ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 1 ตอน ทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนไป
[ 3rd. Person Pov. ]
เวลาผ่านมาจนเกือบครบหนึ่งเดือนเต็ม สเลนน่าก็ยังอยู่ที่ปราสาทของสเลนเดอร์แมน
ตั้งแต่ที่สเลนน่ามาอยู่ที่นี่เธอก็ไม่ได้กลับไปเรียนที่มหาลัยอีกเลย ถึงชีวิตในมหาลัยของเธอจะไม่ได้ราบรื่น แต่เธอก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอคิดถึงชีวิตเดิมๆของเธอ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าสเลนน่าจะไม่มีความสุขที่ต้องอยู่ที่ปราสาทของสเลนเดอร์แมน แถมเธอประหลาดใจด้วยที่เธอยังอยู่ที่นี่มาได้จนถึงทุกวันนี้
ทุกอย่างก็เหมือนจะไปได้ดีในตอนแรก... แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับกลายเป็นว่ากำลังแย่ลงสุดๆ
สเลนน่าเริ่มมีอาการเหมือนคนไม่สบาย เจนที่ตอนแรกคิดว่าสเลนน่าคงจะแค่ป่วยเฉยๆ ก็เลยดูแลสเลนน่าเหมือนอย่างที่เคยทำ แต่หลังๆมาแจ็คเริ่มเห็นว่าอาการของสเลนน่าไม่ใช่แค่อาาการป่วยทั่วไป จึงเข้ามาดูแลเธอด้วยอีกคน
แจ็คลองตรวจสอบ แต่สุดท้ายเค้าก็ไม่ได้ข้อสรุป แล้วพอเวลาผ่านไป อาการของสเลนน่าก็เริ่มแย่ลงทุกวัน
ครั้งแรก สเลนน่ามีอาการเห็นภาพหลอน เธอบอกกับแจ็คว่าเธอเห็นวิญญาณของแม่เดินตามไปทุกๆที่ที่เธอไป เห็นแม่ของเธอโผล่มาในสภาพที่เป็นศพ นั่นทำให้สเลนน่ากลัวมากๆจนเธอสลบไป
ตั้งแต่นั้นมา สเลนน่าก็มักจะเก็บตัวอยู่ในห้องคนเดียวตลอดทั้งวัน เพราะเธอกลัวในสิ่งที่เธอเห็น
แจ็คนึกวิธีอื่นไม่ได้ เค้าเลยเอาเรื่องนี้ไปบอกให้สเลนเดอร์แมนรู้ และสเลนเดอร์แมนก็เข้ามาดูแลสเลนน่าแทน...
สเลนน่าที่ตอนนี้กำลังนอนอยู่ในห้องๆหนึ่งที่สเลนเดอร์แมนเตรียมไว้ให้เธอ
สเลนน่ากำลังนอนอยู่ มีเจนนั่งเฝ้าอยู่ข้างๆ และแจ็คกับสเลนเดอร์แมนที่กำลังตรวจเช็คร่างกายของสเลนน่า
"...สเลนน่าจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?" เจนถาม สเลนเดอร์แมนมองลงไปที่มือของสเลนน่าที่ยังมีเส้นเลือดสีดำปรากฏ เค้าเอื้อมมือไปแตะที่มือข้างนึงของเธอ
"ตอนนี้ร่างกายของสเลนน่ากำลังพักฟื้นอยู่" สเลนเดอร์แมนบอกและละมือจากมือของสเลนน่า
"สิ่งที่เราทำได้ตอนนี้มีเพียงแค่คอยสังเกตการณ์ ก็ได้แต่หวังว่าอาการของสเลนน่าจะดีขึ้น..." สเลนเดอร์แมนพูดเสร็จก็เดินไปเปิดประตู
"เดี๋ยวฉันจะออกไปข้างนอก อาจจะกลับมาหลังพระอาทิตย์ตก ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ อย่าให้สเลนน่าเป็นอะไรไปเด็ดขาด…"
พูดเสร็จ สเลนเดอร์แมนก็ปิดประตูและวาร์ปหายไป...
