ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 1 ตอน ข้อความแด่เธอ
[ 3rd. Person Pov. ]
ตอนนี้วันเวลาได้ผ่านมาแล้วหนึ่งอาทิตย์หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้น ตอนนี้เป็นช่วงเวลาเที่ยงคืน ทุกคนต่างหลับใหลอยู่บนเตียง แม้แต่สเลนน่าที่หลับอยู่ในห้องกับเจน แต่ไม่ใช่สำหรับสเลนเดอร์แมนที่ตอนนี้ยังตื่นอยู่
สเลนเดอร์แมนนั่งเปิดสมุดบันทึกของเค้าในมือ สภาพของสมุดนั้นมีแต่หน้าที่ถูกฉีดขาดโดยฝีมือของเค้า สเลนเดอร์แมนตั้งใจทิ้งมันไว้ที่คฤหาสเก่าที่เค้าเคยอาศัยอยู่กับน้องๆของเค้า แต่สุดท้ายก็ไม่คิดว่าน้องชายของเค้า สเปรนดอร์แมน จะไปขุดเจอสมุดเล่มนี้และส่งคืนกลับมาให้เค้า
'เสียงเคาะประตู'
"เข้ามา" สเลนเดอร์แมนพูดเชิญคนที่อยู่ข้างนอกเข้ามา
คนที่เปิดประตูเข้ามาคือสามพร็อกซี้ของเค้า แมสกี้ ฮูดดี้ และโทบี้ ที่พึ่งกลับมาจากการเดินลาดตระเวนในป่าตอนดึก
"เป็นยังไงบ้าง เจออะไรแปลกๆข้างนอกนั่นรึเปล่า?" สเลนเดอร์แมนถาม
"เราไม่เจออะไรผิดปกติในอาณาเขตของท่านเลยครับ" แมสกี้รายงาน
"ท่านครับ บอกพวกผมทีว่าทำไมเรายังต้องทำแบบนี้อยู่ เราเดินลาดตระเวนมาอาทิตย์นึงแล้ว แต่ก็ไม่เจออะไรเลย แล้วทำไมพวกเรายังต้องทำแบบนี้อยู่อีก?" ฮูดดี้ถาม
"ฉันแค่อยากให้แน่ใจว่าสเลนน่าปลอดภัยน่ะ" สเลนเดอร์แมนบอกแค่นั้น และก็ปล่อยให้พวกพร็อกซี้ของเค้าไปพัก เค้ากลับมานั่งที่โต๊ะและทำงานของเค้าต่อ
หลังจากที่แจ็คพาสเลนน่าออกไปข้างนอกปราสาท (จากตอน : คนที่เข้าใจกัน) สเลนเดอร์แมนที่แอบตามทั้งสองไป ระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังคุยกัน สายตาเค้าหันไปเห็นว่ามีดวงตาสีแดงกำลังมองพวกสเลนน่าอยู่ไกลๆ เค้ามองไปก็เจอเจ้าเรค (Rake) ที่ซ่อนอยู่บนต้นไม้
โดยปกติแล้วพวกเรคจะโจมตีโดยไม่คิดอะไร แต่เรคตัวนั้นกลับไม่ขยับไปไหน ทำแค่มองสเลนน่าคนเดียว ไม่สนใจแจ็ค สเลนเดอร์แมนรู้สึกว่ามีบางอย่างที่แปลกไป เค้าจึงรีบโทรจิตไปที่แจ็ค ให้รีบพาสเลนน่าออกไปจากตรงนั้น เมื่อเค้าเข้าไปดูด้วยตัวเอง เรคตัวนั้นก็หายไปแล้ว
หลังจากวันนั้น สเลนเดอร์แมนก็สั่งให้พวกพร็อกซี้ของเค้าออกลาดตระเวนยามดึก แต่ก็ไม่ได้อะไรคืบหน้าเลย เค้าคงจะต้องเป็นคนจัดการเองซะแล้ว
สเลนเดอร์แมนวาร์ปไปที่ห้องของเจนที่สเลนน่าอยู่
สเลนน่าที่นอนอยู่บนเตียงเดียวกับเจน ใส่เสื้อแขนยาวคอเต่า กางเกงขาสั้น สเลนเดอร์แมนยืนอยู่ข้างๆเตียง เอื้อมมือไปถกแขนเสื้อของเธอขึ้นอย่างช้าๆ เผยให้เห็นเส้นเลือดดำบนมือของเธอ
หลังจากวันนั้นที่เค้าเชื่อมจิตกับสเลนน่า (จากตอน : เส้นเลือดสีดำ) เผื่อไว้สักวัน ถ้าเกิดเรื่องขึ้นกับสเลนน่า เค้าจะได้เข้าไปช่วยเธอไว้ได้ทัน
"...โถ่~สเลนน่า~ เธอเหมือนเจ็มที่ดีเกินกว่าจะทำให้แตกสลาย" สเลนเดอร์แมนพูดเสียงเบาเพื่อไม่ให้ปลุกคนตัวเล็กที่นอนอยู่ เค้าวางมือบนหัวเธอแล้วลูบเบาๆ
"แต่น่าเศร้า ที่อะไรๆมันไม่เป็นไปตามที่ฉันอยากให้มันเป็น เพียงแค่อยากให้เธอปลอดภัย..."
