ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 1 ตอน Slenderman
[ สเลน่า Pov. ]
"ตื่นได้แล้วสเลนน่า"
"ตอนนี้เธอปลอดภัยแล้ว"
"หะ!" ฉันลืมตาขึ้น แต่ก็มองเห็นไม่ชัดเพราะตอนนี้ฉันไม่ได้ใส่แว่น
ฉันที่กำลังจะลุกจากเตียงแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะข้อมือทั้งสองข้างของฉันถูกมัดเอาไว้
ฉันนึกย้อนเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น
ฉันพยายามที่จะหนีไปจากชายสามคนที่พยายามจะลักพาตัวฉัน...
แล้วฉันก็โดนเจ้าตัวประหลาดที่อยู่ในป่าไล่ และฉันก็เกือบตกหน้าผาตาย...
แต่ฉันก็ได้พวกนั้นช่วยไว้...
และฉันก็หลับไป... เพราะอะไรนะ...
"ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมพวกนั้นถึงไม่ฆ่าผู้หญิงคนนั้นตั้งแต่แรก" ฉันได้ยินเสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดอยู่ข้างนอกห้อง ฟังดูเหมือนว่าเค้ากำลังคุยอยู่กับใครอีกคน
"ทำไมนายไม่ไปถามสเลนเดอร์แมนด้วยตัวเองเลยละเจฟ ในเมื่อเค้าเป็นคนสั่งให้พวกพร็อกซี้ไปพาผู้หญิงคนนั้นมาน่ะ" มีเสียงผู้ชายอีกคนพูด
"เอ่อ... ไม่ล่ะ แล้วตอนนี้สเลนเดอร์แมนเป็นไงบ้าง?"
"อาการของเค้าไม่ค่อยดีนัก แต่ก็ไม่ได้แย่มาก"
"นี่พวกนายมาทำอะไรกันหน้าห้อง?" เสียงนี้ ทิม!
"จะอะไรล่ะแมสกี้ ก็มาจัดการกับผู้หญิงที่พวกนายจับมาได้ไง" ทิม? แมสกี้? ตอนนี้ฉันเริ่มสับสน แต่ที่สำคัญคือพวกเค้าจะทำอะไรฉัน?
"แต่สเลนเดอร์แมนไม่ได้สั่งให้ฆ่าเธอ" ทิมบอก
"ชั่งเหอะน่า... ฉันว่าไม่ต้องสงสัยแล้วละว่าทำไมสเลนเดอร์แมนถึงสั่งให้นายกับใอสองตัวนั่นไปจับผู้หญิงคนนั้นมา บางที่เค้าอาจจะเล็งฆ่าผู้หญิงคนนั้นไว้นานแล้วก็ได้ แต่แค่ตอนนี้เค้าอ่อนแอก็เท่านั้นเอง" ฉันที่แอบฟังอยู่ก็ได้แต่สงสัย นี่เค้ากำลังพูดถึงฉันอยู่เหรอ? แล้วสเลนเดอร์แมนคือใคร?
"สเลนเดอร์แมนคงจะหมายเอาชีวิตของผู้หญิงคนนี้ไว้ เพื่อที่เค้าจะได้กลับมาแข็งแรงอีกครั้งก็ได้ " ยิ่งฟังก็ยิ่งกลัว นี่ฉันจะโดนฆ่าจริงๆเหรอ!
