ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1 ตอน สิ่งที่ไม่ควรรู้
[ สเลน่า Pov. ]
"สเลนน่า..."
"มันถึงเวลาแล้ว"
"เรารอเธออยู่..."
"หะ!" ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเจ็บแปร๊บไปทั่วตัว โดยเฉพาะตรงท้องน้อยของฉัน
"เสียงนั่นอีกแล้ว..." ฉันฟันได้ยินเสียงนั้นอีกแล้ว ถึงแม้ครั้งนี้จะไม่เห็นมันแต่ฉันก็ยังจำเสียงของมันได้อย่างดี ฉันพยายามมองไปรอบๆ ถึงแม้ตอนนี้จะมองเห็นไม่ชัด
ฉันรู้แค่ว่าตัวเองตื่นขึ้นมาบนที่ๆเหมือนน่าเป็นโซฟา และรู้สึกว่าทั้งตัวฉันโดนพันด้วยผ้าผ้าพันแผลอีกด้วย
ใครกันนะทำแผลให้ฉัน?
'เสียงเปิดประตู'
มีคนเปิดประตูเข้ามาในห้องที่ฉันอยู่ ฉันตกใจเล็กน้อย ไม่นึกว่าจะมีคนเดินเข้ามา
"โอ้ว! เธอตื่นแล้ว" เสียงของผู้ชายพูดขึ้นและฉันก็ได้กลิ่นเหมือนซุปลอยมา
"คุณ..." ฉันเห็นรางๆว่าเค้าเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าและยื่นอะไรบางอย่างมาให้ฉันพร้อมกับมีกลิ่นซุปหอมน่าอร่อยลอยมาเตะที่จมูก
"เธอคงหิวแล้วสินะ กินสิ" เค้าพูดและวางถ้วยในมือฉัน แต่ปัญหาอย่างเดียวคือฉันมองเห็นไม่ชัดเลยไม่รู้ว่าช้อนอยู่ไหน ได้แต่ยื่นมือคลำๆหา
"เป็นอะไรรึเปล่า?... อ้อ! เธอคงมองไม่ชัดสินะถ้าไม่ได้ใส่แว่น" เหมือนผู้ชายคนนี้จะมองท่าทีของฉันออกและลุกขึ้น เดินออกไป
เค้าจะไปไหนนะ?
ฉันยังคงคลำหาช้อนต่อ ตอนนี้ฉันหิวมาก
ฉันคลำๆจนเจอช้อน แต่ฉันก็ยังมองเห็นไม่ชัดอยู่ดี ทำให้ไม่สะดวกสะเลยที่จะกิน ลำบากจริงๆ...
ฉันที่ไม่รู้จะทำยังไงต่อดี ก็มีเสียงเดินเข้ามาในห้อง
"อยู่นิ่งๆนะ" เสียงผู้ชายคนเดิมพูดขึ้น และเหมือนว่าเค้าจะเอาอะไรบางอย่างมาสวมให้ฉัน
ฉันลืมตาดูก็พบว่ามันคือแว่นที่เค้าเอามาใส่ให้ฉัน
เมื่อฉันมองเห็นชัดอีกครั้ง ฉันสบตากับผู้ชายคนนั้น เค้าเป็นผู้ชายตัวสูง ผมสีน้ำตาลอ่อน ตาสีน้ำตาลเข้ม สวมเสื้อทีเชิ้ตสีดำ กางเกงยีนสีน้ำเงิน และรองเท้าบูทเดินลุยป่าสีดำที่เปื้อนดินเล็กน้อย
เค้ามองฉันและยิ้มให้ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆฉัน
ฉันที่กำลังจะใช้ช้อนตักซุปก็พึ่งรู้ตัวว่าตัวเองจับช้อนผิดด้ามแล้วกำลังจะเอาด้ามจับตักซุปแทน ฉันรีบจับช้อนใหม่ ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ เค้าที่เห็นความบ๊ะของฉันก็หัวเราะออกมาเล็กน้อย ทำให้ฉันรู้สึกอาย
"ฮะฮะ~กินสะ เดี๋ยวฉันกลับมา" เค้าบอกแล้วลุกจากโซฟา เดินออกจากห้องไป ฉันมองตามแผ่นหลังของเค้าที่เดินออกจากห้องไป
ฉันยังไม่ได้ถามเค้าเลยว่าชื่ออะไร...
