ตำนานห้องน้ำตึกเก่าของโรงเรียน

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

     "เธอเคยได้ยินเรื่องนี้ไหม" เด็กสาวสวมเสื้อคอซองบ่งบอกว่าเป็นนักเรียนมัธยมต้นคนหนึ่งเอ่ยขึ้นหลังจากเธอและเพื่อนของเธอเดินผ่านตึกหลังโรงเรียน

     "เรื่องอะไรเหรอ" เด็กสาวตาน้ำข้าวเอ่ยขึ้น

     "ก็เรื่อง. . .ห้องน้ำหลังโรงเรียนนั่นไง"

     "ที่ว่ากันว่าตอนเที่ยงคืน จะมีผู้หญิงมานั่งร้องไห้ในห้องน้ำน่ะนะ" เด็กสาวตาน้ำข้าวยิ้มพร้อมหัวเราะลั่น

     "เธอเชื่อเรื่องพวกนี้จริงๆเหรอใบบัว มันก็แค่ตำนานเรื่องเล่าหลอกเด็ก"

     "อย่าลบหลู่คาเรน อย่าลืมสิ ผีในนั้นเฮี้ยนอย่าบอกใคร รุ่นพี่บางคนที่พูดแบบเธอก็เจอมาหมดแล้ว" ใบบัวพูดแต่ดูเหมือนเด็กสาวลูกครึ่งจะไม่เชื่อเธอสักเท่าไหร่ แต่จู่ๆแววตาของเธอก็เปลี่ยนไป และแววตานั้นก็ทำให้ใบบัวรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย

     "อย่าบอกนะว่า. . .เธอจะลองเข้าไปดู" ใบบัวเอ่ยเสียงสั่นพร้อมกับเพื่อนคนอื่นที่แทบหยุดหายใจเมื่อได้ยินคำตอบของคาเรน

     "งั้นฉันขอไม่บอกแล้วกัน" พูดจบ เธอก็เดินจากไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับคนอื่นที่วิ่งตามเธอไปเพราะความกลัว เหลือเพียงใบบัวที่ทำสีหน้าเคร่งเครียดพร้อมกับมองไปทางตึกเก่าข้างหลังเธอที่มีตำนานหลอนมากมาย รวมไปถึงผีสาวในห้องน้ำชายที่ตายจากการถูกข่มขืนด้วยสภาพที่น่าสยดสยอง เพราะชิ้นส่วนร่างกายของเธอนั้นถูกซุกซ้อนไว้ภายในจุดต่างๆของห้องน้ำชาย ถึงแม้ชิ้นส่วนจะถูกพบหมดแล้ว แต่กลับยังเหลือบางสิ่งที่ยังสถิตอยู่ในห้องน้ำแห่งนั้น

     กลางดึกในคืนวันเดียวกันนั้น คาเรน สาวลูกครึ่งชาวอังกฤษ ได้แอบหนีออกจากบ้าน เธอไม่มีทางเชื่อเรื่องไร้สาระแบบนี้เด็ดขาด ผีไม่มีจริงในโลกสำหรับเธอ! และวันนี้เธอจะพิสูจน์ด้วยการถ่ายคลิปวิดีโอเมื่อเธอต้องอยู่ในห้องน้ำผีสิงนั่นสามชั่วโมง! ดูซิว่าเธอต้องเจอกับอะไร ก็คงจะเป็นจิ้งจก แมลงสาบ อึงอ่างคางคก หึ! คิดแล้วก็อยากจะหัวเราะ!

     ตึก ตึก ตึก

     ทุกอย่างเงียบสงัด มีเพียงเสียงจากฝีเท้าของเธอเท่านั้นที่ยังคงดังอยู่เรื่อยๆ ความมืดกลืนกินภาพทุกอย่างที่ดวงตาเห็น มีเพียงแสงไฟสลัวจากหลอดไฟบางจุดของตึกเรียนเท่านั้นที่ยังคงให้แสงส่องสว่างอยู่ เพียงแต่มันค่อยๆดับลงเรื่อยๆและเรื่อยๆจนไฟบางจุดเริ่มตก และมันถี่ขึ้นจนเด็กสาวต้องแอบหวั่นใจ

     ไม่นานเธอก็เดินมาถึงตึกเก่าหลังโรงเรียนที่ซึ่งเต็มไปด้วยตำนานมากมาย ตั้งแต่เธอมาอยู่ที่ประเทศไทย เธอก็ได้ยินเสียงลือลั่นเกี่ยวกับวิญญาณหลอนตามสถานที่ต่างๆโดยเฉพาะโรงเรียนแห่งนี้ แต่เธอไม่เคยสักนิดที่จะเชื่อเรื่องเหล่านี้ และวันนี้เธอจะมาพิสูจน์ว่าความคิดของเธอนั้นถูกต้อง!

