คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : หลงทาง (รีไรท์)
อนที่ 15 – หลทา
พวปอภพเินไปามทาเรื่อยๆ อย่าไรุ้หมาย โยมีนภัทรถือปืนุ้มันลอเวลา แล้วอาารอวันวิสา็ำเริบึ้น เธอทรุัวลไปนั่ับพื้น ปอภพที่ไ้ยินเธอที่เินรั้ท้าย็เลยหันไปมอ็ใ
“น้อสา!” เารีบเ้ามาพยุ “เป็นอะไรหรือเปล่า?”
วันวิสาเอายาพ่นแ้หอบหื พ่นเ้าไปในปา เธอไอออมานิหน่อย ่อนะหน้าาีึ้น ปอภพส่ายหน้า ืนเิน่อไปมีหวัวันวิสา้อแย่แน่ๆ
“เราหาห้อพัันเถอะรับ” ปอภพว่า “ไหนๆ เรา็ไม่รู้ะไปที่ไหนันแล้ว หาห้อพั พัสัหน่อยีว่า เี๋ยวน้อสาะไม่สบาย”
“น้อสาเป็นโรหอบหืเหรอ?” นภัทรถามึ้นมา แพรวาับพน์็อยารู้้วย วันวิสาเลยพยัหน้า นภัทรพอไ้ยินำอบ เา็ถึับุมมับ
“เออ เอาแบบนั้นละัน” ในที่สุนภัทร็ยอมพั เพราะเินไปเรื่อยๆ ็ไม่รู้ะไปที่ไหน? “แถวนี้มีห้อพัแถวไหนบ้า?”
“เี๋ยวนะะ” ุาวาแผนทีู่ “เอาห้อนี้ไหม? ใล้ๆ ี”
นภัทรเินมาูแผนที่ทีุ่าวถืออยู่ ไหล่อทัู้่ระทบัน ทำเอาุาวใและหันมามอ นภัทร็เลยเอ่ยล่าวอโทษ “อโทษรับ ผมไม่ไ้...”
“ไม่เป็นไรหรอ่ะ ิมา” ุาวว่าแล้วี้ไปในแผนที่ “ห้อนี้ีไหม? ว้าพอสมวรแล้ว็อยู่ไม่ไล้วย”
“ไม่มีใรในห้อนั้นเหรอรับ?” พน์ถามึ้นมา “ืนมีละ็...”
“เราลอไปรวสอบู่อนีว่าะิอะไรแบบนั้น” นภัทรบอ “ไปัน็ไ้ ใหุ้าวนำทาละัน”
แล้วุาว็นำทาไปยัห้อนั้น เมื่อลอับลูบิเปิ ็พบว่ามันไม่ไ้ล็อ นภัทรึุาวออมา ่อนะ่อยๆ เอามือัวเอับลูบิแทนุาว แล้ว่อยๆ เปิเ้าไปในห้อนั้น ทันทีที่เปิ เา็ยปืนเล็ทันที ห้อนี้เป็นห้อไม่่อยว้านั มอปราเียว็รู้ว่าไม่มีใร
“เฮ้อ” นภัทรถอนหายใอย่าโล่อ “ูเหมือนะไม่มีใร ทุนเ้ามาเถอะ”
แล้วพวปอภพทั้หม็เินเ้ามาภายในห้อ ห้อนี้เหมือนห้อนอนอใรสัน ปอภพลมือ้นูริๆ ว่ามีใรอยู่หรือเปล่า? แ่็ปราว่าไม่มี เาเลยสบายใึ้นมาเล็น้อย
แล้วทุน็นั่พัผ่อนอยู่ในห้อนั้น เป็นเวลาประมารึ่ั่วโมแล้ว ไม่มีอะไรทำัน แพรวาเลยัวนทุนให้มาเล่นไพ่ัน
“ุมีสำรับไพ่้วยเหรอ?” พน์หันมาถาม
“่ะ” แพรวาอบ “ันอบเล่นไพ่ เป็นเียนเลยล่ะ เราอยู่ว่าๆ มาเล่นันเถอะ” เธอัวนทุน ทว่าปอภพไม่อเล่น้วย
“อ้าว? ทำไมล่ะพี่?” วันวิสาถามอย่าสสัย
“พี่...โไม่่อยเ้า้าน่ะ” เาอบพลาเาศีรษะ “เล่นทีไรแพ้ลอ”
“โธ่เอ๊ย” วันวิสาถอนหายใออมา ่อนะหันไปยัลุ่ม แล้ว็เล่นไพ่ับนอื่นๆ ปอภพมอทุนทีู่สนุสนาน เา็อิา อยาะลไปเล่น้วยเหมือนันแ่็ลัวแพ้
หลัาเล่นไปหลายา ทุน็เริ่มทานอาหารัน นภัทรัารปาแยมใส่นมปัแผ่นที่เ็บไ้มา โยใ้มีอปอภพนั่นเอเป็นอุปร์ัแยม ่อนะส่ให้นอื่นๆ ิน
“ินไ้ามสะวเลย เรามีอาหารระป๋อเป็นสิบ” เาบอ แุ่าว็เือนึ้นมา
“อิน็มีวันหมนะะ เราประหยัไว้่อนีว่า ไม่รู้ว่า้อิที่นี่ไปอีี่วัน?”