"...หรืออาจเป็นเพราะฉันกังวลมากไป ทั้งที่จริงๆแล้วมันอาจไม่มีอะไรที่ต้องเป็นห่วง..."
สเลนเดอร์แมนสับสน ได้แต่ถามตัวเอง ถึงแม้ว่าตอนนี้มันจะไม่มีอะไรที่ดูน่าเป็นห่วงก็เถอะ แต่ในเวลาแบบนี้...มันก็เรียกได้อีกอย่างนึงว่า 'เตรียมตัวก่อนพายุมา' และเมื่อพายุลูกนั้นมาถึง สเลนเดอร์แมนจะปกป้องเด็กคนนี้ได้รึเปล่า เค้าก็ไม่รู้
เค้าแค่ไม่อยากจะเสียคนที่เป็นเหมือนครอบครัวของเค้าอีกแล้ว...
แค่เค้าเสียคนสำคัญของเค้าไปมัน ก็ทรมานพอแล้ว...
"อืม...คุณสเลนเดอร์แมน..." สเลนน่านอนละเมอ เรียกชื่อสเลนเดอร์แมน เค้าที่ได้ยินก็อดไม่ได้ที่จะขำออกมาเบาๆ ก่อนที่เค้าจะละมือจากหัวเธอ และวาร์ปหายกลับไปที่ห้องทำงานของเค้า
เช้าวันต่อมา...
[ สเลน่า Pov. ]
ฉันกำลังเล่นดื่มชาอยู่กับแซลลี้ ทำให้ฉันนึกถึงตอนที่ฉันเล่นกับเด็กๆที่สถานรับเลี้ยง
จะว่าไปตอนนี้พวกเค้าเป็นไงกันบ้างนะ...
"พี่สเลนน่าอยากได้ชาเพิ่มมั้ยคะ?" แซลลี่ถาม
"เอาสิจ้ะ" แล้วแซลลี่ก็รินชาในแก้วของฉันให้
"วันนี้ทุกคนหายไปไหนกันหมดตั้งแต่เช้านะ" ฉันถาม พักหลังๆมารู้สึกว่าทุกคนเริ่มที่จะออกไปทำธุระข้างนอกกันบ่อยขึ้น
"นั้นสิคะ แต่หนูก็ชินแล้วละที่ต้องเล่นอยู่คนเดียว~" แซลลี่บอก ทำให้ฉันรู้สึกสงสารเด็กขึ้นมา
"...นู๋เล่นคนเดียวตลอดเลยเหรอ?" ฉันถาม โถ่เอ้ย~เด็กน้อยต้องเลนอยู่คนเดียว
"บางครั้งพี่ๆเค้าก็จะมาเล่นด้วยค่ะ" แซลลี้พูด ยิ้มให้ฉันและรินชาในถ้วยของตุ๊กตาหมีของเธอ
"...แซลลี่อยากทำผมมั้ย" ฉันเปลี่ยนเรื่อง
"อยากค่ะ! อยาก!" แซลลี้รีบตอบตกลง ลุกจากพื้นแล้ววิ่งไปที่โต๊ะเครื่องแป้งและนั่งลงที่เก้าอี้พร้อมกับกอดตุ๊กตาหมีของเธอไว้ ฉันเดินไปอยู่ด้านหลังเด็กและเริ่มหวีผมให้เธอเบาๆ
เวลาผ่านไป ฉันกำลังตั้งกาน้ำ ทำชาอุ่นๆให้คุณสเลนเดอร์แมน
ถึงแม้ฉันจะได้รับการดูแลอย่างดี แต่อยู่ที่นี่ ฉันแถบไม่ได้ทำอะไรเลย เพราะคุณสเลนเดอร์แมนสั่งคำสั่งเด็ดขาดไว้ว่าทุกคนต้องดูแลฉันเป็นอย่างดี แต่ฉันก็จะไม่อยู่เฉยๆหรอกนะ
เสียงดังจากกาน้ำพร้อมกับควันที่พุ่งออกมาจากรู ฉันค่อยๆใช้ผ้าจับตรงที่จับและยกกาน้ำขึ้นจากเตา แต่ฉันก็ซุ่มซ่ามจนเกินไป
"อะ!" ฉันที่ลืมตัวว่ามือตัวเองดันไปจับตรงก้นกาน้ำ มือเลยพองแดง วิถีบ้านๆแบบนี้ฉันยังไม่ชิน
ฉันค่อยๆรินชาลงในแก้วของสเลนเดอร์แมน แล้วยกไปให้เค้าถึงห้อง
