ชายเเก่เลี้ยงลิงเผือก

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ด้วยความเมากาว จึงทำให้เกิดเรือบาปคู่ใหม่มา พวกเราจะบาปไปด้วยกัน  

เพราะสถานที่เด็กกำพร้าเเห่งนี้มีกฏอยู่ว่า เมื่อเด็กอายุ20เเล้วควรที่จะออกเดินทางไปสู่โลกภายนอก เเล้วเขาเองก็อายุครบ20เเล้ว จึงทำให้เขาจำเป็นที่จะต้องเเยกจากลิงเผือกที่เป็นเสมือนคู่กัดเเล้วคู่รัก ทุกคนในสถานที่เด็กกำพร้าเเห่งนี้ควรใส่หน้ากากเพื่อปิดบังตัวจริงของตัวเอง เเต่เมื่อออกไปใช้ชีวิตข้างนอกเเล้วก็ควรถอดหน้ากากออก

“ จะไปเเล้วจริงๆเหรอ?”  ร่างโปร่งของหน้ากากลิงเผือกกำมือหน้าร่างสูงของหน้ากากชายเเก่ไว้เเน่น เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายไปเลยจริงๆ เเต่กฏมันก็คือกฏ   

“ อืม” ร่างสูงเพียงตอบเเค่สั้นๆ พร้อมดึงร่างโปร่งเข้าไปกอด ลิงเผือกรู้สึกได้ถึงไออุ่นที่เเสนจะอบอุ่นจากร่างสูง มันคงจะเป็นไออุ่นครั้งสุดท้ายที่้เขาได้รับจากคนที่เขารักที่สุด

“ ไม่ไปได้ไหม? นายก็รู้นี้ว่าฉันน่ะซนเเค่ไหน ลิงตัวเนี้ยน่ะต้องการคนดูเเล” ลิงเผือกกล่าวพูดงืมงำในอ้อมกอดของหน้ากากชายเเก่

“ ฮ่าๆๆ ชายเเก่คนนี้เองก็ต้องการสัตว์เลี้ยงเหมือนกัน”  เมื่อได้ยินร่างโปร่งในอ้อมกอดเขากำลังพูดจาเอาเเต่ใจก็ทำให้เขาอดขำไม่ได้  

“ เราจะได้เจอกันอีกไหม?” ลิงเผือกเงยหน้าขึ้นมาจากอ้อมกอดของหน้ากากชายเเก่

“ เอาไว้เมื่อนายอายุครบ20เมื่อไหร ฉันจะมารับนายน่ะ” ร่างสูงกล่าวพร้องลูบหัวลิงเผือกด้วยความเอ็นดู

“ อีกต้อง3 ปีเชี่ยว ! เดี้ยวลิงตัวนี้ก็เหี่ยวตายพอดี อือ”  เขารอไม่ไว้หรอก ก็เขาน่ะรักหน้ากากชายเเก่มากเลยน่ะสิ เวลาทั้งหมด3ปีมันต้องฆ่าเขาต้องเเน่ๆ

“ ไม่เป็นไรฉันจะติดต่อมาบ่อยๆ เข้าใจไหม? อย่าดื้ออย่าซนน่ะเจ้าลิง”

“ อือ ฉันจะเป็นเด็กดี นายก็ต้องห้ามลืมฉันเด็ดขาดเลยน่ะ!”  

หลังจากที่บอกล่ำลากันเสร็จ หน้ากากชายเเก่กูจูบบอกลาลิงเผือกอย่างอ้อนโยน เพื่อทิ้งไว้เป็นความจำที่ดีที่สุดกับทั้งสองคนจนกว่าจะครบสามปีที่เขาสามารถมาพบกันได้อีก