“ถ้าุพูแบบนั้น็โอเรับ” นภัทรมอเธอแล้วยิ้มหวานให้ ุาวที่เห็นรอยยิ้มนั้น็เบือนหน้าหนีไปทาอื่น ไม่ไ้รัเียนภัทร แ่เธอรู้สึเิน
หลัาินอาหารลาวันเสร็แล้ว ปอภพ็ูนาฬิา้อมืออีรั้ มันเพิ่ะบ่ายโมเอ
“เวลาเินไป้าะมั” เาบ่น “แล้วพายุ้านนอสบลหรือยันี่?”
“น้อฟัเสียลื่นัฝั่สิ” นภัทรบอให้ปอภพเี่ยหูฟัู “มันยัไม่สบ ทะเลำลัปั่นป่วน เราออเรือไปไม่ไ้หรอ”
“อย่าว่าแ่ออเรือเลย” แพรวาว่า “หาทาออาฤหาสน์ยัไม่ไ้เลย”
ทุนหันมามอเธอ ทำเอาเธอสสัยว่าัวเอพูอะไรผิ? เธอถามออมา “ันพูอะไรผิเหรอ?”
นภัทรถอนหายใ่อนะล่าวออมา “ไม่ไ้พูผิหรอรับ มันเป็นวามริที่เราหนีไปไม่ไ้”
“ายแล้ว ันไปัวามหวันอื่นหรือเปล่า?” แพรวาถาม นภัทร็อยาะบอว่า ‘ใ่เลยล่ะ’ แ่เา็เรใัวแพรวา ไม่ล้าว่าร้ายเธอ
“แล้วเราะทำยัไ?” ุาวถามึ้น “ไหนะ้อหนีพวาร ไหนะ้อหาทาออ? มันไม่ใ่เรื่อ่ายเลยนะ”
ุาวพูเสร็ ็ไม่มีใรอบไ้ พน์ถอนหายใ่อนะพู
“หรือเรา้อ่าัน?”
ทุนเยหน้าึ้นมามอพน์ทันที พน์็พอรู้ัวว่าพูผิไป เารีบอโทษ “อโทษรับ ผมไม่สมวรพูออไปแบบนั้น”
“ไม่หรอ” ปอภพบอ “มันเป็นวามริที่เรา้อ่าันเพื่อเอาีวิรอ แ่ว่า...” เาเว้นระยะำพูนิหนึ่ “พวเราไม่่าันเอใ่ไหม?”
