คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ไล่ล่า
อนที่ 15 – ไล่ล่า
นายสินยัอยู่ในศาลาสวศพ เาำลัิอะไรบาอย่า เามอาิๆ อผู้ายุยันถึเรื่อนาย
“เาายเมื่อไหร่ล่ะ?”
“เพิ่สๆ ร้อนๆ วันนี้นี่แหละ”
“สๆ ร้อนๆ เหรอ?” นายสินพยัหน้า ่อนะเินเ้าไปที่โลึ่บรรุร่าไร้วิา เาัารเ้าสิสู่ร่าในโลศพทันที
โลเิเย่าึ้นมา ทำเอาบรราาิๆ หันมามอทาโลศพ
“อะไรน่ะ?” อีนถามึ้น “เมื่อี้ทำไมโลมัน....”
แล้วโลศพทั้โล็ลมาาแท่น พวบรราาิๆ พาันรีร้อ โลศพถูเปิออมา และศพ้านใน็่อยๆ ยับัวยืนึ้น
“ายแล้ว!! ผีหลอ!!”
บรรานที่่วยเหลือานศพระโวิ่หนีออไปาศาลาสวศพทันทีพร้อมับร้อโวยวาย นายสินในร่าที่สถิใหม่ รีบวิ่ออาวั
าบพัเที่ย ยพล็มาิน้าวับวาสินีที่ไ้แ่นั่เยๆ ่าวอออาาศเรื่อแปลประหลาออมา
“ท่านผู้มรับ วันนี้เมื่ออนสายๆ เิเหุประหลาึ้นที่วัแห่หนึ่น่ะรับ ศพรับ ในศาลาสวศพ ฟื้นืนีพ ปีนออมาาโลและหนีไป สร้าวามหวาลัวให้แ่บรราผู้เ้ามาานศพมา...”
“เออ แปลีนะ” วาสินีว่าึ้น “ู่ๆ ศพะมาฟื้นืนีพไ้ไ?”
แ่ยพลรู้ไ้ทันทีว่า้อเป็นนายสินแน่ เารีบเอาานไปเ็บ อนนั้นเอ วีรวิท็ปราัวึ้นลาโรอาหาร
“ุพลู่าวหรือยั?”
“ูแล้ว ้อเป็นมันแน่” เาบอ “มันสิสู่ศพนาย ยมทูะไ้ไม่มาสสัย”
“ุเอาเรื่อแบบนัล่ามาหรือเปล่า?”
“เปล่ารับ ไว้ที่บ้าน” เาอบ
“ลับบ้านเี๋ยวนี้ ผมับนภละไปวััน” วีรวิทสั่ ยพลเลยออเินทาามหาวิทยาลัยทันที เานั่รถประำทา และลับเ้าไปในบ้าน
“อ้าว ลู?” แม่เาเห็น็ทั “ทำไมวันนี้ลับเร็วั?”
“มีเหุ่วนน่ะแม่” เาบอ “แม่อย่าเพิ่ถามอะไรเลย”
“เหุ่วน?” แม่เาทวน ยพลเินไปหลับ้าน เอาเรื่อแบบออมา มันแห้พอี เาเปลี่ยนเสื้อผ้าสวมใส่เรื่อแบบ แล้ว็เอาาบับปืนและโ่ิัวไป้วย
“ให้หนูไป้วยสิ” วาสินีอร้อ
“ไม่ไ้เ็า” เาสั่ห้าม “น้อรอที่บ้านนี่แหละ”
“แ่...”
ยพลปรามเธอ้วยสายา ทำเอาเธออ่อนัวลไปเลย
“เสร็ยั? ุยพล” วีรวิทปราัวึ้นและเร่เา เาพยัหน้าและออไปพร้อมับวีรวิท
“พล” แม่เาเรีย พลาเปิประูเ้าไปในห้อนอน “พล อ้าว? ไปไหนแล้วล่ะ? หายไปไ้ไ?”
แม่อยพลมอไม่เห็นวาสินี เธอไ้แ่ยืนอยู่นเียวในห้อ ะที่แม่สสัยว่ายพลหายไปาห้อไ้อย่าไร ทั้ที่ไม่ไ้เปิประู?
ทั้วีรวิท ยพลและนภล มาที่วัแห่นั้น มีนั่าวาหลายสำนัมาันเ็มไปหม ไม่มีใรมอเห็นพวเา แ่ยพลเห็นประภัสสร เธอำลัถ่ายรูปสถานที่อยู่
เาัสินใปราายให้ประภัสสรเห็น
“พี่สร” เาเรีย
“ว้าย!” เธอหันมาอย่าใ “อ้าว น้อพล?”