เวลาผ่านไป สเลนน่าก็ตื่นขึ้น เจนเดินไปหาเธอพร้อมกับถาดอาหาร
"ตื่นแล้วเหรอสเลนน่า หิวรึยัง?" เจนวางถาดอาหารลงที่ตักตรงหน้าเธอ สเลนน่ามองไปรอบๆก่อนที่จะพูด
"คุณสเลนเดอร์แมนละ?" สเลนน่าถาม
"ตอนนี้เค้าออกไปทำธุระข้างนอกน่ะ อาจจะยังไม่กลับมาเร็วๆนี้" เจนบอกและยื่นชามที่มีซุปร้อนๆน่าทานให้ แล้วสเลนน่าก็เริ่มตักอาหารเข้าปาก
หลายวันผ่านไปหลังจากนั้น ตอนนี้อาการสเลนน่าก็เริ่มดีขึ้นทีละนิดๆ แต่ตัวเธอก็ยังต้องได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิด โดยมีสเลนเดอร์แมนคอยอยู่ข้างๆเธอตลอด
ทุกวันของสเลนน่า ส่วนใหญ่เธอมักจะใช้เวลาอยู่กับสเลนเดอร์แมน ซึ้งทุกครั้งที่สเลนน่าอยู่กับสเลนเดอร์แมน เค้ามักจะให้เธอนอนพักตลอด บางครั้งก็ให้นั่งสมาธิ(?) เหมือนกับว่าเค้าอยากให้เธอทำใจให้สงบ
เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆจนมาถึงตอนนี้…
สเลนน่าที่ตอนนี้กำลังแช่ตัวเองอยู่ในอ่างอาบน้ำตามลำพัง และประตูห้องน้ำก็ถูกเปิด ทำให้เธอหันไปมองก็เจอเจนที่เดินเข้ามาพร้อมกับเสื้อผ้าสำหรับเธอ
"แช่น้ำแล้วรู้สึกผ่อนคลายมั้ย?" เจนวางเสื้อผ้าในอ่างล้างหน้าและเดินเข้าไปเช็คตัวสเลนน่า เธอแค่ผงึกหัวให้ก่อนที่จะจุ่มตัวเองลงไปในอ่างอาบน้ำ จนเหลือแค่ครึ่งหัวที่โผล่ขึ้นมาเหนือน้ำ
พักหลังๆมา สเลนน่าเริ่มมีนิสัยเหมือนคนเหม่อลอย บางครั้งก็จะทำอะไรไปโดยไม่รู้ตัว อย่างเช่นตอนนี้
เจนที่เห็นจึงรีบดึงตัวสเลนน่าขึ้นมา
"นั่งแช่ดีๆสิสเลนน่า เดี๋ยวก็จมน้ำหรอก!" เจนพูด สเลนน่าเมื่อได้สติก็ตะเกียดตะกาย นั่งในอ่างดีๆ...
พออาบเสร็จ สเลนน่าก็ลุกจากอ่าง มีเจนค่อยช่วยเช็ดตัวและใส่เสื้อให้ คราวนี้สเลนน่าใส่เสื้อกระโปรงยาวสีขาวน่ารัก
ระหว่างที่กำลังใส่ชุด เจนเช็คดูตัวของสเลนน่า ผิวของสเลนน่าก็ยังซีดขาวเหมือนเดิม มีขอบตาดำเล็กน้อย เกิดจากที่บางครั้งสเลนน่านอนแล้วฝันร้าย ทำให้เธอตื่นมากลางดึกอยู่บ่อยๆ
แต่สิ่งที่เจนเป็นห่วงมากที่สุดคือรอยเส้นเลือดดำที่มือของสเลนน่า รอยนั่นยังมีให้เห็นอยู่ เจนรู้สึกไม่ดีทุกครั้งที่เห็น มันทำให้เธอคิดไปเองว่านี่อาจจะเป็นสัญญาณบอกรางร้ายยังไงอย่างงั้น เจนเคยไปถามเรื่องนี้กับสเลนเดอร์แมน แต่เค้าบอกว่าไม่ต้องคิดอะไรมาก เจนก็เลยพยายามไม่คิดมาก
"รู้สึกดีขึ้นมั้ย?" เจนถาม รวบรวมเสื้อผ้าที่เหลือ เดินออกจากห้องน้ำไปพร้อมกับสเลนน่า สเลนน่าเธอก็แค่ผงึกหัวให้อีกครั้ง เจนเห็นแบบนั้นก็รู้สึกเป็นห่วง หวังว่าเธอจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมเร็วๆ
"...วันนี้อยากจะออกไปเดินเล่นชมวิวข้างนอกมั้ย " เจนถาม สเลนน่าผงึกหัวให้แต่คราวนี้เธอยิ้มเล็กน้อย ทำให้เจนรู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้าง และเจนก็บอกด้วยว่าคราวนี้เธอจะชวนคนอื่นมาด้วย เพื่อที่ทุกคนจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน
เวลาผ่านไปจนถึงเวลาช่วงบ่าย ตอนนี้ทุกคนก็อยู่นอกปราสาท
สเลนน่าที่ตอนนี้นั่งอยู่ริมบ่อน้ำ ใกล้ๆปราสาท มีเจนกับโทบี้คอยดูอยู่
สเลนน่าที่กำลังนั่งเหม่อมองท้องฟ้าอยู่ แมสกี้กับฮูดดี้และแจ็คกำลังมอง คอยสังเกตพฤติกรรมของเธออยู่ห่างๆ พวกเค้าคุยกันเรื่องอาการของสเลนน่า พวกเค้าไม่เคยเจอคนที่มีอาการแบบนี้มาก่อน อาการป่วยก็ไม่ใช่ โรคประจำตัวก็ไม่น่าใช่อ นี่มันคืออะไรกัน?
