คะตะโอโมอิ

ทุกคนคิดว่า การได้เห็นคนที่คุณรักมีความสุขแค่นี้ก็เกินพอแล้ว แต่สำหรับผมมันไม่ใช่แค่การได้เห็นแต่มันต้องมาด้วยน้ำพักน้ำแรงที่ผมได้พยายามทำลงไปเพื่อทำให้คนที่ผมรักนั้น มีความสุข  “พูดมาขนาดนี้แล้วมาฟังเรื่องราวของผมกันเถอะเนาะ” 

ผมชื่อโป้ครับ ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยเก่งเรื่องเรียนซักเท่าไหร่ แต่ถ้าเป็นเรื่องฟุตบอลละก็ผมมั่นใจว่าไม่ด้อยไปกว่าใครแน่นอน

ไม่ได้มั่นหน้านะแต่เก่งจริงๆ ไม่ได้โม้ เลยเถิดมาเยอะละ เข้าเรื่องเลยละกัน จะเริ่มเล่าเลยละนะ วันนั้นเป็นวันที่ฝนตกหนักแล้ววันนั้นเป็นวันแข่งฟุตบอลของระดับจังหวัด ซึ่งทีมของผมนั้นถูกฝ่ายตรงข้ามนำอยู่ 1 ลูก กับเวลาอันน้อยนิดถ้าดูเพียงผิวเผินแล้วไม่มีทางชนะแน่นอน กับผมที่เป็นตัวทำเกมส์ก็ไม่รู้เลยว่าตัวเองจะทำประตูได้รึป่าว เพราะมันยากมาก สำหรับพื้นสนามที่เปียกแล้วสภาพฝนที่ตกหนักมันแน่นอนว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าไปทำประตู ผมได้แต่เฝ้าภาวนาขอให้มีโอกาสสักนิดที่จะทำประตูได้ถึงแม้มันจะเป็นไปไม่ได้ก็ตาม แต่แล้วเหตุการณ์วันนั้นก็ทำให้ผมไม่มีวันลืมไปได้เลย เธอคนนั้นคนที่กำลังเดินมา คนที่ทำให้ใจผมเต้นรัว เธอกำลังมองดูมาที่ผม หรือผมคิดไปเองรึป่าว แล้วส่งยิ้มมาให้ผม ผมรู้สึกดีใจกับรอยยิ้มที่เธอส่งมาให้มันทำให้ผมรู้ว่าเวลาต่อจากนี้ไปผมจะต้องทำมันให้ดี และดียิ่งขึ้น หลังจากที่กรรมการทำการเป่าสัญญาณเขี่ยบอล ผมตะโกนดังลั่นสนามแล้วบอกว่าทุกคนพยายามเข้านะอย่าถอดใจเวลายังไม่หมด จากนั้นเพื่อนของผมก็เลี้ยงบอลขึ้นมา ผมได้ตะโกนลั่นอีกทีว่าส่งบอลมาทางนี้ พอเพื่อนส่งบอลมาให้ผมจับบอลแล้วยิงทันที วินาทีนั้นผมได้แต่คิดไว้ว่ามันต้องเข้า ต้องเข้าให้ได้ ไม่เกิน 2-3 วินาทีบอลได้เข้าไป ผมดีใจพร้อมกับน้ำตาไหลออกมา ผมรีบหันกลับไปมองหาเธอคนนั้นแต่เธอกลับไม่อยู่แล้ว ผมรู้แค่ว่าถึงแม้จะไม่เจอเธอแล้ว ผมก็จะจำเธอแล้วจะจำตลอดไปเพราะผมมั่นใจว่าเธอคือคนที่ผมตามหามาตลอด