"เจฟ... สิ่งสุดท้ายที่ฉันไม่อยากได้ยินในชีวิตนี้คือความคิดเห็นของนายที่แถบไม่มีเหตุผลเลยสักนิด ใช้พร็อกซี้ตั้งสามคนเพียงแค่ไปจับผู้หญิงวัยรุ่นคนเดียวมาและจับกินเนี่ยนะ ถ้าฉันเป็นสเลนเดอร์แมนนะ เรื่องแค่นี้ฉันทำคนเดียวก็ยังได้" สิ้นเสียงพูด ประตูของห้องถูกเปิด ตอนนี้พวกเค้าคงเข้ามาในห้องที่ฉันอยู่แล้ว ฉันรีบแกล้งทำเป็นว่ายังหลับอยู่
"เอาเถอะ ตอนนี้ก็พาผู้หญิงคนนี้ไปหาคุณสเปรนดอร์แมนก่อนเถอะ"
ฉันรู้สึกว่าเชือกที่มัดข้อมือทั้งสองข้างของฉันไว้ถูกแก้มัด และตัวฉันก็ถูกอุ้มขึ้นจากเตียงแล้วถูกพาไป
ฉับแอบลืมตาเล็กน้อย แต่ก็เห็นแค่ลางๆ แย่หน่อยที่ฉันขยับตัวมากไม่ได้ ไม่งั้นพวกรู้แน่ว่าฉันแกล้งหลับ
ไม่นานฉันก็ถูกวางลงบนเก้าอี้และโดนจับมัดข้อมือเหมือนเดิม นี่พวกเค้าจะทำอะไรกับฉันกันแน่?
"เฮ้พวก! นั่นใช่ผู้หญิงที่สเลนเดอร์แมนสั่งให้พวกนายไปเอาตัวมาใช่มั้ย!" มีเสียงผู้ชายคนใหม่พูด บ้านนี้มีผู้ชายอยู่กันกี่คนกันแน่?
"หือ~ พี่เค้าคือใครคะ?" มีเสียงเด็กผู้หญิงพูด ที่นี่มีเด็กอยู่ด้วยเหรอ?
"มาเถอะแซลลี่ ถึงเวลานอนกลางวันแล้ว" มีเสียงผู้หญิงพูดขึ้น อย่างน้อยที่นี่ก็ไม่ใช่ผู้ชายล้วน กับเด็กหนึ่งสินะ
"ค่า~"
มีคนเอาผ้ามาปิดที่ตาฉัน หวังว่าเค้าคงจะไม่ปิดปากฉันด้วยนะ ฉันกลัวหายใจไม่ออก
"พวกนายอยู่นี่ มัดเชือกตรงขาเธอสะ เดี๋ยวฉันกลับมา และห้ามทำอะไรเธอมากกว่านี้" เสียงทิมพูดและเดินออกไป
"ปลุกเธอสิ! "
"เงียบน่าเบ็น เอาเชื่อกมานี่!" มีสองคนกำลังเถียงกันอยู่ตรงหน้าฉัน แต่ฉันแยกไม่ออกว่าเสียงใครเป็นใคร ได้แต่ขมวดคิ้วสงสัย
"ไม่ต้องเลย! เดี๋ยวฉันจัดการเอง"
"เอามานี่!"
ในขณะที่พวกเค้ากำลังเถียงกัน ผ้าที่มัดปิดตาฉันไว้ก็หลุดออก ดูเหมือนว่าคนที่มัดผ้าจะมัดไม่แน่นนะ
"เอามา-อะจ- " ฉันลืมตา แต่ก็มองเห็นไม่ชัดอยู่ดี และทั้งสองคนที่เถียงกันอยู่ตอนแรกก็เงียบไป
"...โอ้ยเ-ี้ย! "
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
[ 3rd. Person Pov. ]
ทั้ง 'เจฟ' (Jeff the killer) และ 'เบ็น' (Ben drowned) ที่ก่อนหน้านี้กำลังเถียงกันก็เงียบเมื่อสเลนน่ากำลังมองพวกเค้า
"...โอ้เ-ี้ย! " เจฟอุทานออกมาเชิงว่า "ซวยแล้ว" แต่พวกเค้ายังไม่รู้ว่าสเลนน่าสายตาสั้น เธอมองเห็นพวกเค้าไม่ชัด