"แจ็ค...นายแน่ใจนะว่านั่นไม่ใช่โรคภัยไข้เจ็บของคนปกติน่ะ" แมสกี้ถาม มองสเลนน่าที่นั่งเหม่อมองท้องฟ้า
"ฉันไม่เคยเห็นอาการแบบนี้มาก่อน ตอนแรกที่ฉันเช็คอาการของสเลนน่าที่ทั้งผิวซีด เหมือนคนไม่มีแรง ฉันเลยคิดว่าเธออาจจะแค่เป็นพวกที่ร่างกายไม่แข็งแรงเฉยๆ ฉันจึงใช่วิธีแบบทั่วไปรักษาเธอ แต่ไม่ได้ผล นั่นจึงทำให้ฉันคิดว่านี่ไม่น่าจะใช่โรคทั่วไปของมนุษย์" แจ็คอธิบาย
"และอาการหลอนกับฝันร้ายเนี่ย นายรู้มั้ยว่าเกิดจากอะไร" แมสกี้ถามอีกครั้ง
"เรื่องนั้นฉันยังไม่รู้ ฉันเคยตั้งสมมุติฐานว่าอาจจะเป็นฝีมือสเลนเดอร์แมน นายลองสังเกตที่มือของเธอสิ" แจ็คบอก มองที่มือของสเลนน่าที่ยังมีเส้นเลือดสีดำปรากฎให้เห็น
"เหยื่อทุกรายของสเลนเดอร์ต่างมีเส้นเลือดดำปรากฎตามร่างกาย มันเกิดจากการที่เค้าสัมผัสกับร่างกายและใช้พลังกับเหยื่อ ก่อนที่พวกเค้าจะตาย ฉันคิดว่าสเลนเดอร์แมนก็น่าจะทำแบบนั้นกับสเลนน่าเช่นกัน" แจ็คบอกและหันไปมองฮูดดี้
"เรื่องเส้นเลือดสีดำเนี่ย ฉันว่านายคงจะเป็นคนที่เข้าใจมากที่สุดในกลุ่มของเรานะฮูดดี้" แจ็คพูด ฮูดดี้เอื้อมมือไปจับที่หลังคอของเค้า
"...ฉันก็พูดไม่ได้เต็มปากหรอกนะว่าใช่" ฮูดดี้บอกและแจ็คก็พูดต่อ
"แต่ว่าหลายวันที่ผ่านมา สเลนเดอร์แมนก็ดูแลสเลนน่ามาตลอด มันดูขัดแย้งกันมากๆ ถ้าเค้าคิดจะทำร้ายเธอจริงๆ ฉันก็เลยตัดข้อสันนิฐานนั้นทิ้งไปและพยายามคิดเรื่องอื่นที่เป็นไปได้" แจ็คบอก มองสเลนน่าที่ตอนนี้กำลังยืนมองนกที่เกาะอยู่บนต้นไม้
"ที่นายพูดมันก็น่าคิด เพราะสเลนเดอร์แมนจะใช้พลังของเค้า ทำให้เหยื่อทุกคนที่ถูกเค้าตามเห็นภาพหลอน จนในท้ายที่สุดก็กลายเป็นคนเสียสติและตายไป แต่การที่สเลนเดอร์แมนจะใช้พลังกับเหยื่อได้ เค้าจะต้องสัมผัสกับตัวเหยื่อโดยตรง" ฮูดดี้วิเคราะห์ มองสเลนน่าที่กำลังเดินตามผีเสื้อไป เหมือนกับเด็ก
"แต่ทั้งที่สเลนเดอร์แมนเป็นคนสั่งให้พวกนายไปพาสเลนน่ามาที่นี่แท้ๆ และตอนแรกที่พวกเค้าเจอกัน สเลนเดอร์แมนก็ไม่ได้อยากจะฆ่าสเลนน่าเลย แล้วเค้าจะทำให้เธอกลายเป็นแบบนี้ทำไม?" แจ็คถาม แมสกี้นิ่งเงียบก่อนที่จะพูด
"...บางทีท่านสเลนเดอร์แมนอาจจะเปลี่ยนใจแล้วก็ได้..." แมสกี้พูดและเดินออกไปที่อื่นเพื่อที่จะได้สูบบุหรี่
"นายหมายความว่าไง?" แจ็คถาม
"...บางทีท่านสเลนเดอร์อาจจะเปลี่ยนใจและคิดจะฆ่าเธอก็ได้" พูดเสร็จ แมสกี้ก็เดินออกไป ปล่อยให้แจ็คกับฮูดดี้อยู่กันสองคน
ถึงแม้ฮูดดี้จะไม่ได้เห็นสีหน้าของแมสกี้ภายใต้หน้ากากนั้น แต่เค้ารู้สึกว่า ที่แมสกี้พูดไป ในน้ำเสียงของเค้าเหมือนจะมีความเศร้าปนอยู่ในนั้น...