“บ้า ใระทำแบบนั้นัน?” แพรวาพูออมา “อนนี้เราเป็นนที่ ‘ไม่เล่น’ เมนะ”
“ผมรู้ว่าพี่ไม่เล่น แ่นอื่นๆ ที่เรายัไม่เอล่ะ?” ปอภพถาม “ให้ายสิ นี่มันเป็นวามผิพลารั้ให่ในีวิผมเลย”
“พอันแหละ” พน์พูึ้น “ใระไปนึว่าะมีาร่าันริๆ”
พศลที่บาเ็บที่ท้อาารถูยิ เาประอร่าัวเอที่หน้าท้อุ่มไป้วยเลือ เารู้สึเหมือนะหน้ามื เพราะเสียเลือมามาแล้ว นในที่สุ็ล้มลไปับพื้น
เาพยายามฝืนัวเอให้ลุึ้น แ่็ทำไม่ไ้ เาไม่ิว่าัวเอะอ่อนแอนานี้ เป็นทหารแท้ๆ หน้าไม้อเาหลุามือเาไป พศลไม่มีแระลุแล้ว
“ไอ้ทหารยศ่ำ”
ู่ๆ เา็ไ้ยินเสียูหมิ่นอทหารนอื่นๆ ในศีรษะ เป็นเสีย่าในอีมานานแล้ว ่อนะมาที่นี่ พวทหารยศสูว่าเา่ามอเาอย่าูถู และพาันหัวเราะออมา ่อนะเินาไป พศลในอนนั้นอึ้ไปเลย เามอพวทหารนอื่นๆ ที่เาไม่ไ้ทำอะไรให้ แ่อีฝ่ายลับมา่าเา
แล้วเา็แอบเล่นารพนันนิหนี้้วย พศลิไ้ันั้น ็พยายามลุึ้นมาใหม่ เาไม่ยอมแพ้อีแล้ว เาะ้อมีีวิรอ ้อนะในเมนี้ และเอาเินราวัลลับไปใ้หนี้ แล้ว็่มพวทหารทีู่ถูเาให้ไ้
“อทนหน่อย ไอ้ศล” เาบอับัวเอพลาเอามือุมแผลที่ท้อ ่อนะเินออประูบานหนึ่ไป
ทา้านฝ่ายปอภพ แพรวา็เิปวปัสสาวะึ้นมาระหว่าที่อยู่ในห้อ เธอระิบบอับพน์
“อ้าว? ุปวห้อน้ำเหรอ?” พน์พูเสียั แพรวาเลยเอามือบแนเา ทุนในห้อหันมามอแพรวา
“ุปวปัสสาวะเหรอ?” ปอภพถามอย่าสุภาพ
“เอ่อ ่ะ” แพรวายอมรับอย่าอายๆ ปอภพเลยลุึ้น แล้ว็เอาที่โ๊ะที่ั้นประูออไป นภัทรเห็นันั้นึถามึ้น
“น้อภพะไปสุ่แพรเหรอ?”
“รับ” ปอภพบอ แล้ว็อปืนานภัทร แ่พน์ลับอาสาึ้นมาแทน เาับปืนัวเอเอาไว้้วย
“ผมไปเอีว่า” พน์บอ “ุบาเ็บนี่”
ปอภพมอไปที่พน์่อนะล่าว “ุ็บาเ็บเหมือนัน ะออไปแทนเหรอ?”
“ใ่” พน์ยอมรับ “ว่าแ่...ห้อน้ำอยู่รไหนล่ะ?”
วันวิสาเลยี้ำแหน่อห้อน้ำที่เธอเยไปเ้ามา และบอให้พน์ศึษาเส้นทานเาพอะำไ้แล้ว เา็เลยึมือแพรวาออไปาห้อ เพื่อะไปยัห้อน้ำามที่แผนที่บอ
แพรวาเินออมาาห้อ้วยอาารหวาหวั่น แ่ะไม่ไป็ไม่ไ้ เธอับพน์เินมาามแผนที่ นมาเอห้อน้ำแล้ว เธอเ้าไปในนั้น ทำธุระนเสร็่อนะเปิประูออมา พน์็รออยู่แล้ว
“เราลับห้อัน...”
พอี ประูบานหนึ่เปิออมา พิมพ์พรร้าวออมาาประูบานนั้น เมื่อพน์เห็น็ใมา เารีบุแพรวาให้หนีไปทันที
“เิอะไร...?” แพรวาที่ไม่เห็นพิมพ์พรรถามึ้น เธอเลยหันไปมอ ็เอพิมพ์พรรเ้าเ็มๆ ในมือเธอถืออาวุธปืนิ้นใหม่อยู่ เป็นปืนพ พน์รีบบอให้แพรวาหนีไปโยเร็ว
“เี๋ยว!” แพรวาร้อเือน “ะให้เราลับไปที่ห้อไม่ไ้นะ! ืนยัยนั่นรู้เ้าว่าเราหลบที่ไหน นอื่นะลำบา”
“ผมรู้แล้ว” พน์ล่าวเสียเรียๆ “เราล่อมันไปทาอื่นเถอะ”
แล้วพน์ับแพรวา็วิ่ไปทาอื่น ไม่ใ่ทาเิมับที่ลับมายัห้อ ฝ่ายปอภพ็รู้สึว่าทั้สอนไปนานเหลือเิน เิอะไรึ้นหรือเปล่า็ไม่รู้?