"แมสกี้! นายมัดผ้าปิดตาไม่แน่น เจ้าบ้า!" เจฟตะโกนลั่นแล้วรีบเดินกระทืบเท้าเข้าไปหาสเลนน่า ถึงแม้สเลนน่าจะมองเห็นไม่ชัด แต่เสียงกระทืบเท้าดังตึ้งๆของเจฟก็ทำให้เธอกลัวได้
เมื่อเจฟเข้าไปใกล้สเลนน่าก็จับแขนเธอแน่นและยกหมัดขึ้น
"ด-เดี๋ยวเจฟ! นายจะทำอะไร!" เบ็นเห็นว่าสถานการณ์เริ่มไม่ดีจึงเข้าไปดึงตัวเจฟไว้ก่อน
"ก็ยัยนี่เห็นเราแล้ว ซัดให้สลบสะเลยสิ" เจฟบอกแล้วกำลังจะชกเข้าให้ที่หน้าสเลนน่า แต่มือฮูดดี้ก็เข้ารับหมัดนั้นไว้แทน ทำให้เจฟหันไปมองด้วยอารมณ์ฉุนเพราะมีคนเข้ามาขวางเค้า
"เธอมองเห็นไม่ชัดเจฟ" ฮูดดี้บอกและปล่อยมือเจฟ
"หะ? นายว่าอะไรนะ" เจฟตะโกนถาม
"ธ-เธอมองเห็นม-ไม่ชัดถ้าธ-เธอไม่ใส่แว่นจ-เจฟ" โทบี้เข้ามาอธิบายให้ฟัง
"...งั้น~ พวกนายจะบอกได้รึยังว่าสเลนเดอร์แมนต้องการตัวผู้หญิงคนนี้ทำไม?" เจฟถามพร้อมกับนั่งลงที่โต๊ะอาหาร นั่งไขว้ขาบนโต๊ะสบายๆ
"เราไม่รู้เจฟ สเลนเดอร์แมนแค่สั่งให้เราไปพาเธอมาแบบเป็นๆเท่านั้น" ฮูดดี้บอกและนั่งลงข้างๆสเลนน่า เพื่อให้มั่นใจว่าเจฟจะไม่ทำอันตรายกับเธออีก
"เหอะ~ ให้ฉันไปแทนพวกนายสามคนยังได้เลย" เจฟพูดขณะที่ควงมีดเล่น
"สเลนเดอร์แมนคงไม่ไว้ใจนายให้ทำหรอกเจฟ เค้าคงคิดว่าถ้าให้นายไป เธอคนนี้คงได้กลายเป็นศพแน่ " เสียงผู้หญิงพูด นั่นคือ 'เจน' (Jane the killer) ที่พึ่งไปส่งแซลลี่เข้านอนแล้วลงมารวมกลุ่มกับคนอื่น
"ดูสิพวก เจ้ใหญ่ไปส่งเด็กเข้านอนลงมาร่วมวงกับเราแล้ว" เจฟตะโกนบอก ยิ้มกวนส้นเท้า(เซ็นเซอร์ไปในตัว)ใส่เจน
"หุบปากสะใอผีปากฉีก" เจนว่า เธอมองไปที่สเลนน่าที่โดนจับมัดไว้
"เธอก็เหมือนกันแหละยัยหน้าเน่า" เจฟว่ากลับ
"อยากตายรึไงหะเจฟ!" เจนโมโหแล้วตะคอกกลับ ในมือถือมีดที่เธอซ่อนไว้ใต้กระโปรงยาวสีดำของเธอ
"ไม่เอาน่าทั้งสองคนหยุ-" เสียงผู้ชายคนใหม่พูด นั่นคือ 'แจ็ค' (Eyeless Jack) ที่เดินเข้ามาห้ามสองคน แต่ก็ถูกเจฟผลักออกไป
"ก็มาสิอียายแก่!" เจฟลุกขึ้นพร้อมกับในมือถือมีด เตรียมจะสู้ แต่ทั้งสองคนก็ถูกหนวดหมึกสีดำที่มีกระดิ่งติด ดันหัวพวกเค้า ห้ามไว้
"ได้โปรด หยุดเถอะทั้งสองคน ตอนนี้พี่ชายฉันก็อาการไม่ดี และฉันก็ไม่อยากจะเห็นพวกเธอทะเลาะกันนะ" นั่นคือ 'สเปรนดอร์แมน' (Splendor Man) ที่เข้ามาห้ามทั้งสองไว้
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
(ไรท์ : ขอแทรกนะค่ะ ในเรื่องสเลนเดอร์แมนมีพี่น้องค่ะ)
สเลนเดอร์แมน : พี่ชายคนโต