“เป็นฝีมือนายสินแน่” เาบอ “มันิสิสู่ร่าในโลศพ”
“ริเหรอ?” ประภัสสรถาม วีรวิทเริ่มหุหิ เาสั่ให้นภลมลิ่นศพผู้ายไป
“ำลิ่นไ้แล้ว” นภลบอ “มันออไปทานั้น”
“ั้นรีบไปเร็ว” วีรวิทเร่ “ไปเร็ว ุพล”
เาเลยลาประภัสสร ประภัสสรเอ็มอเห็นเาหายวับไป วีรวิทถามยพลึ้นมาทันทีที่ออมาาาวั
“ทำไมนั่าวนนั้นรู้เรื่อ?”
“ือ...ผมบอวามริเาไปแล้ว” เาพูอย่าลัววีรวิทะ่า “แ่เธอไม่ทำ่าวนี้แน่นอน ผมรับรอไ้”
“โธ่ ุพละไปบอทำไม?” วีรวิทถาม ไม่ไ้โรธอะไร เพียแ่ไม่เ้าใ
“็ถ้านายสินเิทำร้ายนอี ผมะแ้เธอ ให้เรียมำรวับรถพยาบาลไว้ ันไว้่อน” ยพลอบออไป วีรวิทถึเ้าใ
ฝ่ายนายสิน เาวิ่ออมาเท้าเปล่าในร่าที่สิสถิอยู่ เาั้ใะหารถสัันหนึ่เอาไว้หลบหนี ป่านนี้่าวเรื่ออเาแพร่ระายไปแล้ว
เามอหาเหยื่อ ็เห็นผู้ายนหนึ่อรถอยู่และเ้าไปื้ออในร้านสะวื้อ นายสินว้าไม้ท่อนหนึ่ึ้นมา พอเ้าอรถลับมา เา็ัารทุบเหยื่อเ้าที่ศีรษะ้วยไม้นสลบ ่อนะิุแรถออมา แล้วปล่อยให้เ้าอรถนอนสลบอยู่อย่านั้น
เาลมือับรถไปามทา สิ่ที่เา้อารเป็นอันับสอืออาวุธ เาใับรถปาไฟแ เพื่อเรียำรวเ้ามาใล้
“เฮ้ย! ุน่ะ ทำี้ไ้ไ?” นายำรวเินเ้ามาโยไม่รู้ะารรมัวเอ นายสินออมาารถยน์พร้อมับท่อนไม้ เาหวไม้ใส่ศีรษะำรวทันที แล้วแย่ปืนมานไ้ ่อนะับรถหนี่อไป
ำรวนนั้นยัมีสิีอยู่ เารีบวิทยุให้อีฝ่ายั้่านสัั้นรถยี่ห้อที่นายสินับับเลทะเบียนเอาไว้ ฝ่ายนายสินับมาสัพั ็เอ่านสัั้น เารู้ไ้ในทันที เาอรถ รีบเปิประูลมา ่อนะโบรถแท็ี่
มีแท็ี่เราะห์ร้ายันหนึ่เ้ามาอ เาเปิระถาม “ะไปไหนรับ”
“ลมา” นายสินสั่
“อะไรนะรับ?”
“บอให้ลมาไ!!” นายสินวา นับะับออไป แ่นายสินเล็ปืนเอาไว้
“อย่าไ้ยับรถนะ ไม่ั้นแายแน่!!” นายสินะอใส่ นับยมือทำท่ายอมแพ้ นายสินไม่ไ้อยา่านเท่าไหร่ เพราะเี๋ยวยมทูะามมาเออี เาับัวนับและผลัออไปไลๆ ่อนะเ้าไปนั่แทนที่และับออไป
พววีรวิทิามมานเอเหยื่อที่ถูโมยรถไป เามีบาแผลที่ศีรษะ มีนแ้รถพยาบาลไปแล้ว ยพลัสินใปราายึ้น่อหน้าเหยื่อนนั้น
“ุ” ยพลรีบถาม “รถุถูโมยไปเหรอ?”