ปั!
ทุนในห้อสะุ้เมื่อไ้ยินเสียปืนลั่น เป็นพิมพ์พรรที่ลั่นระสุนปืนใส่พวพน์ แ่ลับไม่โนเาับแพรวา พิมพ์พรรวิ่ไล่ามทั้สอไป ในะที่ปอภพัสินใะไป่วยเหลือพน์ับแพรวา
“พี่ไป้วยสิ!” นภัทรพูพลาลุยืนึ้น แ่ปอภพห้ามเอาไว้
“พีู่แลสาวๆ ที่นี่เถอะ” ปอภพบอ แล้ว็อปืนานภัทรแล้ว็ออาห้อไปเลย ปอภพวิ่ไปยัุที่เป็นห้อน้ำ ่อนะไ้ยินเสียปืนลั่นอีรั้ เาเลยรีบวิ่ไปทา้นออเสียทันที
พน์ลั่นไใส่ลับพิมพ์พรรเพื่อะหยุเธอ แรถีบอปืนเือบทำเอาเาทำปืนหล่นแ่็ไม่พลา เารีบพาแพรวาวิ่หนีออไปาห้อหนึ่แล้ว็ไปทะลุอีห้อ พิมพ์พรรที่เห็นหลัทั้สอนไวๆ ็รีบามไล่่า
ฝ่ายพน์ิว่าถ้าวิ่หนีไปแบบนี้็้อหนีลอไป เาึเริ่มหาทาสั เาเ้าในห้อหนึ่ พลาเมียมอหาสิ่อที่ะสัั้นพิมพ์พรรเอาไว้ไ้ เาหันไปเห็นน้ำหอมวสวยอยู่วหนึ่ เาับมันึ้นมา แล้วเทน้ำหอมทั้วใส่ลไปบนพื้นที่พิมพ์พรระวิ่เ้ามาพอี
“น้อพน์ะทำอะไรน่ะ?” แพรวาเห็นเาหยุวิ่็เลยหันมาถาม พน์ไม่ไ้พูอะไรมา เาใ้ไฟแ็ที่พมาส่วนัวโยนไปที่อน้ำหอม ่อนที่ไฟะลุไหม้ปิทาเินเอาไว้ พิมพ์พรรวิ่เ้ามาพอี พอเห็นว่ามีไฟวาเอาไว้ เธอ็แผเสียร้ออย่าน่าลัว
“รีบหนีเร็ว!” พน์ล่าวับแพรวา เธอพยัหน้าแล้ว็รีบวิ่หนีามเาไป ะที่พิมพ์พรรเห็นแันใส่อไม้อยู่้าน้า เธอยมันึ้นมาแล้วเทน้ำทั้หมแันให้ับไฟบนพื้น บนพื้นที่เป็นพรมมีรอยไหม้สีำิอยู่ เธอรีบวิ่ามทั้สอไป แ่็ลาสายาไปเสียแล้ว พิมพ์พรรระทืบเท้าอย่าโมโหที่ปล่อยให้เหยื่อทั้สอนหลุรอไปไ้
พน์ับแพรวาวิ่มานถึที่นี่หนึ่ พน์เริ่มุมมับ แพรวาเห็นันั้น็ถามว่าเาเป็นอะไร?