"ทิม...นี่นายก็-"
"นายคงไม่ได้คิดไปเรื่อยเหมือนเจ้านั่นใช่มั้ย?" แจ็คถาม หันไปมองฮูดดี้ที่ยืนกอดอกอยู่เงียบๆ
"...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน" ฮูดดี้บอก หันไปเจอเจฟที่กำลังระบายอารมณ์กับต้นหญ้า เหยียบกระทืบจนมันเละไปหมด
"ใครก็ได้บอกสิว่าทำไมเราต้องมายืนตากแดดในป่าด้วยฟะ!" เจฟเดินเข้ามาและพูดเสียงดังใส่
"ก็เจนอยากให้เรามาเฝ้าดูสเลนน่าไว้ ไม่ได้ฟังที่เธอพูดรึไง" แจ็คบอก กรอกตาใส่เจฟ (ถึงแม้เจ้าตัวจะใส่หน้ากากอยู่)
"และอีกอย่าง ตอนนี้ท่านสเลนเดอร์แมนไม่อยู่ แล้วเค้ากำชับไว้แล้วว่าเราต้องดูแลเธอให้ดีจนกว่าเค้าจะกลับมา ไม่งั้นโดนจับไปขังคุกใต้ดินทั้งเดือนแน่ "
"พูดอย่างกับฉันเคยฟังยัยหน้าปลวกนั่นพูดน่ะ และเจ้าโย่งนั้นมัวไปทำอะไรอยู่ที่ไหนฟะ ปล่อยให้เราต้องมาเป็นพี่เลี้ยงเด็กให้แค่ผู้หญิงคนเดียวด้วยเนี้ย!" เจฟตะโกน หันไปมองสเลนน่าที่กำลังเล่นอยู่กับเบ็นและแซลลี่
เบ็นเห็นผีเสื้อตัวหนึ่ง จึงลอยขึ้นไปและจับมันไว้ เค้าบินลงมา เอาผีเสื้อที่เค้าพึ่งจับมาได้มาให้สเลนนน่ากับแซลลี่ดู
เบ็นโชว์ผีเสื้อในมือให้ดู แซลลี่เห็นแล้วตาเป็นวาวทันที ส่วนสเลนน่าก็ดูว้าวเช่นกัน แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมาก
ไม่นานผีเสื้อตัวนั้นก็บินหนีจากมือของเบ็นไป
"พี่สาว มาดูดอกไม้กับหนูเร็วค่ะ" แซลลี้จูงมือสเลนน่าไปดูดอกไม้ ภาพตรงหน้าทำให้สเลนน่านึกถึงวันเก่าๆที่เธอเล่นกับเด็กคนอื่นๆในสถานรับเลี้ยง สเลนน่านึกย้อนไปก็ยิ้มไปด้วย
"สเลนน่า"
อยู่ๆสเลนน่าก็ได้ยินเสียงของสเลนเดอร์แมนดังก้องในหัว ทำให้เธอรู้สึกปวดหัวขึ้นมาและรีบเอามือกุมหัว
"พี่สาวดูสิคะ ดอกไม้ค่ะ-"
"สเลนน่าเป็นอะไรรึเปล่า!" สเลนน่าทรุดลงไปกับพื้น เจนรีบเข้าไปช่วยพยุง คนอื่นๆที่อยู่รอบๆก็รีบเดินเข้ามาดู เจนรีบพาเธอเข้าข้างใน มานั่งที่โต๊ะ และแมสกี้ก็ไปเอาน้ำมาให้
"...ขอบคุณ" สเลนน่าขอบคุณแมสกี้และรับแก้วมาดื่ม
"ไม่เป็นไรแล้วนะ ดีขึ้นมั้ย?" แมสกี้ถาม นั่งลงข้างๆสเลนน่า
"ฉันว่าวันนี้พอแค่นี้แหละ เจน เธอพาสเลนน่าไปนอนที่ห้องดีกว่านะ" แจ็คบอก รับแก้วที่สเลนน่าดื่มเสร็จมาและเดินออกไป
"มาเถอะ…" เจนพาสเลนน่าไปที่ห้องของเธอ
เมื่อไปถึง เจนเปิดประตูให้แล้วสเลนน่าก็ตรงดิ่งไปที่เตียงและนอนลงไป เจนเดินตามมาและห่มผ้าให้เธอ
"เมื่อกี้คุณสเลนเดอร์แมนเรียกฉัน" สเลนน่าพูดก่อนที่จะหลับตาลง เจนไม่ได้ถามอะไร ได้แต่คิดว่าท่านสเลนเดอร์แมนทำอะไรกับเธอรึเปล่า?...