“ใ่รับ” เาอบอย่าเ็บศีรษะ “ู่ๆ ็มีอแ็มาฟาผมนสลบ พอรู้สึัวอีทีรถ็หายไปแล้ว”
“แล้วรถุยี่ห้ออะไร เลทะเบียนเท่าไหร่?” ยพลสอบถาม พอไ้วาม เา็โทรหาประภัสสร
“ฝาประสานานับำรว้วยนะรับ ให้เาามับรถยี่ห้อนี้ เลทะเบียนนี้” ยพลพู
“ไ้” ประภัสสรรับำ ่อนะวาสาย
“เรารีบามรถันนั้นไปันเถอะ ะไปทาไหนไม่รู้?” วีรวิทว่า
ยพลและวีรวิทรวมถึนภลสลายร่าลายเป็นวันและมุ่หน้าไปทารอย่ารวเร็ว พอมาถึสี่แยไฟแแห่หนึ่ ็เอำรวนหนึ่ำลัไ้รับารปมพยาบาลที่ศีรษะอยู่
ยพลปราัว่อหน้าำรวนนั้น โยไม่ให้นอื่นเห็น เาเ้าไปสอบถาม
“เิอะไรึ้นน่ะรับ?”
“มีรถใฝ่าไฟแ พอผมเ้าไป เา็เอาไม้ทุบหัวผม และแย่ปืนผมไป” นายำรวเล่า
“เอาปืนไป้วย?” ยพลุมมับ “แย่แน่ แล้วรถันนั้นมุ่ไปทาไหนรับ?”
พอำรวบอออมาแล้ว เาับวีรวิทและนภล็ามรถันนั้นไป ฝ่ายำรวมอไม่เห็นยพลแล้ว เาสสัย
“ทำไมแ่ัวแบบนั้น? เา้อาระไล่ามรถันนั้นไปเหรอ?”
วีรวิทและยพลและนภลสลายร่าเป็นวันนมาถึที่ที่หนึ่ ึ่มีรถันที่พวเา้อารามหาออยู่้าทา และมีายหนุ่มนหนึ่ึ่แ่ัวเหมือนโเฟอร์แท็ี่ แ่ลับไม่มีรถ ยพลบอให้วีรวิทหยุ แล้วปราัวออมา
“ุ ุเป็นโเฟอร์แท็ี่หรือเปล่า?” ยพลถาม
“เพิ่ะมีนี้รถผมไปเมื่อี้นี่เอ” โเฟอร์เล่าให้ฟั
“แล้วเาไปทาไหน?” ยพลถาม พอไ้รับำอบ เา็รีบวิ่ามไปทันที ยพลโทรแ้ประภัสสรว่านายสินเปลี่ยนรถเป็นแท็ี่หนีไปแล้ว ให้ประภัสสรรีบแ้ำรว พร้อมับบอเลทะเบียนรถที่ไ้มาาัวโเฟอร์
ฝ่ายนายสิน เาับแท็ี่มานถึ่านสัั้น เาเฝ้ารอนิ่ๆ ่อนะ่อยๆ ับรถไปอ
“เป็นแท็ี่เหรอ?” นายำรวถาม “ไปไ้”
“อ่ะ รับ” นายสินเลยรีบแล่นรถออไปทันที เาผ่าน่านสัั้นไปไ้อย่าหวุหวิ ฝ่ายยพลและวีรวิทับนภลามมาถึ่านสัั้น เารีบปราายโยไม่ให้ำรวเห็น
“ุำรว” เาเรีย “เมื่อี้มีรถแท็ี่ันสีมพู เลทะเบียน ส 2568 รุเทพมหานร ฝ่า่านไปหรือเปล่า?”
“อ๋อ เพิ่ไปเมื่อี้นี่เอ”
ยพลใมา “ุ นั่นมันนร้ายที่โมยรถเหยื่อนะ”
“ว่าไนะ?” นายำรวัารทันที รีบวิทยุถึำรว่านถัไป “แุ้สั รถแท็ี่ันสีมพู เลทะเบียน....”
ะเียวัน ประภัสสร็แ้ำรวไปแล้วเรื่อรถแท็ี่ เธอเินออาวั อนนี้ทุๆ น ่าิามรถแท็ี่ที่นายสินโมยไป
ฝ่ายนายสิน เาับไปไม่เท่าไหร่็เอ่านสัั้นอี เาัฟันอย่าโมโห พลาสสัยว่าทำไมำรวถึรู้ไ้?