เมื่อฉันทานซุปเสร็จก็วางถ้วยลงบนโต๊ะ
ฉันลุกขึ้นและคิดว่าจะขอเดินสำรวจบ้านของเค้าสักหน่อย หวังว่าเค้าคงไม่ว่าฉันนะ
ฉันเดินดูรอบๆบ้านนี้ เป็นบ้านไม้ทั้งหมดแต่ก็ไม่ได้ดูร้างหรือดูเก่ามาก ในห้องที่ฉันอยู่นั้นเหมือนกับห้องนั่งเล่นทั่วไป ในห้องมีโซฟาตัวใหญ่ที่ฉันนอนตอนแรก มีทีวีเครื่องเล็กอยู่ 2-3 เครื่องตั้งอยู่ด้วยกัน แถมเค้ายังมีเหมือนตู้เล่นเกมส่วนตัวอีกตั้ง 2 ตู้ ฉันอยากรู้จังว่าเค้าได้มาจากไหนนะ?
ฉันเดินมาหยุดอยู่หน้ากระจก สำรวจตัวเอง
ฉันโดนพันแผลเกือบทั้งตัว ที่หัว ข้อศอกทั้งสองข้าง และที่หัวเข่าข้างซ้าย
ฉันหันไปมองที่ถ้วยซุปที่ตอนนี้มันแห้งหมดแล้ว ฉันคิดว่าเอาถ้วยไปคืนเค้าดีกว่า
ฉันเดินลงไปข้างล่างพร้อมกับถ้วยในมือ ลงไปถึงก็เจอกับห้องครัวเป็นห้องแรก แล้วก็เห็นผู้ชายคนนั้น กำลังล้างมืออยู่
เค้าหันมาหาฉันทันทีเมื่อฉันเดินเข้าไปในห้อง
"เธอเองเหรอ กินเสร็จแล้วใช่มั้ย? เอามาให้ฉันเลยฉันจะได้ล้าง" ฉันเดินไปหาเค้าแล้วก็ส่งชามให้ และเดินออกไปสำรวจบ้านของเค้าต่อ
ชั้นล่างก็จะมีห้องรับแขก มีชั้นหนังสือ มีโต๊ะทำงานที่มีคอมพิวเตอร์หนึ่งเครื่อง ที่ห้องครัวมีอุปกรณ์ครบทุกอย่างในการทำอาหาร และเหมือนว่าที่นี่จะมีแค่ห้องน้ำห้องเดียว
ฉันอยากล้างหน้าเลยเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู กำลังจะเปิดเข้าไป
"อะ!-" ฉันตกใจเมื่ออยู่ๆผู้ชายคนนั้นที่ตอนแรกอยู่ในครัวก็โผล่มาข้างหลังพร้อมกับเอามือจับที่ลูกบิดประตูไว้เหมือนกันไม่ให้ฉันเข้าไป
"เธอจะทำอะไร?" เค้าถามฉันด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย
"ค-แค่อยากเข้าห้องน้ำค่ะ ฉันต้องทำธุระ" ฉันบอก เค้าจ้องฉันอยู่แป๊บนึงก่อนที่มือเค้าจะปล่อยจากลูกบิดประตูแล้วจับที่ไหล่ฉันไว้ พาฉันเดินออกห่างจากห้องนั้น
"...พอดีว่าท่อประปามันรั่วน่ะ ฉันกับเพื่อนยังซ่อมไม่เสร็จ เธอคงต้องไปทำธุระส่วนตัวข้างนอกแทนแล้วละ เดี๋ยวฉันพาไป" พูดเสร็จเค้าก็ยิ้มให้ฉันแล้วเดินไปบนห้อง
ไม่นานเค้าก็ลงมาพร้อมกับในมือถือเสื้อและผ้าเช็ดตัวไว้ก่อนที่จะพาฉันไปทางหลังบ้าน
เราเดินไปได้ไม่นานก็เจอกับบ่อน้ำขนาดใหญ่
เค้ายื่นของทั้งหมดให้ฉัน
"โทษทีนะที่เธอต้องมาทำธุระข้างนอก หวังว่าเธอจะไม่ว่าอะไรนะ" เค้าพูดแล้วลูบหัวฉันเบาๆ