ไม่นานสเลนน่าก็หลับไป เจนที่เห็นว่าเธอหลับแล้วจึงเดินออกไปจากห้องอย่างเงียบๆ ไปพบกับคนอื่นๆที่ห้องนั่งเล่น
เมื่อเจนไปถึงก็พบกับพวกพร็อกซี้อยู่ที่นั่น เหมือนทั้งสามกำลังจะออกไปข้างนอก
"จะไปข้างนอกเหรอ?" เจนเดินเข้าไปถามชายหนุ่มทั้งสาม
"ตอนนี้อาหาร ยา และน้ำที่เรามีก็เริ่มเหลือน้อยแล้ว พวกเราจำเป็นต้องเข้าเมืองไปหามาเพิ่มให้ได้มากที่สุดในคืนนี้" ฮูดดี้บอกและเตรียมกระเป๋าใส่เสบียง
"ขอโทษที่ให้รอ" เสียงแจ็คพูดขึ้น เจ้าตัวเดินเข้ามาพร้อมกับกระเป่าใส่สัมภาระ
"นายก็ไปด้วยเหรอแจ็ค?" เจนถาม
"อืม ฉันไม่ไว้ใจเจ้าสามหน่อนี้หรอก เผลอๆพวกนี้เอายาพิษกลับมาแทน ใช้ไม่ได้อยู่ดี" แจ็คบอกและเดินนำหน้าไปก่อน
"นี่! อย่าดูถูกยาพิษนะเว่ย เราใช้ฆ่าคนได้ อย่าลืม!" แมสกี้ตะโกนบอกและเดินตามออกไป ตามมาด้วยฮูดดี้ โทบี้ที่กำลังจะเดินออกไปก็หยุดเดินก่อน อยู่ๆเค้าก็นึกถึงสเลนน่าขึ้นมา เค้าหันกลับไปหาเจนแล้วเรียกเธอ
"จ-เจน" โทบี้เรียก เจนที่กำลังจะเดินไปที่ห้องครัวก็หันกลับมาเมื่อได้ยินเค้าเรียก
"มีอะไรเหรอโทบี้?" เจนถาม โทบี้นิ่งเงียบเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ในหัวคิดคำพูดไม่ออก
"...หืม?" เจนรอโทบี้พูด
"...ส-สเลนน่าป-เป็นยังไงบ้าง?" โทบี้ถาม
"สเลนน่านอนหลับอยู่ที่ห้อง ทำไมเหรอ?" เจนถามกลับ
"...ก็แค่ป-เป็นห่วงน่ะ" โทบี้บอก โทบี้เริ่มรู้สึกเหมือนหน้าของเค้ามันชาไปหมดตอนพูด แถมยังรู้สึกแปลกๆตรงอกอีก
เจนที่ได้ฟังแล้วก็ยิ้มออกมาภายใต้หน้ากาก เพราะโทบี้จะไม่ค่อยเปิดใจกับคนอื่นง่ายๆ ถ้าไม่ใช่คนของสเลนเดอร์แมน
"ถ้านายเป็นห่วงสเลนน่า หลังจากที่นายกลับมา นายค่อยไปเยี่ยมเธอที่ห้องก็ได้นะ" เจนบอกแล้วเดินออกไป ส่วนโทบี้ก็เดินออกจากปราสาท ตามคนอื่นๆไป
"มาช้าชะมัด มั่วทำอะไรอยู่?" แมสกี้ตะโกนเรียก บิดแตรรถยนต์เสียงดังไปทั่วป่า
โทบี้รีบเดินไปที่รถ เปิดประตูและเข้าไปนั่ง แล้วแมสกี้ก็ขับออกไป
กลับมาที่ฝั่งของเจนที่กำลังเดินไปที่ห้องครัว เปิดตู้เย็นดูของข้างในว่ามีพอสำหรับทำอาหารเย็นวันนี้รึเปล่า
"เห้!เจน วันนี้จะทำอะไรกิน" เบ็นบินทะลุขึ้นมาจากพื้นและเดินตามไป
"ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะทำอะไรกินดี ของในตู้เย็นก็น้อย กว่าพวกนั้นจะกลับมาก็คงอีกนาน" เจนบอก เจอซองเส้นสปาเก็ตตี้ พิซซ่าที่เหลือในกล่อง และอื่นๆ แต่ทั้งหมดนี้ก็คงไม่พอสำหรับทุกคน
"สปาเก็ตตี้นี้สำหรับสเลนน่าและแซลลี่นะ ส่วนพวกเราที่เหลือคงต้องรอไปก่อน" เจนบอกและตั้งหม้อต้มน้ำรอ
"สำหรับฉันไม่มีปัญหาหรอก ขอแค่ขนมถุงใหญ่สักสองถุงและวีดีโอเกมสักสองสามเกม แค่นั้นฉันก็อยู่ได้แล้ว" เมื่อเบ็นพูดเสร็จ ไม่นานก็มีเสียงเดินกระทืบเท้าเข้ามา นั่นก็คือเจฟ
"อีกแล้วเหรอ ทำไมต้องเอาไปให้คนที่กำลังจะตายกินด้วยหละ-" เจนที่ได้ยินแบบนั้น ไม่รอช้า มือคว้ามีดในครัวแล้วปาไป เล็งหัวเจฟโดยเฉพาะ เจฟถึงกับต้องรีบเหวี่ยงหัวหลบทันที ทำให้มีดพุ่งเลยไปปักที่กำแพงข้างหลังแทน
"เห้ย! ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย!" เจฟตะโกนว่า เดินไปดึงมีดที่เจนพึ่งปามา เค้าดึงมันออกมาและปากลับคืนไป แต่เจนก็หลบได้ มีดเลยพุ่งทะลุกระจกข้างๆ กนะจกแตกเป็นเสี่ยงๆ
"สเลนน่ายังไม่ตายใอโง่!" เจนตะคอกใส่
"ใจเย็นๆก่อนเจน!" เบ็นพยายามเข้ามาห้ามเจน
"อีกไม่นานหรอก ยังไงสักวันผู้หญิงคนนั้นก็ต้องตายแหละ ไม่ทางใดก็ทางนึง อย่าลืมสิว่ายัยนั้นเป็นแค่คนธรรมดา ที่หล่อนยังมีชีวิตอยู่ทุกวันนี้ได้ก็เพราะสเลนเดอร์แมน ถ้ายัยนั้นไปเจอพวกที่อยู่ข้างนอกนั่น ไม่ถึงนาทีหล่อนได้กลายเป็นศพแน่" เจฟพูด เจนที่ได้ยินแบบนั่นก็ยิ่งเดือดและโต้ตอบกลับ
"ถ้าฉันยังอยู่ สเลนน่าก็ไม่ตายหรอก!" เจนตะคอกใส่
"เธอปกป้องชีวิตคนๆนึงไว้ไม่ได้หรอก มือที่เปื้อนเลือด ฆ่าคนมาเยอะน่ะ จะไปปกป้องคนอื่นได้ยังไง ตื่นจากฝันเถอะเจ้" เจฟบอก เจนก็พูดสวนกลับ
"นายคิดอย่างงั้นเพราะนายปกป้องน้องชายตัวเองไม่ได้ใช่มั้ยละ!"
