ปิศาจร้ายของข้า

แสงสะท้อนเป็นประกาย เพียงชั่วเวลาหายใจเข้า ร่างอันไร้วิญญาณค่อยๆย่อตัวและล้มลง

เลือดสีแดงสดไหลซึมไปกับพื้นดิน แทรกซึมไปตามรากหญ้ากลางป่าไผ่

"ท่านพ่อ" เสียงเด็กชายตัวน้อยตะโกนออกมา หลังจากเงาดำเจ้าของลำแสงกระบี่ที่คมกริบและบางเฉียบนั้นเดินจากไป

"ไม่ ๆ ท่านพ่อ" มู่เจี้ยงสะดุ้งตื่นจากภวังค์เหงื่อไหลซึมเต็มหน้าผาก เสื้อผ้าเปียกโชก ตลอดเวลา18ปี เขามักฝันร้ายอยู่เช่นนี้เสมอ

"มู่เจี้ยงๆเจ้าตื่นได้แล้วตะวันเลียก้นแล้ว" เสียงของหญิงชราคนหนึ่งตะโกนเรียกมู่เจี้ยงให้รีบตื่น

"วันนี้ป้าเก็บหน่อไม้ได้เยอะเลย เจ้าเอาไปส่งที่โรงเตี๊ยมนะลูก

เอาขลุ่ยและปิ่นไปส่งที่ร้านอารองด้วยนะ"

มู่เจี้ยง อาศัยอยู่กับลุงและป้า ในกระท่อมไม้เชิงเขา ใกล้บริเวณที่เกิดเหตุการณ์เมื่อ18ปีที่แล้ว ลุงเป็นช่างทำไม้จึงได้ตั้งชื่อ เด็กชายในวันนั้นว่า ##มู่เจี้ยง