ออฟเฟนเดอร์แมน : พี่ชายคนกลาง คนที่1
สเปรนเดอร์แมน : พี่ชายคนกลาง คนที่ 2
เทรนเดอร์แมน : น้องชาย
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"ขอโทษค่ะคุณสเปรนดอร์แมน" เจนพูดและเก็บมีดใส่ในกล่องมีดเหมือนเดิม เจฟเองก็เช่นกัน
"โอ้ว~เจนจ๊ะ เรียกฉันแค่สเปรนดี้ก็ได้~" สเปรนดี้พูด ยิ้มให้ และเดินไปหาสเลนน่า
"เธอคือ สเลนน่า คาร์แมน สินะ เด็กผู้หญิงที่พี่ชายฉันต้องการจะเจอ" สเปรนดี้ย่อตัวลงไปหาเธอและยิ้มให้ แต่สเลนน่าก็ยังมองเห็นไม่ชัด
สเปรนดี้เสกแว่นของใหม่สวมให้เธอ
สเลนน่าดีใจที่เธอกลับมามองเห็นชัดเหมือนเดิม แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเจอสเปรนดี้ เธอเกื่อบจะสติแตกแล้วเมื่อเห็นสเปรนดี้ เธอนึกว่าเค้าคือเจ้าตัวไร้หน้าในฝัน แต่เธอก็นึกได้ว่ามันต่างกันมากเลยระหว่างคนตรงหน้าเธอกับคนในฝัน เธอจึงสงบสติ แต่ลึกๆแล้วเธอก็ยังกลัวเค้าอยู่
แต่ความกลัวก็ปะทุขึ้นเมื่อสเลนน่าเห็นว่ารอบๆยังมีคนอื่นๆอีกที่ทั้งหน้าตาน่ากลัว และดูเหมือนจะไม่เป็นมิตรด้วย
"ไม่ต้องกลัวสาวน้อย เราไม่ทำอะไรเธอหรอกนะ" สเปรนดี้พูดปลอบเธอและแก้เชือกที่มัดเธอทั้งหมดให้
"อ-คุณสเปรนดี้ เราพึ่งมัดเธอไว้นะครับ" แมสกี้ที่พึ่งกลับมาก็เห็นว่าสเลนน่าเป็นอิสระแล้ว
"การที่จะแสดงให้ใครสักคนรู้ว่าเราจะไม่ทำร้ายเค้า คือเราต้องไม่ทำให้เค้าไม่กลัวเรา~" สเปรนดี้ยื่นมือไปรับสเลนน่า เธอมองมือของเค้าอยู่แป๊บนึงก่อนที่จะยื่นมือไปให้
"ขอบใจที่เชื่อใจเรานะสาวน้อย" สเปรนดี้ยิ้มให้ สเลนน่าเองก็ยิ้มกลับให้เค้า แต่เธอเชื่อใจแค่สเปรนดี้คนเดียวเท่านั้น เธอยังไม่เชื่อใจคนอื่น เธอไม่รู้ด้วยว่าพวกเค้าจะเป็นมิตรกับเธอรึเปล่า
"ฉันชื่อสเปรนดอร์แมนนะ แต่เรียกฉันว่าสเปรนดี้เฉยๆก็พอ" สเปนดี้แนะนำตัวอย่างเป็นมิตร
"ย-ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณสเปรนดี้" สเลนน่าทักทายกลับ
"ต้องขออภัยด้วยที่พวกพร็อกซี้ของพี่ชายฉันต้องลักพาตัวเธอมาที่นี่ แต่ไม่ต้องกลัว พี่ชายฉันแค่อยากจะเจอเธอเป็นการส่วนตัวเท่านั้น" สเปนดี้จูงมือสเลนน่าไปห้องๆหนึ่ง ที่เป็นที่อยู่ของคนที่อยากจะเจอเธอ
เมื่อไปถึง สเปรนดี้เปิดประตูเข้าไป สเลนน่าสังเกตว่าในมืออีกข้างนึงของเค้าถือถาดอาหารไว้ แต่ในถาดกลับมีแต่เม็ดยาเป็นกอง ทำให้เธอสงสัย
"...พี่ชายของเค้าป่วยเหรอ?"