“ไอ้โเฟอร์นั่น้อแ้ำรวแน่เลย” เาบ่น “่าะ็ีหรอ”
เาเหยียบันเร่ แล้วน่านสัั้นไปเลย ำรวโีที่หลบทัน ไม่ั้นถูนระเ็นไปแล้ว
“เฮ้ย! ามรถันนั้นไป!!” นายำรวสั่ ำรวอีนเลยนั่มอเอร์ไ์ามไป
นายสินมอระส่อ้านหลั เห็นำรวามมา็โมโหมา ฝ่ายำรว็ัปืนออมา หวัะยิล้อให้รถหยุ แ่นายสินไวว่า เาเปิระล แล้วลั่นไถูำรวที่หน้าอนรถล้ม หมลมหายใ วิาอเาหลุออมาาร่า ในะที่เาำลัยืนุนอยู่
วีรวิทและยพลับนภลามมาทัน เห็นวิานายำรวที่ถูยิเสียีวิำลัยืนสับสนอยู่
“ุำรว แท็ี่ันนั้นไปทาไหน?” ยพลเร่ถาม
“เิอะไรึ้นับผม?” ฝ่ายำรวยัสับสน
“ผมถามว่าแท็ี่ที่ยิุน่ะ ไปทาไหน!?” ยพละโนออมา ฝ่ายำรววัเสีย ี้ทาไปทารนั้น
“ามไปเร็ว” วีรวิทสั่ยพลและนภล ทั้สอสลายลายเป็นลุ่มวัน และพุ่ามรถแท็ี่ันนั้นไป วีรวิทเห็นแท็ี่ันนั้นแล้ว เาัปืนออมา และเล็ไปที่ล้อรถ
ปั!
ระสุนปืนพุ่เ้าเาะนล้อรถแท็ี่นยาแ รถหมุนว้า และพลิว่ำหลายลบ สร้าวามใให้แ่ผู้ใ้รถบนถนนอย่ามา รถหยุพลิว่ำ นายสิน่อยๆ ออมาารถ้วยสภาพที่บาเ็บ
“แหยุรนั้นแหละ ไอ้สิน!” วีรวิทลมาอและเล็ปืนไปที่นายสิน นายสินเอ็เินออมา
“เ่นี่” เาื่นม “อุส่าห์ามมาไ้”
“หุบปาแล้วไปลนรเี๋ยวนี้” วีรวิทว่า นายสินวิ่ไปยัริมฟุบาท ่อนะับัวประันเป็นผู้หินหนึ่ แล้วเอาปืน่อมับ
“ว้าย! ายแล้ว” หิสาวเราะห์ร้ายร้อโวยวาย ยพลและวีรวิทที่ยัไม่ปราร่าายให้นเห็นวิ่เ้ามา วีรวิทเอาปืนเล็ไปที่นายสิน
“หยุทำรรมไ้แล้ว” วีรวิทล่าวเสียแ็ “แล้วมาับัน”
“ลอยับเ้ามาสิ” นายสินู่ “หัวยัยนี่ระเบิแน่”
วีรวิทัฟันอย่าโมโห หิสาวส่เสียร้ออย่าน่าสสาร ผู้นบนฟุบาท็่าพาันหนีไป บาน็ยืนถ่ายวิีโออยู่
“ุวิท” ยพลระิบ “ส่ปืนให้ผม”
“หา?” วีรวิทสสัย
“ผมมั่นใในฝีมือารยิ” เาบอ “เอาปืนมาให้ผม”
วีรวิทเลยส่ปืนให้ ยพลเลยเป็นฝ่ายเล็ปืนแทน นายสินเห็นเ้า็หัวเราะนิหน่อย
“ไอ้เ็มหาวิทยาลัย ับปืนเป็น้วยเหรอ?”
“อย่ามาูถูันนะ” ยพลล่าว แล้วเล็ปืนไปยัมืออนายสิน่อนะลั่นไ
ปั!