"ไม่เป็นไรค่ะ... แค่คุณช่วยฉัน แค่นั้นฉันก็รู้สึกดีแค่ไหนแล้ว" ฉันบอก เค้ายิ้มให้ ทำให้ฉันรู้สึกเขิน
"เออ...จ-จะว่าไปคุณชื่ออะไร?" ฉันถาม
"จริงด้วย! ฉันยังไม่ได้บอกชื่อสินะ ฉันชื่อ...เจย์" เค้าแนะนำตัว
"เธอละ?" เจย์ถามกลับ
"ส-สเลนน่า"
"ชื่อไพเราะดีนะ ฉันชอบ..." เจย์บอกแล้วใช้มือของเค้าเกลี่ยผมที่บังหน้าฉันออกไป ฉันรู้สึกเขินกว่าเดิมอีก
"แล้ว...ผู้หญิงน่ารักอย่างเธอมาทำอะไรในป่าแห่งนี้ละ?" เจย์ถาม
"ฉัน...เออ...ตอนนั้นฉันกำลังกลับบ้าน แต่ระหว่างทางฉันเจอตัวอะไรไม่รู้ไร่ตาม ฉันหนีเค้ามาในป่า แล้วฉันก็บาดเจ็บเพราะความซุ่มซ่ามของตัวเอง" ฉันเล่าให้เค้าฟัง
"แล้ว...คุณคือคนที่ช่วยฉันไว้เหรอ" ฉันถาม
"ใช่แล้ว ตอนนั้นฉันออกไปตัดไม้เพิ่ม แล้วฉันก็ได้ยินเสียงเธอร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ แล้วฉันก็...จัดการ"
พูดเสร็จเราสองคนก็มองหน้ากัน...(เหมือนรอให้อีกฝ่ายพูดก่อนและตัวเองค่อยพูดนะค่ะทุกคน)
"...แล้ว...คุณละ? ทำไมคุณถึงมาอาศัยอยู่ในป่าคนเดียวละ?" ฉันเห็นว่าสถานการณ์เริ่มอึดอัดจึงถามเจย์อีกครั้ง
"!อ-อ๋อ ที่จริงผมอยู่กับเพื่อนอีกสองคนน่ะ แต่ตอนนี้พวกเค้าออกไปซื้อของเข้าบ้านนะ ก็คงอีกนานกว่าพวกเค้าจะกลับมา" แสดงว่ายังมีอีกสองคนสินะ
"...เดี๋ยวฉันจะกลับไปที่บ้านไม้แป๊บนึง ในระหว่างที่ฉันไปเธอก็รีบทำธุระส่วนตัวของเธอให้เรียบร้อยนะ มีอะไรจะถามฉันก็รอก่อนนะ" เจย์บอกและเดินกลับไปที่บ้านต้นไม้
"ร-รีบกลับมานะ..." ฉันตะโกนบอก เจย์หันกลับมาและยิ้มให้เชิงบอกว่าเค้าจะกลับมาแน่นอน ฉันก็รู้สึกโล่งใจ นึกว่าเค้าจะทิ้งฉันไว้คนเดียวสะแล้ว...
ฉันเปลี่ยนเสื้อเป็นเสื้อที่เจย์ให้มา เป็นเสื้อทีเชิ้ตตัวใหญ่ และกางเกงขาสั้น
ฉันเดินไปตรงริมบ่อน้ำ ย่อเข่าลง ถอดแว่นแล้วเอามือตักน้ำล้างหน้า
"หวังว่าคงไม่มีงูหรือตัวอะไรอยู่แถวนี้นะ..." ฉันนึกในใจ ฉันยิ่งไม่ชอบงูสะด้วย
ในขณะที่ฉันกำลังทำธุระอยู่ฉันก็ฮัมเพลงไปด้วย (มีใครเป็นเมือนไรท์บ้าง ชอบร้องเพลงตอนอาบน้ำไรงี้555+)
ระหว่างอาบน้ำไปเพลินๆอยู่...
"...ทำไมรู้สึกเหมือนมีคนมองฉันอยู่-"
"ไพเราะดีนะ~" เสียงเจย์พูดขึ้น ทำให้ฉันสดุ้งโหยงแล้วหันไปมอง เห็นเค้าที่กำลังยืนมองฉันอยู่ ในมือเค้าถือกล่องพยาบาล
"ค-คุณอยู่ตรงนั้นนานยัง?" ฉันถาม หวังว่าเค้าคงไม่ได้แอบดูฉันตั้งแต่ที่ฉันถอดเสื้อนะ!
