ข้าไม่อยากเป็นลิ่วล้อของตัวร้าย (2เล่มจบ)

แนะนำตัวละคร

หลิว (หลี่) จี้เหยา นางร้าย/นักเขียนทะลุมิติ/องค์หญิงสิบแคว้นหลิว นักเขียนที่ต้องการทำดีกับตัวร้ายจากใจจริงเพื่อลบล้างความรู้สึกผิดในใจ ไม่ว่าสิงเทียนจะทำอะไรตนก็ให้อภัยได้หมดทุกเรื่อง

เว่ยสิงเทียน ตัวร้าย/องค์ชายรัชทายาทที่มาเป็นองค์ประกันที่แคว้นหลิว ถูกทารุณกรรมทุกวันโดยเฉพาะจากองค์หญิงสิบหลิวจี้เหยา เขาเคียดแค้นชิงชัง เกลียดนางมากจนอยากฆ่าให้ตายอย่างทรมาน

ไป๋พิงถิง  นางเอกนิยาย/คุณหนูใหญ่ตระกูลไป๋ นางเอกของเรื่องมีบุคลิกเหมือนบัวขาวชาเขียว ดูไร้พิษภัยแต่ซ่อนความร้ายกาจเอาไว้อย่างมิดชิด

เว่ยหวู่ตี้ พระเอกนิยาย/องค์ชายรอง เป็นเพราะเอกสายชิว ที่ขไม่ต้องลงมือทำอะไรด้วยตัวเอง ก็มีคนรอบตัวพร้อมที่จะเป็นผู้อุปถัมภ์ค้ำชูช่วยเหลือ แทบจะประเคนตำแหน่งฮ่องเต้องค์ต่อไปให้เขา

เซียวหลิงเฮ่อ        พระรอง/คู่ปรับนางร้าย มือขวาของเว่ยหวู่ตี้

เค่อหลาน            ลิ่วล้อนางร้าย ตัวร้ายใช้นางเป็นตัวประกันข่มขู่จี้เหยา

---

เรื่องย่อ

“เอาให้ชีวิตของเขารันทดและน่าหดหู่”

คือถ้อยคำที่เธอกับเพื่อนที่ร่วมเขียนนิยายเรื่องนี้ขึ้นมาด้วยกัน กำหนดชะตากรรมแสนอนาถให้กับตัวร้ายในนิยายของตัวเองอย่างสิงเทียนด้วยความคึกคะนอง

เธอคิดแค่ว่าตัวละครที่จะพัฒนามาเป็นตัวร้ายที่คิดทำลายล้างแผ่นดินต้องเจอกับอะไรมาบ้าง โดยที่ไม่คิดว่าจะมีวันที่วิบากกรรมนั้นจะย้อนเข้าหาตัว

ตัวร้ายอย่างสิงเทียนเป็นองค์ชายรัชทายาทที่ต้องไปอยู่เป็นตัวประกันต่างเมืองตั้งแต่เด็ก โดนนางมารร้ายนามว่าหลิวจี้เหยาทั้งข่มเหงรังแก ทั้งเหยียดหยามไม่เว้นแต่ละวัน

โดยที่ไม่รู้ว่าสิ่งที่นางกระทำบ่มเพาะ สร้างปีศาจร้ายอย่างสิงเทียนขึ้นมา

เขาจึงไม่เชื่อใจผู้ใด เกลียดชังทุกสรรพสิ่งบนโลก มีนิสัยโหดเหี้ยมอำมหิตกระหายการฆ่าฟันโดยเฉพาะกับนางร้ายอย่างหลิวจี้เหยา

