ไม่น่าเื่อเลย ันไม่แพ้!” เาบอออมาอย่ายินี ่อนะหันไปหาพน์ับแพรวา “เอ้า! ามบทลโทษ ทั้สอน้อหอมแ้มัน”
พน์ถอนหายใออมา แพรวา็ไม่าว่าเรื่อะเป็นแบบนี้ เธอเลยบอ “เปลี่ยนวิธีลโทษีไหม?”
“ไม่ไ้รับ ็ุำหนึ้นมาเอ” นภัทรไ้โอาส เลยแล้แพรวาเสียเลย “เอาเลย หอมันเลย”
ทุนส่เสียเียร์ พน์หน้าแเป็นมะเือเทศ ะที่แพรวาเอ็เหมือนัน พน์ส่ายหน้าและบอออมา “ผมทำแบบนั้นไม่ไ้หรอรับ พี่แพรเป็นผู้หิ...”
“อ้าว? แ่เาำหนบทลโทษเอนะ” นภัทรว่า “็้อทำามบทลโทษสิ”
แล้วทุน็เียร์ให้ทัู้่หอมแ้มันอี แพรวาหันไปมอพน์ พน์เอ็มอเธอ เาไม่ล้าเ้าไปหอมแ้มเธอแน่ๆ
“เออๆ” แพรวาเลยยอม “ให้หอมแ้ม็ไ้”
พน์ถึับอึ้ไปเลย แพรวายื่นแ้มให้เา พน์ถามว่าะีหรือที่ทำแบบนี้?
“พี่ผิเอที่ันั้บทลโทษบ้าๆ ึ้นมา” เธอบอ “เอ้า ะหอมแ้ม็รีบทำเร็วๆ เ้า”
“อโทษนะรับ” แล้วพน์็เ้าไปหอมแ้มเธอ ฝ่ายแพรวารู้สึอายสุๆ ะที่นอื่นในห้อพาันส่เสียเฮัลั่น แล้ว็พาันหัวเราะออมา
“ไม่ลนะะ!” แพรวาว่าออมา้วยวามเินอาย
“อ้าว? ็ุำหนบทลโทษเอนี่” นภัทรบอ “็้อทำามที่บอสิ”
ฝ่ายพน์็อายนแทบะแทรแผ่นินหนีไปเลย เายมือแะริมฝีปาเบาๆ ะที่แพรวาเบือนหน้าหนีไปทาอื่นอย่าเินอาย
แล้วทุน็เริ่มหิวอีรั้ นภัทรเลยัารปาแยมใส่นมปัให้ทุๆ นไ้ทานัน ึ่อุปร์ปาแยม็ือมีอปอภพที่ิัววันวิสานั่นแหละ ทั้หมินนมปัทาแยมเ้าไปอย่ามีวามสุ อย่าน้อย็มีรสาิบ้า
ในะที่ทุนในห้อพัำลัสนุสนาน เออนัน์ที่ประอัวเอเินไปามทาในฤหาสน์ เาถือปืนพไว้ในมือ ่อนะเินามหาเหยื่อในฤหาสน์่อไป
“อยู่ไหนันหม?” เาออะแปลใ เพราะที่นี่มีนว่ายี่สิบน แ่เาลับไม่เอใรเลย ทำให้เาแปลใมา ะถือปืนพ แล้วเล็ไปทั่วอย่าหวาระแว
“ทุนอยู่ไหนน่ะ?” เาถามออมาเสียั ่อนที่ะเินออประูไป เารู้สึเ็บที่แนทั้สอ้ามา แ่็้อัฟันฝืนทนเิน่อไป เพื่อะาม่าให้รบทุน
“เพื่อยายอเรา เราทำไ้...” เาเปรยออมาเบาๆ “ใ่ เราทำไ้”
ความคิดเห็น