"อย่าพูดถึงใอเจ้าโรคจิตนั่น!" ทันทีที่เจนพูดถึงน้องชายของเค้า 'ลูว์' เจฟก็โมโหทันทีและควักมีดออกมา ชี้หน้าเจน
"พอได้แล้วทั้งคู่!" เบ็นบอกให้ทั้งคู่หยุด เจนยอมถอย แล้วเดินไปทำความสะอาดตรงที่กระจกแตก ส่วนเบ็นก็วาปร์หายไป เจฟก็เดินออกจากห้องครัวไป ขึ้นบันได เดินไปตามทาง ระหว่างที่เดินอยู่เค้าก็กัดฟันแน่น มือซุกอยู่ในกระเป๋าเสื้อ จับด้ามมีดเอาไว้
"...งั้นฉันจะทำให้แกประสาทแดกสักหน่อยละกันเจน…" แล้วเจฟก็มุ่งตรงไปห้องที่สเลนน่าอยู่...
"สวัสดียามบ่ายสเลนน่า" สเลนน่าลืมตาขึ้น พบว่าตัวเองอยู่ที่ใดสักที่นึงที่ทุกอย่างมืดไปหมด และเธอก็เห็นสเลนเดอร์ยืนอยู่ไกลๆ
"คุณสเลนเดอร์แมน!" สเลนน่าเรียกและวิ่งเข้าไปหาเค้า
"เกิดอะไรขึ้น? เราอยู่ที่ไหน?" สเลนน่าถาม
"...ในฝันของเธอ...มั้ง" สเลนเดอร์แมนบอก
"รู้สึกยังไงบ้าง เหนื่อย หรือ...รู้สึกว่ามีพลัง..." สเลนเดอร์แมนถาม
"เออก็...เหนื่อยมั้งคะ" สเลนน่าตอบอย่างไม่มั่นใจ
"งั้นเหรอ..." สเลนเดอร์แมนอุ้มสเลนน่าไว้ เธอจับที่เสื้อเค้าแน่น
"ขอโทษด้วยนะที่ฉันไม่ได้อยู่ด้วย แต่ฉันมีเรื่องสำคัญที่จะต้องทำจริงๆ"
"ม-หมายความว่าไงคะ?..." สเลนน่าถาม แต่สเลนเดอร์แมนไม่ตอบ
สเลนเดอร์แมนอุ้มสเลนน่าไว้ แล้วเริ่มเดิน เค้าเดินไปเรื่อยๆ เหมือนไม่มีจุดที่สิ้นสุด ยิ่งเดินไป รอบๆก็เริ่มเปลี่ยนเป็นป่าไม้ เหมือนตอนนี้สเลนเดอร์แมนพาสเลนน่ามาเดินเล่นในป่า เดินลุยน้ำบ้าง
ระหว่างเดินไปสเลนน่าก็ชมวิวไปด้วย รู้สึกผ่อนคลายในขณะที่มีสเลนเดอร์แมนอยู่ด้วย
"ทำเพื่อเธอ…"
"เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะคะ?" สเลนน่าถาม
"...ไม่มีอะไรหรอก แค่ใช้ความคิดน่ะ แต่ที่สำคัญคือ...ฉันมีเรื่องที่ต้องบอกเธอ" เมื่อขึ้นฝั่ง สเลนเดอร์แมนก็หยุดเดิน
"สิ่งที่ฉันจะทำต่อไปนี้ มันอาจจะทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ แต่ฉันไม่ได้จะทำร้ายเธอนะ" สเลนเดอร์แมนบอก วางสเลนน่าลงกับพื้น
"...จริงนะ สัญญานะ" สเลนน่าพูด มองเค้าด้วยความหวัง
"ฉันสัญญา" สเลนเดอร์แมนสัญญา
ถึงแม้สเลนน่าจะยังรู้สึกไม่ปลอดภัย แต่เธอก็ยอม เชื่อใจสเลนเดอร์แมน และเดินเข้าไปหาเค้า
เมื่อสเลนเดอร์แมนเห็นว่าสเลนน่ายอมแล้ว เค้าจึงเอื้อมมือไปจับมือของเธอ
"...งั้นเรามาเริ่มกันเลย"
กลับมาฝั่งของเจฟที่เดินตรงมายังห้องที่สเลนน่านอนอยู่ เค้าเปิดประตูเข้าไปอย่างช้าๆเพื่อไม่ให้เธอตื่น เจฟเดินไปหยุดอยู่ข้างเตียง ในมือถือมีดไว้ เจฟง้างขึ้น พร้อมที่จะแทงลงไปที่สเลนน่า
"เธอนี้สบายจังนะ อยู่กินสบาย ไม่ต้องทำอะไร..." เจฟมองลงไปที่สเลนน่าที่ยังหลับอยู่ ไม่รู้ตัวเลยว่าเธอกำลังจะโดนฆ่า