"คุณสเลนเดอร์แมน" ฉันเรียก
"เข้ามาได้สเลนน่า" แล้วฉันก็เปิดประตูเข้าไป เจอคุณสเลนเดอร์แมนนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน กำลังเขียนเอกสารบางอย่าง
"ชาค่ะ" ฉันยื่นถ้วยชาให้ สเลนเดอร์แมนรับถ้วยไปและวางไว้บนโต๊ะ ข้างๆเค้า
"เธอไม่เป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้นะ ฉันอยากให้เธออยู่สบายๆ ไม่ต้องทำอะไร" สเลนเดอร์แมนพูดและลูบหัวฉันเบาๆ
"ไม่เป็นไรค่ะ นู๋ไม่อยากอยู่เฉยๆ" ฉันบอก ซ่อนมือที่พองไว้ข้างหลัง หวังว่าเค้าจะไม่เห็นนะ
"งั้นเธอก็ไม่ต้องซ่อนมือที่พองของเธอหรอกนะ" อุ๊ปส์… ฉันลูบมือข้างที่พองเบาๆ เค้ารู้ไง?
"เออ...งั้นนู๋ไปก่อนนะ" ฉันปิดประตูห้องและรีบเดินจากไป ต้องรีบไปหาน้ำเย็นแช่มือสะแล้ว
"เด็กหนอเด็ก…"
[ 3rd. Person Pov. ]
สเลนน่าเดินออกมาจากห้องของสเลนเดอร์แมนอย่างรวดเร็ว เดินตรงไปที่ห้องครัว
ระหว่างทางก็เดินสวนกับพวกพร็อกซี้ทั้งสามคน
"ไงซันชายน์~ จะไปไหนเหรอ?" แมสกี้ทักทายและรีบจับที่ข้อมือของสเลนน่า ให้เธอหันกลับมามองเค้า
"จ-จะไปห้องครัว" สเลนน่าตกใจแต่ก็ตอบแมสกี้ไปดีๆ เค้าเห็นที่มือของเธอมีรอยแดง แมสกี้ยิ้มกว้าง ในหัวคิดเรื่องสนุกๆได้
"อ้า~ฉันเข้าใจแล้ว ให้ฉันช่วยนะ~" พูดเสร็จแมสกี้ก็ถอดหน้ากาก เผยให้เห็นร้อยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเค้า แมสกี้จุบที่มือของสเลนน่าเบาๆ ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นใช้ลิ้นเลียแทน ทำให้สเลนน่ารู้สึกหยีอย่างบอกไม่ถูก
แมสกี้เลียที่มือของสเลนน่าจนมือจนฝ่ามือมันเริ่มชุ่มน้ำลาย จนสเลนน่ารู้สึกหยี พยายามที่จะดึงมือคืนแต่แมสกี้ก็ไม่ยอมปล่อย
แล้วความสนุกของแมสกี้ก็อยู่ได้ไม่นาน เพราะฮูดดี้จับที่ผมของเค้าแล้วดึงกระชากอย่างรุนแรง ทำให้แมสกี้โมโหทันที
"ทำบ้าอะไรขอนายเนี้ยไบรอั้น!" แมสกี้ปัดมือของฮูดดี้ออก เค้าปล่อยมือสเลนน่าและหันไปหาฮูดดี้อย่างอารมณ์เสีย
"นายนั้นแหละทำบ้าอะไร ทำตัวโรคจิตกับผู้หญิง เห็นๆกันอยู่ว่าเธอไม่ชอบก็ยังจะทำ ถ้าท่านสเลนเดอร์แมนรู้เรื่องนี้เข้า นายคงได้ไปนอนในคุกใต้ดินอีกคนแน่" ฮูดดี้พูด แล้วทั้งสองก็เริ่มทะเลาะกัน
ในระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังทะเลาะกันอยู่นั้น โทบี้มองตามสเลนน่าที่รีบเดินหนีไปจากพวกเค้า เธอรีบเดินตรงไปเข้าห้องของเจน
โทบี้ไม่อยากยืนฟังเพื่อนของเค้าสองคนเถียงกันเสียงดัง เค้าเลยเดินหนีออกไปอีกคน และเดินตรงไปยังห้องของเจน
โทบี้เดินมาหยุดอยู่หน้าประตูและเคาะสองที เรียกคนที่อยู่ข้างใน
"คะ?" สเลนน่าที่ได้ยินเสียงเคาะประตูก็ขานกลับ พร้อมกับเปิดประตูดูว่าใครอยู่ข้างนอก
เมื่อเปิดประตูออกมาก็เจอโทบี้ที่โผล่หน้ามาให้เห็น สเลนน่าตกใจเล็กน้อยแต่ก็พยายามนิ่งๆไว้
"ม-มีอะไรเหรอโทบี้?" สเลนน่าถามด้วยเสียงแผ่วเบา
"มือของเธอเป็นยังไงบ้าง" โทบี้ถาม สเลนน่ามองที่มือของเธอที่ยังแดงอยู่
"ก็...มันยังแดงอยู่ ไม่เป็นอะไรมากหรอกนะ" สเลนน่าบอก โทบี้ไม่พูดอะไรกลับ เอาแต่มองสเลนน่าผ่านประตูจนทำให้เธอเริ่มรู้สึกอึดอัด
"ด-เดี๋ยวฉันมา รออยู่น-ในนี้ ย-อย่าไปไหน" โทบี้บอกแล้วเดินออกไป สเลนน่าไม่เข้าใจว่าเค้าคิดจะทำอะไรแต่เธอก็รออยู่ในห้อง จนกระทั้งเธอได้ยินเสียงมีคนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องและมีเสียงเคาะประตู
"...ใครคะ?" สเลนน่าถามพร้อมกับหูแนบฟัง
"ฉันเอง" เสียงโทบี้พูดจากอีกฝั่ง สเลนน่าเปิดประตูให้แล้วโทบี้ก็ยื่นผ้าที่ชุบน้ำเมาให้เธอ
"เอาไปช-เช็ดน้ำลายแหยะๆของม-แมสกี้สะ" สเลนน่ารับผ้านั้นมาและเช็ดมือข้างที่แชะน้ำลายของแมสกี้
ระหว่างที่ทำความสะอาดมือ สเลนน่านั่งลงกับพื้น คิดว่าตอนนี้คนอื่นๆจะเป็นยังไงบ้าง ทั้งเด็กๆที่สถานรับเลี้ยง คุณจินนี่ และมินดา
ไม่รู้ว่าที่เคยคุยกับคุณจินนี่ตอนนั้นจะถ่วงเวลาให้เธอได้นานแค่ไหน
"...ฉันคิดถึงพวกเค้าจัง" สเลนน่าพูดเสียงดังพอให้โทบี้ที่นั่งพิงประตูอยู่อีกฝั่งได้ยิน
"ธ-เธอหมายถึงค-ใคร?" โทบี้ถาม
"อ้อ! ฉันหมายถึงเพื่อนๆของฉันน่ะ แค่คิดว่าตอนนี้พวกเค้ากำลังทำอะไรอยู่ น่าเสียดายที่ฉันไม่มีโทรศัพท์กับตัว ฉันเลยติดต่อหาใครไม่ได้" โทบี้ที่นั่งฟังอยู่ข้างนอกก็ลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องของเค้า หลังจากนั้นเค้าก็กลับมานั่งที่เดิมพร้อมกับกระดาษและดินสอ
โทบบี้นั่งลงและเริ่มเขียนบางอย่างลงในกระดาษ
สเลนน่าเอาหูแนบกับประตู พยายามฟังเสียง เธอนึกว่าโทบี้คงไปแล้วและกำลังจะลุกจากพื้น แต่ก็มีกระดาษสอดผ่านเข้ามาใต้ช่องล่างของประตู พร้อมกับข้อความในกระดาษที่เขียนไว้โดยโทบี้
สเลนน่าหยิบกระดาษขึ้นมาอ่าน
'วันนี้เป็นยังไงบ้างสำหรับเธอ?' สเลนน่าอ่านข้อความที่โทบี้เขียน
สเลนน่ามองไปรอบๆห้อง เจอดินสอวางอยู่บนโต็ะเครื่องแป้งของเจน เธอเดินไปหยิบดินสอและกลับมานั่งพิงที่ประตู
'ก็โอเคดี ไม่มีอะไรพิเศษวันนี้' สเลนน่าเขียนลงในกระดาษและสอดแผ่นไปทางใต้ประตูให้โทบี้ เธอรอให้เค้าตอบกลับมา และกระดาษก็สอดกลับมาให้เธอ
'แล้ววันนี้เธอทำอะไรบ้างละ?' โทบี้เขียน
'ส่วนมากก็อยู่ในห้องน่ะ แล้วนายละ?' สเลนน่าเขียน
'ก็เหมือนเดิมทุกวัน ทำงานที่ท่านสเลนเดอร์แมนสั่ง' โทบี้เขียน
สเลนน่าเขียนไปก็ยิ้มไป เหมือนว่าเธอกำลังแชทอยู่กับเพื่อน
แล้วทั้งสองคนก็เขียนคุยไปเรื่อยๆจนเวลาผ่านไปโดยที่ทั้งสองคนไม่รู้ตัว...
โทบี้อ่านข้อความที่สเลนน่าเขียนในกระดาษและกำลังจะเขียนตอบกลับ แต่ก็มีคนเดินเข้ามาหา เรียกเค้า
"โทบี้" โทบี้เงยหน้าจากกระดาษ เจอแจ็คที่ยืนอยู่ตรงห้าเค้า
"เราต้องการให้นายช่วยหน่อย พอมีเวลามั้ย?" แจ็คถาม โทบี้เงียบอยู่แป๊บนึงก่อนที่จะเขียนลงในกระดาษและสอดไปใต้ประตู ส่งให้สเลนน่าแล้วลุกขึ้น เดินตามแจ็คไป
สเลนน่าหยิบกระดาษขึ้นมาอ่าน
'เดี๋ยวฉันจะกลับมา รอก่อนนะ' อ่านเสร็จ สเลนน่าลุกขึ้นและเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง วางกระดาษกับดินสอลงแล้วส่องกระจก
สเลนน่าถกแขนเสื้อขึ้น ดูที่มือของเธอที่ตอนนี้ยังมีเส้นเลือดสีดำอยู่ เธอลองแตะมันดู
"รู้สึกแปลกๆจัง" สเลนน่าดึงแขนเสื้อลงและส่องกระจก
"...หะ!" สเลนน่าที่กำลังจัดผมอยู่ เธอก็สังเกตเห็นใครบางคนยืนอยู่ข้างหลัง
เป็นผู้หญิงวัยกลาง ผิวซีด ผมน้ำตาล สวมเสื้อเดรสสีขาวที่เปื้อนเลือด ทั้งตัวผู้หญิงผอมแห้งจนแถบเห็นกระดูก ยืนอยู่ข้างหลังสเลนน่า
ผู้หญิงคนนั้นเหมือนกับแม่ของเธอ...
"แม่!" สเลนน่ารีบหันไปมอง แต่เมื่อเธอหันหลังไปดู ผู้หญิงคนนั้นก็หายไปแล้ว
สเลนน่าพยามยามสงบสติ บางที่เธออาจจะตาฟาดคิดไปเอง
"ฮะฮะ...ฉันคงจะเหนื่อยมากจนเริ่มเห็นภาพหลอนสะแล้ว..." สเลนน่าหัวเราะเบาๆ และหันกลับไปที่ส่องกระจก จัดผมต่อ
แต่สเลนน่าก็ต้องตัวแข็งทื่อและหน้าซีดอีกครั้งเมื่อผู้หญิงคนนั้นกลับมายืนอยู่ข้างหลังเธอ แต่คราวนี้ยืนอยู่ใกล้สเลนน่ามากพร้อมกับสายตาที่จ้องมาที่เธออย่างน่ากลัว...
โทบี้กำลังเดินกลับไปที่ห้องของเจนที่สเลนน่าอยู่
"แค่ข-ขนของทำไมต้องร-เรียกฉัน-"
'เสียงกรีดร้องของสเลนน่า'
เสียงกรีดร้องดังมาแต่ไกล โทบี้เมื่อได้ยินเสียงนั้นก็ถึงกับยืนอึ้ง เสียงที่เค้าได้ยินเป็นของผู้หญิงที่เค้ารู้จัก
โทบี้รีบวิ่งไปที่ห้องที่สเลนน่าอยู่ เมื่อไปถึงเค้าก็พยามเปิดประตู แต่ห้องถูกล็อคไว้
"สเลนน่า!" โทบี้ตะโกน แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับ เค้าจึงพังประตูเข้าไป ก็เห็นสเลนน่าที่ตัวสั่น นั่งกอดเข่าอยู่บนพื้น ห่างจากโต๊ะเครื่องแป้ง และมือข้างขวาของเธอก็มีเลือดเปื้อนอยู่
"สเลนน่า!" โทบี้รีบเข้าไปหาสเลนน่า แต่เธอก็หลอนสดุ้งหนีเค้า แต่พอสเลนน่ารู้ว่าเป็นเค้า เธอก็รีบพุ่งเข้าไปกอดทันที
"ท-โทบี้ ฉันเห็นวิญญาณของแม่ฉันน-ในกระจก" สเลนน่าชี้ไปที่กระจกอย่างหวาดกลัว โทบี้ลุกขึ้นไปดู แต่ก็ไม่เจอผู้หญิงที่สเลนน่าเรียกว่าแม่เลย มีแค่บานกระจกที่ตอนนี้มันแตกเป็นเสี่ยงๆเท่านั้น
โทบี้นั่งลงข้างๆสเลนน่าและค่อยๆโอบกอดเธอไว้
ไม่นานก็เริ่มมีคนอื่นๆตามมา
แจ็คเดินเข้ามาดูมือของสเลนน่าที่เปื้อนเลือดและรีบพาเธอไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างน้ำทำแผล สำหรับเอาเศษกระจกที่ติดอยู่ในเนื้อของเธอออกมา...
ณ สวนสนุกร้างแห่งหนึ่ง ในเต้นท์โรงละคร ที่อยู่อาศัยของสเปรนดอร์แมนและหล่าวcreepypastaคนอื่นๆของเค้า
สเปรนดี้ที่นั่งอยู่ในห้องของเค้า ที่โต๊ะ กำลังอ่านจดหมายที่เค้าได้รับจากสเลนน่าและพี่ชายของเค้าสเลนเดอร์แมน
สเปรนดี้เปิดจดหมายของสเลนน่าแล้วอ่าน
'ถึงคุณสเปรนดี้ ตอนนี้นู๋ยังอยู่ดี และคุณสเลนเดอร์แมนก็ดูแลนู๋ดีมากด้วย ตอนนี้เหมือนเค้าจะหายแล้ว ไม่นอนโสมอยู่บนเตียงเหมือนที่ผ่านมา หวังว่าคุณจะมาเยี่ยมนะ สนุกดีตอนที่คุณยังอยู่'
สเปรนดี้อ่านจดหมายไปก็ยิ้มไป เค้าแกะจดหมายอีกซองที่เป็นของพี่ชายเค้า
'สเปรนดี้น้องชายของฉัน ตอนนี้ตัวฉันกลับมาแข็งแรงมีพลังอีกครั้ง เพาะฉะนั้นนายไม่ต้องเป็นห่วงฉันอีกแล้ว และสมุดบันทึกที่นายส่งมาให้ ถึงแม้ว่าฉันอยากจะเผามันทิ้งก็เถอะ แต่ตอนนี้ฉันมีอย่างอื่นที่ต้องทำ...'
'และไม่ว่าฉันจะทำอะไร...'
'อย่า...ห้าม...ฉัน...'
ติดตามชมตอนต่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น