เธอคิดในใจและหันกลับไปมองคนอื่นๆที่ตอนนี้ก็กำลังมองมาทางเธอเช่นกัน ก่อนที่ประตูห้องจะปิดสนิท
เหล่าฆาตกรต่างเงียบกันอยู่ชั่วขณะ มองหญิงสาวคนนั้นเข้าไปพบคนที่พวกเค้าคิดว่าเธอไม่ควรไปเจอ
"ฉันเดาว่ายัยนี่โดนสเลนเดอร์แมนจับกินแน่ๆ555!" เจฟยิ้มกว้างและหัวเราะออกมา
"อย่าพูดมากสิเจฟ ไม่ได้ยินที่คุณสเปรนดอร์แมนพูดหรอ เค้าบอกว่าสเลนเดอร์แมนแค่อยากพบเธอ" เจนพูดแย้งเจฟ แจ็คเห็นว่ากำลังจะเกิดสงครามปะทะกันอีกครั้ง เค้าจึงห้ามไว้ก่อน
"หยุดได้แล้วทั้งสองคน จะตายหรือไม่ตาย เดี๋ยวเราก็รู้..." ทั้งหมดมองไปทางประตูเพื่อรอคำตอบ ดูสิว่าเรื่องนี้จะจบยังไง
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
[ สเลนน่า POV. ]
หลังจากที่คุณสเปรนดี้พาฉันเข้ามาในห้องๆหนึ่งที่ดูคล้ายคลึงกับห้องของคนไข้ ในห้องมีโต๊ะทำงาน อุปกรณ์การทำแผล ยา อุปกรณ์ผ่าตัดหรือของมีคมอันตรายมากมาย ตั้งแต่มีดอันเล็กๆยันเลื่อยผ่าตัดขนาดใหญ่พอที่จะนำมาผ่าคนออกเป็นชิ้นๆได้เลย แถมอุปกรณ์บางชิ้นเหมือนยังเปื้อนเลือดใหม่ๆด้วย แถมในห้องยังมีถุงเลือด และชิ้นส่วนเหมือน...เครื่องในมนุษย์ใส่อยู่ในขวดโหลแก้วตั้งไว้บนชั้นวางของ
ฉันเห็นทั้งหมดนี้แล้วรู้สึกอยากจะอ้วกออกมา ที่นี่มันอะไรกันเนี่ย!
ฉันสำรวจรอบห้อง สายตาฉันก็ไปสดุดอยู่ที่เตียงคนไข้ แต่ประเด็นคือเตียงมันไม่ได้ว่างเปล่า...
มันมีคนนอนอยู่บนเตียงนั้น... เจ้านั่น... เจ้าตัวประหลาดที่มาโผล่ในฝันฉัน...
ฉันรีบหลบหลังคุณสเปรนดี้เพราะกลัว สเปรนดี้หันมาหาฉันและลูบหัวฉัน
"ไม่ต้องกลัวนะสาวน้อย พี่ชายฉันจะไม่ทำอะไรเธอ" คุณสเปรดี้ปลอบฉัน
ตอนนี้ในใจฉันต่างเต็มไปด้วยคำถามมากมายที่ต้องการคำตอบมากๆเลย
"คุณสเปรนดี้คะ ที่นี่มัน... ที่ไหนคะ..." ฉันถามเค้าด้วยความสงสัย
"ที่นี่คือคฤหาสที่พี่ชายฉัน 'สเลนเดอร์แมน' อาศัยอยู่กับคนอื่นๆ... อ้อ! แล้วเธอก็เรียกพี่ชายฉันว่าสเลนดี้ได้นะ" สเลนดี้เหรอ? ฉันนึกในใจ ชื่อน่ารัก ผิดจากตัวจริงมากเลย...
