คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ศพแรก (รีไรท์รอบที่ 2)
อนที่ 9 – ศพแร
พวปอภพเินไปามทาเส้นทาในฤหาสน์โยไม่รู้ัวเลยว่า ำลัเินออห่าาห้อโถไปมา วันวิสาที่เริ่มเินนเหนื่อย็บอให้ทุนหยุ่อน
“เป็นอะไรอีล่ะ?” สินพิทัษ์ถามึ้นมา ท่าทาเาูะรำาวันวิสาที่เป็นโรหอบหื
“น้อเาเป็นโรหอบหื ออแรหนัมาไม่ไ้ ุ็รู้นี่?” ปอภพบอให้สินพิทัษ์ฟั พอเาไ้ฟัันั้น ็ยืนเท้าเอว
“เอ้า! แล้วเวลาวิ่ะทำยัไ?”
ปอภพไม่ไ้อบำถามอสินพิทัษ์ เาให้วันวิสานั่พั่อน ะเินทาึ้อหยุเินสัพั สินพิทัษ์ออะหุหิ เาเห็นวันวิสาเป็นัวถ่วอลุ่ม
เมื่อนั่ไ้สัพั วันวิสา็พอะเินไหวแล้ว เธอยืนึ้น ปอภพูนาฬิา้อมืออัวเอ เป็นเวลาสิบเอ็โมแล้ว เารู้สึว่าทำไมเวลาถึทำไมไหลไป้าั?
“ทำไมเวลามัน้าั?” ปอภพบ่นึ้นมา ุาวเลยอบ
“็เพราะน้อรอน่ะสิ” เธอบอ “ลอลืมๆ เรื่อเวลาไป เี๋ยว็บ่ายแล้ว”
ปอภพพยัหน้ารับฟั แล้วทุน็ออเินทาัน่อ แ่็ไม่เอห้อโถเสียที สินพิทัษ์ะโนออมาอย่าใร้อน ทำเอาทุนใ
“เมื่อไหร่ะถึห้อโถสัทีวะ!?” สินพิทัษ์ะโนเสียั ปอภพรีบบอให้เาเียบ เพราะเสียอเานั่นแหละที่ะเรียศัรูมา
“อย่ามาห้ามัน!” สินพิทัษ์ว่าใส่ปอภพ เาำลัอารม์ร้อน “นี่เราเินวนไปวนมาหรือเนี่ย?”
ทันในั้น ประูบาน้าหน้า็เปิออ เออนัน์เินออมาเอพวปอภพ ปอภพหันวับไป แล้วเา็ใมา ฝ่ายเออนัน์็ใเหมือนัน แ่เา็เล็ปืนึ้น
“พวเรา! หนีเร็ว!!”
ปอภพร้อะโนและุมือวันวิสาให้วิ่ออไป ุาว นภัทรและสินพิทัษ์่าวิ่าม แล้วสินพิทัษ์็หยิบระเบิมืออเาออมา ่อนะเอานิ้วเี่ยวสลั ปอภพหันมาเห็นพอี
“เฮ้! ุทำอะไรน่ะ?” ปอภพถามเสียั สินพิทัษ์ที่ำลัวิ่อบออมาเสียั
“ไอ้เ็ม.ปลายปาเวรนี่ ันะ่าแ” สินพิทัษ์เอานิ้วเี่ยวสลัระเบิ “แายะเถอะ!!”
“ุะบ้าเหรอ!?” ปอภพร้อเสียหล วันวิสา นภัทรและุาววิ่่อไป ฝ่ายสินพิทัษ์เห็นปืนลูโม่ในมืออเออนัน์ที่ไล่ามมา เา็ถอสลัระเบิทันที ่อนะปาไปใส่เออนัน์
ปอภพรีบุวันวิสาับุาวให้ออไปาที่รนั้นทันที นภัทรเอ็ระโามไป้วย ฝ่ายเออนัน์็วิ่หนีออประูเิมไปเลย ระเบิมือที่ถูถอสลัแล้วลิ้ไปบนพื้น ใ้เวลาประมาสอวินาทีมัน็ระเบิัลั่น ทำเอาำแพและประูเสียหาย สินพิทัษ์ที่ถอยห่าาระเบิ เามอไม่เห็นร่าอเออนัน์ เาสบถำหยาบายออมา เมื่อเออนัน์หนีรอไปไ้อีแล้ว
“ไอ้เ็เวรเอ๊ย!!” สินพิทัษ์ะโนึ้น ปอภพเลยเ้ามาะห้าม
“อย่ามายุ่นะ ไอ้หนุ่ม!” สินพิทัษ์ว่าึ้นอย่าหุหิที่พลาเป้าไป เามอไปทาที่เออนัน์หนีไป แ่็ไม่ิะามไป
“ุไม่น่าทำแบบนั้น ถ้าเราหลบระเบิไม่ทันะเป็นยัไ?” นภัทร่อว่า สินพิทัษ์เลยหันไป่อว่านภัทรแทน
“พวุ็ี้ลาเหมือนันนั่นแหละ! มีปืนแ่ันไม่ใ้ปืนยิศัรู!” เาว่าเสียั “ันบอแล้วไว่าะ่ามันเป็นนแร แล้วูสิ มันเลยหนีรอไปไ้เลย เป็นเพราะพวุนั่นแหละ!”
สินพิทัษ์เริ่มพาลใส่นอื่นแล้ว ปอภพยืนเท้าเอวอย่าเอาเรื่อ “นี่ ุปาระเบิไปเอนะ แล้วมาโทษอะไรพวผมล่ะ?”
ฝ่ายสินพิทัษ์พูอะไรไม่ออ เาระทืบเท้าอย่าอารม์เสีย ่อนะเินออประูอีบานไป นภัทร ุาว วันวิสาและปอภพ็เินออประูามไป้วย
ฝ่ายพิมพ์พรรที่ไม่มีอาวุธในมือ เธอไ้ยินเสียระเบิัมาาที่ไลที่ไหนสัแห่ ่อนะเปิประูเ้าไป ็พบปืนลูอนาให่วาแวนไว้บนผนั เธอรีบหยิบมันออมาทันที แล้วเปิูระสุน ปราว่ามันบรรุไว้เ็มเปี่ยมเ็นั
พิมพ์พรรหัวเราะออมา เธอไ้อาวุธใหม่แล้ว ะที่พศลที่ถูยิเียแน เา็ลมือทำแผล้วยัวเออีรั้ในระหว่าารเินทาในฤหาสน์
เาัฟันอย่าเ็บปวะเอาแอลอฮอล์ล้าแผล ่อนะทายาสมานแผล แล้วเอาผ้าพันแผลเสีย เาเอ็ไ้ยินเสียระเบิัเหมือนัน แ่ไม่ัสินใไปู เพราะเาเอ็ไร้อาวุธเ่นัน
“ถ้ายัยปีศาับไอ้เ็ม.ปลายนั่นมาเอเราเ้า เราแย่แน่” พศลบ่นับัวเอ ่อนะลุึ้นยืนและเินถือระเป๋าปมพยาบาลเอาไว้ และออไปาห้อ เาำลัเมียมอหาอาวุธที่แอบหลบ่อนอยู่ในฤหาสน์ ามที่เ้าอเมบอ แ่พอเปิูห้อไหน ็ไม่มีทีท่าว่าะเอเสียที
เาเปิประูเ้ามาในห้อทำานห้อหนึ่ ็พบหน้าไม้ระบอหนึ่อยู่บนโ๊ะ เารีบว้ามันึ้นมาทันที ่อนะสะพายระเป๋ายาึ้นบนไหล่
“ใ้ไ้” เาบอออมา “ถึะไม่ใ่ปืน็เถอะ แ่็ยิายเหมือนันนั่นแหละ”
พิมพ์พรรเินไปยัสถานที่ที่ไ้ยินเสียระเบิ เธอพร้อมะ่อสู้แล้ว เพราะไ้อาวุธใหม่แล้ว เธอเินไปามทาที่เ้าใลุ้ที่ไ้ยินเสียระเบิ พอเปิประูออไป็พบเอพวปอภพพอี เธอยิ้มอย่าเหี้ยม ่อนะยปืนลูอึ้นเล็
นภัทรยิปืนออไปทันที แ่เาพยายามเล็ไม่ให้โนพิมพ์พรร ฝ่ายพิมพ์พรร็หลบระสุน ปอภพุมือวันวิสาให้วิ่ทันที แ่วันวิสาวิ่ไม่ไหวแล้ว เธอทรุัวล้มลับพื้น ทำเอาปอภพใ
ฝ่ายสินพิทัษ์ เาหันมาเห็นวันวิสาล้มลไปับพื้น เา็ัสินใวิ่หนีเอาัวรอไปนเียว ุาวและนภัทรรีบเ้ามาประอร่าอวันวิสา ฝ่ายพิมพ์พรรพอหลบระสุนเสร็ เธอ็ยปืนลูอึ้นเล็ทันที
ปั!
โที่ระสุนปืนไม่โนใรเลย ปอภพมอเห็นสินพิทัษ์รีบวิ่หนีไปนเียว เา็โมโหอย่ามาที่สินพิทัษ์ั่อน้อยแ่พอัว เอาีวินเอรอไป่อน ฝ่ายนภัทรเ้ามาอุ้มร่าอวันวิสาไว้ในอ้อมแน ่อนะรีบวิ่ออไป ปอภพับุาว็รีบวิ่ออไปเหมือนัน
พิมพ์พรรัปืนเพื่อีปลอระสุนเปล่าออ ่อนะเล็อีรั้ ราวนี้ปอภพหันไปยิ่อสู้เพื่อหยุพิมพ์พรรเอาไว้ แล้วมัน็ไ้ผล พิมพ์พรร้มล่ำเพื่อหลบวิถีระสุน เปิโอาสให้พวเาหนีออไป พิมพ์พรรรีบออวิ่ามไป เธอัฟันอย่าโมโหที่ปืนยิไม่ถูพวปอภพ
สินพิทัษ์วิ่ึ้นบันไมาั้นสอ พวปอภพที่ามเามาิๆ ็ึ้นบันไไปเ่นัน สินพิทัษ์ไม่สนใอะไรอีแล้ว เาสนใแ่ัวเอ เาเปิประูห้อห้อหนึ่เ้าไป ่อนะปิประูัปั! พวปอภพรีบวิ่เ้ามาและทุบประูห้ออย่าแร
“ุสิน ให้พวเราเ้าไป้วยสิ!!” ปอภพะโน
“เรื่ออะไร? ไปหลบที่อื่นสิวะ!!” สินพิทัษ์อบลับมา ปอภพรู้สึโรธแ่็ไม่มีเวลาแล้ว เารีบวิ่นำนภัทรับุาวไปยัสุมุมำแพ ่อนะเปิประูออไป พวเาเ้าไปในห้อนอน ่อนที่ปอภพะหัน้ายวา และบอให้นภัทรวาวันวิสาล ให้เธอหลบใ้เีย ส่วนเาะไปหลบในู้เสื้อผ้า นภัทรับุาวเ้าไปหลบในห้อน้ำ
ฝ่ายพิมพ์พรรที่ามมา็ลาับพวปอภพเสียแล้ว เธอถือปืนลูอพลาหันไปหันมา่อนะหลบไปทาอื่น พวปอภพที่่อนัวอยู่ในห้อ สิบนาทีผ่านไป ไม่มีอะไรเิึ้น ปอภพเลยออมาาู้เสื้อผ้า
“พี่าว พี่ภัทร” เาเรียทั้สอที่อยู่ในห้อน้ำ “น่าะปลอภัยแล้วล่ะ”
ุาวับนภัทรึเปิประูออมา วันวิสา็ลานออมาาใ้เีย เธอถอนหายใอย่าโล่อที่พิมพ์พรรไม่ไ้ามพวเามา
“ยัยนั่น” นภัทรบอออมา “มันไม่ยอมันริๆ ้วย”
“น่าแปล อนเอันรั้แร เธอ็ูปิี” ปอภพบอออมาอีรั้ “ผมเล่าให้ฟัแล้วใ่ไหม? อนแรที่เอันบนเรือ เธอไม่เห็นมีทีท่าว่าะเป็นารไ้เลย”
“นเรามอภายนอ มอไม่เห็นภายในใหรอ น้อภพ” นภัทรล่าว่อนะถอนหายใ “นั่นเป็นัวริอเา”
พวปอภพเลยออไปาห้อนั้น และเินไปามทาเินที่เินผ่านมา อนนั้นเอ สินพิทัษ์็เปิประูออมาูสถานาร์้วย ปอภพรู้สึโมโหมา ะเ้าไปหาเรื่อสินพิทัษ์ แ่โนนภัทรรั้ัวไว้่อน
“ไม่เอาน่า! น้อภพ” นภัทรพยายามอรั้เาไว้ แ่ปอภพำลัโมโห เาพยายามสะบััวให้หลุานภัทร
“ปล่อย พี่! ไอ้นี่มันบอว่าเราี้ลา แ่แท้ริมันนั่นแหละี้ลา!!” ปอภพะโนลั่น ฝ่ายสินพิทัษ์็ะอลับ
“็ใระยอมปล่อยให้ัวเอายล่ะวะ?” สินพิทัษ์ว่าออมา “ลอถามัวแูเอสิ ว่าะยอมายแทนนอื่นหรือเปล่า?”
ปอภพอึ้ไปทันที สินพิทัษ์เห็นันั้นเลยไ้ใ็เลยพู่อ “เห็นมะ? แไม่มีวันยอมเสียสละีวิให้ใรหรอ นเรามัน็เห็นแ่ัวเป็นอธรรมา!”
“แ่ผมไม่เห็นแ่ัวนะ” นภัทรบอออมา “ผมพร้อมะ่วยเหลือทุน”
“เฮอะ! ุำรว แน่ใเหรอว่าพูริ?” สินพิทัษ์ โเฟอร์แท็ี่ว่าใส่นายำรว “ในที่สุ ในสุท้ายที่สุ ทุน็เลือีวิัวเอทั้นั้นแหละ! ไม่มีใรยอมายแทนนอื่นหรอ”
ทุนเียบไปทันที ปอภพ็ิว่าที่สินพิทัษ์พูออมา็ถู แ่เาำลัโมโหสินพิทัษ์ ็เลยส่ายหน้า
“ุมันี้ลา” ปอภพ่าสินพิทัษ์ออไป ฝ่ายสินพิทัษ์็ยืนเท้าเอว และะเ้ามาหาเรื่อปอภพ แ่ถูนภัทรั้นเอาไว้่อน
“เอาล่ะ อย่าทะเลาะันเลย” นภัทรบอ “ืนพูันเสียัะเป็นารเรียศัรูมา เรามาออเินามหาห้อโถัน่อเถอะ”
“แล้วันะทำยัไ?” สินพิทัษ์ว่าอย่าเห็นแ่ัว “ันไม่มีอาวุธนะ”
“เี๋ยวผมะปป้อทุนเอ” นภัทรบอ “ผมสัา ผมะไม่ให้ใรายแน่นอน”
ฝ่ายพศลที่ไ้หน้าไม้ยิธนูออมาแล้ว เา็ออามล่าหาเหยื่อภายในฤหาสน์ ะนั้นเอ เออนัน์็เินเ้ามาใล้เหมือนัน แ่ทั้สอลับไม่ไ้เอัน เพราะเปิประูออไป่อน เออนัน์ถือวานเล่มให่ไว้ในมือ ่อนะเปิประูบานหนึ่ออไป ็พบธรรมัยที่ำลัถือมีอยู่
“เหวอ!!!” ธรรมัยร้อเสียหลอย่ายาลัว เารีบวิ่หนีออไปทันที เออนัน์เอ็วิ่ามไป ธรรมัยะวิ่ึ้นบันไั้นสอแ่เผลอสะุล้มนลมาับพื้น เาพยายามะลุึ้น แ่็เห็นเออนัน์เินถือวานเ้ามาแล้ว เาระเถิบ้นถอยหนีอย่าหวาลัว
“อย่า!! อย่า่าัน! อย่า่าัน!!!” ธรรมัยร้อเสียหล เออนัน์ยิ้มอย่าเหี้ยมโห ่อนะเื้อวานึ้น ธรรมัยแหปาร้อเสียหล
“อย่า่าัน!!!”
เออนัน์ทุ่มวานลบนศีรษะอธรรมัยอย่ารุนแร แรเสียนทำศีรษะเาถึับแยออเป็นรอยโหว่ ธรรมัยสิ้นใายทันที เลือสาไหลออารอยแผลให่บนศีรษะและไหลออมาามมูและปา เาล้มลนอนอับพื้น เออนัน์เอ็มออย่าใเหมือนัน นี่เป็นรั้แรที่เา่าน เาหลับาลและพยายามปลอบใัวเอ ่อนะลืมาึ้น แล้ว็เอาวานออาศีรษะอธรรมัยที่นอนมอเลืออยู่
ในอนนั้นเอ ็มีเสียประาศออมาทาลำโพที่ิั้อยู่รอบฤหาสน์ เสียประาศนั้นันทุนไ้ยินันไปทั่ว เสียประาศนั้นรายานออมาว่า
“นายธรรมัย ปอวุิ สมาิเบอร์สอ เสียีวิแล้ว เหลือำนวนนยี่สิบสามน”
พวปอภพที่ไ้ยินเสียาลำโพแบบนั้น พวเา็ใ ปอภพไม่อยาเื่อเลย ในที่สุ็มีนายนไ้
“ุัย...” ปอภพว่าึ้น ่อนะเอามือทุบผนัอย่าโมโห นวันวิสา้อเ้ามาห้ามเา
“พี่ภพ ใเย็นๆ”
“พี่็อยาใเย็นหรอ” เาว่า “ให้ายเถอะ ใร่าเาัน?”
ฝ่ายเออนัน์ เาถือวานที่เปื้อนเลืออธรรมัยที่หยาปลายมอวาน หยเป็นทาๆ โยที่เาไม่รู้ัว เาเพิ่ะเย่านเป็นรั้แร ทำเอาเาใสั่นเหมือนัน เออนัน์หยุเินและเอามือับอัวเอที่หัวใเ้นรัว เาพยายามะทำใให้เย็นๆ
“ใเย็นๆ ไว้ ไอ้เอ” เาบอับัวเอ “เรา้อทำ...เรา้อ่าทุนเพื่อยายอเรา”
พวปอภพเินมาามทานมาถึบันไที่ศพอธรรมัยอนอเลือับพื้นอยู่ ปอภพเห็นแ่ไลแล้ว เารีบบอให้วันวิสาอย่ามอู แ่้าไป วันวิสามอเห็นสภาพศพอธรรมัย เธอ็ถึับเป็นลม
“น้อสา!” ปอภพรีบเ้าไปพยุวันวิสา ะทีุ่าวเอามือุมปา นภัทรเอ็มออย่าใเหมือนัน ะที่สินพิทัษ์มอวันวิสาอย่ารำา ที่เออะไรหน่อย็เป็นลมเป็นแล้ ่าอ่อนแอเสียเหลือเิน
นภัทร่อยๆ เินเ้าไปูศพอธรรมัยที่นอนมทะเลเลือ พบว่าศีรษะอเาถูผ่าออเป็นสอี นั่นทำให้เาายทันทีแน่นอน นภัทรส่ายหน้า ่อนะหันมาบอับทุน
“เาน่าะถูอมีมามเ้าที่หัว” นภัทรบอ ะที่ปอภพำลัพยายามทำให้วันวิสาฟื้นืน แ่เา็ไม่มียาม เลยไม่รู้ะทำอย่าไรี? ุาวไม่ล้ามอไปที่ศพ เธอบอออมา
“อมีมามหัวไ้ถึนานั้น?” ุาวบอ “เป็นวานแล้วล่ะ”
“ใ่” นภัทรเอ็เห็น้วย เานึไปถึเออนัน์ที่มีวานห้อยอยู่ับัวเอ “้อเป็นไอ้เ็ม.ปลายนั่นแน่ที่่าุธรรมัย”
ปอภพพยายามโบมือพั่อหน้าวันวิสาที่สลบไปแล้ว ะที่นภัทรับุาวเอ็หันมามอหน้าัน อนนี้มีนายริๆ แล้วนหนึ่ ายี่สิบสี่นเหลือแ่ยี่สิบสามนแล้ว พวเาไม่รู้ไ้เลยว่าใระเป็นเหยื่อราย่อไป?
“พวเรา้อระวัันไว้ล่ะ” นภัทรบอพลาระับปืน “ทุนามผมมา อย่าทำอะไร ถ้าผมไม่อนุา”
แล้ววันวิสา็่อยๆ ฟื้นัวึ้นมาาอาารเป็นลม หน้าเธอีมา ปอภพมอเธออย่าเป็นห่ว พลาลูบใบหน้าอเธอ
“น้อสา เป็นอะไรมาหรือเปล่า?” เาถาม วันวิสา่อยๆ ลืมาึ้น สินพิทัษ์เห็นันั้น็ส่เสียออมาอย่ารำา ทำเอาปอภพหันวับไปมออย่าโมโห
“ไม่...ไม่เป็นไรแล้ว” วันวิสาพูเสียอ่อนเบา เธอหลับาล ไม่อยามอสภาพศพอธรรมัย ฝ่ายปอภพ็โล่ใที่เธอฟื้นืนสิมาไ้ พวเาัสินใเินลับไปทาเ่าและทิ้ศพเอาไว้แบบนั้นอย่าทำอะไรไม่ไ้
ฝ่ายพิมพ์พรร พอไ้ยินว่าธรรมัยายไปแล้ว็หัวเราะร่า พลานึว่าใรเป็นน่าธรรมัย?
“ใรัน?” พิมพ์พรรถามัวเอ “ในที่สุ ็มีนล้า่านนไ้ เราเอ็้อระวััวบ้าแล้ว”
พิมพ์พรรที่ถือปืนลูออยู่เปิประูบาน้าหน้าเ้าไป ่อนะเริ่มมอหาเหยื่อ ฝ่ายปอภพ็เินามหาห้อโถแ่อยู่อีไลว่าะถึ เาพยุวันวิสาทีู่อ่อนแรออไป ะที่สินพิทัษ์เินนำหน้านอื่น
“เินเร็วๆ หน่อยไ้ไหม?” สินพิทัษ์หันมาว่าใส่วันวิสา “เป็นัวถ่วริๆ”
“นี่ ุ” ปอภพเอ่ยึ้นมาอย่าโมโห “็ยัีว่าุละัน ที่เอาัวรอนเียว”
สินพิทัษ์มอปอภพอย่าไม่พอใ แ่เาไม่ล้าทำอะไร เพราะเาไม่มีอาวุธในมือเลย ะที่ปอภพมีปืนพ เาลัวว่าะถูยิ ็เลยสะบัหน้าหันหนีไปทาอื่น
ุาวเริ่มะหมหวัแล้ว พวเาเินมาั้นานแ่็ไม่เอห้อโถเสียที เธอเริ่มรู้สึยอมแพ้
“เราหาห้อโถไม่เอหรอ” ู่ๆ เธอ็บอออมา ทำเอาทุนหันมามอ
“้อเอสิรับ” นภัทรพูอย่ามั่นใ “เรา้อเอแน่ๆ”
“แ่เราวนมาที่เิมอีแล้วนะ” ุาวว่า “แล้ว็มีารภายในฤหาสน์นี้ริๆ แล้วเราะรอเหรอ?”
นภัทรเอ็อบไม่ไ้เ่นัน แ่เา็ให้ำลัใุาว “ผมบอแล้วไว่าะปป้อทุน น้อภพ็มีปืน พวเราไม่มีทาโน่าหรอ”
“เหรอะ?” ุาวถามอย่าไม่มั่นใ “ุล้า่านเหรอ?”
นภัทรเียบไปเลยทันที ปอภพ็้วย ปอภพ่าใรไม่ไ้แน่ๆ ถ้าพอป้อันัวละ็พอทำไ้ แ่เรื่อ่าน เาทำไม่ไ้ริๆ
“เราเินทาัน่อเถอะ” นภัทรถอนหายใแล้วบอออมา “มัน้อเอเ้าสัทาหนึ่ละน่า”
ะเียวัน ผู้นที่เหลือเพียยี่สิบสามนที่ำลัเินวนไปรอบฤหาสน์่า็ไ้ยินเสียประาศแล้วว่ามีนาย มีนายริๆ แล้ว็มีารอยู่ในหมู่พวเา แ่ละนเริ่มหวาระแวแล้ว็หวาลัว ทุนเริ่มไม่ไว้ใึ่ันและันแล้ว ไม่รู้ว่าเมื่อเอหน้าันะเป็นอย่าไร?
เวลาสิบเอ็โมรึ่ พวปอภพ็ยัเินามหาห้อโถอยู่ ปอภพรู้สึแปลใที่เินไปเินมาไม่เอใรเลย ทั้ๆ ที่มีนอีมามายที่อยู่ในฤหาสน์แห่นี้ ที่นี่ะว้ามา ึไม่เอใรเลย นอาพวาร
เาเปิประูเ้ามาในห้ออีห้อ ็เอแ่ทาัน เาปิประูแล้ว็เินออ่อไป นภัทรเป็นนนำหน้าและถือปืนพเอาไว้ าม้วยุาว เาและวันวิสา และสินพิทัษ์รั้ท้าย ฝ่ายสินพิทัษ์็มอไป้านหลัอย่าหวาระแว ว่าะมีใรโผล่ออมาหรือเปล่า?
พวเาเินมานถึทาเินทาหนึ่ และในะที่ำลัเินอยู่ ็มีเสียปืนลั่นัึ้น ระสุนเาะำแพ้านหน้า นภัทรรีบบอให้ทุนหลบไปทันที ่อนที่เาะุ่มัวแอบ่อนอยู่ที่มุมำแพ
“แเป็นใรน่ะ!?”
นภัทรถามออไป แ่ฝ่ายที่ยิปืนมาไม่อบ นภัทรเลยปราัวออมาทันที แล้ว็เล็ปืนไป้าหน้า
ความคิดเห็น