"แต่ก็เอาเถอะ ลาก่อน GO TO SLEEP..." พูดเสร็จ เจฟก็แทงมีดลงไปที่สเลนน่า
พร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้างของสเลนน่า…
ตัดไปทางฝั่งพวกผู้ชายสี่คน แมสกี้กับฮูดดี้รออยู่ในรถ แมสกี้หยิบแท่งบุหรี่ออกมาสูบรอ ส่วนฮูดดี้ก็คอยเฝ้ามองสถานการณ์
มีเงาคนสองคนโผล่มา นั่นก็คือโทบี้กับแจ็ค
แจ็คเดินมาพร้อมกับของที่เค้าต้องการ และโทบี้เดินตามมาในสภาพเสื้อเปื้อนเลือด
"ไปทำอะไรมา?" ฮูดดี้ถาม มองโทบี้ที่เดินมาพร้อมกับขวานในมือที่เปื้อนเลือดสดๆ
"โทษทีที่มาช้า ร้านขายยาที่ฉันแอบเข้าไปขโมยของ โชคไม่ดีมีคนโผล่ออกมาจากหลังร้าน คิดว่าคงจะเป็นเจ้าของร้าน มันโผล่มาพร้อมกับปืนหนึ่งกระบอก เล็งที่ฉัน แต่โทบี้ลงขวานที่หลังกระบานมันเต็มๆเลย" แจ็คเล่าให้พวกเค้าฟัง
"แล้วทำยังไงกับศพ? ในร้านนั่นมีกล้องวงจรปิดรึเปล่า?" แมสกี้ถาม ทิ้งบุหรี่ไป
"มีกล้องวงจรปิด แต่ฉันจัดการลบวีดีโอแล้ว ส่วนเรื่องศพ เรายัดศพใส่ถุงและทิ้งลงน้ำไปแล้ว และทำความสะอาดรอยเลือดที่นั่นเรียบร้อย" แจ็คบอก เปิดประตูรถเข้าไปนั่งข้างๆโทบี้ในรถ และแมสกี้ก็สตาร์ทรถแล้วขับออกไป
"แล้วพวกนายได้เสบียงมาเยอะมั้ย?" แจ็คถาม แมสกี้ที่ขับรถอยู่ก็ชี้นิ้วไปที่ด้านหลังรถ แจ็คหันไปมองก็เห็นกระเป๋าใบใหญ่สองใบที่เก็บเสบียงไว้
"เป็นไงแจ็ค คิดว่าพอมั้ยสำหรับทุกคน" แมสกี้ถาม ขับเลี้ยวรถเข้าป่า
"คิดว่าคงพอสำหรับอาทิตย์นึง ถ้าพวกเราไม่กินกันเยอะนะ" แจ็คบอก มองออกไปนอกกระจก ตอนนี้พวกเค้าใกล้จะถึงคฤหาสน์แล้ว...
ไม่นาน พวกเค้าก็กลับมถึงปราสาทในที่สุด
ทั้งสี่คนช่วยกันขนสัมภาระออกจากรถ โทบี้หิ้วกระเป๋าเสบียงนำไปก่อน แต่เดินไปไม่กี่ก้าวก็ถึงกับต้องหยุดชะงักเมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า
นั่นคือเบ็นที่ตามตัวมีบาดแผลเต็มตัวกำลังโอบกอดร่างของแซลลี้ไว้ ทั้งสองนอนอยู่บนพื้นไม่ได้สติ
"บ-เบ็น! แซลลี่!" โทบี้ทิ้งกระเป๋าแล้วรีบวิ่งเข้าไปหาทั้งสองที่นอนอยู่บนพื้น อีกสามคนที่ได้ยินเสียงเสียงโทบี้ก็รีบมาดู
"เบ็น! แซลลี่! เกิดอะไรขึ้น!" แจ็ครีบวิ่งเข้ามาดูอาการทั้งสองคน แซลลี่ไม่ได้บาดเจ็บตรงไหน เพียงแค่หมดสติ แต่เบ็น ตามตัวของเค้ามีแต่บาดแผล แต่แผลไม่ได้ใหญ่จึงไม่สาหัสมาก
"เบ็น! ได้ยินมั้ย!" แจ็คเรียก เบ็นที่เริ่มรู้สึกตัวก็ลืมตาขึ้นที่ละนิด
"ไหวมั้ย!" แจ็คถาม
"ว-ไหว รีบไปดูเจนล-และเจฟเถอะ" เบ็นบอก พยายามลุกขึ้นแต่ก็ต้องให้แจ็คช่วย
"พวกนายไปดูสองคนนั้นเถอะ ฉันจะอยู่ตรงนี้เอง" แจ็คบอก ทั้งสามพร็อกซี้จึงรีบวิ่งเข้าไปข้างใน
เมื่อทั้งสามคนเข้าไปก็เจอสภาพของทั้งปราสาทที่เลอะเทอะ ข้าวของกระจัดกระจายแตกเป็นเสี่ยงๆ
"เตรียมอาวุธ อาจจะมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญ" แมสกี้บอก ทั้งสามคนเตรียมอาวุธและเดินสำรวจรอบๆ ฮูดดี้ถือปืนไว้แล้วเดินเข้าไปในห้องครัว ก็เจอเจนและเจฟที่นอนไม่ได้สติทั้งคู่อยู่ในห้อง
"เจน... เจฟ..." ฮูดดี้รีบเข้าไปดูอาการของทั้งคู่ เจน ตามตัวเธอมีบาดแผลเล็กน้อย ส่วนเจฟก็เช่นกัน แต่ที่ไหล่ของเค้ามีมีดแทงอยู่
"สองคนนั้นเป็นไงบ้างไบรอั้น?" แมสกี้ที่ตามมาทีหลังเดินเข้ามาในห้อง มองสภาพของห้องที่เละไปหมด
"...ทั้งสองคนยังหายใจอยู่ แค่ไม่ได้สติเท่านั้น" ฮูดดี้บอก เช็คตามตัวเจฟและดึงมีดที่ปักตรงไหล่ของเจฟออก ทำให้เจฟที่นอนหมดสติอยู่ถึงกับลืมตาตื่นและตะโกนลั่นปราสาทเลย
ทางฝั่งโทบี้รีบวิ่งไปดูที่ห้องของเจนที่สเลนน่าอยู่ แต่เมื่อไปถึงเธอก็ไม่อยู่แล้ว
โทบี้กำลังวิ่งกลับไปหาคนอื่นๆ แต่ระหว่างทางขากลับเค้าก็ได้วิ่งผ่านห้องของสเลนเดอร์แมน และประตูห้องมันถูกเปิดทิ้งไว้ ด้วยความสงสัยเค้าจึงเข้าไปดู
"ท-ท่านสเลนเดอร์แมน-" โทบี้เจอสเลนเดอร์แมนที่ตอนนี้กำลังอุ้มร่างของหญิงสาวที่ร้องไห้อยู่ไว้ในอ้อมกอด ซึ่งก็คือสเลนน่าที่กำลังร้องไห้ นั่งอยู่บนตักของสเลนเดอร์แมน
"ทุกอย่างโอเคมั้ยโทบี้?" สเลนเดอร์แมนถาม ในขณะเดียวกันก็ลูบหลัง ปลอบสเลนน่า
โทบี้เดินเข้าไปอย่างช้าๆแล้วรายงาน
"พ-พวกเราสามคนได้รับบ-บาดเจ็บครับ" โทบี้รายงาน สเลนเดอร์ก็แค่ผงึกหัวและสั่งให้โทบี้ออกไปก่อน โทบี้เดินออกไปตามที่เค้าสั่ง แต่ก่อนออกไป สายตามองไปที่สเลนน่าที่ยังร้องไห้อยู่
โทบี้อยากจะรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นที่นี่? ทำไมสเลนน่าถึงร้องไห้?
แต่สุดท้ายโทบี้ก็เดินออกไปพร้อมกับปิดประตูห้อง
"นู๋ขอโทษ...นู๋ขอโทษ..." สเลนน่ากอดสเลนเดอร์แมนแน่น เอาหน้าซุกอกสเลนเดอร์แมน ร้องห่มร้องไห้ แต่ก็เริ่มสงบสติลงบ้างแล้วพอสเลนเดอร์แมนปลอบเธอ
"ไม่เป็นไรสเลนน่า..."
"เธอทำได้ เธอผ่านมันมาได้แล้ว..."
"...เธอปลอดภัยแล้ว..."
ติดตามตอนต่อไป
เย้!!ไรท์กลับมาแล้วนะ งานการบ้านน้อยลงก็เลยกลับมาแต่งต่อได้สักที ขอโทษที่หายไปนานมากๆเลยนะคะ
แล้วไรท์จะมาแจ้งว่า ก่อนที่ตอนถัดไปจะมา ไรท์จะขอย้อนกลับไปแก้ไขนิยายตอนก่อนๆ ให้มันสมบูรณ์อย่างที่ไรท์ต้องการ แก้ให้เสร็จก่อน ถึงจะกลับมาแต่งตอนต่อไปค่ะ
ก็หลังจากนิยายตอนนี้ปล่อยไป ทุกคนก็น่าจะทราบกันแล้วนะคะว่าถ้าหลังจากนี้ถ้าไรท์หายไปนานอีกรอบก็ไม่ต้องสงสัยนะคะว่าหายไปไหน คำตอบคือ แก้นิยายตอนก่อนๆอยู่ค่ะ555
แล้วก็ยังมีเรื่องอื่นอีกนิดที่ไรท์อยากจะแจ้งแต่ไรท์ค่อยแจ้งทุกคนให้ทราบทีหลัง
แค่นี้ค่ะ BYE BYE~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น