"แล้ว... คุณละ คุณไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ?" ฉันถามต่อ
"งั้น... เธอรู้จัก 'Creepypasta' มั้ยสาวน้อย" ก่อนที่เสเปรนดี้จะตอบคำถามฉัน เค้ากลับถามฉันก่อน ฉันยืนคิดอยู่แป๊บนึง
"อืม... เคยได้ยินแค่ว่ามันเป็นเว็ปๆนึงที่รวมเรื่องความหลอนมากมายที่เคยเกิดขึ้น มีทั้งเรื่องที่คนเห็น เคยเกิดขึ้นจริง เรื่องที่ไม่สามารถอธิบายได้ แต่บางเรื่องก็เป็นเรื่องแต่งจากแฟนคลับของเว็ปนั้น... เท่านี้ค่ะที่นู๋รู้" ฉันตอบ เค้าเองก็ดูเหมือนจะพอใจกับคำตอบของฉัน
"อ้า~ งั้นเธอก็รู้เรื่องนี้พอสมควร.." เค้ายิ้มให้ และเกลี่ยผมที่ปิดหน้าฉันไว้ จัดทรงให้ดูเรียบร้อย
"และก็อย่างที่เธอถาม ใช่ ฉันกับพี่ชายและน้องชายอีกสองคนไม่ได้อาศัยอยู่ด้วยกัน" สเปรนดี้หันไปมองสเลนเดอร์แมนที่นอนอยู่บนเตียง
"งั้นแปลว่า... พวกคุณทุกคน ที่นี่คือ Creepypasta สินะ" ถ้าเป็นอย่างที่ฉันคาดเดา ทุกคนที่นี่... ก็ไม่ทุกคน คือฆาตกร...
"ปิ้งป่อง ปิ้งป่อง ถั่วต้มคร้าบ~" คุณสเปรนดี้เสกดอกไม้หนึ่งดอก นำมาปักไว้บนผมของฉันเหมือนเป็นการให้รางวัลที่ฉันตอบถูก ฉันเองก็ขำออกมาเล็กน้อยกับการแสดงออกของเค้า
"ฉันหวังว่าเธอคงหายข้อข้องใจแล้วนะเด็กน้อย~" คุณสเปรนดี้ลูบหัวฉันอีกครั้งก่อนที่เค้าจะเดินไปที่เตียงคนไข้ วางของทั้งหมดที่โต๊ะ และยืนมองผู้ที่เป็นพี่ชายของเค้าด้วยความเป็นห่วง จัดห่มผ้าให้เค้าอบอุ่น
"...นี่พี่ชาย ฉันเองนะ ฉันเอายามาให้ แต่ไม่รู้ว่าจะช่วยพี่ได้รึเปล่านะ" ฉันมองสิ่งที่คุณสเปรนดี้อย่างห่างๆ ฉันยังไม่กล้าเข้าไปหาเค้า สเลนเดอร์แมน
"วันนี้ออฟเฟนดี้กับเทรนเดอร์มาไม่ได้น่ะ พวกเค้าไม่ว่าง ต้องอยู่ดูแลคนอื่นๆที่อยู่กับพวกเค้าให้ปลอดภัย... ก็นะ หลังจากเรื่องที่..." คุณสเปรนดี้คุยกับพี่ชายของเค้า
คุณสเปรนดี้เทเม็ดยาในมือ เค้าจะป้อนยาให้พี่ชายเหรอ?