ระสุนเียมือนายสินนเป็นแผล ปืนหลุระเ็นามือ พลเมือีนหนึ่รีบเ็บปืนเอาไว้ ะที่นายสินปล่อยัวประันออไป หิสาวนนั้นรีบวิ่หลบหนีไปทันที
“เอาโ่ับมันเลย ุพล!” วีรวิทะโน ยพลล้วเ้าไปในระเป๋าเสื้อแล้วเวี้ยโ่ามที่วีรวิทสอน แ่นายสินเบี่ยัวหลบทัน ่อนะเอาาบิไฟฟ้าออมา
“อย่านะ!!” วีรวิทร้อ
นายสินวาาบไปมา ปล่อยระแสไฟฟ้าทำลายบ้านเรือน ทำระหน้า่าแ ทำำแพพัทลาย นที่อยู่บนทาเท้ารีร้ออย่าใลัวและวิ่หนีสับสนไปมา นายสินใ้โอาสนั้นรีบวิ่หนีไป
มีนบาเ็บมามาย ยพลรีบโทรหารถพยาบาลพร้อมับแ้่าว ส่วนวีรวิทามินายสินไปพร้อมับนภล
“ใเย็น่อนนะรับ” ยพลพูับผู้หินหนึ่ที่มีแผลที่้อเท้า แม้เธอะไม่เห็นเา็าม เาิ่อรถพยาบาลับำรวไ้แล้ว แล้ว็ามวีรวิทับนภลไป
นายสินวิ่มาที่อยแห่หนึ่ เาหยุและหันลับมา่อสู้ับวีรวิท ฝ่ายวีรวิท็ัาบออมา ทั้สอเ้าปะทะาบัน นายสินเะถัยะใส่วีรวิท แล้วพุ่เ้ามาหมายะเสียบาบเ้าที่หน้าอวีรวิท แ่วีรวิทหลบไ้ทัน ร่าอนายสินพุ่ไป้าหน้า วีรวิทัารถีบส่นายสินนล้มลไปอับพื้น
เป็นภาพที่แปลประหลาอย่ายิ่ นายสินในสภาพสิสู่นายถือาบและทำท่าเหมือนำลัสู้ับใรอยู่ที่ทุนมอไม่เห็น นในอยมอเาเป็นาเียว วีรวิทเ้าประิแล้วฟันาบไม่ยั้ใส่นายสิน แ่นายสินรับไหว
นายสินหายใหอบ ที่มือเป็นแผล เลือไหลเป็นหยลพื้น ใบหน้าเามีเหื่อเ็มไปหม
“แยอมแพ้ไ้แล้ว ไอ้นร!” วีรวิทระโสู ัสินใเหวี่ยาบลมา แ่นายสินเอาาบไฟฟ้าั้นเอาไว้ ่อนะปล่อยประุไฟฟ้าาปลายาบไปทาวีรวิท แ่มันลับพุ่รไปยัประูระอธนาารแห่หนึ่นระเบิแ นแถวนั้นพาันรีร้อและหนีาย
นายสินไม่พอใาบที่เล็เป้าไม่ไ้ เาวาาบอีรั้เป็นแนวาบาท ระแสไฟฟ้าพุ่เ้าไปใส่หน้าออวีรวิท เาร้ออย่าเ็บปวะที่ระแสไฟฟ้าัินบริเวหน้าอเา นายสินใ้ัหวะนี้ โยฝีเท้าหนีไปทันที
“ุวีรวิท!!” นภลร้อลั่น ระแสไฟฟ้าหายไปาหน้าออวีรวิทแล้ว เาล้มัวล มีบาแผลเลือออเ็มหน้าอ
“ุวิท!” ยพลที่ามมาใ “เป็นไบ้า?”
วีรวิทมีเลือไหลออมาาปา ยพลรีบเ้ามาประอวีรวิท นภล็เป็นห่ว
“ทำไีล่ะ? ะแ้ทานรไ้ไ?” ยพลถามวีรวิท ะเียวัน เนภพ็ปราายึ้น
“ุเน” ยพลร้อ “ุวิทบาเ็บหนั ทำไี?”
“เอาเาไปรัษาในนร” เนภพบอออมาเสียร้อนรน ่อนะพยุวีรวิท แล้ววามือลาอาาศ เิหลุมลวสีำในอาาศ เนภพพาวีรวิทเ้าไปในนั้น แล้วหลุม็หายไป
“ผมไ้ลิ่นเลือมันแล้ว” นภลบอ “ผมำลิ่นเลือมันไ้แล้ว”
“แ่มัน็ไปไหนแล้ว็ไม่รู้” ยพลระทืบเท้าอย่าโมโห “ปัโธ่เว้ย! เราน่าะยิแม่นว่านี้”
นภลลายร่าเป็นวันและหายไป ยพลยืนอยู่รนั้น ะที่วามวุ่นวายลี่ลายล
แล้วประภัสสร็โทรมา เารับสาย
“น้อ เป็นไบ้า? ับไ้ไหม?”
“ไม่ไ้รับ มันหนีไปไ้อีแล้ว” เาพูผ่านโทรศัพท์มือถือ
“มีำรวถู่าาย้วยนี่” ประภัสสรพู
“ใ่รับ” ยพลพยัหน้า “มันลาสายาเราไปแล้ว และู่หูผม็บาเ็บ”
“อย่าั้นเหรอ?” ประภัสสรส่ายหน้า “เออๆ เี๋ยวพี่ไปทำ่าว่อนนะ เิเรื่อมามายเลย”
“รับ” เาวาสายลไป ่อนะเ็บาบไว้ในเสื้อโ้ทสีำ พลาิว่าทำอะไรไม่ไ้แล้ว เาเลยัสินใลับไปบ้านอัวเอ
ความคิดเห็น