     คาเรนเดินลึกเข้าไปยังตัวตึกข้างในโดยมุ่งตรงไปยังห้องน้ำชายชั้นสองของตัวตึก เธอเดินเข้าไปอย่างช้าๆจึงแทบไม่มีเสียงจากฝีเท้าของเธออีกต่อไป แต่หากเสียงมันยังไม่หายไปล่ะ

     ตึก ตึก ตึก

     เสียงของใคร?!

     "คาเรน" เด็กสาวเจ้าของชื่อสะดุ้งพร้อมหันหลังไปยังต้นเสียงแล้วปาไฟฉายไปยังทิศทางนั้นทันที แต่เมื่อพอลองมองดูดีๆ เธอกลับต้องเบิกตากว้าง

     "ขนม! ต่าย! ใบบัว!" สามเพื่อนสาวของเธอนั่นเอง!

     "ทำหน้าอย่างกะเห็นผีทั้งๆที่มาตามหาผี" ต่ายพูดพร้อมเค้นหัวเราะ

     "พวกเธอมาทำอะไรที่นี่!" คาเรนเอ่ยพร้อมวิ่งเข้าไปหาเพื่อนๆ

     "ใบบัวเป็นคนบอกให้พวกเรามา ใบบัวเป็นห่วงเธอมากนะ กลัวเธอจะเป็นอะไร ก็เข้าใจอยู่หรอกว่าเธอไม่เชื่อตำนานของโรงเรียนเรา แต่ก็อาจมีอย่างอื่นที่อันตรายกว่าอยู่ในตึกนี้ก็ได้นะ" ขนมพูดพร้อมอมยิ้ม

     "ฉันเคยได้ยินมาจากอาจารย์บางท่านว่ามีรุ่นพี่มามั่วสุมในนี้ ฉันเลยมาตามเธอออกไป" ใบบัวพูดต่อ

     "แต่ฉันจะไม่ออกไปถ้ายังไม่พิสูจน์เรื่องนี้" คาเรนพูดเสียงแข็งแล้วหันหลังมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำชายต่อ ทำให้ใบบัวต้องถอนหายใจกับความดื้อด้านของเธอ

     "แล้วจะเอายังไง" ต่ายพูด

     "ก็คงต้องตามดูอยู่ห่างๆนั่นแหละ" ใบบัวพูดพร้อมเดินตามคาเรน ต่ายเห็นดังนั้นจึงเดินหน้าต่อ หากแต่อีกคนกลับดึงมือสองคนนั้นไว้

     "พวกเธอไม่กลัวตำนานห้องน้ำนั่นเหรอ" ขนมพูดเสียงสั่น

     "กลัวสิ แต่เราไม่เคยลบหลู่และไม่คิดจะมาทำร้ายใคร พวกเรามาดี พวกเรามาตามเพื่อน ฉันจึงเชื่อว่าสิ่งที่อยู่ในตึกแห่งนี้จะไม่ทำร้ายฉัน" ใบบัวพูดพร้อมยิ้ม

     "ถ้าเธอกลัว เธอออกไปรอข้างนอกหรือไม่ก็กลับบ้านไปก็ได้" ต่ายพูด ขนมทำเพียงส่ายหน้าพร้อมจูงมือเพื่อนทั้งสองเดินหน้าตามคาเรนต่อไป

     "เรามาถึงแล้ว" คาเรนพูดเมื่อตรงหน้าของเธอคือห้องน้ำชายบนชั้นสอง เธอเดินเข้าไปอย่างไม่เกรงกลัว ภายในห้องน้ำที่มืดมิด แต่น่าแปลกที่หลอดไฟภายในห้องน้ำกลับติดขึ้นมาอย่างกะทันหันจนเธอต้องสะดุ้ง

