[ Hogwarts ] - Harry Potter and the lost girl

บทนำ

สวัสดีจ้าา นี่คือเรื่องราวทั้งหมดของฉันเอง อะแฮ่ม ต้องแนะนำตัวมั้ย ไม่หรอก เดี๋ยวก็รู้จัก ตอนนี้ฉันอยู่กับพี่เพียงแค่สองคน พ่อก็ไปบวชให้คุณย่าที่เสียไปได้สองเดือนแล้ว ส่วนแม่ก็ไปเฮฮาปาร์ตี้กับยายติ๋มป้าข้างบ้านอีก…เห้อ ชั่งเถอะ

“นี่ พี่ ” 

“อะไร ”

“น้องอยากเรียนฮอกวอร์ต ”

“ปัญญาอ่อน ”

“อยากไปจริงๆนะ ” 

สิ้นประโยคฉันได้ทำตาปิ๊งๆใส่พี่ ไงล่ะ น่ารักล่ะสิ

“ตาxึงเป็นตะคริวหรอ อย่าทำใส่ใครเขาล่ะ น่ากลัว ”

…….. โอโห้ เจ็บจี๊ด ทำไมมองไม่เห็นความน่ารักของน้องบ้างอ่ะ สงสัยแก่แล้วตาไม่ดีแน่ๆ ช่างเถอะ

“อยากไปจริงๆนะ ”

“xึงเห็นxูเป็นอาจารย์ใหญ่หรอ ”

“ป่าว ขี้ข้า ”

สิ้นเสียงคำพูดฉันก็ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา แต่ๆๆ

ตุ้บบ…

ใช่ค่ะ ฉันโดนพี่ถีบตกเตียง มันเจ็บไปถึงทรวงอก ฮรุก

“เจ็บนะ! ”

“สมน้ำหน้า ”

ผ่านมาสักพักจนกระทั่งเวลา 21:30

“นะโม พุทโธ แม่กลับมาแล้ว มากินข้าวเร็ว ”

“ค่ะ/จ้าา ”

ใช่ค่ะ ฉันชื่อพุธโธ ส่วนพี่ชื่อนะโม ตอนแม่เรากำลังคิดชื่อท่านได้ยินเสียงพระสวดพอดี…

หลังจากกินเสร็จ

“พี่ ”

“ว่า ”

“สมมตินะ ถ้าน้องไปฮอกวอร์ตได้ น้องจะเอาพี่ไปด้วย ”

“ไม่ไป ”

“ไม่รักน้องหรอ ”

“ไปนอนไป ”

ไม่พูดเปล่านะเอาตีนมาดันๆอี๊ก หึฬ์

“ก็ได้ ฝันดีจ้า ”

“อืม ”

“ฝันดี.. ”

“เออ ”

“ฝัน ดี ”

“xึงจะบอกอะไรนักหนาเนี่ย!? ”

“บอกฝันดีน้องกลับสิ! ”

“เออๆ เรื่องมากนะxึงนี่ ฝันดี ”

รุ่งเช้า

“ตื่นได้แล้วไอหน้าหมา ”

“ขออีก 10 นาที ”

“จะไปเที่ยวมั้ย ”

เอ๊ะ เที่ยวหรอ คิดว่าคนอย่างฉันจะไปหรอ ไม่มีทาง

“ไป ”

ไม่มีทางที่จะพลาด ฉันเด้งตัวแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำอย่างไว

ผ่านไป 3 ชั่วโมง

ว้าววว ทุ่งทานตะวัน ดอกใหญ่กว่าหน้าฉันอีก

“วิ่งไปวิ่งมา แม่น่าจะพาxึงไปปล่อยป่าสักที xูเหลือจะทน ”

“นี่น้องอ่ะ อ่อนโยนกับน้อ… ”

ยังไม่ทันที่ฉันพูดจบ ร่างฉันได้วิ่งชนเสา ฉันเห็นพี่วิ่งมาพร้อมสีหน้าที่ตกใจ ก่อนทุกอย่างจะดับวูบไป……

ฉันลืมตาขึ้นมาก็เจอกับที่ๆนึงคล้ายๆสถานีรถไฟ แต่เป็นสีขาว ทุกอย่างรอบตัวเป็นสีขาว…คุ้นๆแฮะ

“จ๊ะเอ๋ ”

“กี๊สสสสสสสสส ” ฉันตกใจกับคนตรงหน้าที่อยู่ๆโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้

“นี่เธอตกใจอะไร ”

“ก็ตกใจนายสิถามได้!!”