"ฉันมาถึงก็ได้ยินเธอกำลังฮัมเพลงอยู่พอดีฮะฮะ~" เจย์บอกก่อนที่จะยื่นมือมาช่วยดึงฉันขึ้น
"โอเคตอนนี้ก็เหลือแค่...ต้องเปลี่ยนผ้าพันแผลใหม่ให้เธอ" เรานั่งลงบนพื้นหญ้า เค้าเริ่มตัดเอาผ้าพันแผลเก่าออกและพันอันใหม่ให้ฉันแทน
"เจย์... ที่ๆเราอยู่ตอนนี้มันไกลจากพื้นที่ชนบทมั้ย?" ฉันถาม หวังว่าจะไม่ไกลมากนะ ฉันยังต้องกลับไปบ้านของฉัน
"ก็ไม่ได้ไกลมากหรอกนะ ทำไมเหรอ?"
"ฉันต้องกลับบ้าน ตอนนี้คนที่บ้านฉันคงเป็นห่วงมาก..." ฉันบอก นึกถึงเด็กๆทุกคนและคุณจินนี่ ตอนนี้พวกเค้าจะเป็นยังไงบ้างนะ
"...ให้เธอหายดีก่อน แล้วฉันจะพาเธอกลับบ้านเอง ไม่ต้องห่วง" เค้าบอกพร้อมกับทำความสะอาดแผลให้ฉันต่อ ฉันยิ้มดีใจ เจย์ใจดีจริงๆ
พอทำแผลเสร็จ เจย์ก็พาฉันกลับไปบ้านไม้ ที่นั่นเค้าดูแลฉันเป็นอย่างดี แต่เค้ามักจะปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวตามลำพังตลอด บางครั้งมันก็ทำให้ฉันรู้สึกเหงา ฉันลองเดินสำรวจบ้านเค้าเพื่อแก้เบื่อแต่บางครั้งเวลาที่ฉันจะเปิดประตูเค้าไปในห้องอื่น บางห้องเค้าก็ไม่อนุญาตให้ฉันเข้าไป ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรกับเค้าและปล่อยไป...
เจย์พาฉันกลับไปบนห้อง เค้าบอกว่าฉันควรที่จะนอนพักให้มากๆ ฉันทำตามที่เค้าบอกแล้วหลับไป...
ตกเย็น...
ฉันลืมตาตื่นก็เห็นว่าตอนนี้มืดแล้ว ฉันลุกขึ้นนั่งบนโซฟาตัวเดิม ฉันเห็นว่าตอนนี้ข้างนอกฝนตกและมีเสียงฟ้าผ่า
ฉันลุกขึ้น เดินไปเปิดประตูห้องและลงไปข้างล่าง มองหาเจย์
"คุณเจย์..." ฉันเรียกแต่ไม่มีเสียงใดตอบกลับ
ฉันเดินเข้าไปในครัวแต่ก็ไม่เจอเค้า
ฉันเดินเค้าไปในห้อนั่งเล่น เค้าก็ไม่อยู่
เค้าหายไปไหนนะ...
ฉันมานั่งรอในห้องนั่งเล่น ฉันเดาว่าเค้าคงออกไปข้างนอกตอนที่ฉันหลับอยู่ ตอนนี้ข้างนอกฝนก็เริ่มตกหนักมากขึ้น ฉันหวังว่าเค้าจะไม่เป็นอะไรนะ
ฉันมองไปรอบๆห้องอีกครั้ง แต่คราวนี้สายตาของฉันไปสดุดหยุดตรงห้องๆหนึ่งที่มีแสงลิบหลี่ส่องออกมา
ฉันเดินไปดู... มันคือห้องๆที่เจย์บอกไม่ให้ฉันเข้าไป...
"..."
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
[ เหตุการณ์ก่อนที่สเลนน่าจะไปนอนกลางวัน ]
"เธอห้ามเข้าห้องนี้นะสเลนน่า"
"ท-ทำไมละ?"
"ห้องนี้คือ...ห้องใต้ดินน่ะ และมันรกมากๆ ฝุ่นก็เยอะ ฉันคิดว่าเธอไม่ควรที่จะลงไป ฉันกลัวว่าเธออาจจะเผลอไปเดินชนสิ่งของและถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมาเธอจะแย่เอานะ...."
"อ-โอเค..."