     ภายในห้องน้ำเหมือนห้องน้ำทั่วไป ทางด้านขวามือของเธอเป็นกระจกและอ่างล้างมือ ส่วนทางด้านซ้ายนั้นเป็นห้องน้ำสี่ห้อง กระเบื้องห้องน้ำและกระจกมีรอยแตกร้าวเต็มไปหมด ทั้งยังมีคาบเลือดเต็มไปหมดทั่วห้องแม้กระทั่งบนเพดาน ประตูห้องน้ำทั้งสามห้องก็ไม่มี จะมีแต่ประตูห้องน้ำห้องสุดท้ายที่ยังมีอยู่ถึงแม้สภาพของมันแทบจะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่ก็ตาม

     คาเรนก้มลงมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือของเธอบ่งบอกเวลาอีกห้านาทีเที่ยงคืน

     "เจออะไรรึเปล่าคาเรน"จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังมาจากข้างหลังของเธอ ขนมนั่นเอง

     "ก็ไม่เห็นจะมีอะไรน่ากลัว"

     "เหรอ. . .เธอเคยรู้ตำนานห้องน้ำตึกเก่าของโรงเรียนนี้มาก่อนรึเปล่า" ขนมพูดขึ้นพร้อมเดินมาอยู่ข้างๆเธอ

     "ก็เป็นผีที่ตายในห้องน้ำนี้ ใช่รึเปล่า"

     "ดูเหมือนเธอจะไม่รู้อะไรเลยนะ คาเรน ให้ฉันเล่าให้ฟังไหม" คาเรนเริ่มรู้สึกแปลกๆเมื่อเพื่อนของเธอพูดแบบนี้ แต่ก็ตัดสินใจยืนอยู่นิ่งๆแบบนั้น

     "สิบกว่าปีที่แล้ว มีนักเรียนหญิงม.ปลายคนหนึ่งที่เรียนเก่งมาก เธอได้ที่หนึ่งของสายชั้นทุกปี ทั้งยังสวยน่ารัก เป็นที่เอ็นดูของอาจารย์และรุ่นพี่ทุกคน แต่แล้ววันหนึ่ง วันหนึ่งที่เธอถูกฉุดไปข่มขืนในห้องน้ำชายห้องนี้ รู้ไหมว่าเธอต้องเจอกับอะไร" เสียงหวานแปลเปลี่ยนเป็นเสียงต่ำลงเรื่อยๆและเรื่อยๆ จนคาเรนแทบกลั้นหายใจ

     "ทุกห้อง ทุกห้อง ทั้งสี่ห้องนี้ เธอทั้งถูกฉุดดึงจากแรงผู้ชายมากกว่าห้าคน พวกนั้นทั้งเลวซามต่ำช้า มันต้องการตัวฉัน ตัวฉันที่มันจะได้ปลดปล่อยความใคร่กามของพวกมัน ไอ้พวกวิปลาสนั่น มันเอาเลื่อยมาตัดฉันเป็นชิ้นๆเพื่อเอามาสำเร็จความใคร่ของพวกมัน เริ่มจากหัว" คาเรนตัวสั่น เธอสัมผัสได้ถึงอากาศที่เย็นเยือกขึ้นมาทันใด ดวงตาน้ำข้าวเริ่มมีน้ำใสคลอเบ้า ตัวแข็งทื้อ แล้วสิ่งที่ทำให้เธอแทบอยากวิ่งออกไปจากที่นี่คือเลือดที่ค่อยๆไหลออกมาจากห้องน้ำห้องสุดท้าย. . .

     "ถัดไปก็เป็นขาทั้งสองข้าง" มันไหลมาเรื่อยๆ

     "แขนทั้งสองข้าง" มันไหลมาพร้อมกับกลิ่นคาวเลือดที่เริ่มคละคลุ้งในห้องนี้

     "ลำตัวของนักเรียนคนนั้นถูกตัดเป็นสอง" เลือดเริ่มไหลออกตามตามซอกรอยร้าว ทั้งกระจกและกระเบื้อง

     "มันยังไม่พอ พวกนั้นยังคงตัดไปเรื่อยๆ เธอได้ยินใช้ไหม เสียงหัวเราะของพวกนั้น และเสียงกรีดร้องของนักเรียนคนนั้น" เธอเริ่มได้ยินเสียง มันดังมาก ดังก้องในหัวเธอ

     "เสียงที่ดังแม้จะหมดลมหายใจ"

     "คาเรน. . .เธออยากลองไหม"

     "ลอง. . .มาเลื่อย. . .ตัวฉัน. . .บ้างไหม" ไม่รู้อะไรดลใจให้เธอหันไป และสิ่งที่เธอเห็นมันทำให้เธอแทบอยากออกไปจากที่นี่