“55555 ฉันขอโทษที”

“แล้วนี่ฉันอยู่ที่ไหน”

“เธอคิดว่าที่ไหนล่ะ”

“..เหมือนสถานีรถไฟคิงส์ครอส แต่เป็นสีขาว..อืม แล้วฉันมาที่นี่ได้ไง?”

ฉันถามไปด้วยความสงสัยเพราะฉันจำได้ว่าวิ่งอยู่ในสวนทานตะวันอยู่ดีดี ทุกอย่างก็มืดไปเลย อย่าบอกนะว่า…

“ใช่ เธอตายแล้ว”

“…ห้ะ”

ฉันหูฝาดไปใช่ไหม นี่ฉันตายแล้วหรอ ไม่จริงหน่า

“แล้วฉันเป็นอะไรตาย”

“เธอวิ่งชนป้ายนำทางตาย”

“…..”

“…..”

เออ อนาถสุดๆ ตายเพราะอะไรไม่ตาย ดันมาตายเพราะวิ่งชนป้าย เจริญพร

“เอ่อ จริงๆมันก็ความผิดของฉันเอง..”

“ยังไง” ฉันเลิกคิ้วมอง

“ความจริงคือฉันมีหน้าที่คอยตัดเส้นด้ายคนที่ใกล้หมดอายุไข แต่..”

“แต่?”

“ฉันดูรายชื่อผิด..แฮะๆ”

อ่อ

อ่อ

อ่่อ

“งั้นก็…”

“..?”

“อย่าอยู่เลย!!!!!”

“อ๊ากกกก ยัยบ้า เดี๋ยวก่อนเส้!!”

“ความผิดนายนั่นแหละ!! ไอหัวพริกแห้ง!!”

“ฉันจะให้เธอไปเกิดใหม่นี่ไงยัยบ้า!!”

เอ๊ะ เกิดใหม่งั้นหรอ

“น่าสนใจดี” ฉันหยุดวิ่งพร้อมกับยืนคิด

“แฮ่กๆ เอาล่ะฟังฉันให้ดี”

“ว่ามา” ฉันยืนเท้าเอวมองคนตรงหน้า

“ฉันจะให้เธอไปเกิดใหม่ในโลกแฮร์รี่พอตเตอร์”

“…..”

“หรือเธอไม่ชอบโลกนี้”

.

.

แฮร์รี่

.

.

พอตเตอร์

.

.

“นี่…”

.

.

.

“เธอ”

ฉันหันไปหาคนตรงหน้าพร้อมกับตาเป็นประกาย

“ชอบสิ!! ชอบมากเลยด้วย!!!” ฉันแหกปากพร้อมกับกอดขาคนตรงหน้า 

“นี่เธอ! บ้าไปแล้วรึไง!!!”

“หยุดเขย่าขาฉันแล้วก็หยุดทำเสียงแปลกๆนั่นสักที!!”

“ ก็ฉันดีใจอ่ะ”

“เออ ฉันรู้ว่าเธอดีใจ โอ้ยย xูสิปวดหัวกับเจ้าแท้น้อ!”

ฉันยิ้มให้คนตรงหน้า

“เอาล่ะๆ พรล่ะ ฉันจะให้พรเธอสามข้อ”

“แค่สามข้อเองหรอ”

“ใช่”

“อืม..”

ฉันยืนคิดอยู่สักพัก

“งั้นข้อแรก ขอให้ฉันมีสองชีวิต แบบว่า ตายได้แค่ครั้งเดียวแล้วก็ฟื้นขึ้นมาใหม่ได้ แต่หลังจากนี้ตายไม่ได้แล้ว

ข้อสอง ขอหูฟังกับโทรศัพท์ที่แบตไม่มีวันหมดแต่ขอไว้แค่ไลน์พี่ของฉันและนายด้วยแล้วก็ยูทูป แค่นี้

ข้อสาม ขอให้ฉันขอพรเพิ่มได้อีกแค่สองข้อ

ข้อสี่ รวย ขอให้ฉันรวย!

ข้อสุดท้าย สำคัญมากนะฟังให้ดี ขอให้ฉันกินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน!”

“….เธอนี่มัน เห้อก็ได้ๆ”

“พร้อมรึยัง”

ฉันพยักหน้าเป็นการตอบกลับ

“หันหลังแล้วหลับตาซะ”

ฉันทำตามที่อีกคนบอก

ตุ้บ!

“กี๊สสสสสสสสสสสส”

“ โชคดีนะยัยเพี้ยน”

ถีบฉันไม่พอยังมาว่าฉันเพี้ยนอีกนะ !!

.

.

.

.