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าห้องนั้น ฉันรู้ว่าไม่ควรที่จะลงไป... แต่ถ้าเจย์อยู่ในนี้ละ? แล้วเค้าเกิดเป็นอะไรไปขึ้นมา เค้าอาจต้องการให้ช่วย
ฉันดันประตูเข้าไป มีทางเดินบันไดลงไปข้างล่าง ฉันค่อยๆเดินลงไปที่ละขั้นจนลงไปถึงพื้นห้อง
สภาพห้องนั้นก็... ไม่ได้เป็นไปอย่างที่ฉันคิดไว้ และมันก็ไม่ได้เป็นแบบที่เจย์พูดไว้เช่นกัน...
สภาพทั่วห้องมีแต่รูปวาดติดไว้ทั่วห้อง บนโต๊ะก็มีอาวุธ มีทั้ง มีด ปืน และอุปกรณ์อีกมากมายที่เป็นอันตราย บางชิ้นก็เหมือนมีเลือดจริงๆติดอยู่ด้วย...
ภาพตรงหน้าทำให้ฉันรู้สึกกลัวมากๆ กลิ่นเลือดที่ยังหลงเหลืออยู่ทำให้ฉันรู้สึกอยากจะอ้วก
ในหัวคิดว่านี่คือสิ่งที่เจย์พยายามซ่อนไว้จากฉันหรอ? แสดงว่าเค้าก็ไม่ใช่คนดีอย่างที่ฉันคิดนะสิ เค้าหลอกฉันงั้นเหรอ?...
ฉันรีบละสายตาจากภาพตรงหน้าไปดูรูปวาดที่ติดอยู่บนกำแพงแทน
ฉันดึงภาพวาดที่ติดอยู่บนผนังออกมาดูที่ละใบแล้วก็เจอกับภาพใบนึงที่แตกต่างจากภาพอื่นๆ...
ฉันมองภาพในมือ... นี่มัน...
เจ้าตัวนั้นที่โผล่มาในฝันฉัน!...
รูปร่างสูงใหญ่ ไร้หน้า ไม่มีหน้า ไม่มีผม ผิวขาวซี้ด... เหมือนกับในฝันของฉัน...
ฉันรีบทิ้งรูปในมือแล้วนั่งที่พื้น ทบทวนเรื่องทั้งหมดที่ฉันพึ่งได้รับรู้ในวันนี้ แต่ฉันก็นึกได้... ฉันต้องออกไปจากที่นี่-
'เสียงเปิดประตูดังขึ้น'
ฉันได้ยินเสียงเปิดประตู! เกรงว่าจะเป็นเจย์ ฉันต้องรีบหาที่ซ่อน!
ฉันมองไปรอบๆห้องก็เจอกับตู้ขนาดใหญ่ ฉันรีบเดินไปเปิดดูก็เห็นว่ามันว่างเปล่า เหมาะสำหรับที่จะซ่อนตัว ฉันไม่รอช้ารีบเข้าไปซ่อนข้างในทันที
ฉันแง้มดูว่าใช่เจย์จริงรึเปล่า
'เสียงเดินลงบันได'
เสียงเหมือนมีคนกำลังเดินลงมาจากบันได ตอนนี้หัวใจฉันเต้นแรง รอดูว่าเป็นใคร
"ทำไมท่านสเลนเดอร์แมนถึงถึงไม่ให้เราฆ่าผู้หญิงคนนั้น?" มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น ซึ่งไม่ใช่เสียงของเจย์ ฟังเสียงแล้วดูเหมือนเค้ากำลังโกรธเลย
"ใครจะรู้ทิม เราแค่ทำตามที่เค้าสั่งก็พอแล้ว" เสียงนั้น! ฉันจำได้ เสียงเจย์
ฉันสอดส่องดูว่ามีใครบ้างก็เห็นชายร่างตัวสูงสองคนเดินผ่านตู้ที่ฉันแอบอยู่ไป
คนแรกสวมน่ากากเหมือนหน้าผู้หญิง ผมสีน้ำตาล สวมเสื้อแขนยาวสีน้ำตาลอ่อนๆ กางเกงยีนสีน้ำเงิน และใส่รองเท้าบูทเดินป่า
คนที่สองสวมหน้ากากที่เป็นรูปน่าบึ้ง สวมฮูดสีเหลืองคลุมหัว กางเกงยีนสีน้ำเงิน และใส่รองเท้าบูทเดินป่า
พวกเค้าเดินไปหยุดอยู่ตรงโต๊ะที่มีอาวุธวางอยู่ คนที่สวมหน้ากากหน้าผู้หญิงวางแท่งเหล็กที่เปื้อนเลือดลงบนโต๊ะ และอีกคนที่สวมเสื้อฮูดก็กำลังเช็คปืนพกที่เค้านำออกมา
ฉันพยายามมองหาเจย์ ฉันมั่นใจว่าฉันได้ยินเสียงเค้าจริงๆ
"แล้วนายกับโทบี้เป็นยังไงบ้างตอนที่ออกไปทำภารกิจที่ท่านสเลนเดอร์แมนสั่ง" ผู้ชายที่สวมฮูดถาม ในขณะเดียวกันก็กำลังบรรจุกระสุนปืน
"สเลนเดอร์แมนเหรอ?..." ฉันสงสัย ทำไมฉันรู้สึกเหมือนเคยได้ยินชื่อนี้ที่ไหนมาก่อนนะ...