“สสัยเราะลับไปหาพรรพวอเราไม่ไ้แล้วล่ะ” เาบอ “เราหลทาแล้ว”
“หา?” แพรวาอ้าปา้า แ่เธอ็ไม่ไ้โทษอะไรพน์ เาอุส่าห์่วยเธอ ที่เป็นแบบนี้เพราะพิมพ์พรร่าหา
“ลอลับไปทาเิมูไหม?” เธอเสนอวามเห็น
“ะไ้เอยัยนั่นน่ะสิรับ” เาบอ “เรารอสัพั ให้มันหายไป่อน แล้วเรา่อยเินทาหาทาลับัน”
ฝ่ายปอภพ เา็วิ่มาทา้นอเสียปืน แ่ลับไม่พบใร เาเาเอาว่าารหนีไปแล้วแน่ๆ และพน์ับแพรวาอาะำลัอยู่ในอันราย เา้อ่วยสอนนั่นให้ไ้ เาเลยวิ่ออประูไป พลาร้อเรียื่อพน์ับแพรวา
“อยู่ไหนน่ะ?” เาะโน้อ และนั่นทำให้พิมพ์พรรไ้ยินเสียอเา เธอเลี้ยวลับมาทาเิม และมาเผิหน้าับปอภพ ปอภพเห็นเธอเ้า็ยปืนเล็ึ้นทันที
“ยัยปีศา แไลุ่พน์ับุแพรวาไปที่ไหน!?” เาะอถาม ฝ่ายพิมพ์พรรมีสายาเหมือนนโริ เธอถามลับ
“อ๋อ สอนนั่นื่อพน์ับแพรวาเหรอ? ไม่้อห่ว พวเาไม่เป็นอะไร” พิมพ์พรรเล็ปืนพึ้น “แ่นที่ะเป็นแทน็ือแ่าหา”
ปอภพเอานิ้วสอเ้าไปืน เารู้ี เาไม่สามารถ่าใรไ้ ถึพิมพ์พรระเป็นาร เา็่าไม่ล ารพราีวินนหนึ่ไปมันหนัมาสำหรับเา เาเลยเปลี่ยนารเล็ปืนไปทาอื่นแล้วลั่นไ ไม่ให้โนพิมพ์พรร ฝ่ายพิมพ์พรร้มหลบระสุน เปิโอาสให้เาหนีออไปไ้
“หยุนะ!” พิมพ์พรรร้อเสียัลั่นและถือปืนพามเาไป “บอให้หยุไ!!”
“หยุ็บ้าแล้ว!!” ปอภพะโนไล่หลัไป เาวิ่ไปามทาเิน พิมพ์พรร็วิ่ามมาแล้วลั่นระสุนปืนออไปสอนั เียะโนปอภพอยู่แล้ว แ่็ไม่โน ปอภพล่อเธอไปทาอื่น ไม่ให้ไปยัที่บานอพวเา
ฝ่ายนภัทรที่รออยู่ในห้อับนอื่นๆ ็เป็นห่วปอภพ เาไ้ยินเสียปืนลั่นอีแล้ว แสว่า ไม่ปอภพ็พน์ที่เอารและำลัอาะถูไล่ล่า เาเลยะออาห้อไป
“เี๋ยว” วันวิสาร้อเรียนภัทร “พี่ะทิ้พวเราไปเหรอ?”
“ไม่หรอ” นภัทรว่า “เี๋ยวพี่ลับมา พี่ะไปูน้อภพหน่อย”
เาว่าเสร็็เปิประูเินออไป ่อนทีุ่าวและวันวิสาะหันมามอหน้าัน นภัทรวิ่ไปยั้นออเสียปืน มันัใล้ๆ นี่เอ
เาเปิประูออไป ็พบปอภพำลัวิ่เ้ามาพอี และเือบะนเาเ้า ปอภพมีเหื่อแเ็มใบหน้า เามอเห็นนภัทรที่เปิประูออมา “พี่ภัทร!!!”
“หนีใรมา?” นภัทรถามอย่ารวเร็ว แ่ปอภพรีบุแนนภัทรให้วิ่หนีไป ่อนที่ระสุนะเาะบานประูนเป็นรู ทั้นภัทรและปอภพ่าวิ่หนีาพิมพ์พรรที่ำลัไล่่าพวเา
“ยัยปีศานั่น!” ปอภพพูออมาะวิ่ไป้วย “มันยัไม่ไ้่าุพน์ับุแพร แ่อนนี้ ทั้สอนหายไปไหนแล้ว็ไม่รู้?”