จนกระทั่งวันหนึ่งที่เขาได้รับอิสระ กองทัพเว่ยมาช่วยเหลือพาเขากลับวัง เขาจึงพาตัวนางร้ายผู้นั้นกลับไปกับเขาด้วย หลังจากนั้นทุกวันที่ผ่านไปคือนรกสำหรับนางร้ายอย่างหลิวจี้เหยา โดนใช้งานเยี่ยงทาส ทารุณกรรมราวกับไม่ใช่คน ข่มเหงรังแกบีบบังคับทุกทาง จนสุดท้ายสิ้นลมเพราะถูกทรมานจนตายอย่างน่าอนาถ

ตอนจบของนิยายเรื่องนั้นเป็นเช่นไรไม่รู้ เพราะเธอยังเขียนมันไม่จบ! ก็ดันทะลุมิติมาโผล่ในโลกนิยายของตัวเอง! ซ้ำยังกลายมาเป็นนางร้ายที่ต้องถูกตัวร้ายฆ่าตายอย่างน่าอนาถ!

“ทำอย่างไรดี... ข้าไม่อยากเป็นลิ่วล้อของตัวร้ายนี่นา!”

“ไม่ได้การแล้ว! ข้าต้องทำดีกับเขาก่อนที่มันจะสายเกินไป! แก้ไขทุกอย่างที่ทำได้ก่อนที่ทัพเว่ยจะมา!” ระหว่างที่กำลังคิดว่าจะทำอย่างไรกับชีวิตดี สายตาพลันเหลือบไปเห็นธงสัญลักษณ์กองทัพแคว้นเว่ยเข้าพอดี

“เฮ้ย! อย่าบอกนะว่ามาโน่นแล้ว!”

---

เนื้อหาบางส่วน

ชายหนุ่มถอดเสื้อนอกปีนขึ้นไปนอนบนเตียงเคียงข้างนาง ดึงผ้าห่มที่พันตัวนางอยู่ออก แทนที่มันด้วยอ้อมกอดของเขา กดร่างบางแนบลงกับอกแกร่ง ห่มทับด้วยผ้าห่มอีกชั้น

จี้เหยายังคงเพ้อเพราะพิษไข้ พึมพำออกมาไม่ได้ศัพท์ เสียงร้องสะอื้นไห้แฝงไปด้วยความวิงวอน “อย่าข้าฆ่า องค์ชายได้โปรด”

“เจ้าทำให้ข้าว้าวุ่นใจยิ่งนัก อย่าว่าแต่จะฆ่าเจ้า... แค่เห็นเจ้าต้องทรมานข้าก็แทบทนไม่ไหว เป็นเช่นนี้แล้วข้าจะตัดใจฆ่าเจ้าลงได้อย่างไร ข้าสมควรทำเช่นไรกับเจ้าดีช่วยบอกข้าที.. เหยาเหยา”

กล่าวจบก็ก้มหน้าลงประกบริมฝีปากกับนางอย่างแผ่วเบา ปิดเสียงร้องอ้อนวอนบีบหัวใจนั่นเอาไว้ พอได้ลิ้มลองความหวานติดปลายลิ้นไปแล้วครั้งหนึ่ง ครั้งต่อไปเขาก็ควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วจริง ๆ

ริมฝีปากของนางทั้งหวานทั้งอ่อนนุ่มถึงเพียงนั้น แค่ครั้งเดียวจะไปพอได้อย่างไร ยิ่งจูบก็ยิ่งลุ่มหลงมัวเมา โหยหาครั้งแล้วครั้งเล่าจนไม่อาจตัดใจผละจาก...

---

คำเตือน 

นิยายเรื่องนี้... เกิดจากจินตนาการอันฟุ้งซ่านและความชอบส่วนตัวของไรต์แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น

นิยายเรื่องนี้... อาจมีเนื้อหาไม่เหมาะสมด้านคำพูดและการกระทำของตัวละครอาจไม่สมเหตุสมผล

นิยายเรื่องนี้...  มีฉากความรุนแรงสังหารหมู่ทารุณกรรม ความสัมพันธ์ที่ไม่เท่าเทียมกัน บังคับขู่เข็ญ การบูลลี่กลั่นแกล้งผู้อื่น 

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน