C R O W N | kookmin ¦ BTS

Prologue

          ในเมืองที่แสนสงบสุขไม่มีการต่อสู้เพื่อแย่งชิงอนาจักรใดๆ หากแต่กลับมีมิตรเพียงหนึ่งเดียวคือราชอนาจักรเคียงข้างเท่านั้น ดังนั้นหากจะทำการตั้งรับศึกสงครามในภายภาคหน้าที่ไม่อาจคาดการณ์ได้

          มีเพียงความตายจากความชุ่ยของราชวงศ์เท่านั้น

          เสียงมีดดาบเฉือดเฉือนเลือดเนื้อคนบริสุมธิ์เพียงเพราะอยากได้แผ่นดินนี้เป็นของตนเะิ่มความมั่งคั่งมั่นคงและความเป็นใหญ่ ทุกคนล้วนหนีกันอย่างชุลมุนวุ่นวายเหยียบย่ำกันโดยไม่สงสารเพื่อนร่วมประเทศบ้านเมืองด้วยกันอีกแล้ว เพราะ ชีวิตตัวเองจะได้ไปแขวนอยู่ที่ทางชายแดนของเมืองแน่นอน ที่ที่ใช้แขวนศพผู้ถูกเคราะห์ร้ายจากการบริหารที่ต่ำตมเกินทน

          โดยให้คติกับชาวเมืองว่าเราไม่ควรใช้ความรุนแรงต่อสู้กับความรุนแรง

          หากแต่ท่านจะปล่อยให้ชาวเมืองสิ้นลมไปเพียงเท่านั้นหรอพะย่ะค่ะ

           ฝีเท้าของเด็กชายวัยยังเล็กแต่ตื่นลืมตามาพบปะผืนแผ่นดินได้ไม่นานก็พบเข้ากับการก่อสงครามขนาดใหญ่ที่ชายแดนเมืองตนจนต้องวิ่งจูงมือกับมารดาและพี่ชายอย่างสุดชีวิต วิ่งแม้นไม่เห็นหนทางหรือสนใจสิ่งที่ตรักตรำเข้าไปในฝ่าเท้าตนซักนิดเดียว น้ำหูน้ำตาที่ไหลจนไม่อาจมองหนทางข้างหน้าได้อย่างชัดเจนก็ไม่อาจทำอันใดได้แล้ว เสียงกรีดร้องจากข้างหลังทำเอาหลุดสะอื้นหนัก แล้วสิ่งที่ไม่อาจคาดฝันก็เกิดขึ้นทันใดมารดาตนถูกเกี่ยวกระชากไปกับฝูงคน นัยน์ตาที่ส่งมาเป็นนัยว่าไม่ต้องสนหล่อนอีกต่อไป ชีวิตของพวกเจ้าสำคัญกระไรจงหนีไป ปากที่ขยับเอื้อนเอ่ยประโยคสุดท้ายก่อนจะลับสายตาพร้อมเลือดที่สาดกระเซ็น เหมือนดั่งเพลาได้หยุดเคลื่อนตัวเมื่อภาพมารดายังคงปรากฏผ่านกระจกแก้วตาใสที่เบิกกว้างราวจะขาดใจตาย ณ ตรงนั้นเสียให้ได้ มือหนาหยาบกระด้างของคนเป็นพี่ที่สั่นเทาไม่ต่างจากคนน้องกระชากดึงสติให้กลับมาก่อนจะพากันวิ่งหนีเอาชีวิต น้ำตาที่หลั่งไหลของเขาทั้งสองยังคงตอกย้ำความเศร้าโศกเสียใจอันแสนหนักหนาโดยไม่อาจมีผู้ใดมารักษาอาการเจ็บปวดเหล่านี้ให้หายไปได้

           พวกเขาทำได้เพียงวิ่งหนีเข้าประตูเมืองชั้นในละทิ้งผืนบ้านเกิดที่คงได้เสียให้แก่เมืองรุกรานแล้วเป็นแน่ บรรยากาศรอบกายพบได้แต่ความเศร้าโศรก สองพี่น้องที่กอดกันแน่นราวกับจะถูกพรัดพรากจากกันไป มีแต่เพียงเสียงกร่นด่าในใจของพวกเขาที่ราชาผู้ดูแลเมืองและเหล่าเขาถึงได้มีคติที่เน่าเฟะเยี่ยงนี้ ใยปล่อยเราตายอนาจโดยไม่อาจฟื้นคืน ใยไม่ดูแลให้ดี 

           ใยปล่อยให้พวกมันฆ่าแม่กระหม่อมได้

สายตาเคียดแค้นปรากฏให้เห็นในนัยน์แก้วตาของหลายบุคคล ไม่ได้แค่เพียงแค้นเมืองรุกรานแต่ยังรวมไปถึงราชาราชินีที่ไม่เคยกระทำอันใดนอกจากหลบซ้อนอยู่สบายภายในตัวพระราชวังเลย มือที่กำแน่นเก็บความโกรธแค้นไว้ลึกลงไปใต้ก้นบึ้งใจ 

            การเปลี่ยนแปลงจะต้องเกิดขึ้น ราชวงศ์ที่ขึ้นครองจะต้องมีการเปลี่ยนแปลง พระราชบังลังก์จะต้องมีการขึ้นแทน มงกุฏที่แสนงามจะถูกทดแทน 

            DION(ดิออน) จะต้องเข้าสู่ยุคของความรุนแรงไม่เอาอีกต่อไปแล้วความสะอาดบริสุทธิ์ที่พลัดพรากผู้คนไป ได้โปรดรอข้าจะเป็นคนลงมือเอง สาบานด้วยชีวิต

******ไม่อิงเรื้องจริงยศจริงใดๆทั้งสิ้นรวมทิ้งชื่อเมืองต่างๆจินตนาการเองทั้งหมด ทุกอย่างเกิดขึ้นจากความทรงจำของไรท์เองจินตนาการของไรท์เอง******