“่ามัน่อน” นภัทรว่า พลาิว่าลับห้อไปไม่ไ้แน่ๆ ถ้าพิมพ์พรรรู้ว่าพวเาบานที่ไหน ที่นั่น็ะไม่ปลอภัย เาเลยพาปอภพวิ่หนีไปอีทาหนึ่ นภัทรพยายามำทาลับให้ไ้ะวิ่ไป้วย
ฝ่ายพิมพ์พรรที่อยู่ห่าาปอภพและนภัทรพอวร เธอ็หัน้ายหันวา พอเห็นหลันภัทรไวๆ เธอ็รีบวิ่ไล่ามไปทันที เธอออวิ่ไปโยไม่รู้สึเหนื่อยเลย ใบหน้าูุันและปา็แสยะยิ้มออมา
“ลับมา!! เหยื่ออัน”
เธอะโนัลั่น ปอภพับนภัทรไ้ยินันั้น็รีบใส่ฝีเท้าโยอ้าวอย่าเ็มที่ ปอภพะหันไปยิปืนใส่พิมพ์พรรเพื่อะหยุเธอ แ่นภัทรร้อห้ามเอาไว้
“อย่ายิ! ประหยัระสุนไว้่อน”
ปอภพเลยทำาม เาวิ่ึ้นบันไไปั้นสอ แล้ว็เ้ามาในห้อห้อหนึ่ เาึนภัทรให้เ้าไปหลบหลัู้ ่อนที่เาะเ้าไปหลบ้วย ปอภพหายใเ้าอออย่าเหนื่อยๆ ะที่นภัทร็หายใเ้าออรุนแรเ่นัน
พิมพ์พรรที่วิ่ามมา ไม่เอปอภพับนภัทรแล้ว เธอ็สบถำหยาบออมาอย่าโมโห ่อนะลอ้นห้อแ่ละห้อู นมาถึห้อที่นภัทรและปอภพ่อนัวอยู่ ปอภพไ้ยินเสียเปิประูออมา และเสียฝีเท้าอพิมพ์พรรเินใล้เ้ามา
“แอยู่ไหน?” พิมพ์พรรเอ่ยเสียเหี้ยม “พวแอยู่ที่ไหน?”
ปอภพหันไปหานภัทรแล้วทำท่าบอให้เียบๆ พิมพ์พรรออเินไปที่โ๊ะ ่อนะเ้ามาที่หลัโ๊ะ แ่พอเห็นว่าไม่มีใร เธอ็เลยเินออาห้อไป ปอภพรอสัห้านาที นมั่นใแล้วว่าพิมพ์พรรไปแล้วริๆ เาึออมาาที่่อนับนภัทร
“ฟู่ว!” เาพ่นลมออมาทาปา “เือบไปแล้วนะพี่...”
“เอัวแล้ว!!!” พิมพ์พรรหัวเราะร่าแล้วยิปืนพใส่ปอภพทันที เธอแอบอยู่้านนอเพื่อรอให้พวเาทั้สอนออมา ระสุนไม่โนุสำัอปอภพ็ริ แ่็เียใบหน้าเานเป็นรอยแผล นภัทรวิ่ออมา้วย ปอภพเอามือับแผล่อนะยปืนเล็ึ้นไปที่พิมพ์พรร เาไม่อยาทำเลย แ่ถ้าไม่่า พวเาายแน่ เาเลยรวบรวมวามล้าทั้หมในัว สอนิ้วเ้าไปในไปืน
ปั!
พิมพ์พรรถูระสุนเียแ้มไป เธอ่อยๆ ับใบหน้าัวเอพลายืนแล้วหันมามอปอภพ เธอเอามือแะที่ใบหน้าแล้วเอาออมาู็พบว่ามีเลือไหล
“แล้าทำันเสียโมเหรอ?” พิมพ์พรรถามออมาเสียเย็น ฝ่ายปอภพะลั่นไอีรั้ แ่พิมพ์พรรวาึ้นมาเสียั
“ไอ้พวบ้า!!” เธอะอใส่ทั้สอหนุ่ม “พวแายะเถอะ!!”
นภัทรรีบวิ่เ้าไป่อสู้ับพิมพ์พรร เาพยายามแย่ปืนาเธอออมา นภัทรผลัพิมพ์พรรให้ล้มลไปนอนับพื้น ่อนที่เาะพยายามแย่ปืนามือเธอ แ่แรอพิมพ์พรรลับเยอะผิา เธอเอาปืนปัใส่หน้าอนภัทรนเาระเ็นถอยไป ่อนะยปืนแล้วลั่นไ
ปั!