"น่าโมโหมากๆเลย เจ้าบ้านั้นอยู่ไม่นิ่งเลย ขนาดฉันสั่งให้มันอยู่เฉยๆสัก5นาทีมันยังทำไม่ได้เลย!" ชายสวมหน้ากากพูดด้วยความโมโหและเอามือทุบลงที่โต๊ะ
"เอาน่าทิม เค้าก็แค่เด็ก" ชายสวมฮูดบอกให้อีกฝ่ายใจเย็นลง ชายที่สวมน่ากากชื่อว่าทิมสินะ
"หึ! แล้วผู้หญิงคนนั้นอยู่ไหน?" ทิมถาม นี่เค้ากำลังถามถึงฉันอยู่เหรอ?
"นอนอยู่บนห้อง แต่ไม่รู้นะว่าตื่นรึยัง" ชายสวมฮูดบอกและเก็บปืนของเค้าไว้ในปอกปืนที่เอว
"เธอรู้มั้ยว่านายคือใคร" ทิมถามอีกครั้ง
"เธอไม่รู้ และฉันก็ไม่ได้บอกชื่อจริงๆของฉันไปด้วย" ชายสวมฮูดพูด ที่เค้าบอกว่าไม่ได้พูดชื่อจริงหมายความว่าอะไรกันนะ?
"เอ๋~นายไม่ได้บอกชื่อจริงของนายให้เธอรู้เหรอไบรอั้น"
"แค่ให้แน่ใจน่ะว่าเธอจะไม่แตกตื่นแล้วพยายามที่จะหนีน่ะ แต่ก็ดูเหมือนว่าเราไม่จำเป็นจะต้องโกหกเรื่องชื่อของเราก็ได้ เพราะดูเหมือนว่าเธอจะไม่รู้เรื่องCreepypastaเลยนะเท่าที่ฉันสังเกตมา"
Creepypasta งั้นเหรอ? ทำไมฉันรู้สึกคุ้นๆกับคำนี้นะ...
"...แล้ว~ เธอเป็นผู้หญิงน่ารักหรือสวยล่ะ?" ทิมถาม เสียงฟังดูเจ้าเล่ห์และโหยหานิดๆ
"ก็น่ารักนะ... อย่าแม้แต่ที่จะคิดเรื่องสกปรกพันธ์นั้นนะทิม" ไบรอั้นบอกและชี้หน้าทิม
"ทำไมละ! หวงรึไงไบรอั้น~" ทิมพูดพร้อมกับกอดอกพิงกำแพง
"...มาเถอะ โทบี้คงรอเราอยู่" ไบรอั้นบอกแล้วทั้งสองก็กำลังจะเดินกลับขึ้นไปข้างบน ฉันถอนหายใจเบาๆ เมื่อพวกเค้าออกไปแล้วฉันก็จะใช้โอกาสนี้รีบหาทางออกไปจากที่นี่
"...นี่ไบรอั้น" ทิมเรียก ฉันรีบส่องดูว่าเกิดอะไรขึ้น
"นายคงรู้สึกอย่างที่ฉันรู้สึกใช่มั้ย" ทิมถาม
"...ใช่..." ไบรอั้นตอบกลับ...
"...มีบางคนกำลังมองพวกเราอยู่"
ติดตามตอนต่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น