"..." แต่ผู้เป็นพี่ไม่ตอบอะไร ฉันเองก็เดาไม่ได้ว่าตอนนี้เค้ามีสีหน้า อารมณ์ยังไง ก็นะ... เค้าไม่มีหน้าตา...
"...พี่ชาย นี่ยานะ คือ... แจ็คเองก็พยายามจะหายาหลายๆชนิดที่คิดว่าจะช่วยพี่ได้มาให้ วันนี้ลองยาอีกตัวนะ" สเปรนดี้ยื่นยาที่กรอกใส่ในมือ ยื่นไปที่หน้าของคุณสเลนดี้ และใบหน้าของคุณสเลนดี้ที่ตอนแรกเป็นไร้หน้า ตอนนี้กลับมีรอยฉีกที่แยกออกจากกัน กลายเป็นปากที่มีฟันแหลมคม อ้าปากรับยาที่น้องชายป้อนให้ และกลืนลงไป ฉันที่เห็นก็ขนลุกเมื่อเห็นฟันเเหลมที่น่ากลัวของเค้า
แต่... ตอนนี้คุณสเลนดี้ เค้าเหมือนคนที่ไม่มีแรง ฉันเดาว่าเค้าคงจะทำอะไรไม่ได้มาก... มั้ง?
"เก่งมากเลยพี่ชาย และก็..." คุณสเปรนดี้หันมามองฉัน
"คือว่า... พวกพร๊อกซี้ของพี่พาผู้หญิงที่พี่ต้องการจะพบมาหาพี่แล้วนะ แล้วเธอก็อยู่ข้างหลังฉันตอนนี้" สเปรนดี้ลูบหัวพี่ชาย คุณสเลนดี้เองก็จับมือของน้องชายตัวเองไว้และคุยกับเค้า
"...ขอฉันอยู่กับเด็กคนนี้ตามลำพังได้มั้ย" คุณสเลนดี้พูด เสียงของเค้าทั้งหนาและก้อง เหมือนเสียงปีศาจ...
แต่...ทำไมฉันรู้สึกว่า... พอเค้าพูดแบบนี้แล้ว... ดูเหมือนเค้าไม่ได้มีเจตนาที่จะทำร้ายฉันเลย...
"อ-โอเคพี่ชาย..." ก่อนออกไป คุณสเปรนดี้เดินมาหาฉัน
"ไม่ต้องกลัวนะ พี่ชายฉันไม่ทำร้ายเธอหรอกนะ ไม่ต้องกลัว" พอฟังที่คุณสเปรนดี้พูด ฉันเลือกที่จะเชื่อใจเค้า ฉันยิ้มให้เค้ารู้ว่าฉันเชื่อเค้า คุณสเปรนดี้เองก็ยิ้มกลับให้ฉันก่อนที่จะเดินออกจากห้องและปิดประตู
และตอนนี้ในห้องก็เหลือแค่ฉันกับคุณสเลนเดอร์แมน...
"..."
"...เข้ามาหาฉันสิเด็กน้อย" คุณสเปรนดี้พูด... และฉันก็เดินเข้าไปหาเค้าอย่างช้าๆ...
ติดตามตอนต่อไป
สวัสดีค่ะนักอ่านทุกคน ไรท์เองนะ เป็นไงบ้างทุกคน และขอโทษด้วยนะคะที่ตอนนี้มาช้ามากเลย น่าจะช้าเป็นอาทิตย์เลย ไรท์ก็รู้ค่ะว่าไม่ได้มีคนติดตามนิยายนี้เยอะ แต่ประเด็นคือไม่อยากดองงานทิ้งไว้ค่ะ อิอิ~
ไรท์มาแค่นี้แหละ แล้วถ้าใครที่อ่านนิยายเรื่องนี้อยู่ อยากแนะนำอะไรให้ไรท์ บอกได้นะ หรืออยากถามอะไรไรท์ก็บอกมาทางคอมเมนต์หรือความคิดเห็นด้านล่างนะ ไรท์จะมาอ่านแน่นอน
และดูแลตัวเองกันด้วยละ Bye Bye~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น