ฝ่ายุาวและวันวิสาที่อยู่ในห้อพั็เริ่มัวลแล้ว มีเสียปืนัลั่นิๆ ันหลายนั ทั้สอไม่รู้ว่าเิอะไรึ้น? วันวิสาพยายามะออไป่วยปอภพับนภัทร แุ่าวห้ามไว้
“อย่าออไปเลย ะเป็นัวถ่วเปล่าๆ”
วันวิสาหันไปมอุาว ่อนะนั่ลลาห้ออย่าใร้อนรน ะเียวัน ทาฝั่ปอภพ นภัทรำลัปลุปล้ำับพิมพ์พรรอยู่ ่าฝ่าย่าทำร้ายัน ปอภพเล็ปืนึ้น เาพยายามะเล็ให้ถูเป้า แ่นภัทรับพิมพ์พรร็เลื่อนไหวลอ ทำเอาเาเล็เป้าไม่ถู
ปั!
เาัสินใยิออไป ระสุนเาะเ้าที่พื้นอฤหาสน์ ทำเอาพิมพ์พรรและนภัทรใไปั่วะ นภัทรไ้ัหวะ็ใ้หมั่อยพิมพ์พรรนระเ็นออไปเลย แ่ปืนยัอยู่ในมืออเธออยู่
“พี่ภัทร หนีเร็ว!!” ปอภพะโนลั่น นภัทรรีบลุึ้นและวิ่หนีออไปอีทา พิมพ์พรรส่เสียร้อัลั่น ่อนะับปืนแล้ววิ่ามไป
ปอภพและนภัทรออแรวิ่ไปามทา และปอภพ็ึให้นภัทรเ้าไป่อนในห้อห้อหนึ่ เป็นห้อนอนอใรสันอีแล้ว ปอภพึนภัทรเ้าไป่อนในห้อน้ำ่อนะปิประูล็อ พิมพ์พรรที่วิ่มาแถวนั้น ็ไม่เห็นนภัทรับปอภพแล้ว เธอพยายามมอหา่อนะวิ่ไปทาอื่น
สิบนาทีผ่านไป ไม่มีใรเ้ามาในห้อ ปอภพลอเปิประูออไปู ็พบว่าพิมพ์พรรไม่อยู่แน่ๆ แล้ว เาเลยวนนภัทรให้ออมา
“พี่ ยัยนั่นไปแล้ว”
เาบอให้นภัทรออมาาห้อและมอูอย่าีๆ ว่าพิมพ์พรรไปแล้วริหรือเปล่า? พอเห็นันั้น เา็ูมือนภัทรออมา้านนอ
“โอย ายล่ะ” ปอภพบ่นึ้นมา
“ทำไมเหรอ?” นภัทรถาม
“็ผมำทาลับไม่ไ้แล้วน่ะสิ” ปอภพว่าึ้น “เราไม่มีแผนที่ และไม่รู้้วยว่าอยูุ่ไหนอฤหาสน์?”
นภัทรถอนหายใเฮือ ทั้พน์และแพรวา่า็ระัระายหายไปหม เารู้สึเป็นห่วุาวที่อยู่ในห้อสอนับวันวิสา และมีมีทำรัวเพียเล่มเียวเป็นอาวุธ ฝ่ายปอภพเอ็ห่ววันวิสาเ่นเียวัน
“ทำไีล่ะ พี่? เราหลทาอีแล้ว” ปอภพถามวามเห็นานภัทร ฝ่ายนภัทร็ส่ายหน้า
“พี่็ไม่รู้เหมือนัน” เาบอามริพลาส่ายหน้า “ไม่รู้อะไรทั้นั้น”
นภัทรว่าแล้ว็ออเินไปามทาเิน ปอภพที่ถือปืน็เินามไป อนนี้ลุ่มนระายออเป็นสามพวแล้ว พวพน์ับแพรวาหายไป ุาวับวันวิสาอยู่ในห้อว่าๆ นั่น ส่วนนภัทรับปอภพ็อยู่นละที่ พวเาะหาันเอไ้อย่าไร? ในเมื่อฤหาสน์ว้านานี้
“เราวยแล้วล่ะ” ปอภพพูึ้นมา “ะทำยัไถึะหานอื่นพบ? แล้วลับไปห้อเิมไ้?”
นภัทรเอ็ไม่ไ้พูอะไรออมา เาออเินไปามทาแล้วเปิประูออไป เผื่อะหาทาลับเอ แ่ยิ่เปิประูแ่ละบานออไป ็ยิ่ไม่รู้ัสถานที่เท่านั้น พวเาหลทาโยสมบูร์แบบ
ความคิดเห็น