     "กรี๊ดดดดดดดดดด" ภาพที่เห็นคือร่างการของคนที่ถูกบิดเบี้ยวเต็มไปด้วยรอยเลื่อยมากมาย ทั้งตัวแทบดูไม่ออกว่าเป็นคนมาก่อน เลือดจากตัวกระเด็นใส่ร่างเธอไม่หยุด ลูกตาของ 'สิ่งที่อยู่ตรงหน้า' ของเธอค่อยๆล้นออกมา ทั้งลำไส้ ทั้งหัวใจ โครงกระดูก ทุกอย่างที่เป็นเครื่องในล้วนค่อยๆหลุดออกมาจากร่างไร้วิญญาณนั่นมุ่งตรงมาทางเธอ

     "ยะ อย่าเข้ามา ออกไป! กรี๊ดดดดด" ร่างของเธอล้มลงพร้อมก้มหน้าหลับตาลงกับพื้นพร้อมรีบถอยหลังออกห่างการสิ่งตรงหน้าเธอ

     "อยากเจอฉันไม่ใช่เหรอ ถ่ายคลิปสิคาเรน ว่าเธอต้องเจอกับอะไร!"

.

.

.

.

.

     "ไม่น่าเลยคาเรน" ต่ายพูดเมื่อเพิ่งออกมาจากงานศพเพื่อนรัก ตอนเช้าวันต่อมามีคนพบศพของคาเรนในห้องน้ำชายชั้นสองตึกเก่าของโรงเรียน สภาพศพคือทั้งร่างกายถูกบิดเบี้ยวมีรอยเลื่อยทั้งร่างกาย มีเลือดไหลออกตามปาก ตา หู จมูก ไม่มีใครสามารถพิสูจน์ได้ว่าการตายนี้เกิดจากอะไรเพราะทั้งภายในร่างกาย อวัยวะทุกส่วนถูกเปลี่ยนผิดที่ไปหมด แต่ถ้าเป็นคนในอย่างคนในโรงเรียนก็คงรู้ว่าเกิดจากสาเหตุอะไร. . .

     "ฉันน่าจะเข้าไปในห้องน้ำกับเธอ" ใบบัวพูดทั้งน้ำตา

     "ฉันก็น่าจะไปกับพวกเธอ ถ้าฉันไปด้วย อีกคน ฉันอาจช่วยห้ามคาเรนไว้ได้" คำพูดของเพื่อนสาวอีกคนทำให้ทั้งใบบัวและต่ายชะงัก

     "เธอหมายความว่าไงขนม ก็เธอเป็นคนอาสาตามคาเรนเข้าไปในห้องน้ำแล้วให้เรากลับบ้านไปก่อนตอนหลังนะ" ต่ายพูด

     "ใช่ ห้านาทีก่อนเที่ยงคืน" ใบบัวเสริมต่อ เธอแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ขนมพูด

     "พวกเธอพูดอะไร ฉันไม่ได้ไปกับพวกเธอสักหน่อย ไม่เชื่อถามมีมี่สิ"

     "ฉันขอยืนยันว่าขนมไม่ได้ไปด้วย เธอมาทำรายงานและนอนค้างบ้านฉัน" มีมี่เสริมอีกคนทำให้ทั้งสองคนที่เหลือหันหน้ามองหน้ากัน

     "งั้นขนมที่เราเห็น. . .คือใครล่ะ" ต่ายพูดเสียงสั่น

     ". . .นั่นไม่ใช่ขนม. . .เราคงเจอเข้าแล้วล่ะ" ใบบัวเอ่ย ทำให้ทั้งสี่ที่พูดคุยกันนั้นรู้สึกสะเทือนใจ หวั่นใจ และกลัวกันไปตามๆกัน

     "งั้นขนมวันนั้นที่เข้าไปในห้องน้ำก็คือ. . .โอไม่" ต่ายพูดแล้วแทบขาทรุด

     "ตำนานห้องน้ำนั่นเป็นความจริง. . ." ทำไมนะ. . .เธอถึงไม่เอะใจว่านั่นไม่ใช่ขนม ถ้าเธอเอะใจเร็วกว่านี้คาเรนก็คง. . .

     แต่ก็นะ. . .ถึงเธอรู้ เพื่อนของเธอก็คงต้องตายอยู่ดี. . .

     ไม่มีใครที่ลบหลู่สิ่งที่อยู่ในตึกเก่านั่นแล้วหนีพ้นเกินสัปดาห์หรอก. . .

---จบ---